en
n
en twee meesterwerken
Russen verlaten
filmfestival
Maniëristische houdingen in Makreel
Springplank: een flop
komende
exposities
7
Bella Davidovitsj houdt
zaal hele avond in ban
Harry Verbeke Kwartet:
jazz met eigen karakter
y
r
Koffie Hag,
probleemloos
lekker!Echte koffie, gezuiverd
van schadelijke stoffen éncoffeïne...
1
Kleur blauw als uitgangspunt voor tien Haarlemse kunstenaars
uit
tok
Ontwikkeling
leer
Russische pianiste overtreft verwachtingen
Sfeervol optreden in Heemsteeds Oude Slot
Tabaksfabriek als
monument behouden
Aspiranten Nederlands Dans-theater
FEBRUARI
19 7 9
VRIJDAG
2 3
KUNST
6
om
trent de
toffie
HAG
HAG
8 J
Ml
blauw dat bovendien in de ver
schillende vermeerderingstech-
nieken nog een drommels lastige
kleur bij de verwerking ervan is.
In een begeleidende folder die
van het museum uitgaat, heet het
dat de deelnemende kunstenaars
„geïnspireerd waren door een in
en om het Frans Halsmuseum
geprojecteerd blauw gebeuren in
januari 1978”. De map en de ex
positie die de kunstenaars heb
ben aangegrepen om te laten zien
dat ze met meer bezig zijn dan het
maken van een enkel prentje,
hadden er dus al ruim een jaar
eerder moeten zijn, als onderdeel
behorend bij dat „blauw ge
beuren”.
HAARLEM. Er is enige ver
bazing voor nodig om je af te
Vragen wat de aanleiding kan zijn
voor tien Haarlemse kunstenaars
om een grafiekmap samen te stel
len met de kleur blauw als uit
gangspunt en daar tevens nog een
expositie aan te verbinden. Rond
lopend op de tentoonstelling
„Blauw, tien Haarlemse kunste
naars” die vanavond (20.30 uur)
in de Vishal in Haarlem wordt
geopend, is er voor die verbazing
alle reden. Elke motivatie voor
deze tentoonstelling schijnt te
ontbreken, laat staan dat er dui
delijkheid wordt gegeven
keuze van een kleur als
Grafiekmap verdiende beter lot
(ADVERTENTIE)
napt.
:h, herh
I, herh.
3iologie
7 (her-
JOHN OOMKES
e Beer,
n Fran-
van het
JOHAN VAN KEMPEN
sstelijke
Bizarre vondsten bij Waste of Time
'op 50.
in Duin
>rie, tv-
j4- Beeld uit Makreel door Waste of Time.
•noreel”.
illen be-
log niet
rankrijk
arst niet
rand be-
locaust"
sleid tot
bat over
van oor-
de mo-
gegeven
üdus de
likt over
in vier
i tijdens
worden
t Extra
les 8.
•h „Blue Greyhound” van Jan Polak, die
samen met de boerderij-ets van Clous in
de grafiekmap „blauw” is opgenomen.
Hoe intens Bella Davidovitsj’ Chopin-
spel is, heeft men deze zondag al in een
radio-uitzending van „Für Elise” kunnen
horen. En hoezeer zij bovendien in staat is
om de spanning daarin bij voortduring
vast te houden, kon op dit concert na de
pauze worden ondervonden in de subtiel-
contrastrijke weergave alle 24 preludes,
die behalve een juichende zaal ook nog
eens twee (Chopin-)toegiften opleverde.
AMSTERDAM. De mimegroep Wast
of Time is bang vast te roesten in een te
strak patroon en heeft daarom in het stuk
Makreel naar een middel gezocht dat de
spelers tot improvisatie dwingt. Dat mid
del staat uitgebreid in het programma
beschreven maar de zin ervan wordt voor
het publiek niet zichtbaar. Tenminste
niet anders dan door een paar onbegrijpe
lijke situaties. Bij de voorstelling van
Makreel, woensdagavond in het Shaffy
Theater, vielen me steeds weer allerlei
vreemde nogal maniëristische houdingen
van de spelers op, die ik absoluut niet in
relatie tot de rest van het stuk kon ver
klaren.
De aanleiding van deze expositie ligt
dan ook in het feit dat er tot op heden nog
nooit een „blauw gebeuren” is geweest.
