Volksbühne Berlin met Brecht in tweeslachtige uitvoering
W agner-collage-opera
een mislukte poging
Festivalorganisatie forceert zich; lan Dury en Mink De Ville prima
a
Rus maakt ideeën waar
in expressieve muziek
HOUANDFEST
MS HOUA
ANORSDIM
Alkmaar Pop kampt met kinderziektes
ing
ut
■s
HDUANDFRT
^IBHOUA
ANDFfflM
HOUANDFEST
NUffl HOUA
ANDFESIW
HOUANDFEST
MUTS HOUA
ANDFESTMU
w
BF i
ft
N
i
Onduidelijke symboliek in
Orgelconcours Bolsward
voor Reitze Smits en
Jos van der Kooy
Borgers voorzitter
Fonds voor Letteren
Populair RAI-concert onder Kondrasjin
„Siegfried über All”
f
I X
KUNST
1978
MAANDAG 19 JUNI
6
NOORDHOLLANDS PHILHARMONISCH ORKEST
Rotterdam. Het wordt, nu het Holland Festival zijn laatste week is
ingegaan, wel duidelijk dat er dit keer weinig belangrijke vorderingen
op toneelgebied konden worden getoond. Bracht Franz Marijnen met
Het Balkon van Genet al een hoogst dubieuze voorstelling, met de
toneelganger werd ronduit een loopje genomen door hem in de vorm
van een pseudo-revolutionair betoog van een Mexicaans gezelschap
een al twee jaar oud toneelstuk voor te zetten, terwijl hoogstwaar
schijnlijk de Clowns Macloma met Delimelo ook nauwelijks langer dan
heel even op het netvlies zullen beklijven.
I 1
I® X' Km
|fc X
I V*'
Simpele mens op
voetstuk gezet
Circustheater
l
CEES STRAUS
voor elkaar bracht,
(ADVER TENTIE)
uur
lur
,en de
at toe-
iels en
rband
zwaar
et ene
uit te
de pet
Sroot-
linnen
Instrumental,
samenwerking
Nu is het zeer de vraag of je werkelijke top-acts wel kunt
interesseren voor een concert in de open lucht in een tijd dat hoe
gek het ook voor een buitenstaander klinkt geen enkele toemee
meer lonend is op basis van de gages. Bovendien biedt een concert
in een zaal haast altijd (theatereffecten, belichting) grotere voorde
len. Het is dan op zijn zachtst gezegd niet handig geweest om kond
te doen geven van het feit dat in juni dergelijke grote publiekstrek
kers naar het AZ’67-stadion zouden komen. Elke andere program
matische invulling van een festival moet bij een niet kunnen
aantrekken van top-acts telerustellend overkomen en zijn reper
cussies hebben voor de belangstelling.
Het festival, dat zaterdag toch nog zo’n zevenduizend bezoekers
trok, gaf echter blijk van nog meer kinderziektes. Het gestoei
achter de schermen om een zo sterk mogelijke top-act aan te
trekken, heeft afgelopen week tot een opvallende berichtgeving in
de pers aanleiding gegeven. Zo moest de Engelse hardrockgroep
Status Quo het af laten weten doordat een van de groepsleden ziek
werd, ging een optreden van de Stranglers niet door omdat dit new
wave-kwartet met alle geweld als grootste attractie wilde fungeren
en kon geen compensatie worden geboden door vervangende
optredens van AC/DC of Devo.
Klachten van een ziekenhuis in de directe omgeving leidde er
verder toe dat de Alkmaarse overheid de festivalorganisatie ertoe
dwong om het gebeuren pas om 2 uur ’s middags te laten beginnen
en om 9 uur ’s avonds af te sluiten. Door dit soort klungeligheden
wisten Herman Brood en consorten bijvoorbeeld pas daags voor
het festival dat hun optreden toch doorgang zou kunnen vinden. Al
met al geen vertrouwenwekkende zaken voor een toch zo langza
merhand verwend en dus kritisch Nederlands poppubliek, dat
bovendien in het AZ-stadion geconfronteerd werd met een hape
rende en slecht functionerende geluidsinstallatie, die vermoedelijk
te weinig capaciteit had.
Als je al deze factoren op een rijtje zet, zou je kunnen denken dat
er in Akmaar niets heeft gedeugd. Dat zou ik dan met kracht
willen bestrijden, maar niet voordat de vermoedelijke oorzaak
voor al deze ellende is genoemd. De organisatie heeft helaas in een
keer indruk willen maken door een grote opkomst en zich node-
Besson brengt daar geen enkele relative
ring in aan. In tegendeel de centrale vrouw
groeit uit tot een Jezusfiguur die zich om
haar medemensen bekommert in de sfeer
van „ze weten niet beter”.
