Uitgebreid aanbod
Laren Festikon ’79
film
haarlem
amsterdam
EB
>E
4
Oude Woody Allen met matig
cynisme en nerveuze tics
Russen prijzen
Coppola film
Apocalypse now
„DE DAMIMTJES
Ti
Olmi tekent aangrijpend beeld boerenleven
filmweek
Hongarije houdt
Nederlandse
■ni
Dagelijkse thema’s voor filmfestival
i
Italiaanse cineast
Buffardi overleden
>E
den
119272
M
1
17
FILM
19 7 9
AUGUSTUS
VRIJDAG
2 4
Charles Boost
N
Mislukt
□□□oooDaaaaanoonoaoaooooQDonoüoaaüüaGDaüDDacDaua
oooDDaooaaaaoooaaaanaQa
Veilinghuis
□aoooocxaooooooaaooaaaoo
NOORDHOLLANDS PHILHARMONISCH ORKEST
of
I
Morgen begint de
abonnementsverkoop van
serie Z
ard in
in
Lm
Alternatieve
joederer
xlen
Opmerkelijk
Strandhuisje
ODaooQOoaooaoooaQOOooaDDODaanGaDaaaDCicinGanciaooDCio
ke boodschap in de film het meest waar
deerde. „De bedoeling van de film is hel
der: die Vietnam-oorlog was immoreel,
een misdadig avontuur van de militai-
risten in Washington”.
Voor filmliefhebbers zijn er deze week in Haarlem vier mogelijkhe
den, waarvan er drie ik zou bijna zeggen als gebruikelijk in de
nachtvoorstellingen te vinden zijn. De vierde betreft een normale
avondvoorstelling, waarvoor men naar Roxy moet. Daar draait „De
Klompenboom’’ die op het 31ste filmfestival van Cannes in ’78 de
Gouden Pêlm’ kreeg, een verrassende Jury-beslissing omdat het hier
ging om een uiterst bescheiden en onopvallende Italiaanse film met
een niet opdringerig sociaal engagement.
Graag wil ik u melden wat ik vandaag zag op de Grote Markt. Er is
daar „kunst” te zien in een etalage van de Vishal, gemaakt door de
beeldhouwer Jute. Er staan daar enige figuren opgesteld waaronder
een uitdagend naakt dames-bovenlichaam. Daar gaat het mij nu
echter niet om. Wat mij bijzonder stoort is het feit-dat er zomaar
ongestraft propaganda gemaakt kan worden voor het fascisme, waar
dan bovendien nog de naam van een Duits politicus aan verbonden
wordt. Dit geeft geen pas. Als deze beeldhouwer de Tweede
Wereldoorlog had meegemaakt zou hij zich niet zo opstellen.
Hoogachtend,
C. VAN BEEM
Postbus 343-Haarlem
(XirKinncrinnrxTrwionnnnnnnaonnnoooncnoanaanaaaaaaaaoaooonaooooooo^
H
(Van onze kunstredactie)
•ü- De ouders in Ermanno Olmi's De Klompenboom.
Boisset loopt in
populaire valstrik
familieverhaal
3
I
(ADVERTENTIES)
tertainer
7
De Klompenboom
een ontroerend
Kassa Concertgebouw, Lange Begijnestraat 13, Haarlem van 10-15 uur,
telefonisch 023-320994 van 12-15 uur.
Op 15 juli had hij zich, op bezoek in een
drijvend restaurant dat afgemeerd lag in
de Tiber, vanwege de hitte willen verfris
sen en was in de door Rome stromende
rivier gesprongen. Er is een zwemverbod
van kracht. Spoedig werd hij onwel en
haalde men hem op de kant. Hij ging naar
huis, naar men vermoedde met koorts. De
klachten bleven echter, werden zelfs hevi
ger en opneming in het ziekenhuis was
noodzakelijk.
Buffardi had een graad in de filosofie.
Zijn loopbaan als filmproducent begon
hij in 1969 met een komische film, die de
grote bioscopen niet haalde, II Monaco de
Monza (De monnik van Monza).
