BETRAYAL EEN HELDER STUK VAN HAROLD PINTER OVER MENSELIJKE GEVOELENS
WEEKAANBIEDING
Marginaal bestaan leidt tot zelforganisatie bij PandoRra Ensemble
Franse schrijver
Caillois overleden
f
rt
a
VERSTELBARE INBOUWSPOTS 99
SPIRELLA DOUCHEGORDIJNSTANGEN 44
STUKADOORSTROFFEL 4 ft
door Ko van Leeuwen
40
40
50
door John Oomkes
Romantisch
Samenhang
Feminisme
Opnamestudio
Betrayal
VRIJDAG
Openingstijden: di. t/m vr.
KOUDENHORN
54 t/m 60
TEL. 311212-322368
zaterdags van
's maandags gesloten
donderdag 's avonds geopend
tot 21.00 uur
n
r-
n
e
n
dse
/an
rca
a in
het
8.00-12.30 uur
13.30-18.00 uur
8.30-16.00 uur
HAARLEM/SCHELLING-
WOUDE. „Je zit hier aan de
andere kant van de wereld. Com
pleet. Ik moet telkens uit Haar
lem hier naar toe komen; dan
merk je dat wel. Het is een hele
onderneming. Schellingwoude
ligt aan de andere kant van Am
sterdam. Je houdt het gewoon
niet voor mogelijk hoeveel tijd je
kwijt bent om er simpelweg te
komen. We repeteren hier ook,
dus dat gereis moet ook elke
week. En als je hier eenmaal oe
fent, kun je dezelfde avond slim
nog naar huis terug. Meestal blij
ven we hier ook slapen, ’t Is een
prima huisje zo. Koffie bij de
hand. Er is eten als je komt spe
len. Heel produktief werkt dat.”
De naam is Gert-Jan Blom, musi
cus. Speelt basch. „Met sch, ja,
want het is een bijzonder instru
ment”.
spaan voegspijkervan 22.75 voor
l.v.m. Inventarisatie Is dinsdag 2 Januari de Bouwmarkt de gehele dag gesloten. De afdeling
Harmenjansweg 19 Is normaal geopend.
LONDEN. Theaterbezoek
aan Londen kan onbezorgd amu
sement brengen, als gemikt wordt
op de als succesvol aangemerkte
West End produkties en daar is
niets op tegen. Maar het kan een
waar avontuur worden als de keu
ze gaat vallen op nieuwe stukken
van hedendaagse schrijvers of op
veelal kleinere produkties, vaak
door een groep zelf gemaakt, die
in de fringe- en de lunchtheater-
tjes gaan. In de week dat ik Lon
den bezocht, zag ik negen stuk
ken. De meest verbijsterende to
neelervaring deed zich voor bij de
opvoering van „Wheelchair Wil
ly”, een vrij nieuw stuk van Alan
Brown, waarin met bikkelhard re
alisme gewezen wordt op het uit
zichtloze bestaan van de meest
onderdrukte categorie van de een
voudigste arbeiders.
F T
Weerzinwekkend
(ADVERTENTIE)
KEUR BOUWMARKT
n
le
Bij ons gaat het
om het riedeltje
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllll
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiii
ach-
;eine
ir de
:erd.
reau
mis-
cht
de
De
fan
oto
Wheelchair Willy gaat over mensen die
kansloos staan in de hen omringende
maatschappij. Alle personages erin zijn
het slachtoffer van onmenselijke bejege-
groep, maar ook het begrip jazz dekt de
lading niet helemaal. Kortom, wat moet
het publiek wel niet denken van het Pan
doRra Ensemble als Dolf Planteijdt zater
dag de autobus, waarmee de groep zichzelf
en zijn installatie verplaatst, het Groot
Heiligland probeert in te rijden om er in de
Haarlemse Jazz Club op te treden’
De man achter het stuur over die vraag:
„Belangrijker dan de kwestie of we nu pop
of jazz of wat dan ook brengen, is. eh.
het feit dat we zuiver instrumentaal mu
ziek maken. Bij ons is daar een heel grote
reden voor. Er zijn natuurlijk ook een paar
praktische oorzaken: we hebben geen zan
ger bijvoorbeeld. De voornaamste is ech
ter dat de muziek die ik maak, die klinkt
eigenlijk alleen maar op gitaar. Als ik er
echt moeite voor doe dan is-ie ook wel op
een fluit te spelen. Sax misschien. Het is
echt op de gitaar gemaakt.”
