n~
Trend vrouwenfilms
zet definitief door
filmhuizen
vanderpol
BOUWMARKT
l<KEUR B.V.»
haarlcm
Der Amerikanische Freund van Wim Wenders tweeslachtig
I
CAMPINGSPORT
AMSTERDAM
>0
airconditioning..?
CANNES ZIET TWEE BORDEELKOMEDIES
door Pieter van Lierop
VERHUUR
Geen ervaring
Zevenmijlslaars
OPEN HAARDEN
en WAND-, VLOER- en
MOZAÏEKTEGELS
Koudenhorn 54
Koudenhorn 60
TEV
I SJUNIWtRELDPUMIÉREIN
17 NEDERLANDSE STEDEN
j o
19 7 8
FILM
M F I
2 6
VRIJDAG
jur
9
9
175-
Charles Boost
i
)ig-
).a.
bri
pi
ss en
s ge-
Sport-
tegen zeer scherpe prijzen
Openingstijden: di t/m vr
zaterdags van
's maandags gesloten
'erras,
an de
j de
alle
RYAN O’NEAL
BRUCE DERN
ISABELLE
ADJANI
ieft
au-
8.00-12.30 uur
13.30-18.00 uur
8.30-16.00 uur
Deze week
CARAVANS
Schwelkert en Piper
VOUWWAGENS
La Bohème - Camplet -
Walker en Freetime
W^i
tel. 023-321212 - 322368
VELE OCCASIONS
IS
Duitse productie eindelijk in bios
ïi- Bruno Ganz als de lijstemaker en zijn achterdochtige vrouw.
(ADVERTENTIE)
1
jen
ri- Alan Bates en Jill Clayburg spelen de hoofdrollen in An unmarried Woman van Paul Mazursky.
(ADVERTENTIES)
(ADVERTENTIE)
per
lie zoals
ns bellen ol
L
Film-Inn Zandvoort presenteert vrijdag
en zaterdag (21 uur) in de Openbare Biblio
theek aan de Prinsesseweg 34 te Zand
voort tenslotte een klassieke komedie. Go
West van de Marx Brothers is een aanbe
veling waard.
Bouwmaterialen
P.V.C.-artikelen
Wand- en
vloertegels
Open haarden
Ijzerwaren
Verfwaren
Elektra art.
Sanitair
Tuinartikelen
Hout- en plaatmat.
die 25 jaar geleden debuteerde met „Stran
gers on a Train”, waarvan Hitchcock toen
een opwindende film maakte.
hoofdtrekken van de door Patricia Highs
mith bedachte intrige zijn overgebleven.
Die intrige komt in grote trekken erop
neer dat de titelheld Ripley vanuit de on
derwereld de opdracht krijgt een moorde
naar tegen veel geld te huren voor het
liquideren van een verrader. Ripley kiest
voor de huurling, een zachtmoedige lijs
tenmaker in Hamburg, die hij ooit eens
toevallig ontmoet heeft en van wie hem
bekend is dat deze aan een ongeneeslijke
ziekte lijdt.
Dus wordt de nette huisvader en lijsten
maker Jonathan door Ripley overvallen
met een gruwelijk voorstel dat hij na veel
tegenwerpingen tenslotte accepteert op
het aantrekkelijke vooruitzicht dat hij
straks bij zijn dood zijn vrouw en kind
verzorgd zal kunnen achterlaten. Op
nauwkeurige aanwijzingen voert hij de
opdracht uit in de Parijse métro als zijn
slachtoffer in Etoile moet overstappen op
een andere lijn. Terug bij zijn vrouw en
kind in Hamburg wacht hem echter een
nieuw aanbod dat hem een nog groter
bedrag aan geld zal opbrengen. Hij moet
een befaamde onderwereldfiguur in de
TEE van Hamburg naar München van
kant brengen met als extra complicatie dat
het slachtoffer twee stoere bodyguards bij
zich heeft. Een nieuwe versie van „Stran
gers on a Train”!
