haarlem
film
Heimwee naar de jaren van vroeger
J
filmhuizen
amsterdam
:s
I
Feminisme in een vervreemdende sfeer
Peter Handke breekt door met De linkshandige
vrouw
Mamma Roma en
Die Gehiilfe
LET OP!
Bobby Deerfield
sentimenteel
massief-eiken leren zitmeubelen -
eigen fabrikaat massief-eiken keukens
CLOTHS
MT
KEUKENS
SANITAIR
WAND- EN VLOERTEGELS
OPEN HAARDEN
met een
KEITH-SCOTLAND
Ter gelegenheid van de opening van onze nieuwe
showrooms voor:
houden wij op zaterdag 7 april
demonstratie en speciale aanbiedingen.
„AAN EEN ONBEKENDE" MIST HOMOGENITEIT
„OPEN HUIS”
TWEEDMANTELS
S^’,4
17
FILM
VRIJDAG
3 O
MAART
19 7 9
oooDonoaoooooDOOooDDODaDQoaooaoaDoooaoaDDDaoDDDDaDaDaaDaooDnanDaDDaDaoooDDDDDdDnaaDonanDanaonDnDnoanDnnnaDDaaanDDDaaaDDDaDDDDDDaDnDaaDaDDaaDnaoDDDOtj
r
VR
Herboren
Charles Boost
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□I
speciaalhuis regenkleding
OPENINGSTIJDEN:
di. t/m vr.
8.30-16.00 uur
zaterdags van
8.00-12.30 uur
13.30-18.00 uur
Tel. 023-321212-322368
s maandags gesloten
donderdag s avonds
geopend tot 21.00 uur.
OOK IN GROTE MATEN
□noaaaooaoaoaaaDaaaoaoaaaDODOoaDaaaDaoDaaaaaDaann
Last Waltz
05
kennemerstraatweg 231 heiloo 072-334966 vrijdag koopavond
NADAT FASSBINDER tot het
Film-Elisée is toegelaten door
hem met meer geld dan hij ge
wend was en met een onderwerp
dat niet dadelijk tot zijn gedach
tensfeer gerekend kon worden
(„Nabokovs „Wanhoop”) een bio
scoopfilm te laten maken; en na
dat ook Werner Herzog kansen
kreeg een groter publiek te berei
ken door het maken van „Nosfe-
ratu”, is nu een derde „moeilijke”
Duitser doorgedrongen tot het al
ledaagse filmtheater. Peter
Handke is zijn naam en hoewel
zijn eerste film thans in The Mo
vies draait heeft deze Handke
veel samengewerkt met de jonge
re generatie filmers voor wie hij
ettelijke scenario’s schreef. Den
ken we alleen maar aan „Falsche
Bewegung” van Wim Wenders.
F
>j- Edith Clever en Bruno Ganz in De linkshandige vrouw.
toeschouwer
bezig-
(ADVERTENTIES)
■J- Scène uit A un Dios desconidos (Aan een onbekende) met Hector Alterio (midden)
KEUR BOUWMARKT
MMMBH
KRUISWEG Tl HAARLEM
zoals zoveel moeders onder het juk van
haar kinderen door moeten.
In wezen heeft Handke van de vrouw
Marianne een super-feministe gemaakt
die in geen enkele vorm het oude rollen
spel wil hervatten. En het blijkt dat ze als
herboren de dingen anders ziet, als nieuw.
Ze kijkt rond in haar wijk (de film speelt
in een nogal triestige buitenwijk van Pa
rijs, ze ziet de mensen, de winkels, de
huizen en plantsoenen op een wijze, zoals
ze die nog nooit gezien heeft. Al stemt
haar dit niet vrolijker of verdrietiger, ze
voelt zich gesterkt door de overweging dat
ze iets unieks gedaan heeft door haar
leven niet door anderen te laten bepalen.
Vandaar dat de film voortdurend met
losse beelden werkt, bizarre dingen toont,
die Marianne nu eerst ziet, vreemde licht
val die haar vroeger nooit opviel, bevro
ren straatevenementen, verstild als op een
foto.
Zoals gezegd, de film kent geen verhaal.
