Cannes onder indruk van regisseur Ermanno Olmi
Italiaans boerendrama blijkt
verrassing van eerste orde
Publiek geen partij
voor Randy Newman
NPO uiterst betrokken
in Beethovens Eroïca
Roxy Dual Extra Light
heeft het laagste ’’teer”- en
nicotinegehalte* van de 20
grootste sigarettemerken
en is bovendien overal
verkrijgbaar.
Rob Sipkes
Edelsmid
Als het doek opengaat
hebben wij er al
twaalf uur opzitten’’
r
E
I
I
TAUNUS CAPRI ESCORT
VÈRKOOP-SERVICÉ
Open aanmelding voor
zomeractiviteiten in
park Beeckestijn
Inspeciënten bij gesubsidieerd toneel staken
K
Lr
Overgangsfase in carrière kondigt zich aan
FFET
cn
Intieme aanpak bij pianiste Barbara Nissman
Klarateatern uit
Stockholm speelt
in Nederland
13
KUNST
VRIJDAG
1 9
M E I
19 7 8
12
3
Exklusieve sieraden
door Peter Huysman
Uitgeknepen
Half uurtje eten
voor
n
Volgens het jongsteTNO-onderzoek voor het Ministerie van Volksgezondheid.
r_r
<e Bistro
indelijke
adres?
GARAGE NIJMAN
LEIDSEVAART 344 - TEL. 24 49 13
st of
i)
NNER
door Pieter van Lierop
(achter de Hallen bij de Grote Markt)
Bordeelkomedie
erd in
jn
Leyland
Ontdek de andere
trouwringen
bij Rob Sipkes.
Warmoesstraat 2 - Haarlem
Tel. (023)-324309
FORD
RUIME VOORRAAD
ORIGINELE FORD. ONDERDELEN
OOK OP ZATERDAG
AMSTELVEEN. „We zeggen niet: een 40-urige werkweek en
verder geen gelul. We stellen wèl een grens aan wat je werkgever van je
mag verlangen. Wat er nu in ons vak aan de hand is, komt overeen met
een 18e-eeuws uitbuitingsschandaal”.
Bezegel het "ja, ik wil"
met een exklusieve
band. Trouwringen
vormgegeven naar uw
eigen smaak.
Bij Rob Sipkes.
k
*1
T
1
RTJES
plaatsen
insma
JOHN OOMKES
I. Houtweg)
JOHAN VAN KEMPEN
at 10
Allereerst doet hij dankzij zijn half-
verscholen, maar enorme persoonlijkheid
nooit vergeefs een beroep op het inlevings
vermogen van het publiek, dat zich niet
stoort aan momenten van vals zingen. En
ten tweede en daarmee samenhangend
neemt de verheerlijking van het fenomeen
Newman zulke grote vormen aan dat men
gaarne bereid is alle tekortkomingen voor
lief te nemen. Velen hebben het er duide
lijk moeilijk mee de artiest los te zien van
de songschrijver.
Zo wordt er bij voorbaat grijnzend gere
ageerd op elke losse opmerking. Het is een
a-kritisch gedrag dat nauwelijks te maken
heeft met een waardering die een man van
het slag als Newman zou sieren en die
mogelijk een gevaar kan vormen voor
diens artistieke ontwikkeling. Een te ge
makkelijk succes stimuleert uiteindelijk
evenmin als helemaal geen respons, is een
oude theaterwet.
Het is de laatste tijd keer op keer geble
ken dat er in dat land al vele jaren lang
regisseurs werkzaam zijn die nu pas uit de
schaduw van Fellini, Visconti en Pasolini
beginnen te komen: de Taviani’s, Scola,
Zurlini. Ze bezitten stuk voor stuk de po
tentie om meesterwerken te maken, en dat
is heel beslist wat Olmi nu ook gedaan
heeft met zijn „Klompenboom”. Een film
die verwantschap bezit met zowel Padre
Padrone (de Gouden-Palmwinnaar van
vorig jaar) als Novecento. Ook Olmi heeft
zich verdiept in het verleden van de Itali
aanse plattelandsbevolking, met de bedoe
ling daardoor iets meer te begrijpen van
de chaos die het Italië van vandaag is.
Waar ging het fout?
ontroerend om te zien hoe Olmi met aan
dacht voor dat soort dingen een film over
eind krijgt van ontzaglijke zeggingskracht.
