Amerikaanse mezzosopraan brengt Dowland met pure magie
Iris Murdoch
onderscheiden
Kort geding van
STEMRA tegen
Van de Merwe
V:
ER
Vrijheidsweek contra
RO Theater Iaat Johnny
Kraaykamp King Lear spelen
fascisme en racisme
Stralend danspatroon in
verrukkelijk Gr an Trio
Jacinta Hin ontregelt kijkpatroon
11 z
I
Voor The Sea, the Sea
JZ
EXPOSITIEBELEID ZERO MAAKT ONGELUKKIGE START
Cineclub voert
actie voor
Turkse cineast
Van Manen knap bij Nationale Ballet
I
I
F
I
I
I
I
I
I
I
STEN
395,
160,'
298,-
13
KUNST
19 7 8
NOVEMBER
DON DERDAG 23
26966
819
NOORDHOLLANDS PH1LHARMONISCH ORKEST
II
UNIEBOEK-TOP-TIEN
Theaterpersoonlijkheid
bij Frederica von Stade
r onder
(foto Jaap Pieper)
(ADVERTENTIE)
soliste: VERA BETHS - viool
entrée f 10,—
JOHAN VAN KEMPEN
k
(Van onze kunstredactie)
ƒ210,-
f 633,90
(ADVERTENTIE)
f 69.50
ƒ75,-
Van Alice Buis
ƒ32,50
is dit schilderij,
„Het verlangen
moet sterven”,
in het theehuis
ƒ34,90
p.d. 6,90
zien.
fvr.9O
ƒ34,90
ƒ39.50
ƒ19.50
CEES STRAUS
ƒ53,50
ƒ89,50
dirigent: ANDRÉ VANDERNOOT
Concertgebouw Haarlem - zondag 26 november 1978 - 14.30 uur
EERSTE CONCERT SERIE Z
kinderen tot 12 jaar onder begeleiding van volwassene(n) en houders c.j.p. f 2,50
kaartverkoop en plaatsbespreken aan de kassa van het Concertgebouw, Lange
Begijnestraat 13, Haarlem van 10-15 uur; telefonisch 32 09 94 van 12-15 uur.
2560,-
HCHINES
>IEERMA-
lUWKLUI-
DLADEN
programma: Britten - Young Person's Guide to the Orchestra
De Sarasate - Zigeunerweisen
Grieg - Peer Gynt Suite no 1
Offenbach - Orpheus in de Onderwereld
Amerikaanse mezzosopraan van haar tra-
vestierol als Octavian in Strauss’ Rosenka-
valier bij de Nederlandse Opera, drie jaar
geleden. Dat was kennelijk ook reden ge
noeg om de nog slechts 32 jaar oude Frede
rica von Stade met een ongewoon langdu
rig applaus te verwelkomen. Een ovatie
haast, nog voordat zij één toontje had
kunnen laten horen.
Maar wie haar ook eenmaal gehoord
heeft, is zeker onder de indruk. Wat een
stem en wat een uitstraling. Geen wonder
dat deze (aantrekkelijke) vrouw bij de
New Yorkse Metropolitan Opera kind aan
huis is. Wat zouden hier nog voor kritische
kanttekeningen geplaatst kunnen wor
den? Misschien deze: dat Von Stade bij
voorbeeld in een Cenerentola-aria van
Rossini zó jongleert en epateert met de
mogelijkheden van haar stem, dat Rossini
daar in elk geval minder mee gediend is
dan de zangeres zelf. Dan kwam zij heel
wat gedistingeerder uit de hoek met ba
rokke coloratuur in een aria van Achsa, uit
Handels „Joshua”."
