Toekomst onzeker voor beide opvallend getalenteerde actrices
Hl
AN
filmhuizen
Films en forum over
Hl
BOF
abortus in Haarlem
van
F eraldo
M
Haarlemse bioscopen bieden veelzijdig aanbod
haarlem
N
Al
amsterdam
Driver eentonig, Guernica aangrijpend
wil onbegrip uit weg ruimen
"Verl
In de nacht
Sub
gaa
torn
Zaak van belang
„Wij vrouwen eisen”
10
FILM
19 7 8
Z A 1
JUNI
1 0
j
AIV
gelbe
Derd
voert
ponis
over
het
Een
band
de IV
certg
Het toeval brengt deze week in
cle Amsterdamse bioscopen twee
jonge Franse filmsterren op het
doek die ongeveer gelijktijdig zö
opvallend in het nieuws kwamen
dat de bezorgde vraag voor de
hand lag hoe het verder zou gaan
met beide opvallend getalenteer
de actrices die ieder bovendien
Isabelle als voornaam meegekre
gen hadden.
nQanaDoaannnaaaDaaaDCODDUDoaüOüuüDODaDDDaüDÖDurJDoaDoooDuaoaoouoDacmDDaoDODoaDDOonooDnonnnaDonoDnonDnopooonnnnnanaaDPonaaDDaoDoaDDUDDODüouüODaaaooaaij
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□rjonoaabnoanDanDODnonaannponnonnnnnoDonaaDoannanaD
*ZA T E R D A G
Charles Boost
E
Twee Isabelle’s op zoek naar succes
ü- Isabelle Huppert in Violette Nozière.
Isabelle Adjani in Driver; deze week in wereldpremière in Lida (Haarlem).
I
t
c
toekomst voor het land om de hoek kijken.
Een onsmakkelijk en ongezond geheel!
F Monique van de Ven in en als Keetje Tippel.
«Lm
Het gaat hier natuurlijk om Isabelle Ad
jani, Truffaut’s ontdekking in „L’Historie
d’Adèle H” en Isabelle Huppert die op de
Film week Arnhem van het vorige jaar een
onvergefelijke indruk maakte als het kap-
stertje Beatrice in „La Dentellière” van de
Zwitser Claude Goretta. De twee genoem
de films betekenden allesbehalve een de
buut. Adjani filmde al van 1969 (ze was
toen 14) en „La Gifle” werd een jaar voor
Truffaut’s film gemaakt, Isabelle Huppert
was al enige tijd „het nieuwe gezicht” van
de Zwitserse film en filmde ook sinds 1971
regelmatig in Frankrijk, waar ze o.a. te
zien was in „Les Valseuses” en „Que la
Fete commence”.
Debutanten kan men hen dus zeker niet
noemen. Dat zij pas een goed jaar in de
publiciteit en de belangstelling zijn geko
men (Adjani haalde augustus vorig jaar de
omslag van „Time”) moet aan een enkele
rol toegeschreven worden die ineens een
vonk doet overspringen en een gezicht
onvergetelijk maakt. De aan een onbeant
woorde liefde lijdende dochter van Victor
Hugo, Adèle, was zo’n rol evenals het lieve
meisje „Pomme” dat moeilijk contact met
haar omgeving weet te maken en evenals
Adèle H. geestelijk ten onder gaat aan
versmade liefde. En hoe gaat het nu ver
der?
Isabelle Adjani speelde verschillende
rollen om wat meer veelzijdigheid te krij
gen. Zo was ze te zien in „Le Locataire”
van Roman Polanski, in het verwarde „Ba-
rocco” van André Téchiné, in „Violette et
Francois” een „Gifle”-achtige comedie, be
reikte Hollywood en kreeg een bijrol in
„The Driver”, een plichtmatige gangster-
Arrabal heeft een soorgelijk effect wil
len bereiken in zijn film die niet recht
streeks ingaat op de misdadige Duits-
Italiaanse luchtaanval op het open stadje
van ruim achtduizend inwoners die op 26
april 1937 met meer dan honderd bombar
dementsvliegtuigen werd uitgevoerd. Ar-
rabal cirkelt als het ware om die gebeurte
nis heen door de adellijke familie Cerralbo
te introduceren die op vijftig kilometer
van Guernica in een kasteel woont en öp
verschillende manieren reageert als het
bombardement losbarst.
