Wachtlijst kunstenaars vier jaar lang gegroeid zonder beter perspectief
Acteur Hasse
Baal Onwel verrassende
muzikale staalkaart
Twintigers bewijzen bestaansrecht
Oude meesters
geveild voor
3,6 miljoen
HOOGEVEEN
VEILT
overleden
I
I
Jubileumexpositie „doorgebroken” kunstenaars in Haarlemse Vleeshal
KL
en -HEMELS
f
Bekend door oorlogsfilms
door Cees Straus
Mislukkingen
Tevredenheid
Artistieke potentie in boeiende produktie
Herzetting
door Cees Straus
Broodwinning
p.j. van ouwerkerk
Enquête
h
o
i F
t
12
13
19 7 8
13 SEPTEMBER
KUNST
k
WOENSDAG
i
Sauna’s en zwembaden
ïkunst - antiek - meubilair
Izie veilingaankondiging vrijdag
W
HAARLEM. Stagnatie in het aanbod van ateliers is er de oorzaak
van dat kunstenaars in Haarlem steeds moeilijker aan huisvesting
kunnen komen. Af gezien van een beperkt aantal ateliers woningen dat
gereed is gekomen in het Rozenprieel is sinds de oplevering van de
Lieven de Keyschool aan de Gedempte Voldersgracht nu al weer
vier jaar geleden geen enkel groot complex meer voor kunstenaars
bestemd.
HAARLEM, Na de
„zilveren” expositie die De
Groep dit voorjaar in de
Vleeshal verzorgde, staat
Haarlem een tweede jubi-
leumtentoontstelling te
wachten. Komende
vrijdagavond (20.15 uur)
gaat de deur van de Vlees
hal open voor de „Twintig
in de Hallen”. Deze groep,
die zich van andere kun-
stenaarsgroepen in Haar
lem onderscheidt door
haar ongebonden karak
ter, viert het feit dat zij
tien jaar geleden voor de
eerste keer werd gefor
meerd.
i Pij
Gebrek aan ateliers steeds nijpender
5201-60!
(ADVERTENTIE)
th Daan Schwagermann
(ADVERTENTIE)
l.
E
Baal is er het gezelschap niet naar om
zich zomaar gewonnen te geven. De groep
toonde onverzettelijk karakter en stelde in
vier a vijf dagen een collage van liedjes en
I scènes samen uit Baalprodukties van de
afgelopen jaren. Baal zingt en speelt uit
Baal (het eerste stuk dat de groep speelde
en waar het zijn naam aan ontleende). De
rit over het Bodenmeer, Getrommel in de
nacht, De laatsten der onverstandigen, Het
Koninkrijk, De Mattheus Passie, Orpheus
en tenslotte zonder wraakgevoelens ook
uit Tasso in Weimar. Het is een verrassend
goede produktie geworden, boeiend en on
derhoudend vanaf het eerste moment met
absurd en grotesk muziektheater.
Het decor waarin het programma, .dat
vol zelfspot Baal Onwel genoemd is, zich
voltrekt lijkt op een in ere herstelde rom
melzolder, waarvan de meubelen van wel
eer opnieuw in ere zijn hersteld. Middenop
het toneel staat het tafelplateau uit De rit
over het Bodenmeer, een van de fijnste
produkties (samen met Baal) van weleer.
Maar ook de toekomst kondigt zich aan,
want bijna masochistisch torent op de
achtergrond als onloochenbaar de reus
achtige boekenkast uit Tasso in Weimar.
Zelfs laat Baal nog even proeven aan de
scène uit Tasso, waarin het gevaarte naar
voren moet vallen.
ü- O. E. Hasse in „Geliebter Lügner”
(„Lieve Leugenaar”) in de Stadsschouw
burg Amsterdam in 1960.
