KLOKKEN
Uitbreiding Van Abbemuseum
straalt grote armoede uit
VAN NIEL
tv-
De Appel brengt
literatuur met
veel vakmanschap
Assepoester aanwinst
voor Scapino Ballet
Magnificat mist Handelachtige pompeusheid
Bartoks Opus 19 onder
Erdelyi on ver getelijk
Folkwangschule
formeel
s
van karakter
■kH
Collectie hedendaagse kunst verdient beter onderkomen
HORLOGERIE
Bestuursmutatie in
Teylers Stichting
Teksten van Julio Cortazar in Net Vlies
Langdradig ballet
indruk
Erotica geveild voor
driekwart miljoen
KUNST
19 7 8
MAA N D A G
DECEMBER
1 8
8
(Van onze kunstredactie)
DUIDELIJKE
GROEI IN
PRODUCTIES
NA VARRO
EINDHOVEN. Zaterdagmid
dag heeft de Eindhovense burge
meester Van der Lee het ver
nieuwde en vergrote Stedelijk
Van Abbemuseum in zijn stad ge
opend. De totale kosten hiervoor
bedragen vijfeneenhalf miljoen
waarvoor Eindhoven nu een mu
seum heeft met een aula, een
prentenkabinet, een bibliotheek,
een zaal voor educatief werk en
een studio voor audiovisuele me
dia. De werkzaamheden hebben
ruim een jaar geduurd, maar het
museum is in die periode maar
drie weken geheel gesloten ge
weest. Met de uibreiding en ver
nieuwing van het museum is een
voorlopig einde gekomen aan de
wensen van drie opeenvolgende
directeuren om meer armslag te
krijgen voor hun tentoonstellings-
beleid.
Deze week in onze portieketalage 2
staande klokken in donker eiken, met
grote glasdeur en prachtig Westminster
speelwerk. Wij leveren u direct en advi
seren u graag.
inken.
NOS-
i op 1
Het
oepen
reren-
iering
igster
haar
geen
jeteur
1
GR. HOUTSTRAAT 86 - HAARLEM
Tel. 312934 - Speciaalzaak sinds
1883
ia!.
proces-
Fischer maakt Bach springlevend
AMSTERDAM. Het Nederlands Kamerorkest ging
haal werd in 1964 verfilmd.
JOHAN VAN KEMPEN
zal op
an het
V-serie
Ier Pie-
I. Deze,
t en in
:enheid
trtedag
ie serie
is werd
stie ge-
intwer-
i, in de
Steen-
svange-
en-pro-
Zo op het eerste gezicht lijkt dat al
heeft het dan lang moeten duren een
vreugdevolle zaak. Bij nadere beschou
wing is er toch maar weinig reden tot
De eerste projectgroep die zich ging
bezighouden met de uitbreidingsplannen
voor het Van Abbe werd al in 1956 inge
steld. Het resultaat, na ruim 22 jaar, is een
verdubbeling van de expositieruimte en
een uitbreiding van de kantoorfacilitej-
ten. Nieuwe toevoegingen zijn een ruimte
voor museumlessen, een aula, een pren
tenkabinet en een voor publiek toeganke
lijke bibliotheek.
Een oude bekende bij de aankleding van
dit soort balletten bij Scapino is Wim Bij
moer, die deze keer over een romantisch
palet beschikte met veel zachtere kleuren
dan bij zijn vorige balletten. Bijmoer:
„Vanwege de felle snoepjeskleuren in De
Notenkraker noemde iemand me toen
Wim-Jamin-Bijmoer. Niet dat ik dat erg
vond, integendeel, ik lach me kapot, maar
ik heb het nu toch weer eens anders ge
daan.” De decors met hun doorschijnende
tapijten op de achtergrond en hun hoge
geschilderde trappen zijn als steeds bij
Bijmoer, schitterend.
Even schitterend is een nieuwe verschij
ning bij het Scapino Ballet, Janet Popeles-
ki, een ranke snelle danseres met een hoge
sprong en veel dichterlijke kwaliteiten.
Het succes van de voorstelling is in in niet
geringe mate afhankelijk van haar een
voudige maar erg geloofwaardige weerga
ve van de hoofdrol.