ROME (AFP). De Italiaanse filmpro
ducent Gianni Buffardi is donderdag op
49-jarige leeftijd in een ziekenhuis in
Rome overleden aan de gevolgen van een
bad dat hij een maand geleden in de
Tiber had genomen.
Wie bij de naam Yves Boisset rekent op
een harde misdaadfilm zoals hij die vroe-
lees op
rdappel-
33,50
De recensie in dè Litératuurnaya Gaze-
ta van deze week beweert echter dat de
„bazen” in Hollywood en het Pentagon de
film in de vroegste produktiefase al pro
beerde tegen te houden vanwege de sterk
anti-Amerikaanse oorlogsboodschap die
erin vervat is.
Nu de film in New York, Los Angeles en
Toronto in première is gegaan, aldus de
recensie, zijn de reacties in de pers zeer
tegenstrijdig, daar sommige kranten Cop-
pola’s film een geniaal werk noemen en
andere „hysterisch” proberen de rol van
Amerika in Vietnam te verdedigen.
De film maakt deze week in Moskou zijn
debuut in een besloten voorstelling (bui
ten mededinging) op het filmfestival van
Moskou. Coppola is met 1000 andere bui
tenlandse filmmakers op het festival aan
wezig.
Het was duidelijk dat de New Yorkse
correspondente van de Gazeta de politie-
Minder gecompliceerd dan zijn later
werk vertoont „Take the Money and Run”
een overzichtelijke reeks „gags” met als
leidend thema een jongeman die door
liefdeloze behandeling in zijn jeugd, alles
op alles zet om een groot gangster te
worden. De met grote onhandigheid uitge
voerde pogingen eerst tot kleine diefstal
len, later tot bankovervallen vullen de
film, telkens onderbroken door interviews
met mensen die Woody hebben gekend,
ten einde aan een verklaring voor zijn
misdadigheid te komen.
Het meisje dat hem op het goede pad
had kunnen brengen, komt te laat in zijn
leven om nog iets te redden. Woody hoort
de ene straf op de andere tegen hem eisen,
zodat hij uiteindeljk tot 400 jaar gevan
genschap is veroordeeld. Maar dat belet
hem niet op het eind tegen een journalist
enige voordelen van het gangster-zijn op
te sommen.
Een oude film van Woody Allen dus die
er echter met al zijn nerveuze tics inzit en
ook met zijn cynisme dat hier alleen nog
maar met mate een uitweg vindt. Alham
bra I vertoont de film.
j diner-
n tot In
2 bars
Als nachtvoorstelling heeft Roxy „La
Femme aux Bottes Rouges” van een zoon
van Luis Bunuel, Juan. De vrouw met de
rode laarsjes is Catherine Deneuve die
een opmerkelijke entree maakt in de film
door in een vol café haar lange cape enige
seconden, open te houden om zich naakt te
vertonen aan de kunstverzamelaar Perou
die behalve veel geld een perverse inslag
bezit. Perou nodigt haar uit op zijn land
goed, wat door de schrijfster Franchise
gehoopt en verwacht werd toen ze haar
cape opensloeg.