Zoals bij de complexe filmer te verwach
ten viel wordt ook die handeling doorscho
ten met symbolische voorstellingen en ri
tuele beelden die de historische gebeurte
nis in een wijder perspectief plaatsen. Een
film vol verrassende en aangrijpende pas
sages zoals verwacht mocht worden van
de maker van „Viva la Muerta” en „J’Irai
comme un Cheval fou”).
„Driver” in Lido blijkt ondanks een aan
trekkelijke „cast” met Ryan O’Neal, Bruce
Dern en de Franse ster Isabelle Adjani
toch niets meer te zijn dan een vrij eentoni
ge film waarin het achter elkaar aanj ach
ten en tot „total loss” rijden van auto’s de
hoofdmoot vormen. Ryan O’Neal, eens de
lieveling van Peyton Place, later van films
als „What’s up Doe” en „Paper Moon”,
speelt ditmaal een gangster, een perfecte
auto-courreur die door bendes ingehuurd
wordt om snel en professioneel de plaats
In City 7 (en in 16 andere bioscopen in
ons land waaronder Lido, Haarlem) wordt
de wereldpremière van „Driver" gegeven-
waarover meer in de Haarlemse filmru-
briek. Een nieuwe Chabrol, „Violette No
zière”, de officiële Franse keus voor Can
nes 78, die eveneens elders op deze pagina
ter sprake komt, staat op het programma
van Calypso en overigens is er bovenna
tuurlijk werk te zien in „Spiderman” (Bel-
levue-Cinerama) en in „Oh, God” (Leidse-
pleintheater) waar God in de persoon van
de acteur George Burns in levende lijve
verschijnt aan de assistent van een super
markt, die er heilig van overtuigd is dat
hij de aangewezen tussenpersoon is om
abortus een essentiële zaak is in de strijd
voor een gelijkwaardiger positie van de
vrouw in onze samenleving^
WVE vindt dat vrouwen die tegen hun
zin in verwachting zijn geraakt, het recht
moeten hebben om hun toevlucht te kun
nen nemen tot abortus als noodmaatre-
seur Lawrence Gordon laat zich een unie
ke kans ontglippen een nieuwe ster blij
vend bij het Amerikaanse publiek te intro
duceren, Adjani zelf doet haar eigen car
rière geen goed door een levenloos rolletje
te accepteren onder een onbekende en
talentloze regisseur.
Isabelle Huppert heeft het, wat dat be
treft beter bekeken. Voor haar eerste be
langrijke rol na „La Dentellière” heeft ze
zich geplaatst onder regie van Claude Cha
brol die haar de titelrol in „Violette Noziè
re” heeft gegeven, een rol die voor haar
geschreven zou kunnen zijn. Wat onmoge
lijk is want de historie heeft die rol gedic
teerd. Chabrol vertelt n.l. het waar gebeur
de verhaal van de achttienjarige Violette
Nozière die in 1933, ogenschijnlijk zonder
reden haar ouders tracht te vergiftigeh.
Burns als een huiselijke God. Uiteraard
heeft ook „Spiderman” iets goddelijks. Al
is hij een gewone jongeman die alleen
maar door een radio-actieve spin gebeten
is en daardoor over oerkracht beschikt en
tegen muren kan kleven. Spiderman is
evenals Superman een populaire stripfi
guur, die nu ook de film „gehaald” heeft.
D<
Mari
Te
festi'
L
(14.2
„Wij willen ons niet opstellen als een
stel schreeuwende vrouwen, niet als een
groepje fanatiekelingen overkomen”,
zegt Bea Geluk, „maar duidelijk maken
dat abortus iets is dat voor alle vrouwen
een zaak van belang is. Alle vrouwen die
ons op de markt straal voorbijlopen, me
nen dat zij of hun dochters niet onge
wenst zwanger kunnqn worden, maar de
realiteit leert anders. Nogal wat vrouwen
in de overgang bijvoorbeeld die niet
meer regelmatig menstrueren, lopen dat
risico.”
Die
speci;
Bern;
een
voort
het 1
gen.
dams;
van N
En dé
DEN
Tone;
zelsch
lijkhe
ter-tei
heeft
ten.