Toen De Wilde in '64 vertrok, liet hij in
de regio een hedendaags kunstmuseum
achter, waarin alle belangrijke stromingen
van onze tijd met kwalitatief voortreffelijk
werk vertegenwoordigd was. Behalve aan
kopen van werk van Picasso, Bracque en
Fernand Leger, is er een boeiend overzicht
te vinden van De Stijl (Mondriaan, Van
Doesburg en Van der Leek) en een unieke
collectie van constructivisten als El Lis-
sitzky en Moholy Nagy.
In de jaren ’60, na het vertrek van De
Wilde naar Amsterdam, legde diens opvol
ger Leering het accent meer op een sociaal
kunstbeleid. Afgezien van zijn aankopen
die de traditie min of meer voortzetten,
met werk van neo-constructivisten en sy
stematische kunstenaars als Lohse, Dek
kers en Peter Struycken, zorgde hij voor
een doorbraak in het museumbeleid door
in het begin van de jaren ’70 aandacht te
vragen voor het maatschappelijk gebeu
ren, waarin kunst een rol speelt. De ten
toonstelling De Straat was een opvallende
en discussielosmakende gebeurtenis in dat
beleid.
Een discussie die behalve het functione
ren van de kunstenaar, ook de plaats van
het museum in onze tijd op scherp stelde
en in feite tot op vandaag de dag nog niet
Janet Popeleski als Assepoester in de
nieuwe productie van het Scapino Ballet.
verstomd is. Toen in 1974 Rudi Fuchs
kwam, werd weer meer gekozen voor de
individuele kunstenaars. Een reeks van
tentoonstellingen van recente tendensen in
de beeldende kunst heeft inmiddels Eindh
oven gepasseerd.
De voorgefabriceerde wanden zijn be
spannen met textiel, dat overal aan het
bollen is, het plafond is samengesteld uit
geperste stroplaten, die behalve een intens
armoedige indruk door de grote hoeveel-
Conceptuele kunst en minimal Art als
actuele uitingen krijgen in het Van Abbe
volop de gelegenheid.
Juist tegen de achtergrond van het le
vendige en uitdagende beleid dat in be
trekkelijk korte tijd in Eindhoven wordt
gevoerd en waarover in de museumwe
reld volop deining aan de gang is is het
bedroevend dat dit museum is uitgebreid
met een noodoplossing waaraan van alles
mankeert.
(Van onze kunstredactie)
HAARLEM. In het bestuurscollege
van Directeuren van de Teylers Stichting
heeft zich een mutatie voorgedaan. Mr. L.
H. Graaf Schimmelpenninck, die sinds
voorjaar 1973 deel uitgemaakt heeft van
het bestuur van de stichting, heeft zijn
functie neergelegd omdat hij zich in het
oosten van het land gaat vestigen. In zijn
plaats hebben Directeuren benoemd ver
klaard mr. H. D. de Vries Robbé, notaris te
Haarlem.
rur be-
2).
iter be-
:erheid,
de toet-
skeurd.
t NOS-
iit jaar
zender-
plaats
2).
vande-
>erie.
len vijf
tubens,
It door
jsen. In
ijdag 5
zien is,
tubens.
indelen
(Italië),
.ntwer-
en ten-
In to-
onderd
;rkt.
muziek.:
cenfüm.
Ites Dy-
m. Aan-
te-Jour-
Film-
i Eous-
jr. film.
•rmatie
■n Itali-
ramma.
Panora-
Doku-
3. 20.00
l.OOAk-
rmisma-
rmatief
e Liebe
imaal
enthousiasme, want wat er na zolang be-
zig-zijn tot stand is gekomen, is uit archi
tectonisch oogpunt bezien een intens droe
vig geheel.
Het Van Abbemuseum had na de 30 jaar
waarin het zich een zo opvallende reputa
tie ook internationaal als museum
van hedendaagse kunst heeft verworven,
heel wat beter verdiend dan de „cash and
carry”-achtige nieuwbouw die het er nu bij
heeft gekregen.
Het oorspronkelijke museum ge
bouwd in 1936 door architect Kropholler
begon naam te maken toen mr. E. de
Wilde, de huidige directeur van het Stede
lijk Museum in Amsterdam, er vlak na de
oorlog de leiding kreeg.
