Voorlopige versie Apocalypse Now maakt verpletterende indruk
toiletten
Concertgebouw
Feministische
Uitzinnig publiek bij Lionel Hampton
Twijfel over instelling
dirigent Ed Spanjaard
uitgevers tegen
concurrentie
Ergernis over
nazileuzen in
Bar begeleider
Isaac Shuldman
Jan Campertprijs voor
Vlaming Leo Geerts
Componist blijft
boos weg bij
prijsuitreiking
Veel vertrouwd commercieel repertoire bij jazzvibrafonist
o
Gebrek aan emotie op Familieconcert
Opening Hollands Drama met colloquium
gijl
MAANDAG
KUNST
2 1
M E I
19 7 9
n
CANNES. De vertoning van
de nieuwe Amerikaanse film
„Apocalypse now” van Francis
Ford Coppola over de voorbije
oorlog in Vietnam, is ongetwij
feld het meest sensationele evene
ment van het internationale film
festival in Cannes dit jaar. Dit
lang verwachte, tevoren bijna
stuk geschreven reuzenwerk is
wat de vervaardiging betreft
waarschijnlijk de grootste pro-
bleemfilm in de geschiedenis van
de cinema. Er waren 240 draaida
gen (meest op de Filippijnen)
voor nodig en de montage duurde
zes maanden. De kosten zijn op
dit moment opgelopen tot bijna
31 miljoen dollar en Coppola en
zijn medewerkers zijn door een
hel gegaan, alsof het die oorlog
zelf betrof.
de
51a-
;er-
ek-
Ar-
aal
v/h
ke,
iw-
si- Lionel Hampton: fijnbesnaard gevoel voor opwinding
JOHN OOMKES
een
toot
de
no-
iws
ho-
;en
or-
iws
ho-
let
iet
lot
en
De eigenlijke hoofdrol wordt gespeeld
door Martin Sheen (uit „Badlands” van
Terrence Malick) die de geheime opdracht
heeft de dolgedraaide kolonel uit de weg
te ruimen. Zijn dagen (weken?) lange
tocht op de rivier met een kleine bootbe-
m aiming naar de diepte van het verstik
kende oerwoud wordt zijn afdaling in de
hel van Dante. In hem beleeft de toeschou
wer de verschrikkingen en ongerijmdhe
den langs de oevers.
„De fysieke reis wordt een psychologi
sche. De reis op de rivier wordt de reis van
het leven zelf”, legde Coppola uit. „Het
gaat om de gevaarlijke situatie waar we
allemaal in verkeren. Bij oorlog wordt de
moraal binnenstebuiten gekeerd, ook in
het zakenleven en in de journalistiek”.
De in Europa omstreden film The Deer
Hunter van Cimino, waarin de Vietnam-
oorlog een belangrijk gegeven is, vond
Coppola „een film vol goede bedoelingen,
ook wel bekwaam gemaakt, maar politiek
volstrekt naïf”.
De rest van de band is gesneden koek.
Wild Bill Davis heeft al jaren een goor
Hammondgeluid, terwijl de ritmesectie
met bassist Arvelle Shaw en Milt Jackson-
drummer Richie Pratt meer power heeft
dan die van vorig jaar. Altist René
MacLean, eerder in ons land aan de zijde
van Stev Kuhn, gaat op een dwarsfluitsolo
na onder in dat geweld.
niet op tegen de brille van baritonsaxofo-
nist Paul Jeffrey en tenorist Paul Moen,
maar wat ze laten horen heeft karakter.
Voor de pauze wordt alleen creatief
gewerkt in Salsa Burgomeister, een spik
splinternieuw latin werkje van Jeffrey,
terwijl Hamps’ bijdrage in OF Man River
dankzij de versnelling goed uitpakt. Afge
sloten wordt er met het aloude I got
Rhythm, opzwepend als immer. Na de
hervatting wordt gekozen voor vertrouwd
materiaal, wat de potentie van de band
commercieel maar niet artistiek ten goede
komt. Toch weet de opmerkelijk fitte Lio
nel goed over het voetlicht te komen in
Sweet Georgia Brown, Basin Street en In
the Mood; niet in het minst vocaal. In het
afsluitende He-Ba-Ba-Bop wordt het vak
voor het podium bezet door blij hossend
publiek. The Hamp mag in Haarlem nog
wel eens terugkomen, dat is duidelijk.