Vreemd toch om Mahlers „Lieder eines
fahrenden Gesellen” van een vrouw te
Iris Murdoch heeft zo’n twintig romans
op haar naam staan naast twee boeken
over filosofie. Ze behoort tot een der meest
gerenommeerde schrijfsters van de Angel
saksische literatuur en geniet eën wereld
wijde reputatie.
horen. Maar vreemder nog om de alom
bekende orkestpartij in het oorspronkelijk
concept voor piano naar je gevoel „geredu
ceerd” te krijgen. Martin Katz, Frederica’s
vaste begeleider, was verantwoordelijk
voor de realisatie ervan. Katz begeleidde
vakkundig en volgzaam en als in alle
overige programmadelen artistiek ge
zien soms meer en soms minder geslaagd
Dat Frederica von Stades visie op dit werk
eerst nog verder rijpen moet om in de
uitvoering in zijn geheel te kunnen boeien
is daarbij helemaal niet zo verwonderlijk.
Dan waren de twee songs van Dowland
in al hun intieme maar indringende ex
pressiviteit, in het programma eigenlijk
ongeëvenaard. Wat een ongekend goed en
schitterend volgehouden pianissimo was
hier trouwens te horen. In de manier van
zingen zullen deze Dowlands voor authen-
ticiteitsjagers een gruwel geweest zijn.
Maar voor wie een romantisch hart heeft
en stijlprincipes aan ?’n laars lapt, was hel
pure magie. Merkwaardig overigens dat,
terwijl onder meer de kernachtige klank
steeds de indruk geeft dat Von Stades
stem optimaal goed „zit”, toch de zuiver
heid op sommige momenten wel eens
eventjes in het geding komt.
Dat verder, wat het programma betreft,
de op de folklore leunende, typisch Franse
liederen van Canteloube op één na;
namelijk het ingetogen „Auprès de la ro
se” niet veel gewicht in de schaal legden,
komt voor rekening van de componist.
Dan was er in liederen van Debussy heel
wat meer te beleven, met name in „Noël
des enfants qui n’ont plus de maisons”.
Maar, wat in dit tweede programmage-
deelte weer hélemaal bleek te passen bij
deze zangeres; „O, quand je dors” van
Liszt, was tekenend. Hier kon ze haar gang
weer gaan, met haar natuurlijk gevoel
voor effect en theater. Het concert werd
niet voor niets georganiseerd door de Ne
derlandse Operastichting. Frederica von
Stade is voor deze instelling duidelijk een
relatie om in ere te houden.
LONDEN. De Engelse schrijfster Iris
Murdoch heeft gisteren de belangrijkste
literaire prijs van Engeland, de Booker-
prijs voor fictie, gekregen.
De Bookerprijs, waaraan een bedrag
van 40 duizend gulden is verbonden, werd
haar toegekend voor haar roman The Sea,
the Sea waarin ze het leven beschrijft van
een toneelimpresario die vergeefs tracht
eenzaamheid te vinden in een huis op een
afgelegen rotskust.
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. Van vrijdag 24 tot en
met donderdag 30 november presenteert
de Cineclub voor de zesde achtereenvol
gende maal de Vrijheidsweek. Met deze
manifestatie hoopt de organisatie Cine
club Vrijheidsfilms de aandacht van een
groter publiek te vestigen op films, die de
strijd tegen het fascisme en racisme, voor
de vrijheid en onafhankelijkheid van de
volkeren centraal stellen. Op zeven achte
reenvolgende avonden worden er in De
Smederij aan de Nieuwe Jonkerstraat 9 te
Amsterdam films vertoond die zelden in
een openbare vertoning te zien zijn.
De Vrijheidsweek is in 1973 door de
Cineclub in het leven geroepen omdat re
volutionaire films over de strijd voor een
rechtvaardiger maatschappelijk systeem
in andere landen stelselmatig door de pu
bliciteitsmedia zouden worden vergeten.
De organisatie van de Vrijheidsweek geeft
Dat heeft al spectaculaire voorstellingen
als „Het Liefdesconcilie”, „Het Huis van
Labdakus”, „Duizend en één nacht” en
„Het Balkon” opgeleverd. Bovendien heeft
Franz Marijnen een aantal acteurs die tot
dan toe onopvallend in de marge meelie
pen de kans gegeven zich te ontplooien.
