Revolutionaire tekenfilmtechniek in In de Ban van de Ring
Moore tevreden met het
rinkelen van de kassa
cimsterdcim
J
Luchtige regiedebuut
van Warren Beatty
haarkm
film
I X- ir
Spanning, actuele problematiek en fantastische
stunts in Spiderman
WAND- EN VLOERTEGELS
OPEN HAARDEN
BADKAMERS
HANDGEVORMDE STENEN
EN STEENSTRIPS
a
■S
ri
74
>e
35
Doolhof
Bovennatuarlijk
In onze nieuwe SHOWROOM kunnen wij u een uitge
breide kollektie tonen van:
Op zijn plaats
Tolkien
Informatie
BHBh
12
13
FILM
19 7 9
AUGUSTUS
VRIJDAG
3
□□□□□□□□□'□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□o
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□nnnnnDDnnDDnnnnDDaont
in
nieuw soort Superman maar dan ver
pakt in een spinnenweg-achttigever-
momming.
KOUDENHORN 54-56
Tel. 023-321212 - 322368
’s maandags gesloten
donderdag 's avonds
geopend tot 21.00 uur.
Dinsdag 7 aug. zijn wij terug van vakantie
Na een dor seizoen van oude of
tweedehands-films beginnen
druppelsgewijs wat betere pro-
gramma’s een kans te krijgen in
de Amsterdamse bioscopen die er
zelfs in geslaagd zijn deze week
acht premières op te leveren. Een
zeer uiteenlopende collectie onge
regeld goed, van een luchtige Ita
liaanse comedie tot een rampen-
film, van een SF.-film naar een
modern sprookje van een teken-
film-compilatie tot een disco-fan-
tasie.
OOÖÓOOOOÖOÖOÖOOOOOOOQODaÖDDDDDDODaDaaDpaDDaDDaaDDDnaDDDaDDDDDnDDDDDDnnnDül
‘i
Hoewel „Moonraker” (James
Bond) stand houdt in Cinema Palace,
„They call him Bulldozer” onver
schrokken Lido bezet houdt en „Ken
tucky Fried Movie” een verrassend
succes blijft hebben in Studio, is het
Haarlems bioscoopprogramma niet
helemaal onveranderd gebleven en
zelfs opgesierd met twee boeiende
aanwinsten. In Roxy is de charmante
comedie „Heaven can wait” ingezet
en met nog een tiental andere biosco
pen in ons land deelt Luxor de eer
„Spiderman” te ontvangen, een
OPENINGSTIJDEN:
dl. t/m vr. 8.00-12.30 uur
13.30-18.00 uur
zaterdags van 8.30-16.00 uur
WB
(ADVERTENTIE)
i
1200
1200.
Leo Farnsworth die door de minnaar van
zijn ontrouwe vrouw zo juist vermoord is.
Joe is weinig tevreden met de nieuwe
figuur die hij tot leven heeft gebracht en
ziet uit naar een andere verschijnings
vorm die hij tenslotte vindt in het lichaam
van een voormalige collega die door een
beroerte getroffen wordt Een goede keus
want hij kan nu weer rugbyspelen en het
meisje in de armen sluiten dat hij als
Farnsworth heeft leren kennen.
Warren Beatty heeft zelf dit naar een
toneelstuk van Harry Segall bewerkte ge
geven verfilmd, het was zijn debuut als
regisseur en deze door „Bonnie and Cly
de” beroemd geworden acteur blijkt zich
nu ook in de regiestoel best op zijn gemak
(Van onze kunstredactie)
HOLLYWOOD. Roger Moore is
tevreden. Uiterst tevreden zelfs. Zijn
nieuwste film als internationaal ge
heim agent James Bond, Moonraker,
is bij het publiek ingeslagen als een
wel zeer gunstig gevallen bom. Moon
raker doet het goed in alle steden
waar de film maar vertoond wordt.
Het telefoongesprek dat acteur Moore
met producer Cubby Broccoli van
Moonraker voert kan die conclusie
slechts bevestigen getuige de ant
woorden van Moore op de enthousiast
uitgesproken gegevens van Broccoli.
