sl
B
Applaus voor de Flower Girls
Bewoners
therapeutische
gemeenschap
Rijnland willen
terug naar de
{maatschappij 4
Ve
L i
Scarborough
VERF
Kos
uit
gest
Ver
best
VG
in i
2*
W-
I
W- r 1
6
IJMOND
M A A
MAANDAG
1 2
JUNI
19 7 8
S M
lb
r
rip
si
De middagen op Rijnland heb
ben geen vast therapieprogram-
ma. Het is de bedoeling dat de
mensen dan buiten het ziekenhuis
verblijven, voor werk of studie.
Tijdens een gesprek tussen
avondmaaltijd en tv-programma
praten we daarover. Men komt nu
vooral terecht bij de dienstverle
nende en de zogenaamde alterna
tieve instellingen. Zoals kaarsen
makerij De Schalm van de Stich
ting Andere Werkvormen, het
tuinproject van De Spaameberg,
bibliotheken e.d. Dat wordt voor
al veroorzaakt door het feit, dat er
al eerder mensen vanuit Rijnland
hebben gewerkt. Slechts zelden
lukt het nieuwe dingen aan te bo
ren. Je moet dat zelf doen, maar
dat is ontzettend moeilijk zo is
gebleken. Er bestaat nogal huiver
om mensen van Rijnland aan te
nemen en bovendien moet het
maar net mogelijk zijn een baan
alleen voor de middagen te vin
den.
4, v
-
te.
r i
,1
r r
I
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiimimiiiimm
Geen eenvoudige zaak om werk
o
buiten de hekken te vinden
PIETER TAFFIJN
Bij
wijk i
de sle
Stich
van
Rotte
vangs
Het
vraag
de no
king
vens
besta
Met
gaan
woor
vele i
Ik werk bij een bibliotheek, in de uit-
leen-afdeling, vertelt een jongen me. Ik
heb daar ook in de discotheek gewerkt. Er
waren al jongens van hier die daar werk
ten. In het begin was het wel een onzekere
situatie, toen zagen ze me nog als iemand
uit het Provinciaal Ziekenhuis. Maar dat
sleet vanzelf en toen zagen ze me gewoon
als de persoon die ik ben.
Even spitst de discussie zich op dit punt
toe. Maar de opwinding kabbelt ook weer
weg, het blijkt toch voor de meesten te
gevaarlijk te zijn om jezelf bloot te geven
door teveel over zulke zaken te vertellen.
Wel hoor ik een merkwaardige ervaring,
die weer een tipje van de sluier oplicht. Het
gaat om iemand, die in een clubhuis voor
kinderen werkte. Samen met een vrouw,
die hij zijn achtergrond vertelde. Maar de
vrouw bleek ook vol problemen te zitten en
begon hem daarover door te zagen. Daar
had hij geen weerwoord op en de werk
sfeer leed er ook duidelijk onder. Hij
moest wel weg en schreef dat naar de
instelling. Met een uitgebreide toelichting
en het verzoek om nog een gesprek te
mogen hebben. Het bleef echter eenrich
tingsverkeer, er kwam nooit meer contact.
Hij wil er maar mee aangeven, dat je
voorzichtig moet zijn met tegen wie je wat
vertelt. Ook al, omdat het nu verdraaid
moeilijk zal zijn voor iemand anders van
Rijnland om hier nog aan de slag te ko
men.
tien
een
Daarmee zijn we op een belangrijk punt
aangeland. Moet je nu wel of niet vertellen
dat je in Rijnland bent opgenomen? Nee,
zegt de een hartgrondig. Je moet zeggen
dat je in een therapeutische leefgemeen
schap zit, vindt de ander. Een derde ziet
daar voordelen in, je kan gebruiken dat je
ervaring hebt in en met een dergelijke
gemeenschap. Maar het blijkt wel, zoveel
hoofden, zoveel zinnen. Iedereen is bereid
zijn of haar opvatting tot het uiterste te
verdedigen. Als men er bij het onderwijs
van weet, kom je nooit meer aan de slag,
weet een meisje te vertellen. En bij bedrij
ven is dat ook zo en zeker bij de overheid.