Afgezien van de drie góden die met hun
rode babykoontjes ook al geen emoties
tonen, zijn alle figuren in dit stuk gemas
kerd. Het is te zien dat het om acteurs gaat
die het toch van emoties moeten hebben:
er heeft een verschuiving plaats van de
gezichtsexpressie naar die van het li
chaam. Ook hier weer de tweeslachtige
opvatting van Besson: hij wil mensen van
vlees en bloed neerzetten, wil bovendien
zijn mensen ook veralgemeniseren, uni
verseel maken voor de situatie zoals die
vanuit de Oost-Europese optiek nog in
grote delen van de wereld moet heersen,
maar komt dan tenslotte toch uit bij een
volslagen karikaturale vormgeving.
Daar staat weer een prachtige gesty-
leerd toneelbeeld tegenover. Een regelma
tig neerdalende hemel zorgt ervoor dat de
(snelle) scènewisselingen ongestoord door
gang kunnen vinden en verdeelt de ruimte
in goede hanteer- en speelbare stukken.
Het is trouwens opmerkelijk dat Besson de
volle diepte van het toneel nodig heeft.
Zonder enige aanwijsbare reden overi
gens, of het moet zijn dat hij distantie in
het stuk wil leggen. Daar slaagt hij dan
uitstekend in: zelfs van voor in de zaal
gezeten lukt het niet in het spel betrokken
te raken, het blijft in dubbel opzicht een
afstandelijk gegeven.
Ook wat de acteurs betreft, levert het
ruimtelijke gegeven een probleem op: met
name in de eerste actes wanneer het he-
meldoek nog niet voor een afscheiding
zorgt, hebben de spelers een lange wande
ling nodig om in het centrum van de actie
te komen en er wordt steevast gehold om
tussen de coulissen te geraken. Waarmee
de verder zo vlekkeloze bezetting het dui
delijk moeilijk heeft.
De grote improvisatieprijs ging naar Jos
van der Kooy uit Amsterdam.
Aan het concours namen vier organisten
deel. De jury bestond uit Johan van Dom
melen uit Arnhem, Albert de Klerk uit
Haarlem en Piet Post uit Leeuwarden.
DEN HAAG. (ANP) Dr. Gerrit Bor
gers te Leidschendam is voor een tweede
termijn benoemd tot lid en voorzitter van
de stichting Fonds voor de Letteren, naar
het ministerie van CRM heeft meegedeeld.
Drs. A. N. Paasman in Putten is be
noemd tot lid van de rijkscommissie van
advies voor opdrachten op het gebied van
literatuurhistorie.
BOLSWARD. (ANP) Reitze Smits uit
Utrecht heeft zaterdagmiddag in Bols
ward de eerste prijs voor koraalmelodie
gewonnen in het Nationaal orgel improvi
satieconcours op het orgel van de Martini
kerk in Bolsward.
er bin
verde
meien
ikelijl
de Ne
lanke
schol
;lse ei
en dat
nvoer
aldus
loos geforceerd, in plaats van vertrouwd te raken met de omstan
digheden van het AZ-stadion en naam te willen maken met een
sfeervol gebeuren. En dat is nog altijd een belangrijke voorwaarde
voor toeloop.
Toch had Alkmaar Pop’78 wel degelijk wat te bieden, als we
even afzien van Herman Brood (die overal in den lande actief is),
Eric Burdon Band (pas nog in ons land, maar nu zeker zo goed) en
de pathetiek van de overjarige David Coverdale. Het Engelse duo
Dave Edmunds en Nick Lowe speelt bijvoorbeeld halverwege de
middag een opwekkende set, zonder enige capsones en zonder zich
te storen aan het haperende geluid. Repertoire van Lowe’s Jesus of
Cool-album komt er door het ongepolijste groepsgeluid minder
effectief uit, maar songs van Dave Edmunds knallen met grote
vitaliteit uit de speakerkasten.
