Met gouaches en tekeningen bij Stichting Beeldende Kunst
Amsterdam voor
behoud van
Rijksacademie
Achtergrond van transformatie van Amerika’s bekendste songschrijver
Rob Stoner: Dylan nu een echte entertainer
Recordprijs voor
schilderijen
jVee/ buitenlanders op
I Wereldmuziekconcours
Mythe revolutionair
heldendom doorgeprikt
HOUANDHST
HOUA
ANDFESTWM
z o
HOUANDHST
IWT’BHOIU
MNRS1W
KUNST
DONDERDAG 22 JUNI
19 7 8
Liesbeth de Winter
door John Oomkes
Van 23 juni tot en met 16 juli in Kerkrade
HAARLEM. Het toch al kleine aantal galerieën in Haarlem dat
bovendien aan stad- en streekgenoten de mogelijkheid verschaft om te
exposeren, mag dan weliswaar op de vingers van een hand zijn te
tellen, je kunt ze geen consequent beleid ontzeggen. Vooral in de niet
puur-zakelijke sfeer worden diverse pogingen ondernomen om het vele
talent naar voren te schuiven dat Haarlem traditiegetrouw schijnt te
hebben.
Hondebaan
Vruchten
HAARLEM. Zonder Bob Dylan zou de wereld er anders hebben
uitgezien. Dat lijkt op een goedkoop cliché; het is het intrappen van
een open deur. Voor velen die de jaren zestig echter bewust hebben
ervaren als een tijd waarin maatschappij en kunst een versnelde
ontwikkeling doormaakten, geldt Robert Allen Zimmerman nog
steeds als de personificatie met dat decennium.
„The Times they are a-changin” klonk het in 1964 uit de mond van
de toen 23-jaar oude dichter-zanger-songschrijver en velen zeiden het
hem na. Het was een man, die ondanks vele tekortkomingen en vele
gedaantewisselingen, telkens de pas bleef aangeven. En het gekke is
eigenlijk dat Dylan daartoe anno 1978 nog steeds in staat lijkt. Niet
voor niets zitten morgen zo’n 50 duizend mensen samengeklonterd in
het Feyenoord Stadion om hem te zien.
Volksfeest
Volksbühne Berlin speelt Die Bauern
Ruseler: de kracht van de suggestie
(20.15
CEES STRAUS
I
Op de laatste (jubileum)expositie van De
Groep behoorden de gouaches van Ronald
Ruseler tot de meest opvallende inzendin
gen. Ruseler was in Vleeshal vertegen
woordigd met een klein aantal reliëfschil-
derijen, nogal landschappelijk met soms
een voorstelling die uit het doek komt,
zoals Jaap Wagemaker dat ook deed met
zijn (pessimistisch aandoende) materie-
landschappen. Je kon er toen van zeggen
dat het werk naar meer deed smaken, de
toch al niet van kwaliteit gespeende Haar
lemmer scheen naar een nieuw hoogte
punt toe te groeien.
De Stichting Beeldende Kunst (Gedemp
te Oude Gracht 127) die steevast om de
maand een Kennemer kunstenaar brengt,
waarbij meer op kwaliteit dan op stijl
Hoe nodig dat voortdurend blijkt te
zijn, wijzen de veelvuldige groepstentoon
stellingen in Vis-en Vleeshal jaarlijks uit.
Kwaliteit is daar steeds in ruime mate
aanwezig, maar ze lijdt er onder de kwan
titeit zodat vaak door de bomen het prach
tige lover niet meer kan worden gezien.
uit Parijs, de Nationale Band van Nieuw-
Zeeland en het Limburgs Symfonieorkest.
wordt gelet, heeft nu meer werk van Ruse
ler bijeengebracht. Niet alleen hangt er
een representatief aantal gouaches, ook
een serie tekeningen geeft een aanvullend
beeld van zijn kunnen.