Wat met deze produktie wordt aange
toond is niet gering. De groep bevestigt
zichzelf met deze hoogtepunten als een
muziektheatergroep van grote artistieke
potentie. Er wordt voortreffelijk gezongen
in een mise-en-scène (Leonard Frank) die
Tot deze trieste conclusie komt de Ate-
lierscommissie, een lichaam waarin ver
schillende kunstenaars vertegenwoordigd
zijn en dat het college van Burgemeester
en Wethouders adviseert. Voorzitter van
de commissie is de gemeente-ambtenaar
Rick van den Broecke met wie wij bij
gaand gesprek hadden. Daarbij aanwezig
was ook Kees Bierman die na acht jaar lid
te zijn geweest uit de commissie stapt. Met
een ervaring rijker, maar ook met een
flinke portie frustraties er bij, want Bier
man heeft in de afgelopen jaren wel ge
merkt dat de commissie niet zo heel erg
veel heeft kunnen doen. Namens het Haar
lems Kunstenaars Overleg dat sinds enige
tijd weer een min of meer georganiseerd
bestaan kent, vertelt Els Hoekstra, die
haar atelier in de Anthoniusschool heeft
en daar zal moeten verdwijnen, haar erva
ringen vanuit het gezichtspunt van de kun
stenaar.
Eerst een inventarisatie. Haarlem be
schikt over drie complexen van ateliers die
zijn ondergebracht in voormalige school
gebouwen. Het zijn meestal ouderwetse
scholen die met minimale middelen ge
schikt worden gemaakt om als atelier-
ruimte te kunnen dienen. De huur is vaak
zeer laag en over het algemeen heerst er
onder de gebruikers grote tevredenheid:
een gemiddeld schoollokaal in een derge
lijk oud gebouw is qua ruimte overbeme-
ten en behoorlijk verlicht.
In de eerste plaats is er in de Linschoten-
straat in het Rozenprieel de Sint Canisius-
school die onderdak biedt aan acht kunste
naars, hoofdzakelijk schilders en grafici.
Vervolgens staat aan de Gedempte Vol-
dersgracht de Lieven de Keyschool waar
22 kunstenaars terecht konden en tenslotte
aan de Zijlweg de Anthoniusschool voor
acht kunstenaars.
De toekomst van de twee laatste scholen
is hoogst onzeker geworden. Voor de Lie
ven de Keyschool geldt dat omdat er plan
nen bestaan die voorzien in een garage op
de plaats van de school. De plannen heb
ben niet de zegen meegekregen van de
buurtbewoners en uiteraard nog minder
van de betrokken kunstenaars die graag
een definitief uitsluitsel van de gemeente
willen zien. Met betrekking tot de Anthoni
usschool wordt overwogen om deze ruim
ten tijdelijk weer voor onderwijs geschikt
te maken.
De eerlijkheid gebiedt te vermelden dat
Haarlem ook over atelierwoningen be
schikt. Dat zijn huizen van een afwijkend
type waarin een werkruimte van zeer be
hoorlijke afmetingen is opgenomen. Rick
van den Broecke: „We slagen er aardig in
om ieder jaar twee van zulke woningen te
kunnen opleveren. Uiteraard is zo’n stre
ven goed voor een druppel op een gloeien
de plaat, maar het ligt in de bedoeling dat
elk groot complex van woningen steeds
twee atelierwoningen zal bevatten. Met het
Spaarnestadcomplex dat over niet al te
lange tijd wordt opgeleverd, is dat bijvoor
beeld al het geval.
Atelierwoningen heb je behalve in het
Rozenprieel ook in Schalkwijk, maar ik
moet er bij zeggen dat die niet door kunste
naars zijn betrokken. Bij de atelierwonin-
Om het niveau toch iets om
hoog te brengen werd een ballo
tagecommissie ingesteld die het
ingezonden werk moest beoorde
len. Een deel van de Twintig-
bestuurders voor zover daar
bij een ongebonden groep sprake
van kan zijn was het met die
ballotage vaak niet eens. Duide-
dienst van sociale zaken naar ons
doorgestuurd, kunstenaars die
zich eerst moesten waarmaken
door deelname aan een expositie
zoals wij dat deden”.
Die toevloed van debutanten is
zeker wel nadelig geweest voor
het peil van de exposities, maar
van lieverlee heeft de „Twintig”
wel ingezien dat er nu eenmaal in
Haarlem erg weinig gelegenhe
den zijn om te exposeren.
gen die tegenwoordig gebouwd worden zit
je namelijk al direct met het probleem van
de hoge huur. Een kunstenaar die niet in
de Beeldende Kunstenaars Regeling valt
en dus ook geen ateliervergoeding heeft,
staat voor een relatief enorm hoge huur.
Zo waren er voor Schalkwijk gewoon geen
gegadigden die daar de huur konden op
brengen. Ook de omgeving werd als wei
nig inspirerend beoordeeld”.
gerekend naar de normen van huisves-
tingszaken. Bierman: „Een kunstenaar
moet twee kinderen hebben om in aanmer
king te komen voor een vijfkamerwoning.