De beelden maken het verhaal van een
experiment waaraan Marianne bezig is.
Ze doen dit onnadrukkelijk en terloops.
Van tijd tot tijd vallen er woorden maar ze
vormen nooit gesloten dialogen en wat er
aan samenspraak overblijft herinnert aan
Beckett en Ionesco. Zoals de bevroren of
verstilde beelden herinneren aan de tijd
dat Antonioni er de onleefbaarheid van de
stad mee wilde uitdrukken. Als redmiddel
geeft Handke de mogelijkheid aan zich
zelf van iedere relatie te bevrijden en het
leven tot in de meest extreme vorm in
eigen hand te nemen.
Natuurlijk zit een dergelijk betoog vol
(ongewilde) pretenties en onuitvoerbare
ideeën, maar Handke heeft een vorm van
discussiëren gevonden die blijft boeien en
een haast onverklaarbare sympathie op
roept voor de vrouw die niet praat, maar
doet en ook daarna er niet over door blijft
zeuren. Met uiterst weinig hulpmiddelen
als taal en beeld weet Handke toch het
avontuur dat Marianne aandurft tot een
spannend avontuur te maken, waarvan
men de goede afloop hoopt, al zijn er
weinig aanwijzingen dat Marianne (bij
zonder mooi gespeeld door Edith Clever,
geassisteerd door Brunog Ganz als de
echtgenoot die blijft hopen) de jungle zal
overleven.
Place” die in Tuschinski 3 te zien is. Twee
landen waarvan we hier weinig of niets
op filmgebied te zien krijgen leveren di-
maal de enige première-bijdragen aan de
Nederlandse filmagenda.
DEZE WEEK twee interessante premiè
res. De Spaanse film „Aan een Onbeken
de” in Cinétol en de Zweedse door Gun
nel Lindblom geregisseerde en door In
gmar Bergman geproduceerde „Paradise
Hoogtepunten van deze happening wor
den behalve een uur durend optreden van
„The Band” met een reeks succesnum
mers, verder het optreden van Bingo
Starr met „The Band”, van Bon Wood en
tenslotte van Bob Dylan. Een historisch
muziekdocument dus.
Van de nachtvoorstellingen moeten be
halve Scola’s „Una Giornata” (Studio)
vooral ook genoemd worden Strawdogs”
in Luxor, de zoveelste studie van Sam
Peckinpah in geweld en verschikking, en
Woody Allen’s „Sleeper”, een van zijn
beste satirische kluchten. En dan mag niet
vergeten worden dat „Turks Fruit” weer
terug is (Frans Hals), als correctie van de
Bob Houwer-serie op de televisie die het
bloot van deze film te ver vond gaan.
Voor de jeugd draait „Toni en de groene
draak” in Palace en „Dik Trom knapt het
op” in Studio.
KOUDENHORN 54-56-60
Een nogal sentimenteel verhaal dus dat
gered wordt door het spel van Al Pacino
die de juiste toon weet te vinden om de
dood van zijn eerste echte liefde althans
naar buiten toe te relativeren. En Sydney
Pollack, geassisteerd door mooi camera
werk van de beroemde „nouvelle vague”-
cameraman Henri Decae, maakt van de
wat versleten intrige een boeiend en met
zorg verteld verhaal.
„Bobby Deerfield” is de enige Haarlem
se première deze week, te zien in Studio
die op maandagavond en in de nachtvoor
stellingen voor de zesde week „Una Gior
nata Particulare” met Sophia Loren en
Hoe staat het met een vrouw die vrijwil
lig alleen gelaten wil worden? In de film
breekt ze bewust met de man van wie zij
een tijdlang geschieden heeft geleefd, die
vol liefdevolle verwachtingen thuiskomt
maar nog voor hij het verlossende woord
gesproken heeft van haar moet horen dat
ze geen samenleving meer wenst. Ze doet
dit niet uit tegenzin tegen haar man, maar
meer als een wat kinderachtig bewijs van
zelfstandigheid. Handke heeft een sterk
vrouwenkarakter willen tekenen dat in
uiterste consequentie alleen haar leven
wil leiden. Niet omdat haar dat bepaalde
vrijheden geeft, maar om te bewijzen dat
zo’n leven mogelijk is en bepaalde aspec
ten heeft die een getrouwde vrouw nooit
zal leren kennen.
