Jubilerende Theo Olof
5
wil Fonds voor zeer
jeugdig muziektalent
Tachtig leden van vakgroep in Oude Slot Heemstede
Cabaret Ivo de
Pisuisse-prijs
toegekend aan
Marja Gamal
Wijs voorlopig
uit elkaar
Wérken na school...
Wees Wijs met je poen...
/paarbank
lers-Amerikaanse zanger kiest luchtiger muzikale richting
E
Je Nutsspaarbank vertelt je er alles over.
Wip maar eens langs.
„Olof der zotheid”, kolderfestijn in Carré
1B
1
11
KUNST
19 7 9
AUGUSTUS
3 1
VRIJDAG
1(
■■I
I
1
-
Aan de slag na jaren met ’n krap zakcentje in de schoolbanken.
Dan kun je vaak je geluk niet op. Eindelijk vrij. Eindelijk niet elke cent
omkeren voordat je ’m uitgeeft.
Eindelijk je eigen bankgirorekening. Met, als je slim bent, daaraan
gekoppeld je eigen spaarrekening. Systeemsparen heet dat. 2 vliegen in
1 klap. En da’s nou wijs wezen met je poen.
I
Katy Kissoon
1 wa/t nactefland
een bank van deze tijd
ROTTERDAM. De laatste
keer dat Van Morrison in ons
land te horen was, trad hij voor
een kleine dus sterk bevoorrechte
groep fans op in een Bussumse
tv-studio. Met Mac Rebennack
(Dr. John) op toetsen en Mick
Ronson op gitaar werd dat een
sprankelend mini-concert dat de
lengte van een Wonderland-pro-
gramma, de toenmalige VARA-
rubriek voor betere pop en aan
verwanten, ver te boven ging.
t
op
De driejarige Theo Oiof als wonderkind.
(Foto Lex van Flossen)
Van Morrison: professioneel verantwoorde buiging voor publiek.
906
JOHN OOMKES
Overzicht toont
keramische kunst
op serieus niveau
Enkele inzendingen op de keramiektentoonstelling in 't Oude Slot in Heemstede.
(ADVERTENTIE)
THEO OLOF
(Van onze kunstredactie)
HEEMSTEDE. De keramische kunst heeft in de afgelopen jaren een razendsnelle
ontwikkeling doorgemaakt. De potterie, die ooit beschouwd werd als een veredelde
vorm van huisvlijt, is nu op een volwassen peil beland. Daarnaast ontstonden er tal
van stijlen met een zelfstandig karakter dat ertoe heeft geleid dat de keramische kunst
volstrekt serieus kan worden genomen. Het is een ontwikkeling die je ook bij de
grafiek terugziet: ook daar is in snel tempo aan kwaliteitsverbetering gedaan. In beide
disciplines wordt goed werk voor zeer betaalbare prijzen gemaakt dat mede aan hun
populariteit zal bijdragen.
trouwbaar werk maakt in een vaak figu
ratieve stijl.
De figuratie is momenteel de grote mo
de. Men vindt haar terug in de schilder
kunst, in de grafiek en beeldhouwkunst
en het ligt dus voor de hand dat ook de
mogelijkheden om driedimensionale vor
men in klei te maken worden aangewend.
Binnen de vakgroep is deze beweging
ruim vertegenwoordigd, maar ze is in feite
niet meer dan een afspiegeling van wat
daar buiten ook valt te constateren.
Moondance is altijd een van de sleutel-
songs geweest in Van's repertoire. Een
swingend bluesje in zeven-achtste, dat
zijn persoonlijke weemoed verbond aan
de integriteit van de zwarte Amerikaanse
Verder werken ook nog aan deze avond
mee: Pantomimethater Rob van Reijn, het
studentenmuziekgezelschap Sempre
Crescendo en het damesorkest Het Salon.
Olof schetste zijn stichtings-initiatief als
zijnde in de eerste plaats „een gebaar en
persoonlijk eerbetoon jegens diegenen,
die de ontwikkeling van mijn eigen prille
viooltalent, een halve eeuw geleden, niet
alleen met zoveel toewijding maar ook zo
deskundig hebben begeleid.
Het is Olof namelijk gebleken dat (bij
voorbeeld onmuzikale) ouders dikwijls
niet goed raad weten met een muzikaal en
violistisch begaafd (klein) kind. Neder
land bezit weliswaar een aantal muziek
concoursen zoals het befaamde Oskar
Back Vioolconcours dat jeugdig talent
wil stimuleren. Maar deze zijn alle gericht
op reeds opgeleide musici. Het ontdekken
van werkelijk pril (5, 6, 7-jarig) viooltalent
en de deskundige begeleiding daarvan om
een gave de kans tot volledige ontplooiing
te geven, noemde Theo Olof „een hier te
lande nog braakliggend terrein”. „En als
in brede kring bekend zal zijn dat er een
Fonds voor zeer jeugdig muziektalent be
staat, dan ben ik er zeker van dat deze
buitengewoon begaafden op tijd ontdekt
zullen worden", aldus deze 56-jarige musi
cus, die het een leuk toeval achtte dat de
stichting van dit fonds dat zal moeten
opereren in nauw contact met een instel
ling als Jeugd en Muziek, met conservato
ria en vooraanstaande musici een feit
wordt juist in 1979, het Jaar van het Kind.