De
zullen
voerd
tus. A
een a<
aanva
Dit
de Ve
zelsch
leend
voor 1
Alt
burg
Th<
Dans
ra, V
Nie
uur):
Dl
La IV
R
(20.1
De
ense
AJ
burg
Co
nern
Ni,
uur):
Tn
Maq;
Tri
Bast
So
conc
Ste
Cage
R<
uur):
De
Phill
De
Hi
(20.11
re.
vrouwen eisen stuiten op veel onbegrip.
Carla van Erp van WVE vertelt niet zon
der gepaste verontwaardiging: „De voor
oordelen waarmee je geconfronteerd
hou je in het begin niet voor mogelijk.
Laatst kwam er een man naar onze
kraam toe en die vroeg aan mij of ik niet
wat in zijn vrouw zou zien, want die was
lesbisch. Zo’n vooroordeel, zo in de geest
van de vrouwen die voor die abortus en
zo bezig zijn dat zijn lesbiennes, dat
maakt een normaal gesprek al haast on
mogelijk”.
„Het is voor ons uiterst moeilijk om te
vertellen waarmee we bezig zijn en wat
we willen bereiken, als er al bijvoorbaat
niet wordt geluisterd. Het vergt nogal
wat van je als je iemand wil bereiken die
met vooroordelen opgezadeld is. Auto
matisch stel je je dan al wat agressiever
op, omdat praten geen weerklank lijkt te
hebben.” Carla van Erp en Bea Geluk
zijn in hun vrije tijd actief voor WVE,
omdat zij van mening zijn dat een vrije
Dat lukt bij haar vader die later niet haar
echte vader zou blijken te zijn, maar haar
moeder blijft leven en begint een proces
tegen haar „duivelse” dochter.
De zaak Nozière komt dan in de sensa-
tiesfeer. De ene helft van Frankrijk wil dat
haar hoofd onder de guillotine zal vallen,
de andere helft neemt haar in bescher
ming en wijst op het achterlijke en be
krompen milieu waarin zij is opgegroeid.
Chabrol probeert in die lijn de gruwelijke
daad van Violette te motiveren maar het
lukt hem alleen maar een beeld te geven
van een onevenwichtig en wispelturig
meisje dat niet goed weet wat ze wil, maar
wel de gevangene is van klein-burgerlijke
ouders van wier benepen liefdeleven ze
dag in, dag uit een ongewilde getuige is.
Chabrol weet wel de tweekamersfeer
van het gezinnetje te treffen, maar mist de
sterke en sobere verteltrant dat we van
zijn vroeger werk kennen. De wazige,
enigszins slaapwandelende en onbereken
bare Isabelle Huppert is geknipt voor de
rol al moet ze van haar regisseur te veel
schijnbewegingen maken om later moord
en proces de schok van het onverwachte te
geven. Destijds waarschuwde een vriend
al dat ze zich niet moest specialiseren in
malle en malende meisjes toch heeft ze
deze herhaling van een eenmaal succesvol
le rol niet kunnen voorkomen.
Twee sterren op zoek naar succes. Dat
daarbij goede adviseurs of in het vak ge
specialiseerde „agents” onmisbaar zijn,
bewees zeker Adjani in „Drive”. En dat de
eerstvolgende films duidelijk zullen moe
ten maken welke definitieve richting de
uiteenlopende talenten gaan inslaan lijkt
een voorwaarde voor beider blijvend suc
ces.
(Van onze kunstredactie)
HAARLEM. „Wij staan vrij regel
matig op de markt met een kraam om
informatie over abortus te verstrekken.
Niet omdat we voor abortus op zich zijn,
maar omdat vrouwen onvrijwillig in
verwachting kunnen raken en het dan
de enige oplossing kan zijn om erger te
voorkomen. Maar als je op de markt
staat, dan merk je pas wat voor vooroor
delen er tegen ons bestaan”. Aan het
woord zijn twee vertegenwoordigsters
van het Haarlemse comité „Wij vrouwen
eisen”, kortweg WVE genaamd.
