he
lh
'El
f^ort toneelstukje
kA
^*5
■III
I
5
z
Poppetjes
Onvermoeibaar
Pijnlijk
„Hé-hallo”
Ingewikkeld
Hallelujah
I
h?
26K&sTopS
Ksttlnkji
9
ai
9
7
TAKE
I
1 Augustus, hartje zomer
en wij geven een
Rob de Nijs-party in de
Wisseloord-studio’s, aanvang 16.00 uur.
U kunt uw
sterrbanden testen.
Wij leggen dan de laatste
hand aan het volkomen
unieke nieuwe
Rob de Nijs-Album.
Het hoe, wat en waarom
leggen wij u dan ook uit.
Houdt u zich beschikbaar!
Ps.: Bewaar deze uitnodiging
zorgvuldig want morgen
volgt nadere informatie
Je kunt als ondernemer nog een stapje verder gaan: je laat de critici zelf
meewerken aan de totstandkoming van je produkt. In het geval van een
platenmaatschappij bijvoorbeeld: je nodigt al je schrijvende en omroepende
relaties uit, laat hun In een uurtje vollopen, drijft hen bijeen in een studio,
geeft hun rumbaballen en tamboerijntjes en laat hen, terwijl de magneetband
«Hes registreert, klappen en joelen dat het een aard heeft. Kat in het bakkie.
Er zat voor hem niets anders op dan
in godsnaam maar mee te doen, want
de hele samengedromde meute èn de
verbaasde weduwe Croce zaten erop
te wachten, en de verantwoordelijke
platenbaasjes, met verheugde gezich
ten van „nou, hoe hebben we hem dat
gelapt?”, drongen aan. Het werd een
gesprek met lange stiltes - weinig ver
heffend en erg pijnlijk.
Nu dus een „Rob de Nijs-party”.
Waarmee ik maar wil zeggen dat
inderdaad Ad Visser en Herman Em-
mink van de partij zijn temidden van
een stuk of wat „andere bekende Ne
derlanders”, maar om nou te zeggen
dat het ervan ritselt.
Hoewel vrijwel niemand me in dit
sfeertje kent, besluit ik de proef op de
som te nemen. Ik loop op een wild
vreemde vent af en zeg verheugd:
„Hé-hallo, hoe maak jij het, ouwe rak
ker?!”. Alsof ik op een knop heb ge
drukt, krullen zijn mondhoeken om
hoog in een uitdrukking van aangena
me verrassing: „Néé, dat is kras! Ké
rel, hoe gaat het met jou?!”.
Iedereen is verder in hoofdzaak
bruin. Of de zon daar veel bemoeienis
mee heeft gehad, waag ik te betwijfe
len, maar dat gaat me uiteindelijk niet
aan en ik zou er ook zeker niet over
begonnen zijn, als niet iedereen het zo
nadrukkelijk van elkaar moest vast
stellen. Zoals iedereen ook elkaar
voortdurend schijnt te moeten mel
den dat het zo gezellig is.
uitnodiging” Ze maakt er mel
ding van dat niet iedereen die uitnodi
ging heeft begrepen en verbindt daar
aan de gevolgtrekking dat „niet over
al hersens zitten”. Met andere woor
den: wie niet gekomen is, is niet goed
wijs.
In de ijskoude studio vindt iedereen
elkaar terug. Rob de Nijs, die aanwij
zingen zal geven, probeert vanaf het
podium verbaal door te dringen tot
het „mediakoor”, maar dit vindt in de
nieuwe omgeving weer zoveel ge
spreksstof, dat de zanger zijn pogin
gen maar even staakt.
Die opmerking valt niet helemaal
goed, omdat ook de nu aanwezigen
tenslotte verhinderd hadden kunnen
zijn en in dat geval achter hun rug om
door Phonogram voor debiel zouden
worden versleten. Wij echter worden
vervolgens onder de kin gekieteld met
de mededeling dat we, als „groot me
diakoor” vast erg goed kunnen klap
pen en meebrullen en dat het dus wel
een „erg goede” opname zal worden.