Loe Landré en Jerome Reehuis bijvoor
beeld.
Kraaykamp is uitverkoren door twee
Karge en Langhoff zijn onlangs enige
tijd in ons land geweest om de mogelijkhe
den te onderzoeken en de sfeer te proeven.
Daarbij zijn zij op Kraaykamp gestuit en
menen in hem een groot talent te hebben
ontdekt. Het gevolg is dat Johnny Kraay
kamp niet alleen King Lear zal spelen,
maar bovendien nog enkele belangrijke
rollen zal vervullen in andere stukken die
het RO Theater in het seizoen 1979-1980 in
produktie zal nemen.
Oostduitse regisseurs die King Lear vol
gend jaar in Rotterdam gaan ensceneren.
Het is het wereldvermaarde duo Manfred
Karge en Matthias Langhoff, dat in de
traditie van Bertold Brecht sinds 1961
sterk vernieuwend is bezig geweest met de
theaterkunst. Eerst bij het Berliner En
semble en sinds 1969 bij de Volksbühne.
Franz Marijnen zelf, in geheel Europa ge
waardeerd en gezocht regisseur, heeft het
tweetal gecontracteerd om King Lear
vorm te geven.
Het geheel van deze expositie levert een
niet volledig geslaagde keuze op, die mis
schien bij een volgende keer beter kan
worden waargemaakt
(Tot en met 5 december, maandag tot en
met vrijdag van 17-22 uur, op zaterdag van
18-21 uur)
1415,-
1320,-
125e
i
digd, zijn er vier ofwel verboden ofwel
zwaar gecensureerd door de Turkse over
heid. In 1974 werd cineast Güney zelfs tot
achttien jaar dwangarbeid veroordeeld,
nadat hij beschuldigd werd van moord op
een rechter. Tientallen getuigenrapporten
en een officieel onderzoek wijzen deson
danks op zijn onschuld.
regelmatig te kennen dat revolutionaire
films het publiek niet bereiken omdat het
bioscoopbedrijf en de omroepen er stil
zwijgend aan voorbij gaan.
Het thema van de manifestatie wordt
uitgewerkt in een programmering waarin
films het oog achtereenvolgens richten op
Eritrea (vrijdag 24), Turkije (zaterdag 25),
Amerika (zondag 26), Argentinië (maan
dag 27), Albanië (dinsdag 28), en de oor
spronkelijke gekleurde bevolking van
Australië (woensdag 29) en de positie van
de vrouw in Suriname (donderdag 30 no
vember).
Naast dit centrale thema richt het festi
val zich op de persoon van de Turkse
acteur en regisseur Yilmaz Güney, voor
wiens vrijlating men dit jaar opnieuw een
campagn'e start. Güney zuchl momenteel
voor de vierde keer sinds 1968, het jaar
waarin hij politiek-bewogen films ging
maken, in de cel. Van de tien films die hij
het afgelopen decennium heeft vervaar-
ROTTERDAM. Johnny Kraaykamp
sr. gaat het volgend jaar King Lear spe
len. Kraaykamp is geëngageerd door het
RO Theater, het Rotterdams gezelschap,
dat na een moeilijke start sinds enkele
jaren een opmerkelijke bloei beleeft on
der de regiebemoeienissen van de Belg
Franz Marijnen. Waar het gros van de
Nederlandse toneelgezelschappen zijn
heil zoekt bij diepe, inhoudelijke analyses
en strenge vormgeving, heeft het RO
Theater directe emoties en een uitbundi
ge vormgeving als uitgangspunt gekozen.
Frederica von Stade neemt samen met haar begeleider, de pianist Martin Katz het
applaus van het publiek in ontvangst.
