Nieuwe musical van Seth Gaaikema oppervlakkig amusement
Zeldzaam zilver
onder de hamer
Treurig vertoon van nieuwe aanwinsten in Haarlemse Vleeshal
I
25 Eeuwen
Europese kunst.
Bekroond.
M
Eduard Verkade geëerd
met tentoonstelling,
biografie en postzegel
„Als Pasolini nog had geleefd
had ik andere film gemaakt
r
r
5.
U-boek
door Pieter van Lierop
IP
SERGIO CITTI
VERDEDIGEND
OVER CASOTO
'SCMCXW1EIDI
Jodie Foster
Postume hulde in Theatermuseum
19 7 8
NOVEMBER
VRIJDAG
3
KUNST
>4
n
11
ur.
ilingee»
De Haan
ORKEST
NOORDHOLLANDS PHILHARMONISC
blijkt.
sectie
’2.44 W
505,-PI
r|
i I
II
Swingpop weigert echt te swingen
(Van onze kunstredactie)
KO VAN LEEUWEN
(ADVERTENTIE)
Concertgebouw Haarlem - dinsdag 7 november 1978 - 20.15 uur
TWEEDE CONCERT SERIE A
entrée f 12,— (a.i.)
c.j.p. geldig
c.k.
Kunstaankoop behoeft andere formule
(ADVERTENTIE)
waarin niets gebeurt. Een dag uit het leven
CEES STRAUS
t
„c,r waren au
kanton Waar Pasoiinj
jas), ga-
I parket-
e woon-
etegelde
gekleurd
i, aparte
van bos,
(gewerkt
>vat o.a.
rd, luxe
limte.
11.22.1 kelijk zelfs zuUen regisseren ook,
AMSTELVEEN. Seth Gaaikema, be
kwaam vertaler van tal van musicals,
waaronder My Fair Lady en Kiss me Kate,
heeft nu zelf zo’n muzikale produktie ge
schreven. Swingpop is de titel ervan en
donderdagavond was de première in het
Cultureel Centrum van Amstelveen. Een
kleurige, snelle produktie is het geworden
met meer dan twintig liedjes en met in de
leidende rollen Lex Goudsmit, Sylvia de
Leur, Robert Long, Leen Jongewaard en
Nelleke Burg. Er is een vlot en stevig
dansend balletgroepje van vijf danseres
sen aan toegevoegd en het geheel wordt
ondersteund door een orkestje dat onder
leiding van Henk de Jonge een maximale
inzet laat horen.
Maar van werkelijke stellingname is in
het geheel geen sprake. Het is gewoon een
programma geworden van oppervlakkige
liedjes rond een simpel verhaaltje. Bij mij
leidt dat al spoedig tot verveling en het was
dan ook met blijdschap dat ik het einde
van Swingpop voelde naderen. Vooral te
leurstellend in deze musical is het optre
den van Robert Long, die als ontwerper
Guido de mooie jongen moet speler., waar
bij Gaaikema hem ook nog de zeven
hoofdzonden laat afzweren. Long zingt
zijn aandeel naar behoren, maar weinig
De jury, waarschijnlijk wijs geworden
door de kritiek van de laatste jaren die niet
Wie verder in de sector fotografie kijkt,
moet veel moeite doen om enige kwaliteit
te onderscheiden. Er zijn enkele uitzonde
ringen (behalve Van Leeuwen werken ook
Zwaanswijk en Röling met een verfrissend
soort relativering) maar over het algemeen
is de kwaliteit uiterst bedenkelijk. In ieder
geval doet het de opvatting niet goed dat
fotografie ook een zelfstandige tak van de
beeldende kunst is. Er hangt werk in de
Vleeshal waarvan de makers duidelijk vin
den dat ze niet anders kunnen, maar mis
schien liever een stuk grafiek of schilderij
hadden gemaakt.
Maar het publiek in Amstelveen leek mij
enthousiast en misschien is Swingpop
voor een avondje oppervlakkig amuse
ment ondanks alle tekortkomingen toch
wel leuk. Mij heeft deze musical niet kun
nen boeien.