Je kunt dus toch met mensen doen
wat je wilt. Want wat al die onbe
heerst met tamboerijntjes zwaaiende
volwassenen hier natuurlijk ook we
ten, is dat met deze vertoning de kluit
behoorlijk belazerd wordt. Een arge
loze luisteraar, die straks die plaat
van Rob de Nijs op zijn draaitafel legt
en het nummer „Hallelujah” hoort,
moet wel denken dat die zanger orka
nen van enthousiasme weet op te wek
ken, en dat lijkt me schromelijk over
dreven.
Trouwens, weet die argeloze luiste
raar veel, wat hij moet opmaken uit
de aanduiding op de hoes, dat „Halle
lujah” is opgenomen met medewer
king van gasten op de Rob de Nijs-
party? Dat kan van alles voorstellen.
Je zou geneigd zijn te denken dat De
Nijs een uitgebreid optreden heeft
gegeven.
Al met al een slimme zet van Phono
grams promotie-afdeling. Een geflat
teerde indruk van Rob de Nijs’ popu
lariteit, een gratis koor, een strak aan
gehaalde relatie net de verschillende
media, die tegelijk min of meer mond
dood zijn gemaakt. Want, inhakend
op de aanhef van dit verhaal, kan ik
me niet voorstellen dat iemand die
zich op dat platenfeestje zó heeft laten
gaan, ook maar één slecht woord over
het product zou schrijven. Dat is mooi
meegenomen.
Ook nu, op die zonnige achtermid
dag in de Hilversumse villawijk, is het
Wanneer de talrijke aanwezigen
zich een klein uurtje bij de diverse
stalletjes op het terras hebben ge
spijsd en gelaafd, maakt zich uit de
menigte Kathleen los, een in khaki-
speelpak gestoken meisje, dat zich
voor de maatschappij bezighoudt met
pers en promotie. Ze zegt verheugd te
zijn, dat we het allemaal hebben ge
vonden „ondanks de ingewikkelde
De bedoeling is dat de aanwezigen
assisteren bij het laatste nummer van
Robs nieuwe elpee. De overige num
mers en de instrumentale begeleiding
van dit lied zijn al klaar en wat dus
nog moet gebeuren, is het inzingen
van de tekst van deze hekkesluiter.
Het lied, getiteld „Hallelujah”, is de
door Harry Geelen in het Nederlands
vertaalde gospel „The Glory Road”,
geschreven door J. Russel Bodley en
C. Wood, en ooit gezongen door Tony
Bennett. Het gaat over de reis die
iemand naar de hemel maakt, waarbij
de aartsengel Gabriël hem in contact
brengt met Mozes en Aaron. Volgens
Rob zelf „een lichtvoetig, maar zeker
geen spottend lied”, dat hij overigens
ook in zijn periode met The Lords al
op zijn repertoire had staan.
Na veel ja-hallo en oe-hoy-geroep
van Rob, is het gezelschap dat de
nodige sfeer aan deze spiritual moet
meegeven, klaar voor de start. Ik sta
me intussen af te vragen waarom dat
nummer niet Live is opgenomen, in
plaats van nu zo geforceerd met me
dewerking van scribenten van kran
ten, muziekblaadjès en gebundelde
babbelhoeken. Rob de Nijs is tamelijk
populair en moet toch kans zien in een
zaal een spontane onname te kunnen
De uitnodiging. Een luxueus zilver
kleurig papier, opgesierd met de af
beelding van een „hoge zije”. Een
vaag verhaal over een „ijsparty” in de
Hilversumse Wisseloord-studio’s. „U
kunt uw banden testen. Wij leggen
dan de laatste hand aan het volkomen
unieke nieuwe ijs-Album”. Een gram
mofoonplaat dus, en of we ons be
schikbaar willen houden. „PS: Be
waar deze uitnodiging zorgvuldig
want morgen volgt nadere informa
tie”.
