De winter
duurt lang
in Calgary
toeristische
notities
(door
udojbuvs)
Ottawa Journal
JI
3
HaGAR
12
19 7 9
APRIL
2 4
DINSDAG
TOERISME
Canada
HET LIJKT ME VOOR GEEN MENS PRETTIG, wan
neer je vrouw na een jarenlang samenzijn, uitvoerig uit
het bed klapt. Maar Canada’s premier Pierre Trudeau
moet zich na de „mémoires” van zijn overspelige echt
vriendin Margaret wel helemaal een rotje geschrokken
zijn. Verkoop dat maar eens aan de buitenwacht, zeker
als er verkiezingen op til zijn. In Ottawa is er vrijwel
zeker zwaar gegrijnsd om het nu openbaar gepresenteer
de verhitte gemoed van de ook als actrice smadelijk
mislukte van tafel en bed gescheiden premiersvrouw.
Want Ottawa is met z’n 310.000 inwoners eigenlijk een
doodordinair dorp. Een grauwe ambtenarenstad, die
enkel in het voorjaar nog wat kleur krijgt door de door
het Nederlandse koningshuis geschonken bloembollen.
Een presentje voor de gastvrijheid die het toen nog
kroonprinselijk paar ondervond in de oorlogsjaren, toen
het in de villawijk van Ottawa resideerde.
EEN GERUSTELLEND
WOORD voor mensen die
zich haar nog herinneren
van het populaire radios-
pelletje van Jan Boots en
Jan van Herpen: Mieke
maakt het goed. Kortom,
de stand is in orde. In feite
is Mieke al weer „eeuwen”
uit de Nederlandse ether
verdwenen. Vanaf het eind
van de veertiger jaren.
Mieke: „Ik werkte als om-
roepster bij de AVRO.
Voor de grap zei Boots la
ten we hersengymnastiek
gaan doen en wil jij de
stand doen. Zo is het geko
men. Een jaar na de oorlog
zijn we begonnen, in 1949
werd ik uitgezonden naar
Indië, met Netty Rosenfeld
samen. Toen hebben we
heel Sumatra afgereisd, al
lemaal kleine posten. We
deden hersengymnastiek
en vertelden over Holland,
’t Was ’n prima reisje, erg
leuk”.
13
Ik 2^
r
.fes
A I
IT llll
L y vIC
we just
WASHED
w
Spruitjes
l®g v
Hoe is de stand Mieke?
Ver Stat.
jongeman, wiens ouders in 1951
het Overijsselse Meppel lieten
voor wat het was en in Canada een
nieuw leven begonnen. John werd
er ook geboren, spreekt derhalve
geen woord Nederlands en de
paar woordjes die hij dat wel doet
leerde hij tijdens een Nederlandse
vakantie van een nichtje. John
toont zich, terecht, zeer trots op
zijn rode uniform. Er is dan ook
veel belangstelling voor de Moun
ted Police, een zaak van een paar
jaar, daarna wordt hij weer ge
woon politieman in de buurt van
Vancouver in British Columbia.
hau ueze
tu&os
you/ v
HET TOERISME NAAR het uit
gestrekte Canada staat nog maar
in de kinderschoenen. Verleden
jaar gingen er 80.000 Nederlan
ders naar toe en dit jaar hoopt
de Rocky Mountains. De plaatse
lijke VW-directeur rekent even
snel voor dat hij jaarljks 4,5 mil
joen toeristen ziet passeren. Maar
wat kan je die dan bieden? vraag
ik in grote onschuld. „Schone
lucht en ruimte” is het antwoord
van de op een goeiige cowboy lij
kende man, „in combinatie met
Banff”. Op naar Banff dus, met
Mieke als praatgrage en gezellige
gids.
SAMEN MET JASPER behoort
Banff National Park tot de meest
bezochte plaatsen in de Rockies.
