Just a Gigolo met David Bowie
Marlene Dietrich zwak produkt
en
Opruiming in Amsterdamse bioscopen
amsrerdam
Film
Scenario van Twee vrouwen niet logisch
haarlcm
Sara: nieuwe lollypop
f filmhuizen
John Wayne
I
I
Regisseur George Sluizer heeft veel kansen gemist
Congres-eer voor
/T
I
,1
I
BLOEMENGIDS,
AQUARIUMVISSENGIDS,
PADDESTOELEN
GIDS.KATTENGIDS,
PAARDENGIDS,
SCHELPENGIDS,
ALPENGIDS, ZEE-
VISSENGIDS. GIDS
VOOR GENEES
KRACHTIGE PLAN
TEN ENZ.
Reprises
Dagelijks
verse asperges
r
Decadent Berlijn
I
Nichten tent
p||
ff 7
I
I
I
I
20
VRIJDAG
Charles Boost
ss^overveen;
24 12 66
Tel. 023-
□□□□□□□□□□□□□□□□□□aaaoonnnannnoaaanaannaacaaaaDnnnaaaaaaaaaaaaaDaaaDaaaDaaDaaaaaaaaaaaaaaDaaDaDaoaD
40 informatieve en prachtig geïllus
treerde natuurgidsen staan voor u
klaar bij uw boekhandelaar. Prijzen
vanaf f 19,75. Vraag om de prachtige
vierkleurenposter.
Elseviers natuurgidsen, net zo
veelzijdig als de natuur zelf.
City en Tuschinski zijn twee van de 28 theaters waarin George
Sluizer’s „Twee Vrouwen” zijn Nederlandse première beleeft. Verder
maakt de lijst van nieuwe films in Amsterdam de indruk dat de
bioscoopen uitverkoop houden, want in dit geval wil zeggen dat ze hun
voorraad middelmatige films opruimen, hopelijk om plaats te maken
voor werk van grotere allure. Nu brengen ze een reeks films op de
markt die variëren van amusant en aardig tot vervelend en preten
tieus.
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□OU
w
i
tyeviers^
1 natuurgidsen
FILM
F
lil
J'* i
Marlene Dietrich in Just a Gigolo van David Hemmings.
Ugo Tognazzi en zoon Laurent (Remi Laurent) in La Cage aux Folies
(ADVERTENTIE)
(ADVERTENTIE)
X---
Mogelijkheden misschien voor een bij
tende satyre op het Duitsland van om
streeks 1920, maar regisseur acteur
David Hemmings heeft er een onbestemd
verhaaltje van gemaakt, speculerend op
de bekendheid van het liedje „Gigolo”, op
de bekendheid van David Bowie niet als
filmacteur) en op de legende Dietrich,
waarvan hij een onsmakelijk gebruik
maakt. Liefst twee Amsterdamse theaters
(Leidse Pein en Kriterion) proberen het
zwakke product een schijn van articiteit
mee te geven. Wat hen waarschijnlijk niet
zal lukken.
De gigolo van wie de smartlap van des
tijds zijn somber lot bezong, heet in de
film Paul von Pryzgodski en wordt ge
speeld door niemand minder dan de rode
zanger David Bowie. Paul overleeft op
enigszins komische wijze de laatste dag
van wereldoorlog I en in eerste instantie
denkt men dat er een soldatenklucht, of
op z’n best ’n satyre zal volgen. Maar met
de Mark is ook het aanzien van de Pruisi
sche adel gedevalueerd, het ouderlijk huis
in Berlijn is een ordinair pension gewor
den, ma werkt in een Turks Bad en pa
blijft aan een rolstoel geketend nadat het
bericht van de Duitse nederlaag hem een
beroerte bezorgde.
Uiteenlopende mensen bemoeien zich
met Paul ten einde hem weer een doel in
het leven te geven, hij wankelt tussen
rechts en links en wordt tenslotte huur-
danser in de Eden Bar waar barones von
Semering (Marlene Dietrich) zich om
ringd heeft met een legertje van stijlvolle
gigolo’s. En nadat de Barones „Just a
Gigolo” gezongen heeft bij een piano,
vindt Paul de dood bij een treffen op
straat tussen communisten en nazi’s. Bei
de partijen eisen hem op als martelaar, de
nazi’s winnen en met militaire eer wordt
Paul begraven en kan zijn vader uit trots
zich na lange tijd weer bewegen.