Dat is namelijk de sector waarin de wo
ningbouwverenigingen nog het meeste
aanbod hebben. Er is echter veel meer
behoefte aan een klein type woning voor
kunstenaarsgezinnen die maar uit twee
mensen bestaan”.
De Anthoniusschool kan straks van de
ene dag op de andere voor een acute
noodsituatie zorgen. Els Hoekstra: „We
hebben de mondelinge aanzegging gekre
gen dat we hier in oktober wegmoeten.
naturalisme, het meer figuratief
werken te merken. Je ziet dat
bijvoorbeeld terug in het werk
van Luut de Gelder in Vogelen
zang die vroeger veel meer in
abstracte stijl bezig was en nu is
teruggekeerd naar een speels na
turalisme".
Door een misverstand is
gisteren het verhaal over de
„Twintig in de Hallen” ver
minkt en daardoor onlees
baar in de krant terechtgeko
men. De juiste versie gaat
hierbij.
Kees Bierman: „Je kan je terecht afvra
gen of de commissie nu zoveel heeft ge
daan. Maar bij elke begroting is het tot de
huidige toe niet gelukt daar een bedrag op
te krijgen. Het blijkt elke keer een financi-
eel-politieke kwestie te worden. We moe
ten nu eenmaal opboksen tegen zware
posten als bijvoorbeeld het Frans Halsmu
seum en daar wijkt veel voor, zoals je weet.
We hebben ook veel mislukkingen meege
maakt die voor het publiek verborgen ble
ven: in 1976 de drijvende schoolschepen in
het Spaarne die kort voordien werden
gekraakt.
We zouden een voormalige lagere school
op de hoek van de Leidsevaart en de
Westergracht krijgen, maar het plan pakte
anders uit en de school kreeg een andere
bestemming. We zouden de loodsen achter
de Ateliers ’63 kunnen gebruiken, maar de
Ateliers wilde ze in een later stadium zelf
gebruiken. Zo kan je nog wel doorgaan”.
Bierman: „De sociale situatie binnen de
beeldende kunst krijgt vooral de laatste
jaren een heel ander patroon. Kunstenaars
gaan scheiden, moeten het huis verlaten en
zitten zonder werkruimte. Mensen raken
werkeloos in hun vak en willen plotseling
beeldende kunst gaan maken. Amateurs
stappen over in de beroepssector. Al die
veranderingen leiden er toe dat er behoef
te is aan werkruimte.
De kunstenaar stelt in feite weinig eisen
aan zo’n atelier. Het hoeft niet een ideale
situatie te worden met het licht op het
noorden, hij neemt gauw genoegen met
een afdankertje die hij zelf nog eens best
wil opknappen”.
Rick van den Broecke: „De prioriteit van
de ateliers in het gemeentebestuur wordt
een politieke zaak die zal worden afgewo
gen tegen de huisvestingsproblemen van
alleenstaanden, werkende jongeren. Toch
vind ik dat die lijst van 35 kunstenaars
maar eens moet inkrimpen. Het cultuurle
ven in Haarlem is gebaat met een klimaat
waarin de kunstenaar goed kan leven en
werken".
(Van onze kunstredactie)
DEN HAAG. Bij Van Marie Bignell
in Den Haag heeft maandag een collectie
bijzondere schilderijen en aquarellen,
voornamelijk afkomstig uit particuliere
verzamelingen, 3,6 miljoen gulden opge
bracht. De internationale belangstelling
voor deze tussentijdse veiling was groot.
Er werd telefonisch vanuit Londen, New
York en Wenen geboden.
Over de gehele linie vielen forse bedra
gen te noteren. Een Cornelis Decker ging
van de hand voor 40 mille, evenals een
doek van Hendricus Jacobus Burgers. Een
Hendrik Martensz Sorgh bracht evenals
een Abraham Storck 20 duizend gulden
op. De opbrengst van een doek van de
Spaanse schilder Murillo viel met eenzelf
de bedrag tegen.
