RO Theater zet theorieën om in uiterlijk vertoon
Klassieke Iraakse muziek
heeft innemende charme
Pajtas steekt kaal af
tegen echte zigeuners
HOUANDFEST
WSHII1A
II
Amerikaanse softrockgroep geeft ongedwongen concert in Edenhal
Bread mist duidelijk eigen gezicht
ANDFE
HOUANDFEST
IVMnHOUA
ANDFfSmiU
HOUANDFEST
MttlflOIH
ANDFESnW
HOUANDFEST
RMI71HBI1A
MiDFESTmL
I
srs
ivé
ivé
<anc
pen
irtiment
»n.
srs
e
d
ivé
Ensembles uit Baghdad in Tropeninstituut
Nederlanders winnen
prijzen op Belgische
beiaardwedstrijd
Haagse beeldhouwer
Dirk Bus overleden
Vakbond boos over
kamerbehandeling van
nota orkestenbestel
1978
KUNST
12 JUNI
I
FOLKLORE ZONDER
ELITAIR KARAKTER
ROTTERDAM. Het toneelstuk Het Balkon van de Franse schrij
ver Jean Genet speelt zich af in een luxe bordeel. Een bizarre omgeving
waar mannen voor geld de illusie van de macht kopen. Omdat zij
daarvoor betalen wordt door de meisjes van dit „Huis der Illusies”
korte tijd toegegeven aan al hun grillen. Een wereld van schijn en
vernederende ontluistering, waar alles ten goede komt aan degene die
daarboven staat: de bordeelhoudster. In Het Balkon is dat de hoeren-
madame Irma, een koel berekenende vrouw. Genets toneelstuk ging
vrijdag in de Rotterdamse Schouwburg in première bij het RO
Theater. Onder regie van Franz Marijnen is het een brok machteloos
uiterlijk vertoon geworden, waardoor vooral wordt aangetoond hoe
veel verschillende theorieën op dit stuk vol wellust kunnen worden
toegepast.
^AANDAG
IR
l
t
13
Het Balkon als machteloos toneel
theater
(20.15
KO VAN LEEUWEN
m. T(
eoper»
CEES STRAUS
e Pirae
nstr. 22
JOHN OOMKES
53107a
In een telegram aan minister Gar-
deniers (CRM) heeft dé vakgroep het
plan tot actie aangekondigd omdat
naar zij zegt het geduld nu op is.
Minister Gardeniers heeft de belof
te om de nadere standpunten over het
orkestenbestel aan de kamer bekend
te maken niet nagekomen, zo zegt de
vakgroep in het telegram. De behan
deling werd hierdoor ontdaan van el
ke inhoudelijke betekenis. Daarover
is de vakgroep zeer ontstemd, omdat
hiermee aldus de tekst van het
telegram nogeens duidelijk wordt
gemaakt dat het hier zonder meer op
het treffen van bezuinigingsmaatre
gelen neerkomt, zonder dat er behoor
lijk overleg met de musici is geweest.
De vakgroep zegt voor de zoveelste
maal uiting te geven aan haar onge
noegen over de wijze waarop CRM de
inspraak van de betrokken musici ne
geert.
gecasti
m Drop
uisbuuit
nering
voor
part
t, enz
zoals
levisie
essen
jen 1
:n h(
net 1
ni tot
AMSTERDAM. De situatie is op zich
dolkomisch. Terwijl de Iraakse djoze-
bespeler Hassan AH Ismail de koele sfeer
van de statige aula van het Tropeninsti
tuut tracht te verdrijven door met bezie
ling en grote vaardigheid een hoog, zange
rig geluid te ontlokken aan het kleine,
viersnarige instrument, verwoordt een
naar schatting tweejarig knulletje met
uitspraken als „gaatiedoen?” en „doetie-
nou?” de ontwetendheid en leergierigheid
van een groot deel van de aanwezigen
inzake klassieke Arabische muziek. Het
jochie wordt al snel afgevoerd. Het gebrek
aan kennis wordt gedeeltelijk geslecht
door de verschillende mondelinge toelich
tingen en het eind van het liedje is dat de
innemende charme en diepe smart van de
Jean Genet situeert in Het Balkon de
wereld in een bordeel. Een spel waarin
schijn en werkelijkheid door elkaar ge
vlochten zijn en dat geen echte oplossing
biedt. Genet voert drie machtssymbolen
op: de kerk. het militarisme en de justitie.