Het antwoord op de vraag hoe en wat dan
wel werpt een weliswaar niet zeer helder,
maar dan toch zeer merkwaardig licht op
de gang van zaken bij het Frans Halsmu
seum.
Jaap Lindijer zorgde voor vier geluids
banden, die ieder hoorbaar gemaakt kun
nen worden door een contact in te druk
ken, dat ergens onder de toneelmat zit
verborgen. Als één van de spelers nu
toevallig of expres in de buurt van zo’n
contact komt, horen we de muziek van de
erbij behorende band. De andere spelers
moeten daarop reageren. Zo kan het ge
beuren, dat een speler dóór wil gaan met
een bepaalde handeling en toch ook zo’n
contact wil indrukken en dan krijg je die
malle verwrongen houdingen.
Makreel heeft gedurende drie kwartier
een grappige, geheimzinnige sfeer vol bi
zarre vondsten, maar die lijn wordt gedu
rende de laatste 20 minuten helemaal los
hadden. Blauw zou de „huisstijl” van de
gratis toegankelijke Hallen worden, ge
dachtig het overbekende PTT-parool „gi-
roblauw is goed voor jou”. Het aandeel
van de moderne kunst zou bestaan uit het
ten verkoop houden van een grafiekmap
waaraan enkele bekende Haarlemse kun
stenaars zouden meewerken.
Van al die plannen is niets terechtgeko
men, de Hallen zijn geruisloos gratis open
gesteld en het „blauw gebeuren” groeide
uit tot een gerucht, een bang vermoeden
van organisatorisch onvermogen. Maar
de kunstenaars het groepje was inmid
dels verdubbeld toen bleek dat er meer
Haarlemmers waren die met de idee van
een grafiekmap rondliepen waren aan
de slag gegaan en troffen de eerste voor
bereidingen voor het maken van hun
prenten. Omdat niemand van hen er heil
in zag met die werkzaamheden te stoppen,
in de gedachte van „afspraak is afspraak”
werd er bij het museum sterk op aange
drongen de map en tentoonstelling toch te
laten doorgaan.
Dat heeft er toegeleid dat die map er nu
is, ten lange leste dus, maar zonder veel
steun van het museum dat er als zodanog
ook niets mee te maken wil hebben. Zelfs
de verkoop van de map, die in een oplaag
van 50 stuks 900 gulden gaat kosten,
wordt niet door het museum geregeld.
Daarvoor werd een stichting in het leven
geroepen die onder voorzitterschap van
oud-wethouder Daaf Geluk als eenmalig
doel de verkoop moet regelen.
Ook de gemeente zit met het museum op
één lijn: als de kunstenaars zonodig wil
len, dan moeten ze zelf maar voor de
kosten opdraaien. Daarmee wordt iedere
AMSTERDAM. Tot en met zaterdag
treedt de aspirantengroep van het Neder
lands Dans Theater, De Springplank, op
in De Krakeling met twee meesterwerken
en een flop. Het eerste meesterwerk is
Tilt van Hans van Manen op het Concerto
in D van Igor Stravinsky. Het staat al
langer op het programma, maar daardoor
is juist goed te zien hoe sterk de dansers
van de Springplank zich het laatste jaar
ontwikkeld hebben. Met name Elsa van
der Heyden valt in dit stuk op doordat ze
haar rol niet alleen danst, maar ook ac
teert. Ik weet niet of dat de bedoeling van
de choreograaf was, maar Tilt krijgt er
wel een extra dimensie door.
Het tweede meesterwerk is Quartet van
Nils Christe op het strijkkwartet nr. 8 van
Dimitri Sjostakovits. Vooral de eerste
helft van dit werk is zo ongemeen boeiend,
dat je het na afloop onmiddellijk nog een
keer zou willen zien. De vier dansers,
Yvonne Jordans, Peter Buil, Laurina van
der Vusse en Tony Vandecasteele, vor
men werkelijk een kwartet, dat nu eens
als grote eenheid optreedt, en dan weer
aan één of twee van de solisten de gelegen
heid geeft de boventoon te voeren. Het zit
vol onconventionele bewegingen, die in
De tien deelnemers waarvan de meesten
nog betrekkelijk jong zijn, geven in hun
werk een aardige indruk van waarmee ze
momenteel bezig zijn. Alle tien staan ze
midden in een ontwikkeling die recente
lijk vernieuwingen onderging. Eric de Nie
bijvoorbeeld is al langer met het foto-
realisme bezig, maar bevindt zich nu in
een fase waarin hij de lichtbreking door
afspraak die het museum met de kunste
naars heeft gemaakt, finaal ontkracht en
is het zoveelste bewijs geleverd dat het
Frans Halsmuseum zich bitter weinig ge
legen laat liggen aan de belangen van de
Haarlemse kunstenaars.