Gegadigden voor een atelier die er des
tijds naastgrepen staan nu nog steeds op
de wachtlijst of weken in arrenmoede uit
naar elders. In feite is voor hen die bleven
de situatie helemaal uitzichtloos geworden
want er bestaat voor het moment geen
enkele hoop op de spoedige oplevering van
een andere school. De wachtlijst groeit nog
steeds en vermeldt minimaal de namen
van 35 kunstenaars die dringend een ate
lier zouden moeten hebben. De lijst wordt
trouwens op korte termijn nog langer als
de tijdelijke ateliers in de Anthoniusschool
aan de Zijlweg komen te vervallen. Van de
acht kunstenaars die daar een werkruimte
hebben, moeten er minstens zes naar ver
vangende ruimte uitkijken.
AMSTERDAM. Toneelgroep Baal
heeft het aan het begin van dit nieuwe
seizoen niet zo mee gezeten. De eerste
produktie, Tasso in Weimar veroorzaakte
verschil van mening tussen regie en spe
lers, waarop de regisseur zich terug trok
en de groep verder zelf het stuk zou uit
brengen. Maar in de try-outperiode kwam
er een decorstuk, een metershoge boeken
kast, op de voet van Han Römer terecht.
Middenvoetsbeentje brak, spelen voorlo
pig uitgesloten. Römer speelde Tasso en
een vervanger vinden op korte termijn
lukte niet. Tot zover de inleiding over een
mislukt begin. Tasso in Weimar moet nu
in augustus gaan.
PROVINCIALE.WH, 204
Werd de laatste jaren aan veel
debutanten de mogelijkheid ge
boden om te exposeren, dit jaar
zijn de zaken anders aangepakt.
Op de jubileumexpositie van de
Twintig zullen namelijk vooral
die kunstenaars met recent werk
zijn vertegenwoordigd die min
of meer dot de deelnemers van
het eerste uur behoren.
Een snelle blik op de lijst van
exposanten leert dat het bijna
allemaal gaat om kunstenaars
die na hun deelname aan een van
de Twintig-exposities over zoveel
kwaliteit beschikten dat ze elders
konden doorbreken. Wie namen
als Ben Glas, Ruud Cornelisse,
André Gouw, Ronald Ruseler.
Margreet Bouwman, Krekel van
Spronsen en Gerrit van Dijk ziet,
zal het beamen dat de organisatie
Er is een kleine indicatie dat de gemeen
te zelf ook is gaan inzien dat de situatie zo
niet langer kan duren. Op de conceptbe-
groting 1979 staat nu voor het eerst een
bedrag van tienduizend gulden, bedoeld
als een huursuppletie. Dat geldt voor de
huurbijdragen van de ateliers, dus niet
voor de atelierwoningen. Van den Broec
ke: „Nodig is in feite een school die zich
gemakkelijk als ateliercomplex laat ge
bruiken. Daar is niet zo heel gek veel voor
nodig".
Rick van den Broecke: „Maar we moeten
wel een rechtvaardige situatie kweken. De
bewoners van de Anthoniusschool hebben
formeel geen recht om direct in een ander
atelier te kunnen trekken. We moeten ook
voor degenen zorgen die al langer op de
lijst staan. De gemeente heeft duidelijk
uitgesproken dat zij geen verplichtingen
heeft aan deze tijdelijke atelierhuurders”.
Op de genoemde lijst van 35 kunstenaars
staan ook de namen van hen die al van
voor de oplevering van de Lieven de Key-
school wachten. Destijds telde de wacht
lijst tussen de dertig en veertig namen,
waarvan er in een keer 22 kunstenaars
konden worden geholpen. De rest bleef
echter op de lijst staan en wie niet in staat
was op eigen initiatief iets te vinden, die
staat er nog steeds op.
Van het genoemde aantal van 35 zijn er
meer dan vijf kunstenaars die behoefte
hebben aan woning waarin huisvesting
gekoppeld is aan atelier of werkruimte.
Voor zover er voor hen geen atelierwoning
bestaat en ze moeten terugvallen op het
„normale” type woningen vallen ze vol
strekt buiten de boot. Als het om een
alleenstaande kunstenaar gaat, deelt hij in
dezelfde huisvestingsproblematiek als ie
dere alleenstaande waar nog bijkomt dat
hij een ruimte extra nodig heeft om in te
werken. Bierman: „Er zijn er die het doen,
maar het slapen in verflucht is beslist
ongezond. Er doen zich dan ook volstrekte
noodsituaties voor zoals een graficus die in
de huiskamer staat te drukken en op het
balkon zijn bakje met zuur heeft staan. We
kennen ook een pottenbakker die eerst de
tafel in de huiskamer moet ontruimen
voordat ie kan gaan bakken”.
kaleidoscopisch de verschillende onderde
len in elkaar laat doorschuiven. Opvallend
levensvatbaar klinkt de muziek die bij de
onderscheiden produkties werd gebruikt
en die nu grotendeels via bandopnamen
tot ons komt. Vooral de composities van
Willem Breuker accentueren opnieuw
diens groot talent en gevoel voor theater-
tekst.
