George Sluizer: Twee Vrouwen is ook een sociale film
The Last Waltz niet
veel meer dan een
Film
Volgende week Nederlandse première Pretty Baby
Haarlem
muzikaal verslag
FIT
amsterdam
i
i
ve.
ak
rr-
13
12_ RIJD AG
FILM
2 8
JULI
19 7 8
poaaDarinDnaaannnnnnnnnaaDnaaDDnnaaDBnDaaDaanonDDaaDoaDoapaQaaoooaDoaaooDoaaDoaaDaaaoDDoooDoaDaDaoaaaaoaaaDaaaaDaaaonDannnnnnnaoooDaaaaoonnDoaoonooi
Zes jaar geleden
door Pieter van Lierop
I
1^
1
Charles Boost
-
-
51
o
5-
N
r w
De plannen voor twee nieuwe
federlandse speelfilms werden
leze week in het Amsterdamse
jlmmuseum uiteengezet aan de
ers. De eerste film, waarvoor de
pnamen al zijn gestart, betreft
en verfilming door George Slui
er van Harry Mulisch’ boek Twee
'rouwen, waarvan de voorlopige
ilmtitel is Sweet Mistake, maar
et zal waarschijnlijk Second
ifouch worden. De hoofdrollen in
Ifiuizers film worden gespeeld
Kor de Nederlandse Sandra Du-
ias, de Zweedse Bibi Andersson
n de Amerikaan Anthony Per-
ins. De andere film gaat Tiro
eten en wordt gebaseerd op een
igen scenario van regisseur Ja-
ob Bijl. Matthias Maat speelt er
e hoofdrol in.
c.
i
Vrouwenrelaties blijven taboe
j The Band (Palace, Haarlem Rembrandtplein Theater, Amsterdam).
Louis Malle, een ongrijpbaar cineast
LOUIS MALLE
en een
ind een
e gezin
irs.
n, want
10.-
33.50.
De meeste aandacht zeker van de
eugdige bioscoopbezoekers zal deze
seek ongetwijfeld uitgaan naar „The last
Valtz” (in Palace), ook wel „Het Af-
cheid” genoemd omdat het hier gaat om
en afscheidsconcert van de populaire
wpgroep „The Band”. Zestien jaar zijn ze
lij elkaar geweest, Robbie Robertson,
lick Danko, Levon Helm en Garth Hud
son zij besluiten hun gemeenschappe-
ijk optreden met een uur durend concert
|fcn de zaal waar zij eens begonnen zijn, het
lefaamde Winterland.
Volgende week komt de veelbesproken
film van Louis Malle „Pretty Baby” die
begin dit jaar in Cannes een klein schan
daal veroorzaakte, in Nederlandse pre
mière. Het was niet het enige schandaal
dat rond Malle losbarstte. Deze beschei
den en in zichzelf gekeerde filmer, die
wars is van iedere vorm van reclame,
schijnt ongewild tegenspraak en ergernis
uit te lokken.
De mensen zien geen kans mij in een
bepaalde rubriek onder te brengen en dat
werkt op hun zenuwen, heeft Malle zelfs
eens als verklaring gesuggereerd. Ik doe
waar ik zin in heb en wil me volkomen
onafhankelijk voelen, is zijn excuus en
deze onafhankelijke houding bracht hem
onder meer in conflict met de censuur bij
zijn tweede speelfilm, Les Amants” in
1958 en leverde gefronsde wenkbrauwen
op met later werk als „Le Feu folleti’, „Le
Souffle au Coeur” C71) en „Lacombe Lu
cien” (’74). Trouwens zijn hele loopbaan,
zeker als men die wil onderzoeken op een
bepaalde ontwikkeling, een duidelijke lijn,
getuigt van de willekeur van de man die
wil doen waar hij trek in heeft.
Louis Malle is in 1932 in het noorden van
Frankrijk geboren als zoon van een gegoe
de industrieel en zeer vroeg al is hij zich
gaan verzetten tegen het rijke burger-
mansmilieu waaruit hij was voortgeko
men. Hij volgde enige jaren de bekende
Parijse filmacademie, de IDHEC, ging
werken bij de onderwater-filmer Cous
teau, assisteerde bij diens internationaal
bekende documentaire „Le Monde du Si
lence” maar moest met dit werk ophouden
toen het diepwater-zwemmen hem last be
zorgde aan zijn gehoororganen. Een jaar
later (in 1957) maakte hij zijn eerste speel
film, „L’Ascenseur pour l’Echafaud”.
mate. Als het een schaakspel zou zijn met
houten pionnetjes, dan is zij het pionnetje
van vlees”.
de Amerikaanse cultuur dan de meeste
Amerikanen.
die dit slordig in elkaar gezette sensatie-
werkje van de ondergang kan redden.