Dolf: „Het geluid op de gitaar bepaalde
ook voor mij of ik het mooi vond, of niet.
Op een piano kan het helemaal niets zijn,
maar juist op die gitaar wel. Als je de
melodieën zou gaan zingen, dan denk ik
dat het ontzettend geforceerd wordt. Het is
primair gitaarmuziek. Er is ook wel gitaar
muziek die zich vocaal laat vertalen, maar
dan heeft het instrument veel meer een
begeleidende taak of neemt de plaats van
de zang over in een solo of riedeltje, zo je
wilt. Het riedeltje kan dan niet meer echt
op zichzelf staan. Dat is dan uitsluitend
versiering geworden.”
Zaterdagavond en -nacht heeft er een uitgebreid oudejaarsconcert plaats in de
Haarlemse Jazz Club, die mede dankzij zijn recent ontstane onderafdeling Klup
Improviserende Musici de laatste maanden veel heeft kunnen doen voor ensembles en
groepen in het eigentijdse stijlidioom; kortom muzikanten die muziek vervaardigden
waarvoor strikt genomen een simpel label als jazz of pop niet voldoet.
„Bij ons gaat het om het riedeltje en de
uitwerking van dat riedeltje. Dat gebeurt
dan door elk van ons. Dan speelt de basch
het, dan twee gitaren of een gitaar, dat is
dan het uiteindelijke arrangement. Het
resultaat is dat die opvatting onze stukken
een lengte van zo’n tien minuten geeft. Het
uitgangspunt van elke compositie is een
kern van twee a drie minuten.”
Deze, voor een dergelijke bezetting toch
afwijkende arrangementsopvatting, heeft
binnen de korte tijd dat het ensemble
vorm heeft kunnen vinden, geresulteerd in
een langspeler, die in eigen beheer werd
uitgegeven, waarop een deel van het reper
toire kan worden beluisterd. De plaat is
uitgebracht onder auspiciën van stichting
Voor Mekaar en stichting de Brolaten,
twee rechtspersoonlijkheden die de belan
gen van enkele tientallen muzikanten ter
harte nemen, omdat geen enkele reguliere
platenmaatschappij of uitgeverij interesse
zou hebben in hun muzikale produkt. Vo
rig jaar trok deze club van musici, die
opname, produktie en distributie in eigen
hand houden, voor het eerst aan de bel met
de uitgave van een Nederlandstalige elpee
van Door Mekaar.
Joke Scholte, nauw bevriend met de groep
en verantwoordelijk voor een deel van de
administratieve activiteiten, kan er met
grote geestdrift over verhalen.
ri- Michael Gambon (links) en Daniel Massey als Jerry en Robert in Harold Pinters
nieuwe stuk Betrayal (Verraad).
Na enkele omleidende verkenningen
komt het gesprek opnieuw op het karakter
van de muziek van het ensemble, omdat
noch platenmaatschappijen noch een au
teursrechtenbureau als de Buma (dat daar
de fondsen voor heeft) geneigd zijn inte
resse te tonen of behulpzaam te zijn. In een
groepsgesprek, waarin Dolf meestal de
gevoelens verwoordt voor iedereen, ko
men we uit bij de aard van de improvisa
tie.
„Vanaf het begin was er de wil tot expe
rimenteren, niet zozeer het idee om met
een band te beginnen. Ik zelf wou niet eens
in een groep spelen. Het enige wat echt
telde was nieuwe dingen proberen te vin
den. Dus werd er veel en vaak in het wilde
weg geïmproviseerd. Tijdens de enkele
optredens die we hadden speelden we drie
jaar lang dezelfde drie nummers. Het
draaide aanvankelijk uitsluitend om de
improvisatie, soms was het alleen maar
dat.”
lijdend voorwerp voor een „diepgaand on
derzoek”. Een show over vrouwen en hun
sexuele ervaringen met mannen. Een col
lage van momentopnamen die als een strip
met tekstballonnetjes aan het publiek
voorbijtrekt.
