duizenden mensen teleurgesteld op DE PUIG mayor
ïi
in
door Peter Hattink
I
lil
Oranje bollen
Chaos
Teleurgesteld
few».
Naast mij in het vliegtuig zat Santos Vela Lacosta, inspecteur van telefooncen-
rales. „Wij hebben geluk deze keer, want we vliegen straks over de top van de
’uig Mayor. Je kunt de parabolen van de zwaarbewaakte Amerikaanse radarin-
«tallatie gemakkelijk zien. Een paar jaar geleden moest ik de telefooncentrale van
de Amerikaanse radarpost controleren. De Amerikanen hebben mij toen zelf
verteld, dat zij af en toe vreemde dingen op het radarscherm zien, zaken die zij
niet kunnen verklaren. Ook ontvangt men onverklaarbare signalen uit de ruimte,
die een vast patroon hebben en met de regelmaat van de klok terugkeren. Voor
mij is het bestaan van vliegende schotels en buitenaardse wezens, die een veel
hogere geschaving bezitten, een dogma”, zei de 30-jarige Santos, die mij
beloofde te zullen bellen om te vragen hoe mijn eerste ontmoeting met de wezens
uit de ruimte was geweest.
Tien jaar geleden nog was het allemaal heel simpel. Wie een universitaire
opleiding voltooid had, kon rustig en weloverwogen een keuze maken uit de
werkgevers die elkaar bij de poorten van de Alma Mater stonden te verdringen.
Maar de tijden zijn veranderd. Een doctoraalbufis geen garantie meer voor een
leuke werkkring met een hoog inkomen. De markt is zo ruim dat de werkgevers
rustig en weloverwogen een keuze kunnen maken uit de mensen die elkaar bij
de poort van het arbeidsbureau staan te verdringen. En dus wordt het
solliciteren belangrijk en vooral het voeren van een sollicitatiegesprek. Met
name het laatste is iets, dat te leren valt. Daar wordt in Groningen sinds enige
tijd hard aan gewerkt.
4
pil
Vliegende schotels
kijken op Majorca
’’/B
Plotseling schreeuwt iemand uit de mas-
Leren solliciteren
met de videoband
'URG
SURG
F*
deze Middellandse-Zeedriehoek worden
gevormd door Majorca, Marseille en Ibiza.
Op Majorca en Ibiza zijn bases van vlie
gende schotels. Twee weken geleden zag ik
met vier vrienden ’s nachts een grote oran
je bol uit zee opstijgen. De bol bleef onge
veer een minuut doodstil boven het water
oppervlak hangen, toen kwamen er twee
meer donker gekleurde oranje bollen uit
het moederlichaam, die op enige afstand
aan de rechterkant van de grote bol bleven
wachtte, bekeek de commissie (Jaap
Schellinger speelde voor rector, Aggie
Hiemstra voor wethouder van onderwijs
en Klaasje Schoonen voor lid van de
oudercommissis) die brief. Opmerkingen
waren er nauwelijks, of het moest zijn
dat de aanhef luidde „Mijne heren”.
Sinds jaar en dag zijn er vrouwelijke
wethouders. Advies aan sollicitanten:
ben je niet zeker van je zaak, schrijf dan
liever iets neutraals in de trant van „Ge
acht college”.
Mensen met een universitaire oplei
ding solliciteren doorgaans naar een ta
melijk hoge functie. De (toekomstige)
werkgever verwacht daarom het een en
ander. Vandaar dat de eerste vuistregel
in Groningen is: neem gerust enig initia
tief. In het verlengde daarvan ligt het
advies: zorg dat je-weet en onder woor
den kunt brengen waarom je solliciteert.
Ook belangrijk is het om te laten merken,
dat je nagedacht hebt over het bedrijf of
de instelling waar je hebt gesolliciteerd.
De kunst zal in de meeste gevallen zijn
het juiste evenwicht te vinden tussen een
bescheiden opstelling en het goed-laten-
voelen-dat-je-er-bent.