De tien meest gekochte boeken In november 1978
1 Rien Poortvliet
HET BRIESCHEND PAARD
Van Holkema Warendorf
2 Jaap ter Haar
GESCHIEDENIS VAN DE LAGE LANDEN,
IN KLEUR deel I en II, per deel
Fibula van Dishoeck
3 Martin Rabe/Georg Schultz
SCHOONHEID IN BEELD
De Haan-Haarlem
4 Rien Poortvliet/Wil Huygen
LEVEN EN WERKEN
VAN DE KABOUTER
Van Holkema Warendorf
5 ENCYCLOPEDIE VOOR IEDEREEN
De Haan
6. Tony van Verre
TONY VAN VERRE ONTMOET
SIMON CARMIGGELT
(Boek en Plaat-Combinatie)
De Gooise Uitgeverij
7 Dick Laan
PINKELTJE SERIE
Van Holkema Warendorf
8. Rien Poortvliet/Jaap ter Haar
SINTERKLAAS EN KERSTBOEK
Van Holkema Warendorf
9 Tony van Verre
TONY VAN VERRE
ONTMOETTE KO VAN DIJK
(Boek en Plaat-Combinatie)
De Gooise Uitgeverij
10 James A. Michener
HAWAII
Van Holkema Warendorf
TOP-TIP VOOR DECEMBER
Pierre Heijboer
KAMPIOENEN EN KRUKKEN
IN KNIEBROEK
Fibula van Dishoeck
(verkrijgbaar in elke boekhandel)
haar thematiek is universeel en laat zich
ook vlot verstaan. Technisch gezien vallen
er veel gebreken op: fijnschilderen eist nu
eenmaal een vergaande beheersing van
materiaal zowel als van het te behandelen
onderwerp. De meeste schilderijen van
Alice Buis ogen tamelijk schraal, ze schil
dert te zeer „rechtstreeks" met kleuren die
een sterkere verdieping nodig hebben.
Yilmaz Güney staat bekend als een aper
te tegenstander van de anti-democratische
tendenzen bij de Turkse overheid, die hij
sterk in zijn films heeft gekritiseerd. Enke
le maanden geleden gingen vakbroeders
en acteurs in Turkije de straat op om zijn
vrijlating te bepleiten. Cineclub bracht vo
rig jaar Güneys Hoop (Umut) uit. Dit jaar
beleeft een andere film van deze Turkse
cineast zijn Nederlandse première. De
Klaagzang (Agit) laat het leven zien van
vier ontvluchte gevangenen die in het on
herbergzame Oost-Turkije moeizaam in
hun levensonderhoud moeten trachten te
voorzien. De film is in Turkije diverse
malen bekroond.
Opmerkelijk is daarnaast de première
van de Australische filmdocumentaire
Protected op woensdag 29 november. Deze
productie gaat in op de stelselmatige be
perking van de rechten van de oorspron
kelijke bevolking van het zuidelijkste we
relddeel, de zogenaamde Aborigines.
Twee vertegenwoordigers van de
belangenorganisatie van deze minderheid,
Mick Miller en Joyce Hall, zullen op deze
avond aanwezig zijn.
HAARLEM. Met het beschikbaarstel
len van een overvloedige wandruimte in
de hal, het restaurant en het theehuis wil
Zero een poging doen om het nog altijd
zeer geringe aantal expositiemogelijkhe
den in Haarlem te verbeteren.Het alterna
tieve jongerencentrum aan de Bakenes-
sergracht werkt in het algemeen aan de
bewustwording van zijn publiek hetgeen
op spirituele basis gebeurt. Je vindt dat
terug in tal van manifestaties op het cul-
tureel-consumptieve vlak, maar ook in de
cursussen die variëren van yoga tot astro
logie en gezond koken en eten waarbij de
sporen van de in de jaren zestig zo popu
laire oriëntatie op het Oosten nog zeer
duidelijk aanwijsbaar zijn. In het exposi-
tiebeleid waarvoor Hans Donderwinkel
zich heeft opgeworpen, wordt die lijn eve
neens doorgetrokken: de exposant dient
een kijk op de wereld te hebben om aldus
een indruk van een bewustwordingspro
ces weer te geven.