Dit weekeinde worden er onder auspi
ciën van WVE en het Haarlemse filmhuis
Het Melkwoud films over abortus en de
jarenlange strijd die vrouwen hebben
gevoerd en nog voeren om vruchtafdrij
ving uit het wetboek van strafrecht te
verwijderen vertoond om er een grotere
bekendheid aan te geven. Twee films van
de Nederlandse cineast Hillie Molenaar,
Tien jaar abortusstrijd en Abortus doe je
niet zomaar, worden op
zaterdagavond vertoond in het Haarlem
se filmhuis Het Melkwoud aan de Zijl
straat 63 en op zondagavond in het film
huis van jongerencentrum het DAC aan
de Ripperdastraat 13a te Haarlem. In alle
gevallen beginnen de vertoningen om
20.30 uur.
Abortus is al tien jaar een van de hete
hangijzers in de Vaderlandse politiek.
Voorvechters zoals vrouwengroepen in
het algemeen en actiegroepen als Wij
In Alhambra I tenslotte een nieuwe film
van Liliana Cavani („De Nachtportier”)
met de suggestieve titel „Beyond Good and
Evil”. In de cast Dominique Sanda en
Erland Josephson (bekend uit „Scènes uit
een Huwelijk” van Bergman).
de race vol agressieve concurrentie en
bloedige verkeersongelukken komt tegen
net einde nog een mogelijkheid op betere
gel en dat zo’n medische ingreep betaal
baar zou moeten zijn. Daartoe wil het
actiecomité verwezenlijking van een
drietal eisen, waarvoor al jarenlang
wordt geijverd. De verwijdering van ab
ortus uit het wetboek van strafrecht be
hoort gepaard te gaan met het opneihen
van abortus in het ziekenfondspakket.
Tenslotte dient volgens WVE het uitgang
spunt dat de vrouw beslist te worden
verwezenlijkt.
Abortus doe je niet zomaar. Veel tegen
standers van een vrije abortus menen dat
voorstanders vruchtafdrijving zien als
een soort anti-conceptie. Maar de gelijk
namige film van Hillie Molenaar en
die komt overeen met het standpunt van
de WVE-vrouwen maakt duidelijk hoe
moeilijk het is om als vrouw toevlucht te
nemen tot vruchtafdrijving.
Na afloop van de vertoningen van de
beide films over dit onderwerp kan het
publiek nablijven voor een informatief
gesprek en discussie met enkele leden
van WVE Haarlem. Zondagavond in het
DAC wordt alleen Abortus doe je niet
zomaar vertoond, omdat na afloop een
forum gepland staat dat uitgebreid in zal
gaan op de medische en maatschappelij
ke kanten van abortus. Daaraan nemen
deel Joeri van den Bergh (medisch coör
dinator), Danielle Dollée (maatschappe
lijk werkster) en Dolly Kausen (admini
stratrice), allen namens het Beahuis. Ver
der de jurist Paul van Brederode van
Stimezo (Stichting medische zwanger-
schaponderbreking) en twee leden van
het Haarlemse comité van WVE.
sprake is, hebben niets met koorknapen
uit te staan, zoals men al had kunnen
vermoeden bij de vermelding van Robert
Aldrich als regisseur. De misleidende titel
slaat op een stelletje agenten in Los Ange
les die stuk voor stuk hun problemen heb
ben maar als geheel een vrolijk stelletje
vormen dat onder elkaar de vrije tijd
doodt met veel drank en flauwe onvolwas
sen spelletjes, waarbij ze elkaar er tussen
nemen. Hun onbekwaamheid om als ge
trainde manned de werkelijkheid onder
ogen te zien blijkt pijnlijk duidelijk als ze
een collega betrappen in een bordeel, de
zaak in de doofpot stoppen maar niet
kunnen voorkomen dat de betrokken
agent die zijn homo-sadistische neigingen
onthuld weet, zelfmoord pleegt, een ge
beurtenis die allerlei niet meer te stuiten
complicaties ten gevolge heeft. De bedoe
lingen van regisseur Aldrich bij dit alles
blijven in het duister steken.
„Death Race 2000” waarvan Frans Hals
de voorstellingen is begonnen gaat over
een jaarlijkse autorace dwars door de VS
in de verre toekomst waarbij zoveel moge
lijk mensen gedood moeten worden om
een hoog gemiddelde te kunnen scoren. Na Zwaard van Zorro” en brengt Studio de
onvergefelijke tekenfilm (met Nederland
se stemmen) „Assepoester” van Walt Dis
ney.