Hetzelfde bedrag werd neergelegd voor
een paar ruitersporen met de gegraveerde
kaartverkoop en plaatsbespreken aan de kassa van het Concertgebouw, Lange
Begijnestraat 13, Haarlem van 10-15 uur; telefonisch 32 09 94 van 12-15 uur.
dirigent: ANDRÉ VANDERNOOT
soliste HANNEKE VAN BORK - sopraan
De aankopen en een gedeelte van de
overige inzendingen zijn, tot en met 26
november in de Vleeshal te zien, dagelijks
van 10-17 uur, op zo- en feestdagen vanaf
13 uur).
AMSTERDAM. De toneelspeler Edu
ard Verkade werd op 15 juni 1878 gebo
ren, honderd jaar geleden dit jaar, en
daarom is er als postume hulde een uitge
breide tentoonstelling ingericht in het
Theatermuseum, verscheen er een postze
gel waarop Verkade te zien is als Hamlet
in een decor van professor Wijdeveld en
werd donderdagmiddag in het Theater
Instituut een lijvige biografie van de gro
te toneelleider van weleer ten doop ge
houden. Eduard Verkade is de titel van
het boek en het is geschreven door de
weduwe van de in 1961 overleden acteur,
dr. Eline Verkade-Cartier van Dissel, die
er zes jaar aan heeft gewerkt.
nogal wat musicals en ook die verschillen
van kwaliteit. Helaas behoort Swingpop
niet tot het beste, gelukkig ook niet tot het
allerslechtste op dit gebied. Maar het is al
net als bij de theatershows van Seth Gaai
kema zelf, je weet niet waar je nou precies
aan toe bent met de diversiteit van menin
gen die speels tussen de buien door wor
den verdeeld. Swingpop had met een beet
je stellingname en met wat meer echte
fantasie een schitterende en feestelijke
afrekening kunnen worden met de vrouw
als sexy reclame-fenomeen.
HEREN-
jizen en
iet open
iken met
mer met
e zolder
r Beslo-
Swingpop is geregisseerd door de Engel
se regisseur Maurice Stewart. Hij heeft er
heel wat beweging in gebracht maar toch,
Swingpop weigert echt te swingen, hoe
vlot de handeling ook verloopt en hoe
geolied de changementen binnen het
fraaie, tribune-achtige decor van Corsti-
aan de Vries ook verlopen. De muziek
klinkt mij „grijs” in de oren. Ze is beslist
niet opvallend maar werkt bij vlagen meer
dan alleen maar ondersteunend. De mu
ziek voor Swingpop is een samenstelling
van melodieën aan de hand van composi
ties van Roelof Stalknecht. Ferry Wienne-
ke en Seth Gaaikema zelf.
(NBM-I
JÖNBMJ
spiritueel en zijn acteren laat alles te wen
sen over. Nelleke Burg, Sylvia de Leur,
Lex Goudsmit en Leen Jongewaard zor
gen tenminste nog voor enkele aardige
uitschieters. Bijvoorbeeld de scheldkanon
nade tussen Jongewaard en Nelleke Burg,
waarbij het even heel duidelijk wordt op
welk artistiek niveau de hele voorstelling
had kunnen staan.
Een zeer juiste aankoop werd gedaan
met een drietal werken van Ronald Ruse-
ler, een kunstenaar die zich de laatste tijd
op een opvallende wijze weet te ontplooi
en. Ruseler exposeerde kort geleden bij de
SBK en liet daar al zijn voorkeur voor het
vliegen in zijn breedste context zien. Nu, in
de Vleeshal, is zijn werk nogal conceptueel
van karakter, maar de uiterst suggestieve
aard is nog steeds volop. Het is overigens
te betreuren dat sommige objecten die bij
de SBK te zien waren, niet door de ge
meente konden worden aangekocht. De
synthese van een- en driedimensionaal
schilderen die door Ruseler zeer krachtig
wordt uitgewerkt, kwam destijds al over
tuigend naar voren.
op dat ze het alsnog wilde doen. Jodie
Foster was een voorwaarde om de film te
kunnen maken, haar naam vergroot de
afzetmogelijkheden. Ik zoch naar een
meisje dat een enigszins ondeugende in
druk kon maken. Zo iemand is in Italië
bijna niet meer te vinden. Zo heb ik voor
mijn allerlaatste film een 12-jarig jongetje
nodig. Drieduizend heb ik er op zicht ge
had, maar ze waren allemaal ongeschikt.
In Italië zijn geen kinderen meer die onbe
dorven en spontaan zijn. Je krijgt ze niet
eens meer lachen. Dan heb je dus een
buitenlands kind nodig.”