Als derde première heeft Amsterdam in
het Leidseplein Theater deze week nog een
Franse film te bieden, „Le Point de Mire”
van de ons onbekende Jean-Claude Tra-
mont, die op het eerste gezicht naar de
rolbezetting met Annie Girardot, Jacques
Dutronc (de Franse jeune premier van het
ogenblik) en Jean-Claude Brialy beoor
deeld er aantrekkelijk uitziet. Jammer dat
regisseur Tramont zich heeft laten verlei
den een draak van een intrige rond een
politieke moord als uitgangspunt van zijn
debuut te kiezen, een intrige die boven
dien zo verward is, dat het de vraag blijft
of de filmmakers er zelf iets van begrepen
hebben.
een affaire met dat meisje, om zichzelf een
nieuwe functie te geven en zijn ex-vrouw
te beroven van wat haar het dierbaarst is
geworden; Als dan het meisje de vrouw
een kind wil geven en weggaat van de man,
die zij dus in zekere zin misbruikt had,
wordt hij tenslotte daarover dermate ge
belgd, dat hij haar zwanger en wel
vermoordt. „Een film dus over vrouwen
onderling, en heel speciaal een moeder-
dochter-verhouding”, legt George Sluizer
uit.
„De gebeurtenissen zijn, moet ik zeggen,
vrij gelijkwaardig gebleven, maar de ka
rakters zijn behoorlijk veranderd, vooral
de figuur van de man tussen de twee
vrouwen in. Mulisch gebruikte die man te
zeer als tussenpersoon. Niet erg concreet,
niet interessant genoeg. Ik vind dat ieder
personage dat in de film van mij ver
schijnt, een volledige waarde en betekenis
moet hebben. In een film kun je je geen
halve personages veroorloven. Als ik een
film maak, dan mogen daar eigenlijk al
leen personages in voorkomen, al is hun
aandeel nog zo klein, van wie ik denk dat
ik om hen heen weer nieuwe films zou
kunnen bedenken”.
Bibi Andersson: „George trof me in New
York, waar hij het er voor over had gehad
om me te zoeken via allerlei vrienden en
kennissen, omdat hij mijn agent niet ken
de. Ik kreeg een erg gunstige indruk van
hem, hoewel ik nooit films van hem had
gezien. Het was de manier waarop hij over
zijn project sprak, die me overtuigde.
Want ik was een beetje benauwd voor het
onderwerp: vriendschap tussen vrouwen.
Het is een erg goed, sensitief geschreven
script. Met mogelijkheden een heleboel
tussen de regels door te vertellen. Wat me
fascineerde, is dat het gaat over iets waar
ik zelf helemaal niets van afweet en dat ik
graag zou willen leren ontdekken op deze
manier”.
Voor de jeugd blijven Pinkeltje en Peter
Pan op de matinees van Luxor en Studio.
Ook het Tom en Jerry Festival is aange
houden op de dagelijkse middagvoorstel
lingen van Palace.
was want er was in ieder geval een mooie
rol in van de Zwitserse actrice Thérèse
Giehse, hier bekend door haar optreden,
kort voor de oorlog, in het cabaret van
Erica Mann. Het was haar laatste rol; kort
na de beëindiging van „Black Moon” stierf
zij.
Toen „Black Moon” in september ’75 zijn
Parijse première beleefde, sprak Malle in
een interview al over zijn plannen een film
te maken in de jazzwijk van New Orleans.
Hij was een groot jazz-liefhebber, zo ver
teld hij toen en wist meer over dat deel van
Uitgangspunt bij deze thriller zijn de
voorbereidingen die niet nader aangedui
de personen treffen om de Amerikaanse
minister Maxwell te vermoorden. De re
den? Maxwell die grote invloed uitoefent
op de president van de VS, wil de Ameri
kaanse troepensterkte in Europa vermin
deren zo niet opheffen. „Men” vreest dat
dit het einde van de NAVO zou betekenen
en om dit te voorkomen moet Maxwell op
een Europese reis geliquideerd worden.