Na een voortreffelijk optreden van Herman Brood, kiest de
Newyorkse band Mink DeVille voor een gevarieerde aanpak,
precies volgens het recept dat zanger-songschrijver Willy DeVille
de laatste anderhalf jaar gehanteerd heeft. Indertijd boekte hij
veel prestige met een veelbelovend debuut in Paradiso, waarna hij
met Spanish Stroll doorbrak naar een breed publiek. Voor wat
betreft de ruige kant van zijn muzikale persoonlijkheid laat
DeVille het er niet bij zitten, ook al omdat hij als podiumpersoon
lijkheid nog verder gegroeid is. Maar aan de op rhythm and blues
en Ben E. King gebaseerde ballads wordt ditmaal afbreuk gedaan
doordat de vocal harmonygroep The Immortals op het appel
ontbreekt. Jammer, toch.
lan Dury tenslotte, vormt zeker achteraf bezien, een goede
afsluiting voor een festival dat het weer mee heeft gehad. Ook nu is
hij met allerhande sjaaltjes, verstuivers en krankzinnige toneelat-
tributen in de weer als een overjarig kind dat zich van de aandacht
wil verzekeren. In grote trekken komt de show dan ook overeen
met wat we enkele maanden geleden van Dury en The Blockheads
te zien kregen: fanatiek gespeelde muziek, een clowneske zanger
en een losse sfeer. Hoe los blijkt wel uit het feit dat Dave Edmunds
en tegen het eind Larry Wallis en Nick Lowe meejammen.
Bijna gaat het nog fout, doordat het publiek de regen van
toegeworpen relatiegeschenken beantwoord met een spervuur van
graspollen, waar Dury eerst wel de lol van kan inzien, totdat de
apparatuur gevaar loopt. Dreigend eist hij een einde aan de regen
van zoden. Als dat niet onmiddellijk gebeurt, beëindigt hij de
show, om even later toch terug te komen en Alkmaar Pop ’78 toch
nog plezierig af te sluiten.
Over de eindbalans kunnen we kort zijn. Festivals kampen nu
eenmaal met kinderziekten. Organisatorische en programmati
sche routine wordt pas na verloop van tijd opgebouwd. Als er nu
geleerd wordt van de gemaakte fouten, kunnen vervolgfestivals
binnen het sfeervolle stadion van AZ uitgroeien tot iets moois.
Maar AZ had een vijfjarenplan nodig om op voetbalgebied mee te
kunnen tellen, met festivals is dat tegenwoordig precies zo.
JOHN OOMKES
■A De Amerikaanse new wave-attvaetie
Willy DeVille ziet het duidelijk zitten
tijdens zijn optreden in het Alkmaar
Pap’78-festival (foto Lex van Rossen)
l'.
lands
ig vai
veger
erderi
mdha
el wa
ing ei
lang.
vooi
«bond
derini
■beurs
w var
'borgd
ie aan
tensnippers. De huizen, het winkeltje, de
tabaksfabriek zijn van een volslagen
vormloosheid, niets mag ook maar enige
esthetiek bezitten. De mensen die deze
armoedige wereld bevolken zijn of arme
schlemielen op opgeblazen kapitalisten,
overvoed en patserig. Beide groepen zijn
er constant op uit om de hoofdrolfiguur,
een simpele vrouw die door drie góden uit
„het leven” is geplukt, op onbarmhartige
wijze kaal te plukken.
A Zaterdagavond was er veel boegeroep voor de regisseur van het „Siegfried über
AU”-spektakel in het Haags Congresgebouw. Hier Jorge Zulueta in actie met een van de
leden van zijn Grupo Acción Instrumental, (foto Jaap Pieper)
AMSTERDAM. Dat het Concertge
bouworkest zich sinds 1975 van tijd tot
tijd geleid weet door een vaste gastdiri-
gent die in zijn artistieke opstelling kei
harde principes huldigt en van zijn musici
een totale overgave aan zijn intenties ver
langt, blijkt niet alleen uit het interpreta-
tiebeeld, zoals dat zaterdagavond op een
populair RAI-concert, opgenomen in het
Holland Festival, overkwam, maar wordt
ook treffend geïllustreerd aan de hand
van een vraaggesprek in het laatste num
mer van Preludium (een uitgave van het
Concertgebouw).
geuit in voornoemd interview, waar te
maken. Een minimaal, maar wel uiterst
exact gebaar van KyriH Kondrasjin bleek
toereikend om het Concertgebouworkest
een klankevenwicht, een expressierijk-
dom en een ritmische profilering af te
dwingen, die tekenend waren voor zijn
autoritair gezag.