het geheel toch als volkomen natuurlijk
tevoorschijn komen. Nils Christe speelt
nu eens met zwaartekracht en dynamiek,
door de dansers uit hun evenwicht te
halen of met kracht rond te laten zwieren,
en laat dan weer vrij baan aan gevoelens
variërend van teder tot heftig, maar dat
alles steeds prachtig aansluitend bij de
muziek van Sjostakovits.
De Springplank is opgericht om jonge
dansers op te leiden voor het Nederlands
Dans Theater. Quartet vormt daartoe een
perfecte uitdaging. Nils Christe die door
de humoristische effecten in zijn vorige
werken Tofuba in Scherzogrofi en Con
certo Glissando, bekend is geworden als
een lolbroek, heeft met dit Quartet op
schitterende wijze bewezen ook tot serieu
zere zaken in staat te zijn.
De flop heet De Truc met de Kist. Op
oorverdovend orgelgedreun, zo hard dat
horen en zien je letterlijk vergaat, heb ik
nog net zoveel kunnen zien, dat ik kon
vaststellen, dat dit onbenullig vallen, rol
len en kruipen tussen de schuifdeuren,
zonder enige structuur, een beschamende
aangelegenheid is.
CONRAD VAN DE WEETERING
uit te leggen ets waarin de themakleur op
zeer fraaie en esthetische wijze is ge
bruikt. Marinus Fuit tenslotte, een van de
weinigen die geen graficus van huis uit is,
maakte een licht-relativerend blad met
een gedeelte van een zeeschip als uitver
groot fragment.
Niet altijd is de samenhang tussen de
bladen onderling duidelijk aan te wijzen.
De thematiek gaat niet verder dan het
gebruik van de kleur blauw (in het geval
van Jan Polak gebeurt dat trouwens al
leen conceptueel) en die kleur lijkt er
soms met de haren bijgesleept. Het initia
tief echter dat hier tien Haarlemmers bij
een zijn gebracht die van recente vorde
ringen getuigen en allerminst lijken stil te
staan in hun ontwikkelingen, verdient alle
aandacht. De soms wat matte kwaliteit
moet dan maar worden vergeven.
(Tot en met 25 maart, dagelijks van 10-
17 uur, op zondagen van 13-17 uur).
CEES STRAUS
De driehonderdste sterfdag van Joost
van den Vondel wordt van 25 februari tot
en met 6 mei herdacht met een tentoon
stelling in het Theatermuseum in Amster
dam. Door middel van gravures, tekenin
gen en schilderijen zal Vondels’ gedicht
„Inwijdinghe van ’t Stadhuis t’Amster-
dam” zichtbaar worden gemaakt. Vondel
schreef het gedicht in 1655 ter gelegenheid
van de opening van het toenmalige Am
sterdamse stadhuis, nu het Paleis op de
Dam. De expositie is samengesteld door
studenten Nederlands aan de Universiteit
van Amsterdam, in samenwerking met de
staf van het Theatermuseum.
Van 5 maart tot en met 22 april wordt in
Museum Swaensteijn in de Herenstraat in
Voorburg de tentoonstelling „Napoleon in
contrasten” gehouden. Met medewerking
van het Koninklijk Nederlands Legermu
seum en Wapenmuseum „Generaal Hoe
fer” uit Leiden is een aantal souvenirs te
zien als kandelaars, tabaksdozen, pijpe-
koppen, inktstellen met beeltenissen van
Napoleon.
ilitairen
aal van
i onder-
i Ameri-
s Darwii
12.05 Cul
e televi-
men be-
ieeld de
„Kolo
men, al-
ie deze
„West-
i die on-
■visiese-
troeiing
's heeft
en nog
ie rijk’
coKeönevni
leedeel-
■na over
auto we-
n jonge
Eind 1977 ontwikkelde de directie van
het museum een ambitieus plan dat be
kendheid moest geven aan het feit dat
vanaf januari 1978 de toegang tot de Vis-
en Vleeshal op de Grote Markt geheel
gratis was. Er zouden in dat jaar tal van
manifestaties worden gehouden die alle
maal iets met de kleur blauw te maken
ie. 19.00
gramma.