Verreweg het belangrijkst in een sqlli-
citatiegesprek is de indruk, die de sollici
tant maakt op de mensen aan de andere
kant van de tafel. Onbelangrijk lijkende
dingetjes kunnen soms heel wat gewicht
in de schaal leggen. Kijkt de sollicitant
alleen degene aan, wiens vraag hij beant
woordt, of betrekt hij ook de anderen in
het gesprek? Geeft hij alleen antwoord
op gestelde vragen of trekt hij wat ruime
re lijnen zonder te vervallen in niet ter
zake doende praatjes?
Vast gebruik bij de training in Gronin
gen is, dat het gesprek opgenomen wordt
op een videoband. Samen met de sollici
tatiecommissie kan de sollicitant na het
gesprek van ongeveer een kwartier zich-
Voor Jaime Arrom zijn vliegende scho
tels de gewoonste zaak van de wereld. Als
technisch detail weet hij nog te vertellen
hangen. De kleine bollen hingen onder
elkaar en vormden met het moederschip
een driehoek. Na enige tijd verdwenen de
bollen in oostelijke richting. Als amateur-
astronoom was ik net met vrienden waar
nemingen aan het doen. We hadden tele
scopen opgesteld en ik heb er foto’s van
gemaakt. Ik zal je een foto opsturen”.
ntatie
of de
>rden,
en de
ook
'.rend,
jhtbij
klei-
rr, die
d; de
alles
r: de
'.ar de
■end -
riem
ingen
n een
door
zoals
trzaak
ig van
je lijk-
teit te
d: Al-
hij is.
ir wat
ijn. Ik
a. Wat
jrrnen
ijn. Ik
geert,
iet de
eren”.
soli-
It. Als
t aan-
als hij
>.rmin-
Een 12-jarig jongetje vertelt dat zijn va
der in een olijfgaard bij het dorp Soller
regelmatig oranje bollen ziet, die hem van
uit de verte yolgen. In het begin was zijn
vader angstig, maar sinds twee jaar heeft
hij met het verschijnsel leren leven. José
Maria Canovas uit hetzelfde dorp, 15 jaar,
wordt geregeld ’s nachts door een zoe
mend geluid wakker. Hij woont bij zijn
ouders op een boerderij en ziet ’s nachts
regelmatig formaties van oranje tot wit
achtige bollen, die om Soller heen vliegen.
Hij heeft nooit contact gehad met de vlie
gende voorwerpen, maar hij gelooft, dat
de wezens die de ruimtevaartuigen bestu
ren, vriendelijk moeten zijn.
Jaime Arrom (30 jaar), elektrotechnisch
ingenieur: „De Middellandse Zee heeft een
eigen driehoek, net zoals de geheimzinnige
driehoek van Bermuda. De punten van
logen
i, het
!r zijn
mule-
ïlijke,
an de
schikt
varen
in het
ezegd
omen
haast
’dper-
n. De
rding
Hugo
voor
zeling
lig en
Even verder staat een groep mensen,
luto aan de kant. Sommigen hebben tele-
copen opgesteld. Een paar radioamateurs
rengen driftig verslag uit aan hun radio-
riendjes op het Spaanse vasteland. Ja,
lier gaat het gebeuren. Ongeveer 100 per-
onen wachten gelaten, want hun harten
ijn vol verwachting. Tegen elf uur ’s
lachts begint het aardig vol te stromen en
bm 12 uur sta ik in een chaos van vijfdui-
:end mensen, die verlangen naar contact.
)ude mensen, mannen en vrouwen van
niddelbare leeftijd, veel jeugd en zelfs
ónderen van 12 jaar. De stemming is
aangenaamste ervaringen van iemand
die regelmatig solliciteert, is dat hij nooit
te horen krijgt waarom hij niet is aange
nomen. Was de sollicitatiebrief te kort?
Of juist te lang? Was de indeling niet
goed? Stonden er teveel persoonlijke en
te weinig zakelijke gegevens in?
Het algemene advies van de drie men
sen van de afdeling Preventie van de
UGD is: zorg voor een boeiende, pakken
de sollicitatiebrief. Jaap Schellinger
geeft eerlijk toe, dat het onmogelijk te
zeggen is, wat dat precies is. De ontvan
ger kan daar heel anders over denken
dan de schrijver. Uiteraard zijn er wat
vuistregels te geven (netjes schrijven,
geen schrijf- en stijlfouten), maar het
blijft een wat glibberig terrein. Vandaar
dat het trio Hiemstra-Schellinger-
Schoonen zich liever bezig houdt met het
trainen in het voeren van een goed sollici
tatiegesprek.