Hij was het die uit de nogal vage doel
stellingen van de start, een beleid ontwik
kelde dat de basis heeft gelegd voor het
overzicht van de beeldende kunst van de
20e eeuw, dat nu in Eindhoven te vinden is.
Belangrijke werken van de hoofdstromen
uit onze tijd werden door hem aangekocht,
met opvallende tentoonstellingen van ac
tuele ontwikkelingen in de kunst maakte
hij van het Van Abbe een plek die naast
het Stedelijk in Amsterdam, dat door
Sandberg zo’n grote naam had gekregen,
nauwelijks genegeerd kon worden.
De Appel en zijn Peter van der Linden
behoren duidelijk tot die tweede groep, die
mij persoonlijk nader aan het hart ligt. Zij
nemen teksten - in het programma Net
Vlies dat in het Appeltheater in Schevenin-
gen in première ging zijn dat teksten van
de Argentijnse schrijver Julio Cortazar en
van Peter van der Linden zelf - en spelen
met, over en achter die woorden. Ze spelen
er met licht en geluid overheen en laten die
teksten onverlet. Sterker: die teksten ko
men duidelijk en krachtiger over dan wan
neer men had volstaan met een zo helder
mogelijke zegging.
De tweede groep won dus ook deze keer,
maar bovendien is er een fraai stuk auto
noom theater ontstaan van ruim vijf kwar
tier, onderhoudend, boeiend en ethisch
zeer verzorgd. Julio Cortazar is in ons land
wel bekend: vrijwel het gehele oeuvre is
vertaald en een paar weken geleden was
op de televisie een interessant interview
met hem te zien. Hij schrijft ogenschijnlijk
absurd, maar zeer benauwend en obsede
rend proza met beelden die direct uit het
onderbewustzijn lijken op te wellen en die
zich ook op die directe manier op de lezer
(of in dit geval op de toeschouwer) richten.
Met enkele van die teksten zijn Peter van
der Linde, Katrien Vansteenkiste en
Hubert Fermin gaan werken, improvise
ren, Combineren en aanvullen. Er is op die
manier een samenhangend, zorgvuldig af
gewogen stuk theater ontstaan waarvan
men kan vermoeden hoeveel geest, vernuft
en pure arbeid het moet hebben gekost,
maar dat men er niet aan afleest. De drie
ROTTERDAM. Met Assepoester, dat
zondagmiddag in de Rotterdamse
Schouwburg in première ging, maakte Ar
mando Navarro zijn derde avondvullende
produktie voor het Scapino Ballet, na
Coppélia en De Notenkraker. Het moet
gezegd worden, dat er een duidelijke groei
in deze produkties zit en vooral wat de
regie betreft het spelen met dramati
sche spanningen had Navarro deze keer
een gelukkige hand.
ramma-
iser Ge-
aortage.
tv-serie.
ulinaire
rannna.
n Mars-
adserie.
Jet. 0.00
pecial.
p de
?umen-
„Air”, van de ter opening gespeelde Derde Suite gelukkig - 1
niet het ijltempo dat Jos van Immerzeel er in diens actuele toewijding benaderde Bach, die mede daardoor als geheel
„t t: i J een zeer positieve ervaring opleverde. Zo zie je dat alle
15 Infor-
Open
irogram-
Morgen.
rbericht.
5 Lillie,
rogram-
Scène uit Net Vlies met van links naar rechts Hubert Fermin, Katrien Vansteenkiste
en Peter van'der Linden. (Foto Pan Sok)
AMSTERDAM. De VARA-matinee
was deze zaterdag gewijd aan werk van
Bartók, waarbij het vooruitzicht werd ge
boden dat Bartók hier nog zelden ook zo
geëigend als Bartók had geklonken. Want
Miklós Erdelyi, die in dit programma in
het Amsterdams Concertgebouw de lei
ding had over het Radio Filharmonisch
Orkest, geldt als een van de beste Bartók
specialisten. Hetgeen zich onder meer in
het uit het hoord dirigeren van de partitu
ren kon uiten. En zeker óók in het klin
kend eindresultaat van de ter opening en
met grote gevoelsintensiteit gespeelde
Deux Images opus 10.