Met behulp van Ripley, die begrijpt dat
De trend van vrouwenfilms zet definitief
door. Na Handke en Dassin, was nu Paul
Mazursky aan de beurt, die met „An un
married womari” een sympathieke en ze
ker ook verdienstelijke film afleverde, die
laat zien hoe een vrouw kans ziet zich te
ontplooien als ze zich eenmaal heeft losge
maakt van haar wettige echtgenoot. Jill
Clayburgh speelt op bijster innemende
wijze de rol van een echtgenote die na 17
jaar ogenschijnlijk ideaal huwelijksleven,
plotsklaps aan de dijk gezet wordt. Ze
komt in een crisis terecht, waar ze evenwel
zodanig sterk weer uit weet te komen, dat
ze een nieuwe grote liefde wel wil genieten,
maar dan buiten het geprefabriceerde ka
der van een echtverbintenis.
Het is een onderhoudend verhaal, met
veel warmte en ook humor op smaak ge
bracht door de maker van films als „Harry
Tijdens een persconferentie vroeg een
onbescheiden persoon of de combinatie
van sex en vrolijkheid, als te aanschouwen
in „An unmarried woman”, typerend is
voor Mazursky’s visie op erotiek. Mazur
sky: „Ja hoor, bij het vrijen lach ik heel
wat af”. Jill Clayburgh voegde eraan toe:
„Ik moet er ontzettend bij huilen”. Michael
Murphy, de ontrouwe echtgenoot: „Ik heb
ook altijd dolle pret”. En Lisa Lucas, de
19-jarige dochter des huizes: „Wel, ik ben
benieuwd hoe het dan bij mij zal gaan,
want ik heb er nog geen enkele ervaring
mee”. Dat is nog eens een openhartige
persconferentie.
Minder rooskleurig verlopen de zaken in
Skolimowski’s „The shout”, een zeer oor-
dood bij neervalt. Susannah York is de
inzet van het conflict dat uiteindelijk op
metafysisch terrein wordt uitgevochten en
dat beide rivalen in een gekkenhuis doet
belanden. Een fantastische vertelling, die
prachtig wordt geacteerd en indrukwek
kend is opgeladen met speciale beeld- en
(allicht) geluidseffecten, opgenomen met
het Dolby-systeem.
„The shout” is een werkstuk waarmee
werkelijkheid blijvende handeling betrok
ken worden. Wenders nieuwste film heeft
daardoor iets tweeslachtigs gekregen,
goed amusement bij tijden, maar verwar
ring en onwaarschijnlijkheden in andere
momentep.
Weinig filmers verdragen het buiten hun
bescheiden kring van bewonderaars te tra
den en na hun relatief goedkope produk-
ties plotseling op een budget van enkele
miljoenen te mogen werken. Men begrijpt
hun ambitie om eens op royalere basis te
werken en nu dingen te doen, die hen in al
die zuinige jaren ontzegd waren.
Maar het ligt voor de hand dat voor
velen de overgang te groot is. Men kan zijn
kanische Freund” te gaan zien in Tu-
schinski 3, waar hij voor de tweede week
draait. Vervelen zal men zich zeker niet!
komt pardoes haar dochtertje ophalen,
getrouwd of niet, het doet er niet toe.
Bellocq heeft het nakijken.
Een trieste film? Allerminst. Een leuke
film? Ja toch. Maar voornamelijk blijkt
het een gave film, die nergens moraliseert,
alleen maar in een soort van vertederde
verwondering registreert. Maar Malle
haalt niet het niveau van uitnemendheid
dat hij vroeger met bijv, zijn „Lacombe
Lucien” ooit bereikte.
De fotografie (Sven Nykvist, lijffoto-
graaf van Bergman) is prachtig en de
bedactiviteiten van de twaalfjarige Brook
Shield (ze maakte haar debuut als fotomo
del toen ze elf maanden oud was) zijn
„kies” gehouden. Ze is een oogverlustigen-
de hoofdrolspeelster en de paperazzi van
Cannes hebben heel wat rolletjes op haar
leeg geschoten.
In de marché, waar ook nog de histori
sche bordeelkomedie „French Quarter”
vertoond wordt, zag ik nog een opgewekte
film die zich alweer afspeelde in een hoe
renkast. „Fairy tales” heette het ding, een
musical in soft porno-stijl, gemaakt door
de club van wie in Nederland al een ondeu
gende Assepoes rouleert. Het bordeel van
„Fairy tales” is ondergebracht in een ze
venmijlslaars en de klanten worden er
bediend door Roodkapje of Sneeuwwitje
met haar zeven dwergen. Ze vertellen er
merkwaardige anekdotes over Pinkoc-
chio.
