Miguel Littin maakt historisch machtsmechanisme weer-actueel
Ontregeld toneel bij Werkteater
leidt tot hoogtepunten van humor
Amsterdam als toevallig lijdend voorwerp op expositie
Cartografie weerspiegelt tijdgeest
komende
exposities
i
1»
Danstheater geeft
wereldpremière van
Sinfonietta in VS
um
p
e
>n
door Pieter van Lierop
en
Ir
8 JUNI WERELDPREMIÈRE IN
17 NEDERLANDSE STEDEN
1
Westerkerk
ie
e
nt
t
Paleis voor Volksvlijt
Cultuurpessismisme
Concertgebouworkest
in VS en Frankrijk
geprezen en bejubeld
André Kaart 15 jaar
bij Collegium MUSICUM
(van onze kunstredactie)
Gabbers” in een circustent
Martin Haak Kwartet
op Jazz Inn Arnhem
itakt
„Een zwoele zomeravond”
10
11
KUNST
19 7 8
M E I
2 7
1
ZATERDAG
even ingezakt.
ll I ij
n
LIJKE
)EREN
W
RYAN O’NEAL
BRUCE DERN
ISABELLE
ADJANI
1
AMSTERDAM. De Gemeentelijke Archiefdienst in Amsterdam
heeft een tentoonstelling samengesteld van oude platte gronden van de
stad Amsterdam. De opening ervan viel samen met het uitkomen van
het eerste deel van een serie verzamelingen van historische stadsplatte
gronden.
1'
ouweiijh golo”, waarbij 200 fotografen el-
vanmet - - -•
is (gratis voet liepen, om gigolo-ster David
resVprJ Bowie te kunnen vereeuwigen,
i door a Maar het festivalprogramma was
CANNES. Het filmfestival
van Cannes heeft een paar dagen
in stil water rondgedobberd. Dat
wil zeggen: er is op het nippertje
een bomaanslag voorkomen en er
werd een feestje gegeven ter gele
genheid van de door David Hem
mings als regisseur in het vooruit-
19J .zicht gestelde film „Tm just a gi-
ollib. wx-xl/'»’’ Tircmrl-ni 900 f
kaar, plus Nick Nolte onder de
iw
i
zoeker
Ingezakt festival ziet matige films
res: Prin
oudjes minder uitgeblust zijn dan hij zelf.
(ADVERTENTIE)
55, Blo
V
MAARTEN KLOOS
ff
Van 27 mei tot 23 juni zijn in de Wete
ring Galerie schilderijen en tekeningen te
bezichtigen van de Engelsman John Loker
en bij Galerij Asselijn werken van de
Zwitser Franz Eggenschwiler. Beide gale
ries zijn in Amsterdam gevestigd.
In het expositiehuis van het Cultureel
centrum ’t Hoogt in Utrecht is de tentoon
stelling „kunstenaars en internationale so
lidariteit” geopend. Het gaat om werk dat
solidariteit en betrokkenheid betuigt met
de strijd tegen onderdrukking en geweld
in Latijns-Amerikaanse landen. De op
brengst van verkochte werken wordt voor
een deel ter beschikking gesteld van het
Steunfonds Chileense kunstenaars in het
verzet.
is na di
>eskaps
4 oord, tl
i, Nieuw
k, Kuifji
jr., zoel
leer t. 5
en KEN
j wat va
en. Br.n
In het linker bouwhuis van kasteel Het
Nijenhuis bij Heino in Overijssel wordt
van 3 juni tot 17 juli een expositie gehou
den van 76 schilderijen en tekeningen,
alsmede 9 beeldhouwwerken, een keuze
uit de verzameling Groeneveld. De werken
zijn van Abrahams, Arntzenius, Breitner,
Gomes, Haspers, Hellegers, Van leperen,
Israëls, Jongkind, Maris, Meiners, Monti-
celli, Oepts, Van Pallandt, Robertson,
Schröder, Sluijters, Tholen, Vaes, Veld
hoen, De Zwart en Zijl. Dagelijks geopend
van 10 tot 17 uur.