Het royaal door ruisend lover omge
ven nieuwe Wisseloord-studiocom-
plex van Phonogram is bij mijn aan
komst al dicht bevolkt. Een collega zal
later schrijven dat het er „ritselt van
de vips en kleine sterren”. Het kan
aan mij liggen, maar ik heb ze niet
gezien. Niet dat ik erover val, want
wat voor de één een ster is, blijft voor
de ander een doodgewone jongen die
platen aan elkaar leutert. En de pre
sentator van een oppervlakkig televi
siespelletje is voor iemand anders
misschien een „very important per
son”, een belangrijk iemand dus.
De volgende dag volgt geen nadere
informatie, omdat er een weekeinde
tussen zit. Maandag een transparant
vel bij de post. „Rob de N” is er
twéémaal op afgedrukt, en „stem” en
„wat en waarom”. We herinneren ons
de „ijs-party” en vissen het transpa
rante weer uit de papiermand. U
begrijpt het al: een feestje met Rob de
Nijs, waarbij de stembanden getest
kunnen worden. Dat wordt dus mee
zingen.
Mijn tenen trekken krom in de
schoenen, wanneer ik terugdenk aan
een eerdere „party” van dezelfde
maatschappij, ter ere van de plaat
waarop Cornells Vreeswijk liedjes
van wijlen Jim Croce zong. Vrees
wijk, die toch al zo de schurft heeft
aan het opzitten-en-pootjes-geven dat
onverbrekelijk met dit soort gelegen
heden is verbonden, werd volkomen
onverwacht naar de regiekamer ge
roepen, waar hij een telefoonhoorn in
zijn handen kreeg gedrukt met de
mededeling dat de weduwe van Jim
Croce aan de lijn was. Aan wie de
onthutste Cornells natuurlijk niets te
melden had, evenmin als zij aan hem.
Inmiddels is de band voor de eerste
repetitie gestart. Alsof het zojuist op
gewonden mechanische poppetjes
zijn, beginnen de genodigden plotse
ling uitzinnig te joelen, te klappen en
te dansen. Ineens swingt het dat de
stukken eraf vliegen, zo van het ene
op het andere moment. Ik ben stom
verbaasd. Zelfs op een gezellige
avond met notoire feestgangers duurt
het even eer de stemming erin komt,
en hier staat amper na de eerste maat
de tent op zijn kop. Ik kijk om me
heen en zie dat de enigen die niet
meedoen een ANP-collega en ik zijn.
onbezorgde gekeuvel niet van de
lucht. Mensen die elkaar vrijwel iede
re dag zien, lopen verheugd op elkaar
toe, onder het uitspreken van de Gooi-
se code „Hé-hallo-hoe-gaat-het-met-
jou?!” Bij dit soort gelegenheden
schrijft een ongeschreven wet voor
dat je elkaar vooral moet kennen.
In onze serie kijkjes achter de schermen van de amusementswereld deze
keer een verhaal van zo’n bijeenkomst, waar je op uiteenlopende manieren
tegenaan kunt kijken. Een persoonlijke impressie van een promotiestunt.
Voor het overige zijn ze er weer
allemaal. Het is al enige tijd geleden
dat ik voor het laatst een dergelijke
'bijeenkomst bijwoonde, maar de tijd
die nodig is om te acclimatiseren is
minimaal. „Ze”, dat zijn de habituées
van de platenpresentatie, die onver
moeibaar opdraven wanneer een
maatschappij weer met enige rand
versieringen een product ten doop
houdt.
Dat zijn gelegenheden op zich.
