Vrijmoedige en eerlijke show van Amerikaanse entertainer
es
el
Orlando-kwartet
wint concours
Menselijk drama roept
schokkende emoties op
komende
exposities
Kamerorkest prima in
Italiaans repertoire
Bette is extrovert, ik ben beschaafd
c.
Amerikaanse entertainer Barry Manilow debuteert vanavond in ons land
Amstelveen verwerft
groot schaakspel
99
99
f
Vioolfenojneen Accardo geen ware dirigent
Verdomde Loewietje aanleiding tot levendige discussie
door John Oomkes
Reclamewereld
9
MAANDAG
KUNST
19 7 8
OKTOBER
1 6
>rie.
AMTERDAM. „Ik ben niet
naar Nederland gekomen om me
een tijdje op te houden op de
i
mistige, drassige oevers van de
Amstel, noch om weer eens over
de Zeedijk te kunnen tippelen,
neeIk ben hierheen gekomen
om tenminste eens in mijn leven
meneer Van Agt te ontmoeten. Ze
zeggen dat, wanneer je hem een
keer hebt gezien, je rustig kunt
sterven. Wel, ik heb hem ge
zien Bette Midler pauzeert
even en valt dan als dood neer op
het podium van het hoofdstedelij
ke theater Carré, waar zij het af
gelopen weekeinde de eerste vier
van vijf, reeds lang tevoren uit
verkochte,. Nederlandse voorstel
lingen gaf.
-
Grootse krachttoer Bette Midler
Jeroen Krabbé als de ouders in Verdomde Loewietje.
ïliaan-
ïgosla-
is. Tv-
forma-
Muzi-
chting
;el. Tv-
■Cr BARRY MANILOW
WIM HELVERSTEIJN
idaag.
urnen
van
5 zien:
□nloh,
The
ïlleke,
en de
e is in
nteert
ie om-
la ook
waar
platen
en wel
t aan-
nmers
en om
komt
it dat
j.. Het
e for
el erg
schrijnender manier kan verbeeld wor
den, hoe een moeder in de vernieling ge
bracht wordt door de vrijblijvendheid en
afstandelijkheid van een arts, die dergelij
ke situaties meer ambachtelijk dan psy
chologisch aanpakt.
Ik ben nogal uitvoerig op het stuk zelf
ingegaan om u te bewegen „Verdomde
Loewietje” te gaan zien. Het is een voor
treffelijke voorstelling onder regie van Ni
cholas Renton. Jeroen Krabbé, soms door
het dolle heen, en Anne-Wil Blakers, vaak
relativerend en verontschuldigend, laten
de hele voorstelling door een vertederende
ondertoon doorklinken. Ze verwoorden
hun liefde tot het kind ieder op hun eigen
manier, ze laten zich door hun gevoelens
opzwepen, meer nog uit een protest tegen
een vijandige maatschappij dan uit ver
driet en teleurstelling over dat mismaakte
mensje, dat enige wezen, waarvan zij op
recht houden.
Niettemin geldt het hier ook een voor
stelling, die gelukkig maar aanleiding
geeft tot een levendige discussie. Zo is het
voor mij de vraag, of Jeroen Krabbé, met
name in de doktersscènes, van het drama
niet al te veel een klucht maakt. Zijn
aanklacht want dat is het feitelijk
verliest, althans voor mij, op dat punt zijn
volstrekte geloofwaardigheid. Ik herinner
me nog als de dag van vandaag, hoe met
hetzelfde stuk de Nieuwe Toneelgroep
(amateurs) uit Rotterdam in de Haarlemse
Schouwburg de finale wonnen van het
Nationaal Landjuweel. Veel meer een
blijspel en soms ook overtuigender. Maar
nogmaals: dat blijft een persoonlijke erva
ring.
In de toelichting op de voorstelling van
zaterdagavond staat te lezen, „dat de her
opvoering thans zeer op z’n plaats is, aan
gezien het probleem van gehandicapte me
demensen een zeer alledaags probleem is”.
Nou, dat kan ook in de discussie betrokken
worden. Waarmee ik nogmaals wil zeggen:
deze voorstelling mag u niet missen. Een
avond van prachtig toneel, die u op z’n
minst aan het denken zet.
