Ook in 1979
Northsea
Festival
komende
exposities
NorthseaBstival succes dankzij uitgebalanceerde programmering
Zweedse organist met eigentijdse muziek op Müller-orgel
Onbaatzuchtige overgave bij Welin
1
Raad voor de Kunst
Elvis wilde voor
FBI werken
wil meer geld voor
Nederlandse film
Ontvreemde kunst in
Italië teruggevonden
Londens succes voor
Nationale Ballet
6
JULI
MAANDAG 17
KUNST
19 7 8
door John Oomkes
Arnett Cobb
Tweeslachtig
had in het Nederlandse Congres
gebouw in Den Haag, kwam zater
dagavond werkelijk op gang. De
ware festivalsfeer bezwangert de
lucht als blijkt dat de groten bij
elkaar het podium opkomen.
Vreedzame veldslag
Geinig
DEN HAAG. De feestelijke
vreugde in de stem van Stan Getz
klinkt echt. „Dizzy Gillespie!”,
kondigt hij aan. De Carrouselzaal,
die toch al een nauwelijks voor
mogelijk gehouden gedaantewis
seling had doorstaan, juicht en
joelt zoals het een sfeervolle en
rokerige jazzclub betaamt. Het
derde Northsea Jazz Festival, dat
umS het afgelopen weekeinde plaats
werkdag
Zeewijk-
Maandag
r recrea-
ir koers*
4
Muzikale delicatessen in snelbuffetstijl
rer Nico
u. „Ben
indweer
ma. t/m
ia. 20 u.
geopend
da alle
idvoort)
„March
1
vrij. van
u.: „De
Inkruid
Groen-
>or Gis-
lenelux-
ten.
indweer
'm 6 au-
ahannes
nd. van
UgUStUS
geopend
20 uur
n van de
iviteiten
.30 u.
gevallen-
andweer
n r~
Conclusie? We kunnen niet anders dan
tweeslachtige gevoelens hebben ten aan
zien van een dergelijk evenement als het
Northsea Jazz Festival. Enerzijds is het
mogelijk kennis te nemen van artiesten die
je anders in geen jaren te zien zou krijgen;
anderzijds is het goed reserves te houden
ten opzichte van dit internationale gebeu
ren, gedachtig ook de woorden van Dizzy
Gillespie aan het begin van dit verhaal.
Niemand kan helaas kennis nemen van
alle concerten, zodat het moeilijk zal zijn al
terugblikkende uitschieters te vermelden,
als je gedwongen door de tijd publiek-
trekkers als Ella Fitzgerald, Oscar Peter
son en Buddy Rich en vertrouwde namen
als Archie Shepp, Art Blakey, Elvin Jones
en Max Roach in hemelsnaam maar hebt
laten schieten. Toch leek het erop alsof dit
festival vrijdag wat stroefjes op gang
kwam. Vroeg in de avond konden noch de
plichtmatige figuren van het pseudo-oude-
stijl-orkest The World’s Greatest Jazz
Band, noch het slecht uitgebalanceerde
spel van het trio van slagwerker Paul
Motian boeien.
Scherp in contrast daarmee waren de
glasheldere pianoklanken van Bill Evans,
het zeer potente blazen van trompettist
Freddie Hubbard en de verrichtingen van
de All-Star Big Band van vibrafonist Lio
nel Hampton, die niets naliet om zijn gou
den jubileum als rasartiest luister bij te
zetten.
Hubbard, die de laatste tijd zijn hart op
kan halen in de gelegenheidsformatie
VSOP, maakte ook met zijn eigen kwintet
duidelijk dat niets hem nog bindt aan de
rockjazz. Zijn nieuwe richting wordt be
paald door een gedeeltelijke terugkeer
naar de neo-bop en invloeden vanuit de
modieuze cross-over-jazz. Freddie maakte
De heer Acket verschafte informatie
waaruit bleek dat het festival niet al
leen qua publieke belangstelling re
cords gebroken heeft. Zo telde het festi
val in totaal 118 concerten, ongeveer
een derde meer dan vorig jaar. Voorts
was het aantal bezoekers uit het buiten
land bijna verdubbeld. Acket schatte
het aantal dit jaar tussen de vijf- en
zesduizend. Zeer groot was deze keer
de belangstelling van de kant van de
pers. Rond de 125 persmensen waren
uit eigen land naar Den Haag getogen,
terwijl een even groot aantal buiten
landse journalisten en jazzcritici het
festival zal verslaan.