Deze in korte tijd samengestelde staal
kaart wordt gespeeld en gezongen door
Kitty Courbots, Trudy de Jong, Elja Pel-
grom, Els Ingeborg Smits, Rudolf Lucieer,
Formeel kan de gemeente ons niets ma
ken, want we zitten er op een tijdelijk
contract en men heeft niet de verplichting
voor een alternatief te zorgen. Toch hoop
je redelijkerwijs dat ze iets voor je vinden.
Het zou toch wel teleurstellend zijn als je
nu weer al je werk moet opschorten voor
een periode die hoe lang ik weet nog kan
duren”.
lijk bleken de nadelen om kun
stenaars over kunstenaars te la
ten oordelen. Exposeren is tens
lotte een vorm van broodwinning
en het is nooit prettig om door
collega’s die toch min of meer je
concurrenten zijn, te worden af
gewezen.
Toch blijkt enige selectie wel
nodig te zijn. Corrie Borst: „We
maken wel mee dat het niveau
van het werk zo knullig is dat het
eenvoudig nog niet expositierijp
is. Dan moet je de betrokken
kunstenaar tegen zichzelf be
schermen”.
In dit verband is het opmerke
lijk te signaleren dat een groot
deel, maar zeker niet de helft van
de kunstenaars die ooit hebben
meegedaan, langzamerhand op
de achtergrond of zelfs in de ver
getelheid is geraakt. Corrie
Borst: „We hebben altijd met het
dilemma moeten strijden dat we
enerzijds de jonge kunstenaars
een kans wilden geven, maar dat
het werk anderzijds toch ook
kwaliteit moest hebben. En het is
nu eenmaal zo dat debutanten
vaak nog lang niet zijn uitgerijpt
en eigenlijk in een te vroeg stadi
um hun werk in het openbaar
tonen”.
De jaarlijkse ecpositie in de
Hallen hebben een vrij getrouwe
afspiegeling gegeven van wat
zich in de hedendaagse kunst
heeft afgespeeld. Corrie Borst:
„Op de eerste exposities speelde
het gegeven van sexualiteit in het
werk een bijzonder grote rol.
Van die golf vind je momenteel
niets meer terug. Je merkt nu een
grote opleving bij het fijnschilde-
ren, met alle vormen van realis
me. En natuurlijk is de zeefdruk-
techniek heel sterk opgekomen.
Bij het beeldhouwen is, dunkt
me, ook een opleving van het
(Van onze kunstredactie)
WEST-BERLIJN. De bekende Duitse
acteur O. E. Hasse is dinsdag na een
langdurige ziekte op 75-jarige leeftijd in
een ziekenhuis in West-Berlijn overleden.
Otto Eduard Hasse werd in 1903 in Polen
geboren, maar kwam al op jonge leeftijd
naar Berlijn, waar hij toneel speelde bij
Reinhardt. Hij oogstte later onder andere
successen in „Lieve leugenaar” van Shaw,
waarin zijn tegenspeelster Elisabeth Berg-
ner was. Zij speelden dit stuk ook tijdens
het Holland Festival in 1960.
Hasse speelde ook in ongeveer vijftig
films. Vooral na de Tweede Wereldoorlog
kreeg hij internationale bekendheid door
uiteenlopende filmrollen, onder andere in
Berliner Ballade, de door Helmuth Kirst
geschreven kazemeserie „08/15”, Canaris
en in de Franse film „Spionnen” van regis
seur Clouzot.
O. E. Hasse werd vooral veel gevraagd
voor het spelen van hooggeplaatste militai
ren in Duitse oorlogsfilms. Toen hij de 70
al was gepasseerd, speelde hij voor het
eerst voor de televisie. Dat was in het stuk
„Ijstijd” van Tankred Dorst, waarin hij fe
rol van de Noorse schrijver Knut Hamsun
vertolkte.
