Jubilerend Theater bij vlagen spiritueel in Het Buitenverblijf
Rainbow Snake en Field
een avond traag ballet
Feilloos uitgevoerd Slovaaks programma in Concertgebouw Haarlem
Sir Michael laat proeven
van zijn zeldzame talent
In Buffelkop op zoek
naar verlossing
Sombere woorden
bij jubilerend
Theater
K
n-
i
Twee premières bij Nederlands Dans Theater
Opgloeien van oud meesterschap in Shakespeare's People
Ziegf eld-F ollieszangeres
Ruth Etting overleden
Nederlander winnaar
Orgeldagen Rijnstreek
Tijd en omhaal
D
1
9
MAANDAG
2 5
SEPTEMBER
KUNST
19 7 8
8
i
1
ARNHEM. De Italiaanse to
neelschrijver Carlo Goldoni (1707-
1793) dankt bij het grote publiek
vooral zijn bekendheid aan het
gebruik van de commedia dell’
arte-stijl, waarin zijn meest be
kende stuk De knecht van twee
meesters het best tot zijn recht
komt. Maar Goldoni was meer.
Hekelde en bespotte hij in eerdere
stukken vooral de Italiaanse adel
vanuit zijn eigen burgerdorm, la
ter zal hij aan de zich emancipe
rende bourgeoisie tonen hoe het
verkeerd kan aflopen als dat bur
gerdom voor zichzelf niet een ei
gen moraal ontwikkelt in plaats
van de vervallen adel te imiteren.
Goldoni laat dat zien in bijvoor
beeld De Waaier, maar uitgebreid
in zijn trilogie La Villeggiatura.
Het laatste omvangrijke werk, dat
bij integrale opvoering drie avon
den zou vergen, wordt nu door de
25-jarige toneelgroep Theater als
jubileumstuk opgevoerd. Zater
dag was de première in de Arn
hemse Schouwburg.
MM
(Van onze kunstredactie)
tl- Drie voortreffelijke rollen uit Het Buitenverblijf, de jubileumvoorstelling bij Thea-
Fantasierijke dansvondsten bij SL’UK
Ier-
jJ- Slovaakse dansers in actie in het Haarlemse Concertgebouw.
Tenslotte onderscheidde de burge
meester Theater in de persoon van
medewerkster mevrouw Chélt Hij-
man-Konijn met de zilveren legpen
ning van de stad Arnhem.
HAARLEM. - In een voortvarend tem
po, het ene nummer was nog niet voorbij
of het volge?ide begon al, bracht het Slo
vaaks Volks Kollektief, SL'UK, ’zondag
avond in het Concertgebouw een kleurig
en plezierig programma van muziek en
dans. SL‘UK werd in 1949 als beroepsen-
Felicitaties voor Theater ook van
Arnhems burgemeester Roeien, die
namens de andere eenenveertig sub
sidiegevers sprak. De heer Roeien
uitte kritiek op minister Gardeniers
collega van financiën, die volgens
hem ongedaan maakt wat de CRM-
bewindsvrouwe voor het toneel pro
beert te bereiken. „De minister van
CRM streeft er naar waar mogelijk
het toneel te subsidiëren en aan de
andere kant maakt de minister van
financiën dat weer ongedaan door
de btw-tarieven voor het toneel te
verhogen van vier naar achttien per
cent". aldus de heer Roeien.
korte speelscènes en sonnetten ook enkele
liederen van Shakespeare bevat.
Grote trekpleister is vanzelfsprekend de
nu 70-jarige Redgrave. Maar hij heeft zich
omringd met mensen die hun vak evenzeer
verstaan en die elk hun eigen uitstraling
hebben. Dan denk ik aan de kostelijke
korte scène van de oude en de jonge her
der uit Winteravondsprookje, gespeeld
door David Dodimead en Robert Swales,
waarbij vooral Swales uitblinkt in zijn
stormverhaal. Verver overtuigt Rosalind
Shanks als Lady Macbeth, maar meer nog
in de scènes uit Driekoningenavond. Rod
De vader had besloten dat de zoon het
bedrijf zou overnemen maar de zoon wil
weg, trouwen of misschien wel dansen.
