Misleiding blijft voor autoriteiten troef
Britse ceremoniemeester:
Nog een paar maanden en dan eet Lotito een (klein) vliegtuig
S.:
Merkwaardige gewoonte
mm
L
21
DONDERDAG
19 7 9
1 8
JANUARI
eo
en.
Broek
n
iet
s
(Door onze redacteur in de
Sovjet-Unie, Koen Corver)
MOSKOU. Het is voor de
Russische burgers een proble
matisch jaar geweest, maar men
kan 1978 toch met een kleine
positieve balans afsluiten. Dat
staat tenminste te lezen in diver
se beschouwingen en analyses
die ook de Russische pers aan
het eind van het kalenderjaar
pleegt te publiceren.
Geen grote hoop
wis
k
ris-
rop
Tegenstellingen
I
-
Slaapverwekkend
Russische burgers opnieuw
n
op „bedorven” Westen gewezen
jt
L
begrafenisondernemers
I
ile
je
in
5t
5-
re T.V.
9
a
Dergelijke beschouwingen wijken na
tuurlijk niet af van allerlei bijdragen
die gedurende de rest van het jaar wor
den gepubliceerd. Daarom zal men er
ook geen opheldering kunnen vinden
over het feit waarom de Russen na meer
dan 61 jaar communistisch bewind on
der andere nog steeds niet genoeg vlees
en vele andere zaken kunnen kopen.
Lotito beperkt zich niet tot ijzer, hij
heeft ook trek in flessen, glazen, borden,
meestal van porcelein. Het is trouwens
de officiële propaganda waar het om
toestanden in zijn eigen land ging
met een glas dat hij toevallig met een
van zijn vierendertig tanden brak dat
de Grenoblenaar zijn loopbaan als „alle-
seter" begon.
„Als jongen had ik rachitis (Engelse
ziekte, red.) en was ik nogal tenger. Toch
wou ik alles aankunnen. Ik liet me door
mijn vrienden geselen, ze mochten zelfs
hun sigaretten op mijn arm doven zonder
dat ik een kik gaf”, zo beweert Lotito, die
nu tachtig kilogram weegt
Na zijn vrienden verbaasd te hebben
en twaalf ambachten en dertien ongeluk
ken gedaan te hebben (makelaar, kledin
ginvoerder, verzekeraar, televisierepara
teur) besloot Lotito „beroepsalleseter" te
worden
In 1977 at hij zijn eerste fiets in Parijs.
In juni van het vorig jaar smulde hij in
Quebec van een tweede rijwiel. Hij deed
er vijftien dagen over om de in stukjes
gezaagde fiets geheel in zijn maag te
laten verdwijnen. Alleen de pedalen liet
hij op zijn bord liggen. „Als je vis eet. laat
je toch ook de graten liggen", zo zegt
Lotito als excuus.
In april had hij zich aan een televisie
toestel gewaagd. Ook nu at hij het niet
helemaal op De beeldbuis, die hij te
kankerverwekkend vond, lustte hij met
Een half jaar later zat Lotito in Montre
al aan tafel met een tweede TV op het
Telkens spat het bloed uit zijn geha
vende huid zonder dat de Grenoblenaar
een krimp geeft. Lotito, die „normaliter"
van de Franse keuken houdt en eieren en
bananen verafschuwt („Als ik er een eet
heb ik hevige pijnen"), wil nu de mensen
aansporen zijn voorbeeld te volgen
..Daardoor kan de honger uit de wereld
worden gebannen zo beweert hij dood
ernstig „Weet u dat er niets makkelijker
te eten is dan wat ik verorber. Mentaal
(Door onze redacteur Groot-Brittannië,
Henk Leffelaar)
LONDEN. In Dulwich, een buiten
wijk van Londen, stapt vrijwel iedere
dag een joviale man in een auto met op
de achterbank een klerenhanger waaro
ver een goed op de vouw geperste zwarte
broek hangt en een scharlaken rode rok-
jas. Er liggen ook een hard gesteven rok-
overhemd, een witte vlinderdas, een
voorzitters-hamer en een paar glim
mend gepoetste zwarte schoenen.