Tijdens de opnamen voor Casotto is veel
geïmproviseerd. De film is vrijwel zonder
script gemaakt, aldus Citti. „Ik bedenk het
meestal tijdens de opnamen. Als ik iets
gedaan heb, dan doe ik het daarna niet
graag opnieuw en ga dan liever iets nieuws
proberen. Het lijkt me de enige methode
om de waarheid te vinden in een film.”
Casotto is opgenomen in de studio in
plaats van aan een echt strand. Citti: „De
film is opgenomen in dertig draaidagen en
dat is in de studio gebeurd omdat de
handeling zich in één dag afspeelt en je
hebt nooit de garantie dat je gedurende
dertig draaidagen op het strand hetzelfde
licht, hetzelfde weer zult houden.”
(Van onze kunstredactie)
LAREN (NH). Op de antiekveiling
van Christie’s in het Noordhollandse La
ren is een bedrag van 32 duizend gulden
betaald voor een zeer zeldzame zilveren
Delftse molenbeker uit 1661. Een minia
tuur voorwerp Haarlems zilver, een
slechts drie centimeter hoog paardje
bracht 7 duizend gulden op.
UTRECHT. De Italiaanse regisseur
Sergio Citti heeft aan de Cinemanifesta-
tie zeker niet een van de sterkste films
bijgedragen Casotto, een verslag over
alledaagse mensen, gefilmd vanuit badca-
bines op het strand maar wel een boei
ende persconferentie. Dit hing nauw sa
men met het feit dat Citti 16 jaar nauw
heeft samengewerkt met de in 1975 ver
moorde meestercineast Pier Paolo Paso
lini.
De aankopen zijn vaak een loterij ge
noemd; je kon wel inzenden maar omdat
het budget zo laag was, had je nauwelijks
kans dat je werk werd aangekocht. Dit
jaar deden er 34 kunstenaars mee die 77
werken inzonden waarvoor in totaal ruim
34 mille beschikbaar was. Die werken
moesten vallen in de categorie „object” en
„fotografie”. Het zal vooral de eerste cate
gorie zijn die de meeste kunstenaars heeft
weerhouden om deel te nemen, want het
prijspeil van tegenwoordig (materiaal,
transport etc.) leidt ertoe dat alleen al voor
een eenvoudig plastiek een veelvoud van
het nu beschikbare bedrag moet worden
betaald.
Die staan er dan ook niet in de Vleeshal.
Er is wel wat keramiek, soms onduidelijk
van bedoeling, soms ook heel aardig van
kwaliteit. Van Peter Hoogland bijvoor
beeld die zich bezighoudt met ontwikke
lingsprocessen als groei en verval. Hij
kreeg niet lang geleden de volledige Vishal
tot zijn beschikking, maar werd nu door de
jury niet .goed bevonden om te worden
aangekocht.
De teksten die Gaaikema voor Swingpop
bijeen schreef wemelen op een irritante
wijze van de pakjesavondrijmelarij. Dialo
gen die als gedichten in een ganzepas
ritme voortwiebelen. Als Jongewaard
weer aart zo’n rijmpje bezig is, dan klinkt
het alsof hij een verjaardagswensje op
zegt. Een onnatuurlijk gebruik van taal
dat in deze musical in het geheel geen
functie heeft.
gewerkt aan een film die als werktitel had
Kolossaal Pornografische Theologie. Die
zou gaan over één van de „Drie Konin-
gen”, die in de nabije toekomst wederom
een komeet volgt en zo door een wereld
trekt die volledig is verwoest. Uiteindelijk
komt hij bij het graf van Christus, maar
niemand schijnt Christus meer te kennen.
Dan bedankt die koning de ster, omdat hij
op deze wereld zoveel te zien heeft gekre
gen. Ik zit er toch over te denken om deze
film alsnog te maken, omdat het script
tenslotte al voor negentig procent rond
was.”
Onder de titel Schoonheid in
Beeld wordt een magnifieke tocht
gemaakt door 25 eeuwen kunst.
Alle opeenvolgende kuituren die
Europa heeft gekend, worden
onder de loupe genomen en
steeds wordt het meest
essentiële, het meest
kenmerkende uit een bepaalde
kuituur belicht aan de hand van
schitterende foto's en korte
verhelderende teksten. Een boek
dat iedere fase van de Europese
kunst in kort bestek behandelt.