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. „Viooltalent kan zich op zéér jeugdige leeftijd manifesteren. Dat
betekent niet alleen een kostbaar bezit, maar ook een zware verantwoordelijkheid
voor de ouders”, aldus Theo Olof donderdagmiddag op een persconferentie in
Amsterdam. Deze bekende Nederlandse violist viert op 13, 14 en 15 september in
Theater Carré zijn gouden solistenjubileum met een Muzikaal Kolderfestijn, waarvan
de baten dan ook zullen dienen om de stichting mogelijk te maken van een Fonds voor
zeer jeugdig muziektalent, zo deelde deze concertmeester van het Concertgebouwor
kest (in welke functie hij ook nog een muzikale viering op een abonnementsconcert in
petto heeft) mee.
AMSTERDAM. De Pisuisse-prijs, ge
noemd naar de legendarische cabaretier-
chansonnier Jean-Louis Pisuisse, is dit
jaar toegekend aan Marja Gamal uit Am
sterdam. De prijs is ingesteld door de
actrice Fie Carelsen, die met Pisuisse ge
trouwd is geweest. Zij is bestemd voor het
meest belovende jonge talent, dat afstu
deert aan de Akademie voor Kleinkunst
en bestaat uit een bedrag van 1.500,-.
Jenny Pisuisse, dochter van de cabare
tier, zal de prijs op 6 september uitreiken,
samen met Jules Croiset en Petra Laseur.
Zij spelen in de muzikale produktie
Mensch durf te leven de rollen van Pisuis
se en Jenny Gilliams, de vrouw waarmee
Pisuisse na Fie Carelsen getrouwd was.
(Mensch durf te leven komt binnenkort in
de Haarlemse Stadsschouwburg).
Toch wil Ivo de Wijs proberen na een
jaar weer een groep te formeren van men
sen met wie hij graag wil werken. De Wijs:
„Er is best veel jong talent dat bij me wil
werken, maar ik sta niet klaar met een
schepnet om ze op te vissen. We moeten
echt wel een beetje gelijkgestemd zijn.
Van de kleinkunstacademie komt natuur
lijk veel, maar die mensen doen het al zo
vreselijk goed en zelf kan ik niet zoveel
haha. Daar komt bij dat het cabaret de
laatste jaren een ietwat nare bijsmaak
heeft gekregen. Nee, een jaar van bezin
ning is zo gek niet".
Dit alles op 13, 14 en 15 september in
theater Carré. Toegangsprijzen, afhanke
lijk van de rang: 25, 15 en 10 gulden.
gaat dus ook weer wat anders doen. Het
dwingt mij nu tot een jaar van bezinning
en dat komt wel goed uit. Ik heb nogal wat
aanvragen voor tekstschrijven gekregen
van Jasperina de Jong en dat wil ik graag
goed doen”.
Ivo de Wijs: „Pieter gaat zijn studie
voltooien en hij wil dan het onderwijs in.
Marnix Kappers was bij ons als gast en
Met de door hem gekozen bezetting kan
Morrison nu echter variatie aanbrengen
in klankkleur en versiering. Zo voegt het
stemmetje van de puik zingende Katy
Kissoon iets uitbundigs toe aan het
verweerde geluid van Van, getuige alweer
Moondance. Eenzelfde functie hebben
ook de violiste Tony Marcus, de perfect
„kleurende” saxofonist John Altman en
de wat al te opdringerige Pete Wingfield.
De ritmesectie met Peter van Hoek (die
zich verwondde aan een cimbaal), bassist
David Hayes en gitarist Herbie Arm
strong werkt vooral exact en stuwend.