Op dat moment zijn er duidelijke her
kenningspunten voor de toeschouwers, die
zich tot dan toe min of meer geamuseerd
hebben. Het drama ligt dan helemaal
open, het is zo doorzichtig geworden als
glas. Het wordt alleen nog scherper gemar
keerd door een oma (Lies de Wind) die
overal langs heenleeft, en door een be
vriend echtpaar, waarvan de vrouw (Caro-
la Gijsbers van Wijk) de confrontatie met
zo’n dubbel gehandicapt kind met allerlei
smoesjes tracht te ontlopen, en de man
(Bram van der Vlugt) zich opdringt als een
onuitstaanbare hulpverlener, die er abso
luut geen benut van heeft wat er nu werke
lijk aan de hand is.
Wat veroorzaakt dan wel de magische
vonk, waardoor de toegangskaartjes voor
haar shows op de zwarte markt voor
schandalig hoge bedragen van de hand
gingen.? Ik denk dat het hier te maken
heeft met de hierboven beschreven vrij-
Artistieke maatstaven? Die moet
een ieder maar voor zichzelf uit
maken”.
Want al was alles dan misschien niet
helemaal gaaf in hetgeen er zaterdag
avond in het Amsterdams Concertgebouw
werd geboden, er werd toch weer verbluf
fend virtuoos gespeeld. En dat er dan
weleens wat schortte aan de onderlinge
synchroniciteit bij de strijkers, zou moge
lijk ook voor een deel op rekening van
Salvatore Accardo geschoven dienen te
worden.
Want al leidt dit vioolfenomeen dan ook
in een paar werken als dirigent, behalve
dat hij op zijn wenken bediend wordt in de
begeleidingen bij zijn soli, hij maakt toch
altijd in zijn directiegebaren echt de in
druk van de niet-dirigent. Misschien wordt
het nog wat beter. Want na zijn debuut,
onlangs bij het English Chamber Orche
stra, waren de leden van het NKO zijn
eerste slachtoffers.
Accardo had het orkest overigens zeer
degelijk geïnstrueerd. Want in de bewuste
orkeststukken Rossini's Derde sonate
(eigenlijk een kwartet) en het Concerto
Ripieno in A van Vivaldi werd zo nu en
dan zachter gespeeld dan ooit bij dit ka
merorkest het geval geweest zal zijn. De
beroemde Italiaanse violist lijkt in zijn
opvattingen op de barokmuzikanten uit de
jaren vijftig en het klinkend resultaat deed
ook denken aan een ensemble als I Musici.
Verfijning en vitaliteit zijn de kenmerken,
waarbij de nieuwe verworvenheden uit de
research, naar de principes van een au
thentieke uitvoeringspraktijk, nog geen
enkele rol spelen. De expressiviteit en
klankafwerking zijn dan ook in de eerste
plaats esthetisch gericht en vaak ook geaf
fecteerd te noemen.
In die presentatie blijken composities uit
de barok ver van hun oorspronkelijke ba
sis geraakt. En de toentertijd adembene
mende hoogstandjes die een violist-com-
ponist als Locatelli in het door hem ge
schreven Concert opus 3 nr. 12 uit „L’arte
del violino” tentoonspreidt in aan de boek
delen aid cadens toegevoegde capriccio’s,
komen nu bovendien als een dorre, etude
achtige aangelegenheid over. Dat het vele
publiek zo’n enthousiast applaus kon op
brengen voor deze, soms met enige moei
zaamheid inzake zuiver intoneren, maar
vaker nog met ongekend gemak door Ac
cardo voorgedragen holle frasen wees er
op dat er een flink percentage vioolfana-
ten onder de toehoorders schuilging.
Na Locatelli volgde gelukkig een smeuïg
variatiewerk van Paganini over „Oh mam
ma, mamma cara” uit Carnaval in Venetië,
waarin alles dan soms de kant van een
zigeunerstrijkje opgaat en het (bepaald
niet blauwe) bloed weer begint te stromen.
Hier veranderde de serieuze Accardo in de
clown onder de violisten. In wezen is hij
ook nog een representant van het 19e-
eeuwse Virtuozendom en in dit genre (Pa
ganini) beweegt hij zich als een vis in het
AMSTERDAM. Het Nederlands Ka
merorkest is actiever dan ooit. Buiten het
experiment van de „concerten na werk
tijd”, dat deze week in het Tropenmuseum
start, dient zich toch al steeds een andere
gastdirigent aan met een uiteraard aan
diens eisen aangepast repertoire. Het is
eigenlijk een wonder dat dit ensemble, dat
gestadig aan kwaliteit heeft gewonnen
sinds zijn bestaansrecht op het spel staat,
nog steeds zo uitstekend voor de. dag kan
komen.