Dit gebeurde allereerst in de sprankelen
de voordracht van de complete eerste acte
uit het fameuze ballet-feeërie „De Note-
kraker” van de Kondrasjin zo na aan het
hart liggende Tsjaikovski. Een weergave
overigens, die me, gezien de enorme afme
tingen van de Zuidhal van het RAI-
complex, ook akoestisch reuze meeviel. De
elektrische versterking van de orkest
klank (ter voorkoming van het „vervlie
gen” van het geluid) was dermate geraffi
neerd toegepast, dat de totaalklank zijn
natuurlijk karakter geheel kon behouden
en je je van de aanwezigheid van de spea
kers in auditief opzicht nauwelijks bewust
was.
Herman Krebbers, de eerste concert
meester, solieerde na de pauze magistraal
in Saint-Saëns’ dankbaar-vituoze Intro
duction et Rondo Capriccioso en Ravels
Tzigane, waarbij Kondrasjin het accom
pagnement dynamisch voortreffelijk do
seerde. De bezielde, innige viooltoon die
we van Krebbers gewend zijn bracht ook
nu weer de handen van de 3500 aanwezi
gen langdurig op elkaar.
Dat Gershwin’s Onweerstaanbare idi
oom in „An American in Paris”, als uit
smijter geplaatst nog nooit eerder door het
Concertgebouworkest ten tonele was ge
voerd, is iets dat je ten aanzien van zo’n
gewild repertoirestuk niet zou verwach
ten.
Hoe dan ook, onder de vaste hand van
Krondrasjin reproduceerde het orkest de
smeuïge partituur (met dat heerlijk lui-
ritmisch opduikende, weemoedige thema
in het midden) met juist die zwier, souples
se en sentimentaliteit, dat mij tijdens het
luisteren ineens de woorden van Arthur
Rubinstein te binnen schoten: „als ik
Gershwin hoor, moet ik huilen”.
JAAP STORK
PASTOOR VAN ARSKERK, Prinses Beatrixplein
dinsdag 20 juni 1978 20.15 uur
WIJKCONCERT georganiseerd in samenwerking met
wijkraad „Parkwijk”
dirigent: ROELOF VAN DRIESTEN
solist JACQUES MEERTENS - klarinet
programmaJ.C. Bach - Sinfonia in Bes; Mozart - Klarinetconcert KV 622;
Beethoven - Symfonie no 2
entrée f 5,— C.J.P. en 65+ f 2,50
kaartverkoop vanaf heden:
Fa. Kuipers, v. Zeggelenplein 77-78 tel. 313666
Visser’s Drugstore, Prinses Beatrixplein 52, tel. 330272
Fa. Bohlken, postagentschap, Prinses Beatrixplein 37, tel. 331269
Drogisterij A.G. Luttik, Teding van Berkhputstraat 67, tel. 312125
HEVI - postagentschap, Amsterdamstraat 32-36, tel. 327644
Stichting Broederhuis, Nagtzaamplein 32, tel. 312169
en op de avond van het concert aan de kerk vanaf 19.30 uur
Een scène van de Volksbühne Berlin uit Der gute Mensch von Sezuan met van links
naar rechts Ursula Karusseit als de vrouw Chen-Te/Chui-Ta, Hans Tenscher als de rijke
kapper Chu-Fu, Günter Junghaus als de waterverkoper Wang en Werner Senftlebel als
politie-agent.
afgedrukte toelichting op deze „Verzon
nen scènes bij Richard Wagners Ring des
Nibelungen” blijkens een bekendmaking
voor de aanvang van de opvoering niet
meer geldend waren.
Zelfs de meest fervente Wagner-
liefhebber en kenner van diens opera’s zal
trouwens, behoudens een enkele mogelijk
heid tot vage duiding, wat dat aangaat
doorgaans in het duister hebben getast.
Het enige geslaagde element in de toneel
matige typering lag in het negatieve vlak:
het gebrek aan actie, dat de meeste opera’s
van Wagner kenmerkt, vond zijn getrouwe
weerspiegeling in de slakkerig verlopende
toneelhandelingen die het geheel zo stom-
vejvelend maakte.
Het Residentie-orkest kreeg het onder
leiding van de in het Holland Festival
intussen ook al lang bekende Richard Du-
fallo niet gemakkelijk. Een ondankbare
taak om de Siegfried-Idyll en delen uit Das
Rheingold, Die Walküre en Götterdamme-
rung te moeten realiseren naast een (ver
dwaald) fragment uit Debussy’s Prélude a
l’après-midi d’un Faune, terwijl Zulueta’s
pianospel, plus elektronisch versterkte
bandopnamen van zang-fragmenten uit de
Ring en ongezouten mimische scènes, alle
als los zand aan elkaar hangende onderde
len moesten verbinden.