AGATHA DEKENSTRAAT 24-30
TEL 020-128911
AMSTERDAM-W
idelen en
de auto vW
ie
n een
Waarbij de laatste jaren ook het eigen
land niet over het hoofd kan worden ge
zien dat in 1975 voor meer dan 18% aan
ons bioscoopamusement heeft bijgedra
gen en sindsdien boven en onder de tien
percent bleef schommelen. Daarmee
Duitsland (d.w.z. de Duitse Bondsrepu
bliek) met zijn 6 tot 8 percent aardig
achter zich latend.
Voegt men daarbij dat het grootste deel
van die Duitse import zich bezighoudt met
Beierse sex-lol, die varieert van „Een goe
de Haan is niet vet” tot „Alpenglühn im
Dimdlrock”, dan heeft men hier weinig
indruk gekregen van de spaarzame pro
gressieve Duitse film die meestal ons land
binnenkwam door de achterdeurtjes van
Film International of Utrechtse Cinemani-
festatie en daarna in de circuits verdween.
l>i<»<‘in<*ii<l.i.ilscw<*g 27r* ovcrvccn lel (023)259491
Met deze keuze van onderwerp begeeft
Wenders zich op het misdaadpad en al
heeft hij destijds in „Die Angst des Tor-
manns” het portret getekend van een on
bewogen moordenaar, het echte gangster
genre is hem vreemd en waarschijnlijk
weinig passend bij zijn naar beminnelijk
heid neigende persoonlijkheid. Wat al zou
kunnen blijken uit de wijze waarop hij de
hoofdfiguren in de roman veranderd heeft
en hen in hun misdadigheid heeft afge-
zwakt, zodat tenslotte eigenlijk alleen de
CANNES. De afgelopen twee dagen is er een eigenaardig „déja vu”-effect
over de festivalcompetitie komen te liggen. We kregen een derde door een man
gemaakte, feministische film te zien, een tweede film met een hoofdrol voor
Alan Bates en een tweede historische bordeelkomedie. Wel opvallend hoor, al
die cineasten die één keer komen bewijzen dat zij geen phallocraten zijn.
het heen en weer reizen in zijn film, een
soort herkenningsteken in vroeger werk
nu gaat lijken op een eindeloze tocht door
eenzelfde stad.
Net zoals dat bij vroeger werk het geval
was komen de hoofdfiguren, Ripley (Den
nis Hopper) en Jonathan (Bruno Ganz) uit
het niet naar voren, maar waar vroeger de
acteurs gestalte kregen door hun wijze van eigen conclusies trekken door „Der Ameri-
praten en rondtrekken, krijgen Ripley en
Jonathan geen duidelijke contouren, door
dat ze in een te bedachte en buiten de
De film is verwarrend maar boeiend en
heeft veel te danken aan het beheerste spel
van de altijd weer mooie Romy Schneider,
verder van haar filmechtgenoot Philippe
Noiret en van Victor Lanoux als de com
munist Boutros.
Het Melkwoud (in de Zijlstraat) in Haar
lem heeft van ’t Plein „Deep End” van de
Pool Skolimowski overgenomen, een
voortreffelijke film, waarover we vorige
week al een overzicht gaven. Vrijdag tot en
met zondag, 21 uur.
Voor de oorlog waren de VS en Duitsland de grootste filmleveranciers aan ons land.
Van het totale jaarlijkse aanbod aan films nam Hollywood in 1938 ruim 62percent voor
lijn rekening, Duitsland een royale 15 percent. Na 1945 zijn die verhoudingen uiteraard
aanzienlijk anders komen te liggen. Amerika ligt met 43% van de jaarlijkse „doekbezet-
ting” in onze bioscopen nog altijd aan de kop van onze nationale filmimport, maar
heeft terrein moeten prijsgeven aan Engeland, Frankrijk en Italië, die ieder, met ruim
K sterk aan invloed hebben gewonnen.
bedoeling van Wenders zijn geweest wiens
kracht niet zit in het opvoeren van span
ningen en een voortdurend oproepen van
„suspense”-situaties. Hij heeft een bizarre
wereld geconstrueerd door de plaatsen
van handeling, Hamburg, München, Parijs
en New York, door elkaar te laten lopen en
in elkaar te doen overgaan als gelijkwaar-
deze klus te omvangrijk is voor een niet- dige en eendere beton-woestijnen. Zodat
professionele „killer”, wordt gangster en
bodyguard uit de trein gegooid, nadat alle
spanningselementen van een dergelijke si
tuatie als ongelegen passanten of een on
verwachte controleur door de wagoncorri-
dor de revue hebben gepasseerd. Een
daarop volgende gangsteroorlog weet Jo
nathan te ontlopen, maar hij sterft op zijn
vlucht aan zijn ziekte.