Zijn er nog meer Bond-films in de
toekomst te verwachten?
eden,
1972,
dak.
lat en
Tel.
Ook „Heaven can wait” heeft een bo
vennatuurlijk aspect. Als de bekende rug-
byspeler Joe Pendleton (Warren Beatty)
een dodelijk ongeval krijgt en voor de
hemelpoort komt, wordt daar een admini
stratieve fout ontdekt. Pendleton is voor
zijn tijd opgeroepen en moet terug naar de
aarde om zijn beurt af te wachten. Helaas
is zijn lichaam al gecremeerd en moet hij
het voorlopig doen met het stoffelijke
omhulsel van de veelvoudige miljonair
km.,
inden
'77,
r '74
anchi
'75
Luxe
1975
nzine
jgeot
ta 30
I07 S
rood
leuw!
rulld:
al'73
.250;
agen
Tel.
ÏORT
1972.
18.
75,
Prijs
aarne
n. ra-
vr.pr.
'0623
1 1-9,
KEUR BOUWMARKT
JNDA
-drs.,
vn.st.
Tel.
„In vergelijking met andere films die
tegenwoordig op de markt verschijnen
kan ik wel zeggen dat Moonraker op
zijn plaats is. Misschien ook wel beter
dan de andere. Dit is nu eindelijk weer
een film waar het publiek zich over
kan verbazen, waar ze om kunnen la
chen en waar nog genoeg spanning in
zit. Zulke films zie je tegenwoordig
veel te weinig verschijnen. Misschien is
daarmee ook wel een groot deel van
het succes verklaard”.
Moore geeft toe dat Moonraker zijn
moeilijkste Bond-film tot nu toe is ge
weest „De meeste films namen onge
veer 20 tot 23 weken in beslag. Moonra
ker duurde daarentegen 28 weken
voordat alles in orde was. Ik heb echt
dag en nacht gewerkt om Moonraker
tot dat te maken wat het momenteel
is”. Dat heeft de acteur wel een verrek
te knieband en een brandwond aan
zijn kin opgeleverd. Het laatste bij het
afvuren, althans het testen daarvan,
van zijn „polspistool”
De betrokken patiënt onderbreekt in
hun gesprek zijn spaarzame zinnen om
zijn hoofd luisterend op zijn linkerschou
der te leggen en iets te mompelen. Hij
praat, dan verklaart hij met een vlinder
die hij met zijn hand beschermt. Er wordt
van deze symbolische gebeurtenissen
geen verklaring gegeven. Men kan hoog
stens in het algemeen concluderen dat
Deray, samen met zijn scenarioschrijver
Jean-Claude Carrière (die vaak met Luis
Bunuel werkt) wil aanduiden dat we in
een wereld leven waarvan wij de krachten
en tegen-krachten niet kennen hoewel we
er dagelijks mee te maken hebben. Het
beste is je stil te houden, te praten met een
vlinder op je schouder zodat niemand je
kan horen, en zonder protest de dingen te
nemen zoals ze zijn. Het krachtenveld valt
niet te overzien.
„Kafka in Barcelona”, zo omschreef een
Frans criticus de film en daar heeft het
iets van. De mens als slachtoffer van
onzichtbare bedreigingen. De film boeit
en houdt je in spanning maar helemaal
overtuigen doet hij niet. Je kan niet alleen
hebben nooit aandacht aan me besteed
als acteur, dus waarom zou ik wel
aandacht aan hen besteden als journa
listen zijnde? Dat is mijn stijl nu een
maal niet”.