Een mislukte poging.
JOHAN VAN KEMPEN.
Van deze drie pro-
dukties was dan La
Carpa de los Raqua-
chis nog de enige die
in de verte iets met
„volkskunst” uit
staande heeft. Om
daar toch enige recht aan te doen komt nu
tegen het einde van het festival de Volks
bühne uit Oost-Berlijn met een drietal
verschillende avonden. Twee daarvan be
treffen Brechtprogramma’s: een liedere
navond die eerstdaags gaat en een voor
stelling van Der Gute Mensch von Sezuan
die zaterdagavond voor het eerst in de
Schouwburg van Rotterdam was te zien,
maar in zijn huidige vorm sedert het sei
zoen 1975-’76 in de DDR op het repertoir
staat.
DEN HAAG. Eindelijk een goed ge
vulde zaal bij een concert in de Holland
Festivalmanifestatie. Waarschijnlijk was
het publiek zaterdagavond in het Haagse
Congresgebouw voor een groot deel afge
komen op de naam van de regisseur van de
hier met medewerking van het Residentie
orkest gebrachte Wagner-operacollage.
Het betreft de Argentijn Jorge Zulueta,
die in het Holland Festival van 1976 zulke
goede indrukken naliet vanwege diens
knappe Antheil-collage. Dat Zulueta de
verwachtingen die hij destijds op die ma
nier gewekt had, ditmaal overigens niet
kon waarmaken, bleek wel uit de publieke
waardering die zich naast een wat onder
koeld applausje via veel boegeroep uit
drukte.
Wat de regisseur
zelf met drie leden
van zijn Grupo Ac
ción
in
met de Amerikaan
se dirigent Richard
Dufallo toneelmatig
kwam ook niet veel verder dan amateuris
tisch gedoe tussen de schuifdeuren.
En wat hij in deze, door hem „Siegfried
über All” genoemde collage in de podium-
affaires aan symboliek wilde oproepen;
daarvan zal het grootste gedeelte de ge
middelde concertbezoeker zijn ontgaan.
Temeer daar de in de programmaboekjes
Nog altijd is Bertolt Brecht voor de DDR
wat de paus voor de katholieken in him
beste tijd moet zijn geweest. Ruim 20 jaar
na zijn dood wordt hij kritiekloos aanbe
den als de cultuurgeworden heilsbood
schap van het doctrinair socialisme dat de
arbeider en zijn werk verheerlijkt als zijn
de het enig zaligmakende. Er kan echter
veel van Brecht gezegd worden, zeker is
dat hij wel een vorm van volkskunst heeft
betracht, in die zin dat zijn stukken a-
intellectueel zijn. Zijn thematiek is duide
lijk herkenbaar en blijft ook in de sterkste
dramatisering recht overeind staan. Dat
de middelen die hij daarvoor aanwendt
soms nogal archaïsch overkomen in onze
tijd, zal de meeste cultuurbonzen in de
DDR vermoedelijk een zorg zijn. En laten
we wel zijn: hoe lang hebben de kerkgan
gers hier niet moeten worstelen met een
onleesbare bijbel voordat eindelijk het
„goede nieuws” werd gebracht?
In het Oostberlijnse klimaat moet Benno
Besson een opvallende regisseur zijn. Van
origine een Zwitser die nooit zijn nationali
teit heeft opgegeven, diende hij Brecht
vanaf 1949 tot diens dood in 1956 als zijn
naaste assistent. De goede mens van Sezu
an dat in de eerste jaren van de Tweede
Wereldoorlog tot stand kwam, werd voor
het eerst opgevoerd in een versie waaraan
Brecht samen met Besson heeft gewerkt.
Inmiddels liet Besson nog twee maal zijn
licht schijnen over het stuk. De derde keer,
waarvan de voorstelling nu gaat, is voor
Besson bij de Volksbühne Berlin de laat
ste. Hij heeft besloten zich definitief in het
Westen te vestigen.
Om die reden misschien, maar meer nog
om het feit dat het hier om een curieuze
voorstelling gaat is Der gute Mensch von
Sezuan wel het aanzien waard. Er moet
echter direct aan worden toegevoegd dat
Besson aan het stuk een nogal ambivalent
karakter heeft meegegeven. Enerzijds
wijkt hij op een lovenswaardige wijze ver
af van het gebruikelijke naturalisme waar
binnen Brechts stukken regelmatig plach
ten te; worden opgevoerd, anderzijds ont
komt hij er toch niet aan dat met hoe
veel middelen dat ook wordt tegengehou
den bij Brecht de arbeidende mens op
een voetstuk staat. Het ligt zelfs in de lijn
van Besson dat dat voetstuk een behoor
lijk monumentaal uiterlijk heeft.