Van Schooten maakte verder duide-
lijk dat Rock against Racism de verant
woordelijkheid voor het gebeurde niet
uit de weg gaat en dat verscheidene
leden van het organiserende comité zon
dag „met een emmertje witkalk aan de
deur van het Concertgebouw waren ge
weest. Voor het overige moet ik zeggen
dat het concert zonder al te veel grote
problemen is verlopen en je natuurlijk
moet incalculeren, dat het om 16- en 17-
jarigen gaat die zich uitleven, zonder
Zich bewust te zijn van wat ze kunnen
veroorzaken”.
De meeste aandacht in het programma
trok dan nog „Poéme van Chausson,
waarvan de solopartij in handen lag van
Else Krieg. Evenals onlangs bij haar ver
tolking van het zelfde werk in combinatie
met het Noordhollands Philharmonisch
Orkest het geval was, bleek ook nu weer
vioolspel van grote klasse aan de orde te
komen. De poëtische zeggingskracht in de
solistische verrichtingen van toen, ont
brak nu echter, terwijl de toonvorming
als altijd zuiver van intonatie ditmaal
warmte en gloed moest ontberen.
JOHAN VAN KEMPEN
(Van onze kunstredactie)
HAARLEM. De Haarlemse pianist.
Alwin Bar begeleidt vanavond op een
Tuinzaalconcert in het Haarlems Concert
gebouw violist Isaac Shuldman. Hij ver
vangt de ziek geworden Christopher Cza
ja Sager. Het programma op dit recital
omvat werken van Bach, Prokofjef, De
bussy, Milhaud en Beethoven. Aanvang
20.15 uur.
rf- Leendert Lane, lead-zanger van
Vandattum.
lijk wel in? Is Ed Spaanjaard er mentaal
gezien, vanuit zijn natuur eigenlijk wel toe,
in staat om de nodige muzikale spannin
gen te realiseren, die een dirigent boven
het niveau van een vakbekwaam repetitor
uittilt?
Vragen die deze zaterdagavond actueel
werden, doordat Spanjaards met het Con
certgebouw gegeven versie van Mozarts
Don Giovanni-ouverture, van Tsjaikovs-
ki’s Romeo en Julia en van delen uit
Schuberts Vijfde Symfonie en uit Debus
sy’s Martyre de St. Sébastien, alle aan het
euvel leden die de geschetste dirigeerim,
stelling oproept.
leu-
•sus
len.
1.15
leel
fen
3.40
ilm.
tv-
9.40
0.15
4tel
’oli-
pro-
zen-
lort.
un
de
en
'O-
IM
ul-
id-
ior
ieve
lek.
pur-
:pel.
ma
ide-
ire),
pro
se
ie
?n
m
>P
ie
sn
se
Be
is
ts-
;e-
n-
is-
>gt
er
ili-
n.
ie-
>e-
lie
'O-
an
op
se
en
Hoezeer Lionel Hampton in vroegere
jaren ook bijgedragen heeft tot de tech
niek van het vibrafoonspel en tot de volle
dige erkenning van de mogelijkheden van
dit instrument in de jazz, thans is er na
tuurlijk weinig sprake meer van een syste
matische uitbouw van zijn grote potenti
eel. Muzikaal valt er weinig nieuws te
verwachten van een artiest wiens heden
zo duidelijk bepaald wordt door zijn ver
leden. Waarom dan toch dat enthousias
me? Ik geloof dat je de verklaring daar
voor moet zoeken in het opzwepende ka
rakter van Hamptons „jump”-arrange-
menten en zijn fijnbesnaard gevoel voor
opwinding.
In zijn film bewerkt Coppola de toe
schouwer met veel technisch aan artistiek
geweld: perfecte (apocalyptische) beelden
van 70 mm-projectie, muziek van een hele
batterij synthesizers en veel Wagner via
het dolby-systeem. Het publiek zit zelf
midden in de hel. De stijl groeit geleidelijk
naar voorstellingen uit nachtmerries,
angstvisioenen en de mythe. De film be
gint met de suggestie van zwarte engelen
in de vorm van een zwerm helikopters in
het maagdelijk blauwe luchtruim, bege
leid door pompeuze, angstaanjagende
muziek van Wagner en zingende koren als
in een Griekse tragedie. Het einde komt
met de holocaust van een waanzinnige
(Marlon Brando) ergens diep in het oer
woud. Het is het koninkrijk van de geflip
te Amerikaanse kolonel Kurz, wiens abso
lute macht getekend wordt met afgehakte
hoofden van zijn onderdanen op elke vier
kante meter grond.