Een volbloed en geconcentreerde gang
sterfilm is „Der Amerikanische Freund”
niet geworden en dat zal ook wel niet de
„Une Femme a sa Fenêtre is de titel van
de film, die zich achtereenvolgens in 1936,
1945 en 1967 afspeelt in het roerige Grie
kenland. Achtereenvolgens is geen juiste
aanduiding, want Graniet Deferre jong-
leert met de tijd, zoals grote voorbeelden
!vóór hem al deden. Maar hij doet het zo
veelvuldig en zo willekeurig, dat de toe-
I schouwer voortdurend attent moet zijn op
de periode waarin een bepaalde handeling
zich afspeelt. Het verhaal, dat in stukken
geknipt tot ons komt, luidt kortweg dat
Romy Schneider als de diplomatenvrouw
Margot Santorini verliefd wordt op de
- communistische agitator Boutros, die het
I in ieder van de genoemde periodes moei-
I lijk met het Griekse systeem heeft.
l
do. koopavond OveKiekt&shoMioom
Filmhuis Velsen, Kanaalstraat 257 in
•IJmuiden, vertoont op 30 en 31 mei een
intrigerende film van de niet zo bekende
Franse regisseur Pierre Granier Deferre,
die zich bedient van een roman van Drieu
la Rochelle, maar vooral van de door het
werk van Costa Gavras bekend geworden
scenarioschrijver Jorge Semprun.
cheerd voor de afgrijselijke mislukking
van „King, queen, knave”, zijn voorlaatste
film.
Nadat de Hongaar Karoly Makk ons met
zijn zeer fatsoenlijke nacht al had binnen
gevoerd in de gezellige familie van een
begin-20e-eeuws bordeel in Hongarije,
werden we. door Louis Malle uitvoerig op
de hoogte gebracht over de gang van za
ken in een publiek huis, anno 1917 geves
tigd in Storyville, de rosse buurt van New
Orleans.
Centraal in Malle’s belangstelling staat
daar een dertienjarig hoerendochtertje Vi
olet, dat als vanzelf op de vlakte terecht
komt. Daar wordt niet zielig over gedaan,
al ziet Keith Carradine (als de historische
fotograaf Bellocq) het met lede ogen aan
en probeert hij uiteindelijk toch Violet uit
het milieu te halen door haar te trouwen.
Maar Violets moeder (die zich vroeger
weinig gelegen liet liggen aan het lot van
haar nakomelinge) blijkt intussen ge-
and Tonto” en daarna „Next stop Green- trouwd met een oppassende burgerman en
wich Village”, die ook de dramatiek op
zochten van het schijnbaar alledaagse.
Maar als discussiestuk heeft deze nieuwe
film gebreken.
De wijze waarop Clayburgh in haar rol
heenkomt door het dal, verloopt al te voor
spoedig. Het mens heeft alle^ mee in haar
welgestelde milieu van makelaars, coutu
riers, kunstenaars en galeriehouders: de
steun van een begrijpende dochter, maar
liefst drie hartsvriendinnen en van een
psychiater die ze niet zelf hoeft te betalen.
Ze heeft een goede baan en binnen twee
maanden ligt er al weer een superman als
Alan Bates voor haar op zijn knieën, ter
wijl de losgebroken echtgenoot met han
gende pootjes probeert terug te komen.