45 Jour-
ia 23.05
.00 Jour-
het water op de onderliggende laag onder
zoekt. Ook Jan Polak en Ger Daniëls
getuigen van een uitgewprkt onderzoek
met de fotografie als hulpmiddel. Kees
Bierman is afgestapt van zijn volstrekt
anekdote-loze muren en laat nu een steen
structuur tegen een gepunteerde lucht
zien. Jan Verburg gebruikt het blauw als
een landschappelijk gegeven tijdens een
verblijf in het Atlasgebergte, waar ook
Frans Verpoorten een serie etsen heeft
gemaakt. Hij laat typisch Marokkaanse
huisjes zien met daarboven een Arabische
religieuze tekst zwevend.
gelaten. In dat laatste stuk worden spelle
tjes gedaan, die wat humor betreft onge
veer reiken tot het niveau van disc joc
key’s op Hilversum III.
Van de vondsten in het eerste deel noem
ik Fran Waller Zeper als bruid, die door
een fotograaf tot allerlei houdingen ge
prest wordt, tot ze opeens haar bruidsja
pon uittrekt en de fotograaf dwingt zich
daar in te hijsen: „Zo, nou moet je zelf
maar eens voelen wat het is om als bruid
te poseren”. Verder zijn er een groot aan
tal, uiterst onverschillig, maar daardoor
juist perfect gebrachte, goocheltrucs, zo
wel door Frits Jansen (de fotograaf), als
door Wouter Steenbergen (de bruidegom)
en door Fran Waller Zeper. Prachtig is
Wouter Steenbergen als pilaarheilige bo
ven op een kapstok en uiterst wrang is
Ellen Uizinger in de rol van het meisje, die
zo graag ballerina wil zijn en denkt dat te
kunnen bereiken door spitsen aan te trek
ken en haar tepels met gouden knoppen te
versieren.
Het is de bedoeling dat Makreel er van
avond tot avond verschillend uit zal zien
en zoals het bij voorgaande produkties
van Wast of Time het geval was, zal ook
dit stuk zich in de loop van de tijd nog
verder ontwikkelen. Aan uitgangsmateri
aal lijkt me er iets minder in te zitten dan
in die voorgaande produkties.
CONRAD VAN DE WEETERING
iportpro-
nmagazi-
gramma
le. 19.22
sr Lüfte,
15 Geva-
.otto trek-
irna: Me
ina. 23.20
nche sta-
tal.
HEEMSTEDE. Het werd donderdag
avond tamelijk laat in cultureel centrum
’t Oude Slot. Het prachtig gerenoveerde
gebouw staat aan de uiterste buitenkant
van Heemstede en laat zich niet al te
gemakkelijk vinden. Zo duurt het ook
even voordat Harry Verbeke en zijn ka
meraden op de plaats van bestemming
zijn en het jazzconcert van start kan
gaan. De haast waarmee opgebouwd
wordt, is evenwel niet van invloed op de
kwaliteit van het spel van het Kwartet
Harry Verbeke.
Vanaf de eerste noten van Short
Speech klinken de droog-volle en gepro
nonceerde klanken van Verbekes tenor
vertrouwd in de oren. Het is dezelfde
soulachtige stijl van spelen die de Haar
lemmer zijn naam bezorgde in de jaren
vijftig. Met levendige soli, waarin thema-
citaten van andere composities vaak wor
den benut om zijn gevarieerde techniek
met tal van flageoletten en lang aangehou
den tonen nog verder te verfraaien, weet
hij snel ambiance te scheppen in de wat
stijve omgeving.
Niet alleen Verbeke bezit de kameleon
achtige eigenschap zich snel aan zijn de
cor aan te passen. Ook de andere leden
van het kwartet zijn jongens van de ge
stampte pot. Bassist Harry Emmery bij
voorbeeld volgt de soepel spelende pianist
Irv Rochlin niet als een hond zijn baas,
maar als een musicus die tegenwicht durft
te geven. Het indirect gevolg van die juiste
taakopvatting is dat Rochlin de slecht
versterkte vleugel na een viertal composi
ties blijkt in te willen wisselen voor een
elektrische piano, een Wurlitzer die met
zijn ronde geluid zorgt voor een grotere
mate van hechtheid binnen het viertal. De
laatste man is tenslotte slagwerker Max
Bolleman, wiens hoekige drummen me
niet zo kan charmeren, maar die het vak
wel degelijk verstaat.
teraard hoog gespannen zijn. Die ver
wachtingen heeft zij zonder meer
overtroffen, door de zaal een hele avond
lang in de ban te houden van haar bijzon
der expressieve en volkomen natuurlijke
pianospel.