De taferelen rond de „Übermensch”
Kurz zijn aangekleed en geënsceneerd als
een Wagner-opera. „Het is immers ook
een opera”, zei Coppola zelf, toen hem
gevraagd werd waarom hij de overal en
altijd aanwezige zwarte rook van bom
men en napalm steeds vermengd heeft
met de kermisachtige kleuren rood, geel
en blauw.
Voorafgaande aan de prijsuitreiking la
zen acteurs en actrices van de Haagse
Comedie het nieuwe stuk van de Haarlem
se schrijver Gerard Lemmens voor. Lem-
mens’ stuk, dat het resultaat is van de
vorig jaar aan hem verleende Jan Cam-
pertprijs, heet Mijnheer van Paay. Daarin
schuift de auteur met speelse humor met
menselijke normen en vooroordelen.
Mijnheer Van Paay is een ironisch en
spannend verhaal dat tegen vanzelfspre
kendheden ingaat, dat rolpatronen op los
se schroeven zet. De reading van de Haag
se Comedie maakte in elk geval duidelijk
dat Lemmens’ nieuwste werk een aan
trekkelijke toneelavond kan opleveren
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. Feministische uitge
verijen uit verschillende landen willen
een vuist maken tegen grote commerciële
bedrijven. Tijdens een internationaal uit-
jeverscongres in Amsterdam werd beslo
ten dat de feministische uitgeverijen uit
Nederland, Engeland, West-Duitsland,
Italië, Spanje en Portugal een optie op
eikaars boeken zullen hebben. Nu femi
nisme zo in de mode is, worden de gewo
ne uitgeverijen steeds grotere concurren
ten van de feministische uitgevers.
Het uitgeverscongres werd georgani
seerd door de Amsterdamse feministische
uitgeverij Sara. Veel boeken werden uit
gewisseld op de tentoonstelling, gekop
peld aan het congres. De Duitse feministi
sche uitgeverij „Frauenoffensive” had het
boek „De schaamte voorbij” van de Ne
derlandse schrijfster Anja Meulenbelt in
haar fonds opgenomen en „The Womens
Press Limited” te Londen denkt erover dit
te gaan vertalen. „Frauenoffensive West-
Duitsland” kwam ook met een vertaling
van het Engelse feministische anti-dieet-
boek: Fat is a feminist issue, in het Duits
„Das Anti-diat Buch.
De Engelse uitgeverij Virago was ook
op de tentoonstelling aanwezig met onder
andere een serie klassieke romans, geti
teld: Virago modern classics. Romans van
Anthonia White „Frost in May” en „Mary
Webb”, „Precious Bane”. De Nederlandse
vertegenwoordiger van „Virago” is uitge
verij Van Gennep te Amsterdam. „Vira
go” komt ook uit met een serie feministi
sche leerboeken, uitgebracht in paper
back, waaronder een boek van een collec
tief arbeidersvrouwen waarin zij in duide
lijk en eenvoudig Engels vertellen over
hun leven. Het boek is getiteld: „Life as we
known it”. Verder natuurlijk feministi
sche klassieke bestsellers als „Sexual poli
tics” van Kate Millet.
„Mijn film is mijn persoonlijke stelling-
name. Alleen, het gaat ook niet over Viet
nam, maar het is Vietnam. De manier
waarop we hem gemaakt hebben lijkt heel
De Haagse Comedie gaat het stuk niet
spelen, maar de auteur verwacht wel dat
het in de nabije toekomt zal worden opge
voerd.
De Vlaamse auteur Leo Geerts, die nu
de toneelopdracht van de Jan Campert-
stichting heeft gekregen, is onder meer de
schrijver van Ballade van bloed en tranen
(over de Sharon Tate-moorden) en Ulrike,
een klassieke komedie, die nu binnen het
kader van Hollands Drama in het HOT zal
worden opgevoerd (op 23 mei). Volgens
het rapport van de adviescommissie van
de Jan Campertstichting schrijft Geerts
stukken met karakteristieke trekken,
waarbij hij de gruwelen van de alledaagse
werkelijkheid uit haar incidentele context
haalt en theatraal vertaalt. Ook in zijn
eerder gespeelde stukken geeft de schrij
flet Coloquium is na incidenten in
Maastricht los komen te staan van de
Burgemeester Hustinxprijs, die met de
Visser-Neerlandiaprijzen steeds in Maas
tricht wordt uitgereikt. Het Colloquium is
nu onder auspiciën van het Algemeen
Nederlands Verbond komen te staan en
werkt in het kader van het Belgisch-Ne-
derlands cultureel verdrag.