Van links naar rechts Rick van den Broecke, Els Hoekstra en Kees Bierman
„Kunstenaar stelt weinig eisen aan werkruimte”.
De expositie van de „Twintig in
de Hallen”, die zowel de begane
grond als de eerste verdieping
van de Vleeshal beslaat, wordt
tot en met zondag 15 oktober
gehouden. Anders dan de naam
zegt, zijn er in totaal dertig kun
stenaars die hebben toegezegd
aan de tentoonstelling mee te
werken.
Herman Naber, Jack Vecht. Tot en met 15
september nog te zien in Shaffy. Daarna
gaat deze produktie het land in. Baal On
wel zal al vrij spoedig in de Toneelschuur
De Atelierscommissie heeft een enquête
ingesteld die moest aantonen hoeveel ate
liers er op korte termijn moesten komen.
Er reageerden 35 kunstenaars die drin
gend om werkruimte verlegen zaten, maar
van dat aantal komen er slechts drie tot
vijf reëel in aanmerking voor een woning,
in Haarlem komen. Een bezoek waard,
want echt onwel is Baal nog lang niet. Baal
voelt zich kiplekker.
KO VAN LEEUWEN
I
Anders dan bij de jubilerende
De Groep die een gedrukte cata
logus samenstelde, wilde de
„Twintig” een overzicht van de
deelnemers aan de hand van een
film geven. Aan Firefox Organi
zation in Haarlem, een werk
groep die vooral kindervoorstel
lingen verzorgt maar daarnaast
ook opdrachten uitvoert, werd
gevraagd om een visuele impres
sie van de betrokken kunste
naars te maken. De film wordt op
de avond van de opening getoond
en zal voor de tentoonstellingsbe
zoeker als videopresentatie te
volgen zijn
I
Vier doeken van de weinig bekende ze-
ventiende-eeuwse meester Sebastiaan
Vrancx gingen naar een verzamelaar voor
175 mille. Een aquaerel van Mondriaan
bracht 7 mille op, een Schelfhout 36 mille,
een Jan Miense Molenaar 48 mille en een
Leickert 47 mille. Een paneeltje van laatst
genoemde ging voor 15.700 gulden in ande
re handen over.
Bezoekt
onze showroom
of vraag
documentatie aan
het bestaansrecht van de „Twin
tig in de Hallen” wel hebben be
wezen.
Toch lag het oorspronkelijk
niet in de bedoeling dat de
„Twintig” zou uitgroeien tot een
debutantengezelschap. De
ad-hoc-groep worstelt namelijk
in de kunstenaarsvereniging
X65, opgericht in de woelige ja
ren ’60 uit onvrede met de toen
bestaande situatie in Haarlem
waarin voor kunstenaars die niet
in De Groep of bij KZOD zaten,
weinig kansen bestonden om in
groepsverband te exposeren.
X65 telde een tiental groeps-
kunstenaars van verschillende
richtingen die als een soort pres
siegroep tussen de al bestaande
verenigingen wilden functione
ren om tot meer expositiemoge
lijkheden te komen. Het aantal
van tien kunstenaars bleek ech
ter in ogen van het Frans Hals
museum te klein en op instigatie
van Daan Schwagermann, direc
teur moderne kunst van het mu
seum, werd het aantal deelne
mers verdubbeld. Zo ontstond de
naam „Twintig” die prompt on
der Schwagermanns inspireren
de leiding een tentoonstelling in
een der Hallen kon krijgen.
Corry Borst, edelsmeedkunste-
nares en al vroeg deelneemster
aan de tentoonstellingen, wierp
zich in deze jaren als contactper
soon op, een functie die ze met
ingang van de volgende jaarlijk
se tentoonstelling neerlegt. Zij
zegt dat het nooit het plan is
geweest om Haarlem een debu
tantengezelschap te geven. „X65
had vrij hoge normen ten aan
zien van de kwaliteit. Maar de
,,Twintig”-groep kreeg na enkele
jaren de naam dat er debutanten
aan konden meedoen. Wellicht
zijn er kunstenaars vanuit het
museum of van de gemeentelijke
Jack Vecht,
Kitty Cour
bots, Elja Pel-
grom, Els Inge
borg Smits en
Trudy de Jong
in Baal Onwel.
(Foto Hans
Verhoeven)