Bella Davidovitsj die opvalt door een
forse aanslag die ook het intieme contrast
kent zonder in esthetiseren te vervallen
blijkt de virtuoze allure van de pianistiek
van de grote Russische school te hebben
verbonden met een volbloed-romantisch
.ouderwets” uitbeeldingsvermogen. Ou
derwets in positieve zin bedoeld en o zo
welkom als tegenwicht ten aanzien van de
steeds maar oprukkende „computer”-pia-
nistiek.
De humor in presentatie en communica
tie die Verbeke ten beste geeft, schept bij
dat alles een prettige sfeer, waarin het
kwartet steeds beter gaat spelen. In de
■eerste set wringt het nog hier en daar,
maar het latijnse Blue Bossa van Dorham
swingt de pan uit, terwijl vervolgens het in
zes-achtste gespeelde Stretch duidelijk
maakt dat het Verbeke Kwartet meer in
zijn mars heeft dan gedateerde jaren vijf
tig muziek te spelen. In het algemeen sluit
het in stijl wel op de hard bop aan, maar in
een werk als Impression van Coltrane
treden ook meer eigentijdse harmonie-
opvattingen aan het licht.
Van dezelfde componist weerklinkt na
de pauze Equinox, waarin de bassolo van
de agressief spelende Emmery helaas niet
adequaat wordt opgevangen. Het blijkt
een van de weinige schoonheidsfoutjes,
die aan dit kwartet met eigen karakter
kleeft. Smeltend van klank is bijvoor
beeld de ballad Chelsea Bridge en Fred
die Hubbards Gibraltar, waarin het inter
val-schema voor fraaie harmonieën tus
sen piano en sax zorgdraagt.
Het blijft verder voortvarend werken
tot aan het eind met een werkje van Can
nonball Adderley, Irvs eigen en met elan
gespeelde Will of the Lisp en het titelnum
mer van Verbekes laatste opname You or
no one aan het slot. Voor nou en nog eens,
zullen we maar zeggen. Dat kan; zaterdag
3 maart treden Verbeke c.s. aan in de
Haarlemse Jazz Club.
BERLIJN (AFP). De Sovjet-Unie
heeft donderdag het Westberlijnse film
festival verlaten uit protest tegen de ver
toning daar van de Amerikaanse film-
„The Deer Hunter” over de oorlog in-
Vietnam.
Tsjecho-Slowakije, Hongarije, de Duit
se Democratische Republiek en Cuba
hebben het voorbeeld van Moskou meteen
gevolgd. De Tsjechische en Hongaarse
leden van de jury hebben zich terugge
trokken.
De Sovjet-delegatie motiveerde haar ge
baar door te zeggen dat vertoning van de
Amerikaanse film „ongeschikt” is op een
ogenblik dat juist een Chinees-Vietna-
mees conflict is uitgebroken.
si- „Boer Blauw te Heerhugowaard schildert zijn hoeve blauw tegen de pest en de
vliegen” is de (lange) titel van deze ets van Rob Clous.
30 Infor-
Inform»-
iportpro-
.00 Jour-
iel. 21.45
22.40
05 Spor-
nentaire.
delingen
al. 20.10
21.10
lallas, tv-
AMSTERDAM. Het was weliswaar
geen uitverkochte, maar dan toch wel een
zeer goed bezette grote zaal van het Am
sterdams Concertgebouw, waar het pu
bliek de onlangs naar het „vrije” Westen
uitgeweken Russische pianiste Bella Da-
Poolse pidovitsj woensdagavond een warm ont
haal bereidde. Nog voordat het recital
begonnen was, heerste er een direct voel
bare atmosfeer van sympathie.
Waarschijnlijk waren er veel geregelde
bezoekers van de orkestconcerten van het
Amsterdams Philharmonisch, waarop
Davidovitsj sinds 1965 meer dan veertig
keer als soliste is opgetreden. De mede
daardoor in onze hoofdstad zo gewaar
deerde musicienne hoefde nu maar op het
podium te verschijnen, of een ware jubel
brak los.