Nu kun je met die opvatting veel kanten
uit, want voorzover de kunstenaar van nu
geen egotrippende navelstaarder is die te
pas en te onpas de trucendoos opentrekt, is
hij altijd wel bezig met de wereld zoals hij
die ziet. Tenslotte is ook kunst een vorm
van communicatie die op voorhand een
(soort van) visie op een persoonlijk of meer
algemeen gebeuren geeft. In jiet beleid
zoals Zero dat voor de komende maan
den heeft uitgezet, is die verscheidenheid
ook terug te vinden. Zo staat er een ten
toonstelling te wachten van affiches die
Milieudefensie heeft laten ontwerpen en
een Indianenexpositie.
Het tienjarig bestaan van de Stichting
Electric Center (de beheervorm waarbin
nen Zero bestaat) in mei 1979 zal onder
meer gevierd worden met een tentoonstel
ling die allerlei vormen van (alternatieve)
energievoorziening zal laten zien.
De lopende expositie is echter ten dele in
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. Cabaretier en ex-
STEMRA-bestuurslid Jaap van de Merwe
moet zich, op een boetebeding van 10.000
per keer, voortaan onthouden van onware
opmerkingen over de STEMRA, het bu
reau dat de muziekauteursrechten int, en
de bestuurderen daarvan.
AMSTERDAM. Hoezeer Frederica
ton Stade een echte theaterpersoonlijk
heid is, was op haar recital van gister
avond misschien nog wel het best af te
leiden uit een van haar toegiften: de aria
Ah' Quel diner je viens de faire” uit „La
Péne hole” van Offenbach. De durf, de
vrijheid en vooral ook de controle om er
precies die gechargeerdheid in te leggen
dat de betreffende uitbeelding van een
tronken vrouw geloofwaardig wordt, zon
ter gebaren, alleen met de stem; dat is het
tuivere gevoel voor muziektheater.
En dan de daaraan voorafgaande toe
gift, een Cherubino-aria uit Mozarts „Figa
ro Daaruit kon je al klinkt het mis
schien een beetje vreemd eigenlijk ook
Bneteen de ideale „Carmen”-zangeres des-
Blleren. Wanneer zou Frederica von Stade
die voor haar zo geknipte partij van Bizet
gens op de plaat brengen?
Ja, de plaat! Want van haar grammo
foonplaten, daarvan kende een klink per
centage van het aardig volgestroomde
Amsterdams Concertgebouw deze zange
res. Anderen, en misschien waren er daar
nog wel meer van, herinnerden zich deze
AMSTERDAM. Gran Trio van Hans
van Manen op het pianotrio in B van
Frans Schubert bij Het Nationale Ballet
bleek woensdagavond in de Stadsschouw
burg een gelukkigmakend ballet te zijn.
Het begin deed dat niet vermoeden, het
stokte wat, deed wat rommelig aan. Maar
ja, ook het begin van deze muziek van
Schubert voorspelt nog niet zijn gelukki
ge ontwikkeling. In een balzaal dansen
wat paren maar tussen één paar wil het
niet vlotten. Het meisje zit op haar stoel te
wachten en de jongen schijnt te verlegen
om haar te benaderen. Misschien wil hij
wachten tot ze alleen zijn, maar steeds
komen er weer andere mensen op. Aan het
eind van het eerste deel is er nog niets
gebeurd en verlaat het meisje de zaal,
waarna de jongen wanhopig achterblijft.
Dan komt er op het langzame deel een
uiterst beheerste wanhoopssolo van de
jongen die zo in zijn verdriet opgaat, dat
hij niet eens merkt dat zijn aangebedene
.binnenkomt en in de schaduw naar hem
blijft staan kijken. Gevolg: het meisje
neemt het initiatief en ze dansen samen.