Hooglopende ruzie maar wel met ingehou
den gebaren. Ze slaan elkaar zelfs twee
keer maar dat zijn wel slechts aanduidin
gen van slagen. Ze houden ook van elkaar,
wat ze tonen met een korte drogen omhel
zing. Een solo met twee handen voor het
gezicht duidt uiteraard op uitzichtloos
heid. Aan het einde vragen de twee man
nen hulp voor hun standpunt bij de huisge
noten. Die weigeren tot twee keer toe in te
grijpen en doen dat tenslotte toch door
twee stijve boeren letterlijk te breken. Ze
dwingen hen met geweld voorover te bui
gen.
Dit trage geweld speelt zich af tegen een
prachtig bruin-groen decor van Walter
Het levensverhaal van de in Nebraska
geboren Etting heeft gediend als script
voor de film „Love me or leave me” uit het
einde van de jaren vijftig met Doris Day en
James Cagney.
krijgt die gedachte gestalte in een groepje
stadse mannen en vrouwen dat, vergezeld
van geldzorgen en liefdesintriges, de zo
mermaanden gaat doorbrengen in tweede
woningen in dorpse omgeving. Zoals adel
en bestuurders dat voorheen deden om
korte tijd te ontkomen aan de dagelijkse
druk van verantwoordelijkheid en zich
bezig te houden met schone kunsten en
bezinning, zo trekt nu de bourgeoisie naar
buiten voor banaler vermaak als braspar
tijen, feesten en flirten.
Hoezeer de derde stand bezig is zichzelf
te bedriegen in nabootserij wordt door
Goldoni aangetoond in het gedrag van het
personeel. In een parodistische scène, be
gin tweede deel, worden de meesters en
meesterèssen kostelijk geïmiteerd door
knechten en dienstmaagden.
Ze deed met veel moeite en kennelijk niet
zonder pijn nog mee‘aan de uitvoering van
Lieder ohne Worter. Zij haalde kreunend
het eind en bleek niet meer in staat het
applaus in ontvangst te nemen.
CONRAD VAN DE WEETERING
Nobbe, terwijl de kostuums in allerlei tin
ten beige er zeer aards uitzien, een effect
dat nog verhoogd wordt, doordat de dan-
De impuls van dit gegeven blijkt wat te
beknopt om het voornaamste element van
het stuk- de rondedans van de hunkering
naar kontakt der drie mannen, te voeden.
Dat leidt voor de pauze naar een inzinking
in stuk en voorstelling.
Mamet schrijft uitstekende dialogen, die
in de vertaling van Gerben Hellinga een
perfect ritme herkregen hebben. Een natu
ralisme met een zweem van poëzie. In hun
onmacht zich te realiseren maakt de
schrijver door de monden van zijn perso
nages gebruik van het middel om hun
wrokkige opstandigheid te laten uitkomen
op algemeenheden, het absurdistische ef
fect, dat ook Pinter hanteert, maar die
weet er een spanningsveld tussen twee
vormen van werkelijkheid bij te voegen,
bij Mamet vooralsnog niet compleet aan
wezig.
Pieter Lutz is een heel goed als de door-
prikbare godfather van een klein winkel
tje, smalend verongelijkt tegenover het
schrikaapje met zijn opportunistische ge
drag van Wim van den Heuvel. Ook in de
argeloosheid van de jongen, die zijn intre
de in de wereld van volwassen wil doen,
zuiver gespeeld door Hugo Maerten, her
kende men het oog voor psychologische
afstemming bij regisseur Carl van der
Plas. De soms afwezige spankracht in de
voorstelling van „Buffelkop” zou mogelijk
geholpen kunnen worden door een straat-
geluidachtergrond in plaats van de nu
toegepaste stilte. Dat wil zeggen: lijn zes
kreeg dat dekor bij het HOT niet- alleen
voor elkaar. piET RUIVENKAMP
wat er qua sfeer het meest bij past. Zoals
bijvoorbeeld de gloedvolle koningsdra
ma's en de Midzomernachtsdroom in de
zomer staan, zo kreeg Shakespeare’s laat
ste toneelwerk De Storm vanzelfsprekend
een plaats aan het slot van de avond, in de
winter.