ERICH MARIE REMARQUE, beroemd
door zijn oorlogsroman uit '28 „lm Wes
ten nichts Neues" heeft veel later in een
romantische bui ..Heaven has no Favori
tes'' geschreven dat nu in een bewerking
van Alvin Sargent door Sydney Pollack
verfilmd is onder de titel ..Bobby Deer
field”.
wijze die eens de bouwmeester van „Het
Paradijs” voor ogen had gestaan. Ook
„Aan een Onbekende” van Jaime Chavar-
ri begint in de zomer op een familieland
goed, het is juli 1936 en Federico Garcia
Lorca is er de gevierde gast.
José Garcia herinnert zich veertig jaar
na datum nog precies wat er gebeurde. Hij
werd op een zwoele nacht in een leeg
zwembad verleid door Pedro, de zoon des
huizes en was op die manier getuige van
de moord door drie civiele moordenaars
op de grote Spaanse dichter Garcia Lorca.
De film heeft zich inmiddels verplaatst
naar 1977. José Garcia is goochelaar ge
worden in dure nachtclubs en als hij in de
buurt komt gaat hij het buitengoed opzoe
ken om herinneringen op te halen met de
daar nog levenden. Andere avonturen van
de homosexuele José komen daarna nog
ter sprake maar zijn idool blijft Pedro die
in de Burgeroorlog gedood is.
De fihn is weinig homogeen. De intro
ductie van de diverse hoofdpersonen in
het drama is te kort en te oppervlakkig en
onvoldoende in verband gebracht met de
voorvallen in de tegenwoordige tijd. Toch
is er een gevoelige, nostalgieke film ont
staan die de tegenwoordige tijd met een
zeker heimwee stelt tegenover de jaren
voor 1936. De oorspronkelijke titel van de
film is veelbetekenend „A un Dios desco-
nocido” wat zoveel wil zeggen als „Aan
een onbekende God”.
Bobbie Deerfield, gespeeld door Al Pa
cino is een auto-coureui' van internationa
le allure die zich volledig concentreert op
zijn gevaarlijk beroep en daardoor een
teruggetrokken en eenzaam leven leidt.
Als hij een zwaar gewonde vriend opzoekt
in een Zwitsers laboratorium, ontmoet hij
een jonge patiënte, Lillian Morelli (Marthe
Keller) die zich niet minder geïsoleerd
gedraagt als Bobby wat voor hem haar
grote aantrekkingskracht gaat uitmaken.
Het blijft voorlopig bij een zoeken en
tasten naar eikaars standpunten en opvat
tingen terwijl Bobby Deerfield zich voor
bereidt voor de Grand Prix.
Langs een omweg komt hij dan te weten
dat Lillian aan een dodelijke ziekte lijdt
en niet lang meer te leven heeft. Terwijl
bij Bobby de behoefte ontwaakt haar laat
ste levensdagen dragelijk te maken, ver
valt Lillian in de afwerende houding van
iemand die niet uit medelijden bemind wil
worden. Bobby redt de situatie door een
vorm van onverschilligheid en cynisme
die uiteindelijk zijn doel niet mist.
Marcello Mastroianni vertoont, wat toch
wc! een extra vermelding verdient.
Het lag voor de hand dat Handke uitein
delijk de theorieën over een nieuwe ro
manstructuur die hij aan het uitproberen
was, in filmvorm gezocht heeft te verwe
zenlijken. Handke kwam jaren geleden in
het nieuws met zijn toneelstuk vol impro
visatiemogelijkheden dat hij „Publikums
Beschimpfung” noemde en dat er letter
lijk in bestond het passieve theaterbezoek
door grove beledigingen van af het toneel
tot tegenspraak en tegenactie te stimule
ren. Het werd hier geen groot succes en
sindsdien is de schrijver met een zekere
argwaan behandeld.
Toen hij naar Nederland kwam om in
Film International Wenders film te zien,
had Adriaan van der Veen een gesprek
met de voornamelijk zwijgende auteur.