„Slachtoffer" was op woensdagmid
dag 14 juni Gerda, een 24-jarige biologe,
in het bezit van een kersverse doctoraal
bul. Zij had gesolliciteerd op een mavo-
school ergens in Drente, waar men ie
mand zocht voor vijftien uren biologie.
Om het spel helemaal echt te kunnen
spelen, had zij een afschrift van haar
sollicitatiebrief meegenomen. Terwijl de
„sollicitante” in een zijkamertje even
zelf bezig zien met het verwerven van de
gewenste baan. Camera en microfoon
liegen niet, waarmee gezegd, wil zijn dat
het afdraaien van de videoband de solli
citant confronteert met zichzelf en al zijn
hebbelijkheden, van het voortdurend
handenwringen en het peuteren in de
oren tot het irriterend gebruiken van
stopwoordjes.
Wie zichzelf aldus ziet en hoort en bij
het afdraaien van het bandje ook nog te
horen krijgt, wat de „sollicitatiecohimis-
sie” vindt van zijn doen en laten, moet
geestelijk gesproken tegen een stootje
kunnen. Gelukkig kon Gerda van die
woensdagmiddag dat. Waarbij men in
aanmerking dient te nemen, dat zij het
naar het oordeel van de mensen van de
afdeling Preventie uitstekend deed.
„Rector” Schellinger opende de aan
val: „Wat trekt u aan in het lesgeven?” Ik
houd ervan met veel mensen om te gaan
en bovendien vind ik dat mavo-ers in een
leuke leeftijd zitten, was het antwoord
van Gerda. Na enige aarzeling volgde
daarop een verhaaltje over haar ervarin
gen tijdens het hospiteren op een school
voor havo en atheneum. Welke lesvor-
men de sollicitante dacht te hanteren.
Antwoord: in het algemeen moeilijk te
zeggen. Welke onderdelen van de biolo
gie haar speciale belangstelling hadden,
hoe zij problemen van wetenschap en
samenleving (milieuvervuiling) aan de
orde dacht te kunnen stellen. Waarom zij
Meer dan vijfduizend personen brachten onlangs de nacht door op beide bijeenkomsten, waarvan het hoogtepunt plaatsvond om precies
de top van de Puig Mayor, de hoogste berg van het eiland Majorca. De 00.00 uur Greenwichtijd, was om een boodschap via mentale golven
bijeenkomst stond in het kader van de Interplanetaire Eenheid en was van vrede en harmonie naar de ruimte te zenden. Radio Juventud uit
georganiseerd door Juan Coll, die in Spanje bekendheid geniet door Malaga zond die nacht in een speciaal programma eveneens een
zijn volgens hem veelvuldige contacten met buitenaardse wezens, boodschap van vrede en harmonie de ether in.
die, zoals hij zegt, geregeld onze planeet bezoeken met vliegende
schotels.
opgewonden en het meest actief zijn de
gezette vrouwen, die naar het schijnt de
depressies van de kenteringsjaren via het
in trance raken proberen te ontvluchten.
Links en rechts liggen zij op bergmuurtjes
beschaafd hysterische pogingen te doen in
contact te komen met de buitenaardse
wezens, die volgens hen één en al goedheid
moeten zijn.
Antonia Rosello Ferrer, 19 jaar, vertelt
dat zij twee jaar geleden in juli in het dorp
Binissalem ’s nachts een oranje licht waar
nam. Zij lag te slapen, maar werd gewekt
door een aanzwellend en doordringend
echo-achtig geluid. Door het raam van
haar slaapkamer zag zij een oranje bol
hangen, die op en neer wiegde. Na twee
minuten steeg de bol loodrecht naar de
hemel en verdween tussen de sterren. Zij
was niet bang en hoopte dat ze vannacht
nogmaals een buitenaards verschijnsel
zou waarnemen.