Matig geslaagd bleek ook Miguel Littins
verfilming van „El recurso del metodo*,
een boek waarin Alejo Carpentier op gro
teske wijze illustreerde hoe de dictator van
een bananenrepubliek aan het begin van
deze eeuw het tegenovergestelde practi-
seert van wat Descartes beschreven heeft
in zijn fameuze „Discours de la méthode”.
De van-huis-uit Chileense Littin (tegen
woordig werkt hij op Cuba) heeft bij ons
bekendheid gekregen met vooral „Het Be
loofde Land” en hij was twee jaar geleden
in Cannes present met „Actas de Maru
sia”. Net als in die twee films gaat het hem
er ook in „El recurso” om, te laten zien hoe
En daaruit put hij de moed om het leven
opnieuw onder ogen te zien. Een slecht
overtuigende film, zeer traag bovendien
en stellig de zwakste competitiefilm tpt
dusver.
de machtsmechanismen werken in het
Zuid-Amerika van het begin dezer eeuw,
niet verwezenlijk verschillen van wat er
nog steeds gebeurt.
De dictator is een potsierlijke pierewaai
er met kapitaal op een Zwitserse bank en
een riant onderkomen in Parijs, waar hij
graag mag delibereren met D’Annunzio of
donderjagen in de bordelen. Naar zijn
vaderland gaat hij slechts en met grote
tegenzin terug indien iemand dreigt de
macht over te nemen, hetgeen nogal eens
voorkomt. De hoofdpersoon is een operet-
tefiguur (een soort Latijns-Amerikaans
Ubu Roi) om wie heel wat valt af te lachen,
maar ondertussen zet de film barre en
brute beelden voor van massale slachtin
gen onder de socialistische oppositie. De
mixage van bittere ernst en wrange luim
werkt bij vlagen heel fascinerend, maar
Voor minder cartografisch geïnteres
seerden kan het bestuderen van kaarten
een middel zijn om in de geschiedenis te
duiken. Kaarten kunnen wat dat betreft
zeer informatief zijn, maar zijn te gelijker
tijd wel van een koelheid, waardoor zij
voor de werkelijk betrokkene eigenlijk
louter een leidraad zijn.
In alle gevallen zijn kaarten een neerslag
van gebeurtenissen en ideeën en daarmee
van een mentaliteit, die het tijdperk waar
in zij ontstaan kenmerkt. Zo is typerend
voor de 17e eeuw, dat de rijke bourgeoisie
haar grachtengordels kreeg en dat daar
buiten een volksbuurt als de Jordaan ont
stond. En zo verwijzen namen als het Re-
volutie-plein (de Dam) en het Burgerplein
(het Konings Pleyn) naar het politieke kli-
voor het eerst in de plattegronden vooruit
gelopen werd op plannen. Een mooi voor
beeld is de kaart van Balthasar Florisz. Hij
tekende de nog niet bestaande Westerkerk
volgens het ontwerp van Hendrik de Key
ser, niet wetende, dat de toren later in een
gewijzigde vorm afgebouwd zou worden.
In de 18e eeuw verdween geleidelijk het
perspectief uit de kaarten. De grote stads
uitbreidingen hadden aan alle kanten be
halve aan de noordkant plaats. Het stand
punt boven het IJ verloor dus zijn waarde.
Bovendien werden de kaarten van steeds
groter utilitair belang. Pieter Mol was in
1770 de eerste, die een moderne kaart
tekende. Het is een platte projectie, zonder
de franje van het havenbedrijf en met het
noorden naar boven. Daarna werden de
kaarten in feite alleen nog maar exacter
totdat dankzij de luchtfotografie de bijna
griezelig volmaakte hedendaagse perfectie
bereikt werd.
Litti heeft het veel te breedsprakig op het
doek willen zetten en hij heeft (heel anders
dan we van hem gewend zijn) overdreven
intensief getracht alles er zo monumentaal
en artistiek mogelijk uit te laten zien.
Daardoor is de film meer „kunst” dan
„pamflet” geworden en de lange zit van
drie uur keert zich tegen de film.