Terecht bekroond. Bij uw
boekhandelaar voor 32,50.
Na 1 januari 1979 45,-. Of vraag
informatie bij De Haan, Haarlem.
Swingpop gaat over een etalagepoppen
fabriekje dat door een Amerikaans bedrijf
is overgenomen en moet gaan sluiten. Me
neer Emiel (Lex Goudsmit) die de zaak in
Nederland behartigt, krijgt zijn congé en
met hem het gehele personeel. Zo begint
de musical, waarin het Amerikaanse be
drijf wordt vertegenwoordigd door advo
caat Moenen (de duivel) die de aan Swing
pop verbonden ontwerper Guido op
„Faustiaanse” wijze aan banden legt. Als
Guido met hem mee gaat naar Amerika
(zijn ziel verkoopt) schenkt Moenen hem
de ideale pop-vrouw. Deze kunstgreep met
vele knipogen naar Goethe’s Faust, heeft
als achtergrond de malaise in het etalage
poppenbedrijfje, die volgens het program
maboekje weer staat voor de algemene
crisis waarmee de westerse wereld behept
is. De door olie rijk geworden Arabieren
worden er langs kromme wegen ook nog
bijgesleept en in het programma wordt
zelfs nog een vergelijking gemaakt met
een middeleeuws mirakelspel.
Nu zijn er heel wat middeleeuwse mira
kelspelen en het is vanzelfsprekend geen
wonder dat ze nogal in kwaliteit verschil
len. Keren we terug naar het heden: er zijn
S'-'--"-'---'-'-'-’-'- - - - - - AWWWWAV.M.V.
I
De volgende film van Sergio Citti gaat
Twee stukjes brood heten. Twee weken
geleden zijn de opnamen voltooid, de mon
tage moet nog plaatshebben. In januari
gaat hij in première. De hoofdrollen wor
den gespeeld door Vittorio Gazman en
Philippe Noiret als straatmuzikanten. Ver
der twee niet-Italiaanse actrices: Catheri
ne Deneuve en Jodie Foster.
Citti: „Deneuve, die in een televisie-re-
clame-achtig droombeeld verschijnt,
vroeg ik voor de rol toen ik haar bij stom
toeval op het vliegveld tegenkwam. Ze had
er geen trek in, zei ze, maar later belde ze
mal houdt. Het is een soort uitdaging aan
jens .mezelf gewee t om deze film te maken,
jrweg i„’ waarin niets gebeurt. Een dag uit het leven
pbod I van eenvoudige mensen, die eigenlijk niks
erkoct 1
Programma: Wagner - Voorspel „Lohengrin”
Ravel - Shéhérazade
Mahler - Symfonie no 4
Iets beter kwamen Piet van Leeuwen en
Fred Benjamins er vanaf. Van Leeuwens
nuchtere en vaak onbevangen kijk op de
beginfase van de fotografie werd gewaar
deerd met de aankoop van een drieluik
waarin de maker afstand neemt van alle
technische hoogstandjes die momenteel in
de fotografie zo’n opgang vinden. Van
Fred Benjamins bezit de gemeente nu een
manou (rotan) object dat representatief
voor zijn stijl van werken mag worden
genoemd.
in het minst tot uiting kwam binnen het
weer tot leven gewekte Haarlemse Kunste
naars Overleg, heeft in haar rapport het
advies gegeven om de indeling in catego
rieën te laten vervallen, om de aankopen
eens in de twee jaar te houden (met ge
bruik van het dubbele budget dus) en om
de expositie in zowel de Vishal als de
Vleeshal te laten plaatshebben.
Dat zijn stuk voor stuk gunstig werken
de argumenten, al zou ik er voor willen
pleiten om de aankopen jaarlijks te blijven
houden maar dan met een verdubbeld
budget. Het huidige bedrag, mag dan se
dert het begin van de aankopen zijn ver
dubbeld, voor de kunstenaar is dat nauwe
lijks realistisch. Het thans gehanteerde
budget zal in veel gevallen alleen de mate-
riaalonkosten en een zeer laag uurloon
dekken. Te overwegen zou zijn dat de
kunstenaar niet alleen zijn onkosten er
uithaalt, maar dat hij/zij ook in staat is een
normaal, dus menswaardig bestaan te
kunnen leiden.