Moeder en dochter Mesado, die ook op
de berg aanwezig waren, zagen op 2 en 9
juni tegen het vallen van de avond een
grijs licht. Moeder Mesado haalde, zoals
gewoonlijk, haar dochter op van haar
werk in Santa Maria. Beiden keren zetten
zij hun auto aan de kant en tot hun grote
verbazing zagen zij een grijze schijf van
ongeveer tien meter doorsnede op een af
stand van vijf meter boven de auto han
gen. Francisca, de dochter, was doodsbe
nauwd, maar haar 62-jarige moeder bleef
er erg rustig onder. Voor haar is het de
normaalste zaak van de wereld dat we niet
alleen in het universum zijn. Beide keren
steeg de grijze schijf, waarop zij aan de
kanten lichten zagen, zonder enig geluid
loodrecht naar de hemel op.
dat deze ruimtevaartuigen hun bases bij
voorkeur op aarde onder water kiezen.
Volgens hem zitten er ook wel eens toestel
len in het kunstmeer aan de voet van de
berg Puig Mayor. Talloze personen op de
bijeenkomst verklaren dat zij in het water
van het kunstmeer dikwijls geheimzinnige
lichten hebben gezien en één zegt dat hij
een maand geleden een bol uit het water
heeft zien opstijgen.
j Majorca lag in een geheimzinnige nevel
H gehuld, die tegen de avond optrok. Een
ïreigende onweersbui trok voorbij en de
H wind nam de meeste wolken mee naar zee,
I lodat alleen de bergtoppen hun gezicht
H verscholen hielden in een wollige kraag,
H die diep oranje werd gekleurd door de
Ml ondergaande zon. De weersomstandighe-
|m ien, die het contrastrijke Majorcaanse
Bi andschap in een grillige greep hielden,
■j verkten mee aan de „er-is-iets-aan-de-
iand”-stemming. De lucht was beklem-
n tiend, maar werd bevrijdender naarmate
B de zon onderging en het tijdstip dichter bij
B wam.
I De duisternis is gevallen en ik nader met
3 le auto een militaire basis aan de top van
n| ie 1445 meter hoge berg. Ik rijd de auto
I en pad op, waar een bord staat dat vertelt
I lat je er niet in mag. Ik wil met de schild-
I vacht praten om te weten of ik op de
I oede weg ben. Even later komt een
I ipaanse schildwacht met een machinege-
I veer kruislings over de borst naar de auto.
I k zet de motor af, doe de lichten uit en
I tap uit de auto. De schildwacht is erg
erveus en trilt. „Ja, dit is de Puig Mayor,
k weet niets. U moet hier weg en wel zo
nel mogelijk”, luidt het angstige bevel. Hij
oept zijn maten van de overkant en uit het
truikgewas komen een aantal soldaten
net schijnwerpers tevoorschijn. „Wij we
en niets van een bijeenkomst. U moet hier
Leg!”. Langer aandringen heeft geen zin.
be soldaten zijn nerveus door de geruch-
en dat terroristen aanslagen beramen op
belangrijke militaire installaties. Daarom
houden zij de wacht met op scherp staande
Jeweren. Ik ga af, verheugd over het feit
dat ik geen spontane waarschuwingskogel
in mijn lijf heb gekregen.
I
■W.
haar spontane toegeven, dat zij geen er
varing had met mavo-kinderen. Dat
bleek weliswaar al uit de sollicitatiebrief,
maar het kan geen kwaad, de tegenstan
der zo mag men een sollicitatiecom
missie eigenlijk best zien wat wind uit
de zeilen te halen. Op een vraag van
Aggie Hiemstra had Gerda een zodanig
antwoord gegeven, dat zij blijk gaf de
vraagstelster niet te hebben begrepen. In
het nagesprek gaf zij toe te hebben ge
twijfeld. Advies: vraag liever wat toelich
ting dan het risico te nemen van een
antwoord dat nergens op slaat. Dezelfde
fout had Gerda later in het gesprek nog
maals gemaakt.
Punten scoorde de sollicitante op de
wetenschaps- en samenlevingsvraag.
Een onderwerp als milieuvervuiling
achtte zij minder geschikt voor de lagere
klassen, omdat voor een goed begrip
daarvan een scheikundige ondergrond
aanwezig moet zijn. Een afdoende ver
klaring, vond de commissie. Maar: die
afdoende verklaring kwam pas, nadat er
op het onderwerp was doorgevraagd.
