Bellini’s I Puritani
redelijk uitgevoerd
Accardo zonder
affiniteit
met Beethoven
belangrijk
Weinig talenten op groepenpresentatie
Expositie over
Zuiderzeedorp
Brugfunctie
Inner Circle
komende
exposities
Weense musicus leidt orkest in extreem hoog tempo
'1
Alles is ijdelheid na
avondje Dolf de Vries
Geluidsinstallatie bron van ellende voor optredende rockmusici
Russische kunstenaars veroordeeld
tot twee weken gevangenisstraf
Haarlems Christelijk Mannenkoor met ambitieus project
Schrijver-acteur met milde en bijtende humor
Conventioneel matinee
Twee animatieprijzen
voor Albert van Knik
Oostduitse schrijver
Bruno Apitz overleden
9
MAANDAG 9
APRIL
KUNST
19 7 9
JOHAN VAN KEMPEN
GEMMA COEBERGH
onder Harnoncourt
beter tot recht
NIKOLAUS HARNONCOURT
eerd
rel
m,
JOHN OOMKES
s- Maar liefst twee toetsenbespelers bij de Haarlemse band Expresso, die niet sterk overkwam op
de Haarlemse groepenpresentatie Links Frank van de Duin, rechts Rob Brons
ndsen
101.80
1,10
380.001
461.00
Het is een van de verdiensten van Nikolaus Harnon
court, dat in de loop der tijd scheefgetrokken uitvoerings-
manieren nu worden rechtgezet. De gistermiddag onder
leiding van deze Weense musicus gegeven traditionele
Palmzondaguitvoering met het Concertgebouworkest en
solisten, was daar weer het bewijs van.
AMSTERDAM. In een brief van 22 mei 1901 klaagt
Saint-Saëns aan zijn leerling Fauré die hem dan
inmiddels als directeur van het Parijse Conservatorium
is opgevolgd op de volgende wijze zijn nood over de
onjuiste uitvoeringsmanieren in Bachs Mattas Passion:
„Voortdurend zijn uitvoerenden het oneens over de
interpretaties. Maar het is geen kwestie van smaak maar
van eruditie; het gaat er alleen maar om te weten wat de
componist bedoeld heeft. Nergens schijnt men zich daar
om echter te bekommeren. Is er één plaats ter wereld
waar, in de Matthaus Passion, het beroemde duet nr 33
zo uitgevoerd wordt als de componist het ook werkelijk
gedacht heeft?”
veel van wat er gezongen wordt echter
meedogenloos monddood, meerstemmige
koortjes worden tot onbeduidend gefluis
ter. De gehele avond blijft zo’n disfunctio
nerende geluidsversterking een bron van
veel ergernis, zowel bij de optredenden
MOSKOU (AFP). In Moskou zijn
zaterdag zes non-conformistische kun
stenaars wegens „straatschennerij” tot
twee weken gevangenisstraf veroor
deeld. Zij waren de dag tevoren aange
houden, omdat zij weigerden de flat
van een „niet-officiële kunstverzame-
laarster” te verlaten.
314.00
1,30
6.60
Matthaus Passion komt
BERLIJN (DPA). De Oostduitse
schrijver Bruno Apitz is zaterdag op 78-
jarige leeftijd gestorven, zo meldt het
Oostduitse persbureau ADN. Hij is inter
nationaal bekend geworden door zijn con-
centratiekamproman „Nackt unter Wöl-
fen”, die een miljoenenoplaag bereikte en
in 28 alen is vertaald.