Shakespeare's People moet het vooral
hebben van de onnavolgbare wijze waarop
de Engelsen hun verzen zeggen, hun tek
sten behandelen. Het accent ligt daar bijna
geheel op in dit programma dat naast
De voorstelling ziet er overigens wel
prachtig uit. De barokke rijkdom van mu
ziek, theater en beeldende kunst is bij de
produktie knap met elkaar in relatie ge
bracht. De voorstelling begint met een
kamermuziekensemble, verrassend goed
suggestief uitgebeeld door enkele spelers,
en het toneelbeeld van Sandro la Feria
wordt bepaald door enorme gobelinachti
ge wandtapijten langs de drie wanden
waarbinnen het spel zal spelen. Voor de
steeds wisselende scène-beelden wordt be
hendig gebruik gemaakt van harmonica-
kamerschermen. De belichting van groot
raffinement schept telkens weer een kleur-
indon
W1ER-
020-
uur,
COLORADO SPRINGS. (Reuter) De
Ziegfeld-Follieszangeres Ruh Etting is
zondag op 82-jarige leeftijd in Colorado
Springs, Colorado, overleden.
ARNHEM. Minister Garde
niers van CRM feliciteerde de jubi
lerende toneelgroep Theater zater
dagmiddag met sombere woorden.
Zij vroeg de toneelwereld begrip
voor de krappe financiële armslag,
deelde mee dat de overheid de nieu
we initiatieven bij het toneel wel
ziet, maar deze financieel niet kan
bijhouden. „De klacht luidt alom:
de overheid ziet het niet, maar dat
is niet zo, de overheid kan het alleen
niet bijbenen”, aldus mevrouw Gar
deniers.
NIJMEGEN. (ANP) De 25-jarige
Wout van Andel uit Driebergen is zater
dagavond uitgeroepen tot winnaar van de
internationale Orgeldagen Rijnstreek, die
de afgelopen drie dagen zijn gehouden in
de Grote of St. Stevenskerk te Nijmegen.
Tweede werd de 30-jarige Fransman
Jean Boyer en derde de 24-jarige Roman
Summereder uit Rhenen. Aan de Orgelda
gen Rijnstreek namen dit jaar acht orga
nisten deel.
Carlo Goldoni heeft er veel tijd en om
men van bewegingen door verschillende
groepjes, ontstaan er steeds weer golfbe
wegingen in het ensemble en door de
sprankelende vrolijkheid van de dansers
is er een geweldige sfeer.
Het merkwaardige is wel. dat als je de
teksten van de gezongen Slovaakse liede
ren leest, die in het Duitse programma
staan afgedrukt, deze steeds over droevige
zaken blijken te gaan, over armoede, dood
en onderdrukking. Hiervan is niets op het
toneel terug te vinden. Alles verloopt feil
loos en als er al droevige onderwerpen
behandeld werden, dan wisten deze dan
sers en zangers dat uitstekend te verber
gen.
Van de tussenspelen door het Zigeuner-
ensemble vallen nog te noemen een virtuo
ze vioolsolo met veel razendsnelle loopjes,
pizzicati en flageolettenen van de zeer dik
ke primas, wiens naam ik nergens in het
programma heb kunnen vinden en een
interessante fluitsolo, uitgevoerd door één
van de dansers op een fujura, een soort
anderhalve meter lange basfluit met drie
gaten, die klinkt als een zingende zaag.
SL’UK geeft maar vier voorstellingen in
Nederland binnen een grotere serie in
Duitsland. Vandaar het in het Duits gestel
de programma. Op maandag 9 oktober
komt de groep nog in Alkmaar.
CONRAD VAN DE WETERING
SCHEVENINGEN. Het was een trage avond die het Nederlands Dans Theater ons
zaterdag in het Circustheater bood. Twee bloedserieuze premières en daartussenin
Lieder ohne Worte van Hans van Manen, alles nog gescheiden door twee lange pauzes.
Als inleiding op het eerste ballet, Rainbow Snake, schreef de choreograaf. Jiri Kylian,
een prachtige legende in het programma over een Mexicaanse slang, die als regenboog
de hemel afschraapte om het te laten regenen. Wat dit verhaal met het vertoonde ballet
te maken heeft blijft echter volkomen duister. Vermoedelijk is het de titel die de Deen
Erik Norby aan de muziek heeft gegeven waarop dit ballet door Kylian werd gemaakt.
Willmott begeleidt muzikaal met gitaar en
luit en zingt als welkome afwisseling de
liederen van Shakespeare.
Vaak op de achtergrond is Michael Red
grave de gehele avond bescheiden aanwe
zig als een milde vader die zijn kinderen
bezig ziet. Ook als Redgrave niet acteert is
het gewoon boeiend hem te zien luisteren
naar de anderen, hem te zien reageren op
wat er om hem heen gebeurt. Als hij zelf
aan de beurt is gunt de grijze toneelemi-
nentie zijn publiek fraaie doorkijkjes naar
zijn groot talent en zeldzaam beeldend
vermogen. Prachtig als de filosofische Jac
ques uit As you like it, indrukwekkend als
de wanhopige Richard II bij diens terug
keer uit Ierland en ontroerend als Koning
Lear die zijn meest toegenegen dochter
Cordelia terugziet.