Banff ligt een 130 kilometer van
Calgary verwijderd. Een hotel te
vinden blijkt niet eens de makke
lijkste zaak, want vanwege hun
populariteit is de vraag naar bed
den groot. Wintersporters kunnen
er, in die tijd van het jaar, alle
kanten op. Maar een bed wordt
toch gevonden (zij het prijzig in
een gehorige kamer) en ’s avonds
ontmoeten we in het veel interes
santere Banff Springs Hotel Ivor
Petrak. Uitgeweken uit het Oost
blok genoot hij ooit asiel in Neder
land, woonde nog een poosje in
Heemstede en koestert zich nu in
Ze zijn de eigenaars van de Black
Cat Ranch (Box 542 Hinton, Al
berta, Canada TOE 1 BO), een
afgelegen boerderij met een gas
tenhuis, dat ver weg temidden van
de natuur verborgen ligt, net iets
ten oosten van Jasper National
Park. De twee boeren goed, heb
ben inmiddels wat angels op de
Europese markt uitgezet en kre
gen hiervandaan ook al gasten op
bezoek, die kunnen kiezen tussen
paardrijden, met een landroover
de natuur in of kanovaren. Vissen
kan er ook en in de winter propa
geren de Bonds langlaufskiën. De
belangstelling voor deze paard-
rijvakanties is groeiende. Het Ca
nadees Verkeersbureau in Den
Haag, Laan van Meerdervoort 96
(070-464400) weet meer adressen.
OOK DE DAGELIJKSE POT
bij de Bonds is goed. Een beetje
„cowboysgewijs” en als het even
kan buiten op het vuur. De Bonds
zijn in orde, maar iemand die
’s avonds nog even de kroeg in wil
(er is ter plaatse een recreatiezaal)
of geen trek heeft in modder aan
zijn schoenen, kan beter naar een
ander vakantieadres uitzien....
OP VERZOEK WORDT ER ook
een „Nederlandse” Mountie aan
ons getoond. Het is John van Mul-
ligen, een vriendelijke 24-jarige
DE VERENIGDE STATEN en
Canada zijn de nieuwe bestem
mingen in het internationale toe
ristenverkeer De afgelopen drie
weken nam ik u mee naar Florida
en toerden we door Californie,
vandaag is Canada aan de beurt,
dat ook al z’n best doet Nederland
voor de emigrantenbestemming
van weleer te interesseren. Vol
gende week nog eens Canada
met een bezoek aan Gastown in
Vancouer en een gesprek met Ad
van Haatten, die de inkomende
toerist staat op te wachten met
aantrekkelijke programma’s.
in Ottawa
in het „Civic Hospital”, worden de
nu wat in jaren gestegen zusters
getoond, die hebben geassisteerd
bij de geboorte van prinses Mar
griet. Lieve grijze gebrilde dames,
die trots een foto in een lijstje
tonen van prinses Margriet, maar
nu met haar eerste eigen kind.
„Prins Bernhard kwam hier ook
logeren”, herinneren de zusters
zich nog en vertellen over de sym
pathie die in Ottawa bestaat voor
alles wat met Nederland te maken
heeft.
Sen'/
1MB PllTCH
NtÊ MEAT/
MAAR NEEM NOU M’N bloed
eigen broer, toen hij een kampeer-
tocht door Canada maakte, hoor
de hij in de vroege ochtend snuffe
len bij zijn tent en leerde een snel
onderzoek hem dat een babybeer
aan zijn proviand bezig was. Hij
had geen revolver bij zich en
schoot dus niet, maar had daar
nooit aan gedacht ook, want hij
vond het allemaal veel te schitte
rend en het enige wat hij heeft
gepoogd is om het dier gefotogra
feerd te krijgen. Leuk voor thuis,
nietwaar.
HELAAS BEN IK NIET zo’n
natuurvorser, ik vind niets mooier
dan een zonsondergang langs on
ze blonde kusten, maar een reisje
van kust tot kust in Canada is me
toch te veel van het goede. Na een
boom of tienduizend weet ik het
wel en zie ik met verlangen naar
een verandering van het land-
schap uit, maar daar kan je in
Canada lang op wachten. Boos
aardig heb ik er nog aan gedacht
dit verhaal te besluiten met: „En
eeuwig zingen de bossen. Dat mo
gen ze van mij ook altijd blijven
doen, maar ik kom nooit meer
luisteren”. Ik doe het niet, ik denk
er niet aan, het zou flauw zijn en
iedereen heeft z’n eigen waarde
ring. Dus iemand die een boompje
of wat meer kan verdragen komt
in Canada alleszins aan z’n
trekken.
hier kwamen en nu is het een
wereldstad. Het is enorm veran
derd, vroeger was het erg eenvou
dig, maar het is al lang geen cow-
boystad meer”.
NOG STEEDS MELDEN zich
ook in Calgary Nederlandse land
verhuizers. Mieke: „Maar je krijgt
heel andere emigranten uit Neder
land. Het is nu meer verhuizen.
Niet meer zo vanaf de grond be
ginnen, zoals dat vroeger was”.