Moore beschouwt Moonraker als de
beste Bond-film die tot nu toe gemaakt
is, dus ook beter dan alle afleveringen
waarin Sean Connery de rol van Bond
vertolkte en niet te vergeten On Her
Majesty’s Secret Service, met George
Lazenby. „Deze film”, aldus een inmid
dels p.r.-neigingen vertonende Moore,
„beschikt over al het mogelijke enter
tainment dat de bioscoopbezoekers
maar kunnen zoeken. Moonraker be
schikt onder andere over veel meer
humor dan de voorgaande films, iets
waar ik persoonlijk een fervent voor
stander van ben. Voorts zijn de stunts
vaak huiveringwekkend. Zeker geen
herhalingen van voorgaande Bond
films, alles is anders. Let alleen maar
eens op het decor en de climax. Het
publiek komt volledig aan zijn trekken,
op alle gebieden”.
toen met flower-power bezig waren en
hun auto’s volplakten met stickers als
„Frodo leeft” of „Gandalf als President”.
Het is niet eenvoudig de donkere middel
eeuwse sprookjessfeer van Tolkiens boek
in beelden vast te leggen maar het lukte
niemand anders dan Ralph Bakshi die in
„Fritz the Cat” en „Heavy Traffic” niet
alleen volledig brak met de wat zoetige
Disney-tekenstijl maar ook meer aardse
onderwerpen zocht en in zijn taalgebruik
niet bepaald puriteins was. Maar het
baanbrekende van „The Lord of the
kings” was de wijze waarop hij foto en
tekening combineerde tot volstrekt nieu
we, meer reële effecten.
In oorsprong maakte Bakshi van het
gegeven waarin veel achtervolgingen, op
rukkende legers en vitale gevechten voor
komen, een normale speelfilm. Daarna
„misvormde” hij het gefotografeerde
beeld door intekenen en inkleuren waar
door de realiteit van het filmbeeld wat
beweging en actie betrof gehandhaafd
bleef maar door de ingebrachte contouren
en kleuren iedere relatie met de gefilmde
werkelijkheid verbroken werd. Het effect
is verrassend. Er ontstond een somber en
mysterieus sprookje waarin gestreden
wordt om het bezit van „de ring” die zijn
bezitter onbeperkte macht garandeert
Het kostbare bezit is dan in handen van
kinderen die intuïtief aanvoelen dat er iets
belangrijks op het spel staat en vluchten
voor de steeds weer oprukkende vijand.
City 2 en Tuschinski 2 hebben Bashki’s
revolutionaire verfilming van Tolkien op
het programma staan en het zou jammer
zijn als men de samenwerking tussen deze
twee originele geesten zou missen.
ri- Superman in een spinnepak - Spiderman.
te voelen. Hij heeft van „Heaven can wait”
een alleraardigste luchtige comedie ge
maakt waarin naast hem ook Julie Chris
tie, James Mason, Jack Warden en Buck
Henry, passend geregisseerd, optreden.
De films hebben gemeen dat ze bemin
nelijke sprookjes zijn die geen vlieg, laat
staan een spin kwaad willen doen. „Spi-
derman slaat weer toe” die overal aanwe
zig is waar onrecht of gevaar dreigt, is
oorspronkelijk een student in de fysica
die een bijbaantje als nieuwsfotograaf
heeft bij een krant. Hij is ooit eens gebeten
door een radio-actieve spin en blijkt daar
na over bovenmenselijke krachten te kun
nen beschikken zoals het rechtstandig be
klimmen van een huizengevel of het on
schadelijk maken van zijn tegenstander
door deze te vangen in een ijzeren net of
web. De praktische maillot die hij draagt
als hij in actie is heeft een spinnenweb
achtig patroon dat hem onherkenbaar
moet maken.
De zaken waarmee hij zich ditmaal be
zig houdt hebben betrekking op de bouw
van een kernreactor en de daarmee sa
menhangende diefstal door drie studen
ten van plutonium waarmee ze „de bom”
maken die dan weer gestolen wordt door
een louche wapenfabrikant. Terwijl de
studenten alleen maar hebben willen be
wijzen hoe makkelijk het is plutonium te
stelen en er gevaarlijke zaken mee uit te
halen, gebruikt wapenhandelaar White
(Robert Alda) de bom om er Los Angeles
mee te bedreigen en er is dus voor Spider
man heel wat werk aan de winkel, temeer
waar hij door de FBI verdacht wordt en
bovendien achtervolgd wordt door een
verslaggeefster (Joanna Cameron) die zo
graag een interview wil hebben met de
man die zich als spin vermomt. Spanning
dus, actuele problematiek, fantastische
stunts en een romantisch element. Wat
kan men meer wensen.