De eerste indruk geeft een bevestiging
van eerdere ideeën: Ruseler blijkt nog aan
knapheid te hebben gewonnen. Zijn stijl is
daarentegen niet anders: een expressief
geladen richting in de nieuwe figuratie.
Heeft de nieuwe figuratie al een abstract
trekje, dan krijgt ze van Ruseler toch voor
al een realistische sfeer mee, zonder dat
daarbij de werkelijkheid wordt betracht.
Eerder is er sprake van een hoog opge
voerde suggestie.
Je ziet met een dergelijk overzicht na
tuurlijk beter wat iemand als Ruseler te
bieden heeft. En dat is niet mis, want zowel
wat zijn expressie als de materiaalbehan-
deling, de techniek betreft, bereikt Ruseler
in zijn werk een heel nieuwe intensiteit. Op
een zeer spannende manier schildert hij
landschappen waarin bepaalde doelen
centraal staan om te worden beschoten
door straaljagers. Van die vliegtuigen is in
wezen niets te zien, maar de suggestie is zo
groot dat je je waant mee te vliegen in de
cockpit. Het landschap trekt daarbij in
snel vervormende lijnen onder je weg,
terwijl kaders en rasters aangeven waar
het doel van de reis ligt.
Ruseler snijdt met die kader lijnen hele
beeldformaten uit en vergroot daarmee de
attentie die hij aan de doelen wil geven.
Aan de rand van zo’n uitsnijding verschij
nen dan allerlei proef-kleurstrookjes of
andere infomatieve gegevens, iets dat on
verwacht heel „fundamenteel” gaat wer
ken. Het zit overigens weer niet in de
landschappen waarin de suggestie van de
vlucht is achterwege gebleven.
Ruseler werkt in deze doeken op een
tamelijk a-dynamische wijze, in die zin dat
de expressie echt van binnenuit moet ko
men. Dat hij daarin toch slaagt, komt
vooral door de beheersing van de materie.
Door de voorstelling uit het doek te laten
komen (en het af te dekken met een per
spex doos) ontstaat een drie-dimensionaal
gegeven .dat uitnodigend werkt om het
beeld nader te gaan onderzoeken.
Hoewel de tekeningen zeker een zelf-
Het zal niet meer dezelfde Dylan zijn als
tijdens de jaren zestig, en ook niet de man
die twee jaar geleden het aangrijpende
album Desire uitbracht. Dat kunnen we
weten uit de verslagen die naar aanleiding
van de recente Engelse concerten van Dy
lan zo langzamerhand binnendruppelen.
Maar we zouden ook te rade kunnen gaan
bij Rob Stoner, iemand die de laatste drie
jaar nauw met hem heeft samengewerkt
en indertijd vóór het uitbrengen van Desi
re de contactman van de internationale
muziekpers was. Onlangs was Stoner nog
in ons land. Hij maakt deel uit van de band
van het rockduo Robert Gordon en Link
Wray en trad in die hoedanigheid als bas-
standig karakter hebben, mag je stellen
dat Ronald Ruseler zijn grootste kracht
vindt in de gouaches. Hij is bij het tekenen
noodgedwongen bezig met het uitwerken
van details op een kleinschalige basis. Zijn
vormgeving, de kracht en de intensiteit die
hij in zijn werk legt om een in wezen
gortdroog onderwerp staande te houden,
laten zich in de tekeningen kennelijk min
der goed verwerken. Aan het totaalbeeld
doet dat weinig af; Ruselers werk blijft
ook dan recht overeind staan.
In het keldertje dat na een lange poos
gelukkig weer open is, staan poppen van
Liebeth de Winter. Ze begon hiermee aan
het einde van de jaren ’50, maar werd pas
Rob Stoner: „Dylan maakt eindelijk
gebruik van zijn status”. (Foto Lex van
Rossen)
achter zijn mysterieuze facade. Bovendien
hoefde hij immers nauwelijks op te treden.
Toen hij mij vroeg om gestalte te geven
aan het idee, voelde ik me vereerd. Geen
enkele andere musicus had immers zo lang
met hem samen kunnen werken. Boven
dien betekende het voor mij een nieuwe
kans om Dylan’s ontwikkeling een beetje
te sturen”.