Deze man is niet de voorzitter van een
exclusieve club van jagers die vertrekt
naar een vossenjacht. Hij gaat op weg
naar zijn werk. Zijn naam is Ivor Spen
cer, 48 jaar, van beroep „ceremonie
meester”. Vandaag vertrekt hij naar een
bijeenkomst van de Kamer van Koop
handel waar hij zal „optreden”.
propagandisten, zoals bijvoorbeeld toe^
nstengidsen) dan krijgt hij of zij vaak het
verwijt te horen dat men geen geloof
moet hechten aan de laster die in de
Westerse pers wordt gepubliceerd.
Onze pers wordt dus toch gelezen,
maar dan alleen de „laster” die tegen de
vredelievende machten gericht is. En niet
de begroting of commentaren daarop.
Het is allemaal een beetje ingewikkeld en
nauwelijks aan te nemen, dat iedereen
dit zomaar gelooft. Maar aangezien in
communistische landen niemand ooit
naar zijn mening wordt gevraagd, is er
ook geen andere mening dan de „algeme
ne, unanieme" steun van het zwijgende
volk, dat de leiders steunt en achter hen
aan in vertrouwen naar een gelukkige
toekomst marcheert. Of marcheert men
soms met andere doeleinden?
over één of twee jaar „zoals iedereen te
eten". Eerst wil hij echter in de Venezo
laanse hoofdstad nog een tweemotorig
vliegtuig naar binnenwerken.
Daarna wil hij in het Canadese hoge
noorden in zwembroek een beetje uit
zweten. In 1977 deed hij in West-Duits-
land hetzelfde in een diepvriezer.
De droom van Michel Lotito, die dit
jaar in het „Guiness Book of records”
werd vermeld, is in komische films te
spelen.
De grote tegenvaller van het vorig jaar
was dat hij geen Fiat 500 kon opeten. De
Italianen raadden hem aan een ander
bekend artikel te proberen: spaghetti.
Wat de „dreiging” van de Chinezen
echter betrof, bleek Amalrik ondanks
zijn kritische instelling tegenover officië
le visies voor een groot deel de fervante
anti-Chinese propaganda van Moskou in
zijn eigen opinies te hebben verwerkt.
Men mag dan ook geen al té grote hoop
koesteren dat vele Russische burgers
geen sombere, negatieve kijk hebben op
het Westen volgens welk beeld sigaren
rokende wapenproducenten 's morgens
tussen rijen apathische en uitgehongerde
werklozen door in hun zacht zoevende
automobielen naar hun fabrieken rijden.
Ook ons goede vaderland maakt geen
uitzondering op deze regel. De bewape
ningswedloop is ook in Nederland ver
antwoordelijk voor de crisisverschijnse
len in de economie, zo verkondigen de
heren Tsoekasov en Jasnjev in het partij-
dagblad Pravda, waarvan de naam zoals
bekend „De Waarheid" betekent. En wie
zou aan de mededelingen van zo'n blad
durven twijfelen? Beide verslaggevers
citeren onze koningin die in haar troon-
menu. De toeschouwers mochten er hem
de stukjes op een bord aanbieden. Na
zijn diners nodigt hij het publiek meestal
uit om zijn armen met een nijptang te
bewerken.
Hij vergelijkt zijn vak met dat van een
begrafenisondernemer. „Die brengt zijn
tijd door met droefheid. Wij doen dat met
vrolijke gebeurtenissen”. Wanneer hij af
scheid van zijn vrouw neemt en in zijn
auto stapt, roept zij dan ook iedere keer
„Veel plezier”. Voor Spencer is plezier
zijn werk.
Na het laatste ,Warschau-Pact-overleg
in Moskou, vertelde de Roemeense leider
Ceaucescu thuis dat hij zich had verzet
tegen de Russische eis om meer geld uit
te gaan geven voor het militair apparaat.
Moskou wil dus meer uitgeven, terwijl de
officiële propaganda juist dag in dag uit
5-7:
Irote
t2.
k
Het is al erg genoeg dat de partijleider
en president Leonid Brezjnjev daarover
geklaagd heeft tijdens zijn laatste rede
voering voor het Centrale Comité van de
Communistische Partij. Neen, het pro-
blerrtatische van het afgelopen jaar zat
hem niet in eigen tekortkomingen of fou
ten, maar de hindernissen op weg naar
een paradijselijke toekomst worden lou
ter en alleen in het Westen opgeworpen;
het kapitalistische Westen wel te ver
staan. waar de wapenbaronnen de eigen
lijke macht in handen hebben en de
lakens uitdelen.