Maar in ieder geval is er weer keus en
om nu maar met de minst aantrekkelijke
uit het gevarieerde aanbod te beginnen
kiezen we „Beyond the Poseidon Adven
ture”, een goedkope uitbuiting van wat
zich eens als een spannende zeeramp pre
senteerde. „The Poseidon Adventure”
verscheen als roman in 1969. Het boek van
Jan Paul Gallico werd door producer Ir
vin Allen aangekocht en in ’72 kwam
Twentieth Century Fox met de verfilming
ervan op de markt. Het succes van de film
dwong tot een vervolg maar daar de film
hier en daar aanzienlijk afweek van de
oorspronkelijke roman moest Gallico een
nieuw verhaal schrijven dat niet aansloot
op het boek maar op de film. Hoe ga je
nou verder als het laatste beeld van het
voorafgaande een gekapseisd passagiers
schip is waarvan alleen de romp als een
misvormde koepel boven water uitsteekt.
Auteur Gallico heeft de vondst van zijn
leven gehad. Hij stuurt enige piraten naar
het drijvende wrak die ervan overtuigd
zijn in het verlaten schip nog iets van hun
gading te vinden. En zo komt Michael
Caine met zijn vriend Karl Malden en
diens vriendin Sally Field in een sleepboo
tje aanzetten, terwijl Telly Savalas al met
een ploeg meer bekwame strandjutters
zich als eerste op de boeg van de Poseidon
geïnstalleerd heeft Men besluit het werk
terrein te verdelen zonder daarbij reke
ning te houden dat er zich nog levenden
aan boord kunnen bevinden. Die komen
een voor een uit hun benarde schuilplaat
sen te voorschijn zodat Caine die alleen
maar wat geld had willen nemen uit de
brandkast van de purser nu een gezel
schap min of meer valide mensen op zijn
dak krijgt die hij moet leiden naar hun
vrijheid.
Savalas zoekt intussen niet naar geld
maar naar plutonium dat zich in de berg
ruimte. rtiöet'bevinden en daar hij van die
diefstal geen getuigen wil overhouden,
vindt er op het einde nog een algemene
„shoot-out” plaats, waarbij de Poseidon
door van tijd tot tijd zich schokkend te
verzetten tegen de totale ondergang als
bondgenoot van Caine optreedt en een
afrekening met de schurken weet te be
vorderen. „Na de ondergang van de Posei
don” ziet er uit als een rommelige, slordig
in elkaar gezette en volstrekt onlogische
film, waarin veel gehuild, gevloekt en ge
schreeuwd wordt zonder dat daarmee de
spanning verhöogd wordt. Tien theaters
in ons land zetten niettemin de film in, in
Amsterdam is dat het Rembrandtplein
Theater.
Van de nachtvoorstellingen is „Play it
again Sammy,, met Woody Allen gebleven
in Roxy en „Easy Rider” in Luxor. Nieuw
bijgekomen zijn „Lady sings the Blues”,
een uit ’73 daterende biografie van de
zangeres Billie Holiday die door Diana
Ross fraai vertolkt wordt; en verder
„Duck Soup” in Studio waarin de vier
Marx Brothers betrokken raken bij een
strijd tussen Freedonia, het land van ple
zier en het buurland Sylvania wat allerlei
verwikkelingen ten gevolge heeft die
slechts dienen om de anarchistische hu
mor van de gebroeders (Zeppo de vierde
van de broers valt er een beetje buiten)
alle kansen te geven. De film is van ’33 en
werd geregisseerd door Leo McCarey.
„Die vraag wordt me altijd gesteld.
