Lines vergt discipline van dansers en publiek
Marilyn Monroe
Tenor Poncet
overleden
Ter beschikkingstelling
en half jaar geëist
tegen Van Gogh-vernieler
Muzikale verkenning
rondom de fagot
Hoge prijzen voor
relikwieën van
komende
exposities
WAT KRAAKT T GEZELLIGST
BIJ DE 9e VAN BEETHOVEN?
I*
4
If
Veel belangstelling voor dubbelriet bij Kadens
Filmmuziekschrijver
Tiomkin overleden
Sympathiek ensemble van dansers uit Israel
Hoorzitting stadhuis
en muziektheater
bij radio Stad
sf
KUNSTSCHILDER VINDT VAN GOGH GEWELDIG
19
19 7 9
14 NOVEMBER
KUNST
WOENSDAG
17'
1
i
Smiths©,
Smiths chips.
De gezelligste krakers
van Nederland.
Smiths Chips©
'I
1
I
•F
Krisztina de Chatel
Krisztina de Chatel
Kibbutz Dance van
wisselend
niveau
S£ï'
(ADVERTENTIE)
15
toont spel van
licht en beweging
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. „Dit hele schilderen heeft mijn leven verknald. Ik ben er alles
door kwijtgeraakt. Als ik het niet meer wist ging ik naar het museum en dan keek ik
hoe Van Gogh geschilderd heeft. Daar kreeg ik een enorme kick door. Met Van Gogh is
het voor mij begonnen. Misschien heb ik daarom gedacht: stop ermee”. Deze
verklaring heeft een 34-jarige kunstschilder dinsdag aan de Amsterdamse rechtbank
gegeven voor de kras die hij op 7 maart 1979 met een sleutel over het schilderij De
Aardappeleters van Van Gogh heeft gemaakt. Voor de Amsterdamse rechtbank stond
de vraag naar de reden centraal, vooral omdat het niet de eerste maal was dat hij een
schilderij in het Van Gogh Museum beschadigde.
ging zwerven en stond op 21 juni opnieuw
in het Van Gogh Museum in Amsterdam.
De kunstenaars Fons Brasser expo
seert papieren werken in het prentenkabi
net van het Amsterdamse Stedelijk Mu
seum van 23 november tot 1 januari 1980.
Het werk past in een Nederlandse traditie
van systematisch visueel onderzoek op
basis van elementaire, strikt geometrische
figuren.
BORDEAUX (AFP). Tony Poncet,
die werd beschouwd als een der grootste
Franse tenors van de twintigste eeuw, is
dinsdag in Libourne, Zuidwest-Frank-
rijk overleden aan een hersenbloeding.
Dit functionele pronkstuk van eigen
makelij komt nu ook bijzonder goed van
pas, nu er ter gelegenheid van de zoge
noemde Dubberietserie (waarover al eer
der in deze krant uitgebreid werd bericht)
een expositie van instrumenten is inge
richt, die een overzicht geeft van de ont
wikkeling van de dubbelriet-achtigen van
de Renaissance tot heden.
LONDEN (Reuter). De ivoren waaier
en witte handschoenen die Marilyn Mon
roe gebruikte in de film Some like it Hot
uit 1959 hebben maandag op de veiling
van Sotheby in Londen 400 pond sterling
(ongeveer 1650 gulden) opgebracht.
Het gisteravond verzorgde tweede pro
gramma in dit speciale kader, werd ge
bracht onder de naam „Rondom de fa
got”. Ronald Karten, die het centraal in de
aandacht gestelde instrument bespeelde,
Het zowel zijn in 1810 gebouwde alsook
zijn hedendaagse fagot klinken, in wisse
lende combinaties met hobo, ceHo en kla
vecimbel of piano, waartoe hij zich van de
medewerking van een drietal coHega’s
had verzekerd.
LONDEN (UPI). Dmitri Tiomkin,
een van de bekendste componisten van
filmmuziek, is op 85-jarige leeftijd in
Londen overleden.
Beeld uit Three Men met de danser Shlo
mo Zaga
(Foto Jaacov Agor)
In zogenaamde zwevende zendtijd
zal Stad ’s middags de hoorzitting ver
slaan en delen ervan rechtstreeks uit
zenden. Voor deze extra uitzendingen
wordt het programma van Hilversum 3
onderbroken, aldus Stad.