Daarom moet je je mond er maar over
houden en als het nodig is zelfs een stuk
liegen. Want als er naast jou nog iemand is
die solliciteert en je hebt allebei dezelfde
opleiding dan weet je van te voren al dat je
er naast staat. „In een gesprek moest ik
zelfs horen dat de baan voor mij niet
IN JAREN BLIJVEN de bloemenmeis
jes het festival de baas, want zij beleven
volgend jaar al hun 25ste jaargang. Hun
populariteit is ook de samenstellers van
encyclopedieën niet ontgaan, want zelfs
Als je zo ver bent, dat je buiten de
hekken van het Provinciaal Ziekenhuis
aan het werk kunt, dan ligt de hechtingsfa-
se al een heel stuk achter je. Op dat mo
ment ben je al een heel eind met de fase,
waarin de problematiek wordt doorge
werkt. Dat is ook te merken aan de relaties
met medepatiënten en met de staf, die een
ander, veel minder afhankelijk karakter
krijgen De conflicten van het verleden zijn
naar het hier en nu gehaald en als die nu
maar genoeg door worden gewerkt, leer je
er wat van.
doorging, omdat ik geen ver an woordelijk
heid zou kunnen dragen”.
Een groep leeft met elkaar, dag en nacht.
Dat samenleven houdt het midden tussen
een commune en een jeugdherberg. Een
commune, omdat alles in gezamenlijk
overleg door de groep zelf moet worden
gedaan. Een jeugdherberg, omdat een aan
tal dingen natuurlijk toch van „bovenaf”
moet worden geregeld. Een vader en een
moeder ontbreken echter wel. Pogingen
om de sociotherapeuten als zodanig te
bejegenen worden zo snel mogelijk af ge
kapt. Dat zou iemand teveel in een afhan
kelijkheidspositie houden.
Iets van dat jeugdherbergidee komt ook
langer duren dan voor de ander. Als je
deze fase „onder de knie” hebt, beland je
in de laatste fase, die diametraal tegenover
de eerste staat. Je moet je leren onthech
ten, want het wordt dan tijd om Rijnland
te verlaten en weer een plaatsje te vinden
in de gewone maatschappij.
terug als het gaat om het dagelijks gebeu
ren. Iedere dag is er een corveeploeg, die
ervoor zorgt dat de kamers een leefbaar
geheel blijven. Die ploeg is ook steeds
wisselend, de ervaring heeft geleerd dat er
mensen zijn die vluchten in dit soort kar
weien. Daarom komt iedereen op zijn of
haar tijd aan de beurt, ook het afwassen
behoort tot het corveeritueel. De maaltij
den worden in de centrale keuken bereid.
Elke afdeling heeft een eigen kleine keu
ken, waar de gamellen en pannen warm
worden gehouden. Het opscheppen ge
beurt door iedereen zelf. Lichamelijk con
tact is dan onvermijdelijk, het is af en toe
een kwestie van adem inhouden omdat er
weer iemand langs moet. Koffie en thee zet
men zelf in de keukentjes, ook de brood
maaltijden betekenen een stuk zelfwerk
zaamheid. Beleg is er volop, een aantal
mensen neemt een eigen stuk kaas, een
appel of zoiets mee.
Het „bezichtigen van de stallen” mag ik
natuurlijk niet overslaan. Een meisje leidt
mij rond. Laat de kleine ruimte zien, waar
in wasmachine en droger staan opgesteld.
Elders is iemand aan het strijken, een
jongen laat stukken van de mouwen van
zijn overhemd afknippen omdat de ellebo
gen onherstelbaar zijn beschadigd. Ook
een lange broek wordt zo getransformeerd
in een korte. Twee jongens staan zich in
het zweet te werken aan de ping-pong-
tafel. Ik ga met mijn gids de hoge gang in,
opnieuw langs veel deuren. Bescheiden
tikt ze, als er niemand antwoord geeft
zwaait ze deur open.