Van het nieuwe album Into the Music
staan er twee songs op de speellijst. You
make me feel so free lijkt op het werk van
Scaggs, maar True but Gone (als ik de titel
juist heb verstaan) heeft een ragfijn, me
lancholiek refrein, dat a sotto voce door
Kissoon wordt geneuried. In de chorussen
knalt Morrison er bij wijze van contrast
dan telkens weer tegen aan: voortreffe
lijk! Veel van de snellere boogie of up
tempo nummers lijden helaas onder de
matige geluidsversterking of de te versim
pelde arrangementen van Wingfield. Niet
temin kent dit concert toch nog een aantal
climaxen als Southern Love, Come back
Baby, het dromerig gezongen Tupelo Ho
ney en het met een door Van geblazen
harpsolo opgetuigde Working Son. De en
cores zijn daarna plichtmatigheden:
Brown-Eyed Girl, Gloria en Wild Night is
calling You.
groep (Menno Lodeizen, Henk Dil) die
meer emotioneel betrokken is bij haar
kunst en werk maakt dat ook kan intrige
ren door de technische behandeling. In de
vakgroep is deze stijl nog tamelijk onder
gewaardeerd, maar het zou best kunnen
zijn dat er in de komende tijd een sterkere
reactie op de veel „lievere” stroming gaat
ontstaan.
Binnen de traditionele potterie blijkt
toch wel het een en ander aan experimen
teren te worden gedaan. Anne van der
Waerden en Jan Katuin geven er voor
beelden van dat je met behoud van een
aantal stijlmiddelen die hun waarde heb
ben bewezen toch nieuwe paden kunt in
slaan. Daarnaast zie je ook een hernieuw
de belangstelling voor het Oosten met
uiteraard een grote invloed van de Chine
se technieken (Edo Versteegh, Gerlach
Baas). Deze keramiek komt heel zuiver
over. Ze getuigt vaak van een diepgaande
bestudering van de oude traditie, maar
biedt ook een grote liefde voor het vak als
zodanig.
De keramisten die de traditionele, noch
de figuratieve kant opwillen, lijken het het
moeilijkst te hebben. Ze moeten abstracte
ideeën verbeelden in concrete vormen
zonder dat deze al te zeer naar iets moéten
verwijzen. Een aantal van hen komt dan
in de richting van de abstracte geometrie:
daar wordt vormgegeven aan wiskundige
problemen. Tot deze groep behoort onder
meer de Haarlemmer Wim Borst die naar
een monumentale aanpak streeft die de
keramiek zeer ten goede kan komen. Ook
Frans Wonink, Hannie Terpstra en Elisa
van Dienst getuigen van een abstracte stijl
die hen veel vrijheid biedt.
Er zijn op deze tentoonstelling deelne
mers voor wie het gebruik van klei in feite
ondergeschikt is aan hun uiteindelijke
werk. Ik doel hiermee op keramisten als
Fokje de Boer, Peter Krijnen en May te
Kronnie-Dijkman bij wie de beschildering
een doorslaggevende rol speelt. Zij zijn
vaak meer schilder dan keramist, maar
geven wel een volstrekt autonoom karak
ter aan hun objecten.
(Tot 9 september, geopend op woensdag
tot en met zondag van 14 tot 17 uur).
CEES STRAUS
hoe Morrison zich thans ontwikkelt, heb
ben we helaas niet gekregen, ook al valt
een aantal factoren op. In het programma
dat hij thans brengt, kiest hij zich songs
uit alle periodes, inclusief die van Them,
de Ierse rhythm bluesgroep waarmee
hij halverwege de jaren zestig wereld
faam maakte. Door de luchtige manier
waarop bijvoorbeeld Here comes the
Night en het latere Moondance gearran
geerd zijn lijkt het meer op een professio
neel te verantwoorden buiging voor het
publiek dan op een werkelijke terugblik.
De figuratieve keramiek heeft vaak een
heel lief karakter. Het zijn zachte vormen,
zachte kleuren en glazuren en meestal
gaat het eerder om een bevestiging van
wat al bestaat dan het etaleren van ideeën
die je aan het denken kunnen zetten. Er
zitten opvallend veel vrouwelijke kera
misten in deze categorie van wie bijvoor
beeld Mieke Mulder-Holt, Anne Werner en
Hella de Jonge niet de minsten zijn. Ze
werken hoofdzakelijk in verhalende trant
en hun objecten getuigen nauwelijks of
niet van een overheersend onderzoek
naar het materiaal.
Daarnaast bestaat een veel kleinere
Het is niét de eerste keer dat Theo Olof
zijn musiceren met het kolderieke wil
verbinden. Zijn ervaring reikt wat dat
betreft al terug tot de jaren zestig, toen
door hem enige malen werd opgetreden
met het zogenaamde Logeerkamerorkest,
bestaande uit leden van het Residentie
Orkest. Olof der zotheid, van wonderkind
tot koldervrind is de ondertitel van het
jubileumevenement in theater Carré.
Meer informatie dan dat het gaat om
humor, kolder en gags met als uitgangs
punt: muziek en „dat het visuele element
minstens zo belangrijk is als de muziek”,
kon nauwelijks gegeven worden.
muziek, die Morrison zich tot de zijne wist
te maken. In de nuchtere blijheid die hij
thans uitstraalt ontbeert hij toch wat te
veel dat element van gekweld zijn, dat zijn
expressie uniek maakt.