Met het breed uitgemeten en ingewik
keld in elkaar gesleutelde en nu dus ge
speelde „Tweede” ligt dat allemaal heel
anders. Het is weliswaar de gerijpte Bar
tók, maar dat neemt niet weg dat dit in
cerebrale constructies verstrikt geraakte
werk tot de moeilijkst verteerbare compo
sities van deze meester behoort. Dus nu
bepaald niet een voor de hand liggende
programmakeus voor een dergelijk con
cert. Bovendien een spijtige omstandig
heid om de hiervoor geëngageerde soliste
niet in een voor het publiek toegankerlij-
ker werk te horen. Temeer daar het niet
ging om een regelrechte ontdekking.
koor door de dirigent tot meer bescheidenheid gemaand.
Evenals trouwens de solisten - Lucia Kerstens, Leena
Ook al een heel eigen manier van dirigeren, deze losjes Kiilunen, Zeger Vandersteene, Harry van der Kamp - die
bewegende Ivan Fischer! Zijn authenticiteits-opvatting zo nu en dan zelfs wel eens een wat timide indruk maakten
veroorzaakte op dit Bach-concert in het middendeel, in hun overigens verzorgd gebrachte vocale partijen.
Desalniettemin een met duidelijk voelbare, oprechte
AMSTERDAM. Het Nederlands Kamerorkest ging er nie^ °P de gebruikelijke wijze uit, maar voegden zich
deze zondagmiddag, stilistisch gezien en natuurlijk niet met miMe klank in het transparant gehouden geheel.
qua instrumentarium, op de authentieke toen Onder de
5 Kleu-
School.
19.40
Muzie-
mentai-
ia. 22.15
Erdelyi is een dirigent die in zijn drukke
gebarentaal niets aan het toeval durft
overlaten, maar het orkest toch niet in een
te knellend harnas dwingt om de muziek
vrij te laten klinken. Daarbij kiest deze 50-
jarige Hongaar over het algemeen voor
een, in dynamisch opzicht, hoog klankge-
middelde. Vooral het na de pauze geboden
opus 19, „De wonderbaarlijke Mandarijn”,
waar Bartók weliswaar overal buitenge
woon fantasierijk instrumenteert maar je
tevens met orkestraal geweld overdondert,
leverde die handelwijze wel enige beden
kingen op. En zulks ondanks het féit dat
het RFO zich van zijn meest virtuoze kant
liet zien.
Daarom was het des te verheugender dat
hier de integrale versie van deze Wonder
baarlijke Mandarijn werd uitgevoerd. Wat
wil zeggen: met inbegrip van de laatste
bladzijden van deze partituur, die oor
spronkelijk voor een pantomime-spel
wordt ontworpen. Bartók liet in zijn later
vervaardigde concert-versie dat laatste ge
deelte weg. Misschien mede uit praktische
overweging, omdat hier nog voor luttele,
maar overigens zeer effectieve passages,
een koor benodigd is. Maar, om kort te
gaan, die laatste tien minuten vormen het
meest indrukwekkende gedeelte van deze
hele compositie. En de meesterlijke ma
nier waarop Erdelyi dit met het RFO en
met medewerking van het Klein Omroep
koor heeft kunnen realiseren, is onvergefe
lijk en boden in zekere zin soelaas voor de
onbevredigende kanten aan dit concert.
Want, strikt genomen was dit toch wel
een wat ongelukkig programma om een
pleidooi te kunnen houden voor Bartók’s
kunst. Het enige rijpere specimen uit diens
oeuvre was op deze VARA-matinee verte
genwoordigd in de vorm van het Tweede
Vioolconcert. Eigenlijk hét Vioolconcert.
Sinds Menuhin zo’n tien jaar geleden een
„vroeg” en dus het „eerste” vioolconcert
ontdekte, wordt het andere Concert uit
1938 het Tweede genoemd. Het zoge
naamde Eerste Vioolconcert is echter een
onvoldragen jeugdwerk en eigenlijk niet
veel meer dan een curiosum.