De slaapzaal voor de meisjes. Een flink
aantal bedden, kleren aan de muur, teke
ningen, posters. Geen mogelijkheid tot pri
vacy, zelfs niet in bed. Die staan zo dicht
op elkaar, dat het niet veel moeite kost om
van de een in de ander te stappen. Kamer
schermen, zo wordt me teleurgesteld uitge
legd zijn al vele malen aangevraagd. Maar
binnen het miljoenenbudget van het Pro
vinciaal Ziekenhuis schijnt daar geen
ruimte voor te zijn. Of misschien, zo wordt
voorzichtig geopperd, past het niet in de
therapie.
De jongens slapen in een soortgelijke
slaapzaal, alleen maakt deze een wat min
der opgeruimde indruk. Een gevoel van
beklemming bekruipt me. Ik ben helemaal
geen groepsmens, een druk warenhuis kan
mij de kriebels bezorgen. Een zelfde soort
gevoel heb ik, als ik om een of andere
reden met een aantal sexe-genoten in één
ruimte moet slapen. Schoolreisjes en mili
taire diensttijd hebben aan mij wat dat
betreft geen goed gedaan. Ik stel me voor
wat er kan gebeuren: de winden onder de
dekens, het maken van vreemde geluiden,
de schuine bakken. Zonder enig gevoel
van spijt maar met opluchting stap ik
daarom ’s avonds in de auto en rijd naar
huis. Weg van die slaapzalen. De rest van
het programma mag dan ook geen lolletje
zijn, community-sleeping zou te veel voor
me zijn.
Whitby op een heel bijzondere manier de
250ste geboortedag van marine-officier
en ontdekkingsreiziger James Cook
herdacht, die in het naburige Marton
geboren werd en in Whitby, waar hij
later woonde, voor het eerst van zijn
leven de zee zag. Ter gelegenheid van de
viering was de Engelse marine met drie
schepen in het haventje paraat en werd
op het strand, aan de voet van het stand
beeld van Cook, diens laatste landing op
Hawaii, waar hij op 14 februari 1779
werd gedood bij een poging om enkele
van zijn opvarenden te ontzetten, in scè-
ne gezet.
HET EVENEMENT HAD het weer niet
mee en de Whitby-meisjes die gehuld in
strooien rokjes het strand een Hawaii-
aans allure moesten geven, stonden te
bibberen van de kou, toen Cook aan land
kwam. In een verjongde uitgave, want de
kapitein, die 50 jaar oud stierf, werd
uitgebeeld door de 24-jarige Norman
Murphey, die in gewone doen zich
heel wat minder heldhaftig heeft te ge
dragen en een winkel in elektrische arti
kelen drijft.
MAAR HOE DAN OOK er was veel
publiek op de been en natuurlijk waren
ook de bloemenmeisjes van de partij, die
zich haastten om de na de slachtpartij al
weer snel verrezen Cook van een bloem
in zijn knoopsgat te voorzien. In het Spa
Pavilion sprak ik later nog met de rijzige
Don Waterman, die WV-directeur
in Scarborough is en zich telkens weer
inspant om het festival van de grond te
krijgen.
Meyer
Ellen
BEV
Oveih
genvei
zoek j
hanke
mogel
siezer
VEI
teiten
aanle
zieksc
jaar e
ber w
neme
stuur
meen
in het
dense
Age
brach
Verte
werk;
de b
versie
HEE
gen h<
vitrine
Coevei
twaalf
met t
waard
De on;
en voc
winkel
komer
de wü
„HET IS GEZELLIG, als altijd. Alleen
het weer is dit jaar wat slechter”, zei een
tevreden Maria Hooij, die voor de terug
reis zaterdagavond met haar meisjes in
Huil aan boord ging van een van de
veerboten van North Sea Ferries en zon
dagmorgen vroeg weer eigen bodem on
der haar voeten voelde. Na een bloemrijk
weekje
VEI
Diens
14 jut
ring i
muidt
onder
ning 1
diepv:
Ove
stuurs
menie
uitget
acht i
Het is niet altijd botertje tot de boom.