Apitz werd in 1933 lid van de Duitse
communistische partij. In de nazitijd zat
hij drie jaar in de gevangenis en acht jaar
in het concentratiekamp Buchenwald.
r
80,00b
49.00
35.00
1.08
47.00
7.50
94.00
19.60
49,90
28.00
34,00
56,40
48,30
66,50
31.50
58,00
30.00
08,50
88.20
35,00
96.80
66,00
17.80
>0,50
>7,50
>4,00
>5.00
>2,10
>0,00
>0,60
>0,00
>5,30
>7,80
>7.50
>1.00
>7.50
>7,40
>8,00
>5,50
>2.00
>5,20
>3.00
4,00b
>3,90
>9,00
72,50
77.00
33.00
55,50
55,80
19.80
>2,10
33,30
32.00
59,70
52.50
>8,30
35,50
58,20
52,00
47,50
56,00
77.70
35,60
79,00
28,30
50,00
>8,20
37,10
51,00
30,00
15.00
47,00
55.00
„I Puritani” (De Puriteinen) speelt zich
af in het Engeland uit de tijd van Crom
well, en het verhaal is gauw verteld: Elvi
ra zal de vrouw worden van Riccardo/
maar verlooft zich daarentegen met Artu
ro Talbot. Zij verlaat huis en haard om
zich naar haar bruidegom te begeven,
maar dan komen de problemen: Arturo
bemoeit zich met een gesluierde dame, die
zegt koningin Enrichetta te zijn, en Elvira
verdenkt hem van ontrouw. Zij wordt
geestesziek. Arturo wordt door Cromwell
ter dood veroordeeld, maar komt weer op
vrije voeten dankzij een door Cromwell
afgekondigd generaal pardon, hij keert
terug bij Elvira en het happy end is daar
AMSTERDAM. De programma-
samenstellers van de VARA-matinee gin
gen ditmaal op de conventionele toer. Of
je zou Bartóks eigenlijk alweer klassiek
geworden Concert voor orkest nog origi
neel moeten vinden. Neemt niet weg, dat
al betrof het dus bepaald geen eerste
kennismaking, waartoe deze zaterdagse
serie in het Amsterdams Concertgebouw
anders juist zo dikwijls gelegenheid biedt
het altijd weer interessant is om dit toch
ook weer zeker niet afgespeelde meester
werk in een andere, versie te horen.
De 31-jarige Russische dirigent Alexan
der Lazarjef die in een vorig seizoen al
eens eerder de leiding over het hier ook nu
weer optredende Radio Filharmonisch
Orkest, was verantwoordelijk voor in het
algemeen weinig verfijnd orkestspel,
waarin de uitbundigheid een belangrijke
plaats innam.
De suggestiviteit van Bartóks uit 1943
daterende opus werd door de vaak in
merkwaardig symmetrische beweging di-
•rigerende Lazarjef, vooral benaderd van
uit het uiterlijk klankeffect, waarbij de
contrasterende instrumentale kleurstel
lingen werden aangedikt, in plaats van het
muzikaal verloop in de klanknuances uit
te diepen.
Platgetreden paden werde overigens in
optima forma bewandeld met het (voor de
pauze) ten gehore brengen van Beetho
vens Vioolconcert. De Italiaanse virtuoos
Salvatore Accardo, vooral bekend van
Paganini-achtig stuntwerk, leefde tijdens
zijn vertolking van de solopartij qua tem
perament steeds even op in de niet al te
stijlvol overkomende cadensen.
Hoewel violistisch uiteraard van grote
kwaliteit, bleek uit de teruggehouden
voordracht een niet al te sterke affiniteit
met het werk. Een indruk die onder meer
ook door inconsequente articulaties ten
aanzien van het hoofdthema van de finale
nog onderstreept leek te worden.
Ondanks die omstandigheid wist Accar
do, steeds goed gevolgd door Lazarjef en
het RFO, met veel passages en fragmen
ten van grote schoonheid, zijn publiek tot
welgemeend enthousiasme te brengen.
JOHAN VAN KEMPEN
AMSTERDAM. Het meest swingende
nummer dat ik sinds tijden mocht horen,
is het titelnummer van Everything is gre
at, de vijfde langspeler van de Jamai-
caanse reggaegroep Inner Circle, die vrij
dagnacht in het Amsterdamse Paradiso
in Nederland debuteerde. De achtmans
formatie bestaat in de huidige samen
stelling sinds 1974, bestreek tot vorig jaar
in de betrekkelijke anonimiteit van het
tropische West-Indië hoofdzakelijk het
eigen eiland, maar kreeg alom bekend
heid toen het samen met Bob Marley de
show stal op het One Love Concert, waar
mee de pacificatie van de Jamaicaanse
politiek (tijdelijk) bezegeld werd.