Als hem een vraag gesteld wordt, zo is een
van Van der Veens opmerkingen, kijkt hij
de interviewer aan alsof hij in een volsla
gen onbegrijpelijke taal is aangesproken
die hem bovendien in geen enkel opzicht
bevalt. Hij fixeert de vragensteller voor
geruime tijd en net als deze de moed heeft
opgegeven komt hij toch nog net op tijd
met zijn antwoord.
Als men dit leest krijgt men bij het zien
van de film de sterke indruk dat Handke
filmt zoals hij praat. Zijn debuut dat hij
„De linkshandige vrouw” noemt is met
eenzelfde aarzeling en langdurige overwe
ging gemaakt als Adriaan van der Veen
■beschreef. Zijn film bestaat uit moment-
i opnamen die ogenschijnlijk geen onder
ling verband hebben, een sfeer van vol
strekte vervreemding en isolement uit
stralen en niettemin op een magische wij-
Ze loopt niet langer de kans opzij gezet,
te worden of treurende weduwe te wor
den, ze ziet de dingen om haar heen niet
langer door de ogen van haar geliefde of
op zijn bevel. Ze bepaalt haar eigen waar
nemingen, zij beïnvloedt zelf haar karak
ter en in haar verhouding tot haar op
groeiend zoontje laat ze duidelijk merken
dat zij straks niet zijn slaaf zal worden
In Boxy kan men dan nog eens de
opwindende muziekfilm „The Last Waltz”
van Martin Scorsese meemaken, zijnde
het afscheidsconcert van „The Band”, af
scheid in dubbele zin: zowel van de band
met Bobbie Bobertson, Bick Danko, Le
von Helm en Garth Hudson en tegelijk
van de jaren zestig met hun eigen pop-
stijl. Scorsese maakte een boeiend en in
telligent verslag van het twee dagen du
rende muziekgebeuren in het vervallen
feestgebouw „Winterland”.
I
Van een plot is er nauwelijks sprake. Er
is een gegeven situatie en vandaar uit
bouwt Handke een wereld van mensen,
straten, landschappen en luchten op die
ook al weer willekeurig gekozen lijken
maar bijdragen aan wat de vrouwelijke
hoofdpersoon ziet en ervaart als weerslag
van haar stemmingen en emoties. Deze
vrouw-alleen dient als tegenhangster van
de man-alleen wiens gedrag en gewoontes
we wel ongeveer kennen
Met „Het Paradijs” werd tegelijkertijd
de Zweedse Filmweek in Tuschinski ge
opend en begrijpelijkerwijs is met de bes
te uit die reeks voorstellingen begonnen
en zelfs in die mate dat de film zich
losgemaakt heeft van de Filmweek en
zelfstandig voor een week genoteerd
staat.
De titel slaat op een oud zomerhuis,
destijds als vakantieoord voor de familie
neergezet en nu opnieuw een plaats van
samenkomst voor nieuwe generaties met
andere idealen en eisen. Dit leidt tot diver
se conflicten, er worden bittere dingen
gezegd en de zomer verloopt niet op de
IN HET IJMOND-CIBCUIT circuleren
Pasolini’s „Mamma Homa” met van dins
dag af een film van Wim Wenders (evenals
Fassbinder, Herzorg en enige anderen be
horend tot het „Filmverlag der Autoren”)
met de intrigerende titel „Die Angst des
Tormanns beim Elfmeter”.
Van dinsdag af de Duits-Zwitserse film
„Die Gehülfe” van Thomas Koerfer die in
’74 meewerkte aan „Het Pesttheater”.
Koerfer’s film gaat over het Stehkragen-
proletariaat in de persoon van Joseph
Marti die in het begin van deze eeuw
verbonden wordt aan de firma Tobler en
zelfs onderdak vindt in de villa van de
autoritaire directeur (wat hem in een pijn
lijke positie dwingt) die zijn eigen onder
gang en die van zijn personeel veroor
zaakt door waanzinnige uitvindingen te
doen.
ze de geduldige
houden.
KAT-
7.
x'