Olmi’s stijl bezit daardoor een poëtische
zuiverheid die aan de vroegere Robert
Bresson doet denken, met wie Olmi ook
het oprechte lef heeft om met tederheid
van zijn katholieke beginselen te getuigen.
Zonder de exploitatie van frustraties die
thans zo in de mode is. Van alle meester
werken die ik ooit in Cannes heb gezien, is
de „Klompenboom” het eerlijkste meester
werk. Mijn hemel, wat houd ik van die
film.
hoertje Belle (Carla Romanelli) is een lieve
lust voor het oog en pleegt gelukkig geen
zelfmoord.
Parker heeft met Midnight Express (met
die naam duiden gevangenen een ontsnap
ping aan) een ultra-realisme nagestreefd,
dat men name in de geweldscènes intense
afschuw wekt. Ik dacht niet dat de bijl zo
bot hoefde te wezen als hij nu gehanteerd
wordt. En ik weet nog wel een paar details
die me niet bevallen. Een erg pathetisch
werkstuk, maar het kan zijn dat de bedoe
lingen van Parker op deze maniesr beter
worden benaderd: het aandacht afdwin
gen voor de krakkemikkigheid van de in
ternationale rechtspleging.
Volstrekt niet plezierig om naar te kij
ken was „Midnight Express” van Alan
Parker. Maar dat is dan zo’n geval waar je
bij moet denken dat het toch belangrijk is
dat zulke films worden gemaakt. Hij is
voor 80 procent gebaseerd op de tragische
geschiedenis van Billy Hayes, een jeugdige
Amerikaan die in 1970 in Turkije gepakt
werd wegens een poging tot het smokkelen
van vijf kilo hasj. Hij werd tot vier jaar
veroordeeld, maar 53 dagen voor hij die
tijd had uitgezeten, werd zijn straf veran
derd in levenslang. Een politieke zet om
Nixon te pesten, die de Turken probeerde
te dwingen hun eigen drughandel dras
tisch in te perken. In 1975 wist Hayes te
ontsnappen. Op uiterst deprimerende wij
ze heeft Alan Parker (Van Bugsy Mallone)
geprobeerd de hel te reconstrueren (op
Malta) die Billy Hayes heeft doorgemaakt
als slachtoffer van willekeur en sadisme in
mensonwaardige omstandigheden. Een
straf die in geen enkele verhouding stond
tot de misstap die was begaan.
Trouwens, zelfs in Amerika is de situatie
nog zo dat bij voorbeeld het bezit van
marihuana niet meer gestraft wordt, ter
wijl je er in Texas nog levenslang voor
kunt krijgen. En in Turkije desnoods de
doodstraf. Het gaat in deze film om, zoals
Billy Hayes het verwoordt: „Wat is mis
daad en wat straf. Het schijnt te variëren
van plaats tot plaats, van tijd tot tijd. Wat
vandaag illegaal is, kan morgen plotseling
legitiem worden, omdat iedereen het doet
en je niet iedereen in de gevangenis kunt
smijten”.
aan de bewondering van het publiek, het
applaus en de voordelen van het geld.
Maar Newman wil helemaal niet de man
zijn voor wie alles al een uitgemaakte zaak
is. Dat komt haarscherp naar voren als het
publiek lacht om zijn zelfspot en mee gaat
klappen in de afterbeat. Door die afterbeat
prompt weg te laten zet hij de zaal op zijn
nummer.
Anders dan een jaar of drie geleden,
maakt een optreden van Randy Newman
zonneklaar dat hij niet meer in staat is om
solistisch evenveel genoegen te verschaf
fen als op de plaat. Dat komt omdat zijn
laatste album blijk geeft van meer groeps
gerichte arrangementen, waardoor een
aantal nummers niet (zoals Little Crimi
nals) of nauwelijks naar behoren (Baltimo
re met zijn uitgerekte chorus) kunnen wor
den gespeeld.
Newman is bezig aan een overgang, zegt
na afloop van het concert desgevraagd een
serieuze poging te willen ondernemen om
ook als bandleider te willen leren functio
neren en zich niet meer als solist pur sang
te beschouwen. In augustus gaat dan ook
in de Verenigde Staten een korte tournee
van start waarmee die proef op de som
wordt genomen.
Niettemin en los van de kritische kantte
keningen behoeft goede wijn natuurlijk
Randy Newman gaf donderdagavond een
geslaagd concert in het Amsterdams Con
certgebouw, dat echter zijn tekortkomin
gen niet verbloemde.
(Foto Lex van Rossen)
sodes, wezen daar steeds
op.