Het Engelse Island-label, dat al jaren
moeite doet om een zo groot mogelijk
aanbod aan reggaestromingen op de
markt te brengen, was er als de kippen bij
en contracteerde Inner Circle. Voordien
telt de catalogus vier albums, die sterk
onderling verschillen en voornamelijk
soul-invloeden .laten horen, alsmede enke
le solo-singles van leadzanger Jakob Mil-
Deze vrouw, Lioedmila Koeznetso-
wa, was woensdag al opgepakt en tot
dezelfde straf veroordeeld. De zes kun
stenaars, voor het merendeel schilders,
werkten samen met mevrouw Koeznet-
sova aan de voorbereiding van een
„festival van vrije kunst” 'dat op 18
april moet beginnen.
Saint-Saëns verdiepte zich veel meer dan Fauré in oudé
ornamentiek en vroegere uitvoeringspraktijken en las
daartoe 18e eeuwse geschriften over versieringen, zoals
Leopold Mozarts „Versuch einer grüntlichen Violinschu-
le” uit 1756. Bij het hierboven geciteerde schrijven licht
hij aan de hand van notenvoorbeelden toe dat het in het
betreffende gedeelte uit de Matthaus” om een lange in
plaats van korte „voorslag” gaat. Saint-Saëns had een
halve eeuw langer moeten leven hij stierf in 1921 om
de zijns inziens juiste aanpak van het bedoelde motief te
kunnen horen.
it Dolf de Vries: werkelijke aandacht voor
anderen
zijn beeldend vermogen als toneelspeler
in zijn volle waarde laat.
Hij moet haast wel een dichter zijn.
Maar soms is hij hard, bijvoorbeeld in het
onderdeel De beul waarin de Chileense
•dictatuur wordt gehekeld tegelijk met de
brave burgers die een beul kunnen zijn. In
dit stuk heeft de acteur De Vries mij hét
meest getroffen. Vermeldenswaard zijn
nog de regie van Kees Collen, de techniek
van Marie-Louise Blaauw, de muziek van
Ad Rooymans en de titel Het luister-rijk.
Th. J KOECKHOVEN
Een en ander is door Vincenzo Bellini
suggestief op muziek gezet, met pittige
koorpartijen en rijke melodische kracht
in de solopartijen,waarbij de aria „A te o
cara, amar talora” uit de eerste en de
waanzinscène uit de tweede akte een
hoogtepunt vormen.
In de Boterbal aan het Kerkplein in
Hoorn wordt van 13 april tot en met 22
april een verkooptentoonstelling gehou
den van oude en moderne afrikaanse
kunst. Zij wordt georganiseerd door het
Afrika-Instituut uit Rotterdam.
die elkaar niet kunnen volgen, als bij het
publiek dat geconfronteerd wordt met
ontstemde gitaren en zang.
Tot jurywinnaar wordt tenslotte Daw
son uit Hoorn uitgeroepen. Een weliswaar
technisch perfect zestal, maar in alles
gericht op voorbeelden in het groot: Ave
rage White, O-Ban, Graham Parker en
Racing Cars. Ook de publiekswinnaar
het enthousiaste hardrockdrietal Specie
uit Heemstede moet het teveel van inzet
hebben en te weinig van een eigen karak
ter. Twee andere deelnemers, Expresso en
Have Mercy uit Haarlem, weten minder
de aandacht op zichzelf te richten. Bij
laatstgenoemde, al tien jaar oude naam,
ligt dat aan het -concept. In alles geeft
zanger-gitarist Hans van de Worp de te
neur aan, tegenspel nodig voor spanning
en climaxen ontbreekt. Bij Expresso, eer
der overkomend als koffie verkeerd, aan
de muzikale opvatting: een belegen, klak
keloze imitatie van de groten uit de symfo
nische rock.