De opdracht daartoe wordt aan een zekere
Bruno Staub gegeven, een vriend van de
persfotografe Daniele (Annie Girardot).
Deze is nog min of meer ontdaan over de
onverwachte dood van haar man van wie
zij gescheiden leefde en die nog kort tevo
ren haar hulp heeft ingeroepen, omdat hij
achtervolgd werd. Voor hij weer vertrok
deelde hij haar mee (hij is ook fotograaf)
aan een belangrijke zaak bezig te zijn,
waarbij het gaat om het leven van een
man.
Ei’ gebeuren nog meer duistere verwik
kelingen maar tegen het einde heeft Danie
le zich verdekt aan de kant van een bosweg
30
lat 427
dan moet ik daar niet tegenin gaan. Drie
uur heb ik om haar heen gedraaid voor ik
haar vroeg om een paar testjes te maken.
Die waren goed, maar ik ging toch verder
kijken, veel verder weg. Twintig Hollandse
meisjes, vijf Engelse actrices, waarvan er
drie al hoofdrollen achter de rug hadden,
twee Amerikaanse, vijf Fran^aises, twee
Israëlische... noem maar op. En die vond ik
eigenlijk allemaal minder. Maar ik doe
nooit veel aan casting, ik doe het allemaal
op m’n neus... Het is een belangrijke rol.
Het is een verhaal dat zich in een intellec
tueel milieu afspeelt, met alle kwalen van
dien. En zij heeft die kwalen in mindere
Engelse eilanden in het Kanaal en in een
Engels dorpje dat door een Ierse overloper
tijdelijk in Duitse handen valt. Michael
Caine en Donald Sutherland spelen de
voornaamste rollen. „Murder by Death is
een spannend misdaadverhaal met Alain
Delon, Ann-Margret, Van Heflin en Jack
Palance. Een „must” is „Night in Casa
blanca” met de Marx Brothers in Studio.
Pratende over de uiteenlopende waarde
ring van zijn werk, sprak de filmer als zijn
mening uit dat de film nog niet zijn impres
sionistische revolutie had gehad. De bena
dering door het publiek van de film is nog
erg 19de eeuws. Het wil een verhaaltje
krijgen dat een dramatische constructie
heeft, een exposé in de eerste acte en een
climax in de laatste.
Zijn Amerikaanse plannen zijn inmid
dels doorgegaan en hebben geresulteerd in
de film „Pretty Baby”, opgenomen ter
plaatse, in New-Orleans, met Amerikaan
se acteurs en met als cameraman de uit
Bergmanfilms beroemde Sven Nykvist.
Dus niet zijn eigen ploeg, waarop hij des
tijds gehoopt had. Maar wel de opschud
ding die ook al bij vroegere films ontstond,
gejoel bij de wereldpremière in Cannes
van dit jaar, verbod tot vertoning in enkele
Canadese provincies. Reden: het onder
werp was jeugdprostitutie, een twaalfjarig
meisje, opgevoed in een groot bordeel in
de „French Quarter” van New-Orleans
volgt in de voetsporen van haar moeder en
wordt een veelgevraagde prostituee in het
Rode Paleis. Maar zoals het rumoer rond
„Les Amants” vanwege zijn te openhartige
sex-scènes nu ondenkbaar zou zijn evenals
de bezwaren tegen de incesteuse sfeer van
„Le Souffle au Coeur”, zo zal het met de
jeugdprostitutie ook wel meevallen, vooral
waar dit niet het onderwerp van de film is
maar hoogstens een incident is in een
kleurrijk gebeuren in New Orleans, anno
1910.
George Sluizer die weer een speelfilm
gaat regisseren, dat is wel iets bijzonders.
Het is alweer zes jaar geleden dat zijn,
geheel in Brazilië opgenomen, Joao, in de
Nederlandse bioscopen flopte. Dat was
heel treurig, want Joao behoort nog altijd
tot de vijf beste films, ooit door Nederlan
ders gemaakt.
Maar sindsdien heeft Sluizer uitsluitend
documentaires (De Palestijnen en De
Eilanders) afgeleverd, al was hij wel pro
ducent van Herbert Curiëls Jaar van de
Kreeft. Wat bracht hem ertoe juist nu zelf
weer 'een speelfilm te regisseren?