Christine Ellerbeck, Laurel-Jane Morks,
Claudia Egypt en Didi {iopkins maken
met z’n vieren een vrolijk programma
waarin ze met humor de dingen bij de
naam noemen. Geen nare agressieve op
stelling tegenover mannen, wel de vraag
stelling of mannen zeker weten of ze geen
grote fouten maken. De dames gaan kin
derlijk speels gekleed, alsof ze op oma’s
zolder een oude klerenkist geforceerd heb
ben.
Die grotere toegankelijkheid moet ge
zien worden als het resultaat van het door
breken van het isolement van de groep, zo
legt Dolf geduldig uit. „Het is geen conces
sie. Ik ben de laatste tijd naar het idee
toegegroeid dat alle muziek die ik de laat
ste jaren heb geschreven op hetzelfde
neerkomt. Ik heb zin om dat aan anderen
te laten horen. Ik hoop dat mensen die
komen luisteren er iets van oppakken, de
eigen stijl eruit halen. Zodat het uiteinde
lijk resultaat meer werk is. Ik zou bijboor-
beeld graag muziek’ voor een film willen
schrijven. Vroeger ging het alleen om het
abstracte gevoel dat ontstond als we sa
men speelden, nu is dat uitgegroeid tot een
eigen stijl, die niet verdwijnt als we onze
muziek wat toegankelijker maken. Zelfs
als ik in George Baker zou spelen en mijn
gevoel niet zou uitschakelen, ben ik ervan
overtuigd dat ik als ik klink. Dat zou je er
zelfs bij dergelijke kleremuziek nog wel
uithalen.”
Niet alleen de aard van de improvisatie
is dus bepalend voor het PandoRra En
semble, ook een nauwelijks te omschrijven
element als „gevoel” is dat dus. Dolf: „Dat
gevoel is nauwelijks door mij te definië
ren. Ik kan alleen maar achteraf als ik
naar de opnamen luister, zeggen dat was
toch weer typisch ik. Maar zoiets is niet
uniek, dat heeft iedereen; dat heeft iede
reen die precies speelt wat-ie mooi vindt.”
PARIJS (AFP). De Franse schrijver
Roger Caillois is eind vorige week in
Parijs na een hersenbloeding overleden,
zo heeft zijn familie meegedeeld. Hij was
65 jaar.
vol
zien,
anse
van
mop
Het
m te
i het
Jgen
„Wij wilden aantonen dat je met heel
eenvoudige middelen goede resultaten
kunt bereiken. Het hoeft niet allemaal
even luxe, dat kunnen we ons ook niet
veroorloven. Deze studio is dan ook eigen
lijk met afvalmateriaal als glaswol en stro-
cementplaten vervaardigd. Daarmee wa
ren we er overigens niet. Eerst hebben we
feitelijk een complete kamer binnen de
bestaande ruimte moeten bouwen om vol
doende isolatie te krijgen. Maar het werkt.
Je kunt hier keihard spelen, zonder dat je
er buiten of in de controlekamer last van
hebt.”
De eerste oplage van enige honderden
exemplaren van de PandoRra elpee kon
dank zij eigen initiatief en taai doorzet
tingsvermogen onder vrienden, kennissen
en bij de betere grammofoonplatenhandel
worden afgezet, zodat een tweede persing
van zo’n vierhonderd elpees kon worden
geproduceerd. Omdat de vindingrijkheid
en zelforganisatie van de mensen in en
rond PandoRra om nog meer informatie
vraagt, krijg ik rechtstreeks met de tweede
persing te maken. Vlak voor de kerst gaat
het opnieuw naar Schellingwoude, nu ach
ter in de besteleend van Dolf, die de lading
platen bij elke scherpe bocht op de bezoe
ker doet afkomen.
Van geheel andere aard als bovenge
noemde produkties is de feministische
voorstelling van de vrouwengroep Beryl
the Perils: „Is Dennis really the menace?”
Een cabareteske show waarin Dennis
(staat voor man) als speelpop dient, als
vas-
anse
;ebo-
al de
.aten
luari
Imo-
bron
pk)
een
ande
n de
jaar
in
chte
zich
litse
ono-
•rde,
een
Ten behoeve van Door Mekaar, het Pan
doRra Ensemble en nog enkele eigen groe
pen werd er in het huis van Dolf Planteijdt
in Schellingwoude een oefenruimte annex
opnamestudio gebouwd. Zowel Dolf als
gaan
>n en
k ge-
Iwic-
let is
e fa-
van
r de
van
in Londen was de groep te zien in het
theater van de I.C.A. en wie ze bij ons echt
gauw wil zien boft, want Beryl the
Parils zijn vanavond en morgenavond in
theater De Melkweg in Amsterdam, waar
ze om 24.00 uur een nachtvoorstelling
geven. Best leuk; duurt ongeveer een uur
tje.