Een derde, niet geheel bevredigende in
zending bleek „Spiraal”, gemaakt door de
Pool Zanussi, van wie zo juist het veel
betere „Camouflage” in Nederlandse rou
latie werd gebracht. Jan Nowicki (vaak
ook te zien in films van de Hongaarse
cineaste Meszaros) duikt op in een bergho-
tel als een querulant die kans ziet iedereen
tegen zich in te nemen met provocatief
gedrag. Een lastpost die bij slecht weer een
berg gaat beklimmen en op het nippertje
gered kan worden. Achteraf blijkt de man
In Ferreri’s voorlaatste film (La derniëre
femme) zagen we hoe de mensheid zijn
eigen lot bezegelde, door middel van zelf-
castratie; in „Ciao Mascio” (wederom met
Gerard Depardieu in de hoofdrol) wordt
het voortbestaan van de beschaving een
feit doordat de laatste man kiest voor een
chimpanseebaby, in plaats van voor de
baby die zijn vriendin gaat baren. Boven
dien komt zowel de aap als de man jam
merlijk om in een brandend wassenbeel
denmuseum, tegen een decor van Romes
ondergang. „Ciao Mascio” is een zeer ei
genzinnige en fascinerende film, al gaat
het binnen Ferreri’s oeuvre dan om
een zoveelste variatie op het vaste thema.
Maar ronduit fantastisch is het gebruik
dat de Italiaanse regisseur gemaakt heeft
van de locatie van een uitgestorven wijk
aan de rand van New York. Direct gelegen
tegen de absurd-futuristische skyline van
de metropool aan, geeft een uitgestrekte
zandvlakte waarop de ontzielde resten van
de gesneuvelde King Kong een sinister
decor van deze apocalyps, waarin naast
Depardieu ook gaaf geacteerd wordt
door Marcello Mastroianni, James Coco en
de chimpansee Bella, die op Ferreri’s pers
conferentie onderhoudender bleek dan de
Italiaanse onheilsprofeet zelf.
Amsterdam is het min of meer toevallige
lijdend voorwerp.
De tentoonstelling „Plattegronden van
Amsterdam 1544-1977” is te zien in het
gebouw van de Gemeentelijke Archief
dienst, Amsteldijk 67, Amsterdam, ma.
t/m vr. 9-17 uur, za. 9-12 uur, t/m 31 mei a.s.)
el-, tegi
u aann
service!
1-34473
3035
KERSBf
r tijd va
rnieuwe
garanti
-265895
De 17e eeuw was voor Amsterdam de
tijd van de grote stadsuitbreidingen, dat
tot gevolg had, dat kaarten sneller dan
daarvoor verouderden. We zien dan ook,
wat de produktie groter werd en dat er ook
BijVOO
sweg 4
ten tegi
9 appar
(Van onze Haagse redactie)
DEN HAAG. Het Nederlands Danstheater
geeft op 9 juni In het Gaillard Municipal Audi
torium in Charleston (VS) de wereldpremière
van „Sinfonietta” van Jiri Kylian op muziek
van Leos Janacek. De voorstelling vindt plaats
in het kader van het Spoleto Charleston Festi
val 1978.
In hetzelfde theater worden nog drie balletten
van Kylian opgevoerd: Stoolgame, Symfonie in
D en Verklaerte Nacht. Met „Sinfonietta” wordt
tevens opgetreden -op 12 en 13 juni in het
Wooltrap Theatre in Washington. Dit is de vijfde
tournee van het Nederlands Danstheater naai* de
Verenigde Staten.
De Europese première van „Sinfonietta” vindt
plaats op 16 juni in het Circustheater in Scheve-
ningen in het kader van het Holland Festival. Op
20 juni gaat de uitvoering in Utrecht.
De Israëlische pers heeft enthousiast gerea
geerd op het optreden van het Danstheater in
mei in Tel Aviv, Jeruzalem, Haifa, Yagur en Ein
Hashofet. De voorstellingen waren steeds geheel
uitverkocht. In totaal hebben de 14 voorstellin
gen 13.000 mensen getrokken. In 1980 gaat het
Danstheater weer naar Israel.
raat 15.
leeft u p
:ky Lud
w Eersl
T..
maat in 1795. Dit element van de platte
grond komt eigenlijk helemaal niet ter
sprake op de tentoonstelling, wat heel jam
mer is. Wie de verschillende fasen van de
groei van Amsterdam op hun waarde wil
kunnen schatten kan niet zonder een gron
diger toelichting dan op de tentoonstelling
gegeven wordt.