Om materiaal te verzamelen voor een
nieuwe roman krijgen Frangoise, haar
vriend, de kunstschilder en de uitgever
Mare rollen aangewezen die ze onder lei
ding van de kunstverzamelaar moeten
spelen zonder het resultaat van hun spel
te kennen. Dit leidt tot velerlei complica
ties en verwarringen, die met zwarte hu
mor en surrealistische grapjes gekruid
zijn, waarmee Juan zijn afstamming van
zijn beroemde vader niet verloochent
maar tegelijk bewijst toch ook over een
eigen stijl, te-beschikken
„Mahogany” die ’s nachts in Palace te
zien is vertelt ovèr het leven van een door
Diana Ross gespeelde jonge vrouw, Tracy
Chambers, die zich van secretaresse op
werkt tot een internationaal bekende mo
deontwerpster. Als er mannen in haar
ger maakte („Un Condè, „L’Attentat”, Le
Juge Fayard”) komt in De Uitkijk waar
zijn laatste film „La Clé sur la Porte”
draait, bedrogen uit. Boisset heeft ditmaal
een braaf romannetje van de populaire
Franse schrijfster Marie Cardinal als on
derwerp uitgekozen. Dat romannetje gaat
over een lerares (Annie Girardot) wie
geen alternatieve zee te hoog gaat. Als zij
les geeft heerst er in haar klas een onge
dwongen om niet te zeggen lawaaiige
stemming, want Marie, zoals de leerlingen
haar noemen wil niets van autoriteit en
dwang weten, geeft veel inspraak en invi
teert ’s avonds de halve klas bij haar op
bezoek, waar ze vrij kunnen drinken en
dansen, terwijl Marie ritmisch meedeint
op de maat van een hard aangezette gram
mofoon.
Een ideale moderne lerares die daar
naast nog een huishouden met drie kinde
ren heeft, terwijl haar echtgenoot al jaren
in Canada aan het een of ander groot
project werkt. De sleutel op haar flatdeur
laat ze aan de buitenkant in het slot (van
daar de titel) om het de overigens weinig
verlegen leerlingen gemakkelijker te ma
ken bij haar binnen te vallen en hun
problemen met Marie te bespreken. Dan
komt een nieuwe leerling de paradijsach
tige situatie verstoren. Hij wantrouwt ou
deren die vlot met de jeugd omgaan en
geen generatieconflict willen erkennen en
hij verzet zich tegen haar pogingen tot
toenadering. Bovendien bederft hij door
de omgang met haar vijftienjarige doch
ter de goede verstandhouding tussen moe
der en kind. En om nog voor een laatste
complicatie te zorgen brengt Marie Cardi
nal een ideaal van een jonge dokter (Pa
trick Dewaere) in kennis met Marie.
Het wordt een verhouding en hoe het
met al die problemen verder gaat, daar
weet de film de juiste oplossing niet voor.
De vakantie breekt aan, de opstandige
leerling gaat van school, de klas biedt zijn
populaire lerares een etentje aan en onder
de tonen van een accordio-musette walsen
moeder en onhandelbare dochter die zich
net op tijd verzoend hebben, over de dans
vloer.
Het is een film waarin veel gebeurt en
waarin over veel gepraat wordt, van de pil
tot en met homosexualiteit en het rassen
vraagstuk, maar gepraat zonder enige
diepgang. Het doet allemaal onecht aan,
zelfs het spel van Annie Girardot die
voortdurend in de weer is, iedere leerling
overtroeft met een snedig antwoord en
dag en nacht opgewekt klaarstaat voor
het oplossen van problemen van anderen.
Het ligt natuurlijk aan het boek van Marie
Cardinal, wij kennen dat soort literatuur
hier ook, maar Yves Boisset was het aan
zijn reputatie verplicht niet in die populai
re valstrik te lopen.
land), The Spongers van Ronald Joffre en
Wat hebben ze met onze meisjes gedaan
van Wim Lindner en andere vertoond.
Vrijdag wordt de dag van Film en Poli
tieke Vorming met films als Dagboek van
Bergman, van Jörn Donner, C’eravamo
tanto amati van Ettore Scola en een film
uit Senegal, Xala, van cineast Usmane
Sembene. Op de dag daaropvolgend, on
der het thema Massa-media Opvoeding is
onder meer De Plaats van de vreemdeling
van de Belg Rudolf van den Berg te zien.
Het Festikon eindigt zijn themapro
gramma’s met Vrouw en Film op zondag
23 september wanneer onder andere de
films Girlfriends van Claudia Weill en
Roots of Grief van Marianne Ahrne te
zien zullen zijn.
In de categoriën korte en lange speel
film, documentaire- en animatiefilm van
het Festikon zal het VNFI de beste uitkie
zen en onderscheiden met de Gouden Eek
hoorn.
