e
PAUZE PA&/NA
K/aas Pieter Rieksen
inkop6
NCRV WIL HAAR
NCRV-man pessimistisch over toekomst
IBf I .5
L
door;
Iwfi
TPTIT ATOTFKT
J& WArvUilN
TTIT? KT'TT’T’R'TT<1
JLUXUlN X X IJCjX 1 d
ER
PROD.
TAKE
De massa
Geweldige stijging
SLATE
j».
K
f
p ijS
in de
„Ik werk voor de NCRV, maar het is
Peter van Campen: „De verbinding
Voor wie koopt Peter van Campen
(bijgestaan door drie medewerkers)
eigenlijk zijn films?
„De serie „Daar komen de schut
ters” zou best bij ons hebben kunnen
draaien. Vreemd genoeg heb ik zelf in
een vroeg stadium de serie afgewezen
omdat ik dacht dat de Nederlanders
het niet zouden pikken dat er een
loopje met de Duitse bezetter en de
invasie werd genomen. Nu zit ik nog
wel eens stil in een hoekje te huilen
omdat ik hem toen niet genomen heb.
Ik vind het een uitstekende komische
serie”.
Goede en slechte kopen. Uiteinde
lijk beslist het kijkende publiek wat
wel en wat niet leuk, goed of mooi
wordt gevonden. Ook Peter van Cam-
pen heeft weleens een steek laten
vallen.
lag dat veel hoger. In ’78 scoorde de
serie zelfs 48 percent. „Een geweldi
ge stijging dus en voor ons het bewijs
dat het Nederlandse publiek de ge
weldige kwaliteiten van de „Familie
Bellamy” toch weet te appreciëren.
Een nadere analyse van deze cijfers
leerde ons ook dat met name het
NCRV-publiek de serie bijzonder
waardeert, een feit dat ons bijzondere
voldoening geeft”.
Wordt er ook gekocht met het oog
merk om kijkers te winnen? Tenslot
te bestaat een omroep bij de gratie
van het aantal leden.
„Wij worden zeker niet geregeerd
door de kijkcijfers. Een serie die voor
de NCRV van belang is en die niet zo
goed loopt, zullen we toch handhaven.
Alleen als de cijfers heel erg dalen,
dan nemen we naar aanleiding daar-
Staat de afdeling Filmzaken onder
invloed van de kijkcijfers?
„De persoonlijke mening van de fil-
minkoper is natuurlijk nooit uit te
schakelen. Maar voor mij heeft dat
dan ook met beleidsvorming te ma
ken. De mensen van mijn afdeling
zitten dan ook op diezelfde lijn. We
hebben in de loop van de jaren dan
ook een besluitvorming gecreëerd die
vrij unaniem is. Alleen met de komi
sche series hebben we het wel eens
moeilijk. Maar de appreciatie voor
dergelijke produkten ligt altijd enorm
uiteen. Een serie als „Briggs”, die we
enkele jaren geleden uitzonden was
met een kleine meerderheid van stem
men bij ons op het scherm gekomen.
Er zijn in ons land maar enkele
filminkopers die bepalen wat 14 mil
joen Nederlanders op de buis te zien
krijgen. Is die verhouding niet wat
vreemd?
Ik vond het geweldig, maar het pu
bliek zag er niets in. De visuele en
verbale grappen volgden elkaar te
snel op en dan kwam je in de proble
men met de ondertiteling”.
„Ik heb zo mijn zorgen. Met name
de Amerikaanse markt gaat steeds
meer het accent leggen op de com
mercie. Daarbij speelt de sensatie ook
een grote rol en ik vrees dan ook met
groten vreze. En als het accent op het
geweld afneemt, dan moet daar na
tuurlijk iets voor in de plaats komen.
Sex bijvoorbeeld en dan zie je mij ook
niet vrolijk kijken. Daarbij komt na
tuurlijk nog dat ze in het buitenland
geen programma’s voor de NCRV
maken. Dat kun je ook niet verwach
ten. Het wordt dan ook steeds moelij
ker voor ons om iets behoorlijks naar
ons land te halen. Er is ook een be
paalde vermoeidheid in het buiten
land te bespeuren wat betreft het
nieuwe talent. Ik zie het allemaal som
ber in. Ook het geld is in het buiten
land niet meer overdadig beschik
baar. De tv is nou eenmaal een veel-
vretend monster zonder bevrediging.
We moeten dan ook met minder kwa
liteit genoegen nemen of meer goede
series gaan herhalen. Ik ben nogal
pessimistisch”.
Er is weinig verandering te bespeu
ren op het gebied van de internatio
nale produktie van tv-programma’s.
Tijdens de MIP-tv beurs in Cannes,
werd duidelijk dat er nauwelijks iets
nieuws onder de zon is, dat het eigen
lijk alleen maar slechter wordt. Hoe
ziet volgens u de toekomst eruit?
door natuurlijk erg moeilijk om te zeggen:
je moet een film of een serie kopen
De braafheid druipt er bij de NCRV
af.
„Ik kies ook niet altijd program
ma's die ik zelf leuk vind. Je moet
kiezen voor de groep waar je voor zit.