We zien in het optreden van Redgrave
het opgloeien van het oude meesterschap.
Aan uitputtende creaties waagt Redgrave,
die nog niet zo lang hersteld is van een
ernstige ziekte, zich niet meer. Shakespea
re’s People is een boeiend voordrachtpro-
gramma.
KO VAN LEEUWEN
Met die blote voeten stampen ze soms
driftig tegen de muziek in, maar ja, koppi
ge mensen luisteren vaak niet naar ande
ren. Jammer want anders hadden ze ge
hoord, dat het Nederlands Balletorkest
onder leiding van David Porcelijn deze
muziek fraai uitvoerde met een paar op
vallend mooie solo’s van de alt Jard van
Nes.
Na afloop van de voorstelling deelde
directeur Carel Birnie mee dat de danse
res Rosalyn Anderson waarschijnlijk een
gescheurde pees of spier heeft opgelopen
tijdens de uitvoering van Rainbow Snake.
semble opgericht uit allerlei volkskunst-
groepjes, die na de bevrijding in 1945
ontstonden om te bewijzen, dat de volks
kunst de Duitse bezetting had overleefd.
Het ensemble bestaat uit een dansgroep,
een koor en een orkest, die ook ieder
zelfstandig een eigen programma kunnen
brengen.
Daarbij heeft de Italiaanse regisseur Ora-
zio Costa Giovangili gestreefd naar een
soepele scène-wisseling en een levendige
mise-en-scène. Maar in het begin gaat dat
zelfs vermoeiend levendig toe met niet ter
zake doende gehol en gedraag en geëxal
teerde gebaren. Italiaanse rapheid en
overmoed in een tempo dat niet conse-
Dat blijkt, want wij kregen alleen de
dansgroep te zien, begeleid met perfecte
bandopnamen van een groot symfonie
orkest. Voor levende muziek zorgde een
geleend zigeuner-ensemble, dat alleen wat
vitale tussenspelen bracht en wat zang
nummers begeleidde.
Voor de veelzijdigheid van de groep
pleit, dat er in het programma niet één
dans zat uit hun optreden van een jaar
geleden.
Kenmerkend voor de dansen uit Slowa-
luisje
oofd-
r. fla-
ijk of
£een
Die muziek is als een wolk van geluid die
steeds van vorm verandert met lange lig
gende noten, die langzaam per halve toon
klimmen of dalen, met eindeloze trillers en sers zich op blote voeten bewegen,
de brom van laag koper. Af en toe zorgt
een paukenslag nog voor enige heftigheid.
Op deze muziek bewegen zich zeven dan
sers en danseressen met zeer gespannen
lijven uiterst traag van laag bij de grond
tot steeds hoger. Het ziet er prachtig uit en
de dansers geven aan deze zinderende
beweging hun volle inzet. Ze lijken op
zachte, ideale beeldhouwwerken die ook
nog kunnen bewegen. Helaas lukt het niet
met al deze schoonheid langdurig de aan
dacht vast te houden.
Het van beige in regenboogkleuren ver
anderende luxaflex decor is öp zichzelf
wel mooi, maar zelfs al heeft de choreo
graaf, Jiri Kylian, dit zelf ontworpen, de
relatie met zijn bewegende beelden blijft
onvindbaar.
Als laatste ballet bracht het Nederlands
Dans Theater een werk van de Amerikaan
Cliff Keuter getiteld Field op een paar
langzame delen uit verschillende stukken
van Gustav Mahler. Cliff Keuter droeg dit
ballet op aan zijn vader, Vern Keuter. Als
ik dit gegeven optel bij wat ik te zien kreeg
moeten de vader en de zoon stammen uit
een koppig boerengeslacht. Het zijn lange
mensen die zich maar moeizaam uiten. Als
ze moeilijkheden hebben vertonen ze dat
hoogstens met wat symbolische gebaren.
En kennelijk hebben ze nogal wat moei
lijkheden.