Vrijheidsbeperking kan nodig zijn. Ook
schrikt men niet terug voor de isoleercel.
Maatregelen die bepaald niet populair zijn
en rieken naar de antieke psychiatrie. In
het belang van de patiënt kan het nodig
zijn, zij zijn zelf de eersten om dat toe te
geven. Oorspronkelijk is erover gedacht
bijvoorbeeld de isoleercel weg te laten. Dat
zou ernstige consequenties hebben gehad.
In een aantal gevallen zou het namelijk
hebben betekend, dat het probleem samen
met de patiënt naar elders zou worden
overgeplaatst. Daarmee zou het program
ma worden onderbroken en dat zou beslist
niet in het voordeel van de patiënt zijn
geweest. Daarom, zo vond men, hoorde de
isoleercel er wel degelijk bij. Alleen niet
als een instrument van autoritaire macht.
Of iemand wel of niet de isoleer gaat is
onderwerp van gesprek, de hele groep
praat en beslist daarover mee. De mede
patiënt in de isoleer wordt ook door de
groep opgezocht en begeleid. Als er ge
rechtelijke stukken nodig zijn voor vrij
heidsbeperking, dan worden deze altijd
met de patiënt doorgenomen. Niets ge
beurt er achter zijn rug om, dat zou im
mers tomen zijn aan het basis-principe
van de therapie dat je aan jezelf werkt. En
hoe zou dat kunnen als er dingen gebeuren
waar je geen weet van hebt?
Dat is dus wel een positieve ervaring.
Maar, zo werpt een ander tegen, het is
vaak zo moeilijk om adressen te vinden. Je
moet iets hebben wat jezelf ook leuk lijkt
en waar je terecht kan. Daar kan soms
hele lange tijd overheen gaan. En dan
vooral als het ergens is, waar nog nooit
iemand van Rijnland heeft gewerkt. Een
meisje, dat zich tot dan wat op de achter
grond heeft gehouden, gaat op het puntje
van haar stoel zitten en maakt hem duide
lijk, dat zoiets ook aan jezelf ligt. Of je wel
of geen contact kan maken. „Je kan het
dan wel de schuld geven dat het komt
omdat je patiënt bent, maar dan vraag ik
me af of je niet twee dingen door elkaar
haalt”.
„ZE ZIJN HIER DAN OOK ERG ge
liefd geraakt”, aldus Haggerston. „De
allereerste keer werd ons duidelijk ge
zegd dat hun komst éénmalig zou zijn,
omdat het maar zelden voorkomt dat de
bloemenmeisjes vaker aan een zelfde
evenement deelnemen. En daarom zijn
we ook zo gelukkig dat wij tot de uitzon
deringen behoren”.
HET FESTIVAL IS 21 jaar geleden
begonnen als een typisch Hollandse
week, vandaar ook dat destijds de blik
van de organisatoren viel op de bloemen
meisjes, die, zo vond men, beter dan
welke andere ook een stukje Nederland
konden presenteren. Later kreeg het fes
tival een meer internationaal karakter,
maar de Haarlemse ambassadrices ble
ven op de rol.
EN OOK DIT JAAR klonk het applaus
weer voor hen op in de drukke straten
van Scarborough, toen ze zich tijdens de
openingsceremonie in het openluchtthe
ater presenteerden. Samen met de ande
re groepen, zoals de Italiaanse vaandel-
zwaaiers, een Deense meisjesband, Roe
meense, Franse en Chinese dansers en
het dixielandorkest Glupo de Kollebijne
uit Breda. Donderdagavond ontmoette ik
al de groepen in het noordelijker gelegen
vissersplaatsje Whitby, dat samen met
Filey tot de gemeente Scarborough be
hoort. En in het Whitby Spa Pavilion
vond tussen al die „binnen”- en buiten
landse groepen een spontaan verbroede
ringsfeest plaats op de meeslepende mu
ziek van de in Engeland zeer populaire
Kenny Ball and his Jazzmen.