„Misschien zijn we ook wel wat min
der fel dan anderen. Maar we merken
onder meer uit onze correspondentie,
dat men ons beleid waardeert. We
willen onze identiteit bewaren en het
ledental op peil houden”.
„Achteraf bleek het dus een goede
koop. Toen de serie het in eerste in
stantie niet deed, was ik enorm
kwaad. Ik dacht: zijn we als volk nou
werkelijk zo stom dat we een dergelij
ke uitstekende serie niet kunnen
waarderen. Het was eigenlijk een per
soonlijke vete tussen mij en het pu
bliek. Maar ik bleef erin geloven. En
daarom hebben we het weer gepro
beerd. Ik heb nog eens wat afleverin
gen aan de top van de NCRV laten
zien en men ging akkoord. Nu is het
gelukkig een groot succes. Ik wist het
wel, het is ook op zo’n hoogstaand
niveau gemaakt. Geen enkele serie
heeft dat tot nu toe kunnen bereiken”.
In het NCRV-jaarverslag over 1977
staat over de serie dan nog te lezen
dat tijdens de eerste uitzendperiode
een hoogste kijkdichtheid werd be
reikt van 18 percent. De tweede keer
van wel een beslissing. Maar meestal Het lijkt me erg moeilijk om het pu-
hebben we dan zelf ook allang in de bliek zelf te laten kiezen. Daarbij
gaten dat zo’n serie het hier niet doet, komt nog, dat het NCRV-publiek niet
zo film-minded is. Tot voor de Tweede
Wereldoorlog ging men ook nauwe
lijks naar de bioscoop. Men weet wei
nig van film, ze hebben er niet zoveel
verstand van. Je moet je keuze niet
jak” zit ook het nodige geweld, ja.
Maar de hele sfeer in die serie is wat
hard en het is te accepteren. In elke
aflevering doet zich ongeveer één ge-
weldsfeit voor en daar hebben we
geen bezwaar tegen. Kijk, als je hele
maal geen geweld op de televisie
brengt, dan sluit je natuurlijk een deel
van de werkelijkheid af. En dat is nou
ook weer niet de bedoeling”.
Met de serie „Upstairs, Down
stairs” lag het allemaal even wat an
ders. Onder de titel „Tussen salon en
souterrain” daalden de kijkcijfers
met elke aflevering, als „Familie Bel
lamy” werd dezelfde serie een groot
succes. (In september vervolgt de
NCRV de serie overigens. Er staan
nog dertien afleveringen op de
plank).
Met de komische series (ook wel
comedy genoemd) heeft de NCRV het
nogal lastig. Vooral ook omdat de
humor in de tv-series de laatste jaren
nogal is afgegleden naar de onder-
hroekenlol.
Maar als wij van mening zijn dat een
serie inhoudelijk goed is, dan trekken
we ons niet zoveel aan van de kijkcij
fers”.
„Het kopen van films en series is door het publiek laten doen. Dan laat
een vak. Je zou zo denken dat iede- je je leiden door de massa. En dat
reen dat kan omdat je een produkt willen we beslist niet”,
nou eenmaal wel of niet mooi vindt.
Maar een slechte film kondigt zich
vaak in de eerste vijf minuten aan.
Peter van Campen: „Komische se
ries over huwelijksontrouw en met
stoten onder de gordel willen wij in
geen geval brengen. We hebben het
dan ook erg moeilijk met het zoeken
naar geschikte series. Daarom heb
ben we de Lucy-shows weer op het
scherm gebracht. Zoiets zal denk ik
nooit meer gemaakt worden. Fijnzin
nige series worden hier niet begrepen.
Een serie als „Wordt u al geholpen”
ligt liier bij het publiek erg goed,
maar dat zou niets voor ons zijn. Er
worden te vaak stoten onder de gor
del uitgedeeld”.
tussen programmering en ledental
hebben we nog nooit kunnen leggen.
We weten wel dat als je constant
slechte programma’s op het scherm
brengt, je leden zullen weglopen.
Maar of een goede serie ook leden
oplevert, weet ik echt niet”.
voor ons protestantse publiek. We
zoeken niét speciaal brave of enghar
tige films. We willen produkten bren
gen op een hoogstaand niveau. Je
moet goed begrijpen, dat protestan
ten erg gevoelig zijn voor het waar
heidsgehalte en het gesproken woord.
En daar moet je rekening mee hou
den. Ik ken het publiek waar ik voor
koop, ik kom er zelf uit voort en ik
hou er van. Ik wil die mensen dan ook
beslist niet voor het hoofd stoten. Men
verwijt ons dat weleens. Maar we heb
ben nou eenmaal een mandaat en
daar willen we ons aan houden”.
„Het hangt erg van de sfeer van het
zien we meestal de eerste vier afleve- te kopen produkt af in hoeverre we
ringen voordat we een definitieve be- geweld kunnen accepteren. In „Ko-
slissing nemen”.