Goldoni’s drieluik geeft ook een beeld
van de soorten strategie die nodig kunnen
zijn om geldelijk gewin en persoonlijk
geluk veilig te stellen. Twee zaken die vaak
verwant zijn aan elkaar, doch niet tot
optimaal succes leiden. Liefde en verstand
(berekening) verdragen elkaar nu eenmaal
moeilijk. Ook dat zegt Goldoni en hij kiest
in deze komedie dan ook voor een compro
mis als oplossing: De geliefden krijgen
elkaar niet, het huwelijk van de hoofdper
sonen wordt er één, deels uit berekening,
deels uit burgerlijk eergevoel dat door de
vrouwelijke helft in berusting wordt aanv
aard.
DEN HAAG. Het eerste lange toneel
spel van de Amerikaan David Mamet, dat
als „Buffelkop” afgelqpen week voor het
eerst door de Haagse Comedie werd ge
speeld, toont drie mannen vertwijfeld op
zoek naar verlossing uit de eenzaamheid.
Het erbij willen horen, het vinden van
relaties met anderen beweegt hun hele
handelen.
De programmatoelichting vertelt hoe
Mamet zich voor „Americain Buffalo"
geïnspireerd voelde door Amerikanen, die
rond de eeuwwisseling een sociale instel
ling formuleerden, de zwakkere echo van
wat in Europa al eerder op gang was
gekomen. Een beïnvloeding door Theodo
re Dreiser, de romancier, en de denker
Thorstein Veblein, die zich uitsprak over
de wedijver in het verwerven van persoon
lijk eigendom en hoe dat bij rijk en arm tot
nauwelijks afwijkend gedrag leidt.
In het stuk, vertaalt zich dat in de eerste
drijfveer, die kort gezegd neerkomt op
„Wat wel weet, deert”. Donny Dubrow is
de niet al te uitgeslapen eigenaar van een
uitdragerswinkeltje. Aan een onbekende
bezoeker wil hij het historische muntje, de
buffelkop, voor één dollar verkopen. Het
worden er negentig en als de vreemdèling
het daarvoor meeneemt, graag meeneemt,
is de argwaan, de frustratie, in Donny
gewekt. Hij heeft veel meer gekregen en
wil dus mog meer. De kwetsbare, linksge-
weven Walter met zijn grote mond en de
jonge Bobby beramen het plan om het
appartement van de koper van de munt te
plunderen. Het komt er niet echt van.
La Villeggiatura kreeg in de bij vlagen
uiterst geestig klinkende vertaling van
Dolf Verspoor de Nederlandse titel Het
buitenverblijf. Het stuk is zo ingekort dat
er nu nog maar twee avonden voor nodig
zijn om de perikelen het groepje Italiaanse
vervallen adel en op de tenen lopende
bourgeoisie tot het einde toe te bekijken.
Zaterdag zijn de delen I en II verdeeld
over de middag en de avond, met daartus
senin een Italiaanse maaltijd. Komende
zaterdag (30 september) zal in Arnhem nog
eens de gehele produktie op een dag wor
den opgevoerd.
Met het Buitenverblijf schetst Goldoni
een tijdsbeeld waarin de adelstand nog
voortgaat op versleten schoenzolen. De
bourgeoisie staat als derde stand klaar om
zich de pleziertjes van de adel eigen te
maken. Het verval van de adel heeft zich
aangekondigd het burgerdom staat klaar
om toe te happen en zich als de nouveau
riche te installeren. In Het Buitenverblijf
compositie Waarin toneelbeeld en kostu
mering volmaakt harmonieus samengaan.
Binnen de opvoering wordt nog een ver
levendigend element gevormd door twee
handpoppen die het gebeuren vanuit een
positie boven de kamerschermen gade
slaan. Ze zijn het commentaar op wat zich
op het toneel afspeelt en ze vertolken de
onuitgesproken gedachten van de perso
nages. Dat werkt soms verfrissend relati
verend en het laat ook zien wat er voor
mogelijkheden binnen zo’n voorstelling
liggen wanneer dat relativeren ook rigo-
reus bij de spelers zou worden doorge
voerd. Dat gebeurt slechts een keer, als
Sjoukje Hooymaayer aankondigt dat ze
een dramatische scène zou moeten spelen,
doch dat niet doet om het publiek er niet
mee te vermoeien.
De voor een groot deel langdradige op
voering wordt gelukkig van tijd tot tijd
nieuw leven ingeblazen door briljant ko
mediespel. Dat is dan vooral te danken aan
mensen als Bob de Lange, Sjoukje Hooy
maayer, Bea Meulman (een verrukkelijke
kamenierster), Elise Hoomans en Annie
Langenaken. Het verschil tussen verfijnd
karakteristiek typeren en bombastisch
forceren wordt duidelijk als we Bob de
Lange en Leo Beijers naast elkaar zetten.