Hollands Drama 1979 duurt nog tot en
met 30 mei. Er worden in totaal dertien
Nederlandstalige produkties opgevoerd,
verdeeld over het HOT en de Koninklijke
Schouwburg.
■A- Francis Coppola: „De manier waarop we de film gemaakt hebben lijkt heel erg op wat er in
Vietnam zelf gebeurde"
AMSTERDAM. Ed Spanjaard kent de muziekpraktijk van
verschillende kanten. Zo was deze 29-jarige assistent-dirigent van het Concertgebou
workest vorige week op het eerste Familieconcert als solist in Pijpers Pianoconcert te
beluisteren, terwijl hij op het zaterdagavond weer in het Amsterdams Concertgebouw
gegeven tweede concert in dezelfde serie achter de directielessenaar stond.
Spanjaards meerzijdige ervaring heeft
hem misschien een soort van democrati
sche instelling ten aanzien van het orkest
gegeven, die de musici een grote vrijheid
tot spontaan spel toestaat. Hetgeen nu ook
weer niet wil zeggen dat er, met betrek
king tot een interpretatie, door de dirigent
geen eisen inzake intensiteit en klankraf-
finement aan de orkestleden zouden wor
den gesteld.
Maar, zoals ook al in het verleden bij
Spanjaard kon worden waargenomen,
toch stelt deze kunstenaar zich op die
manier te weinig op als „vertolker” en
blijft de praktische afwikkeling van een
partituur teveel op een correct verloop
van de klankmaterie gericht, op een voor
schriftengetrouwe realisatie van de muzi
kale stroom.
Met ander woorden: er kleeft altijd eeen
zekere gezapigheid aan de uitvoering, on
danks de schijn van musiceerdrift die
soms in de zelfs weleens wat onbeteugelde
forti tevoorschijn komt. Je proeft bij Ed
Spanjaard weinig van een persoonlijke
visie, er is een tekort aan verbeeldings
kracht, terwijl de muziek vaak haar van
zelfsprekendheid verliest doordat de emo
tie niet nagevoeld maar bestudeerd lijkt.
Na de periode van afwachten van een
eventuele ontwikkeling van zo’n jong diri-
geertalent waarin je je als recensent
uiteraard zo positief mogelijk opstelt is
zo zoetjes aan de tijd gekomen om de
vraag te stellen: Zit het er artistiek eigen-
Op de bijeenkomst werd meegedeeld
dat in het voorjaar van 1981 een toneelruil
uit België en Nederland tot stand zal ko
men. Vijf gezelschappen uit deze landen
zullen dan elk vijf voorstellingen geven in
verschillende schouwburgen in het land.
Het is de bedoeling dat er dan alleen
Nederlandstalig toneel zal worden ge
speeld.
(Van onze kunstredactie)
HAARLEM. Het met zo’n 300 bezoe
kers redelijk bezochte eerste concert
van de Haarlemse afdeling van Rock
against Racism van zaterdagavond
heeft ongenoegen opgewekt bij de staf
van het Haarlems Concertgebouw. Na
afloop van het festival, waaraan zeven,
merendeels locale bands meewerkten,
werd vastgesteld dat de toiletten naast
de kleedkamers besmeurd waren met
dubieuze leuzen als „Nazis are fun” en
hakenkruisen. Ook een van de muren in
de Tuinzaal had te lijden gehad.
De leuzen hebben des te meer ergernis
opgewekt omdat de internationale bewe
ging Rock against Racism (letterlijk:
Rockmuziek tegen racisme) beoogt te
waarschuwen tegen neo-nazisme en ra
cisme in West-Europa. De organisatie,
waarin politieke jongerengroepen als
ARJOS, PSP-jongeren, JOVD en de
Jonge Socialisten participeren, wordt
door het Concertgebouw aansprakelijk
gesteld. Bij monde van de vader van één
van de organisatoren, het Haarlemse
PvdA-raadslid Ab van Schooten, wordt
meegedeeld dat het incident betreurd
wordt.