Omdat Dylan zelf in een pijnlijke en
tijdrovende scheiding lag met zijn vrouw
Sarah Lowndes en bovendien veel tijd
spendeerde aan het zelf realiseren van het
filmproject Renaldo en Clara, moest Sto
ner veel zelf opknappen. Een hondebaan,
want hij wilde alleen de beste studiomusi-
ci. „De audities begonnen vrijwel meteen
en waren slopend omdat Rob zelden of
nooit aanwezig kon zijn. Het enige dat ik
had was een lijst met zo’n vijftig songs.
Binnen afzienbare tijd moest ik een band
bij elkaar hebben die dat aankon. Boven
dien moest de groep bestaan uit superbe
musici en tegelijkertijd uit mensen met
tact die rekening wensten te houden met
de onberekenbare Dylan”.
Stoner: „Elke avond bracht ik telefo
nisch verslag uit van de vorderingen. Wan
neer ik voor een bepaalde positie in de
groep eerst zelf een voor-selectie had ge
maakt, vroeg Dylan om bandjes van de
kandidaten. Vaak hoorde ik dan pas van
(Tot en met 30 juni, van dinsdag tot en
met vrijdag van 13-17 uur, op zaterdag
van 11-17 uur en bovendien op donderdag
avond van 19-21 uur. In de maand augus
tus is de SBK, inclusief de artotheek ge
sloten).
De koper was een Zwitserse particulier.
Voor een schilderij van Delacroix is
nooit tevoren zoveel betaald.
In 1974 werd de nu overtroffen record
prijs van 770.000 frank (ongeveer 385.000
gulden) voor een van zijn doeken betaald.
LONDEN (DPA). Een Amerikaans
museum heeft woensdag 500.000 pond
ruim twee miljoen gulden) betaald voor
de Branchini-madonna van de vijftiende-
eeuwse Italiaanse schilder Giovanni di
Poalo van de Venetiaanse School.
PARIJS (AFP). Het werk van de
negentiende-eeuwse Franse romantische
schilder Eugene Delacroix, Le Grec a che-
val’, heeft woensdag op een veiling in het
Paleis d’Orsay in Parijs 3.400.000 frank
(ongeveer 1,7 miljoen gulden) opgebracht.
Het werk maakte deel uit van de legen
darische kunstcollectie van wijlen Robert
von Hirsch, die bij Sotheby in Londen
wordt geveild. Het was een wereldrecord-
bedrag voor een werk van deze meester.
De nieuwe eigenaar van de Branchini-
madonna, onderdeel van een altaarstuk
uit het jaar 1427, is de Norton Simon
Foundation in Californië.
zijn ongenoegen als de betrokken mensen
al meeoefenden. Hoe kun je denken dat
mijn muziek zo en zus kan worden ge
speeld, kreeg ik dan als verwijt naar mijn
hoofd. Ondankbaar werk, want Bob gaat
niet werkelijk een discussie aan. Daarvoor
is hij te onbenaderbaar, te teruggetrokken.
Maar goed, tegen eind januari van dit jaar
had ik de groep vrijwel compleet, toen
bleek dat twee leden geen visa voor Japan
konden krijgen”.
Stukje bij beetje kreeg Rob Stoner het
moeizame karwei toch van de grond. Tien
dagen voor de start van een gigantische
toernee door Japan voegde Dylan zich bij
de groep, bevrijd van film- en huwelijkspe-
rikelen, en doordrongen van het feit dat
een nieuwe taak wachtte. De elf-koppige
band werkte als was het een voetbalteam
in een ijzeren trainingskamp. Stoner:
„Maar Dylan moest nog alles leren. Tech
nieken om zich werkelijk met het publiek
bezig te houden zoals echte performers dat
hebben, beheerste hij niet. Het nut van een
goede installatie, superieure verlichting,
mooi decor; het zei hem niets. Hij wist zelfs
niet hoe hij moest aftellen zodat de groep
een song inzette. Met andere woorden, hij
was geen bandleider”.