Hoeveel organisatie een evenement
als het Northsea Jazz Festival vraagt,
valt af te lezen uit de hoeveelheden
drank en voedsel die door het talrijke
publiek werden verzwolgen. In de drie
dagen dat het festival heef geduurd,
werden onder andere 50 vaten bier van
250 liter, 60.000 flesjes bier, 600 liter
koffie en thee, 25.000 flesjes frisdrank,
2000 karafjes wijn, 20.000 broodjes,
10.000 pizza-tosti’s, 7000 porties chilli,
3500 porties sateh, 7000 slaatjes, 1500
glazen champagne en ook nog eens
3000 haringen geconsumeerd. De rond
20.000 bezoekers werden dus in vol
doende mate gelaafd en gevoed.
nisten, onder wie enkele landge
noten.
Uiteraard ging het hier om mu
zikale uitingen, waarbij de tradi
tionele esthetische criteria volko
men op de helling zijn komen te
liggen door de toepassing van ve
lerlei cluster-technieken en het
ingrijpen in de windvoorziening
door middel van het slechts ge
deeltelijk uittrekken van de re
gisters en/of het minimaal beroe
ren van de toetsen.
Kernvraag is natuurlijk hoe je
op een opbouwende, suggestieve
wijze met deze nieuwe expressie
middelen moet omgaan als com
ponist teneinde ze voor een pu
bliek (dat daarvoor openstaat)
aanvaardbaar te doen overko
men, c.q. ze een logisch onderdeel
van het geheel te laten vormen en
ze niet de kans geven uit te groei
en tot heilloze effectmatigheden.
Aldus beschouwd sprongen er
voor mij twee stukken duidelijk
in ieder geval een zeer viriele indruk en
leverde een van de hoogtepunten van de
eerste dag af.
Tenorsaxofonist Arnett Cobb jaren
lang schandalig miskend pianist Ray
Bryant en stuntblazer Cat Andersen voeg
den vervolgens flair toe aan de redelijk
geslaagde arrangementen van klassieke
nummertjes, waarvan Lionel Hampton’s
Big Band zich bediende. Vooral Cobb
scheurde zich los van de altijd op de loer
liggende gezapigheid, zodat zijn naam net
zoals vorig jaar, toen hij stuntte in Joe
William’s All Stars, op ieders lippen lag.
Dat tenorist Sonny Rollins, slagwerken
Elvin Jones en het sextet van McCoy Ty
ner ieder afzonderlijk niets voor hun repu
taties onderdeden, zal menigeen meer heb
ben gedaan dan de op zich uitgekookte en
lekkere soul van Esther Phillips en de
haast flagrante trucages van de Carla Bley
Band. Laatstgenoemde ensemble werkte
zich via doorgecomponeerde rondovor-
men en langdradige soli naar een niveau,
Jammer alleen van die bloedstol
lende (voorgeschreven) en het ge-
Uit respect voor eikaars reputaties kre
gen de muzikale uitnodigingen aan eikaars
adres echter nimmer het karakter van een
echte uitdaging. Ofschoon het initiatief tot
de „Battle” loflijk genoemd moet worden,
was het uitblijven van vuurwerk van der
gelijke zwaargewichten een lichte teleur
stelling, zodat het vierde Northsea Festival
(dat van 1979) een betere apotheose kan
worden toegewenst.