George Sluizer: „Sinds Joao ben ik
eigenlijk voortdurend met speelfilms bezig
gebleven. Ik heb twee jaar aan een film
gewerkt, die niet van de grond kwam. Die
zou gaan over corruptie in medische krin
gen en zich afspelen in een Derde Wereld
land. Ik hoop wel dat ik die film ooit kan
maken, want voor mijn gevoel zit er geen
twee jaar maar 20 jaar van mezelf in. Maar
het is heel moeilijk op te zetten, want het is
heel groot met mensen en kinderen en
honden en militairen en noem maar op.
Een vrij politieke film. Eigenlijk het ver
haal van een vrouw in crisis, waarbij pri
vé, het sociale en het politieke met elkaar
in conflict komen. En er zitten drie genera
ties in. Een soort Novecento eigenlijk...”
„Twee Vrouwen” bleek op dit moment
even wat makkelijker te organiseren. Ik
las het boek en zag daar meteen een film
in. Eigenlijk is dat ook wel een politieke, of
laat ik zeggen een sociale film. Het gaat
over een minderheid ten slotte, ja niet
omdat het over vrouwen gaat, maar omdat
het over vrouwen met een onderlinge ver-
Tegelijk met tien andere landelijke the
aters (waaronder Palace in Haarlem)
brengt Rembrandtplein Theater de pop
film „The last Waltz”, een reportage van
het afscheidsconcert van „The Band”
(Robbie Robertson, Rick Danko, Levon
Helm en Garth Hudson), geregistreerd
door niemand minder dan Martin Scorse
se.
De Amsterdamse voorstelling van deze
muzikale happening heeft op de andere
voorstellingen in het land van „The last
Waltz” dit voor, dat het Rembrandtplein
Theater als eerste in Nederland is uitge-
rust met het ,,Dolby”-systeem, een „Opti
cal Sound Processor”, die een optimale
opgesteld met camera om een grappige
reportage te maken van minister Maxwell,
die daar’s morgens in z’n eentje als condi
tietraining een veldloop houdt. Terwijl ze
bezig is Maxwell in shorts op de gevoelige
plaat te krijgen, wbrdt deze verraderlijk
vanuit het struikgewas neergeschoten.
Waarna Daniele, als ze zich verschrikt
opricht uit haar schuilplaats, door Max
wells bodyguard voor de moordenares
wordt aangezien (haar foto-apparaat lijkt
dan ook veel op een wapen) en onder vuur
wordt genomen. Het blijkt dan dat alle
vrienden rond Daniele, aan wie zij al haar
bevindingen in de zaak toevertrouwde, in
het complot zaten en van haar diensten als
argeloze tussenpersoon gebruik hebben
gemaakt.
Regisseur Tramont zou toch eens bij
voorbeeld bij Yves Boisset in de leer moe
ten gaan om erachter te komen hoe men
een strakke politieke film moet maken
- - - - Ml■HMHMM
Hij werkte toen met twee mensen die
kort daarop door de „Nouvelle Vague”
grote bekendheid zouden krijgen: Jeanne
Moreau en cameraman Henri Decaë, re
den voor vele filmschrijvers hem bij de
nieuwe stroming van jong filmtalent
(Truffaut, Godard, Chabrol) in te delen. In
zekere zin paste hij wel in dit illustere
gezelschap maar hij weigerde hun theo
rieën (o.a. de auteurstheorie) blindelings te
volgen en bewees zijn ongrijpbaarheid
door achter elkaar het surrealistische „Za-
zie dans le Métro” van de taalvirtuoos
Raymond Queneau te verfilmen en het in
alle opzichten traditionele „Vie Privée”
met Brigitte Bardot te maken. Toen ook
volgende films („Feu follet”, „Vive Maria”,
„Le Voleur”) niet aansloegen bij het Fran
se publiek verliet hij voor drie jaar zijn
vaderland om met twee vrienden en een 16
mm-camera in India te gaan filmen. Resul
taat: een film over Calcutta en een goed
ontvangen tv-serie in zeven afleveringen,
„L’Inde Fantóme”.