Randy Newman is een Einzelganger,
moeten we bedenken; eentje die alleen
vertrouwt op eigen kunnen en eigen te
kortkomingen. Slechte ervaringen in de
jaren zestig toen hij zijn dagelijks brood
verdiende met het schrijven van instant-
hitjes voor de Newyorkse uitgeverij Tin
Pan Alley brachten hem het besef dat
alleen hijzelf de juiste uitlaat voor zijn
sarcastische, getoonzette teksten was. Niet
omdat hij zo goed bij stem zou zijn of zo
buitengewoon de 88 pianotoetsen kon
beroeren, verre van dat. Maar hij was wel
de enige die door subtiele accenten en
stemgebruik zijn veelal bewust uit clichés
opgebouwde en naïef-poëtische teksten
een verrassende extra-dimensie kon ge
ven. Dezelfde overtuiging joeg ook mensen
als Leonard Cohen en Kevin Coyne ooit
het podium op.
Ik weet het. Het is moeilijk van een
publiek te verlangen reëel te blijven in de
waardering van de podiumactiviteiten van
de man die al zoveel moois heeft gescha
pen. Per slot van rekening is het onder
scheid tussen songschrijver en uitvoeren
de bij Newman ook minder groot dan bij
andere artiesten. Maar bij iemand die zijn
prestaties zozeer kan relativeren als hij - in
het als eerste toegift gezongen Lonely at
the Top steekt hij de draak met zichzelf -
past het om iets meer afstand te nemen.
In die toegift is Randy opeens de eenza
me man aan de top, die zich ijdel spiegelt
O
Q
lag
m Bosch
Maar een verschil tussen bijvoorbeeld
Bertolucci en Olmi is, dat laatstgenoemde
niet gemeend heeft tot betekenisvolle con
clusies te kunnen komen en zeker niet tot
een boodschap van al dan niet politieke
aard, al eindigt de „Klompenboom” met
het startsein van de socialistische actie in
Milaan, die ook de boeren rechtvaardiger
kansen moet geven, maar hen tegelijker
tijd een zeker soort onschuld zal ont
nemen.
Het enige (nou ja, het enige, het is heel
wat) wat Olmi doet, is laten zien hoe land
arbeiders uit de omgeving van Bergamo
DEN HAAG. Het Klarateatern uit
Stockholm maakt van 22 tot eind mei een
tourneetje door Nederland en België.
Voorstellingen worden gegeven van „La-
zarillo” van Melchio Schedler in de regie
vanSuzanne Osten. Opgetreden wordt
achtereenvolgens in Brussel, Antwerpen,
Gent, Rotterdam, Amsterdam, Groningen,
Enschede en Emmen.
De toneelgroep werkt probleemgericht
en kritisch en zoekt het publiek tussen
jongeren en volwassenen. „Lazarillo” is
een bewerking van een Spaanse schelmen
roman.
Het Nederlands Theater Instituut pre
senteert de reeks voorstellingen met mede
werking van het ministerie van CRM en de
gemeenten, die worden aangedaan.
Stellig ook met plezier aan te kijken was
de Hongaarse inzending, „Een zeer morele
nacht” van Karoly Makk. Maar het had
wel weinig om het lijf. Een bordeelkome
die, die naar Oosteuropese maatstaven
heel pikant genoemd kan worden. Het gaat
over een student die het troetelkind is in
een hoerenkast, waar hij op zeker moment
is gaan wonen ook. Als hij op een dag
elders aan de rol is, komt onverwacht zijn
keurige oude moeder op visitie. Het com
plete gezelschap van lichte zeden probeert
dan een avond lang de cliëntele buiten de
deur te houden en de schijn op te houden
van een naaikransje in de ordentelijke
betekenis van het woord. Dolle pret, of
tenminste pret. Oogstrelend gefotogra
feerd en vooral het suicidaal genegen
Olmi is in tegenstelling tot Bertolucci
niet een man met opera-affecties, geen
liefhebber van het grote gebaar. Hij heeft
niet met professionele acteurs gewerkt,
maar met echte boeren uit Bergamo, die
hun eigen dialect spreken.