Althans, dit is de visie die de Russische
burger voorgehouden wordt. Alleen het
luisteren naar korte-golfzenders biedt
hem of haar enige gelegenheid om datge
ne wat hem of haar door de eigen media
wqrdt voorgeschoteld enigszins te verge
lijken met westerse informatie.
Maar ook van deze extra-informatie
moet men geen wonderen verwachten.
Opvallend duidelijk was dit bijvoorbeeld
in het boek van Amalrik „Haalt de Sov
jet-Unie 1984°” Hierin ontleedde hij
scherp allerlei mythen en fantasieën van
Spencer begon zelf als kok in de keu
ken van het bekende Dorchester Hotel.
In 1955 was hij toevallig in de banketzaal
waar een ceremoniemeester het geroeze
moes van de gasten overstemde om de
aandacht te vragen voor Winston Chur
chill. Spencer was diep onder de indruk.
„Wie is dat?", vroeg hij aan een kelner.
„Churchill, idioot”, zei de kelner.
„Nee, die andere, want dat wil ik ook
doen".
Ivor Spencer zegt dat hij diezelfde dag
zijn ontslag indiende en zich als ceremo
niemeester ging bekwamen. Er was en er
is geen officiële opleiding, maar wel on
geschreven regels. Om te beginnen moet
een goede ceremoniemeester over een
flinke hoeveelheid zelfvertrouwen be
schikken, een goede stem zonder aange
leerd Oxford-accent („als je dat accent
niet hebt, verraad je jezelf vroeger of
later altijd"), organisatietalent, en een
bepaalde mate van bluf.
Hij moet iets van protocol afweten, op
de hoogte zijn van actuele gebeurtenis
sen in het theater, de pop- en zakenwe
reld, ook in de politiek. „Hij is de contact
man voor de kelners, het orkest, de pers
en de vertrouwensman van zijn cliënt",
aldus Spencer. Ook moet hij over geduld
beschikken.
zij niet wil wachten totdat de officiële
dronk op de koningin is uitgebracht,
want tot dat ogenblik mag er niet gerookt
worden. En die dronk wordt pas aan het
eind van de maaltijd na het dessert, maar
voor de koffie uitgebracht. In dat geval
geef ik de kelners opdracht te zorgen dat
de wijn snel op tafel staat, zodat de dronk
al na de eerste gang kan worden uitge
bracht".
Prins Charles is volgens Spencer daar
entegen als niet-roker zeer op protocol
gesteld. In dat geval kan er de hand niet
mee gelicht worden. Is er een gastheer
die Spencers diensten heeft aangetrok
ken, die ook niet tot de koffie kan wach
ten met het opsteken van een sigaret, dan
zorgt de alom-zorgzame ceremoniemees
ter ervoor dat de roker door een welge
plaatst telefoontje van tafel wórdt weg
geroepen.
In zijn loopbaan heeft Ivor Spencer te
maken gehad met mensen als Louis
Armstrong, Gandhi, mevrouw Golda
Meir, Richard Burton, Charles Chaplin,
de Beatles, koning Hoessein, Elizabeth
Taylor, Mick Jagger, Onassis, Sophia Lo
ren, politici, prinsen en prinsessen. Hij is
in dat opzicht als de bewonderaars die
gelukkig zijn wanneer ze maar een ogen
blik in het schijnsel kunnen baden van
hun idolen.
beweert, dat het tegenovergestelde het
geval is. In een jaaroverzicht van de heer
Gerasimov van het staatspersbureau No-
vosti, lezen we toch, dat 1978 een jaar
van tegenstellingen was. Aan de ene kant
spraken velen tijdens het speciale VN-
ontwapeningsdebat hun zorg uit over de
groeiende kernbomarsenalen, maar Was
hington keurde daarentegen een record-
defensiebegroting goed
De bewering van Ceaucescu was dus
een zeer gevaarlijke naald waarmee de
propagandaballon van het Kremlin
dreigde te worden doorgeprikt. Geen
wonder dat Brezjnjev vertoornd uitriep,
dat men geen .demagogische" argumen
ten moest gebruiken om eenzijdige ont
wapening goed te praten. De Russische
pers drukt het allemaal keurig af en
presenteert de lezer tenslotte een „pro
blematische" balans van het afgelopen
jaar. Problematisch omdat er ondanks
alle kleine en grote vorderingen in de
goede richting, toch altijd weer hinder
nissen opgeworpen worden door krach
ten „die zich tegen de ontspanning ver
zetten"
Dergelijke krachten vindt men volgens
de Russische propaganda natuurlijk in
de eerste plaats in de kapitalistische we
reld. Maar er blijft dan toch nog een
raadsel onopgelost. Joeri Zjoekov komt
in zijn nieuwste boek tot dezelfde conclu
sie waartoe Lenin al in 1921 kwam, na
melijk dat „het kapitalisme sterft” en dat
„er geen macht is die deze ineenstorting
kan voorkomen".