Peter van Campen houdt zich al
tien jaar met films en series bezig bij
de NCRV. Hij is hoofd van de afdeling
filmzaken en tevens plaatsvervan-
jend hoofd van de afdeling Televisie
J^^^fbij de NCRV. Het aantal minuten dat
^Hvia zijn afdeling op het scherm wordt
getoverd stijgt ieder jaar. Tenslotte is
de Nederlandse omroep bijna ban
kroet en er is bijna niets goedkoper
dan het aanschaffen van een buiten
landse film of serie. De cijfers: In 1977
kwamen er bij de NCRV in totaal
12.065 minuten op het scherm, die
door buitenlandse maatschappijen
werden gemaakt. Van de totale uit
zendtijd bedroeg dat 45,3 percent. Het
haar daarvoor was dat percentage nog
38.5. (In 1975: 38,1 percent en in het
haar daarvoor 35,9 percent).
Geweld in de buitenlandse produk
ties lijkt me voor de NCRV ook een
belangrijke factor. De heer van
Wij oordelen meestal niet alleen op de Maanen (hoofd-tv NCRV) heeft aan
pilot (de eerste aflevering van een het‘begin van het afgelopen winter-
serie). Aan de andere kant, als er seizoen nog zijn verontrusting geuit.
twintig doden vallen in de eerste twee In hoeverre houdt men rekening
minuten, dan zullen we zo’n film ook daarmee?
niet nemen. Van een serie waar we
enigszins belangstelling voor hebben
i
jjfll
<<->■ I
frï -
alinair
n,
anbe-
1
cretie
ghe-
buro
CAMERAMAN
DIRECTOR
irek-
Iding
tech-
a. de
spre-
i van
an
t met
ig Hl
arving
n het
is 50,
letter
lanlij-
le en
nhuis
irland
„Bre-
ar op
iame
i be-
DATE
betekenden. Hij wilde filmregisseur worden.
Thuis had hij een projector staan waarmee
hij films bekeek die hij in een winkeltje aan
de Marniistraat kocht. Een gulden per hon
derd meter. Hij kon geen weg vinden om
regisseur te worden. Hij zegt nu: „Er waren
geen mogelijkheden zoals nu om die kant op
te gaan. Tegenwoordig kan het via de om
roep of de filmacademie". Met tegenzin be-
i landde hij op een kantoor. Een vaten-
fabriek. Een kans om regisseur te worden
'zou zich voorlopig niet voordoen. Filmbla
den, monografiën en boeken over films
slokten een gedeelte van zijn geld op. Veel
uit die tijd heeft hij nog bewaard. Het schrij
ven over films ging wat gemakkelijker. De
literaire belangstelling van Peter van Cam
pen werd aan het publiek getoond. In 1937
publiceerde hij zijn eerste stuk over films.
Tijdens de oorlog zat hij ondergedoken. Hij
schreef een spionageverhaal, „De geheim
zinnige kluizenaar", dat in 1947 werd gepu
bliceerd. Een jaar later ging hij schrijven
voor de bladen „Op den Uitkijk", „De Spie
gel en „MoederAis het even kon waren
dat filmpublicaties. In 1956 kwam hij in
contact met de NCRV en maakte het tv-pro-
gramma „Filmkader" dat tot 1964 te zien
was. !n 1957 kwam hij in vaste dienst als
producer-redacteur en preset,tator van de
actualiteitenrubriek „Attentie". In 1968
werd hij hoofd van de afdeling Fiimzaken, in
1973 werd hij tevens plaatsvervangend
hoofd tv. Af en toe maakt hij nog een
documentaire. Verleden jaar was van zijn
hand nog te zien „Muziek uit 't hart" over
een muziekuitvoering van geestelijk gehan
dicapten. In grote lijnen het leven van een
man die nu verantwoordelijk is voor wat de
NCRV aan buitenlandse programma’s op de
televisie brengt.
1
Drie troefkaarten van de NCRV in de loop der jaren: Kojak met de
lolly (die hij hier op de foto kennelijk heeft weggegooid), het
paard Black Beauty (populair bij de kinderen) en de lachwekken
de speurder Briggs. Van Campen kocht deze series in.
De Bellamy's: geliefde TV-serie van het afgelo
pen winterseizoen. Op de foto James Bellamy
(Simon Williams) en Georgina Worsley (Lesley-
Anne Down).
heeft zijn zorgen
Een willekeurige week op de vader
landse beeldbuis: zo’n 26 buitenlandse
produkties. Kinderseries, dierenfilms,
drama, documentaires. Een belangrijk
deel van het tv-aanbod wordt bepaald
door wat er in het buitenland wordt
gemaakt. In het winterseizoen is dat het
geval en in de zomer, als de Neder
landse tv dromerig voor zich uit zit te
staren en denkt aan het komende sei
zoen, is dat zeker het geval. Elke
omroep heeft dan ook een afdeling
filmzaken, waar enkele medewerkers
ervoor zorgen dat er buitenlandse pro
dukties worden gekocht die goed ge
noeg worden geacht om het Neder
landse publiek voor te schotelen. Men
struint festivals en beurzen af om te
kijken of er nog wat te halen valt en er
wordt in het wilde weg geclaimd, omdat
in feite iedere Nederlandse omroep wel
interesse heeft in een produkt van over
de grenzen van enig niveau.
an
ding,
1050,
w