Geef me dan maar „The Brink’s Job",
een rechttoe-rechtaan inbraakverhaal zo
als er sinds „Rififi” bij tientallen gemaakt
zijn. Schematisch voorgesteld ziet een
dergelijke thriller er zo uit: brandkast-
expert krijgt vervroegd ontslag uit de
gevangenis, vindt de vrienden van weleer
op hem wachten omdat zijn kennis van
sloten en alarmsystemen uniek is en er op
een bepaalde plaats miljoenen liggen te
wachten op zijn vingerspitsengevoel. De
kraak wordt gezet, lukt, onderlinge ruzies
over de verdeling van de poet, verraad
aan de politie, „crime doesn’t pay”.
Gebrek aan ervaring en routine bij de
opbouw van een filmverhaal moeten hier
wel als voornaamste tekorten genoemd
worden, evenals een tekort aan logica in
dit realistische scenario. En dit alles valt
des te meer te betreuren waar ,twee Vrou
wen” in andere onderdelen, spel, camera
werk, spreektechniek, een volwaardige
film is, dat wil zeggen het niveau heeft van
de goede gemiddelde buitenlandse speel
film. Men kan zeker dus niet een verloren
avond voorspellen aan wie de film wil
gaan zien. Vooral als hij of zij er op gaat
letten hoe de Nederlandse Sandra Dumas
zich weet te handhaven binnen de interna
tionale crew van Bibi Andersson en An
thony Perkins (die trouwens miscast lijkt
als de gevreesde theatercriticus en op het
einde, bij de ontknoping van het drama te
nadrukkelijk zijn psycho-gezicht trekt).
Aan die categorie zijn dan nog drie
behartenswaardige reprises toegevoegd:
„Silverstreak”, een rampenklucht met de
onvergelijkbare Gene Wilder in de hoofd
rol, „Les Noces Rouges”, een intelliente
moord-thriller van Claude Chabrol in
Roxy en „De Geest van de Bijenkorf”, de
hier al meer besproken Spaanse film van
Victor Erice in Studio.
Ondanks wat persoonlijke ruzies lopen
de zaken goed tot Renato’s volwassen
zoon (geconcipieerd in een „zwak” ogen
blik) op komt dagen om aan te kondigen
dat hij gaat trouwen met de dochter van
een kamerlid en tegelijk vooraanstand lid
van een uiterst puriteinse politieke partij.
Dan beginnen de moeilijkheden pas goed.
De nachtclub voor homosekuelen moet
gecamoufleerd worden, de speciale voor
keuren van pa mogen niet ter sprake
komen en compagnon Zaza die steeds de
rol van capricieuze vrouw speelt, moet
een tijdje onderduiken.
begin van deze eeuw er bij tientallen
schreef.
Alleen kon hij in zijn tijd de homofilie
en de travestie er niet als extra elementen
van humor aan toevoegen en op basis van
deze erotische varianten berust „La Cage
aux Folies”. De titel van de film die door
Edouard Molinaro geregisseerd werd, is
de naam van een, wat in de volksmond
„nichtentent” heet, maar dan een van het
hele dure genre waaraan de eigenaars
Renato (Ugo Tognazzi) en zijn vriend, de
travestiet Zaza (Michel Serrault) een goed
bestaan kunnen ontlenen.
Palace vertoont op de kindermatinee
„Donald Duck en het Wilde Westen” en de
andere Disney, Lady en de Vagebond is,
zoals gezegd nog steeds te zien in Studio.
Vele
>t bul
lions,
enten
Iders,
820,
ismen
voor-
023-
WASHINGTON (UPI). Het Ameri
kaanse Congres heeft woensdag besloten
de filmacteur John Wayne te onderschei
den met de Gouden Congresmedaille -
een eer die is weggelegd voor bijzondere
Amerikanen die variëren van de gebroe
ders Wright tot Walt Disney.
str. 13,
:hniek,
irings-
rband
De eindconclusie blijft dat George Slui-
zer veel kansen heeft gemist nu hij heeft
kunnen werken met uitstekende acteurs
en technici en een boeiende dramatische
stof bij de hand had. En dat zal iedere
filmliefhebber oprecht betreuren.
Tegenover dit naïve spel met bovenna
tuurlijke krachten staat de verveling van
een serieus bedoeld tijdsbeeld als „Just a
Gigolo” dat zich toppunt van originali
teit afspeelt in het decadente Berlijn in
het begin van de twintiger jaren, de stad
voor bizarre verhoudingen sinds Isher-
wood en de makers van „Cabaret” haar
ontdekten. Zelfs Bergman legde er des
tijds zijn slangenei.
De bizarre fantasiewereld van twee kin
deren in het Spanje van na de burgeroor
log wordt door Erice op uiterst subtiele
wijze op gang gebracht als de kinderen in
een rondreizende bioscoop de film „Het
monster van Frankenstein” uit omstreeks
1930 gezien hebben en hun verbeelding
door laten spelen in de werkelijkheid.