De Lange laat een glinsterend geslepen
juweel van een rol zien, terwijl Beijers
vergeefs mikt op grof effect. In de overige
grotere rollen goede bijdragen van Erik
van der Donk en René van Asten, terwijl
Pauline van Rhenen als Vittoria wat al te
hysterisch doet en Jan Verhoeven naar
vermogen met zijn dubbelrol
Fulgenzio/Goldoni tracht te boeien.
Het strategisch karkater dat Goldoni bij
zijn personages in dit stuk heeft inge
bouwd wordt gesymboliseerd in de scène
met de vrekkige Bernardion (satanisch-
vrolijke rol van Jan Gorissen), die op de
vloer van zijn woonkamer aan het spelen
is met een omvangrijk leger van speel-
goedsoldaatjes.
Ma^r alles tesamen is Het Buitenverblijf
in deze twee delen een produktie gewor
den waarin naast interessante momenten
en speelscènes veel is gebleven dat niet of
nauwelijks boeit. Een mammoet-voorstel-
ling van een stuk dat in zijn totaliteit
beslist niet Goldoni’s sterkste is. Veeleer
lijkt het een studie van waaruit een avond
vullende produktie te destilleren valt. Een
voorstelling die dan alle kans van slagen
zou hebben, daarvoor is in elk geval vol
doende materiaal aanwezig.
KO VAN LEEUWEN
9 uur
theek
rnge-
8.30-
nder-
uur
Rijks-
na
020)-
haal voor nodig gehad om al die zaken
duidelijk te maken. Zelfs in de sterk be
korte versie bij Theater komen naar mate
de voorstelling voortgaat steeds meer mo
menten van verveling voor door onnodige
herhalingen. Dat Het Buitenverblijf toch
het aanzien waard is komt vooral doordat
er door het overgrote deel van de spelers
met spiritueel animo wordt geacteerd.
kije is het veelvuldig hoog optillen van de
meisjes door de mannen, met worpen, dië
onze rock 'n roll rage van een paar jaar
geleden tot kinderspel maken. De meisjes
worden gejonast, over de schouder gerold,
rond gezwaaid, op de heup genomen.
De choreograaf van het ensemble, Juraj
Kubanka, moet wel over een onuitputtelij
ke fantasie beschikken want het aantal
vondsten - steeds met gebruikmaking van
authentieke elementen -r dat hier op een
speelse manier over het toneel ging is
ontelbaar. Het zijn vondsten in de figuren,
in het parenwerk, in het hoofdgebruik en
zelfs in het slingerspel met de plisérokjes
van de meisjes.
Als er een bijlendans wordt uitgevoerd
vertoont iedere man apart weer eigen kun
sten, toeren die meestal hun vaart ontle
nen aan het zwaaien van de bijl, maar ook
hoge sprongen. Door kanonisch overne
mer. In het midden Bob de Lange, links Sjoukje Hooymaayer, rechts Bea Meulman.
(Foto Wouter van Heusden)
Traagheid naast humor bij Goldoni
quent in de hele voorstelling kan worden
volgehouden.
HAARLEM. Wanneer Sir Michael
Redgrave in de rol van Hamlet de rond-
trekkende toneelspelers uitlegt hoe ze
zich als acteurs hebben te gedragen, dan is
het alsof hij het credo uitspreekt van zijn
eigen speelstijl: vermijdt al te grote geba
ren, spreekt duidelijk en weest beducht
voor overdrijving. Redgrave acteert in
een verademende rust, neemt de tijd voor
wat hij te zeggen heeft en zijn bewegingen
zijn kalm en weloverwogen. Hij liet zon
dagavond in de Stadsschouwburg het
Haarlemse publiek proeven van zijn zeld
zaam toneeltalent dat in een halve eeuw
acteren in-.de winter van zijn loopbaan
nog steeds een wonderbaarlijke uitstra
ling heeft.
Sir Michael Redgrave is sinds enkele
jaren op pad met een programma over
Shakespeare. Shakespeare’s People, zo
luidt daarvan de titel en de Engelse regis
seur Alan Strachan stelde het samen uit
stukken en sonnetten van de grote dichter-
toneelschrijver. Strachan regisseerde het
ook. Hij verdeelde het programma over de
vier jaargetijden, lente, zomer, herfst en
winter en stopte in elk daarvan datgene