Binnenkort meer over andere Engelse
toneelprodukties.
Een drietal, onderling sterk verschillende ensembles treedt morgenavond op een vrij
toegankelijk concert in de Zanderzaal aan het Groot Heiligland 37 op: vanaf 21 uur het
PandoRra Ensemble (waarover bijgaand relaas), vanaf ongeveer 23 uur het Peter ten
Have Kwartet met zang van José Koning en vanaf 1 uur 's nachts Tyne Road met Bill
Arensma en Jan Kelder.
In het bijgaande verhaal mat het PandoRra Ensemble is sprake van een eigen
produktie, de elpee III. De plaat is moeilijk verkrijgbaar bij de betere platenwinkels,
maar is te bestellen bij stichting Voor Mekaar, postgiro 3902844, Amsterdam. Prijs
12,50 (incl. verzendkosten en BTW).
Op een koude dag in november gaat de
reis evenwel toch naar Schellingwoude,
dat er als een deugdelijk kippenhok in de
hoofdstedelijke achtertuin bijligt. Winde
rig, landelijk en allesbehalve grootsteeds.
Het eerste huisje na de afslag van de grote
weg naar Volendam ligt er niettemin wat
wereldvreemd bij. Joke’s Koeienverhuur
bedrijf staat er fleurig op geschilderd.
Achter die facade klopt het hart van een
marginaal boekingskantoortje en houdt
het PandoRra Ensemble domicilie, en dat
is het gezelschap waarvoor Gert-Jan op en
neer forenst.
Deze nu vier man tellende muziekgroep
leidt een helaas wat vegetatief bestaan in
de marge van de randstedelijke muziekwe
reld, krijgt eigenlijk zelden de kans op te
treden en zo kan het niet anders of de
manier waarop Schellingwoude tegen Am
sterdam ligt aangevlijd is symptomatisch
voor het relatieve isolement van het Pan
doRra Ensemble.
Het kwartet telt naast Blom nog twee
andere, uit de Spaarnestad afkomstige
musici: de gebroeders Planteijdt. Zowel
Dolf als Wouter bepalen zich tot gitaar,
waarbij de eerstgenoemde evenwel com
positorische activiteiten ontplooit en aan
het ensemble richting geeft. Het viertal
wordt volgemaakt door de Amsterdam
mer Wilfred Snellens, „drums alsmede
percussie”. Of de onbekendheid met het
fenomeen PandoRra er nu de oorzaak van
is, weten we niet, maar feit is dat de
formatie op de meest uitzonderlijke ma
nieren wordt geafficheerd („bizar!”, „zon
derling!”), terwijl de wetenschap dat de
groep oorspronkelijk als een „elektrisch
kamerorkest” is opgezet, ook al niet ver
duidelijkend werkt.
Collectieve improvisatie is weliswaar
het meest oortreffende kenmerk van de
Nogal gereserveerd ontvangen door de
Engelse pers is het nieuwste stuk van
Harold Pinter: Betrayal. Het wordt ge
speeld door het National Theatre in het
Lyttelton theater, het middelgrote theater
van het grote cultuurcomplex aan de zuid-
oever van de Theems. Voor het eefst is
Pinter zonder omwegen klaar en helder in
een stuk en dat is tegen alle verwachting
in. Verklaart dat misschien de afstandelij
ke ontvangst van een stuk waarin de
schrijver fijnzinnig omspringt met gevoe
lens van mensen ten opzichte van elkaar’
Betrayal (Verraad) gaat over wederzijds
huwelijksbedrog. Een man heeft zeven
jaar lang een verhouding met de vrouw
van zijn beste vriend. Ze hebben samen
zelfs een appartementje gehuurd en inge
richt waar ze vooral ’s middags bij elkaar
komen. Op het moment dat het stuk begint
is dat allemaal voorbij, want Pinter heeft
zijn stuk heel ingenieus in terugblikrich-
ting opgebouwd. Daarbinnen bewegen
zich enkele scènes in tegenovergestelde
richting. De wijze waarop Pinter het hele
gegeven hanteert en uitwerkt staat borg
voor een zekere spanning in de opvoering
en een afstandelijke humor.