Maar Zaza kan de verleiding niet weer
staan de moeder van Renato’s zoon te
spelen, onbekend met het feit dat de ware
moeder het haar plicht vindt aanwezig te
zijn bij de kennismaking van de a.s.
schoonfamilie. Hoe tenslotte het eerbare
kamerlid in een poging „La Cage aux
Folies” ongezien voor de opgetrommelde
pers te verlaten door zich als vrouw te
vermommen, is een hoogtepunt dat deze
Italiaanse klucht typeert. Er valt heel wat
af te lachen, maar toch meestal ten koste
van de homofielen die waarschijnlijk wei
nig ingenomen zullen zijn met dit speciale
soort grappenmakerij.
Op vrijdag 1 juni kan men nog in Film
huis Heemskerk en op zondag 3 juni in
Filmhuis Heilo Chris Marker’s „Le Fond
de l'Air est rouge” zien. In een vier uur
durende film toont Marker in een monta
ge van journaalfragmenten aan dat de
derde wereldoorlog al tien jaar aan de
gang is. Een onthutsend document.
Het Melkwoud m de Haarlemse Zijl
straat komt van 31 mei t/m 4 juni met licht
zomervermaak, een gewone en nauwe
lijks opvallend gemaakte Franse comedie
die „A nous les petites Anglaises” heet en
wat oppervlakkig liefdesavonturen be
schrijft tussen een Franse lyceïst die voor
z’n Engels naar het frivole Albion wordt
gestuurd. Een film die een normale roula
tie heeft gehad, maar het zakelijk mis
schien niet zo goed heeft gedaan, wat nog
geen reden is om dit middelmatig blijspel-
letje in een filmhuis terug te brengen.
liddelt
ICEN-
rzame
e mo-
thans
a van
Voor
ilijkhe-
waar-
iz. int:
intoor
i: Per-
Raad
Daar zullen de kijkers het over het alge
meen wel mee eens kunnen zijn. H ver
haal van de gescheiden vrouw Laura (Bibi
Andersson) die betrokken wordt in een
verhouding met het veel jongere meisje
Sylvia (Sandra Dumas), wordt onduide
lijk, soms slordig en zonder enig tempo
mooi in beeld gebracht. Maar een groter
bezwaar is het geringe menselijke contact
dat de toeschouwer krijgt met de beide
hoofdrollen. Deze worden goed gespeeld,
vooral Sandra Dumas blijkt een aanwinst,
maar de combinatie blijft vlak en onver
klaard en slaat nauwelijks emoties los.
Hoewel een dergelijke verhouding tussen
twee in karakter en leeftijd zo verschillen-
De inscriptie op de medaille zal luiden:
„John Wayne, American”.
De acteur ligt in een ziekenhuis in Cali-
fornië, waar hij een behandeling wegens
kanker ondergaat. Hij staat aan de voor
avond van zijn tweeënzevenstigste ver
jaardag.
John Wayne behoort nu tot een gezel
schap waarvan Amerikanen deel uitma
ken als Jonas Salk, Charles Lindbergh,
Bob Hope, Robert Frost, Robert Kennedy,
Marian Anderson, Disney en Orville en
Wilbur Wright.
it. Vin-
ian<?on.
gebied
ft. Nog
voor 2-
weken
I. 023-
De Haarlemse première die deze week
ongetwijfeld de meeste aandacht zal krij
gen is „Twee Vrouwen”, een film naar de
gelijknamige roman van Harry Mulisch,
die in Luxor (en tegelijk in 27 andere
theaters) zijn roulatie begonnen is. Zoals
men weet is deze Nederlandse film van
George Sluizer, waarvan men hier de
Engelse versie met ondertitels te zien
krijgt, in Cannes ten doop gehouden en
van daaruit heeft Pieter van Lierop een
even uitvoerige als gedetailleerde bespre
king gegeven, waarbij hij tot de conclusie
komt dat „Twee Vrouwen” een film met
grote kwaliteiten is die echter sterk on-
dermijnd wordt door een hopeloze ver
haalstructuur.
>tl Op
elegen
leiders
enkele
ilektra
5 zen
in ge-
essen
en al
hout,
voor-
enkele
compl.