Er zijn weinig anderen in de showbizz
die op een dergelijk hoge leeftijd het zich
willen en kunnen permitteren voluit te
gaan, want Hampton perst uiteindelijk
alles uit zijn kast. Voortdurend staat hij in
het spotlicht, bespeelt hij de veelkoppige
partner in het emotionele gebeuren.
Slechts zo nu en dan geeft hij een solo
weg, kleurt hij wat bij, en tikt hij wat mee
op een van de bekkens van zijn drumstel.
ver volgens de commissie blijk sociale en
politieke excessen in onze samenleving te
herkennen. Ulrike gaat over het terroris
me in West-Duitslana.
De adviescommissie was samengesteld
uit Gerrit Bongers, Pierre H. Dubois, An
ton Koolhaas, Daniël de Lange, Anton
Korteweg, André Matthijssen, Harry
Scholten en Carlo Tindemans.
Aan de avond van de lezing van Lem
mens’ toneelstuk en de prijsuitreiking
ging een bijeenkomst vooraf van het Col
loquium van Nederlandstalige toneel
schrijvers uit België en Nederland. Voor
het eerst niet in Maastricht, maar nu in het
HOT gehouden. Tijdens de matig bezoch
te bijeenkomst kwam men onder leiding
van een forum tot de slotsom dat het nu
bestaande schema voor uitwisseling van
(Van onze kunstredactie)
DEN HAAG. De Jan Campertprijs,
ingesteld ter bevordering van
Nederlandstalig toneel door de Haagse
Jan Campertstichting, is zondagavond
uitgereikt aan de Vlaamse toneelschrij
ver Leo Geerts. De burgemeester van
Den Haag, mr. F. J. G. G. Schols overhan
digde Geerts in het HOT Theater de prijs,
die de schrijver in staat stelt zich een half
jaar te wijden aan het schrijven van een
toneelstuk. Een en ander gebeurde in het
kader van de opening van de manifesta
tie Hollands Drama, die nu voor de derde
maal in de residentie wordt gehouden.
Vorig jaar al werd Apocalypse Now
voor het festival van Cannes aangekon-
digd en daarna moest de vertoning steeds
weer worden uitgesteld. En nog is de film
niet helemaal klaar. Coppola wil hier en
daar nog veranderingen aanbrengen en
pas over tweeëneenhalve maand kan de
definitieve versie tegemoet worden
gezien.
De voorlopige kopie die gedraaid werd
maakte een verpletterende indruk op de
festivalgangers. Na afloop van de voor
stelling hield de regisseur in de grote zaal
van het festivalpaleis een persconferentie
van anderhalf uur voor duizend journa
listen.
Apocalypse Now is niet zomaar de zo
veelste film over Vietnam, maar eerder de
film die alle andere films over die oorlog
overbodig maakt. Apocalypse Now is de
nachtmerrie en dreigende krankzinnig
heid van iedere soldaat die er middenin
heeft gezeten. Die belevenissen zijn niet te
beschrijven of te verbeelden. Reportages
en documentaires over oorlogsverschrik-
kingen op de televisie kunnen de werke
lijkheid ook geen stap dichterbij brengen,
ze bevorderen slechts het tegendeel door
de versterking van het gevoel dat het
allemaal ver van eigen bed gebeurt.
HAARLEM. Opnieuw boekte de fameuze jazzvibrafonist Lionel Hampton grote
triomfen in het Haarlemse. Vorig jaar maakte hij al kennis met de uitzinnigheid van
het publiek in deze regio, maar zondagavond leek het er veel op dat bij de bezoekers de
stoppen doorsloegen nog voordat op het podium de vereiste muzikale uitingen onder
spanning waren gezet. In het liefdesspel tussen het auditorium en Hampton c.s. was
het voortdurend het publiek dat voortijdig de climax bereikte. Een omstandigheid
waarvan The Hamp een dankbaar gebruik maakte ten behoeve van de opnamen die van
het concert werden gemaakt voor een binnenkort uit te brengen live-album.
Zijn band werkt voor het overgrote deel
hard mee aan het succes van de avond,
hoewel toptrombonist Curtis Fuller zich
alleen in de chorussen inspant en verder
het gebeuren met een steeds groter wor
dende grijns gade slaat. Er zit overigens
wel degelijk kwaliteit in de blazerssectie.