Waarom moet Dylan dan zo nodig is de
vraag die je bekruipt als je Stoner hoort
vertellen hoe alles in zijn werk is gegaan.
Stoner: „Deze tijd stelt hogere eisen; het
publiek laat zich niet meer straffeloos ne
geren. Zelfs Eric Clapton is een performer
geworden; Dylan is het nu ook, of bijna
liever gezegd. Het is de hoogste tijd boven
dien. Daarnaast is het natuurlijk zo dat
Bob het geld goed kan gebruiken. De
scheiding met Sarah heeft hem de helft
van zijn vermogen gekost, de toernee met
de Band en Rolling Thunder Revues heb
ben weinig opgeleverd en de film is een
flop geworden. Dylan maakt eindelijk ge
bruik van zijn status”.
Overigens verzekert Stoner dat ik mijn
ogen niet zal kunnen geloven als Dylan in
Rotterdam het podium zal kiezen. „Hij is
ongelooflijk snel gegroeid, heeft niets
meer van dat stugge en onbuigzame. Dy
lan is een entertainer nu, hij loopt zelfs met
een microfoon in de hand en presenteert
goed. Hij gelooft ook in zijn aanpak, weet
de band muzikaal bij elkaar te houden en
zijn teksten duidelijker te formuleren. Hij
wist dat het er de juiste tijd voor was.
Street Legal (Dylan’s nieuwste album -
red.) zal het bewijs vormen dat hij er nu
zelf de vruchten van zal kunnen plukken”.
Aldus Rob Stoner, een man achter de
schermen, die na zijn taak te hebben ver
vuld vertrok, omdat hijzelf als bassist in
een grote groep niet tot zijn recht zou
kunnen komen. Ook hij laat zich leiden
door zijn ambities, maar menigeen zal
morgenavond de vruchten kunnen pluk
ken van zijn moeizame werk. Want dat
Dylan’s band uitstekend is, onder meer
dankzij enkele leden uit de Alpha Band,
staat buiten kijf.
tion
88
AMSTERDAM (ANP). B. en W. van
Amsterdam hebben met „grote teleurstel
ling” kennisgenomen van het plan van de
regering de „Rijksacademie voor Beel
dende Kunsten” te sluiten. Het college
schrijft dit in een brief aan minister Gar-
deniers (CRM).
twee jaar geleden volop actief. Haar figu
ren oefenen bijna allemaal een of andere
vorm van beroep uit en zijn ook vastgelegd
in een karakteristiek moment. Liebeth de
Winter heeft voorts gezocht naar hetgeen
haar mensen voelen in hun hoedanigheid.
Ze blijkt dan over een sterk inlevingsver
mogen te beschikken en heeft een goede
kijk op het rollenspel dat voortdurend in
onze maatschappij wordt opgevoerd. Haar
poppen vertegenwoorigen tevens de leeg
heid van dat spel.
Müller doet dat niet aan de hand van wat
gemakkelijk een doeltreffend, maar toch
conventioneel verhaal had kunnen wor
den. Hij kiest voor een groot aantal, los
staande scènes de voorstelling duurt
inclusief twee pauzes ruim drieëneenhalf
uur die steeds een afgeronde impressie
van het dorpsleven geven. Steeds worden
de figuren wel aangezet, maar nooit uitge
werkt. Typerend is daarvoor ook dat regis
seur Fritz Marquardt zijn acteurs de lijnen
van hun kin laat markeren en hen het
gezicht met een grijze ondertoon laat
schminken. Er is in Die Bauern ook geen
werkelijk einde: de maatschappelijke ont
wikkeling staat immers ook niet stil.