De zondagavond had verder voor het
publiek, dat tot de laatste snik van het
festival genoot van wat het kreeg voorge
schoteld, nog het nodige in petto. Vibrafo
nist Milt Jackson, zangeres Betty Carter,
Anthony Braxtone, het Willem Breuker
Kollectief, het trio van pianiste Joanne
Brackeen mochten zich verheugen in een
geanimeerd en kritisch luisterend publiek,
dat zelfs tot na twaalven wachtte om het
United Jazz and Rock Ensemble te aan
schouwen.
Op dat moment was echter elders in het
Congresgebouw ook het nodige gaande.
Coleman wel. De klankstructuren die de
laatste opriep, sloegen wel geen huizenho
ge ovaties los, maar maakten wel duidelijk
dat Ornette nog lang geen geschiedenis is.
Zoveel mogelijk „classics” uit de jaren ’50
kregen een beurt, waarbij Illinois Jacquet
en Archie Shepp nog het meest het achter
ste van hun tong lieten zien.
n half
papier
4 ver
te baés
en 21.30
Q&Q”,
t race”,
g 20.00 a
DEN HAAG. De belangstelling
voor bet Northsea Jazz Festival be
weegt zich nog steeds in opgaande
richting. Het afgelopen weekeinde be
zochten circa 20.000 jazzliefhebbers
het in omvang grootste jazzevenement
van Europa, 3000 meer dan vorig jaar.
Hoewel de revenuen van het festival
maar nauwelijks zullen opwegen tegen
de budgetttaire lasten van ruim een
half miljoen gulden, rekende organisa
tor Paul Acket zondagavond erop dat
ook in 1979 het Northsea Jaz? Festival
zal plaats hebben.
ROME (UPI). De Italiaanse recherche
heeft zaterdag bekendgemaakt dat zij de
laatste twee van vier zestiende-eeuwse
beelden heeft teruggevonden die ruim een
jaar geleden waren gestolen uit de kerk
van St. Louis-des-Fran«ais, de Franse na
tionale kerk in Rome.
De vier beelden, voorstellende de evan
gelisten Mattheus, Marcus, Lucas en Jo
hannes, worden toegeschreven aan de zes
tiende-eeuwse beeldhouwer en goudsmid
Benvenuto Cellini.
De twee nu gevonden beelden werden
aangetroffen in Rignano Flaminio ten
noorden van Rome, juist toen ze verkocht
zouden worden aan een koper uit het bui
tenland.
WASHINGTON (Reuter). De vorig
jaar overleden Elvis Presley heeft in
1970 de Amerikaanse federale inlich
tingendienst, FBI, aangeboden als tip
gever te werken. Hij deed dit omdat hij
vond dat de Beatles de Amerikaanse
jeugd op het verkeerde pad brachten.
In zojuist vrijgegeven documenten
van de FBI, waarin dit wordt onthuld,
staat tevens dat het bureau het aanbod
van Presley van de band had gewezen
omdat hij zijn haar tot op zijn schou
ders droeg en hij zich buitenissig
kleedde.
tstaasa
arlete
tanan
name is
.Pinkd-
la. volw.
14-17.30
■kstraat.
ipreeku-
ir, op dl
mtelüè-
s”, a.1.
’eerstr.)
ost”, 16
3
De Technische Hogeschool Eindhoven
exposeert in juli en augustus de door haar
in het kader van de zogenaamde eenpro-
centsregeling aangeschafte grafiekcollec
tie. Door het sinds 1968 jaarlijks reserve
ren van een deel van het zogenaamde
verfraaiingsbudget voor de aankoop van
grafieken van Nederlandse kunstenaars,
is een omvangrijke collectie van ongeveer
vierhonderd werken ontstaan. De collectie
omvat grafieken, gouaches en aquarellen
van een 150-tal Nederlandse kunstenaars,
en geeft een representatief beeld van de
hedendaagse Nederlandse grafici.
De expositie die is ingericht in de hal van
het hoofdgebouw, is gratis toegankelijk
voor publiek op werkdagen van 9 tot 18
uur.