Om een paar voorbeelden te noemen: de
huidige sloop van de bebouwing aan het
Waterlooplein ten bate van een nieuw stad
huis kent een precedent. Op de door ande
ren bijgewerkte kaart van Balthasar Flo
risz. uit 1658 blijken drie bouwblokken
plaats te hebben gemaakt voor wat we nu
als het Paleis op de Dam kermen. Er wordt
geen aadacht aan geschonken. Geen
woord over Sarphati, wiens plannen welis
waar nooit zijn uitgevoerd, maar die wel
aan de wieg stond van het Paleis voor
Volksvlijt. Het paleis staat er plotseling op
een kaart uit 1938. Slechts een wit vlekje
verwijst naar de dramatische brand in
1929. Geen vermelding van de verschui
ving van de havens naar het westen (na de
aanleg van het Noordzeekanaal in 1876).
Geen vingerwijzing naar het in één en
dezelfde periode bouwen van een arbei
derswijk als de Pijp en culturele status
symbolen als het Rijksmuseum en het
Concertgebouw. Weinig informatie over
het verkeer, dat vanaf het eind van de
vorige eeuw zo dominerend begon te wor
den.
In 1866 ontwierp Van Niftrik een Cen
traal Station in het zuid-oosten van de
stad, maar het kwam in het noorden en
werd een barrière tussen het stadscentrum
en het IJ. De geruchtmakende doorbraak
schuld
>e WAO
I. of ge
55-60 j
e en va
vat van
vent, mi
1.
IJMUIDEN. Het was allemaal goed
bedoeld, vrijdagavond, het publiek was
gekomen voor een avondje variété van het
zingende echtpaar „De Nellico’s”, een sa
mensmelting van Nellie en Koos, maar het
werd een omslachtig baby-sit- en kinder
oppasavondje. Een krijsende monsterba
by, kinderen die elkaar aftuigen, de opa
van het zangduo verschijnt terwijl de toe
gang tot de voorstellingen hem al lang
geleden voorgoed ontzegd is, zelfs de
vrouw en het kind van de gemeente
ambtenaar die de hele show geregeld
heeft komen storen. Kortom: Het Werkte
ater speelt de nieuwe zomerproduktie
„Een zwoele zomeravond”, een spel vol
verwarringen, zeker voor wie het gezel
schap niet eerder ontmoette.
een patiënt te wezen, gevlucht uit een
inrichting voor ongeneeslijk zieken. Zijn
gedrag is een poging tot opstand tegen de
vreselijke dood die hem te wachten staat.
Teruggebracht in het hospitaal, slaagt hij
er uiteindelijk toch in met zichzelf in het
reine te komen en weet hij het moment van
sterven zelf te kiezen. Een deprimerende
film met een treurig onderwerp. Zeker niet
slecht (Nowicki's rol is zelfs sterk), maar
wel erg kaal en schraal qua uitvoering.
Iets dergelijks kun je moeilijk zeggen
van „Ciao Macio”, de film waarmee Marco
Ferreri (sinds zijn schandaleus uitgepakt
„Grande bouffe” van ’73) weer terug is in
Cannes. Net als in al Ferreri’s films van de
laatste tien jaarl is ook, Ciao Mascio”
doortrokken van een totaal cultuurpessi
misme.
elkaar leggen van twee niet-continu verlo
pende ontwikkelingen, dat een derde, bij
na onzichtbaar gebrek aan continuïteit
ontstaat.
De vroegste kaarten van Amsterdam
dateren uit de 16e eeuw, te beginnen met
het vogelvlucht-perspectief van Cornells
Antonisz. uit 1544. De kaart was vervol
gens tot het eind van de 18e eeuw niet
alleen een nuttige weergave van een stad-
vorm. Er werd in die tijd ook duidelijk
gestreefd naar het maken van aantrekke
lijke prenten. Met uitzondering van Jacob
van Deventer (1560) en Nicolaas Visscher
1700), die landkaarten maakte waarvan
Amsterdam slechts een klein onderdeel is,
werd in de eerste anderhalve eeuw na
Cornells Antonisz. de stad getekend met
het noorden onder. Het motief is duidelijk.