Als publiek kom je langzaam te weten
dat de twee als verraden te beschouwen
echtelieden óók al jarenlang in intieme
relatie tot elkaar stonden. Er lijkt dus niets
anders aan de hand dan een toevallige
vorm van partnerruil. Maar zo simpel ligt
het niet: er zijn ook nog gevoelens die
ningen en maatschappelijke onderdruk
king. Getergde zielen, geestelijk zo bescha
digd, dat er geen redden meer aan is als
het tot agressieve uitbarstingen komt.
Het stuk van de jonge schrijver Alan
Brown hij is pas 27 jaar gaat over
een arbeidersgezin waarin een alleen
staande moeder, haar dochter Sue en haar
gehandicapte zoon Willy op de rand van
het bestaansminimum leven. Ze wonen in
een morsige achterbuurt. Willy kan armen
en benen niet gebruiken, hangt in zijn
rolstoel en mist de controle over blaas en
darmen. Maar hij kan denken en praten.
Met slimme oogjes observeert hij alles wat
zich rond hem afspeelt. Een gezin waar
normen gekraakt zijn en waar de onder
drukten zo mogelijk elkaar weer onder
drukken.
De redding van het leven lijkt in zo’n
gezin de televisie. Het toestel heeft dan ook
een centrale plaats op het toneel gekregen
in de voorstelling die de inventieve Max
Stafford-Clark (ook regisseur van Joint
Stock) met schrijnende humor en onver
bloemd geweld regisseerde. Het is de tv-
reparateur Ted die zijn diensten door moe
der in natura krijgt uitbetaald en dezelfde
Ted blijkt in een later stadium te trouwen
met dochter Sue. De gehandicapte Willy
wordt letterlijk monddood als hij z’n tong
heeft uitgerukt in een aanval van razernij.
Met een bebloede papieren zak over het
hoofd zien we hem terug, de tong op z’n
schoot. Nog schokkender is de gruweldaad
van de moeder, die bedolven over de vali
um de kinderwagen met Sue’s baby met
een gasbrander geheel uitbrandt.
Het slot van het stuk, dat bijna geheel in
een moedwillig geforceerd realisme wordt
gespeeld, draait naar het absurdisme en
het surrealisme. In een gouden rolstoel
met witte vleugels eraan daalt de overle
den Willy van boven neer en als een deus
ex machina ontfermt hij zich over het
nieuwste, zojuist geboren kind van zijn
zuster Sue.
Het menselijk geweld en de soms weer
zinwekkende gebeurtenissen in Browns
stuk doen denken aan Edward Bonds „Ge
red”, dat ook een aanklacht inhoudt tegen
een afgestompte samenleving. Van Bond’s
stuk heeft bij ons toneelgroep Centrum
indertijd aangrijpende voorstellingen ge
geven. Bij Centrum bestaat ook belang
stelling voor Wheelchair Willy. De groep
Onder regie van Peter Hall, artistiek
leider van het National Theatre, krijgt
Betrayal een spirituele opvoering met hu
mor en ontroering op maat gedoseerd.
Pinters taalvlechtwerk zogt voor momen
ten om van te smullen, zoals in een schitte
rende scène in een Venetiaanse hotelka
mer, waar Robert (fraai stoïcijns gespeeld
door Daniel Massey) zijn vrouw Emma
(Penelope Wilton) tot een bekentenis
krijgt. Michael Gambon speelt de eerste
„bedrieger” Jerry, menselijk, zich bewust
van wat verkeerd is. Een heel fijne voor
stelling.
De Haagse Comedie zal het stuk in ons
land gaan spelen. In 1980 zal dat zijn,
onder regie van Jo Dua. In Amsterdam zal
Den Haag het niet spelen, want ook het
Publiekstheater gaat het uitbrengen, kort
na de Nederlandse première, die voor re
kening van De Haagse Comedie zal zijn.