DEN HAAG. Met The Seed and the
Shell (de noot en de dop) van artistiek
direkteur, Jehudit Amon, gaf The Kib
butz Dance Company in de Koninklijke
Schouwburg maandagavond een visite
kaartje af, dat de verwachtingen voor de
rest van het programma hoog gespannen
deed zijn. Met een ongelooflijke poëzie,
lieten Martha Reifeld en Mike Levine de
liefde zien waarmee een dop de door haar
omsloten noot beschermt en tot ontwik
keling laat komen waarna de noot ont
kiemt en de dop in de duisternis achter
laat. Je kunt er alles bij denken wat je
wilt, een moeder met haar kind, een le
raar met zijn leerling of een kunstenaar
met zijn werk.
AMSTERDAM (ANP). De regio
nale omroep Stad Radio Amsterdam
zal vrijdag 16 november in een aantal
rechtstreekse uitzendingen uitgebreid
aandacht besteden aan de gemeente
lijke hoorzitting in Amsterdam over
de plannen rond muziektheater èn
stadhuis.
doen. Het vergt een grote discipline van de
dansers. Maar ook van het pubhek. Het
vereist een nieuwe manier van kijken en
ondergaan wat er gebeurt en voor wie zich
daarvoor openstelt is het heel avontuur
lijk. Ik heb geen twijfels over dit nieuwe
programma, ik sta er voor de voHe hon
derd procent achter. Juist de combinatie
van verschülende moderne dansvormen
lijkt mij goed. Zoiets kan een bepaalde
steun zijn voor het publiek. Artiesten zijn
in hun ontwikkehng vaak veel verder dan
de toeschouwer. Niet zo vreemd, want zij
zijn er dagelijks mee bezig. Je kunt zo’n
programma als dit zien als een soort hand
reiking. Ik hoop werkelijk dat het een
beetje overkomt. We hebben er vreselijk
hard aan gewerkt met de gedachte naar
het pubhek toe. We dansen niet alleen
voor onszelf.”
Donderdag is in de Toneelschuur de
première van het nieuwe programma van
Krisztina de Chatel. Vrijdag en zaterdag
volgen er nog twee voorstellingen. Van
avond is er een try-out.
Ook het musiceren van pianist Reynoud
Maartense, die eveneens het klavecimbel
in dit programma bespeelde, kreeg hier
uitgesproken het meeste overtuiging. Een
begeleiding als in de eerder vertolkte Fa-
gotsonate van Saint-Saëns kreeg iets
nuchters en zakelijks mee. De muzikale
uitdrukking van de fagottist was hier
trouwens evenmin romantisch te noemen.
Deze prijs, die vier maal zo veel was als
men had verwacht, werd betaald door de
Mayor Galerie die optrad namens een
privé-verzamelaar. Voor een album met
foto’s en andere herinneringen aan Mari
lyn betaalde de privé-verzamelaar lan
Sayer 600 pond (ongeveer 2650 gulden).
De relikwieën kwamen uit het tweede
deel van de verzameling van Jack Cole, de
danser en choreograaf die in 1974
overleed en voor verschülende films van
Monroe de choreografie verzorgde.
Op Lines ligt het accent. Een minimal-
dansvorm, een spel van beweging in lij
nen, diagonalen, in een voor de dansers
dwingende, gedisciplineerde choreogra
fie. Lijnrecht daartegenover zet ik de cho
reografie Afwijkend. Daarin zijn de dan
sers veel meer bezig als individu. Daarom
is dit dansonderdeel ook sterk aangepast
aan elke eigen persoonlijkheid van de
danser.”
Krisztina vertelt dat het accent bij Lines
vooral op de verschuivingen van de bewe
gingspatronen ligt. Een compositie van
licht en beweging, waarvoor zij van de
beeldend kunstenaar Jan van Munster de
belichting kreeg. Lines is daarmee een
combinatie geworden van Krisztina’s
dansproduktie en het lichtprojekt van
Van Munster. Twee zelfstandige eenhe
den, die zich artistiek samenvoegen.
In Lines (het totaalprogramma) maakt
Jose Way, die haar opleiding kreeg aan de
Nel Roos Dansakademie in Amsterdam,
haar debuut in een solo. Krisztina zelf
danst eveneens een solo en daarbij is al
sprake van een veel strakkere vorm, als
een soort inleiding tot de minimal dance.
Krisztina: „Lines is erg zwaar om te
Al werden de muzikale lijnen wel op een
natuurlijke manier gevolgd, de expressie
was toch aan de bescheiden kant en soms
zelfs nonchalant aandoend.
Nee, dan leek Karten zich beter thuis te
voelen in de Sonate voor fagot en cello
van Mozart, die een klassiek afgewogen
maar goed doorbloede realisatie kreeg
met juiste accentueringen. Kartens part
ner hierin, de ceHiste Mieke van Loon,
speelde bij het bereiken van dit bijzonde
re evenwicht uiteraard een even grote rol.