De cartograaf, die de stad gezien vanaf een
dekbeelding punt boven het IJ afbeelde,
kon het open havenfront benutten om de
voorgrond met af en aan varende schepen
te verlevendigen. Voorbeelden zijn de
stadsgezichten van Antonie van den Wijn-
gaerde 1550), Pieter Bast (1599-± 1617)
en Balthasar Florisz. (1625).
>en vod
dke zo»
estaurai
te Am
informs
nd: 02G
In het Van Gogh Museum in Amster
dam wordt van 3 juni tot en met 3 septem
ber een tentoonstelling gehouden van Ja
panse prenten, verzameld door Vincent
van Gogh. De kunstenaar verzamelde
hoofdzakelijk tijdens zijn verblijf in Parijs
(1886-1888) enige honderden Japanse
kleurenhoutsneden. De expositie omvat
een keuze van meer dan 100 prenten.
Historische Plattegronden van Nederlandse
steden, deel 1Amsterdam, inleidende tekst van
W Hofman (medewerker van de Gemeentelijke
Archiefdienst, Amsterdam) Alpben aan den
Rijn: Uitg. Canaletto, 1978.
De Spanjaard Ricardo Franco (de zoon
van Jezus Francos, van wie iedere Neder
landse sexbioscoop om de vier weken een
niemendalletje ten beste geeft) presen
teerde „Overlevenden van een schip
breuk”, over een gedesillusioneerd jong
mens dat besluit de rest van zijn leven te
slijten als tuinman in een bejaardente-
Deze „Nieuwe Kaart van de Wijdberoemde Koopstat Amsteldam”die dateert uit 1970,
vormt onderdeel van de tentoonstelling van plattegronden in het gebouw van de
archiefdienst in Amsterdam.
Boek en tentoonstelling laten in chrono
logische volgorde een aantal belangrijke
stadia zien in de geschiedenis van de
hoofdstad. Het boek is in dat opzicht een
aanvulling op de befaamde „Catalogus
van Amsterdamsche Plattegronden”, die
A. E. d’Ailly voor de oorlog uitgaf. De
tentoonstelling toont van de in het boek
meestal iets verkleinde reprodukties de
originelen. Er is een compleet overzicht te
zien van het bestaande cartografisch ma-
teriaal.
Het merkwaardige van een dergelijke
tentoonstelling is, dat hij vanuit twee zeer
verschillende gezichtshoeken kan worden
bekeken. Wie geïnteresseerd is in de ont
wikkeling van de cartografie komt aan
zijn trekken, of de geschiedenis van Am
sterdam hem boeit of niet. Voor wie Am
sterdam vooropstelt is kaartmateriaal een
nogal beperkt illustratief hulpmiddel.
De geschiedenis van de cartografie èn
van de stad kenden beide een schoksgewij
ze vooruitgang. Toont de cartografie regi
straties waartussen niet zelden gaten van
30 a 40 jaar zitten, Amsterdam beleefde
zowel periodes van onstuimige uitbreidin
gen als periodes van stilstand. Deze laatste
worden weliswaar grotendeels gedekt
door de blanco plekken tussen de verschil
lende kaarten, omdat voor het maken van
een nieuwe kaart meestal pas aanleiding
bestaat na belangrijke wijzigingen in het
stadspatroon. Maar toch betekent het over
steeds een „ook-dat-nog-effect” oproepen.
Een kostelijke voorstelling met prima be
geleiding door De Roomsoezen, die ik aan
het slot van de toernee nog eens wil mee
maken.
„GABBERS” IS DE TITEL van de kin
dervoorstelling die het Werkteater ook op
basis van improvisatie gemaakt heeft en
die vrijdagmiddag voor kinderen werd op
gevoerd. Ook hier weer zoveel essentiële
verrassingen, dat een summiere beschrij
ving van het gebeuren al teveel zou verra
den. Het Werkteater maakt er wel een
kolderiek uurtje van, waarin ook nu dat
verrassingselement steeds aanwezig is, zo
wel in het verloop van het stuk, als in de
uitmonstering van de spelers en het
sprookje dat binnen de voorstelling onver
wacht ontstaat. Shireen Strooker, Gerard
Thoolen, Frank Groothof, Joop Admiraal
en Cas Enklaar verwonderen de kinderen
en laten ze gieren van het lachen. Vanmid
dag weer te zien op het Marktplein om
14.30 uur. Een zwoele zomeravond begint
weer om 20.30 uur. Toegang beide voor-
stellingen gratis, in verband met de zilve
ren Velser Gemeenschap.