Olieverven, aquarellen, tekeningen en
etsen van Hermanus Berserik zijn tot en
met 5 augustus te zien bij kunsthandel Ina
Broerse in Laren (NH). Bij de gelijknami
ge kunsthandel in Amsterdam worden tot
en met 1 augustus kleuretsen van Peter
Redeker en Hartmut Berlinicke tentoon
gesteld.
ek. Wil-
ir.
daandag
n 27-29.
i tieners,
sn: Gen.
op werk-
18445.
rden en
Imuiden.
•11830 of
Veel meer respons kreeg terzelfder tijd de
spetterende Rhythm and Blues Band van
oude trouwe Bill Doggett, die dank zij de
bijdragen van gitarist Pete Mays en zange
res Tony Williams de Carrouselzaal volle
dig platspeelde. Een late erkenning dus,
voor deze man achter de Ink Spots.
Voor de sterksten in de uitputtingsslag
wachtte zaterdagnacht op een gevorderd
uur nog een verrassing. De corpulente
madam Etta James, ooit een ster op het
Chess-label, zette alle zeilen bij om haar
stevig rockende band de baas te blijven en
de Carrouselzaal in navolging van Bill
Doggett opnieuw te plezieren. Dat lukte
met een stem die even rauw en aangetast
leek als die van wijlen Janis Joplin en met
behulp van een postuur, dat opwoog tegen
dat van oudestijlzangeres Beryl Bryden.
Zondagavond plezierden free-
jazzmusicus Ornette Coleman met een
sextet, dat onder meer twee drummers en
twee gitaristen omvatte, en het orkest van
Count Basie aanhangers van wel heel ver
schillende stijlrichtingen. Basie heeft zich
de laatste tijd nauwelijks nog aangepast.
„Ondanks de oprechte bedoelingen
van Presley achten wij hem niet het
type dat de directeur (J. Edgar Hoover)
zou willen ontmoeten”, zo staat in het
FBI-document genoteerd.
Als pleister op de wonde kreeg Pres
ley later een briefje van Hoover, waar
in deze schreef het aanbod zeer op prijs
te stellen en dat hij het in gedachten
zou houden.
sen, 18e-
•12.00 en
dat in ieder geval niets meer had uit te
staan met het begrip avant-garde.
Degene, die met zijn kwartet bij uitstek
wel voor zo’n kwalificatie in aanmerking
kwam, was de primus inter pares van de
New Yorkse loftjazz tenorist David Murray.
In de kleine uurtjes trok hij trompettist
Butch Morris, slagwerker Bobo Shaw en
bassist Charles Smith zeer zelfbewust
naar momenten van grote, impressionisti
sche verbeeldingskracht, die sterk intro
vert bepaald is.
De zaterdag gaf een constanter beeld te
zien, al was dat niet te danken aan Theo
Loevendie, die zichzelf in de weg zat, of
aan fluittist Chris Hinze, die overigens een
uitstekende zangeres (Yvette Cason) in
zijn nieuwe Combination heeft opgeno
men. Prima vakwerk werd afgeleverd
door gitarist Kenny Burrell, het levendige
en jonge kwintet van Stan Getz, Elton
Dean’s Ninesense (ondanks het gemis van
een trombonist) en Buddy Guy en Junior
Wells van het Chicago Blues Festival.
Dizzy Gillespie mocht dan later vertellen
uit. In de eerste plaats de subtiel
beheerste vertolking van John
Cage’s „Variations I” uit 1958,
een geluidenspel, waarvan het fa
scinerend resultaat tot stand
komt door bij het voUe werk de
desbetreffende toetsen slechts
met een marge van enkele milli
meters in te drukken, zodat het
fluctuerend effect ontstaat van
een fluitketel op de laagste gas
stand. Zo weet Cage op een geraf
fineerde manier een constante
spanningsfase van een ternau
wernood beteugelde klankerup-
tie op te roepen.
Mijn tweede voorkeur ging uit
naar „Cruor” uit 1977 van de in
1935 geboren Bent Lorentszen.
Hier een boeiende wisselwerking
tussen duistere klankvelden van
lage tongwerken en een perpe-
tuüm-mobile-motief in de fluiten.
dinsdag:
loerberg-
De Mei,
taalles.
renduin-
iag geo-
naandag I Jazz Festival. Dit evenement, inmiddels
zondag het grootste in zijn soort aan deze kant van
sloten.