Daar bestaat nog steeds geen adequaat
gemeentelijk beleid voor, integendeel
zelfs, want de kunstenaar in Haarlem
wordt nog altijd als een uitzonderlijk we
zen beschouwd die maar het best in tal van
gebreken kan delen: gebrek aan ateliers,
gebrek aan expositiemogelijkheden, ge
brek aan financiën. In weerwil van dit
alles dienen zich toch steeds weer tal van
talenten aan die tegen de verdrukking in
omhoog komen. Iedere groepsexpositie,
zelfs een bijeen gebrachte verzameling als
deze, bewijst dat Haarlem kunstenaars
heeft die op landelijk niveau kunnen mee
doen. Het valt te betreuren dat dat op
gemeentelijk niveau nog niet is doorge
drongen.
Sergio Citti heeft Casotto de film ging
donderdag in de bioscopen draaien ge
maakt met vrijwel uitsluitend technici die
ook aan een reeks Pasolini-films hebben
meegewerkt.
Citti: „Ik heb sinds 1960 met Pasolini
samengewerkt als co-scenarist en assis-
tent-regisseur, dus verkeerde ik lang in het
kringetje van deze zelfde mensen. Ik ge
loof niet dat je kunt zeggen dat de geest
van Pasolini nog in deze film rondwaart,
■maar wel dat Casotto in diezelfde sfeer
van vriendschap is gemaakt als de films
van Pasolini. Als Pasolini nog had geleefd,
dan zou hij min of meer bij deze film
betrokken zijn geweest. Ik had hem dan
om raad kunnen vragen. Dan zou het een
heel andere film zijn geworden. Vermoe
delijk een betere. Dat is iets wat ik sinds
Pasolini’s dood zeer mis. Hem kon ik «dies
vragen en dan kreeg ik de waarheid te
horen. Pasolini zou Casotto beter weten te
verklaren dan ik het doe.”
De film is volkomen anders dan twee
eerdere films van Citti, Ostia en Story
Scellarate, waar Pasolini dus nog bij be
trokken is gweest. „Casotto is anders, om-
dat het geen film is,” aldus de regisseur.
„Dat idee had ik toen ik eraan werkte. Bij
een film heb je een aantal acteurs, dat op
de voorgrond ergens mee bezig is. Op de
achtergrond een aantal figuranten dat an
dere dingen doet. Wat mij interesseerde,
was aandacht te geven aan de mensen die
normaal op de achtergrond zitten. Een
film heeft een lopend verhaal nodig en dat
heeft Casotto niet. Voor een film moet je
»n Bos een verhaal verzinnen dat het publiek be-
nsterhaa8t> omdat je dat publiek anders voor de
HAARLEM. Zelden heeft een exposi
tie van de jaarlijkse gemeentelijke kunst-
aankopen een treuriger vertoon te zien
gegeven als thans het geval is in de Vlees
hal. In niets wordt ook maar enigszins een
afspiegeling gegeven van wat momenteel
in het artistieke wereldje van Haarlem
aan de orde is; een direct gevolg van de
vele kritiek waarmee de aankopen in het
verleden en terecht zijn omgeven.
tekst „Beusichem den 25 augustus 1787”.
Voor een Amsterdamse Louis XV brood-
mand uit 1787 werd 12 duizend gulden
betaald en vier, éveneens Amsterdams zil
veren Louis XV-kandelaars gingen voor 25
duizend gulden onder de hamer.
Een bronzen vijzel vond gisteren voor 24
duizend gulden een nieuwe koper, hetzelf
de lot was een tinnen gildekan beschoren
uit 1695 en in Duitsland gemaakt, die voor
18 duizend gulden van eigenaar verwis
selde.
Goede prijzen waren er eerder ook voor
porselein betaald. Maar liefst 15 duizend
brachten een paar slanke eierschalen en
porseleinen Rozenburgvazen op, gemaakt
in de Jugendstil. Acht duizend gulden be
taalde tenslotte een nieuwe eigenaar voor
een Chinees kraakporseleinen schotel.
Op het officieel verschijnen van het
boek Eduard Verkade volgde ook de ope
ning van de tentoonstelling. Tot de eregas
ten op de bijeenkomst in het Theatermu
seum behoorden CRM-minister Til Garde-
niers, de bejaarde actrice Sarah Heyblom,
die nog met Verkade in Die Haghespelers
heeft gespeeld, en mevrouw Eline Verka
de-Cartier van Dissel.