Nog twee of drie keer bezondigde Gerda
zich eraan, dat zij in eerste instantie te
summier antwoordde. Pas als een lid van
de sollicitatiecommissie verder vroeg,
plaatste zij een voltreffer. Advies van de
commissie: hou het heft meer in handen
en wacht niet, tot er iemand doorvraagt.
Zo’n training is uiteraard een serieuze
aangelegenheid, maar er mag best eens
gelachen worden. Dat gebeurde hele
maal aan het slot. Aanleiding was een
kardinale blunder van Gerda. Juist toen
zij aan de lopende band punten scoorde,
maakte zij een enorme misser. Na eerst
te hebben gezegd, dat zij geen inlichtin
gen had ingewonnen, omdat zij geen ge
richte vragen had, maakte zij aan het
eind van het gesprek gebruik van de
mogelijkheid om vragen te stellen. „Ik
zou graag willen weten hoeveel leerlin
gen de school telt”, zo reageerde Gerda.
Gedurendq haar verdere leven zal zij
die fout niet weer maken. In koor maakte
de afdeling Preventie haar duidelijk, dat
zij dat al heel wat eerder had kunnen en
moeten weten. Evenmin zal Gerda ooit
weer in een sollicitatiegesprek zeggen,
dat zij nog nooit van de school in kwestie
heeft gehoord. Er zijn nu eenmaal dingen
die je niet zegt, zeker niet als sollicitante.
De afdeling Preventie van de Universi
taire Gezondheidsdienst in Groningen
bestaat uit drie mensen: de psychologen
Aggie Hiemstra en* Jaap Schellinger en
de andragoge Klaasje Schoonen. De af
deling wil de studenten helpen, zo goed
mogelijk te functioneren. Een groot deel
van het werk ligt in de sfeer van het
organiseren van gespreksgroepen en het
onderwijzen van vergader- en discussie
techniek aan docenten, student
assistenten, studieadviseurs en mento
ren.
Het trainen van ménsen in het voeren
van een sollicitatiegesprek dateert van
de laatste tijd. Het idee is ontsproten aan
het brein van Jaap Schellinger. Toen hij
zelf eens voor zo’n gesprek moest komen
opdraven, oefende hij daags tevoren met
een vriend. Toen was het maar een klein
stapje om iets dergelijks ook op te zetten
voor studenten, die op zoek zijn naar een
baan. De behoeften aan zo’n training is
heel duidelijk aanwezig. Na twee adver
tenties in de Universiteitskrant heeft
men onlangs moeten melden, dat er geen
geïnteresseerden meer ontvangen kun
nen worden.
Het zijn geen wiskundige verklaarbare
en voorspelbare processen, die zich af
spelen bij een bedrijf of instelling met
een of meer vacatures. Een van de on-
sa: „Daar.daar komen ze!”. Vlak over de
bergtop scheren twee witte lichten, ge
volgd door een rood knipperlicht. De span
ning onder de mensen is voelbaar en ieder
een moet teleurgesteld bekennen dat het
een vliegtuig is. Even later nog een gil uit
het publiek. Iedereen kijkt vol verwach
ting naar de satelliet die bij zijn zoveelste
rondje om de aarde vannacht toevallig
door zenith gaat. De verwachtingsvolle
massa is eensgezind. Er worden nieuwe
vriendschappen aangeknoopt. Maar voor
de rest gebeurt er niets.
Juan Coll, de organisator van deze inter
planetaire happening, treedt plotseling uit
het duister naar voren. Hij vormt samen
met twee anderen-de punten van een drie
hoek, waarbinnen alle aanwezigen in een
cirkel zich moeten concentreren om een
boodschap van positieve, menselijke ener
gie de ruimte in te sturen. Zwaar teleurge
steld vertelt hij: „De mensen hebben er
niets van begrepen. De meesten, behalve
ongeveer 500 personen, zijn alleen maar
gekomen om sensatie te beleven. Het was
helemaal niet de bedoeling dat er van
nacht een vliegende schotel te zien zou
zijn. Ik heb helemaal geen waarschuwing
gehad dat zij zich zouden vertonen. Doel
van deze bijeenkomst was, om zelf een
boodschap van solidariteit aan de wezens
uit de ruimte te zenden als antwoord op al
hun pogingen met ons in contact te ko
men”.