De afdeling beklaagt zich erover, door
het gebrek aan beschikbare financiën, zich
al jaren beperkt te voelen in haar taak. Bij
advisering dienden noodzakelijkerwijs de
financiële criteria los van de artistieke
criteria te worden gehanteerd, terwijl bij
het beoordelen van ingediende projecten
een samenhang van de criteria juist zinni
ger zou zijn.
Men stelt dat onder de huidige omstan
digheden van enige vernieuwing in het
filmbeleid geen sprake kan zijn. Nieuwe
initiatieven van filmers kunnen niet op een
adequate manier worden ondersteund,
waardoor de activiteiten van bijvoorbeeld
filmcollectieven door CRM ongesubsidi
eerd dreigen te blijven. Terwijl op dit
moment juist een extra groot beroep ge
daan wordt op de filmpost van het CRM-
budget. Vijfenveertig projecten in de afge
lopen vijf maanden.
De afdeling acht echter het risico aanwe
zig dat de verbetering van het film limaat
of zelfs een continuëring van het huidige
niveau niet kan worden gewaarborgd, in
dien het budget op deze grootte blijft ge
handhaafd.
Op grond van de huidige situatie van de
Nederlandse film bereidt deze afdeling
van de Raad voor de Kunst een beleidsad
vies voor, waarin suggesties zullen worden
gedaan voor een oplossing van de huidige,
zeer urgente moelijkheden. De afdeling
hoopt de minister nog deze zomer dit be
leidsadvies aan te bieden.
de Atlantische Oceaan, neemt zo langza
merhand monstrueuze afmetingen aan. De
rond 20.000 jazzliefhebbers uit binnen- en
buitenland, die vrijdag, zaterdag en zon
dag naar de Residentie kwamen, konden
zwelgen in 35 uur live jazz, 118 concerten,
circa 500 musici uit de meeste uiteenlopen-
Iheidka-1 de stijlrichtingen, jamsessions, videos-
I hows, een continue jazzcinema en een win-
f kelcentrum waar vrijwel alles op muzikaal
en consumptief gebied voorhanden was.
Alle records, ook wat de belangstelling
betrof, werden dus gebroken.
Massaliteit, spontaniteit en soepelheid
gaan zelden zonder strubelingen samen.
Toch liep alles, met inbegrip van de zich in
een achttal zalen gelijktijdig af spelende
programmering, redelijk op rolletjes.
Northsea 1978 zal dan ook de geschiede-
I nis in gaan als het succesvolste jazzfestival
dat Nederland tot nog toe zag. In de prak
tijk bleek het daarnaast ook nog het meest
evenwichtige te zijn, zodat erkentelijkheid
voor de verdienste van de ongeveer 500
mensen die namens het organisatiebureau
Paul' Acket, de stichting Northsea Festi
vals en het Congresgebouw full time in
touw zijn geweest, zeker op zijn plaats is.
Alleen, we zijn er niet met de simpele
constatering dat het er in Den Haag weer
druk, gezellig, sfeervol en muzikaal toe
ging. Net zozeer als het wat hypocriet
aandoet om dit festival nu maar heilig te
verklaren, omdat de formule bij een groot
en breed publiek aanslaat, of omdat elke
stijl dit jaar aan bod komt, of omdat het
naast Stan Getz en Dizzy Gillespie nog vele
tientallen andere groten te bieden heeft.
Het rijtje namen is bijna niet te bevatten:
Clark Terry, Freddie Hubbard, Art Bla
key, Max Roach, Bill Evans, Archie Shepp,
Sonny Rollins, McCoy Tyner, Ella Fitzge
rald, Carla Bley, Elton Dean, Count Basie,
het Chicago Blues Festival, Ester Phillips,
enzovoort, etcetera.