- al °P z’n overtuigendst laten horen in het dubbelkorige
wend zijn. Niet alleen een veel acceptabeler, maar zelfs motet „Komm, Jesu, komm" BWV 229. In het Magnificat
een heel bijzondere Bach, waarna men zaterdag in het Jeken de meewerkende leden van het Nederlands Kamer-
Haarlems Concertgebouw kan luisteren.
Die ontdekking betrof dan Sylvia Mar-
covici. Een temperamentvolle Roemeense,
die nog veel muzikale harten in beroering
zal brengen en ook heel wat muziekjourna
listieke pennen in beweging zal zetten..
Want wat deze violiste in haar Slavisch
getinte spel aan indrukken achterliet, was
niet gering. Slechts 26 jaar oud en dan een
manier van poneren, waarbij alle in dit
werk toepasbare facetten van voordracht
en techniek, optimaal Worden uitgebuit.
Een kolossale toon zonder enige grofheid
en een scala van kleuren om alle nuances
uit de diepen.
En het dient gezegd, dat Erdelyi en het
RFO deze meervoudig winnares van-viool
concerten, alle ruimte lieten om haar soli,
tegen een decor en tegenspel van uiterst
verzorgd gebrachte orkestpartijen, het ge
signaleerde reliëf te verlenen.
JOHAN VAN KEMPEN.
SCHEVENINGEN. Tussen mensen,
die letterkundige zaken, gedichten of pro
za voor een zaal vol mensen willen bren
gen, wil nog wel eens verschil van mening
- die tot een slaande ruzie kan uitgroeien -
ontstaan over de manier waarop dat moet
gebeuren. Er is een achtenswaardige
groep die meent dat de teksten voor zich
moeten en kunnen spreken: „Lees die tek
sten maar zo mooi mogelijk, dan doe je
wat je moet doen. Anderen, even achtens
waardige lieden, roepen verachtelijk: „Ja
wel, weer zo’n volksuniversiteitsavondje,
niks ervan, je moet die teksten opsieren
met theatermiddelen en de mensen boeien
en pakken’’.
Het sprookje van Assepoester is zo alge
meen bekend, dat ik de inhoud daarvan
hier niet hoef weer te geven. Het wordt in
het ballet zo verteld, dat er veel in gedanst
kan worden, zoals het divertissement van
het gevolg van de goede fee (Lente, Zomer,
Herfst en Winter); de dansen aan het hof
van de prins en een paar dansen uit de
landen die de prins bezoekt om aan de
hand van het verloren schoentje Assepoes
ter terug te vinden.
Die hele opzet zit al opgesloten in de
muziek, die Serge Prokofiev in 1941 voor
het Kirov Ballet in Leningrad schreef. (De
De nieuwbouw bestaat uit een zoge
naamd semi-permanent noodgebouw, dat
is opgetrokken uit bouwmaterialen die nu
al alle mankementen vertonen waaraan
het binnen de kortste tijd te gronde zal
gaan.
Ivan Fischer zorgt er namelijk voor, dat alle accenten
die de geëigende cadans van deze muziek versterken,
soepel en natuurlijk worden gelegd. Zonder tot de stereo
tiepe manier van doen te geraken, die Bach tegenwoordig
maar al te vaak de nek omdraait.
Hoe dicht overigens de negatieve kenmerken van het
authenticiteits-streven bij de positieve uitingen ervan
kunnen liggen, bleek op dit NKO-coneert wel in de uitvoe
ring van het Vioolconcert in E. In hoeverre soliste'-Vera
Beths of dirigent Ivan Fischer voor deze wijze van bena
deren verantwoordelijk moeten worden gesteld, is ondui
delijk. Zeker is wel dat Vera Beths, hoe veelzijdig ook en
hoe vaak al door mij in deze rubriek om haar vioolspel
geprezen, kennelijk niet zo’n affiniteit met Bach’s muziek
heeft.
Natuurlijk getuigden haar podiumverrichtingen ook nu
weer van technische klasse. Maar de hoofdindruk was
desondanks: liefdeloos gezaag. Alle gevoelig aandoende
passages in de solopartij van dit programma-onderdeel,
waren in dit geval in werkelijkheid nu juist wél gemanië
reerd en in emotioneel opzicht uiterst armzalig.
heid waarin het is toegepast, vreselijk
vloekt met de wanden, vloeren en niet op
de laatste plaats de tentoongestelde schil
derijen.