Als ik zelf een formatie apart zou moe
ten zetten, zou dat de Haarlemse Egoes
zijn, die voor het eerst optrad voor pu
bliek. Eigentijdse rock, scherp van lading
en teksten, in de verte verwant aan Televi
sion, Talking Heads en Wire, maar nog
technisch onvolmaakt. Maar net als alle
andere deelnemers beloond met een aar
dige prijs van StichtingPopmuziek Ne
derland, het vervaardigen van een demo-
band (studio-opname). X
Want er kan in dit geval worden gespro
ken van een ambitieus project: voor een
amateurkoor (een kwalificatie die immers
ook opgaat voor het eveneens medewer
king verlenende Operakoor Maasstad uit
Rotterdam) is het zingen van een dergelij
ke partituur van Bellini geen geringe op
gave. Dat er desondanks een geslaagd
resultaat uit de bus kwam is zeker mede
het gevolg van hard werken en van de
uitdaging die het zingen van een complete
opera ongetwijfeld voor het koor heeft
betekend.
Dirigent Nico Ringels is een operaman,
en dat is natuurlijk te merken. Zodoende
slaagde hij er in om deze uitvoering (waar-
in, zoals de lezer al zal hebben begrepen,
het publiek het van het zingen moest heb
ben: de opera was niet in scène gezet) door
een suggestieve en geïnspireerde aanpak
voldoende zeggingskracht mee te geven.
En al zal er wel eens een fout nootje zijn
gevallen, dat deed aan de totale indruk
weinig af.
ENKHUIZEN (ANP). „Dorp van de
Zuiderzee” heet de tentoonstelling die tot
31 maart 1980 in het Zuiderzeemuseum in
Enkhuizen is te zien. Het is een voorpre-
sentatie van het buitenmuseum, dat 28
mei 1982 in hoofdlijnen klaar moet zijn,
want dan is het precies een halve eeuw
geleden dat de Zuiderzee Ijsselmeer
werd.
In het openluchtmuseum staan al meer
dan zestig panden die uit Zuiderzeedor-
pen komen en die om hün cultuur-techni-
sche waarden bewaard moeten blijven.
Over een jaar of wat omvat dit „dorp”
ongeveer 104 pandén.
Ambachtslieden kunnen er werken,
winkeltjes zullen er open zijn en met een
kerkje in het buitenmuseum wordt dan
een beeld gegeven van sociale, economi
sche en cultuurhistorische aspecten van
het leven aan de Zuiderzee tussen 1880 en
1932.
In het Noordbrabants Museum in Den
Bosch is van 13 april tot en met 15 mei een
tentoonstelling te zien van werk van de
Cobra-groep. De groep die bestond uit
Deense, Nederlandse en Belgische kunste
naars, was actief van 1948 tot 1951. Op de
tentoonstelling in Den Bosch is, de collec
tie Cobra-kunst uit het stedelijk museum
van Schiedam te zien. Deze bestaat uit
ongeveer honderd schilderijen, gouaches
en tekeningen van ondermeer Karei Ap
pel, Eugène Brands, Constant, Corneille,
Asger Jorn, Lucebert, Jan Nieuwenhuis,
Anton Rooskens en Theo Wolvecamp.
In de Zonnehof in Amersfoort is een
expositie te zien van Zweedse naïeven. de
autodidacte kunstenaars gebruikten voor
al schilderijen, houtsnijden en beeldhou
wen als techniek.
Ier. Everything is great moet als een op
zienbarend album worden betiteld, al be
zegelt het ook een definitieve breuk met
de oorspronkelijke reggae. De muziek van
Inner Circle is veel gladder, gepolijster,
minder fragmentarisch dan welke reggae
ik tot nu toe heb mogen beluisteren.