Inderdaad, de jazzliefhebber komt op de
delicatessen van de improviserende mu
ziek af, de „haute cuisine”, als hij het
festival bezoekt. De vraag is alleen in hoe
veel gevallen hij of zij zal beseffen dat de
„haute cuisine” wordt opgediend in een
snelbuffet, waar je zelf moet zorgen de
gerechten op je plateautje te krijgen. Waar
je bovendien, door te smullen van de ene
heerlijkheid te laat bemerkt dat een ander
zalig maaltje is afgekoeld of simpelweg
niet meer te verkrijgen is.
lerstraat,
1.00-16.00
i 93088.
gen van
(Van onze kunstredactie)
UTRECHT. De afdeling filmkunst
van de Raad voor de Kunst beeft het
ministerie van CRM er in een begrotings-
advies voor 1979 op gewezen, dat het
Nederlandse filmklimaat verder zal ver
slechteren, indien het overheidsbuget
voor het subsidiëren van korte, culturele
of kunstzinnige films, niet zo worden uit
gebreid. Het adviescollege wijst er boven
dien op dat het bedrag, dat ieder jaar voor
scheppende filmkunst wordt uitgetrok
ken, vele malen kleiner is dan van over
heidswege besteed wordt aan andere
scheppende filmkunsten.
Zo verzorgde de bijna 60-jarige Henry
Byrd, beter bekend als de legendarische
Professor Longhair, een set vol vurige
rythm and blues, waarop door tientallen
vol overgave werd gedanst. Zijn wankele
gezondheid vormde geen enkel beletsel om
niet alles te geven, zodat zijn fans gelukkig
geen slap aftreksel zagen van de pianist uit
New Orleans, die rond 1950 muziek maak
te waarvan pas jaren later werd beseft hoe
belangrijk ze was.
De „Northsea Tenorsax Battle” wat tot
slot de hoogdravende titel voor een open
bare jamsession tussen tenoristen van
naam als Illinois Jacquet, Eddie Davis,
Archie Shepp, Stan Getz, David
„Fathead” Newman en surprise David
Murray. Wat echter een knallend spekta
kel had moeten worden, bleef beperkt tot
een sfeervolle en vreedzame veldslag,
waarbij de bewondering van het publiek
niet recht evenredig was met het saxspel.
rammel van een ketting tegen het
eind. De rest gooi ik maar op de
grote hoop, want de creatieve
machteloosheid hierin kende
naar mijn smaak maar al te vaak
geen grenzen. Daar gaan we dan:
„Decadenza” uit 1968 (de titel
geeft al te denken) van de Zweed
Jan Morthenson, aanvankelijk
nog redelijk interessant met osti-
nate toonrepetities en de opbouw
van klanktorens, al gauw echter
verzandend in doelloos ellebo
genwerk, onderbroken door we
zensvreemde tonale perioden.
Het slot was één groot registerdi-
menuendo. „For Eliza” uit 1970
van de Zweed Sven-Eric Back
bleek een tamelijk smakeloze
persiflages op Beethoven’s be
roemde „Albumblatt”, waarbij
helaas ook nog verminkte passa
ges uit o.a. de Sonate „Pathéti-
que” als ballast dienden. „Shoka-
du” uit 1968 van 50-jarige Bengt
Hambraeus (opgedragen aan We
lin) pakte voornamelijk uit als
een spanningloos registratie-
experiment. Tenslotte „For Or
gan” uit 1967 van de Amerikaan
Robert Moran, een gevarieerd rit
misch laag gegons van labialen
met af en toe nerveuze uitschie
ters in de discant. Geen duidelij
ke ontwikkeling.
Ondanks deze kritische kantte
keningen lijdt het geen twijfel of
de organist Karl-Erik Welin heeft
zaterdagavond op superieure
wijze een lans gebroken voor
composities waarin de geest van
deze chaotische tijd onverbloemd
naar voren treedt, en dat eist ont
stellend veel, technisch zowel als
mentaal. De erkentelijkeheid
voor zoveel onbaatzuchtige over
gave als Welin op deze avond
demonstreerde lag dan ook volle
dig in de enorme bijval van het
relatief aanzienlijk aantal toe
hoorders besloten.