Marquardt volgt deze onorthodoxe visie
zeer getrouw. Hij visualiseert de scènes
met monumentale trekken. Er wordt beur
telings op een hoog bordes of op een vol
slagen leeg podium gespeeld. Sommige
middelen die hij gebruikt komen spectacu
lair over: er wordt bijvoorbeeld een stevig
eindje op fietsen en motoren rondgereden,
terwijl zelfs een in felle kleuren beschil
derd paard en een bouvier ten tonele wor
den gevoerd. Dergelijk realisme werkt
overigens storend, want het verlegt de
interesse naar de verwondering op een
moment dat eerder nuchterheid wordt ver
eist.
Toch geeft de voorstelling een prachtig
voorbeeld van een manier waarop emoties
kunnen worden opgeroepen zonder dat er
dadelijk sprake is van dramatiek. Juist de
koele, vaak ook heel humoristische, maar
toch sterk anaylserende toon waarop de
mythe van de revolutie wordt gerelati
veerd en zelfs afgebroken, geeft ruimte
aan een eigen invullen. Je hoeft je niet met
deze boeren te identificeren, maar je raakt
wel intens betrokken bij hun mens-zijn.
CEES STRAUS
„De Rijksacademie is het enige landelij
ke instituut, dat een individuele opleiding
biedt op het terrein van de beeldende
kunst”, schrijven B. en W. „Uit zowel na
tionaal als internationaal oogpunt vormt
de Academie een factor van betekenis in
de wereld van de beeldende kunst. Het
wegvallen van dit landelijk kunstoplei-
dingsinstituut zou indruisen tegen de cul
turele centrumfunctie van Amsterdam en
daaraan in ernstige mate afbreuk doen”.
B. en W. schrijven het ongewenst te
vinden, dat de wet van 1870, waarop het
bestaan van de Academie is gebaseerd,
wordt opgeheven. Dit onder meer omdat
daarmee vooruit zou worden gelopen op
een wetgeving voor het kunstvakonder
wijs, waaraan in de kunstenaarswereld
dringend behoefte wordt gevoeld, aldus
het Amsterdamse college.
Bob Dylan woensdagmiddag bij aan
komst op Schiphol.
sist op tijdens het Pinkpop Festival en het
Haarlemse Luilaknachtfestival.
Het wekt bevreemding dat Stoner’s in
vloed op de artistieke ontwikkeling die
Dylan de laatste drie jaar heeft ondergaan
nauwelijks wordt onderkend, terwijl het
een vaststaand feit is dat alleen zijn ingrij
pen resulteerde in het in een kleine bezet
ting opnemen van Desire. Niet alleeen ver
richtte Stoner destijds allerlei hand- en
spandiensten voor de man, die hem via een
gemeenschappelijke kennis in 1973 - zan
ger John Herald - had leren kennen, maar
ook had hij verstrekkende bemoeienissen
met de huidige toernee en de samenstel
ling van de band die Dylan daarbij bege
leidt.
„Bob staat midden in de grootste veran
dering tijdens zijn carrière”, zo luidt de
mening van de praatgrage Stoner, „als de
mensen die verandering kunnen waarne
men en zich die realiseren dan zal die
schokkender zijn dan toen hij met een
electrische band op het Newport Festival
optrad en de folkpuristen daar schrik aan
joeg. Tijdens de Rolling Thunder Revue,
waaraan ik heb meegewerkt en die Dylan
voor het eerst weer confronteerde met het
reizen en concerteren, merkte hij wat het
is om met een band aan de slag te kunnen
gaan. Hoewel die trip toen (1975/1976 - red.)
opgezet was als een grote grap en in de
eerste plaats een weerzien met oude be
kenden als Ramblin’ Jack Elliott, Joan
Baez, Allen Ginsberg, Roger McGuinn en
Arlo Guthrie inhield”.
„Dylan heeft nooit eerder zich zo scherp
gerealiseerd hoe het is om dag in dag uit
met anderen te fungeren als een hardwer
kende musicus. Hij stond altijd alleen,
werkte enkel met sessiemensen tijdens de
enkele concerten die hij gaf. Zelfs de toer
nee met de Band in 1974 was een hinken op
twee gedachten; het was hoogstens Dylan
met begeleiding. Bob kreeg door hoe be
langrijk het kon zijn om een eigen show op
de planken neer te kunnen zetten”.