Maar wat moet ik daar nu op antwoor
den? Als ik zeg dat dit mijn laatste
Bond-film is geweest, kan ik altijd nog
op mijn uitspraak terugkomen. Je weet
nooit wat tijd met iemand doet Zou ik
bevestigend antwoorden op deze
vraag, dan kan het toch voorkomen dat
ik niet eens meer gevraagd word voor
een volgende. Als er ooit nog een vol
gende „007” verschijnt. Zelfs dat is
onzeker”.
Haar-
9 uur
natie,
s, etc.
slektr.
etc.,
tllver-
lerce-
1976.
»rkap,
toma-
asels:
etc.,
w.w.
iden-
ngels
o 245
1978.
jasin-
>mier,
llatie,
a 924
uilau-
Jd, Tl
I. Wij
ische
„Zowe verslaan Saturday Night
Fever in Gemini 1 en 2. In de Rivoli
wordt Jaws vergeten. Gezamenlijke re
cette van een week New York, en dan
nog maar van twee theaters, bedraagt
nu al 190.000 dollar,en in Los Ange
les 350.000 dollar? Dat is uitstekend
nieuwsen over twee weken weten
we of Close Encounters in Londen zal
zijn „verslagen”. Bedankt voor het te
lefoontje Cubby, ik ben er erg blij
mee”.
Moore kijkt uitdagend zijn hotelka
mer in het Beverly Hills Hotel rond.
Een geslaagd acteur, dat blijkt, vol
zelfvertrouwen, vooral na dat telefoon
tje waar hij schijnbaar nog steeds geen
afscheid van heeft genomen. Roger
Moore zal er nooit spijt van hebben dat
hij het aanbod om de plaats van Sean
Connery als James Bond over te ne
men destijds geaccepteerd heeft.
Moonraker is nu al zijn vierde optre
den als „007”.
„Als het zo doorgaat”, aldus Moore,
„betekent dat dat Moonraker bij de
allergrootsten op de filmlijst zal kun
nen worden bij geschreven. Toch wel
opvallend, vandaag de dag is het nog
altijd zo, dat de „grote” films slechts
dan succesvol worden, wanneer het
Amerikaanse publiek er enthousiast
over is. Bij de Bond-films is dat eigen
lijk altijd omgekeerd geweest Voor
zo’n zeventig tot tachtig percent moest
de film eerst elders aanslaan wilde het
in Amerika ook een succes worden.
Natuurlijk kijkt men ook in Amerika
wel uit naar de nieuwe Bond, maar
echt een onmiddellijk kassucces zoals
Star Wars of Jaws is het nooit geweest.
Tot nu dan natuurlijk.
Roger Moore deelt in de opbrengsten
van Moonraker. Vandaar ook dat hij
de berichten omtrent de interesse van
het publiek nauwlettend volgt. Wat
vindt hij van de kritiek die de media op
zijn film hebben?
„Veel critici, overigens niet allemaal,
schreven in de kranten dat Moonraker
slechts een aftreksel was van de vorige
Bond-films. Ik stoor me daar niet zo
aan. Waarom zou ik ook? Die mensen
Een aanzienlijk verzorgder indruk
maakt dan „The Lord of the Ring”, een
merkwaardige tekenfilm die in City 2 en
Tuschinski 2 te zien is. „The Lord of the
Ring” is zoals bekend geschreven door
John Ronald Tolkien, een Engels taalge
leerde die in 1937 naast wetenschappelijk
J werk „The Hobbit” schreef en in de vijfti
ger jaren de wereldberoemde trilogie
„The Lord of the Rings”, „The Fellowship
of the Ring” en „The Return of the King”,
boeken die eerst tien jaar na hun verschij
ning vooral in Amerika een liefdevol ont
haal bij de „losgeslagen” jeugd kregen en
„cult”-romans werden.