De trompettisten Joe Newman en Wally
Davenport wegen solistisch weliswaar
erg op wat er in Vietnam zelf gebeurde.
We waren in de jungle, we waren met te
weinigen, we hadden te weinig geld en
iedereen werd gek. Ik zakte steeds dieper
in de schuld. (Coppola heeft zijn immense
bezit aan onroerend goed en andere bezit
tingen in onderpand aan de bank gege
ven). Het was geen film die wij maakten,
maar de film maakte ons. Een en een
kwart jaar hebben we daar in het oer
woud gezeten. Mensen werden ziek, ie
mand kreeg een hartaanval, waardoor het
werk maandenlang stü kwam te liggen, er
waren echtscheidingen en een orkaan
heeft een keer de hele zaak tegen de vlakte
gegooid”.
Voordat hij destijds aan de film begon
had de regisseur een lijstje gemaakt van
dingen die er per se in moesten. Hierop
stond onder meer: het gebruik van drugs
onder de Amerikaanse militairen, het feit
dat de zwarte soldaten meestal in de voor
ste linies moesten vechten, dat veel offi
cieren zich drukten en golf gingen spelen,
en de Amerikaanse slachtpartij onder de
burgers in My Lai. („die jongens waren
soms zelf nog kinderen en net als in
mijn film gewoon gek geworden, ze
wisten niet meer wat ze deden”). In Apo
calypse Now raakt bij het doorzoeken van
een jonk een negersoldaat achter een mi
trailleur zo in paniek dat hij alle Vietna-
mezen neermaait.
Naar aanleiding van vragen over ge
weld zei Coppola: „Het geweld in de film
is niets vergeleken bij de werkelijkheid.
De helikopteraanval op dat Vietcongdorp
is een traditioneel stuk Hollywoodfilm. De
lijken in de bomen heb ik zo opgemaakt
dat ze aan de schilderijen van Jeroen
Bosch doen denken. Het levend in stuk
ken hakken van een koe is een vast cere
monieel bij bepaalde stammen op de Fi
lippijnen, ik heb het alleen maar hoeven
filmen. Ik heb het expres in mijn film
gestopt omdat mensen zich soms meer
druk maken over het slachten van dieren
dan over het slachten van mensen. De
beruchte scène van het afgesneden paar-
dehoofd in „Te Godfather I” heeft des
tijds wat beroering veroorzaakt. Maar ik
had dat paard heus niet speciaal voor de
film laten afmaken. Het was gewoon ge
slacht om de lieve poedeltjes te voeren
van dezelfde dames en heren die protes
teerden”.
positie bestempelde als het meest oor--
spronkelijke muziekproject van eigen bo
dem in 1977.
Drie leden van de stiching Jetigd en
Muziek hebben nu de helft van de prijs in
ontvangst genomen. De andere helft blijft
voor Cuypers beschikbaar. Volgens Karei
Poll, de voorzitter van het Amsterdamse^
Fonds voor de Kunst dat de prijs toekent,^
zal Cuypers „bij een andere gelegenheid'
ongetwijfeld zijn aandeel willen accep
teren”.
De Wibautprijs 1978 gaat naar Don Dek
ker, Dick Tuynman en de bewonersraad
van de Nieuwmarktbuurt. Zij krijgen de
prijs voor hun verzet tegen de onafwend
bare cityvorming in de hoofdstad.
toneelprodukties tussen Nederland en
België zo moet blijven. Het principe van
de uitwisseling wordt niet aangevochten,
maar naar de subsidieverleners toe be
staat er behoefte aan een betere coördina
tie van het aanbod.
Publiek in oorlogshel geplaatst
AMSTERDAM. De toekenning van
de Matthijs Vermeulenprijs 1978 aan de
componist en musicus Leo Cuypers en de
stichting Jeugd en Muziek Zeeland (als,
producente) voor de Zeelandia-suite,'
heeft tot een protest van de'cdtnponist
geleid. Cuypers kwam dit weekeinde niet
naar de prijsuitreiking. Hij is het niet eens
met het feit dat hij de prijs moet delen met
Jeugd en Muziek. Volgens Cuypers kan de1
prijs slechts gaan naar de maker van het
muziekstuk.
De prijs wordt toegekend door het Am--
sterdamse Fonds voor de kunst. Deze be“
noemde een adviescommissie die de com7