Dat deze op het publiek zo sympathiek
overkomende Russische vrouw als kun
stenares heel wat in haar mars had, is in
de loop der jaren door haar solistische
verrichtingen bij het APhO al wel duide
lijk geworden. Wat zij in een eigen recital
te bieden had, was nog niet bekend, al
konden de verwachtingen hieromtrent ui-
dat doet je goed... écht goed
0? IMG mag!
Temeer geldt dat als al je ziet waar het
om gaat. Die tien Haarlemmers hebben
geen duur schilderij gemaakt dat bestemd
zou kunnen zijn voor de „elite”, zoals
sommige politieke partijen het kunstmin
nend publiek plachten te betitelen. Ze
kozen de grafiek uit, de meest democrati
sche vorm van kunstverspreiding. Door
de toepassing van veelzijdige technieken
stelt dè kunstenaar zich immers in staat
zijn idee in meervoud te verspreiden. Dat
heeft tot gevolg dat grafische kunst in ons
land uiterst betaalbaar is en daardoor ook
in het bereik,der zg. kansarmen kan
komen.
Want waar gaat het hier om? Er is een
map samengesteld met tien bladen die per
prent nog geen honderd gulden kosten.
Na aftrek van alle kosten houdt iedere
maker per prent nog net een paar tientjes
over waar ie dan ruim een jaar voor heeft
moeten zeuren.
Het Kunsthuis te Breda organiseert
van 3 maart tot 2 april op Schiphol een
introductie-tentoonstelling voor heden
daagse beeldende kunsten. Er nemen 500
beeldende kunstenaars aan deel uit Ne
derland, België, Frankrijk, Spanje, Enge
land, Duitsland, Italië, Hongarije en Zuid-
Amerika. Onder hen zijn schilders, grafi
ci, beeldhouwers, keramisten, edelsme
den, textielvormgevers en fotografen. Zij
bieden ruim 7.500 werken te koop aan. De
tentoonstelling gaat vooraf aan de vierde
beurs voor hedendaagse beeldende kun
sten die van 31 maart tot en met 6 mei in
de Oude Kerk in Amsterdam wordt ge
houden.
spelpro-
olieren.
t
Marok-
ROTTERDAM (ANP). De historische
;,karottenfabriek” bij de Rotterdamse
snuifmolen De Lelie houdt zijn plaats op
de monumentenlijst van CRM. De ge
meenteraad heeft een voorstel wegge
stemd om het verwaarloosde gebouwtje
af te voeren van de lijst.
Een meerderheid in de raad vindt dat
het fabriekje gerestaureerd moet worden,
ook al is daar volgens het college van B. en
W. geen geld voor.
Het fabriekje is 140 jaar oud en staat
aan de Kralingse Plas in Rotterdam. Het
is waarschijnlijk het laatste bedrijf ter
wereld geweest waar tabaksrollen (karot
ten) gemaakt werden die in de snuifmolen
terechtkwamen. Rotterdam was in de 19e
eeuw een centrum voor snuiftabak en de
gemeenteraad vindt dat dit stuk histori
sche nijverheid bewaard moet blijven.
De oorspronkelijke snuifmolen De Lelie
>s destijds wel gerestaureerd door de ge
meente, maar aan de fabriek <elf is vol
gens gemeentewerken de laatste tien jaar
niets meer gebeurd. Restauratie is volgens
de dienst een uiterst moeilijk karwei.
Hoe sterk de kleur blauw in landschap
pelijke en ruimtelijke zin kanwerken,
blijkt ook uit een abstracte prent van Loes
van Goor en in het bewust-overtrokken
van Rob Clous die een echt-Hollandse
stolpboerderij van een „blauwgetint” ver
haal laat vergezellen. Michel van
Overbeeke maakte in het verlengstuk van
zijn Esther-cyclus een opnieuw op het
Midden-Oosten geïnspireerde en literair
Het virtuoze aspect kwam, bij uitzonde
ring, wat kaal tot uitdrukking in de Derde
Sonate van Prokofjev, die in artistiek op
zicht verreweg het minst te bieden had.
Hoe „persoonlijk” Davidovitsj’ spel is,
was dan al in alle nuances getoond in een
evenwichtige en tegelijk door zijn grote
innerlijke kracht ontroerende vertolking
van de Sonate opus 31 nr. 3 van Beetho
ven. En idem in de met ongewoon hevige
maar uiterlijk beheerste emotionaliteit
voorgedragen Variations Serieuses van
Mendelssohn.