(Van onze kunstredactie)
AMSTELVEEN. Dezer dagen is de
gemeente Amstelveen een bijzonder ob
ject rijker geworden. Het gaat om een
groot schaakspel uitgevoerd als een na
tuurstenen plateau met bronzen stukken
door Guido Eckhardt.
Het geheel weegt ruim 1500 kilogram en
kon dankzij een geslaagde inzamelingsac
tie onder leiding van een Amstelveens
schaakliefhebber worden aangekocht en
aangeboden aan de gemeente.
Het schaakpel, dat 45 duizend gulden
heeft gekost, blijft voorlopig in het Cultu
reel centrum waar het overigens al twin
tig maanden is ondergebracht. Later zal
het kunstwerk verhuizen naar het nieuwe
raadhuis dat momenteel in aanbouw is.
Tv-cur-
entaire.
al. 20.15
Actueel
ramma.
a. 22.30
10 Jour-
lurnaal.
s. 21.15
mtspro-
rnagazi-
(Elisa,
irnaal.
Het gaat namelijk om een echtpaar (An-
ne-Wil Blankers en Jeroen Krabbé), wiens
enig kind geestelijk en lichamelijk gehan
dicapt is. De vader een leraar, wiens
leven op school verzuurd en verpest wordt
door „normale” kinderen probeert de
psychische spanningen, die het wrak van
een kind (Niki Spengler) hem thuis bezor
gen te neutraliseren of te ontvluchten door
er mee te dollen en het tot inzet te maken
van een krankzinnige komedie.
Het is allemaal heel navrant, het komt
soms bijzonder hard over, het lijkt een
aaneenschakeling van cruels, die nog meer
verbijsteren doordat de moeder, terwille
van haar man, het spelletje meespeelt. Het
is een menselijk drama, dat juist in de
sfeer van het blijspel schokkende emoties
oproept en uitroepen van: „Oh, dat gaat te
ver”.
Maar er is nog meer. Peter Nichols voert
tegelijk een bijtende satire op, als hij de
naaste omgeving in dit gezinsdrama be
trekt. Hij doet dat zeer direct en vanuit de
verdrietige situatie van de ouders zelf: de
vader speelt de rol van de huisarts en
daarna van de specialist, de moeder blijft
de moeder, die in alle wanhoop met haar
kind op consult komt. Op geen andere en
moedigheid, de eerlijkheid om alles te ge
ven waartoe haar tengere gestalte in staat
isjen de ambitie om elk element in de show
uit te bouwen tot een nieuw hoogtepunt.
Voeg daarbij een-kittig figuurtje, het onge
geneerde gedrag van een viswijf, een grote
dosis spontaniteit, drie heerlijke zangeres
jes (The Harlettes) en een stevige, maar
afgemeten musicerende zevenmans bege
leidingsgroep, en je hebt de ingrediënten
van een onvergetelijk avondje-uit.
HILVERSUM (ANP) Het uit omroep-
musici bestaande Orlando-Strijkkwartet
uit Nederland is zaterdag in de Finse
hoofdstad Helsinki winnaar geworden
van bet jaarlijks internationaal concours
voor strijkkwartetten van de Europese
Radio Unie (EBU), dat dit keer werd geor
ganiseerd door de Finse omroep.
ramma.
tv-serie.
Polizei-
^ctuali-
rmatief
l. 20.15
rmatief
Rock-
B. 22.30
[e.
nuziek.
Jansen,
0 Licht
iforma-
liteiten.
tv-spel.
Tv-cur-
e. 19.45
1.15 Re-
igazine.
Bösen
cattivi),
ïerste-
gehad
1 later
mt de
ing in
snel”
stuipen op het lijf. Het betekent ook ont
roerd genieten van haar versie van Tom
Waits’ Shiver me Timbers of ademloos
toekijken naar de mime-act waarin Midler
na de pauze een zwerfstertje voorstelt. De
finale komt dan met warme en hese stem
in Mr. Rockefeller en I shall be released.