Ze worden voorgesteld als holle symbolen,
want het zijn gewone mannen die het Huis
van Hussies van madame Irma bezoeken
om daar bisschop, generaal en rechter te
zijn. Zij verlustigen zich daar in de schijn
van hun macht, steeds ten overstaan van
een vrouw. Terwijl zich binnen het bordeel
de illusie van de macht manifesteert, drin
gen van buitenaf flarden van een woeden
de revolutie door. Tenslotte lijkt het bor
deel ineen te storten onder het revolutiege-
weld, volgt madame Irma de vermoorde
jes, bijeen in het ensemble Pajtas, dat toch
ook al zo Oost-Europees klinkt. Maar de
muziek wilde maar niet vlotten en hoe er
ook met inzet werd gedanst, erg virtuoos
was het allemaal niet. Pajtas bleek een
Nederlands amateurgezelschap te zijn.
Goedwillende mensen, dat heus wel, maar
echte folklore is weer iets anders.
Hij werd 5 december 1907 in Den Haag
geboren. Zijn opleiding kreeg hij 'aan de
Koninklijke Academie in Den Haag, onder
meer van Ingen Housz en aan de Rijksaca-
demie in Amsterdam van prof. Bronnet.
Ook bezocht Bus de Rotterdamse acade
mie.
Werken van Bus zijn door heel Den Haag
te vinden: het Sweelinck-monument op het
Sweelinckplein. „Europa” aan de Hof-
zichtlaan; het monument voor de grena
diers en de jagers in Zorgvliet; twee beel
den bij het Ministerie van Defensie aan de
Kalvermarkt; reliëfs in de hal van de
Tweede Kamer en het oorlogsmonument
op de algemene begraafplaats.
Op zijn zeventigste verjaardag werd Bus
de penning van bijzondere verdiensten
van de gemeente Den Haag toegekend. Hij
was ook ridder in de orde van Oranje
Nassau.
DEN HAAG (ANP). Zaterdag is in
zijn huis in Den Haag de beeldhouwer
Dirk Bus op 70-jarige leeftijd overleden.
Dirk Bus is ruim elf jaar voorzitter ge
weest van het schilderkundig genoot
schap Pulchri Studio en was docent aan
de Koninklijke Academie voor Beeldende
Kunsten in Den Haag.
De eerste prijs, 15.000 frank (ongeveer
duizend gulden) ging naar Addie de Jongh,
beiaardier van Rotterdam. De Doetin-
chemse beiaardier Roel Smit kreeg de
tweede prijs van 10.000 frank (ongeveer
700 gulden).
Aan de wedstrijd namen vijf Nederlan
ders en vier Belgen deel. De improvisatie-
wedstrijd op de beiaard van de abdijkerk
in het Belgische plaatsje werd gehouden in
het kader van het 850-jarig bestaan van
de Norbertijnergemeenschap in Grimber
gen, maar ook om hulde te brengen aan
pater Feyen, die al 25 jaar beiaardier van
Grimbergen is.
.te prijs
srieuzei
023
rijwii
keuz
serv
DEN HAAG (ANP). In het Belgische
Grimbergen hebben zaterdag twee Neder
landers tijdens een improvisatiewed-
strijd voor beiaardiers een eerste en twee
de prijs behaald.
AMSTERDAM (ANP). De vak
groep symfonie-orkesten van de Kun
stenaarsorganisatie NVV is zo ver
ontwaardigd over de manier waarop
de nota orkestenbestel in de Tweede
Kamer is behandeld, dat zij zich over
acties gaat beraden.
IN.
str:
J all
dakbe
Verzor
swroor
02550
issen
omst
stale:
UISEf
bj. 7
5k Ya
b.b.
ibestu
Een djoze is een
strijkluit, zo u nog
met die vraag mocht
laarlerc
1 6035
023
59 inj
mstra
irting.
koningin op en wordt van de bisschop, de
rechter en de generaal verwacht dat zij nu
de werkelijke macht hanteren. Zij falen
daarin, zoals de gehele revolutie faalt.
Een politieke booschap van Genet zou
inhouden dat alle systemen van onder
drukking gewoon zullen blijven doorfunc
tioneren, als niet „de ideologie van reële of
gefantaseerde mannelijkheid wordt prijs
gegeven”. De schrijver keert zich tegen
„het mannelijk geboorterecht van de op
permacht”.
In de voor het oog vaak prachtige voor
stelling van het RO Theater wordt dat niet
zomaar duidelijk. Wel meteen herkenbaar
is de tragiek van mensen die boven hun
macht willen handelen. Zelfs bij madame
Irma die, eenmaal, koningin, even machte
loos wordt als de bezoekers van haar bor
deel.