Stoner’s verslag komt in het najaar van
1977 opnieuw op belangrijke feiten. Dylan
koos voor de nieuwe aanpak en schakelde
Stoner via korte telefonische opdrachten
in. Plannen voor een groots opgezette we-
reldtoernee en een eigen goed ingestudeer
de band kregen steeds vastere vorm. Sto
ner: „Eindelijk durfde hij de uitdaging
aan. Altijd had hij zich kunnen drukken
Een representatief schilderij van Ronald Ruseler dat momenteel bij de SBK in
Haarlem is te zien: „Observatorium”.
Ter accentuering van het karakter van
een echt volksfeest zal dit muzikaal gebeu
ren, dat een confrontatie wil zijn van pro
fessionele en amateurmuziekbeoefening
op vrijdag 23 juni geopend worden met
een parade van binnen- en buitenlandse
korpsen in het centrum van Kerkrade om
18 uur ten overstaan van de bescherm
heer prins Bernhard. Bovendien vermeldt
het programma kamermuziekconcerten,
uitvoeringen in de open lucht, jazzconcer
ten, een zogenaamd „play-inn” voor
blaasmuzikanten, een internationaal diri
gentenconcours, tentoonstellingen van ou
de muziekinstrumenten en van beeldende
kunst en soortgelijke evenementen.
Het hele spectaculaire gebeuren is be
groot op ruim 1,5 miljoen gulden. De ge
meente Kerkrade draagt hierin bij met een
subsidie van 450.000 gulden, het ministerie
van CRM met 175.000 gulden en de provin
cie Limburg met 135.000 gulden. Over de
steun van het rijk is Kerkrade niet hele
maal tevreden Volgens CRM domineert de
amateuristische blaasmuziek veel te veel,
volgens Kerkrade is dit niet het geval.
Radio en televisie besteden ruime aan
dacht aan het Wereldmuziekconcours. Zo
zal de NOS de opening uitzenden en meer
dere concerten van beroepsensembles. De
KRO en de NCRV hebben eveneens laten
weten diverse uitzendingen te zullen wij
den aan het gebeuren in Kerkrade.
gas va
in kamet
p kamera L
KERKRADE (ANP). Aan het achtste
Wereldmuziekconcours, dat van 23 juni
tot en met 16 juli in Kerkrade wordt
gehouden, nemen dit jaar 228 muziek
korpsen uit 26 landen deel. In totaal meer
dan 12.500 muzikanten, van wie er 7000 in
of nabij Kerkrade moeten worden gehuis
vest. Het aantal te huisvesten buitenlan
ders bedraagt 2500 meer dan ooit te voren.
Het Wereldmuziekconcours wordt om de
vier jaar gehouden. Van de 26 landen
nemen er vier voor de eerste keer deel:
Taiwan met een korps, Indonesië met
twee, Japan met vijf en Griekenland met
een korps. De Verenigde Staten, voorheen
present met verscheidene muziekgezel
schappen, laten het dit keer wat afweten.
Er komen maar zes Amerikaanse korpsen.