Telkens opnieuw verwacht je dat Bette
Midler op het punt van instorten staat,
want de emoties die zij moet oproepen en
de fysieke kracht die zij moet opbrengen,
zijn onvoorstelbaar groot. Het maakt het
doen van de veronderstelling dat deze
Amerikaanse in de toekomst alleen maar
aan kwaliteit zal kunnen inboeten, verlei
delijk. Toch zou zoiets aanvechtbaar zijn,
want Bette heeft klaarblijkelijk een symbi
otische relatie weten op te bouwen met de
show waarvan zij zelf het middelpunt
vormt. Niet alleen is iedereen afhankelijk
van de prestaties van de ster, maar omge
keerd lijkt Bette Midler alleen maar te
kunnen functioneren bij de gratie van het
geheel. Dat is in mijn ogen het grootste
compliment dat je een theaterdier kunt
maken. JOHN OOMKES
water. Hierin is deze solist helemaal zich
zelf en met alle dolle effectmakerij ook op
zijn best.
Toch was er ook nog een artistieke ver
rassing op deze NKO-avond, door middel
van de kennismaking met het zelden of
nooit gespeelde Concert in a, uit de jaren
1790, van Viotti. Hoogst modern voor die
tijd. Deze symfonisch gedachte muziek
trok destijds niet voor niets al meer dan
gewone aandacht van niemand minder
dan Brahms. Battista Viotti: Als zaken
man een non valeur. Maar al ging zijn
wijnhandeltje zielig op de fles, hij compo
neerde er des te lustiger op los. En het hier
uitgevoerde vioolconcert is maar liefst zijn
22ste.
Accardo en het NKO hielden een welis
waar zeer uiterlijk gericht, maar dan ook
buitengewoon fraai klinkend pleidooi voor
deze bijna vergeten meester.
JOHAN VAN KEMPEN
muziek.
:enfilm-
ibotage,
ef pro-
1. 21.20
k. 22.45
arnaal.
*4
Ook die plotse starre houding,
dat berekende gedrag om zich
van de domme te houden, vormt
zo langzamerhand een karakter
trek van Manilow, die daarente
gen best wil toegeven dat hij an
ders is dan Bette Midler.„Goed
ja, dan ben ik maar een artiest
„Ja, ik ben verdomd moe”, be
aamt hij, „maar wat wil je?”
Voordat ik naar Europa kwam
had ik er al zo’n 98 dagen lange
Amerikaanse toernee op zitten.
Dus zo langzamerhand ben ik elk
gevoel van tijd verloren. Verder
komen er nogal wat spanningen
bij kijken”.
„Ik wil wel niet beweren dat ik
nerveus ben voor een optreden,
maar voor deze eerste Europese
concerten is er geen spier in mijn
body die niet gespannen is. Men
had mij namelijk verteld dat bij
voorbeeld het Engelse publiek
mijn repertoire niet zou kennen.
Ik wil je eerlijk vertellen dat ik
van tevoren tevreden zou zijn ge
weest als ik in Londen één zaal
zou hebben uitverkocht. Uitein
delijk was er voor geen van de zes
geplande shows een kaartje meer
te krijgen”.
Het tekent Barry Manilow wel.
Voor een deel speelt hij zijn ver
bazing over de grootte van zijn
succes nog altijd. Desgevraagd
geeft hij ook toe het als maatstaf
voor zijn eigen kwaliteit te zien.
Veel publiek betekent voor hem
dat hij slaagt in zijn beroepsmati
ge opdracht. „Waar het precies
om gaat, weet ik niet. Maar als
entertainer ben je verplicht om te
communiceren met je publiek.
•Lukt dat niet, dan faal je. Lukt
dat wel, dan beantwoord je aan
de verwachtingen. Wat zeg je?
De Cleveland-tv-show, die dankzij de
VPRO Bette hier haar populariteit ople
verde, vormt de basis voor de huidige
voorstelling, die dinsdagavond nog in het
Haags Congresgebouw komt en (waar
schijnlijk) op zaterdagavond 28 oktober
op de buis te zien zal zijn. Het betekent
meezingen in het crue Hitler had only one
big Ball en het idiote If you’re crackin’ up,
dat ingepast is in een Revue Tropical.
Tijdens dit tropische programma-onder-
deel jaagt Bette, zittend in een elektrisch
invalidenwagentje en in de verschijning
van een zeemeermin het publiek de lach-
met een Middle of the Road-re-
pertoire, dan ben ik maar een
jongen voor het brede publiek.
Als ik kijk wie er nog meer in dat
vakje worden gestopt Barbra
Streisand, Paul Simon, Melissa
Manchester en ga maar door
dan ben ik niet zo slecht af. Bo
vendien zegt zo'n kwalificatie
niets over mijn kwaliteit. Bette,
die ik zeer bewoner, is een extra
verte dame, die niets te gek is. Ik
i
Manilow: „Begrijp me goed.