Jakob Miller, de zwaarlijvige broertjes
Ian en Roger Lewis (respectievelijk op bas
en ritme), de toetsenbespelers Bernard
Harvey en Charles Farquharson, drum
mer Calvin McKenzie, percussionist Da
vid Jahson en gitarist Joe Ortiz doen veel
water in de wijn, dat is duidelijk als je de
disco hoort in Music Machine, de rock in
We are rockers of het country-mondharp-
je in Forward Jah (Only one Place to go).
Liefhebbers van de Jamaicaanse muziek
zullen er daarom wel moeite mee hebben,
maar de muziek van de formatie is te
belangrijk om de brugfunctie naar andere
stijlen te kunnen ontkennen. Inner Circle
zou wel eens door de legering van
stijlen een enorme invloed op allerlei
vormen van hedendaagse dansmuziek
kunnen krijgen.
Live valt het overigens met de afdwa
lende geest wel mee. Jah wordt ook door
de Circle aanbeden en het accent ligt nog
steeds op gevarieerde ritmes met een be
klemtoonde tweede tel in plaats van een
monotone disco-beat. Het gedrag van de
broertjes Lewté en zanger Jakob Miller is
bovendien verfrissend en enthousiast ge
noeg om de muziek ovèr de spaarzame
vervelende momenten heen te helpen.
JOHN OOMKES
HAARLEM Als je zou afgaan op de
gemiddelde kwaliteit op de groepenpre
sentatie die zaterdagavond onder auspi
ciën van het Haarlemse jongerencentrum
DAC voor het tweede, achtereenvolgende
jaar gehouden werd, krijg je geen hoge
dunk van het peil van regionale amateur-
rockgroepen. Bij de meeste van de deelne
mende bands valt een haast kritiekloze
kopieerdrift waar te nemen, die niets uit
te staan heeft met originaliteit of frisse
creativiteit; een enkele uitzondering
daargelaten. Toch moet dat haast een
vertekening van de werkelijke situatie
zijn. Sinds een jaar of twee, samenval
lend met de opbloei 'van de new wave,
wemelt het van amateurgroepjes'in stad
en regio.
Het kan niet anders of uit een groot
aanbod moet ook een redelijk aantal veel
belovende bands te distilleren zijn, pok
met een grotere verscheidenheid dan za
terdag in DAC voor het in grote aantallen
opgekomen publiek. In de wandelgangen
viel daar dan ook menige kritische opmer
king over de gehanteerde selectie te be
luisteren. Verwijten die een goede organi
satie terdege ter harte moet nemen, wil
een groepenpresentatie ook volgend jaar
zin hebben. Het is mijns inziens onjuist
met een keuzefilter te werken als een van
de deelnemende formaties de al beken
dere Jan van de Grond-groep uit Amster
dam daar van uitgesloten wordt.
Ook in andere zin valt er het een en
ander te verbeteren. Het beste valt dat te
De door het koor aangetrokken solisten,
kweten zich uitstekend van hun taak.'
waarbij de sopraan Karin Ostar en de bas
Ton Thissen de show stalen met hun
fraaie stemgeluid en een voordracht in de
juiste sfeer. Ook de bartion Frans Lam-
bour, de bas Cees Berger en de tenoren
Peter Melis en Jacq Lutz benevens de
mezzosopraan Albartha de Groot zorgden
voor een aantal fraaie momenten. Het
'begeleidende Amsterdams Promenade
Orkest ondersteunde dit geheel op bekwa
me wijze.
illustreren aan de hand van het optreden
van de zojuist genoemde Amsterdam
mers, die veel van hun zeggingskracht
ontlenen aan het gebruik van Nederlands
talige recht-voör-zijn-raap-teksten. Een
krukkemikkige geluidsinstallatie maakt
wordt in aria nr 41, „Geduld”, voor tenor en gamba, kent
men voor zover is na te gaan, niet uit de geschiedenis.