De thematiek van „de goede mens” is
bekend: de mens is in principe goed en wil
goed doen als hij nog niet bedorven is door
de decadent makende welvaart, maar zijn
medemensen zijn een beetje slechter. De
goede mens moet door zijn naïveteit en
goedwillendheid heenbreken om niet ten
onder te gaan in al het parasiteren dat hem
voortdurend bedreigt.
Het decor waartegen zich deze in China
gesitueerde parabel afspeelt ademt bij
Besson een volstrekte treurigheid uit. Het
podium is een vlakte bezaaid met kran-
En over de orkestdiscipline:„In Neder
land staat die op een gemiddeld niveau.
Een goed orkest wordt uitsluitend gescha
pen door grote dirigenten. Een goed or
kestlid moet zich onderwerpen aan de diri
gent, hij moet zich met zijn eigen persoon
lijkheid inzetten voor diens interpreta
tie.
Een „rondborstige en concessieloze
denkwijze van deze gerenommeerde Rus,
die het overigens wel klaarspeelde om in
het vertolkingsresultaat van afgelopen za
terdag veel van zijn wensen en ideeën,
Maandag, 19 juni
Amsterdam. Tropenmuseum (20.15
uur: Wasla-ensemble
Scheveningen. Circustheater (20.15
uur): Het Balkon.
Rotterdam. Schouwburg (20.15 uur):
Nederlands Dans Theater.
De Lantaren (20.30 uur)P Indiaas
Volkstheater.
Haarlem. Stadsschouwburg (20.15
uur): La carpa de los raquachis.
Utrecht. Stadsschouwburg (20.30
uur): Koreaans Maskertheater.
Dinsdag 20 juni
Amsterdam. Stadsschouwburg
(19.30 uur): Die Bauem.
Theater Carré (20.15 uur): Nederlands
Blazers Ensemble en Nederlands Ka
merorkest.
Tropenmuseum (20.15 uur): Syrische
huwelijksceremonie.
Den Haag. Nederlands Congresge
bouw (20.15 uur): Wuppertaler Bühnen.
Remonstrantse Kerk (20.15 uur): Ne
derlands Kamerkoor H.
Scheveningen. Circustheater (20.15
uur): Nederlands Dans Theater.
Rotterdam. Schouwburg (20.15 uur):
Koreaans Maskertheater.
De Doelen (20.15 uur): Rotterdam Folk
’78.
Utrecht. Stadsschouwburg (20.30
uur): Indiase klassieke zang.
Enkele krasse uit
spraken hierin wil
ik u niet onthouden.
Kyrill Kondrasjin
zegt onder meer:
„Het moet mij
trouwens van het
hart dat het uitvoeringsniveau van de or
kesten achteruit gaat door de avantgarde-
muziek. Immers voor deze muziek is vaak
totaal geen beheersing van het instrument
meer vereist. Wil men als orkestviolist een
goede plaats innemen, dan is gemiddeld 17
jaar studie daarvoor nodig. De aleatoriek
(toevalselement in de muziek J.S.) ver
moordt de persoonlijkheid van het instru
ment. Voor mij houdt de muziek op daar,
waar je de ontwikkeling van de melodie
niet meer kan volgen.Een mening die
een man als Stockhausen (een dag daar
voor nog in actie in het Concertgebouw)
zeker niet zal delen.
ALKMAAR. Het opzetten van een groot festival, hetzij
gericht op liefhebbers van rock of jazz, hetzij op fans van
folkmuziek, kan anno 1978 nauwelijks als een lucratieve bezig
heid worden betiteld. Mochten zuiver commerciële overwegingen
bij de voorbereidende organisatie een grote rol spelen, dan zijn er
wel alternatieve projecten aan te wijzen met een grotere kans op
zakelijk succes. Toch heeft een plaatselijke Alkmaarse organisa
tie het met hulp van professionele krachten van buiten aange
durfd om een Alkmaar Pop’78-festival op poten te zetten. Ondes
kundigheid is er alleen de oorzaak van geweest dat de organisato
ren in een vroeg stadium de landelijke publiciteit zochten met
plannen om Neil Young, Santana of Earth, Wind and Fire te
contracteren