Als ik terugkijk dan lijkt het als
of alles vanzelf is gekomen. Dat
lijkt zo. Maar goed beschouwd
heb ik telkens zelf de stap geno
men. De routine voor mijn com
poneren deed ik op in de reclame
wereld. In Amerika is dat hetzelf
de als het leren van een vak. Ik
begrijp dat er hier nogal op neer
gekeken wordt. Hier word ik ook
geconfronteerd met kritiek op
het feit dat ik bereid ben tot alle
mogelijke concessies om mijn
vak maar te kunnen uitoefenen.
Muzikaal gezien moet iedereen
daar maar het zijne over denken.
Wat het vak aangaat: ik ben er
zelf bij. Als er nu iets zou gebeu
ren dat minder prettig is, dan kan
ik alleen maar bij mezelf uithui
len, mezelf de schuld geven. Van
zelfsprekend wil ik zoiets voorko
men. Nu: dat verklaart waarom
ik elke avond weer zo gespannen
ben".
na op
imotie
an de
Gerrit
x-pro-
maat-
lenen
m zit.
;en de
□n no-
at het
imoet
n alle
iee op
>wieso
eren
enken
i mee
i. Dat
11 om
waartegen hij de vorige week in de Twee
de Kamer meende te moeten waarschu
wen.
Hoe het ook zij, het behoeft in ieder
geval geen betoog dat Bette Midler iets
heel bijzonders en controversieels brengt.
Het succes van iemand die lompheden
paart aan momenten van melodrama en in
muzikaal opzicht spitsroeden loopt door
liederen van zulke uiteenlopende compo
nisten als Tom Waits, Bob Dylan, The
Shangri-Las, Glenn Miller en Kurt Weill te
combineren, laat zich bepaald niet makke
lijk verklaren. Ongetwijfeld staat zij als
zangeres in de schaduw van vergelijkbare
grootheden als Liza Minelli, Barbra Strei
sand of zelfs een Shirley Bassey. Dans
technisch houdt het ook allemaal niet veel
over.
Joop Vermeij uit Santpoort stelt schil
derijen tentoon in het Hilton Hotel aan de
Apollolaan in Amsterdam. De expositie,
die tot 13 november dagelijks van 9-23 uur
toegankelijk is, wordt komende woensdag
avond om .18 uur geopend. Vermeij, die
als tekenleraar aan het Mendelcollege in
Haarlem verbonden is en in 1967 afstu
deerde aan de Koninklijke Academie van
Beeldende Kunsten in Den Haag, zal daar
bij zelf aanwezig zijn.
en zij
an het
)it be
kering
an vijf
die al
moet
)S-be-
zeker-
de be-
ebben
ge ter
ran de
n aan-
Cr Anne-Wil Blankers en
Wandkleden en schetsen (van balletfi-
guren) van de hand van Toos de Reede-van
Styrum worden geëxposeerd in het ge
meentehuis van Leersum. De tentoonstel
ling, die tot en met 27 oktober loopt, is op
werkdagen van 9 tot 12 uur en van 13.30 tot
17 uur te bezichtigen.
Tot dusver kan de hoogblonde
zanger-pianist Manilow bogen op
een bescheiden succesje. Zijn up
tempo nummer over een nacht
club uit de jaren dertig, The Co
pacabana, was enkele weken
lang niet uit de ether te bannen.
Het, bleek genoeg, om tezamen
met de uit de Verenigde Staten
overgewaaide faam, te zorgen
voor een zo goed als uitverkocht
Amsterdams Concertgebouw,
waar Barry vanavond zal optre
den met een uitgebreide begelei
dingsgroep, The New City
Rhythm Band, en zijn Lady
Flash, een groepje achtergrond
zangeressen. De aanwezigheid
van dit trio doet opnieuw denken
aan overeenkomsten met Bette
Midler, die immers werkt met een
soortelijke formule (The Harlet
tes).
Het valt te verwachten dat er
binnen niet al te lange tijd een
einde komt aan de onbekendheid
met het fenomeen Manilow. Zijn
show zal vanavond door tv-came-
ra’s worden geregistreerd en op
1 december aanstaande door de
TROS worden uitgezonden. De
Amerikaanse zanger, bivakke
rend op dezelfde etage van het
Amsterdamse Hilton als ooit
John Lennon en Yoko Ono en
Marvin Cay, maakt een vriende
lijke, maar uitgebluste 'indruk.
ben daarentegen rustig, be
schaafd, leg het accent op de mu
ziek en de zang”.