In het algemeen komen ook de gedeelten waarin Bach
op theatraal effect uit is, beter tot hun recht en is de
recitativouitdrukking, zoals in nr 45. waarin een volks
vrouw de beschuldigende vinger heft tegen een leuge
nachtig reagerende Petrus, „natuurlijker” geworden
Daar staat dan weer tegenover dat die passages, zoals
onder andere ook het eerder genoemde openingsen
slotkoor, waar het in de eerste plaats om innerlijke
bewogenheid gaat, vaak verarmd overkomen.
Maar er is in de afgelopen jaren van samenwerking
tussen Harnoncourt en het Concertgebouworkest niet
alleen op technisch - kwalitatief, maar ook op artistiek
gebied al zoveel gegroeid, dat een volgende uitvoering
ook als introvertgerichte belevenis meer te bieden zal
kunnen hebben.
Men kan in élk geval gelukkig zijn met de prestaties
van de instrumentale en idem van de vocale koren en
solisten, waarvan dan behalve de leden van het Concert
gebouworkest en organist Bernard Bartelink het Gentse
Collegium Vocale en het Jongenskoor van de Haarlemse
Kathedraal genoemd dienen te worden. De vaak zeer
indrukwekkende soli gaven onder meer een helder en
dramatisch verhalende evangelist te horen in de zang van
Kurt Equiliz, terwijl de meer lyrische maar niet minder
indringende aspecten bij Alexander Oliver, Arleen Au-
gér, Nelly van der Spek, Ortrud Wenkel, Sylvia Schlüter,
Philipp Huttenlocher en Ruud van der Meer naar voren
kwamen, met daarbij een doorvoelde Christuspartij door
Peter Van der Bilt.
HAARLEM. Onder druk van de nog
kortgeleden heersende barre winterse
omstandigheden heeft het Haarlems
Christelijk Mannenkoor zoals zoveel
ensembles zijn plannen moeten wijzi
gen. Stond een uitvoering van Bellini’s
opera „I Puritani” oorspronkelijk ge
pland voor 14 februari, de uiteindelijke
gang van zaken werd dat deze (Haarlem
se) première kwam te vervallen en dat de
eerste opvoering in de Rotterdamse Doe
len plaatsvond. Het Haarlemse publiek
moest wachten tot 7 april, maar kwam
dan ook zaterdagavond in het Haarlemse
Concertgebouw in positieve zin aan zijn
trekken.
En ter geruststelling van de meneer die tijdens de
pauze in de foyer van het Amsterdams Concertgebouw
stelde „wel blij te zijn dat de muzikale sleepdeken van
Mengelberg en Eugen Jochum voorgoed voorbij was,
maar zich daarbij bezorgd afvroeg of dat nu weer alleen
op die ene, nieuwe manier mocht”, zou ik omdat het
een vraag betreft die meer algemeen onder het publiek
leeft nu op papier willen antwoorden: Welnee, want
ondanks het huidige barokfanatisme is er al te veel
vrijheid verworven om alleen zaligmakende specialis
men een lang leven beschoren te doen zijn.
Alles zal beslist niet in één gangbare stijl uitmonden,
maar eerder zal het ene uiterste in de toekomst naast het
andere kunnen bestaan. Zo is als gevolg van een ander
soort nostalgische of misschien evenzo vanuit historische
interesse, een uitvoering van de gecoupeerde versie, met
gebruikmaking van piano in plaats van orgel en klave
cimbel, in Berlijn voor het komende seizoen in voorberei
ding, op de manier zoals Mendelssohn die in 1829 heeft
laten gebeuren. En het zal waarschijnlijk niet lang meer
duren of de.„Matthaus zal ook nog een keer in de
Wagneriaanse instrumentatie van Robert Franz te beluis
teren zijn.