JAAP STORK
Welin gaat door voor een van
's werelds meest representatieve
avant-garde-vertolkers, vele
toondichters droegen composi
ties aan hem op. Ook nu ver
loochende hij zijn naam niet en
wierp zich met fanatieke inzet
en verbluffend specialistisch
kunnen op voor een succesvolle
pleitbezorging. Hij liet zes wer
ken horen van even zovele hem
na aan het hart liggende compo-
SCHIPHOL (ANP). Bijzonder tevre
den over het verloop van een zevendaags
verblijf in Londen is Het Nationale Ballet
zondag in ons land teruggekeerd. De voor
stellingen, zeven in totaal, die het gezel
schap in het Colisseum-Theater (3.000
plaatsen) gaf, trokken steeds een volle
zaal.
Op het repertoire stonden balletten van
Hans van Manen, Toet van Schayk en
Rudi van Dantzig. Voor deze tournee was
Rudolf Nurejev als gastsotist geëngageerd.
hoe moe hij was, tijdens zijn eigen optre
den was dat geen reden om niet alles te
geven. Zijn soli hadden weliswaar niet de
lengte en de zeggingskracht als in zijn
bloeijaren, maar daar stond precisie en
een uiterst geinige presentatie tegenover.
Verder presteerde hij het om vol vuur een
blues voor te dragen, quasi ruzie te schop
pen met de belichter en de zaal te verleiden
tot je reinste communitysinging.
Gil Evans bracht later op de zaterdag
avond koudvuur. Zijn nieuwe octet schuw
de lange gedragen soli, gevat in een vaak
stevige en soms elektronische ondergrond,
bepaald niet. Interessant van structuur.
HAARLEM. Het deze weken
zwaar op de proef gestelde Mül
ler-orgel kreeg het zaterdaga
vond extra hard te verduren toen
er van dit barokke instrument
een transformatie werd verlangd
die gericht was op het instru
mentaal verdedigen van heden
daagse muziek. Ook een jaarlijks
terugkerend onderdeel van de
Orgelmaand, waarbij de Zweed
se organist Karl-Erik Welin dit
maal voor de realisatie zorgde.
Dan zien Getz en het publiek opeens
gelijktijdig dat Gillespie zijn trompet niet
i.OO^imo I bij zich heeft. Voordat de verwondering
ipoorten kan omslaan in teleurstelling, geeft Dizzy
straat 1,1 jjen beiden echter de enig logische verkla-
rmuiden, ring: ”^u ïe ^at mijn toeter niet bij
Nieuwe me heb, denk je dat ik niet meer van je
(spraak, hou”, voegt hij de verbaasde Getz toe. „Dat
jksgroep is dus “et zo- ben alleen bek af. Van-
50-19124 morgen om zeven uur op, nadat ik op het
ichouw”, I festival in Nice had gespeeld. Vliegtuig,
flaandae I overstaPPen, wachten, vliegtuig, en vervol-
m 14.30-1 gens niet rusten. Evengoed heb ik van-
avond anderhalf uur gespeeld. Ik heb de
mensen waar voor hun geld gegeven.
Daarom heb ik mijn toeter niet bij me.
Maar ik zal voor jou en voor hen zingen.
Zet maar een blues in, geeft niet wat!”
Dizzy zou Dizzy niet zijn, als vervolgens
Getz en het publiek niet met een schitte-
-11.3Ó u. rend staaltje vocaliseren in zijn zak zou
steken. Maar het bovenstaande incident
illustreert haarfijn wat de schaduwzijde is
van een immens gebeuren als het Northsea
Stan Getz, tweemaal op dreef.
De inmiddels 73-jarige Count Basie
is een jaarlijks terugkerende trekpleis
ter op het Northsea Festival. Zondag
avond gaf hij zijn big band twee con
certen voor uitverkochte zalen.
Lionel Hampton vierde zijn gouden
jubileum als jazzmusicus vrijdag
avond op uitbundige wijze tijdens
Northsea Jazz.