Als je hem zijn gang laat gaan
in de conversatie, dan kan Barry
Manilow ook voor beschaafd
doorgaan. Hij schetst met rustige
stem zijn geschiedenis. Vertelt
hoe hij op 20- 21-jarige leeftijd uit
zijn studie, huwelijk en baan is
gestapt. „Iets dat ik nu niet meer
zöu durven. Zo’n risico, die lef”.
Hij belandde in het amusement,
studeerde eerst muziek aan de
Juillard School of Music, schreef
songs en arrangementen, maakte
reclamejingles, werd Midlers ar
rangeur en greep zijn kans toen
kennissen hem een carrière aan
boden.
De overrompelingstactiek slaagt. Het
anders vaak zo stugge,
de-kat-uit-de-boom-kijkerige Nederlandse
publiek levert het laatste restje nuchter
heid in en geeft zich aan de diva van het
Amerikaanse entertainment gewonnen.
D’r wordt gelachen, gejoeld, gejuicht en
geschaterd om de overdonderende direct
heid van Bette’s dijenkletsers, natuurlijk.
Maar er is ook een grenzeloze bewonde
ring voor (Je krachttoer die nodig is om een
tweeënhalf uur durende show tot een goed
einde te brengen. Tenslotte zal ook menige
vaderlandse ster die Midlers verrichtingen
heeft gadegeslagen, benepen moeten toe
geven dat een dergelijke, kwalitatief hoog
staande vorm van amusement hier niet
voorkomt.
Of onze veelgeplaagde minister-presi
dent, die er vriendelijk van langs krijgt, er
ook zo over denkt, weet ik niet. Meer nog
dan het miljoenen koppen tellende tv-pu-
bliek, dat enige tijd geleden voor het eerst
met het theaterfenomeen Midler kennis
maakte, komt hij bij een door haar voorge
steld rendez-vous in gewetensnood. Öf hij
valt ogenblikkelijk voor de verfrissende
verschijning van de amper 1 meter 60
metende Bette, of hij rekent haar podium-
bedrag onder de „geestelijke desoriëntatie
en morele ontreddering van deze tijd”,
HA ARLEM. Opnieuw (maar nu in een
vrije produktie) „Een dag uit de dood van
verdomde Loewietje", waarvan zaterdag
avond de officiële première ging in de
Stadsschouwburg. Niet zozeer het succes,
dat de toneelgroep Centrum destijds met
dit stuk van de Engelse auteur Peter Ni
chols boekte als wel het intrigerende en
discutabele thema heeft tot deze nieuwe
presentatie geleid.
De prijs die werd gewonnen bestaat uit
30.000 Zwitserse frank (40.00 gulden).
Tweede werd het strijkkwartet van de
Russische omroep en derde het Berns
Strijkkwartet uit Zwitserland.
Aan het concours werd deelgenomen
door acht strijkkwartetten, dié behalve uit
Nederland, Rusland en Zwitserland af
komstig waren uit Finland, Polen, West-
Duitsland, Spanje en Oostenrijk. Het con
cours had voor het tweede achtereenvol
gende jaar plaats. Het Orlando-kwartet
nam deel op uitnodiging van de NOS.
Nederlands jurylid was P. C. Heuweke-
meijer van de NOS.
Cr Bette Midler in actie. Links lief en ondeugend. Midden als een volleerd rockzangeres en tenslotte rechts in een imitatie van een
kakkerlak, (foto’s Lex van Rossen en Arthur Bastiaanse).
AMSTERDAM. Voor de grote Amerikaanse gemeenschap in
Amsterdam zijn het mooie tijden. In zo goed als hetzelfde weekeinde
visiteren twee grote namen uit de Amerikaanse showbusiness ons
land. Het woord toeval ligt op het puntje van je tong als je constateert
dat drie dagen nadat Bette Midler in ons land debuteerde haar
vroegere begeleider en arrangeur Barry Manilow hetzelfde te doen
staat. In ons land behoeft eerstgenoemde inmiddels geen introductie
meer. Manilow daarentegen geniet hier helaas een relatieve onbe
kendheid, terwijl zijn populariteit in Amerika die van The divine
miss M ongetwijfeld overtreft.
7,\
WW