Waar „Novecento” naar de boeren keek
vanuit toch de betrokkenheid van de mid
denklasser en met het oog van de
revolutionaire artiest, daar werd met de
„Klompenboom” een echte boerenfilm uit
de klei getrokken, door een regisseur die
het ook heeft over zijn eigen afkomst.
o
0)
O
c
o
a
geen krans. Newman heeft als artiest een
persoonlijkheid waarmee hij zelf wel be
paalt of een concert slaagt of niet. Gedu
rende de vijf kwartier dat hij aan zijn
vleugel zit, doet hij oprecht zijn best (zoals
het meezingen in Rider in the Rain), raakt
zo nu en dan met trefzekerheid een gevoe
lige snaar (I think it’s gonna rain today, In
Germany before 'the War en Sigmund
Freuds Impersonation of Albert Einstein
in America) en deelt bovenal een paar
flinke klappen uit (Political Science, Davy
the Fat Boy). En dan is het toch jammer
dat dit publiek eigenlijk geen partij voor
hem vormt.
HAARLEM. Het pu
bliek in het Haarlemse
Concertgebouw beluister
de donderdagavond een ge
laden uitvoering van de
„Eroica”. Zo neutraal als
ter opening van dit tweede
concert van de NPO-
Beethovencyclus de bla
zers hadden geklonken in
het Octet in Es opus 103, zo
uiterst betrokken reageer
de het Noordhollands Phil-
harmonisch Orkest als ge
heel op André Vander-
noots gedreven directie in
de Derde Symfonie.
Volgende week donder
dag vindt deze NPO-
Beethovencyclus onder lei
ding van André Vander-
noot zijn besluit in een con
cert waarop Alberto Lysy
de solopartij van het Viool
concert voor zijn rekening
neemt, terwijl Wellingtons
Sieg en de Achtste Symfo
nie het programma zullen
completeren.
AMSTERDAM. Het creatieve talent van Randy Newman verhoudt zich omgekeerd
evenredig tot zijn beperkte vokale en instrumentale vaardigheden. Dat de Amerikaanse
liedjesschrijver er donderdagavond (komende dinsdag treedt hij er weer op) in het
Amsterdams Concertgebouw en ongetwijfeld tijdens de gehele Nederlandse tournee
toch in slaagde om keer op keer de handen op elkaar te krijgen, heeft twee redenen.
Het is een open deur, te stellen dat er van
een geregeld privé-leven voor inspeciënten
weinig terecht komt. Jos Mom heeft een
vriendin; Henk van Gilpen gaat binnen
kort trouwen. Ze zeggen: „Het is een be
roep voor ongehuwden. Een zwerver voel
je je wel ’ns. Natuurlijk: je hebt het vak
gekozen. Er zitten prettige kanten aan:
twee maanden vakantie, niet als een amb
tenaar van negen tot vijf achter een bu
reautje. Veel verantwoordelijkheid ook.
Meeleven met een voorstelling, met het
gezelschap. Gek en fijn ook: die spanning
voor een première. Nog even snel een pak
suiker of een drukknop in de stad kopen,
omdat ’ie nodig is op de Bühne. Maar, en
dat mag je toch niet vergeten, er wordt
intussen roofbouw op je gepleegd. Je
wordt uitgeknepen”.
Zij schetsen een beeld van de gemiddel
de inspeciënt. Rond z’n 40e is ’ie in het
algemeen „uitgewoed”. Hartklachten, rug
klachten, alcoholisme. Veel gaan de WAO
in. Anderen gaan vaak ten onrechte
door. Auto-ongelukken door slaaptekort.
Nieuwe kwalen. Sommigen gaan in vaste
dienst bij een schouwburg werken, bij
voorbeeld als technicus (vaste werktijden).
„Het vak is lichamelijk gewoon niet vol te
houden op deze manier. Het is niet alleen
dat hoge aantal uren. Je hebt ook te maken
met waanzinnige temperatuurverschillen.
Het ene moment sta je in de bloedhitte van
net gedoofde schijnwerpers het decor af te
breken, het andere ogenblik sjouw je door
de sneeuw de stukken naar de vracht
wagen.
Voor het werk dat verricht moet worden,
zou men kunnen spreken van een „zwer-
versloon” dat Mom en Van Gilpen uitbe
taald krijgen. Van Gilpen ontvangt maan
delijks 1500 gulden schoon; Jos Mom, ze
ven jaar ouder, verdient minder. Hij mag
zich, na zeven jaar Haagse Comedie, aan
het eind van meer dan vier werkweken
van 75 uur, verheugen op 1350 gulden in
„het handje”. Om al deze redenen, en
omdat de Vereniging van Nederlandse To
neelgezelschappen (VNT), de juridische
werkgever van de inspeciënten, nog steeds
geen aanstalten maakt om een regeling
voor redelijke werktijden (60-urige week)
in de cao voor het Technisch Personeel in
het Toneelbedrijf op te nemen, gaat het
toneel in Nederland vandaag de gehele
dag „plat”: De Grote Dag.