Regisseur Frans Marijnqn laat Irma spe
len door een man, de acteur Fred Vaassen.
Dat is niet door Genet voorgeschreven,
maar de bordeelhoudster staat daardoor
wel boven alle anderen, de hoertjes en de
betalende bezoekers, verheven. Die in
greep van Marijnen komt eveneens tege
moet aan Genets theorie, welke hij bijna
aan het slot symboliseert door een castra-
tiepoging van een als politie-commissaris
geklede persoon: alleen als de mens zich
kan bevrijden van de tyrannie der seksua
liteit, is het slagen van de revolutie moge
lijk.
In Het Balkon tracht Jean Genet ons
voortdurend spiegels voor te houden. Jean
brom
an e
s vin:
ijd be
soortei
gran:
tie va:
si. bin
>n. Voo
belt i
Pajtas brengt folkloristische muziek op
een gecultiveerde wijze en dat kan nooit
goed zijn. De danseressen missen in de
eerste plaats lef en de prestaties blijven
koel en kleurloos. Het muziekensemble,
met Nederlanders, een Roemeen, een Hon
gaar en een Tsjech veel internationaler
georiënteerd, speelt met wisselende opvat
tingen en kan kennelijk nog weinig disci
pline vinden.
Je moest de rest van de avond mee
maken om het verschil te ondergaan. En
dat was onbarmhartig groot. Het Hongaar
se staatsdansensemble Bihari, het orkest
Vizöntö, het orkest van Toni Lakatos en
het Bulgaarse gezelschap Balkanska Mla-
dost (de Roemenen weigerden naar het
Festival te komen omdat ze zich geen
zigeuners achten) zorgden voor een uitvoe
ring waar de vonken vanaf sloegen.
Hongaarse volksmusici kunnen zoveel
plezier in hun spel krijgen dat het er op
lijkt dat ze nog dagen lang willen doorgaan
(iets dat ze delen met bijvoorbeeld de Grie-
:t staa:
toch 11
ifoontj
o goe
ardij i
finan
nulde
boeit wel, maar is een zeer afstandelijk p
gezant van de koningin. Maar over het
geheel genomen lijkt de twijfel aan Genets
theorieën in deze voorstelling er voortdu
rend als een zwaard van Damocles boven
te zweven.
Frans Marijnen is een regisseur die in
elk geval zorgt voor avontuurlijk beeldend
theater. Dat heeft hij eerder getoond in
zijn omstreden voorstelling van Het Lief
desconcilie en Het Huis van Labdakus.
Ook daarin puur en avontuurlijk theater
als verpakking van een inhoud die daar
door teveel een rol van ondergeschikt be
lang krijgt. Theater dat vaak ongewoon
boeit, maar tenslotte niet tevreden stelt.
ken) zodat ook het programma een nogal
overladen karakter kreeg. Vooral Lakatos
is zo’n primas die de sterren van de hemel
pleegt te spelen, hetgeen er toe kan leiden
dat zelfs het kille bloed van ons volkje
sneller gaat stromen. De weinigen die de
grote zaal van het Concertgebouw bevolk
ten hadden er geen moeite mee hun en
thousiasme voor dit orkest te verbergen en
brachten Lakatós in rap tempo in zeer
plezierige stemming.
Programmatisch bleek dit een juiste op
bouw van de avond, want Balkanska Mla-
dost overigens een goede bekende in
Haarlem en omgeving stelde de voorver
warmde zaal bijzonder op prijs door zon
der een rustige inleiding al dadelijk met
groot vuurwerk in te zetten. Dan blijkt
opeens ook waarin zo’n ensemble zijn
kracht vindt: er wordt met enorme durf
gedanst, er is een sterke discipline en
iedereen kan op iedereen vertrouwen. Valt
er eens een steekje dan staan er velen
direkt klaar om het gat te vullen op een
manier die welhaast elke kijker zal ont
gaan.
Het enige dat je moet betreuren is het
feit dat de repertoirekeuze op een avond
als deze zo obligaat is. Zowel Lakatos,
Vizöntö als Bihari en Balkanska Mladost
kwamen met voor het overgrote deel zeer
bekende melodieën en dansen. Kennelijk
wordt een programma als dit gebruikt als
een soort visitekaartje waarvoor ook cli-
ché-formaten bestaan. Het opdienen van
deze muziek, hoe vitaal ook, werkt conser
verend en verlamt daarmee in de eerste
plaats de dynamiek van de eigen volks
aard.