„Lacombe Lucien” volgde, dat ook weer
voor ergernissen zorgde, omdat daaruit
bleek dat de houding van de Fransen in
oorlogstijd niet altijd onberispelijk zou
zijn geweest. En daarna kwam „Black
Moon”, een surrealistische bewerking van
„Alice in Wonderland” dat nauwelijks eni
ge roulatie wist te verwerven. Wat jammer
houding gaat. We denken wel dat het geen
taboe meer is, maar het is wel degelijk zo.
In Nederland zijn we zo gewend aan, zeg
maar homofiele verhoudingen, dat je alles
wel als. een feit accepteert en er gewoon
over praat. Maar toen ik in het buitenland
was heb ik heel duidelijk gevoeld dat er
nog steeds heel sterke weerstanden be
staan. Met name in Amerika, waar vrou
welijke, democratische senatoren zeggen:
„We praten er wel over in Miami op het
vrouwencongres, maar ik wil zo’n verhou
ding niet zien dichtbij mijn huis”. Heb ik
zelf gehoord: „Op de kansel ben ik voor
abortus en weet ik veel, maar in mijn huis
moet ik het niet hebben”.
In Zweden had ik een contact over ver
huur met Svensk Film Industry, waar ze
Bergman-films uitbrengen. Daar zeiden
ze: prima project, voortreffelijk script,
maar wij willen geen films met een lesbi
sche toets! Dat is dan Zweden. Kun je
nagaan wat er gebeurt als je zo’n film
kwijt wil in zeg Spanje of Venezuela. Ik
heb het ook gemerkt bij het zoeken naar
actrices, jong en oud, in Nederland. Ze
zeggen: nee hoor, liever een hoer of een
moordenares, maar dat niet! Het script is
daardoor dan ook iets veranderd. Ik ben
agressiever geworden!”.
Jacob Bijl hoeft geen film meer te ma
ken over twee vrouwen, dat heeft hij al
gedaan met Scrim (met Geraldine Chaplin
en Jessamin Bijl-Starcke), een tv-film die
in de meeste Europese landen is uitgezon
den en bovendien een verrassend succes is
geweest in de bioscopen van Parijs. Tiro
mag 1,2 miljoen gulden kosten en wordt
gefotografeerd door Anton van Munster.
Matthias Maat zal er anderhalf uur lang
voor op het doek blijven.
Jacob Bijl: „Het gaat over een jongen uit
een zeer beschermd, conventioneel soort
gezin. Hij maakt zich los van thuis. Dat is
eigenlijk alles. Maar neem maar van mij
aan, dat een film moeilijk Nederlandser
kan zijn dan deze zal worden. Geen tv-film
dit keer, maar voor de bioscoop bedoeld.
Hij zal er heel anders uit gaan zien dan
mijn vorige speelfilms, Zwartziek en
Scrim. Maar het zal ook nu weer op de
eerste plaats gaan om het analyseren van
verhoudingen tussen mensen. Ik denk ook
wel dat je er aan zult kunnen zien dat het
film van mij is... Nee, Jessamin speelt deze
keer niet mee!”
ALL ijeenkomst daarna,
n de
geluidsweergave garandeert en zorgt dat
alle bijgeluiden en onregelmatigheden van
de geluidsband (ruis) gefilterd worden.
Het is een soort schoonmaken van de ge
luidsband die het totale geluid, ten goede
komt. We zullen ons hier maar niet in de
technische kanten van het systeem, dat
door de Amerikaanse natuurkundige dr.
Roy Dolby is uitgedacht, verdiepen, alleen
constateren dat het geluidsgeweld van
„The Band” hard maar exact overkomt en
geen neigingen vertoont de nuances van
piano- en gitaarsoli te overspelen. Moge
lijk dat de zuiverende werking van het
Dolby-systeem ook op de sprekende film
zal kunnen worden toegepast, waardoor
het gesproken woord meer geïsoleerd zou
worden uit de overdaad van bijkomstige
geluiden, wat vooral de Nederlandse film
ten goede zou kunnen komen.
Rockmuziek, gecombineerd met stunt
werk, krijgt men toegediend in Cineac
Damrak, in een film, die op het ogenblik
met maar liefst 15 copieën in ons land
circuleert. „Stuntrock” is de titel en onze
internationale star Monique van der Ven is
van de partij, ook bij het stuntwerk. Dat
zou misschien een attractie kunnen zijn,
Sandra Dumas speelt de andere vrouwe
lijke hoofdrol. Een debutante, als we dat
mislukte Boekenweekfilmpje even willen
vergeten en dat is sowieso verstandig. Eer
der trok ze de aandacht als miljoenste
bezoeker van Soldaat van Oranje, hetgeen
achteraf een doorgestoken kaart blijkt te
zijn geweest.