□huisje
ie tuin
adres
hoeve"
lorthui-
>9.
j naar
rij o.a.
omfort
er op
d-cam-
t”, Wa-
7258
Verder talrijke reprises: „The Deer
Hunter” in Lido, „Juliana” in de middag
voorstellingen van Palace met „Foul
Play” verhuisd naar Roxy om in Palace
plaats te maken voor dear, old „Dr. Zhiva
go”. Tenslotte „Battlestar Galactica”, de
oorlog in de ruimte, van Luxor overgehe
veld naar Studio dat op de matinees van
zaterdag en zondag het nog steeds houdt
op Disney’s „Lady en de Vagebond”.
„Don’t look now” is als nachtvoorstelling
gebleven, maar nu in Luxor.
de vrouwen, beiden zonder enige lesbi
sche ervaring, toch zijn moeilijkheden en
conflicten met zich meegebracht zal
hebben.
Reg/sseur George Sluizer maakte van Mulisch’ Twee Vrouwen, afgezien van de opbouw, een
volwaardige film
„Terug van de Heksenberg” bijvoor
beeld, een speelfilm uit de Disney-studi-
o’s, is kennelijk gemaakt op het pretentie
loze amusement van kinderen en ook vol
wassenen die genieten als Oom Bene met
zijn 12-jarig nichtje Tia en haar 14-jarige
broer Tony in een vliegende schotel op
aarde landen om er de vakantie door te
brengen. In hun gewone leven wonen ze
ergens in de ruimte, op de Heksenberg.
Nou, daar hadden ze dan beter kunnen
blijven, want op aarde worden ze onmid-
dellijk betrokken bij de mentale proefne
mingen van een griezelige professor
(Christopher Lee) en zijn geldzuchtige as
sistente Letha (Bette Davis).
Nu beschikken Tia en Tony ook over
bovennatuurlijke gaven en het wordt een
spannende krachtmeting tussen beide
partijen, waarvan de een het voorzien
heeft op een atoomcentrale en de andere
de gekste trucs met zijn tegenstanders
uithaalt via gedachtenconcentratie. Er
dreigt een „fall-out” (Disney gaat mee met
zijn tijd) maar er is gelukkig ook nog een
laboratoriumgeit die mediamiek is en er is
een legertje straatjongens die aan de goe
de kant meestrijden zodat alles goed af
loopt en de reclameman de film kan aan
bevelen als „Explosief als een Atoomcen
trale’’.
genis ontslagen die nauwelijk enige hulp
ondervindt van het stelletje tweedehands
inbrekers die hij ter ondersteuning nodig
heeft.
Het zwijgen van de firma Brink die te
veel boter op het hoofd heeft en foutieve
veronderstelling van de FBI dat de daders
communisten moeten zijn die geld nodig
hadden voor hun samenzwering tegen de
staat, vertragen het onderzoek aanzien
lijk. De overval bij Brink wordt de in
braak van de eeuw genoemd, hoewel die
ven nog nooit zo gemakkelijk het pand
zijn binnengedrongen. En als de FBI geen
ondervragingsmethodes had toegepast
die zwakke medeplichtingen aan het pra
ten weten te brengen, zouden de daders
met Peter Falk aan het hoofd, een onbe
zorgde dag hebben gehad. Nu werden ze
slechts toegejuicht door de menigte op
straat toen zij naar het gerechtsgebouw
werden gebracht.
William Friendkin heeft aan het span
nend gebeuren weinig toegevoegd, hij
zorgt alleen voor een soort grappigheid
die moordend is voor de geloofwaardig
heid van het authentieke gebeuren.
„La Cage aux Folies” tenslotte in tien
theaters tegelijk waaronder Tuschinski I
in Amsterdam, is in wezen een stuk boule-
vardtoneel, vol vergissingen en persoons
verwisselingen zoals de Franse meester,
van het genre Georges Feydeau in het
Iets voordeliger voor de daders verloopt
„The Brink’s Job” die op echte geiten
gebaseerd is. In januari 1950 wordt in
Boston een firma Brink drie miljoen dol
lar lichter gemaakt. Brink is namelijk
gespecialiseerd in geldtransporten en
heeft altijd veel contanten in huis. De
firma is echter uiterst slordig in het ne
men van veiligheidsmaatregelen. Zelfs
voor een middelmatig inbrekertje als To
ny Pino (Peter Falk), zojuist uit de gevan-
Na honderden audities door de hele Verenigde Staten werd de 6-jarige Sara Stimson
geselecteerd voor het spelen van de rol van Shirley Temple in een nieuwe film met Julie Andrews
(links) en Walter Matthau (rechts). Sara heeft geen enkele acteerervaring en lijkt ook niet op Shirley
Temple, maar zij beschikt over een unieke persoonlijkheid. In de film, die de titel Little Miss Marker
zal dragen, speelt ook de acteur Tony Curtis.
F
F*» Jl
I
I