Het volgende deel geeft ons alle gelegen
heid ons op de muziek te concentreren. Er
verschijnt een voordoek met een afbeel
ding van een Oostenrijks heuvellandschap
en een meer en gedurende de hele exposi
tie van het derde deel worden we niet
afgeleid door dans.
Daarna worden we trouwens ook met
afgeleid door dans, want wat Van Manen
dan aan beweging invult past zich zo schit
terend aan bij de stroom van de muziek
dat je je aandacht volledig bij het klanken
spel kunt bepalen. Het zit vol verrassingen,
speelse vondsten en vloeiende bewegin
gen. Voor iedere harmonische wending
weet de choreograaf de erbij passende
situatie te vinden en de zonnige melodieën-
stroom van Schubert vindt niet alleen een
vertaling in een warm decor (van Jean
Paul Vroom), maar ook in een stralend
danspatroon.
Het lijkt wel of Hans van Manen na het
grote aantal aanlopen, dat hij bij een ontel
baar aantal romantische muziekstukken
maakte, zich nu opeens voluit durft te
laten gaan in een pure uiting van roman
tiek. Misschien is het juist dat geremde dat
mij in zoveel van zijn werken de laatste
tijd stoorde. Maar die remmingen zijn dan
I nu verdwenen en het resultaat is een ver-
F rukkelijk ballet
Van Manen maakte dit werk in mei voor
het ballet van de Weense Staatsopera,
maar bij de keuze van zijn dansers in Het
Nationale Ballet heeft hij ook een uiterst
gelukkige hand gehad. Clint Farha als de
verlegen jongen had in het begin van zijn
^*1° nog een enkele zwakke plek (het vuis-
Pnschudden in wanhoop is ook wel erg
moeilijk geloofwaardig te maken), maar
was verder subliem tot in de kleinste nuan
ces van de ontwikkeling van zijn rol.
Prachtig tegenspel gaf Mea Venema, zo
m>ld, zo puur en zo aanbiddelijk dat de
wanhoop van Clint bij haar afwezigheid
en de blijdschap na haar kus voor iedereen
volkomen begrijpelijk was. En dan de bei
de andere paren, Sonja Marchiolli (die
deze rol in een week had moeten opnemen
voor een geblesseerde collega) was ronduit
stralend en haar partner, Han Ebbelaar,
■•.ns*e nok een erg leuke, speelse solo,
onique Sand en Francis Sinceretti pas-
tegenspraak met de taakstelling dat het
geëxposeerde een bijdrage dient te leveren
aan een bewustwordingsproces. Er wer
den twee kunstenaressen aangetrokken
die beiden banden hebben met Haarlem:
Alice Buis, thans woonachtig in Friesland
en Jacinta Hin die in Haarlem woont en
werkt.
In de tekeningen van Jacinta Hin is
slechts met grote moeite iets van een visie
te vinden. Haar werk laat zich niet in
bepaalde stijlen onderbrengen, hetgeen
minder gebeurt uit een behoefte aan indi
vidualisering dan door gebrek aan zeg
gingskracht. Met een minimale expressie
tekent ze een slordig lijnenspel waaruit je
soms menselijke figuurtjes kunt distille
ren. Haar tekeningen werken in zoverre
ontregelend dat je met je normale kijkpa
troon niets kunt aanvangen. Er staat niets
meer dan de eenvoudige en rommelig ge
trokken lijnen en stippeltjes, niet heeft een
grotere functie dan zijn loutere aanwezig
heid.
Nu is een van de betrachtingen waaraan
minimalisten zich overgeven de wens om
tot een esthetisch voldoeninggevend uiter
lijk te komen van datgene waarmee ze
bezig zijn. Maar ook daar voldoet Jacinta
Hin niet aan. Het is bladvulling, niet meer
en niet minder.