Minister Gardeniers, die reeds een onge
bonden exemplaar van het boek over Ver
kade had gelezen, noemde de biografie
geweldig. Zij karakteriseerde Eduard Ver
kade als een man die nieuwe richting aan
het toneel gaf en daarmee in feite de kiem
legde voor een nieuw toneelbeleid. De mi
nister vond dat het boek ook een voortref
felijk beeld geeft van de mens Verkade in
het licht van zijn tijd, een tijd die hijzelf in
grote mate beïnvloedde.
Eduard Verkade was de jongste in een
gezin van acht kinderen. Hij was door zijn
ouders voorbestemd voor het zakenleven
en wel voor het werk in de broodfabriek
die zijn vader stichtte. Die fabriek was de
voorloper van de huidige Verkade-fabrie-
ken, bekend van koek, waxinelichtjes en
plaatjesalbums.
De jonge Eduard Verkade heeft het ge
probeerd, stichtte zelfs een trijpfabriek,
waarmee hij prijzen won door de kunstzin
nige ontwerpen van zijn stoffen, maar
kwam tenslotte toch bij het toneel terecht.
Daar toonde hij zich zijn leven lang een
zelfbewust zoeker naar het hogere in de
kunst, het magische ervan. Geïnspireerd
door zijn buitenlandse verblijven (Enge
land, Duitsland), waardoor hij grootheden
als Max Reinhardt en Gordon Graig leerde
kennen, ontpopte hij zich vrij vroeg tot een
werkelijk toneelleider.
Het leven van Eduard Verkade wordt
treffend weergegeven in het boek dat zijn
weduwe schreef en dat op de tentoonstel
ling, die tot en met 31 januari 1979 in het
Theatermuseum, Herengracht 166-168 is
te bezichtigen. Zowel op het boek als op de
tentoonstelling zullen we in deze krant nog
uitgebreid terugkomen.
bijzonder meemaken. In een film kun je
dat niet doen en daarom is Casotto eigen-
UWD I»* geen film. Ik heb er geen boodschap
epUI mee willen uitdragen. Mijn overtuiging is,
dat film geen boodschappen hoeft over te
3ORI P brengen.”
Heeft Citti dan geen moeite gehad met
Pasolini’s laatste film Salo? Citti: „Salo
heb ik zelf bewerkt en ik had hem aanvan-
- ---_o--maar
dan heel anders. De Sade is mij erg sympa-
thiek. Ik zou in mijn film dan ook partij
MMpi hebben getrokken voor de vier heren; de
kwellers. Ik zou geen medelijden hebben
ernouo gehad met de slachtoffers, omdat ik niet
Sn Op o begrijp dat mensen zich slachtoffer laten
maken. Op mijn manier zou de film bijna
komedie zijn geworden, maar Pasolini
van vond dat je zoiets niet kunt doen. En
omdat ik niet de kracht zou hebben gehad
een dergelijke film tot in den treure tegen
kritiek te moeten verdedigen, heb ik Paso-
lini aangeboden de film te maken. Dan zou
ik zelf wel weer iets anders bedenken. En
zo is het gebeurd. Ik heb Casotto gemaakt.
*k zou mijn De Sade-film in 1980 hebben
erlangd laten spelen. Pasolini bedacht de link met
de Duitse bezetting.”
„Er waren altijd verschillende projekten
-i en ik tegelijkertijd aan
raatwd! kwerkten. In Afrika zouden we De Wilde
jad 1 lf *eder, gebaseerd op een boek van Pasoli-
ni> gaan filmen. Sinds 1974 hebben we
ü- „Acht poses", een fotocollage van Pieter Zwaanswijk die niet werd aangekocht. Te
zien in de Vleeshal.
ü- Mevrouw Eline Verkade-Cartier van Dissel signeert een exemplaar van het boek
Eduard Verkade, dat zij schreef, en overhandigt dat aan CRM-minister Til Gardeniers.
De minister opende daarop de tentoonstelling in het Theatermuseum, die aan Verkade
gewijd is.
■it Sylvia de Leur temidden van haremdanseressen in de musical Swingpop van Seth
Gaaikema.