Kaarten zijn verkrijgbaar bij het Bu
reau Festikon Postbus 515 in Hilversum,
tel. 035-17645.
In ons veilinghuis bestaat nu gelegenheid tot
inbreng van goud, zilver, juwelen, schilderijen,
klokken, antieke meubelen en andere interes
sante verzamelaarsobjecten onder aantrekke
lijke voorwaarden
SPAARNE 86, HAARLEM
Tel 023-321730
(na 19.00 uur 023-330636
Sergio Citti, een vriend en medewerker
van Pier Paolo Pasolini, is de maker van
„Casotto” in ons land uitgebracht als
„Strandverlangens”. Een „casotto” is een
strandhuisje waar badgasten zich kunnen
uitkleden en hun kleren kunnen ophan
gen en dat blijkt een ideaal centraal punt
waaromheen zich allerlei intriges kunnen
afspelen. Althans in de verbeeldingswe
reld van regisseur Citti die met „Ostia” uit
'69 en „Storie Scellerate (’73) achter zich
voldoende ervaring blijkt te bezitten om
een gevarieerde en soms vrolijke film te
maken over wat zich in één dag in en om
een strandhuisje kan afspelen.
Met behulp van ervaren Italiaanse ac
teurs als Ugo Tognazzi, Paolo Stoppa,.
Franco Citti en met Catherine Deneuve
(opnieuw!) als grote attractie maakt hij
een onopvallende maar voortdurend on
derhoudende film die in niets verraadt,
behalve in het observeren van mensen,
dat hij zijn eerste filmlessen van Pasolini
heeft gekregen. Studio zag er wel iets in
een koos Citti’s derde film uit voor zijn
nachtprogramma.
En dan is er nog als nachtfilm in Luxor
de al vaak besproken „Alice doesn’t live
here anymore”, een van de eerste en
meest complete films van Martin Scorsese
(„Taxi-Driver”, „Mean Streets”, „Who’s
that Knocking at my door”, „New York,
New York”). Alice is de nog jonge weduwe
die na de niet betreurde dood van haar
man met haar 12-jarig zoontje op weg gaat
naar Monterey om haar zang-carrière die
door haar huwelijk onderbroken werd, te
hervatten. Onderweg verdient ze haar
geld met in café’s en nachtclubs te zingen,
wat allerlei moeilijkheden met mannen
oproept en ook met haar zoontje. Alles
eindigt goed in de armen van Kris Kristof-
ferson. Een goed voorbeeld van het popu
laire Amerikaanse genre „road-film” en
van het grote talent van Ellen Burstyn die
de rondtrekkende weduwe speelt.
Herman van Veen is met „Uit Elkaar”
gebleven in Luxor, geprolongeerd zijn
verder nog James Bond in Palace, „China
Syndrome” in Lido en „Kentucky Fried
Movie” in Studio.
Het is een goed idee geweest van Meteor Films om „Take the Money and
Run”, de eerste film van Woody Allen, opnieuw in roulatie te brengen. De film
is meer dan tien jaar oud maar waarschijnlijk aan tienduizenden Woody-fans
van dit ogenblik onbekend. Zelfs al zou de film minder goed zijn (maar het
tegendeel is waar!) dan nog is het interessant van een man die zo snel in de
internationale belangstelling is gestegen, diens debuut als filmkomiek en
filmmaker te zien.
Meer dan een honderd speelfilms, ani
matiefilms en documentaires zullen in die
zes dagen worden gedraaid in vijf zalen
met tegelijkertijd discussiebijeenkom
sten, video-programma's en multi-media-
programma’s voor onderwijs en welzijns
werk. Ook zal er een media-informatie-
markt worden gehouden en in hét week
end een speciaal programma voor de
vrouw.
Het Festikon, dat vorig jaar bijna 20.000
mensen trok, biedt ook dit jaar weer vele
Nederlandse premières. Iedere dag van
het festival zal een ander thema hebben.