Het Balkon is de
enige Nederlandse
toneelbijdrage aan
het Holland Festi
val. Om naar te kij
ken is deze Rotter
damse produktie ze
ker geslaagd. Marijnen heeft er wat vorm
geving betreft grote allure aan gegeven,
bijgestaan door een prachtige decoroplos-
sing van Jean Marie Fiévez en door Dag-
i mar Schauberger, die zich in de kostume-
ring ruimschoots heeft uitgeleefd. Maar
dat alles gaat ten koste van de toch al niet
gemakkelijke tekst van Genet. Misschien
is het daarom dat er in de opvoering geen
sprake is van ontroering, waar dat bij de
geschreven tekst wel het geval is.
traditie is in de Arabische wereld dus veel
sterker dan bij ons.
Basis voor de Arabische muziek is het
maqam-systeem. Het komt neer op het
melodisch gebruik van een toonladder, die
onderverdeeld is in vaststaande groepjes
van drie of vijf tonen. De melodielijnen die
gezongen of gespeeld worden komen dus
overzichtelijk tot de luisteraar, die verder
wel eens gecomfronteerd kan worden met
het combineren van verschillende maqa-
mat met dezelfde grondtoon. Tijdens een
taqsim een improvisatie voor één instru
ment bepaalt de stemming van het mo
ment de keuze van de maqam. Bij een zo
poëtische wijze van musiceren passen
haast vanzelfsprekend eeuwenoude dicht
regels zoals poëten als Omar Khayyam die
ooit neerschreven. Onderwerp is vaak de
(ongelukkige) liefde.
Het Baghdadi Maqam-ensemble, waarin
de jonge Salah Abdullghaffur de maqa-
mat met grote diepgang en een gevoel voor
voordracht, die over de grenzen van de
taal heenreikt, zingt, wordt afgewisseld
door het Takht-ensemble, dat gebruik
maakt van dezelfde percussionisten. Voor
al tijdens de finales van de verschillende
liederen levert de ritmesectie met tablah
(vaastrommel) en riq (tamboerijn) prikke
lende en lichtvoetige bijdragen aan het
geheel.
De kracht van het Takht-ensemble ligt in
de zang van de vocaliste Maidah Nazhat,
die als een van de eerste vrouwen in Irak
de kunst van het maqam-zingen zich eigen
maakte. Prachtig uitgedost, in een kleed
dat ik in alle andere situaties als pure
kitsch zou omschrijven, verschijnt ze aan
ons als een oosterse versie van de Zange
res zonder Naam. Maar anders dan Mary
Servaes is Maidah Nazhat wel heel wat bij
machte. De melodie-lijn krijgt door moei
lijke stembuigingen, lange en emotioneel
geladen uithalen en een zwoel, hees vibra
to een extra waarde die het publiek be
loont met luide bijwal.
smeltende vokalen van ene David Gates.
Jaren later kan blijken dat zo’n enkel element voldoen
de nostalgisch gewicht in de schaal kan leggen om een
come-back te wettigen. David Gates and Bread kwamen
in 1977 weer bijeen nadat deze succesvolle Amerikaanse
stoftrockgroep twee jaar eerder na een zesjarig bestaan
uiteengevallen was door interne meningsverschillen over Man en Lost without yóur Love zijn klassieke nummers
de soepele en zwijmelende hopstem van David Gates en
zijn lekker in het gehoorliggende composities nu maar
verder vergat. Een gestage verkoop van de verschillende
albums toonde aan hoe groot de groep luisteraars van
softrock nog altijd is.
De vorig jaar gelijktijdig met de reünie van de groep
uitgegeven compilatie-elpee The Sound of Bread verkocht
ongehoord grote aantallen: alleen al in Groot-Brittannië
verdienden David Gates en consorten er een dubbele
platina onderscheiding mee. Zondagavond deden zij in
het kader van een eerste uitgebreide come-back-toemee
de Amsterdamse Jaap Edenhal aan, waar het aantal van
zestienhonderd bezoekers de populariteit van de groèp
niet werkelijk weergaf. Veel dertigers en veertigers zullen
de keus tussen Bread en het wereldkampioenschap voet-
bal dan ook met moeite hebben kunnen maken.