In Filmhuis Velsen, in het Witte Te-
jater, draait dinsdag en woensdag
„fof” van Claude Ferraldo, een van de
Gods woora aan onze heidense samenle
ving door te geven. Een goddelijke come.
die dus, wat lichter van toon dan die van
Dante en vol aardige en ook wel zinnige
grapjes van scenarioschrijver Larry Gel
bart, regisseur Carl Reiner en zanger-
acteur John Denver. En natuurlijk van
bekendste filmers die door Film
International in ons land gebracht zijn
(andere films: „Themroc”, „Les Fleurs de
Miel”) en die in „Bof” een min of meer
anarchistisch beeld ophangt van een sa
menleving die ontstaan is uit het verlangen
spontaan te dofen waar je zin in hebt. Het
begint ermee dat de zoon uit een eenvou
dig arbeidersmilieu het ouderlijk huis ver
laat om expediteur van een wijnfirma te
worden. Hij krijgt onmiddellijk gezel
schap van zijn vader die weduwnaar is
geworden en vervolgens met werken is
opgehouden.
Vader en zoon delen de bedgeneugten
met een vriendinnetje van de expediteur
tot het gezelschap uitgebreid wordt met
een meisje dat door Pa geholpen is bij het
stelen van een jurk en met een Afrikaanse
straatveger. Als ook de zoon niet langer
meer, wil werken, trekt het gezelschap
naar het zonnige zuiden. Een lofzang dus
op het ongebonden leven .ironisch, cynisch
en menselijk van toon.
In de nachtvoorstellingen valt de film
„Serpico” op van Sidney Lumet in Roxy,
met een mooie rol van Al Pacino als een
dwarsliggende politieman die in z’n eentje
vecht tegen de corruptie in eigen omge
ving; en verder een van de betere films van
Clint Eastwood, „Play Misty for me” waar
in Clint als nachtelijke disc-jockey in con
tact komt met een mysterieuze vrouw die
hem steeds met een „sexy-stem” gevraagd
heeft „Play Misty” voor haar te spelen. Die
kennismaking verloopt voor de man van
de nachtelijke radio-uitzendingen weinig
gelukkig, zoals een bezoek aan Frans Hals
kan leren. „Duel op de Weg (White Line
Fever) in de nachtvoorstellingen van Pala
ce is een gewelddadige film over een
vrachtrijder die corruptie in zijn bedrijf
bloedig bestrijdt.
Voor de jeugd vertoont Palace „Het
film zonder smaak of kraak (zie films in
Haarlem) die aan de actrice geen enkele
kans bood „zich waar te maken”. Een om
twee redenen onbegrijpelijke zaak. Regis-
van de overval te kunnen verlaten en vóór
te blijven bij de achtervolgende politie.
Tegenover zich vindt hij de politie-
inspecteur Bruce Dern die terecht meent
dat zonder een perfecte „driver” als
O’Neal is, heel wat inbrekers en overval
lers tijdig gegrepen zouden kunnen wor
den.
Moord in de Oriënt Expres dat nu door
Studio weer eens op het Haarlemse pro
gramma wordt gebracht is een geestige en
pakkende verfilming van een roman van
Agatha Christie die zich afspeelt In een
intercontinentale exprestrein uit de jaren
dertig. Decor en aankleding zijn perfect in
stijl en de eersteklas medewerkers als Al
bert Finney, Lauren Bacall, Ingrid Berg
man, Sean Connery en Jacqueline Bisset
zorgen voor schilderachtige figuren die
stuk voor stuk in aanmerking kunnen ko
men om als dader van de moord in de
Oriënt Expres verdacht te worden.
„The Choir boys” waarvan in Luxor
Niet alleen dat Lido (met Amsterdam en
enige ander steden) de wereldpremière
heeft van de Amerikaanse sensatiefilm
„Driver”, niet alleen dat „Keetje Tippel”
na lange afwezigheid terug is in Roxy,
maar bovendien vertoont Studio op maan
dagavond en in de nachtvoorstellingen
een uiterst ongewone film van de Span
jaard Fernando Arrabal, een dramatiseer
de documentaire die de schrik
aanjagende titel „Guernica” draagt. Gra
fisch is Guernica vastgelegd door Picasso
in zijn versplinterd en chaotisch schilde
rij van die naam.
nv' 1