Onder Onderdrukking en Opstandigheid
op dinsdag 18 september worden onder
andere vertoond Nazi’s gibts die noch van
Ulrich Leinweber, Hoera, een homo van
Wouter van Praag en Nicht Hinauslehnen
van de Joegoslaaf Bogdan Ziric.
Woensdag, onder het thema Film en
Kind, zijn onder meer de films Een Dag
voor m’n liefde van de Tsjech Juraij Herz,
de Geest van de Bijenkorf van Victor
Erice en vier films over kinderen in Can-
da van het Canadian Filmboard te zien.
Met de thema Hulp en Zorg worden er
dan donderdag de films Pretty Good for a
Human Being van Rauni Molberg (Fin-
Volgens de correspondente was het pu
bliek dat de première in New York bij-
woönde „verdoofd” na afloop van de
voorstelling.
LAREN. De achttiende educatieve
fi'inweek van het Verenigd Nederlands
Film Instituut (VNFI), Festikon '79,
wordt dit jaar gehouden van 18 tot en met
23 september in het Singer complex te
Laren.
In Nöggerath is een mislukte film te zien
van de Franse regisseur Alain Jessua die
in ’56 zo hoopvol startte met „La Vie a
l’Envers” en tien jaar later de beloften van
zijn debuut inloste mt „Jeu de Massacre”,
een film vol fantasie en wrange humor. In
„The Dogs” of „Les Chiens” of „Bijtende
Honden blaffen niet” speelt Gérard De
pardieu een mysterieuze bezitter van een
hondenkennel die de dieren africht om
mensen aan te vallen op bevel.
Hij heeft zich gevestigd in een nieuw
gebouwde voorstad waar vooral ’s nachts
de onveiligheid angstwekkende vormen
heeft aangenomen. Er is natuurlijk te wei
nig politie en dus redeneert Morel, zoals
Depardieu in de film heeft, dat de mensen
zichzelf moeten verdedigen. Met honden
natuurlijk.
Een jong dokter, Henri Féret (Victor
Lanoux) krijgt opvallend veel hondenbe
ten te behandelen maar ook een jonge
lerares Engels die ’s nachts op een eenza
me weg verkracht is. Wordt Morel in het
gelijk gesteld door de harde werkelijk
heid? De burgemeester en zijn kring van
vrienden bestrijden Morel en dat doen
ook de „punks” die in het duister op roof
gaan en vrouwen lastig vallen en niet in
hun bezigheden gehinderd willen worden
door de honden van Morel.
En zo stapelen de problemen zich maar
op. Zelfs regisseur Alain Jossua vindt er
geen oplossing voor. Hij laat de „punks”
er tenslotte maar een einde aan maken
door hen Morel’s kennel in brand te laten
steken en bij een gevecht de hondentrai
ner een dodelijke messteek te laten geven.
Waardoor zonder dat partij gekozen
wordt de zaak op z’n uitgangspunt is te
ruggebracht. Wat hoogst onbevredigend
werkt, vooral als de tussenliggende han
deling moeizaam, fragmentarisch en zon
der spanning verloopt. Een onbegrijpelij
ke vergissing van een hoopvol gestarte
filmer die gelukkig jong genoeg is om zich
alsnog te revancheren.
leven komen ontstaat het bekende conflict
tussen liefde en carrière dat zich toespitst
als de mode-fotograaf Sean (Anthony Per
kins) die meent dat hij haar ontdekt heeft,
aanspraken op haar doet gelden en uit
jaloezie haar zelfs naar het leven staat,
daarbij zelf de dood vindend. Waarna
Tracy terugkeert naar een oudere vriend
in de hoop bij hem geluk en rust te
krijgen.
Een boeiend verhaal uit de spectaculai
re wereld van de mode wordt met gevoel
en inzicht verteld door regisseur John
Byrum die overigens niet tot de clan van
bekende Hollywood-filmers gerekend kan
worden.
(Van onze kunstredactie)
DEN HAAG. Half september wordt
in Hongarije een Nederlandse filmweek
gehouden.