KO VAN LEEUWEN
(Van onze kunstredactie)
Aan de vooravond van zijn Amerikaan
se tournee bood het Amsterdams Concert
gebouworkest het Nederlands publiek
eind vorige maand nog de gelegenheid om
de kwaliteit van de Beethovenvertolkin
gen (waar het uitsluitend om gaat) te
beoordelen.
RSTEEI
F, 01
ans halt
'an tda
-265895
Jw uitis
’/o kortir
jzen 0
radio- i
Oldtim
loeilijkh
toilet
so B V
296.
Het begint allemaal hoopvol en rustig
voor de Nellico’s. Een welkomstwoord dat
al gauw wordt overstemd door het orkest
„De Roomsoezen”, een zevenmansforma-
tie die ze begeleidt. Dan komen de Nelli
co’s zelf, alsof ze de „sterrentrappen” van
het Amsterdamse Concertgebouw af
schrijden, zo lijken ze zich te voelen. Een
sublieme weergave van het soort radio-
artiesten dat met belegen showtjes door
het land reist om bedrijfsfeestjes op te
luisteren.
Wat we verder gaan zien hangt allemaal
samen met de verschillende manieren
waarop het optreden van het zangduo tel
kens opnieuw verstoord wordt. Er zijn
ogen tekort om alles steeds tegelijk te
volgen. Overal in de circustent gebeurt iets
Frank Groothof
en Gerard Thoo
len in „Gabbers”,
een voorstelling
voor kinderen
Haarlem.De Haarlemse dirigent André
Kaart, onlangs nog in het nieuws vanwe
ge het geslaagde jubileumconcert ter gele
genheid vain het veertigjarig bestaan van
het Symfonieorkest Haerlem, viert vrij
dag 2 juni een nieuw, maar dan meer
persoonlijk jubileum.
bestaan onder meer uit een concert in de
Leidse Zuiderkerk, waarbij Kaart dan be
halve als dirigent ook als solist zal optre
den. Dat laatste dan als zanger in de komi
sche eenakter „De Kapelmeester” (de Ne
derlandse vertaling door Carel Alphenaar
van „II Maestro di Capella”) van Cimaro-
sa.
André Kaart (naar eigen zeggen: „de
enige muziekschooldirecteur die zingt”)
studeerde destijds solozang bij Coby Rie-
mersma en gaf in de jaren zestig, begeleid
door de pianiste Miep van Luin, diverse
liederenrecitals.
Als voorproefje van de Leidse jubileum-
uitvoering zal André Kaart samen met het
kamerorkest van het Collegium Musicum,
aanstaande zondagmorgen te beluisteren
zijn in „Für Elise”; de rechtstreekse uit
zending van het wekelijkse radioprogram
ma vanuit de Spiegelzaal in het Amster
dams Concertgebouw.
en vooral in het begin van de voorstelling,
als het telkens opnieuw lijkt of de Nellico’s
toch nog ongestoord met hun acts verder
kunnen, is het effect van de verrassingen
het grootst. Maar er volgt een escalatie in
het ontregelen.
Wat nu binnen een vorm van werkelijk
circus-achtig toneel gebeurt is als het op
commedia dell’arte-wijze voorhouden van
een spiegel. Er volgt een opvoeren van
vooroordelen en reactionaire meningen,
zoals we die in het dagelijks leven rondom
ons horen. Voeg daarbij ook nog wat op
voedkundige dogma’s en er ontstaat een
vrij compleet beeld van waarop de voor
stelling van het Werkteater mikt.
Vijf weken is er aan deze produktie
gewerkt, maar sinds een week wordt er
pas met publiek gespeeld. Publiek is een
belangrijke factor bij dit soort improvisa-
tietheater. Teksten liggen niet per woord
of zin vast, waardoor weer gemakkelijk op
elke situatie kan worden ingespeeld.