De sprookjesfiguren die Tolkien ge
creëerd had, Frodo en de Hobbits, de
tovenaar Gandalf, de grote krijgsheld Bo
romir, de ores en elfen en dwergen wer
den symbolen voor de jonge mensen die
Voor de jeugd: „Asterix” in Palace en
Donald Duck in Studio.
met onsamenhangende gebeurtenissen
aankomen en met autoriteiten die zwij
gend en met uitgestreken gezichten je
verhalen aanhoren om daarmee tot een
pressimistische visie op onze samenleving
te komen. De toeschouwer zou op z’n
minst iets meer moeten weten van wat er
aan de gang is, om de dreiging en het
onontkoombare te proeven waaraan de
hoofdpersoon onderworpen is. Door te
eindigen met een schot uit een auto dat
Ventura doodt, wordt een iets te gemakke
lijke „oplossing” gekozen.
In „Toomorrow” (Nöggerath) loopt een
vreemde man door de overigens nogal
infantiele handeling. Hij heet John Willi
ams, is een Alphoid vermomd als mense
lijk wezen en hij verblijft al duizenden
jaren op de aarde waarheen hij gezonden
is als waarnemer. Zijn pessimistische
waardering van het aardse gebeuren ver
andert als via een versterker die door een
Engelse student gebouwd is klanken en
trillingen door de ruimte gaan. John
wordt uitgestuurd om de oorzaak van
deze opwekkende vibraties te achterhalen
en zo komt hij terecht bij de amateur pop
groep Toomorrow (met de inmiddels be
roemd geworden Olivia Newton-John) in
het Londense Chelsea en spant hij zich in
meer bekendheid aan de groep te geven
door een groot concert te organiseren. En
daarover gaat de film dan voornamelijk.
Het ziet er allemaal nogal ouderwets uit
maar dat komt misschien omdat „Toom
orrow” gisteren en wel negen jaar geleden
gemaakt is.
Een verrukkelijke Italiaanse comedie
kan men vinden in De Uitkijk waar „Pane
e Cioccolata” vertoond wordt die een iro
nisch beeld geeft van leven en werken van
een Italiaanse gastarbeider in Zwitser
land. Nino Manfredo speelt met charme
en nauwelijks verborgen melancholie de
ze figuur die het in het propere Zwitser
land niet kan uithouden maar toch ook
weer niet terug wil naar het land waarvan
de bevolking voortdurend in „O sole mia”
uitbarst.
Tenslotte brengt Cineac Reg. Breestraat
die met afbraak bedreigd wordt, „The
great American Race”, een compilatiefilm
van de onweerstaanbare Bugs Bunny, het
wortel etende konijn, een creatie van
Chuck Jones, Tex Avery en Fritz Freleng,
speciaal voor Warner Bros.
ir Kinderen schuilen zich voor het gevaar in In de Ban van de Ring.
en hem in de grootste verwarring hebben
gebracht.
Ook de toeschouwer ziet geen logisch
verband tussen de gebeurtenissen, hij
weet niet meer dan de hoofdpersoon, tel
kens kan een onbekende weer toeslaan en
nieuwe ontreddering teweeg brengen.
Aan een van de mensen die hij op zijn
vreemdsoortig pad ontmoet en nog wel in
een zenuwinrichting waar Ventura, op
nieuw zonder duidelijke oorzaken terecht
is gekomen (later ontkent de politie dat
het instituut hem behandeld kan hebben
omdat het al jaren gesloten is) ontleent de
film zijn titel.
Bescheidener van formaat is de Franse
film „Un Papillon sur l’Épaule”, een film
van Jacques Deray die City 7 vertoont.
Deray, bekend om zijn gansterfilms met
onder andere Alain Delon (Borsalino), is
nu in een heel andere genre overgestapt.
Hij tekent namelijk de situatie van een
argeloze man (Lino Ventura) verdwaald
in een doolhof van bizarre en levensge
vaarlijke situaties die hij niet verklaren
kan en waarvan de aanstichters duistere
figuren zijn die onzichtbaar blijven en
telefonisch hun dreigementen kenbaar
maken. De film begint als Ventura afge
monsterd is van een vrachtboot die hem
naar Barcelona bracht. Hij zal daar in een
hotel de komst van zijn vrouw afwachten
maar voor het zover is zijn er raadselach
tige dingen met hem gebeurd die geen
enkel logisch verband met elkaar hebben
Tolkiens werk geslaagd verfilmd
Charles Boost