Rondom een grote zaal is een reeks van
tien kabinetten gegroepeerd, die door veel
te minimale afmetingen het goedkijken
naar het tentoongestelde volstrekt onmo
gelijk maken.
En alsof het nog niet erg genoeg is, wordt
het geheel nog extra verslechterd door een
woud van palen dat deze constructie moet
dragen en een reeks van detonerende attri
buten als scheefgeplaatste stopcontacten,
brandmelders en dergelijke, die zich hin
derijk opdringen.
Zonder in de discussie te treden van de
museumarchitectuur, waarover reeksen
van opvattingen de ronde doen, is het niet
moeilijk om vast te stellen, dat de uitbrei
ding van het Van een trieste misluk
king is. Deze uitbreiding schept letterlijk
alleen maar meer ruimte, maar heeft met
de functie van een museumgebouw, dat
toch minimaal een niet-storende achter
grond behoort te zijn voor de tentoonge
stelde kunstwerken, niets van doen.
Waarschijnlijk had iedereen in Eindho
ven zaterdag bij de opening het gevoel dat
het met de nieuwbouw van het Van Abbe
mis zit, want noch de burgemeester, noch
directeur Fuchs, wijdde in hun opening
stoespraken ook maar één woord aan de
kwaliteit van het nieuwe gebouw. Er werd,
naar mijn gevoel, doelbewust omheen ge
praat. Het is daarom maar te hopen dat,
zonder schade te berokkenen aan de uit
stekende collectie die nu wel getoond kan
worden, de uitbreiding van het Van Abbe
museum bouwkundig gezien nog eerder
onhoudbaar blijkt te zijn dan helaas
van semi-permanente noodgebouwen ver
wacht mag worden.
première daar vond overigens pas plaats
in 1945, want de oorlog kwam ertussen).
Van de Engelse versie van Frederick
Ashton nam Navarro het idee om de stief
moeder door een man te laten dansen om
die figuur wat meër tot een karikatuur te
maken. Hoewel Lieven Verkruisen zich
uitstekend van deze taak kweet, evenals
Marijke Schulte en Laura Atwood in de
ook sterk karikaturale rollen van de stief
zusters, moet ik toch zeggen, dat dit na
drukkelijke gedoe me nogal tegenstaat.
Gelukkig echter zit de voorstelling ver
der vol kleine grapjes die weer erg plezie
rig zijn: het betrekken van het portret van
de (echte) moeder van Assepoester bij het
nemen van haar beslissingen; het houten
paardje van de prins; de schoenmakers-
dans; de dans van Oriëntaalse prinses (Ru
by Aver).
Carlos Serrano danste een acceptabele
prins, ook al kreeg hij bij het begin van de
voorstelling een elleboog in zijn oog, waar
hij later behoorlijk veel last van had.
Al met al een aanwinst voor het Scapino
Ballet, die dinsdag 19 december (om 19.00
uur) in het Circustheater in Scheveningen
en zondag 24 december (om 14.00 uur) in
de Stadsschouwburg in Amsterdam her
haald zal worden.
CONRAD VAN DE WEETERING
UTRECHT. Een festival van moderne
dans in de Blauwe Zaal van de Stads
schouwburg werd zaterdagavond afgeslo
ten met een voorstelling van de Folkwang
Tanz Studio. Deze groep van de Fol
kwangschule in Essen, die eens onder lei-
dii g stond pan Kurt Jooss (van de Groene
Tafel), wordt nu geleid door Susanne Lin
ke, die ook tekende voor de drie choreo
grafieën op het programma.
In het Duitsland van na 1918 zocht men
naar nieuwe dansvormen, omdat de klas
sieke ballettechniek voor de heftige na
oorlogse gevoelens in die tijd niet erg ge
schikt was. Kurt Jooss deed veel aan de
ontwikkeling van die moderne dansvor
men, maar gezien het werk op deze voor
stelling, zou je mogen stellen, dat de mo
derne dans van toen, nu toch tot een vol
strekt formele aangelegenheid is uitge
groeid.