In een speeltrant die toch boordevol risi
co’s is - zeker in deze tent met rondom een
piste publiek - laat het Werkteater een
ontspannen acteren zien, een lust om te
volgen. Een spel vol zulke onverwachte en
vaak krankzinnige wendingen, dat ze
van de Raadhuisstraat (1895), de demping
van het Damrak en de bouw van de Beurs,
de plannen van Berlage, de aanleg van de
ringspoordijk (die nu een Schiphol-lijn om
de west zo logisch maakt), de ontwikkeling
van Amsterdam-Noord, de vernietiging
van de jodenbuurt en de desastreuze sloop
voor de metro. Voor wie niet beter weet
zijn het simpele lijntjes op papier. Er is
helaas geen moeite gedaan om op de ten
toonstelling die momenten, c.q. keerpun
ten voelbaar te maken. Het blijft daardoor
slechts een tentoonstelling over de histori
sche ontwikkeling van de plattegrond.
Jazz Inn Arnhem brengt behalve Martin
Haak, die Ferdinand Povel en Neppie
Noya in zijn kwintet heeft opgenomen,
verder optredens van de Jazz Skymasters
(een gelegenheidsensemble van prominen
te orkestmusici), Pierre Courbois, het Bel
gische Waso Kwartet, de Duitse oudestij-
lers The Seatown Seven Hot Jazz, Hans
Dulfer en de Perikels en Chris Barber.
in
elt tham
Zoals ook in onze krant ons nationale
orkest met zijn dirigent Bernard Haitink
en de pianist Vladimir Ashkenazy die de
hele tournee als solist meemaakt werd
bejubeld, zo ook reageerde de Franse pers
op de concerten die het Concertgebouwor
kest onlangs op doorreis naar Amerika in
het Parijse Theatre des Champs Elyssées
gaf.
Dagbladen als Le Monde en Le Figaro
prezen dirigent en solist op alle mogelijke
manieren en roemden het Concertgebouw
orkest om zijn „legendarische” warme
klank en speldiscipline, waarbij de muzi
kale resultaten als „buitengewoon geïnspi
reerd” werden gekenschetst.
Evenals in Parijs kregen Haitink en het
orkest vorige week in de New Yorkse
Carnegie Hall uiterst langdurige en in
Washington zelfs staande ovaties; iets dat
voor het concertleven in de Verenigde Sta
ten als een hoogst uitzonderlijke gebeurte
nis moet worden beschouwd.
De recensenten van de kranten van de
grote Amerikaanse steden die op deze (17
concerten omvattende) tournee werden
aangedaan, deelden de mening van hun
Franse collega’s inzake het internationale
niveau dat door de uitvoerenden wordt
geboden en rekenen het Concertgebouw
orkest tot de beste symfonische ensembles
ter wereld. De New York Times achtte
Bernard Haitink bovendien „een van de
belangrijkste hedendaagse dirigenten”.
Het Concertgebouworkest zal eind deze
maand in Amsterdam terugkeren.
(Van onze kunstredactie)
HAARLEM. Het kwintet van de
Haarlemse pianist Martin Haak verzorgt
de opening van de tweede Jazz Inn Arn
hem, dat van dinsdag 13 tot en met vrij
dag 16 juni plaatsheeft op de Korenmarkt
en verder concerten in de Arnhemse Stad
huishal en Musis Sacrum omvat.
jon<
ide bijve
m ondi
6
4 int»
10171.
LECTRi
Tel. 02
André Kaart drager van de Jos de
Klerkpenning; een onderscheiding die
hem is toegekend vanwege zijn grote ver
dienste voor het amateuristisch muziekle
ven herdenkt dan het feit dat hij 15 jaar
dirigent is van het Collegium Musicum dat
het studentënkoor en -orkest van de uni-
versiteit van Leiden omvat.
De festiviteiten bij dit derde lustrum
elke b
I. 02
stud., 3
n een rol
sisgenol
1 Haarlet
Capabt hms, waar hl] echter ervaart dat sommige
'oor ee oudjes minder uitgeblust zijn dan hij zelf.
igde reis
V*