Misschien zoekt Morrison naar wat
luchtiger vormen om zich uit te drukken.
Tijdens dit bijzonder levendige concert
slaagt hij daarin meer dan op Wavelength
(1978), dat een min of meer logische, maar
weinig samenhang vertonende opvolger
van A Period of Transition was. Of de wat
oppervlakkiger lijn doorgezet zal worden
op het binnenkort uit te komen album
Into the Music weet ik nog niet.
Dit hierboven beschrevene lijkt mis
schien teveel op muggezifterij. Dat is het
ook. Maar slechts een detaillistische ontle-
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM/NIEUWENDAM. Het
cabaret Ivo de Wijs houdt er tegen het
eind van dit jaar mee op. Het huidige
programma Formule 2, waarvoor de
VARA nog televisieopnamen heeft ge
maakt, beleeft op 29 november zijn laat
ste voorstelling in Almelo, dezelfde
I plaats waar enkele jaren geleden Aggie
Terlingen en Richard Fritschy afscheid
van Ivo namen.
De vrijgegeven titels van de program-
ma-onderdelen onthullen echter wel iets
van de atmosfeer waarin een en ander
zich zal afspelen: Het openingsnummer;
onder de klanken van de Ouverture Cori
olanus van Beethoven wordt van alles
geopend, van voordoek tot instrumenten-
kist. Ons wonderkind; een kleine terug
blik op de eerste levensjaren van een
wonderkind. Tot beter muziekbegrip; en
kele fragmenten uit bekende werken wor
den ten behoeve van de belangstellende
leek visueel verduidelijkt. Een onvoorstel
baar zangrecital; beroepsziektes op muzi
kaal gebied gedemonstreerd. Een piano
concert met medewerking van Prof. Pade-
nepski’en Daniël Wayenberg, waarin een
pianoconcert meer mogelijkheden biedt
dan voorheen bekend was. Nog een pri
meur; een concert voor Amsterdamse
straatmuzikanten en een concert voor
kwartviolen. Tot slot een vioolconcert-
grande finale met als solist Theo Olof,
gecombineerd met de Amsterdamse Poli-
tiekapel.
In ’t Oude Slot in Heemstede loopt een
tentoonstelling die een heel goed en uitge
breid overzicht geeft van wat er op het
ogenblik in ons land aan keramisch ple
zier te beleven valt. Zo’n tachtig deelne
mers, verenigd in de Nederlandse Vak
groep Keramisten die als belangenbehar
tiger optreedt, laten er hun werk zien in
een grote verscheidenheid. Dat leidt ertoe
dat in Heemstede praktisch elke stijl aan
wezig is, van de puur-traditionele potterie
tot aan avant garde. Daar tussen zit een
aanzienlijke middenmoot die degelijk, be-
Ontdaan keerde ik naar huis terug. Mor
rison bleek enerzijds nog steeds de ex
pressieve, haast gospel-achtige zanger te
zijn, terwijl zijn artistieke ontwikkeling
juist een uiterst dubieuze fase door
maakte.
Op A Period of Transition (1977) liet hij
een gepolijst soort city-soul, verwant aan
Boz Scaggs en pseudo disco, horen. En dat
terwijl de fotootjes op de hoes van de
plaat onbarmhartig toonden dat de fysiek
aftakelende Morrison daar eigenlijk het
benodigde cleane karakter voor miste.
Eigenlijk verkeerde de lers-Amerikaanse
zanger dus in een periode van grote onze
kerheid en instabiliteit, dat was zo de
boodschap van die verkapte openhartig
heid.
Donderdagavond trad Morrison voor
het eerst sinds 1975 live op in ons land, als
je dat Wonderland-concertje even niet
meerekent. Geen wonder dus dat met be
langstelling werd uitgekeken naar dit op
treden, dat mogelijkerwijs nieuw feiten
materiaal zou kunnen aandragen. Een
zeer goedgevulde Ahoyhal kreeg een Mor
rison voorgeschoteld die weliswaar goede
sier maakt met een nieuwe en uitgebreide
begeleidingsgroep, maar nog niet zo uitge
balanceerd te werk weet te gaan als bij de
historische concerten in 1973 en 1974.
Een bevredigend antwoord op de vraag
Van Morrison: niet optimaal
ding zou kunnen aantonen waarom Morri
son gisteravond een fraai, maar stilistisch
beperkt concert gaf, terwijl vroeger live-
prestaties met een gouden pennetje in de
annalen werden bijgeschreven. Meer na
drukkelijk dan vroeger kiest deze formi
dabele vocalist ook voor een entertainen
de rol, al moet je daar niet onder verstaan
dat de weinig extroverte Ier nu plotseling
de songs aan elkaar praat.
<4