Och, De Grote Dag. Mom en Van Gilpen
en hun collega’s zouden liever niet staken.
„Niemand vaart er wel bij. Het toneel niet,
de werkgevers niet en vooral het publiek
niet. Maar na twee en een half jaar ver
geefs pogen verandering in de werktijden
te krijgen, zit er niets anders op. We hopen
dat we het bij deze ene actie kunnen laten.
Komt er echter geen verandering in onze
situatie, dan bereiden we voor het nieuwe
seizoen nieuwe, en dan waarschijnlijk
langduriger, acties voor. We zouden liever
niemand de dupe van onze staking willen
laten zijn. We houden van ons werk. Maar
men moet niet nog langer misbruik van
ons willen maken”.
Het bureau van de Velser Gemeenschap,
dat is gevestigd aan het Moerbergplant-
soen 22 te IJmuiden (telefoon 02550-15743
of 15789) verzoekt verenigingen en instel
lingen die graag zouden willen optreden
contact op te nemen. De muziektent, die is
voorzien van stroomvoorzieningsmoge-
lijkheden, is gratis beschikbaar.
Dit zijn woorden van Jos Mom (31) en
Henk van Gilpen (24), beiden inspeciënt
bij een ^gesubsidieerd, vast, reizend to
neelgezelschap: de Haagse Comedie. Van
Dale noemt inspeciënt de man die toe
zicht heeft op de rekwisieten en de toepas
sing van licht- en geluidseffekten. In de
praktijk houden Mom en Van Gilpen zich
bezig met het lossen van de vrachtwa
gens, het opbouwen van decors, het stel
len van de lampen („uitlichten”), met het
uittesten van het geluid, met de behande
ling van de rekwisieten (tafels, stoelen,
glazen enz. enz.) en met het „uit de kap”
laten zakken van doeken, licht en decor
stukken.
Mom en Van Gilpen ?ijn twee van de
ongeveer 150 inspeciënten in dienst van
zo’n vijftien toneelgezelschappen, die da
gelijks, met behulp van plaatselijke thea
tertechnici (vroeger heetten deze mensen
„toneelknechten”: een „rotwoord”), alles
op, achter, naast en vóór het toneel zó
inrichten, dat een toneelvoorstelling moge
lijk wordt. Zij zijn daar gemiddeld, zeker
als het om zgn. „reizende” voorstellingen
gaat, 16 tot 17 uur per etmaal mee bezig.
Het feit dat de Haagse Comedie gesubsi
dieerd wordt, brengt verplichtingen met
zich mee. Een van die verplichtingen is dat
het gezelschap wekelijks op maandag,
dinsdag en woensdag „op stap” gaat. Dat
klinkt leuker dan het is. Voor Jos Mom en
Henk van Gilpen betekent het in ieder
geval dat stel dat er op maandagavond
in Leeuwarden een voorstelling wordt ge
geven zij ’s morgens om half zeven op
pad gaan en er voor moeten zorgen met de
hele karavaan rond de klok van tien in de
Friese hoofdstad aanwezig te zijn. Daar
wordt dan uitgeladen. Vervolgens zijn zij
met bovengenoemde activiteiten in de
weer tot ongeveer zeven uur in de avond.
(ADVERTENTIES)
Met van het orkest door
gaans goed afgewogen te
genspel in de muzikale dia
loog, kreeg het eerste deel
een prachtige bezonken
stemming, het andante een
intens zangerige voor
dracht en het besluitende
rondo een lente-achtige vi
taliteit.
(Van onze kunstredactie)
VELSEN. In het kader van de zomer
se Toer-In-activiteiten zal de verplaatsba
re muziektent in het park Beeckestijn te
Velsen van mei tot en met september
worden opgesteld nabij het museum in
het park. De culturele stichting De Velser
Gemeenschap zou graag zien dat daar
gedurende de zomermaanden muziek-, to
neel- en balletuitvoeringen kunnen
plaatshebben.
(ADVERTENTIES)
CANNES. Een verrassing van de allereerste orde op het festival van Cannes blijkt
de „Klompenboom” te zijn, geregisseerd door Ermanno Olmi. Een cineast van wie
waarschijnlijk ook u nog nooit gehoord had, maar die bewijst dat men in Italië schijnt
te beschikken over een ongekend reservoir aan voortreffelijk filmtalent.