Koukleumen kunnen Calgary
trouwens maar beter mijden. De
winter duurt er lang en slaat in
alle hevigheid toe. Mieke: „Zes we
ken 20 tot 25 graden onder nul dat
is lang, heel lang. We gaan pas in
juli de plantjes in de tuin zetten”.
Teruggaan naar Nederland ziet ze
zich niet zo gauw. „We realiseren
ons wel dat als we weer in Neder
land zouden willen wonen we een
enorm inkomen zouden moeten
hebben, wilden we dezelfde
levensstandaard aan kunnen hou
den. Een huis met een tuin ron
dom, ieder z’n eigen auto...”
CALGARY HEEFT zo’n half
miljoen inwoners en ligt eenen
twintig kilometer ten oosten van
HAAR MAN WERKTE in de
olie op Sumatra en na al die spel
letjes hersengymnastiek bleef zij
er ook maar hangen. En nu woont
ze alweer zo’n vijfentwintig jaar in
Canada, in Calgary om precies te
zijn. Een jonge stad, nog maar net
een eeuw oud, maar al flink en
vooral hoog uit de kluiten gewas
sen. „Door de olie is het een boom
town”, aldus Mieke Hollenbach
toen nog Melcher, die nog steeds
radio doet, ook in Canada en in De
Hollandse krant van Gerard Bo-
nekamp in Vancouver een column
heeft, die Rendez-vous in Neder
land heet en vertelt wat er zoal in
ons bollenland gebeurt. En van
tijd tot tijd zijn er reizen die ze
leidt.
HAAR MAN GEERT, Jerry
voor de „locals”, is de Nederland
se consul in Calgary. Mieke over
de stad, waar zoveel Nederlanders
hun emigratieavontuur zijn be
gonnen: „Ik vind het erg opwin
dend om hier te wonen, vooral
omdat het zo snel verandert. Het
was een heel klein stadje toen we
CANADA, IK HEB ER een bee
tje moeite mee. Canada ja, of Ca
nada nee, ik moet er diep over
nadenken.
Het heeft een wonder
schone natuur, dat wel. En er zijn
mensen die daar weken van kun
nen genieten. Hoe uitgestrekt en
wild de natuur nog is, blijkt ook
wel aan de kranteberichten. Juist
toen ik er was, waren in het Pem
broke Alconquin Park drie tee
ners, die aan het vissen waren,
aangevallen door een beer en alle
drie doodgebeten. En een andere
man had het met de justitie aan de
stok, omdat hij een beer had dood
geschoten, die mans biefstukje
had opgegeten toen hij op het punt
stond het stuk vlees te grillen. De
rechter vond het maar niets en
beboette de verbaasde man ook
nog, maar de beer leefde dan ook
in een park en was beschermd.
kléine half miljoen inwoners.
DUITSLAND, BIERLAND. En
tot onze grote verrassing stuiten
we daar ook weer op in Montreal,
een stad met een tierig onderaards
leven, waar door de loop der jaren
een in kunstlicht badende tweede
stad is verrezen. „Er zijn mensen
die het daglicht nooit meer zien.
Die komen ’s morgens aan als het
buiten nog donker is en als ze
’s avonds naar huis gaan is het
ook weer donker”, zegt onze gids
trots. „Montreal is niet Engels en
niet Frans. Het is een brug tussen
landen, tussen beschavingen”,
zegt later Montreals „verkoper”
Frangois Zalloni, een goedmoedi
ge man met een Armeense vader
en een Italiaanse moeder. „I’m a
little bit of everything”, grinnikt
hij en zegt over Montreal: „Het is
de enige, stad die op een internati
onale sfeer van een metropool kan
bogen”.
EN INTERNATIONAAL is de
stad. De Portugese Fado klinkt er
en de castagnettes klepperen er en
bier schuimt er, zoals ik een paar
i regels eerder al opmerkte. De
Duits-Canadezen drinken het nog
erg graag, vertelt me de 40-jarige
met mollige moederarmen uitge
ruste Regina uit Hannover in bier-
lokaal Alt München. Beierén zou
er jaloers op zijn. Op een draaiend
podium blazen en tokkelen vijf in
korte Lederhose uitgeruste heren
dat het een lust is. Literkruiken
gaan gulzig in de rondte. En op de
kaart ontwaar ik Fillet d’Hareng
Bismark, Kalbshachse en Bayri-
sche Gamierte Platte. En dat is
dan ook Canada.