In het eerste nummer „Die Nachste hit
te” (een aantal dames, die op het punt
staan te bevallen, in een wachtkamer) zien
we hoofdzakelijk een in elkaar passen van
menselijke figuren en kubussen van
schuimplastic, soms wel grappig, maar
vooral langdradig. In het tweede nummer,
een persiflage op barokdansen onder de
titel „l’Histoire Obscure”, wordt er alleen
maar op een grove manier de draak gesto
ken met de uiterlijke elementen van de
dansen uit 1700. En pas in het derde stuk
„Ballade” redde een actrice, Sabine Weg
ner, de voorstelling door als een kind te
gaan stoeien met een aantal versufte of
slaapwandelende dansers als aftandse
dansdingen.
Aan 4e ene kant geeft dit laatste ballet
een macaber beeld van de dorheid die er in
de voorstelling zelf heerste, aan de andere
kant is het natuurlijk ok een griezelige
cartoon van het leven in veel huisgezinnen,
waar men verslaafd is aan machines (ra
dio, tv, wasmachine, auto) en waar kinde
ren snakken naar een gewoon menselijk
contact.
Dit is voorlopig de enige voorstelling van
de Folkwang Tanz Studio in ons land.
CONRAD VAN DE WEETERING
PARIJS (Reuter). Een van de
bekendste verzamelingen erotische
kunst in Frankrijk heeft op een vei
ling in Parijs ruim anderhalf miljoen
frank (ruim 750.000 gulden) opge
bracht. De boeken, etsen, beeldhouw
werken en schilderijen behoorden
aan de 71-jarige schrijver en diplo
maat Roger Peyrefitte. Volgens vei-
lingpersoneel wilden de kopers, on
der wie veel buitenlanders, over het
algemeen onbekend blijven.
Een fallisch beeld van de Floren
tijnse beeldhouwer uit de 16e eeuws
Francesco del Rossi bracht 38.000
franc (ongeveer 19.000 gulden) op.
Een tiental Franse aquarellen uit de
19e eeuw ging voor 55.000 franc (circa
28.000 gulden) in andere handen
over.
Peyrefitte die voor de Tweede
Wereldoorlog diplomaat was, trad on
der president De Gaulle op als minis
ter van Onderwijs, tot september
1968. Zijn eerste roman „Les amitiés
particulières” (1944), die tevens als
zijn beste werk wordt beschouwd,
handelde over het leven in een rooms
katholiek jongensintemaat. Het ver-
t J
versie aan meent te moeten toekennen. De zangerigheid _11_
bleef behouden en de muzikale lijnen kregen de afwer- uitwassen die de noodzakelijke research naar authentie-
king die ze verdienen, precies zoals ook waarneembaar ker spel ook blijkbaar onvermijdelijk opleveren, uiteinde-
was in het cantabile-gedeelte van de naderhand uitgevoer- lijk ten goede komen aan het vinden van een vorm van
de Sinfonia uit cantate nr 42. artistiek evenwicht; van een nieuwe maar ongemaniereer-
Verfijning was trouwens troef. Want ook de feestelijke de aanpak, waarin Bach springlevend overeind blijft
trompetten in de overige delen van de Derde suite knalden staan
n Mil-
qua instrumentarium, op de authentieke toer. Onder de Hoofdwerk in het programma was overigens het Magni-
jonge Hongaarse dirigent Ivan Fischer - een nieuwe ster ficat, dat in deze aanpak de zo vaak voorkomende Handel-
aan het firmament - werd in een goed bezet Amsterdams achtige pompeusheid miste. Wat Fischer onder de koor-
Concertgebouw wel een heel andere Bach ten tonele zang van barokmuziek verstaat, had hij tevoren eigenlijk
gevoerd dan we van de combinatie NKO-Goldberg ge-
acteurs zijn samengeklonterd op een en
kel, vrij klein centraal en verlicht zetstuk
en op die kleine ruimte scheppen ze met
die teksten een beeld van drie mensen die
in liefde en haat met elkaar zijn verbon
den. De simpelste middelen dus, maar met
groot vakmanschap. Het levert een uiterst
boeiende toneelavond op.
JAAP JOPPE