Dat proces is dus nu al tientallen jaren
aan de gang, maar ondanks dit afster-
vingsproces is deze kapitalistische we
reld (waarmee he| Oostblok overigens
maar al te graag handel drijft) toch maar
steeds in staat hindernissen op te werpen
op het pad, naar een gelukkige toekomst
voor de mensheid.
Een sterke grijsaard, deze .verrotte
westerse wereld, met een vitaliteit die
toch benijdenswaardig genoemd kan
worden voor de Russische maatschappij
die na 61 jaar revolutionair bewind al
bijna de pensioengerechtigde leeftijd
heeft bereikt
kan men alles aan en dat probeer ik te
bewijzen door wat dan ook in te slikken"
De doktoren, die tot nog toe het feno
meen Lotito niet konden verklaren, heb
ben hem aangeraden „iets minder zware
maaltijden" te nemen. Anders zal Lotito
over enkele jaren niets anders meer kun
nen verteren dan ijzer en glas.
„Tachtig procent van mijn voedsel
raak ik kwijt door tienmaal daags naar
het toilet te gaan. De rest wordt door
mijn organisme verteerd", aldqs de ijzer
vreter die zegt telkens tien liter water en
een fles olie te drinken alvorens een van
zijn „hoofdschotels", te verorberen.
Op aanraden van zijn Noordameri
kaanse impresario, heeft Lotito besloten
Niettemin bestaat het merendeel van
zijn werkzaamheden uit het begeleiden
van minder spectaculaire festiviteiten:
huwelijkspartijen, zakendiners, perscon
ferenties, liefdadigheidsbals, filmpre
mières, verjaardagsfeesten. Soms wordt
hem gevraagd, in afwezigheid van de
spreker, diens toespraak voor te lezen.
Bij een andere gelegenheid voorzag hij
een bruidegom van een van zijn eigen
broeken toen bleek dat de bestelde broek
niet paste.
(Van onze redactie buitenland)
MONTREAL. „Ijzer is goed voor de
gezondheid.” De „Alleseter” Michel Lo
tito, gelooft daar vast in. Op achten
twintig jaar heeft hij reeds van alles
geproefd: televisietoestellen, fietsen,
scheermesjes, spijkers, naalden, duitn-
spijkers, een skiplank en de schroef van
een helicopter.
De volgende lente zal de man uit Gre
noble van Italiaanse afkomst zich weer
aan tafel zetten om deze keer een com
pleet vliegtuig te verorberen.
een boek gepubliceerd over het Westen,
dat getiteld is „Maatschappij zonder toe
komst".
U lezer, die deze regels leest, leeft vol
gens hem in een uitzichtloos slop waar
geweld, misdaad en verslaving de enige
uitweg bieden aan uw veelgeplaagde ziel.
Met een grote verzameling citaten uit
bekende en onbekende westerse dag- en
weekbladen schildert Zjoekov een dood
lopende steeg, waaruit wij arme, gedege
nereerde westerlingen vergeefs een uit
weg zoeken. Een wereld waarin de bur
gers een algemene „apathie" hebben ont
wikkeld tegenover de politiek, zo be
weert Zjoekov, waarbij hij een Ameri
kaanse socioloog citeert.
En dat betekent weer, dat de Neder
landse burger helemaal zijn krant niet
leest om de begroting te bestuderen,
maar hij sloft teleurgesteld naar huis
terug na het aanhoren van de Troonrede.
Hij grijpt thuisgekomen naar de hasj of
de jenever of hij gaat buurman of buur
vrouw gewelddadig te lijf om de mis
daadstatistieken op peil te houden.