Geen situatie kortom waar de gemiddelde
gescheiden vrouw zich makkelijk in zal
herkennen. Toch een produkt van typisch
Hollywoods droomfabriek dus, al zit er
een geëngageerde saus over.
opvallend dat uit die sector nu ook een
film gewoon' in een bioscoop komt draaien
en daarvoor nog wel het Amsterdamse
Tuschinski heeft uitgezocht. Die eer is
„Der Amerikanische Freund” van Wim
Wenders te beurt gevallen, daarvóór in
beperkte kring bekend door sympathieke
z.g. „kleine” films zonder veel uiterlijk
vertoon als „Summer in the City”, „Fal-
sche Bewegung”, „lm Laufe der Zeit” en
zijn eersteling „Die Angst des Tormanns
beim Elfmeter” („De Angst van de Doel
man voor de Strafschop”).
In de films van Wenders wordt veel
gereisd, veel gewerkt met wisselende land
schappen en veel vluchtige ontmoetingen
gemaakt. Verschillende van die Wender-
trekjes vinden we terug in „Der Amerika
nische Freund” hoewel hij ditmaal niet
naar eigen ideeën gewerkt heeft of samen
gewerkt heeft met zijn vriend, de toneel
schrijver Peter Handke, zoals in het verle
den meestal gebeurde.
De hele opzet van zijn nieuwe film is
trouwens anders. Voor het eerst heeft
Wenders over veel geld kunnen beschik
ken (zijn budget wordt getaxeerd op drie
müjoen) en hij heeft ditmaal zijn scenario
geïnspireerd op een bestaande roman,
„Ripley’s Game” van Patricia Highsmith,
Op een bescheiden vampierfilmpje na,
dat „Zoltan, de Hond van Dracula” heet,
valt er in ons hele vaderland geen enkele
première te signaleren, dus ook niet in
Haarlem, waar „Saturday Night Fever”
voor de zevende week in Palace gebleven
is, waar „Pastorale” in Studio geprolon
geerd is en „Jabberwocky” op maandag
avond en in de nachtvoorstellingen van
Studio is aangehouden.
De overige bioscopen doen het met re
prises van oude films alsof er geen mooie
keuze te maken zou zijn uit meer recente
en nog niet in Haarlem vertoonde films.
Maar om nu, zoals Roxy doet, te grijpen
naar een vijf jaar oude „Valdes, de Half
bloed” omdat toevallig Charles Bronson er
zijn somber gezicht in vertoont of naar het
niet minder oude „Tough Guys”, zoals
Palace in de nachtvoorstellingen doet, met
als enige attractie Lino Ventura in de rol
van een Amerikaanse priester, die een
boksclub in Chicago leidt en speurders-
werk gaat doen als een van zijn vrienden
vermoord wordt, dat kan men moeilijk als
een inspirerend beleid omschrijven.
Dat Lido deze week gekozen heeft voor
„Plankgas” laat zich dan alleen maar ver
klaren uit het feit dat het kijken naar
autoachtervolgingen en het veelvuldig ver- spronkelijke film, over de krachtmeting
nielen van auto’s misschien een afreage- tussen twee mannen die beiden hebben
ren kan betekenen van wegagressie en geprobeerd een summum van creativiteit
slechte wegmanieren en dus een beperkt te vinden in geluid. John Hurt experimen-
nut kan .vertegenwoordigen. Zoals ook een teerde als elektronisch componist, Alan
reprise van Fons Rademakers „Max Have- Bates heeft in de troepen van een medi-
laar” in Luxor te verdedigen valt met het cijnman de kunst afgekeken om zo afschu-
argument dat een goede Nederlandse film welijk te schreeuwen, dat mens en dier er
best regelmatig teruggebracht mag wor
den.
Op de matinees kan de jeugd in Palace
kijken naar „Alibaba en de veertig Ro
vers” en in Studio naar „Dik Trom weet
Raad”. Van de nachtvoorstellingen is al
leen vermeldingswaard Woody Allens
„Love and Death” in Roxy, een even gees
tige als zinvolle satire op het leven, de
liefde en de dood van een magistrale
clown, de onvergelijkelijke Woody Allen. Skolimowski zich volledig heeft gerevan-
De gemiddelde bioscoopbezoeker zal
dus weinig inzicht hebben in de ontwikke
lingsgang van het betere Duitse werk, en
•onbekend zijn met het Filmverlag der Au-
toren waartoe o.m. Rainer Werner Fass
binder (de enige naam waarvan althans de
rklank bekend zal zijn), Uwe Brandner,
Werner Schröter, Wim Wenders en Werner
LHerzog de meest produktieven zijn.
In deze situatie is het dus op zijn minst