MAAR DAT GEBEURDE PAS nadat
ZE ZIJN WEER TERUG. De
Haarlemse bloemenmeisjes, die
week lang het Internationale Festival in
de Engelse badplaats Scarborough
nog meer fleur hebben gegeven. „De
meisjes zijn samen met ons meerderja
rig geworden, want het is dit jaar de
eenentwintigste keer dat het festival
wordt gehouden”, aldus Derrick
Haggerston van het departement
van toerisme in Scarborough, de groot
ste badplaats in Yorkshire. In de stad
zijn ze erg in hun nopjes met de jaarlijk
se komst van de bloemenmeisjes, die tot
een vertrouwd onderdeel van het feest
programma zijn geworden”.
VOLGENDE KEER: De „Flower Girls”
trotseerden de regen en een wereldkam
pioen oester eten.
in de Larousse wordt het Haarlemse
visitekaartje genoemd, en dat met foto.
M ar i a H o o ij van de Haarlemse VW
en To B o u m a uit Heemstede, die de
meisjes op hun uitstapje naar Scarbo
rough begeleidden, deelden in het en
thousiasme, dat de groep bij haar ver
schijnen opriep.
^4
Vandaag de vierde aflevering in de
serie verhalen over de psychotherapeuti
sche gemeenschap Rijnland in Sant
poort. In de eerste, die werd geplaatst op
vrijdag 2 juni, werd kennisgemaakt met
deze gemeenschap en een van de be
woonsters. In de tweede aflevering, die
werd afgedrukt in de krant van maandag
5 juni, werd verteld over het therapeu
tisch pakket en de contacten met de
maatschappij buiten de muren van het
Provinciaal Ziekenhuis. Aflevering drie,
geplaatst op woensdag 7 juni, was gewijd
aan de problemen van het leven in een
groep en het belang dat wordt gehecht
aan de eigen verantwoordelijkheid. In de
aflevering van vandaag wordt ingegaan
op de mogelijheden en problemen als er
werk moet worden gevonden.
s? Captain Cook wachtte op het strand
een warm onthaal van (van links naar
rechts) Nienke van Wagensveld, Frederi-
ke van de Grampel, Nicolette de Soet,
Lydia Bulk en Enneke Elhorst. (foto
links).
Vr Derrick Haggerston van de VW Scar
borough voelde zich opperbest met de
aandacht van Truus Vredenbregt, José
Schoen en Connie Stroet (van links naar
i
DAARBIJ VINDT HIJ op zijn weg
voornamelijk een commissie bestaande
uit raadsleden, die hij moet overtuigen
van het promotionele belang van het
festival, dat mede bepalend is voor het
gezicht van Scarborough. In het najaar,
na de drukte van het seizoen, wordt be
slist of het comité bereid is een kleine
honderdduizend gulden neer te tellen
voor het volgende festival. Hij is daar
opnieuw optimistisch over.
Ook Frankrijk
stuurde een groep
naar Scarborough,
die geleid werd
door Fragoise
Chardonny, (mid
den) hier bij een
dubbeldekker met
Marjon
(links) en
Lubbers.
Je leert de conflicten beter te hanteren,
je komt erachter hoe je het proces rond die
conflicten beter in de hand kan houden
zodat de afloop anders en gunstiger is dan
vroeger. Voor de een kan dat uiteraard
flHIllllNIIIIIIIIIIIHIflItlIllllllllllllllllllllllllllllllllHIIIIIIIIIIIIIHIIlilllliilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllim
.«f ss W j
SU
s.