Helemaal klopt deze redenering niet,
want wanneer de westerse bezoeker aan
de Sovjet-Unie in politieke discussies
verwikkeld raakt (meestal met Russische
Ivor Spencer zegt in zijn carrière naar
26.000 toespraken geluisterd te hebben
(soms tien per dag), „waarvan er 24.000
slaapverwekkend waren". Zijn gilde
heeft dan ook een jaarlijkse prijs inge
steld voor de beste spreker, vermoedelijk
in de hoop dat de ceremoniemeesters
zich minder zullen vervelen. „Neem
Churchill,”, zegt Spencer, „die kon het.
Hij sprak en je kon de leestekens erin
plaatsen.- Hij gebruikte nooit ingewikkel
de woorden en hij plaatste ze waar ze het
meest effectief waren".
Hoogtepunten zijn steeds de gelegen
heden waar leden van het vorstenhuis bij
aanwezig zijn. Spencer is er 519 keer
opgetreden als ceremoniemeester, en hij
weet waar hij op letten moet.
„Als prinses Margaret erbij is dan
moet het protocol aangepast worden. Zij
is een zware rookster, komt meestal al
binnen met een sigaret. Ik weet dan dat
rede zei, dat de Nederlandse economi
sche situatie „ons zorgen” baart.
Hare majesteit kondigde in deze troon
rede een begroting aan, die vele vader
landers teleurstelde. „Wij zagen honder
den en honderden mensen die rondom
het parlementsgebouw verzameld waren
voor de opening (van de Staten-Gene-
raal, red.) en die na deze plechtige ge
beurtenis naar huis gingen met duidelij
ke teleurstelling op hun gezichten”. Al
dus de twee Russische scribenten. Als
hen mag geloven lijkt het wel een stuk uit
een middeleeuws schouwspel. Men komt
naar Den Haag gestroomd om te horen
hoe de begroting er uit ziet en gaat teleur
gesteld naar huis. Sjokkend mag men
aannemen.
Alsof al die teleurgestelde burgers niet
liever hun krant pakken om daar niet
alleen de begroting maar ook alle positie
ve en negatieve commentaren op het
budget te bestuderen. Maar dat doen die
Nederlandse burgers helemaal niet, vol
gens weer een anderé Russische deskun
dige die het publiek over de ontwikkelin
gen in de buitenwereld voorlicht. Dat is
namelijk de heer Joeri Zjoekov, politiek
commentator van het eerder genoemde
dagblad Pravda. Zjoekov heeft zojuist
In tegenstelling tot de Verenigde Sta
ten waar dergelijke zakelijke bijeenkom
sten kort en krachtig worden in- en uitge
luid, is men in Engeland nog altijd ge
steld op decorum. De Britse ceremonie
meester handelt in decorum, het is zijn
handelswaar. En zijn persoonlijke stijl is
zijn handelsmerk. Ivor Spencer levert
goede waar. Hij doet het al 23 jaar, waar
van 17 als voorzitter van het Beroepsgil-
de van Ceremoniemeesters.
Het komt als een verrassing dat het
Gilde pas 17 jaar bestaat en dat het vak
van ceremoniemeester nog geen honderd
jaar officieel wordt uitgeoefend. Toch
zegt Ivor Spencer dat hij het „op één na
het oudste beroep van de wereld" uitoe
fent. Al bij de Romeinen waren er cere
moniemeesters die ervoor moesten zor
gen dat hun feesten en orgieën gesmeerd
verliepen, zegt Spencer. Wij doen nu niet
veel anders, al zijn er helaas geen orgieën
meer. Daar voegt hij bedachtzaam aan
toe: „Ik maak maar een grapje".
Volgens Spencer hadden de rijke Brit
se families vroeger hun major domo s,
het hoofd van de huishoudelijke staf, om
als feestbegeleider op te treden. Sommi
gen hadden gedurende de drie of vier
maanden van het „sociale" seizoen een
speciale ceremoniemeester in dienst. En
nu zijn er dan de beroeps die per gelegen
heid worden geëngageerd. Het komt er
dus op aan bekend te zijn en over goede
contacten te beschikken, vooral met de
vooraanstaande hotels.
„Wij zijn soort vrolijke
tr Dit jaar
werd in het
Zwitserse
plaatsje
Arboldswil een
oude traditie in
ere hersteld.
Met
metershoge
papieren
hoeden en
koebellen rond
de nek trokken
de Zwitsers
door hun dorp.
De bedoeling
van deze
nachtelijke
processie was
de bezwering
van de boze
wintergeesten.
Misschien een
tip voor ons
land.