Nederland is met 92 muziekgezelschap
pen het best vertegenwoordigd. Daarna
volgt West-Duitsland met 32, België met 19,
Frankrijk met 14 en Groot-Brittannië met
11 korpsen. Tijdens de weekeinden nemen
deze gezelschappen deel aan mars- en
showwedstrijden in het gemeentelijk
sportpark en aan concertwedstrijden in de
Rodahal. Op de doordeweekse dagen wor
den concerten gegeven door beroepsgezel
schappen als het Rotterdams Philharmo-
nisch Orkest, dat het openingsconcert op
I vrijdag 23 juni verzorgt, de USA airforce
band, de Marinierskapel, het Radio Filhar
monisch Orkest, met het Groot Omroep
koor, het Youth String Orchestra uit Sofia,
de solisten van de Berliner Philharmoni-
ker, het Promenade-orkest, het Praags
Symfonieorkest, de Garde Republicaine
AMSTERDAM. Die Bauern, het tweede en laatste toneelstuk dat de Volksbühne
Berlin uit de DDR in het Holland Festival brengt, valt vooral op door zijn onorthodoxe
aanpak. Er is bijvoorbeeld geen sprake van karakterrollen, terwijl voorts een echt
dramatisch verloop ontbreekt. De enscenering is deels overbluffend, anderzijds weer
volslagen sober gehouden. Het is een stuk dat in feite imponeert door die zaken, die bij
I ons in het gangbare toneel in ruime mate voor handen zijn en hier geheel ontbreken: het
je kunnen identificeren met een rol en het je laten meeslepen in het verhaal.
Heiner Müller
heeft Die Bauern al
in het begin van de
jaren ’60 geschre
ven. De DDR zat
toen in de eindfase
I van een ontwikke
1 ling, waarin de problemen die te maken
hadden met de landbouw voor het over
grote deel schenen te zijn opgelost. Het
land zat aan de vooravond van de huidige
welvaart, nadat het letterlijk had moeten
overeind krabbelen van de puinhopen die
waren overgelaten door de Tweede Werel
doorlog. Het platteland moest in dit wel-
vaartsstreven een reusachtige wending
maken: het traditioneel conservatieve
- „Junkerland” moest uitgroeien tot een
links-revolutionaire voorhoede, immers
samen met het industrieel proletariaat
werd de grondsteen gelegd voor een staat
van boeren en arbeiders.
Kritiek op die zeer kwetsbare ontwikke
ling werd in 1961 nog niet geduld en Müller
zag zijn stuk na de première zeer snel
verboden worden. Pas in 1976 mocht het
opnieuw opgevoerd worden.
In Die Bauern ontleedt Muller op vlijm
scherpe wijze de totstandkoming van de
landbouwhervormingen zoals die zich
naar communistisch model voltrekken.
Hij prikt de „heroïek van de revolutionaire
strijd” genadeloos door en laat zien hoe
lang het nog kan duren voordat alle scho
ne idealen in realiteit zijn omgezet. Hij
toont aan hoe hol alle frasen zijn met een
revolutionaire tendens en klaagt de cor
ruptie aan van hen die de leiding van de
nieuwe maatschappij hebben.
Hij situeert daarvoor de handeling in
een dorp, waar de maatschappij in het
klein, maar geheel volledig aanwezig is.
Donderdag 22 juni
Amsterdam. Stadsschouwburg
(20.15 uur): Don Giovanni.
Concertgebouw (20.15 uur): Neder
lands Kamerkoor II.
Tropenmuseum (20.15 uur): Klassie
ke Indiase zang.
Den Haag. Nederlands Congresge
bouw (20.15 uur): Nederlands Blazers
Ensemble en Nederlands Kameror
kest.
Nederlands Congresgebouw (20.15
uur): Koreaans Maskertheater.
HOT (20.30 uur): Liederenprogram-
ma Brecht.
Rotterdam. Schouwburg
uur): Wuppertaler Bühnen.
De Doelen (20.15 uur): Rotterdam
Folk ’78.
Haarlem. Concertgebouw (20.15
uur): Ehimomo-ensemble.
Utrecht. Stadsschouwburg (20 uur):
Nederlands Dans Theater.
Vrijdag 23 juni
Amsterdam. Sluitingsmanifestatie
op diverse plaatsen in het stadscen
trum.
Scheveningen. Circustheater (20.15
uur): Der gute Mensch von Sezuan.
Rotterdam. De Doelen (12.45 en
20.15-03 uur): Rotterdam Folk ’78.
Utrecht. Stadsschouwburg (20 uur):
Ehimomo-ensemble.
Stadsschouwburg (20.30 uur): La
carpa de los raquachis.
- r