Wat Harnoncourts visie betreft, kun je van mening
verschillen over bijvoorbeeld de dansachtige aanpak van
het respectievelijk als Siciliano en Sarabande genoteerde
aanvangsen slotkoor. Maar zeker is dat het geheel aan
continuïteit heeft gewonnen, ook al ligt het tempo soms
extreem en, vooral toch nog steeds tegen de achtergrond
van een lange traditie, wat onwennig hoog. In bepaalde
passages wordt daardoor de suggestiviteit toch duidelijk
versterkt. Een expressief contrast als met name bereikt
HAARLEM. Waarom zou ik proberen
Dolf de Vries een etiketje op te plakken
Het kan me trouwens geen bliksem sche
len. Dolf de Vries is gewoon zichzelf, wat
men noemt een boeiende persoonlijkheid,
goed voor een avondje uit. Te goed mis
schien, als we naar het handjevol mensen
kijken dat vrijdagavond naar het Haar
lemse gebouw, genaamd Stadsschouw
burg, was gekomen. Nou ja, Dolf de Vries
had in hen wel een intelligent en dank
baar publiek. Mensen die zichzelf durven
zijn trekken niet gauw een volle tent. Aan
de naam De Vries kan het niet liggen;
Hermans (Toon), Jansen (Fons) en Van
Veen (Herman) krijgen de zaal toch ook
vol.
Eén ding is zeker, De Vries lijkt niet op
Jansen, Hermans, of Van Veen. Hij kijkt
in zijn programma nu eens mild en dan
weer fel, maar ste&ds met humor en een
beetje van opzij tegen de mensen en de
dingen aan. Hij neemt afstand wat aan
wezenlijke humor eigen is. Hij boeit in alle
onderdelen, wat een geweldige prestatie is
en wat wijst op vakmanschap op verschei
dene fronten. Dolf de Vries is immers als
acteur, reiziger en als schrijver een veel
zijdig mens en een springlevend mens met
werkelijke aandacht voor andere mensen.
Hij is iemand die zich dagelijks verwon
dert over de wereld en vooral over die
gekke mensen daarin. Waar maken we
ons allemaal druk over, terwijl de belan
grijkste zaken als eenzaamheid, angst en
oorlog ons onverschillig laten. Ja, Dolf de
Vries krijgt toch een etiketje: hij is een
maatschappijcriticus, rriaar wel een die
zijn verhaaltje niet prekerig of gelijkheb
berig vertelt. Hij houdt ons gewoon een
spiegel voor. Daarin moeten we wel dur
ven kijken. Hij wordt ons voorgehouden
door een vredelievend man.
Als vakman heeft De Vries niet veel
nodig om zich heen. Een kaal toneel, wat
passende lichteffecten, een uitstekend be
geleidende gitarist in Gerry Truppe. Hij
heeft genoeg aan het woord. De sterke
teksten zijn vanzelfsprekend van hem
zelf. Ze trappen een beetje tegen oorlog,
tegen wat hier voor politiek doorgaat,
sportverdwazing, prestatiemaatschappij
en roem. Ijdelheid der ijdelheden en alles
is ijdelheid, zou ik ,na zo’n geweldige
avond als van vrijdag willen zeggen. En
Dolf de Vries heeft gelijk als hij (hij ook)
een loopje neemt met de taalverkrachting
van agogen en sociologen. Hun woord is
hees geworden, terwijl je van een vent als
deze De Vries voetstoots aanneemt dat het
Woord vlees is geworden. Hij is een taal
kunstenaar die het levende woord met
DEN HAAG (ANP). Albert van Kuik
heeft op het Holland Animation Festival
in Den Haag twee prijzen gekregen voor
animatiefilms in de categorie acht milli
meter. Voor „Verf” kreeg hij de grand
prix, voor „Het Wolkje” de tweede prijs.
De eerste prijs kreeg Charles Povel voor
„Speels Kristal”.
In de categorie commerciële films gii)g
de grand prix naar „A slice of reality” van
Toonder Studio’s/Bert.Kroon en de eerste
prijs naar een reclamefilm voor kauwgum
van dezelfde makers. De tweede prijs viel
op „Het water is gastvrij” van Hans
Noordermeer.
In de 16/35 mm films kreeg „Oh my
Darling” van Berge Ring de grand prix en
„David” van Paul Driessen de eerste prijs.
De tweede prijs viel toe aan Niek Reus
voor „Jorinde Joringel”.