Twee Pinter-versies dus, dat wordt leuk
vergelijken
spreken en dat laat Pinter nu juist in zijn
zorgvuldig uitgewerkte script afgewogen
uitkomen. Wat overblijft zijn mensen van
midden dertig die in de knoei zijn geraakt.
Maar door de constructie van het stuk
eindigt het met het begin van de affaire,
waar je de eerstgenoemde verhouding ge
boren ziet worden. Een bedriegelijk hap-
py-end dus.
schakelen. Nu is het veel meer een band
geworden, zoals er zovelen zijn in het pop-
wereldje. Als je in stand wilt houden wat je
hebt, dan moet je gaan optreden. Toen we
de plaat maakten, merkten we daar de
gevolgen al van. Het betekende dat je de
stukken goed moet beheersen; dus veel
repetitiewerk. Bovendien moest het com
pacter en toegankelijker worden. Vroeger
konden alleen de ingewijden misschien
aan de collectieve improvisatie een touw
vastknopen. Nu moest bewust aan de con
structie worden gewerkt. De nummers
moesten een duidelijk begin, uitwerking
en een opbouw naar het eind toe krijgen
leven in Wheelchair Willy
heeft het stuk al geruime tijd in huis en
overweegt ernstig het te gaan spelen. Zo
mogelijk aan het eind van dit lopende
seizoen.
De Londense produktie in het Royal
Court Theater heeft een sterke rolbezet
ting. Aangrijpend en ontroerend in haar
ellende is de moeder van de actrice Fran
ces de la Tour. Haar goedkope koketterie
aan het begin en haar verwording in het
tweede deel van het stuk, geeft zij in los,
ontspannen spel volkomen geloofwaardig
weer. Haar versufte agressie-aanval op het
huilende kind, komt over als een gruwelij
ke realiteit. De rol van Willy is relatief
klein maar wordt met cynische onbehol
penheid gespeeld door Tony Rohr. Carole
Hayman als de hoerige vriendin van Sue
maakt indruk als schoolvoorbeeld van een
afgestompt bestaan.
Het stuk wordt gespeeld door The Eng
lish Stage Company, een gezelschap dat
als sinds 1956 bestaat en dat zich toelegt op
het spelen van werk van nieuwe schrijvers
in The Royal Court. Browns stuk, dat in
1976 als éénakter door studenten uit Ox
ford op het Edinburgh Festival werd ge
speeld, is eerder door het Royal Court
geweigerd. Pas toen Max Stafford-Clark
het onder ogen kreeg, viel de beslissing het
toch op te voeren en Stafford-Clark wilde
het persoonlijk regisseren.
Met de conclusie dat de muziek van
PandoRra dan bepaald geen weergave is
van de realiteit, van de harde maatschap
pelijke samenleving wordt ingestemd. „De
muziek wekt verwachtingen, ja. Klinkt een
beetje luguber. Ik ben ook een heel roman
tische figuur. Hoe zwijmeliger, hoe mooi
er. Veel zwijmelwerk klinkt vaak cliché
matig in muziek maar dat komt omdat de
sfeer als franje dienst doet. Ik ben echt
ontzettend romantisch. De muziek klinkt
ook veel lichter als ik die maak. De band
maakt het zwaarder, harder, legt er een
stuk zwarte magie in. We zijn namelijk
stuk voor stuk nogal individualistisch in
gesteld, een beetje introvert allemaal. Als
je net als wij zoveel moeite hebt moeten
doen om echt samen te leren spelen, dan
krijg je zo’n merkwaardig geheel, dat de
som van vier is. Een beetje ook omdat het
PandoRra Ensemble vanuit eer
workshopachtige toestand ontstaan is.”
Na verloop van tijd vertoonde het geheel
toch meer samenhang. Hoe ging dat in zijn
werk’ Dolf: „Het leek Gert-Jan leuk mijn
gitaarstukken dit te werken voor een
band. In het begin leek het daar nog alles
behalve op, door het accent op improvisa
tie en door het feit dat we allemaal zelfge
maakte instrumenten probeerden in te
Wou-
Plan-
Wil-
Pan-
En-
voor
(Foto Lex van
Rossen)
ir Het
doRra
semble
het domicilie
in Schelling
woude.
V.l.n.r.
ter
teijdt,
fred Snellens,
Dolf Plan-
teijdt en
Gert-Jan
Blom. Uiterst
links Joke
Scholte.