Teleurgesteld begeven vijfduizend men
sen zich naar huis. Bij de massaconcentra
tie op de berg Puig Mayor was geen enkele
politieagent te zien. Met een enorme zelf
discipline zoeken ruim duizend auto’s over
de smalle bergweg, waarbij iedereen ge
duldig wacht als er een auto op de weg
gekeerd moet worden, hun bestemming in
het dal aan de voet van de berg. Vocjj velen
bleek maar eens te meer dat vliegende
schotels een verzinsel zijn van mensen die
alleen maar interessant willen doen. Dat
dacht Lorenzo, de fotograaf van het con
servatieve dagblad „Diario de Mallorca”
ook. Deze krant besteedde geen enkele
aandacht aan de happening op de Puig
Mayor. Lorenzo had die nacht verschillen
de foto’s van de bijeenkomst gemaakt en
in een vlaag van verveling had hij ook nog
enkele foto’s van de hemel gemaakt. Aan
gezien zijn krant niets over dit onderwerp
wilde weten, liet hij de film van de reporta
ge een tijdje onontwikkeld in het fotolabo
ratorium van zijn werkgever liggen.
Wie schetst zijn verbazing toen Lorenzo
op 27 juni-zijn film over de bijeenkomst op
de top van de berg ontwikkelde. Op één
van de foto’s van de hemel stond een witte
vlek. Op de vergroting werd een duidelijke
ovale schijf zichtbaar, die aan de boven
kant een licht gezwel vertoonde. Het dag
blad kon niet meer om het onderwerp
heen. Het publiceerde de foto van het
onbekende voorwerp en een wetenschap
pelijke analyse met voorbeelden uit de
geschiedenis over de waarneming van vlie
gende schotels. De ruim 5000 mensen die
de nacht van 22 juni op de top van de Puig
Mayor doorbrachten, vragen zich nu af:
„Door wie en waarom werden wij be
spied?”
■ür Eensollicitante” wordt aan de tand gevoeld door van rechts naar links Aggie Hiemstra, Jaap
Schellinger en Klaasje Schoonen.
met haar eerstegraads bevoegdheid solli
citeerde naar een baan op derdegraads
niveau. Hoe zij zich de toekomst voorstel
de als gehuwde vrouw en wie weet moe
der van een of meer kinderen. Of zij iets
wist van de school waaraan zij wilde
werken. Waarom zij geen gebruik had
gemaakt van de mogelijkheid om inlich
tingen in te winnen. Wat zij vond van
inspraak van de leerlingen in de keuze
van de leerstof.
Gerda had het knap warm na een
kwartier. Maar onvoldaan was zij niet.
Zij vertelde al vijf maanden aan het
solliciteren te zijn. Bij enkele sollicitatie-
bezoeken had zij lang niet de kans gekre
gen, om zoveel te praten als tijdens de
training. Eigenlijk was zij helemaal niet
aan het woord gekomen, doch had zij
zich moeten beperken tot luisteren naar
de mensen achter de tafel. Bij de nabe
spreking bleek, dat zij dat zelf mee had
veroorzaakt door haar te afwachtende
houding.
Het afdraaien en met tussenpozen
stoppen van de videoband toonde over
duidelijk aan, dat Gerda punten had ge
scoord, naarmate het kwartier verstreek.
De eerste kritiek van Jaap Schellinger
was niet mis: „Als je graag met grote
groepen mensen omgaat, hoef je niet in
het onderwijs. Dan kun je ook in een
kantine gaan werken”. Anders gezegd:
antwoord niet in vage algemeenheden.
Een compliment kreeg Gerda vanwege
Wat bezielde deze mensen? Wat verwachtten de deelnemers van
deze spirituele oefening, waarbij positieve, menselijke energie het
heelal moest worden ingestuurd? Wat bewoog deze personen om een
Op hetzelfde tijdstip kwamen ongeveer 200.000 mensen samen in nacht in de openlucht door te brengen en zich te concentreren op het
het dal Ucanca aan de voet van de Teide, de hoogste vulkanische berg universum?
op het eiland Tenerife. De organisatie van deze samenkomst lag in Onze correspondent te Madrid, Peter Hattink, reisde naar de Puig
handen van de Atlantische Stichting voor Parapsychologie. Doel van Mayor en maakte de bijeenkomst mee.