Het ministerie van CRM heeft 16 popu
laire publieksfilms op uitnodiging van
Hongarije ingezonden. Deze zijn Max Ha-
velaar, Dr. Vlimmen, Pastorale 1943,
Rembrandt Fecit 1669, Wan Pipel, Een
stille liefde, Glas, Vincent, Te licht ge
wicht, Sky over Holland, Sportflesh, Die
Kleine wereld, Wat hebben jullie met onze
meisjes gedaan, De Stuiter, Zes kronkels
en Zelfportret.
1
V
B
r
i
t voor-
zuiden,
grote i
»t CV, op
:euken 8
Jur: 025!
zijn door Cannes waarschijnlijk gered uit
de anonimiteit die zoveel werk van Olmi
getroffen heeft.
Het kernverhaal van „De Klompen
boom” die zich in het land om Bergamo,
waar Olmi geboren werd, afspeelt, han
delt over een boerenzoon die door de
pastoor goed bevonden wordt om naar
school te mogen gaan. Wat betekent dat
het jongetje dagelijks een wandeling van
zes kilometer heen en zes terug moet ma
ken om enig onderwijs te genieten. Hij
doet dat op klompen en als op een slechte
dag een klomp breekt is de vader gedwon
gen een boompje om te hakken als enige
mogelijkheid om zijn zoontje een nieuwe
klomp te bezorgen.
De „misdaad” wordt ontdekt door een
ijverige rentmeester die daarbij terug kan
vallen op de wet dat het land en alles wat
er op staat eigendom is van de landeige
naar. De straf is zwaar. De familie die
vanuit een boerderij van de landheer de
grond bewerkt en het vee verzorgt, moet
op staande voet het landgoed verlaten. De
familie laadt zijn weinige bezittingen op
een kar en vertrekt ’s avonds de duisternis
in met onbekende bestemming.
Rond deze kleine intrige tekent Olmi
een aangrijpend en genuanceerd beeld
van het boerenleven, van de routine-ge-
beurtenissen en activiteiten die zich dage
lijks voordoen onder de wisselende seizoe
nen. Olmi weet van de mede-bewoners
van de boerderij levensechte mensen te
maken die een hechte gemeenschap vor
men maar niets doen als het ongeluk de
familie Batisti treft. Ze ondergaan het
gebeuren als een natuurramp, even onver
mijdelijk in dit leven, als geboorte, ziekte
en dood. Een sterke, onsentimentele maar
ontroerende film over levens die het gezag
en de kerk eren en verder maar afwach
ten of het heilige lot hen gunstig gezind zal
zijn.
NDINA-
E Prijs
50. Elke
dag v.d.
er tijdig.
e thuis
koude
De film werd gemaakt door Ermanno
Olmi die meer dan vijftien jaar geleden
met „II Posto” (Het Baantje) in 1961 en
met „I Fidanzati” (De Verloofden) uit 1963
naam maakte als de filmer van het „klei
ne” leven dat hij met warme menselijk
heid observeerde. In die jaren tussen „I
Fidanzati” en „De Klompenboom” werkte
Olmi veel voor de Italiaanse televisie
waardoor uitvoer naar het buitenland
moeilijk zo niet onmogelijk werd. Het
opvallende is dat Olmi’s hoge onderschei
ding in Cannes volgde op de ’n jaar eerder
plaatsgevonden bekroning eveneens in
Cannes met -een-Gouden Palm-van „Padre
Padrone”. Beide films, die spelen onder
arme boerenfamilies in achtergebleven
streken in Italië rond de eeuwwisseling,
MOSKOU (AP). De Russische pers,
die gewoonlijk niet veel op heeft met
Hollywoodse extravaganties heeft
woensdag toch een positief oordeel ge
veld over de Vietnam-film van regisseur
Francis Ford Coppola, Apocalypse Now.
■A WOODY ALLEN en andere kettinggangers na een zoveelste mislukte bankoverval in Take the
Money en Run.
P.S De swastika hakenkruis) is door de heer Jute geheel foutief getqkend, maar
dat zal wel kunst zijn.