Met wat geluk valt er een half uurtje te
eten. Uiterlijk om half acht móeten zij
terug zijn in de schouwburg. Als het eerste
publiek binnendruppelt, controleren zij
nog eens of alles in orde is. Dan de voor
stelling. Bijvoorbeeld: de zeer omvangrij
ke produktie Julius Ceasar. Talrijke
„changementen” (wijziging in decorstan-
den): veertien maal. Intussen figureren zij
ook nog als morrend Romeins voetvolk. In
de pauze wordt een deel van het decor dat
niet meer nodig is, alvast afgebroken. Om
k\vart over elf is er applaus. Het doek valt.
Afbreken. Dat neemt anderhalf uur in
beslag. Alles in de vrachtwagen(s). Om
ongeveer één uur in een (hotel)bed. Tot om
half zeven weer de wekker gaat en zij zich
op weg begeven naar Enschede (zelden of
nooit wordt tweemaal in dezelfde stad
opgetreden). De dag daarop: Deventer,
’s Avonds laat afbreken. Naar huis, eigen
bed. Donderdag weer vroeg op: in de (Ko
ninklijke) schouwburg, het eigen „onder
komen” van de Haagse Comedie, worden
repetities gehouden voor een nieuw stuk.
Daar moeten de inspeciënten bij zijn,
’s Avonds: voorstelling. Vrijdag, zaterdag
en zondag (plus matinée): voorstellingen.
Mom en Van Gilpen: „Wij werken op
deze manier regelmatig 80 tot 90 uur per
week: Het is bij sommige andere gezel
schappen voor inspeciënten nóg erger.
Theater, Globe: reizen ontzettend veel. Met
een groep als de Noorder Compagnie
(Drachten) is het helemaal verschrikkelijk.
Zeven dagen per week keihard werken,
óók op feestdagen. En dat tien maanden
achtereen. Compensatiedagen zijn er niet
bij. Overwerk wordt niet betaald. Het eni
ge dat in onze huidige cao staat, is onge
veer dat je werkgever je tien uur nachtrust
moet gunnen. Maar zelfs deze regel wordt
aan de lopende band overtreden, wat ove
rigens volgens diezelfde cao tienmaal per
twee maanden mag”. Henk van Gilpen
vertelt dat hij binnen twee maanden al
zeker 23 maal geen tien uur achtereen
nachtrust heeft gehad.
leefden ten tijde van de fin-de-siecle. Ge
durende een lange winter, die de pachtboe
ren wat rust geeft, wordt in een film van
drie uur het leven getekend in een hechte
gemeenschap onderling en in gemeen
schap met de natuur, het land. De film
gaat over geen opwindender zaken dan het
koesteren van tomatenplantjes, de ziekte
van een koe of het vertellen van verhalen
tijdens het sorteren van maïskolven. Het
gaat om doodarme mensen met diepe gelo
vigheid, bescheidenheid en berusting als
voornaamste karaktertrekken, maar de
puurheid van hun bestaan fourneert soms
momenten van enorme rijkdom.
De manier waarop een vader naar zijn
kinderen kijkt, of een jonge boerin naar
haar verloofde. Woorden komen er nauwe
lijks aan te pas. Het is onvoorstelbaar
Met als gevolg een geïn
spireerde vertolking, waar
bij zoals te verwachten
was, de treurmars (marcia
funèbre) het aangrijpend
hoogtepunt in de afwikke
ling van deze symfonie
vormde.
De in Amerika geboren
en getogen pianiste van
Oosteuropese afkomst,
Barbara Nissman, was so
liste in het Vierde Piano
concert. Vanaf de solo-
inzet van het openingsdeel
tot de slotakkoorden van
de finale, toonde deze kun
stenares haar zuivere ver-
tolkingsinstelling ten op
zichte van deze lyrisch-
romantische muziek. Even
intelligent als muzikaal-
intuïtief, virtuoos maar
nooit blufferig; ideaal om
de poëtische sfeer van dit
concert in verfijnde pianis-
tiek te schilderen.
Barbara Nissmans ma
nier van musiceren is dui
delijk op de spirituele kern
gericht. Haar soms zeer in
tieme aanpak, allerfijnst in
het passagewerk als om
speling van de orkestrale
melodische lijnen, met
daar tegenover accentrijk
spel van indringende
kracht in de solistische epi-
023-
7 <3