Tijdens een wandeling later
door de stad merk ik dat er van
enige dynamiek in de ambtena
renstad niets te merken is. Het
verbaast me dan ook geenszins als
er tijdens de lunch in een plaatse
lijk hotel spruitjes geserveerd
worden.
men er de 100.000 te halen. Daar
wordt hard aan gewerkt. Een ka
pitale advertentiecampagne moet
ons warm maken om, wanneer we
toch naar de „overkant” gaan, nu
eens niet voor de VS te kiezen,
maar richting Canada aan tè hou
den. „Vroeger ging je naar Cana
da voor je leven. Nu voor even”, is
een van de slogans waar het pu
bliek mee wordt bestookt. Ja,
eerst was het voor je leven. En,
volgens Charles J. Huijbregts, de
eerste secretaris voor pers en cul
turele zaken op de Nederlandse
ambassade in Ottawa, zijn er tus
sen de 200.000 en 250.000 Neder
landers naar Canada geëmi
greerd. Door huwelijk en geboor
ten zijn dat er inmiddels 450.000
geworden, maar het merendeel is
Canadees geworden. „Het aantal
wat nog een Nederlands paspoort
heeft zal ’n 30.000 zijn, denk ik”,
aldus onze man.
DE OORSPRONKELIJKE be
woners van Canada in grootte
het tweede land van de wereld
zijn tot onbeduidende minderhe
den geworden. Het overgrote deel
van de ruim 30.000 Indianen
woont nu in door de regering toe
gewezen reservaten en het aantal
Eskimo’s dat momenteel nog in
Canada woont ligt rond de 18.000.
Van de 23 miljoen inwoners zijn
de Canadezen van Engelse oor
sprong zwaar in de meerderheid.
Daarna komen de Franstaligen,
die voor het merendeel in Quebec
wonen en zijn Duitsers, Scandina-
viërs, Belgen en Nederlanders,
Italianen en emigranten uit de Oe
kraïne allemaal goed voor zo’n
et&ur' eitr stay out of
WB TUUlP BSD AUO PON’T
A Mess
een managerschap van het verre
weg aardigste hotel van Banff.
WAT JASPER EN BANFF in
ieder geval gemeen hebben is een
overvloed aan natuurschoon. Het
Jasper National Park (370 kilome
ter ten westen van Edmonton)
heeft de meest fantastische rots
formaties in Noord-Amerika.
Sportief is er van alles mogelijk.
Van paardrijden tot berg beklim
men en skiën en vissen, zwemmen
en golfen is al evenzeer mogelijk.
Het zelfde geldt, zij het in mindere
mate, voor het zuidelijker gelegen
Banff. De volgende dag is het
druilerig en missen we helaas een
uitstapje langs de spectaculaire
Icefield Parkway, die de twee par
ken van elkaar scheidt. En dat
was jammer, want mooi weer is
zeker voor Canada een absolute
voorwaarde. Niets is treuriger dan
huilende bomen, zeker als het er
zoveel zijn.
DIE DAG WORDT TOCH nog
gered door Gerry en Mary Bond,
die ik gaarne de in deze serie al
eens eerder gebruikte titulatuur
„dik-in-orde-mensen” meegeeft.
ALS CANADESE HOOFD
STAD en regeringscentrum ligt
Ottawa aan de gelijknamige ri
vier, die Ontario en Quebec van
elkaar scheidt. De in het centrum
hoog optornende gebouwen kun
nen niet verhinderen dat Ottawa
toch het gezicht heeft van een wat
bleke provinciestad. Een dorps-
heid die nog eens geaccentueerd
wordt in de stallen van het oplei
dingscentrum van de zich als pad
vinders op leeftijd presenterende
Royal Canadian Mounted Policed
The Mounties kortom, die in Ca
nada en daar buiten al even ge
liefd zijn als ons vaderlandse ko
mische duo met dezelfde naam.
AAN TOERISTISCHE AT
TRACTIES vertoont Ottawa ver
der een opmerkelijke bloedar
moede. We worden nog even langs
het huis gereden waar de koningin
in haar Canadese tijd woonde en
3 Gerrye en Mary 8ond:paar-
drijden voor toerslten
1. Mieke Hollenbach: Calgary
erg opwindend (2)
2, Het dorp Banff in het druk
bezochte centrum van Banff Na
tional Park.
1. De uitgestrekte natuur
biedt vooral aan natuurvor
sers en kapmeerders de ruim
ste ogelljkheden. Deze opna
me is gemaakt In Jasper Nati
ons Park.
2. Nederlandse Mountie John
van Mulligan: een hele eer.
3. Niet de automobilist, maar
de bewoners van de natuur
parken bepalen soms de snel
heid van de weggebruiker in
Canada.