George Sluizer: „Ik had gehoord dat er
in dat verschrikkelijke Boekenweek
filmpje een leuk meisje zat. Ik ging kijken
en vond haar ook wel leuk. Toen kwam ik
een keer in Frascati waar ik normaal
nooit heen ga en toen zat ze naast me.
Toen dacht ik, als het lot het nou zo wil,
De Funès is gebleven in Lido, „Cabaret”
Met Liza Minnelli in Studio, „My name is
Nobody” in Luxor en Roxy zet de verto
ningen van „Saturday Night Fever” voort.
I Van de nachtvoorstellingen mogen „The
Eagle has landed’ in Frans Hals en Murder
by Death niet onvermeld blijven. De eerste
Elm brengt in een goed in elkaar zittend
Plot een bijna gemiste kans van Duitse
ïara-troepen om op het eind van de oorlog
thurchill te ontvoeren of te likwideren. De
pandeling speelt zich af op een der bezette
E
Daar komen hun vele vrienden als Neil
liamond, Eric Clapton, Bob Dylan, Ringo
Starr, Ron Wood en vele anderen even
angs om met The Band mee te spelen en
ran het geheel een feestelijke happening te
oaken.
De bekende speelfilmregisseur Martin
Icorsese („Mean Streets”, „Taxi Driver”,
Alice doesn’t live here anymore”) heeft
ran het gebeuren een verslag gemaakt.
Maar meer dan de uitvoerenden tijdens
het concert op film vast te leggen en korte
interviews tussen de repetitie in beeld te
brengen doet hij niet. Hij heeft zichzelf zo
op de achtergrond gehouden dat van een
duidelijke regie of opbouw van de scènes
geen sprake is. En het publiek wordt hele
maal buiten de handeling gelaten en is een
enkele maal alleen als juichende silhouet
ten aanwezig. Een vergelijking met
«Woodstock” dat voortdurend een feeste
lijk en lichamelijk en muzikaal gebeuren
was, gaat dan ook helemaal niet op. Het
gaat hier om harde rockmuziek die als een
afscheid van de zestiger jaren wordt ge
presenteerd en om fanatieke solisten die
staaltjes van grote virtuositeit geven. Maar
noch van de musici noch van hun aanhang
krijgt men een duidelijk beeld, wat bij zo’n
nostalgisch afscheid zeker op z’n plaats
was geweest.
ri- De hoofdrolspeelsters en de regisseur van Sweet Mistake, de verfilming van het boek
van Harry Mulisch’ Twee Vrouwen”: Sandra Dumas (I.), Bibi Andersson (r.)en George
Sluizer.
Wji
■A Annie Girardot met een camera als een schietwapen (Leidsepleintheater, Amster
dam).
Ten behoeve van Sweet Mistake, waar
oor anderhalf miljoen gulden is uitge-
dkken, zal een keur van Nederlandse
ctrices en acteurs in bijrollen voor Mat
an Hensbergens camera verschijnen: Kit-
Courbois, Jules Hamel, Tilly Perin-
ouwmeester, Annet Nieuwenhuysen,
hris Lomme, Joop Admiraal, Siem
room, Arnold Gelderman en Adriaan
rine. De scenario bewerking werd tot
tand gebracht door George Sluizer zelf, in
(menwerking met Jurriën Rood. Ze kre-
■mümbi en de vrije hand van Mulisch. Sluiter:
Harry heeft zich nooit bemoeid met het
cript. Toen ik de rechten overnam, zei hij:
Ga je gang!Ik heb een boek geschreven
n dat is af. Jij maakt nu een film, je hebt
Ie vrijheid om ermee te doen wat je goed-
unkt!”. Toen het script klaar was, heb ik
et hem nog laten lezen, maar tijdens een
hebben we eigenlijk
lleen nog maar over andere dingen ge-
proken dan over Twee Vrouwen”.
Het filmverhaal gaat in het kort over
en gescheiden museumdirectrice, die op
en goede dag tot haar eigen verbazing,
cheque efascineerd raakt door een meisje. Tus-
en die twee ontstaat een bijzondere rela
te. De ex-man komt daartussen en begint