Veel sterker bezig met een aantal the
ma’s die zelfs ten grondslag liggen aan ons
bestaan is Alice Buis uit Oosterwolde. In
magisch-realistische stijl verbeeldt ze haar
gevoelens omtrent leven, geboorte en
dood. Ze is erg vertellend bezig, soms zelfs
zo sterk dat er sprake is van een dwangma
tig verloop in haar schilderijen. Overigens
is dat een gegeven waaraan meer van haar
stijlgenoten mank gaan en dat in de loop
van de tijd nogal eens irritant kan gaan
werken.
De betoogtrant waarmee dat gebeurt
komt bij Alice Buis zeer begrijpelijk over:
Voor verder inlichtingen kan contact
opgenomen worden met Cineclub Vrij
heidsfilms, telefoon 020-250045 of
020-250057.
van Zero te
Dat eist de STEMRA in een kort geding
bij de rechtbank in Amsterdam naar aan
leiding van een paginagroot artikel, dat
eind oktober in het Vrije Volk werd ge
plaatst. Daarin stond opgetekend uit de
mond van Van de Merwe, dat hij, niet
herkozen bestuurslid, de enige niet-cor-
rupte in het hele bestuur was, dat de
STEMRA miljoenen in eigen zak stak, dat
dë helft of nog meer van de inkomsten uil
de auteursrechten verdween in de zak van
platengiganten als Strenghold en Philips.
De STEMRA was geschokt over het arti
kel, Van de Merwe krabbelde wat terug en
in een wat laat geplaatste rectificatie zei
hij dat er best een paar nette mensen bij de
STEMRA zitten, maar dat er maar zo
weinig zijn. Zaterdag heeft Van de Merwe
zich in het radioprogramma „In de rooie
haan” weer, althans volgens de STEMRA,
grievend uitgelaten over het corrupte sys
teem dat de STEMRA gebruikt bij de
verdeling van de inkomsten. Puur schade
lijke nonsens, noemde mr. Knipscheer de
ze uitlatingen, strijdig met de waarheid,
onrechtmatig, de fatsoensnormen ver
overschrijdend.
Mr. Th. Bremer, optredend namens Van
de Merwe, zei dat zijn cliënt niet verant
woordelijk is voor de inhoud en de vorm
geving van het interview; het woord cor
ruptie, zoals genoemd, mocht door hem
niet gebruikt worden. Corrupt was hier
namelijk bedoeld als vermenging van be
langen. Toen hij het gewraakte woord toch
in de krant las, had hij meteen om een
rectificatie gevraagd, die pas later en in
een andere vorm werd toegestaan.
De opzet van het artikel was niet geheel
overeenkomstig Van de Merwe’s bedoe
ling en mr. Bremer vroeg zich dan ook af
waarom de krant niet verantwoordelijk
was gesteld in plaats van Van de Merwe
zelf. Hij vroeg zich tevens af waarom de
STEMRA, die ruimte was aangeboden om
de eigen inzichten tegenover die van Van
de Merwe te stellen, hierop niet was inge
gaan. Uitspraak in deze zaak op 30 novem
ber.
ten zich uitstekend bij de anderen aan,
terwijl het corps de ballet van vier paren
de zonnige sfeer en het kabbelende geluk
goed wist vol te houden.
Het pianotrio in de zaal, Carlos Miranda
(piano), John Knight (viool) en Larry Lens-
ke (cello) klonken in het begin nog wat stug
maar kwamen gaandeweg steeds beter op
gang in een onbezorgd musiceren dat bij
zonder plezierig was om aan te horen. De
voorstelling begon met Pyrrhische dansen
II van Toer van Schayk en Ramifications
van Rudi van Dantzig. In dit laatste ballet
viel vooral Wade Walthall bijzonder op in
een eerst zeer gespannen en later ontroe
rende solo.
Vanavond treedt Het Nationale Ballet
weer op in Amsterdam met serenade, Ra
mifications en Gran Trio. Het laatste ballet
gaat trouwens ook op 26 november in
Amsterdam en op 27 november in Amstel-
veen.
CONRAD VAN DE WEETERING