Marie Fiévez heeft die gedachte dankbaar
aangegrepen voor zijn decor, waarvan de
achterwand één reusachtige toneelvullen-
de spiegel is. Daarin blijft voortdurend de
„bordeel-voorraad”, kirrende wulpse
hoertjes, als dreigende sexuele storing
zichtbaar. Dan zijn ér prachtige kostuums
van Schauberger, die ook voor sterk ac
centuerende minimale stoeipoezenlingerie
in fascistoïde zwart koos.
De acteursprestaties blijven onderge
schikt aan het intrigerende totaalbeeld.
Julien Schoenaerts, Jeröme Reehuis en
Otto Sterman hebben het als respectieve
lijk bisschop, generaal en rechter niet ge
makkelijk en moeten hun tekst vaak onge
nuanceerd uitspuwen. Fred Vaassen
speelt Irma zelfverzekerd en doortrapt,
Lou Landré lijkt teveel op een satire als
rachtj ri° Takht-ensemble.
Scheveningen. Circustheater (20.15
uur): Het Nationale Ballet.
Rotterdam. De Doelen (20.15 uur):
Poetry International.
sr. Me| Haarlem. Concertgebouw (20.15
uur): Teatrul Tandarica.
Laren. Singer Concertzaal (20.15
uur): La Marionettistica.
Utrecht. Centrum 't Hoogt (20.30
uur): Baghdadi Maqam-ensemble.
Geertekerk (20.15 uur): The Londen
Sinfonietta I.
Voor wie regelma
tig de recensies in de
krant volgt, moet
het toch duidelijk
zijn, nietwaar, dat
elke vakantieganger
die zich ooit in den
vreemde op een pittoresk dorpspleintje
aan een wuft danspasje heeft gewaagd
onder het alziende oog van de dorps
oudste, nu in eigen land volledig aan zijn
trekken kan komen.
Reisziek als ik zelf pleeg te zijn kwamen
er tal van mooie gedachten bij me op toen
ik in de weken voor het Festival mijn
keuze voor het bezoeken van de diverse
avonden bepaalde. Eén ervan speelde zich
zaterdagavond in het Haarlemse Concert
gebouw af; dat van het programma „Zi-
geunermuziek en folklore uit Oost-
Europa”. Een keuze die louter bepaald
werd op emotionele gronden, want mijn
affectie voor Oost-Europese volksmuziek
wekt niet zelden natte ogen en koude rillin
gen over de rug op. Sterker nog, dergelijke
niet bewust opgeroepen lichaamsreacties
zijn een graadmeter geworden bij het be
oordelen van de kwaliteit.
Vol verwondering was ik dan ook dat
voornoemde uitingen bij de aanvang van
de avond achterwege bleven. Wat was er
aan de hand? Er klonk toch een aardig
orkestje, er dansten toch charmante meis-
statio»
Faunus
adett 7(
Viva 73
'1 400
36. Tel
tegel
aanne
"vice e
44730 Het Baghdadi Maqam-ensemble, zoals het zondagmiddag in het Tropeninstituut
speelde. V.l.n.r. een djoze, een sanctur, riq en tablah te zien. (Foto Lex van Rossen).
»en met instrumen
ten als de ’oud (luit),
de santuir (met ha
mertjes geslagen father) en qanun (met
plectra bespeelde either) tot de melodie-
- sistr um en ten in de Iraakse literatuur.
Twee groepen, het Baghdadi Maqam-
ensemble en het Takht-ensemble, en de
luitspeler Munir Bashir deden zondagmid
dag en -avond het Tropeninstituut aan in
het kader van het Holland Festival, dat
hiermee ook aandacht geeft aan niet-
westerse vormen van klassieke muziek,
want de traditie, waarin de zoëven ge
teemde «ütvoerenden nog immer actief
hunnen zijn gaat terug tot de negende
eeuw en zelfs daarvoor.
Op zich levert dat feit al voldoende stof
te voor enige overpeinzing. Het idee dat
een dergelijke antieke kunstvorm hier in
het westen nog bij grote groepen van de
bevolking ingang zou vinden aeht ik uitge-
sioten. Het Gregoriaans een enigszins
’’ergelijkbaar oude stijl is anno negen-
•fenhonderd nu iets voor befhetoters. De
Fred Vaassen als de bordeelhoudster Irma, als zij een bad neemt (foto Helga Kneidl).
politiemachthebber en Cees Linnebank j
HAARLEM. Kritikasters die het Holland Festival elk jaar weer een elitaire
programmakeuze aanwrijven, moeten dit keer van goede huize komen om nieuwe
bewijsgronden voor hun opvattingen te kunnen aandragen. Er wordt momenteel in het
Festival een programma afgewikkeld dat met zeer veel muziek, poppentheater, dans en
ballet, samengebracht onder de noemer volkskunst en folklore, alleszins tracht recht te
doen aan de wensen van een zo breed mogelijk en gedifferentieerd publiek.