Doorgaans wordt aan de betreffende
artiest(en) een „eerste plaat” aange
boden door een andere artiest, waar
na exemplaren worden verstrekt aan
„de pers”. Nu moet in dit geval de
aanduiding „de pers” ruim worden
genomen, omdat degenen die zich
metterdaad bezighouden met het ge
drukte woord in de regel verre in de
minderheid zijn. Waar alle vriendjes
en vriendinnetjes ineens vandaan ko
men is me altijd een raadsel geweest,
maar ze zijn er. Daardoor gaat een
van de doelstellingen van een derge
lijke bijeenkomst de kennismaking
van persvertegenwoordigers met de
bewuste artiest voor een goed deel
verloren. Ik heb althans menig „aan
komend talent” verloren in een hoek
je zien zitten, bij gebrek aan belang
stelling van de druk met elkaar zwam
mende „partygangers”. Niemand die
er zich druk om maakt.
Hoe maak je als bedrijf diegenen die jouw produkt straks gaan beoordelen
enthousiast? Je nodigt die mensen uit voor een ongedwongen bijeenkomst,
verstrekt hun een glas en een hap, maakt een luchtige babbel, geeft hun het
desbetreffende produkt en een aanmoedigend schouderklopje en hoopt er
het beste van. Een beproefde promotiemethode, zo oud als de verkoop zelf.
Het is een vorm van morele binding met een zweem naar verplichting, want
Iemand die je gastvrij heeft onthaald, laat je in principe niet direct vallen.
SLATE
'*Qo ^4-
verwezenlijken, dus waarom deze
mallotige bijeenkomst?
NC°nr>y.
.‘ïïrt.'
Hifi*
if? Rob bleef aan>
zichzelf werken
•W dat u
tX”~"
I
'SULA
Hoe verkoop
je een plaat?
Jk.
Deze lijn sluitend over de eerste uitnodiging leggen Au b
De uitnodiging. Het in kleur afgedrukte stond op het transparante vel.
DIRECTOR
RAMAN
8
Phonogram BV
Cath v Renneslaan 10
HILVERSUM
035-47541
foen jaar geleden
|J»et een prettige
beldbuisontmoeti
bie aanvankelij
■fJEhaking Tigers
niJnenige tienerka
aingle-hoesjes
ïft broer Bert en
AU mUn i
.^Klinken in aan pfat.
Maar aan het einde van de jaren zestig werd het
rustiger rondom de Amsterdamse zanger Al
thans zo leek het voor de buitenwereld Wan
Rob de bUjanam achtereenvolgens enige tijd i«
-rfttnme van Toni Boltini eei
rekening trouwd
<VtOVer|
hebben, ever
Mn. atrt
(woedt g
ra
n/H a ,ar
ln<|
v.<
.''Ml
m
z
Q
m
3J
F
itfen. de twee benden
je. beurtettnga mr hun
uitwoordthij: ”Ik eou
en over dingen die eljn
e relatie tneeen CUy en
X ie echter ot Ut daar el kreeg nog lete van peter Verii
vooropgeeteld dat mijn r°«f*nta<»lnkje.fkom»t
want ■o'n beeUafthg T* «UkwV
mom*. Nu ben ik ”M>thetnje herinnert aan een on
■aar tarten gekeerd 1
w ar to toch wal nao aagt Bob.
'n badjas ovar dit
«teilen. Ik weet »«Jn regelmatig menoondie Robd
et tan beeft. Toch in een bepaalde richting wille
- peraooniuko «^Ontdoet Oobiklamerama. dl
ever Jansen wekebjke aanglee geeft ook "Z1
wu^et* bever dan dat Ik oonoertaan
MUn atom ie daarvoor vol
v idtonnate geeehlkt Ik Nni
loten Krn
is
het va£Bgft
muzikaal ondt
Tree aS*™""
m'-n uii’ 'l4
Rob de Nijskoude stunt
Em livi'l bijzcïllflrfp
koinl bv<|in volijviid j<j<ii
wannrri
vi||lieii|.iriv
^B^
luchj
o!'
'rrn“"!n^
da