i. vrijdai Haakse liederen de aanwezigen overmant.
res e:
g. Ooi
el. 020
at week
-zitten en behoort sa-
AMSTERDAM. Het komt veelvuldig voor dat het
succes van een artiest of een band toe te schrijven is aan
een enkel aspect; een enkele eigenschap die hem of hen
onderscheidt van de rest. Voorbeelden te over. The Zom
bies moesten het ooit hebben van het mierzoete stemge
luid van Colin Blunstone, Alex Chilton leverde het
geinige schorre stemmetje aan de platen van The Box
Tops, Deborah Harry’s sex appeal maakte Blondie tot
een topattractie, Gilbert O’Sullivan maakte ooit goede
sier met een crisistijdimago en Bread dankte veel aan de Knechtel, Parks en Gates.
Zo op het eerste gezicht weet Bread van wanten. Het
publiek wordt al snel ingepakt door de combinatie van
ouwe gouwen en recenter repertoire, de capabele vokalen
van Gates en de cleane, ongedwongen jongensachtige
wijze van musiceren. Make it with You, It don’t matter to
Me, Everything I own, Baby I’m a want You, The Guitar
jen
hebben alleen maar profijt van een niet al te gladde
Zanger David Gates van Bread beschikt over een
soepele en zwijmelende kopstem. (Foto Lex van Rossen!
De persoon van gitarist James Griffin ontbreekt in de
huidige samenstelling van de groep; zijn (tijdelijke?) ver
vanger is sessiegitarist Dean Parks die met veel gevoel
voor wat Griffin’s spel ooit voor Bread betekende het
manco compenseert met adequate heks en bij vlagen zeer
op dreef is. Mike Botts, voor twee jaar nog in ons land als
drummer achter Linda Ronstadt, zit op zijn oude stekkie
en ook Larry Knechtel’s vingers glijden als vanouds over
de toetsenborden. De bas wordt om beurten bespeeld door
MAANDAG 12 JUNI
Amsterdam. Stadsschouwburg
(20.15 uur): Don Giovanni.
Tropenmuseum (20.15 uur): Rifi-
ensemble.
Den Haag. HOT (20.30 uur): Kees
Hazevoet Ensemble.
Remonstrantse Kerk (20.15 uur):
Warsaw Music Workshop.
Scheveningen. Circus
(20.15 uur): Ehimono-ensemble.
Rotterdam. Schouwburg
uur): Het nationale Ballet.
De Doelen (20.15 uur): The London
Sinfonietta I.
De Doelen (20.15 uur): Poetry Natio
nal.
De Lantaren (20.30 uur): La carpa
de los raquachis.
Utrecht. Schouwburg (20 uur): Het
Balkon.
Centrum ’t Hoogt (20.30 uur): Munir
Bashir.
DINSDAG 13 JUNI
Amsterdam. Stadsschouwburg
(20.15 uur): Het Balkon.
Tropenmuseum (20.15 uur): Ensem
ble Ehimono.
Den Haag. HOT (20.30 uur): La
carpa de los raquachis.
Gemeente Museum (20.15 uur): Ca
de te volgen artistieke koers.
Het wegvallen van Bread betekende niet dat het publiek aanpak. Maar bij songs waarbij de kritische waarneming
minder wordt vertroebeld door gevoelens van nostalgie
ontbeert de groep toch duidelijk het een en ander.
Bepaald storend is het gebrek aan een duidelijk eigen
gezicht; iemand met wat meer persoonlijkheid dan de zo
gewone, doorsnee-Amerikaan als Gates, die de zaken
nogal op zijn beloop laat en niet duidelijk stuurt. Het
minder bekende repertoire, zoals de nieuwe ballads krij
gen van hem bijvoorbeeld geen introductie, de groep
slaagt er als eenheid voorts niet in om naar een bepaalde
climax toe te wérken en aan het eind loopt het viertal het
podium af alsof het nog maar pauze is. Dat zijn fouten van
beginnelingen. Daarbij komt dat Bread allesbehalve vlek
keloos speelt. Geode close-harmony zo essentieel voor
softrock ontbreekt vrijwel geheel. De toekomst voor dit
viertal ziet er nog onduidelijk uit. JOHN OOMKES
f i’
V
u
M