Al in een Kanonische Sonate van Tele
mann, had men haar fijnzinnig talent
enigszins kunnen proeven, maar de on
rust in het spel van de fagottist in dit
eerder gespeelde werk, maakte het haar
daar dan nog niet mogehjk om zich volle
dig waar te maken.
JOHAN VAN KEMPEN
HAARLEM. De concertseries van de stichting KADENS lopen uitstekend. Steeds
meer kamermuziekliefhebbers weten de weg naar het concertzaaltje aan de Haar
lemse Smedestraat, dat er door de jaren heen beslist gezelliger op geworden is.
De laatste belangrijke vernieuwing geldt het meubilair; er zijn gemakkelijker
armleuning-jstoelen gekomen. Tegelijkertijd kregen de wanden een paar tegen
elkaar afgewogen kleurtjes en werd de verlichting stemmiger.
Alle vier musici lieten zich gezamenlijk
horen in een stflistisch doordachte weer
gave van een sonate van Handel, waarbij
tegen een hecht continuo-decor de müde,
vroeg negentiende eeuwse fagotklank
enerzijds positief de aandacht trok, ter
wijl anderzijds duidelijk werd dat het
bespelen van een (nagebouwde) 18de
eeuwse hobo nog zo gemakkelijk niet is.
De bespeler van dit hoge dubbelriet, de
hoboïst Bart Schneemann, kon pas in het
Trio voor hobo, fagot en piano van Pou
lenc laten merken wat hij als instrumenta
list werkelijk waard is.
Nu met een nagelvijl in de hand. Hij bleef
voor het schüderij met de zonnebloemen
staan en dreigde de suppoosten dat het
schüderij eraan zou gaan als er niet on-
middeüijk een broeder van de GG en GD
zou komen.
Sindsdien is de kunstschüder gedeti
neerd en hij voelt zich door de gedwongen
rust van vijf maanden zcj goed dat hij
meent geen hulp meer nodig te hebben.
Zeker niet de terbeschikkingsteüing van
de regering die door de openbare aankla
ger nu tegen hem is geëist. In het huis van
bewaring heeft hij niet meer geschilderd
of getekend. „Ik ben niet in de stemming
en ik krijg toch niet het materiaal dat ik
nodig heb”.
De officier van justitie, mr. L. van den
Berge, meende dat de hele zaak tegen R.
in een eerder stadium anders had moeten
worden behandeld. Verschülende psychi
atrische inrichtingen zijn te gemakkehjk.
Als iemand niet meewerkt wülen ze hem
niet hebben, maar veel gestoorde mensen
zijn nu eenmaal niet gemakkelijk”, aldus
de officier die in herinnering bracht dat
de verdachte zelf steeds heeft aangedron
gen op opname. „Ik zekere zin heeft de
rechtbank hem ook op het droge gewor
pen door hem te ontslaan van rechtsver
volging”.
Er zal een aparte strafbepahng moeten
komen voor dit soort dehcten meende de
openbare aanklager die een vergelijking
maakte met bijvoorbeeld een aanslag op
een elektriciteitscentrale waardoor ook
meer mensen schade ondervinden. Hij
eiste behalve een gevangenisstraf van zes
maanden met aftrek, terbeschikkingstel-
hng van de regering. De rechtbank doet
op 27 november uitspraak.
In artistieke en inteüigent gekozen op
stelling vindt men in bovenbedoelde gla
zen wandkast, alsmede in twee van het
Frans Halsmuseum geleende vrijstaande
vitrines, een belangwekkende coüectie in
strumenten zoals fagotten, pommers,
schalmeien, hobo’s, kromhoorns, doedel
zakken over de zestig in getal en nog te
bezichtigen tot en met het derde en laat
ste, op 27 november te geven concert in
deze dubbelrietserie. Een must voor elke
geïnteresseerde.
De Rozen-Galerie (Rozengracht 75,
Amsterdam) gaat zaterdag van start met
een reeks van drie tentoonstelhngen met
werk van Tsjechische kunstenaars. In de
eerste expositie zijn figuratieve glasobjec
ten van Vera Liskova, kleurlitho’s van
Karei Vysusil en draagobjecten met halfe
delstenen van Bedrich Nezdara opgeno
men. Tot en met 12 december.
In zijn lange loopbaan werd hij 20 maal
voorgedragen voor een Oscar. Hij schreef
de muziek voor films als High Noon, The
High and the mighty en vele andere rol
prenten waarvoor zijn composities een
belangrijke beijdrage vormden.
De in Rusland geboren Tiomkin was
daar als jonge pianist leerhng van de
componist Alexander Glazoenov. Na de
revolutie van 1917 kreeg Tiomkin belang-
steüing voor populaire muziek. Op een
reis naar New York maakte hij kennis met
Gershwin. In 1928 verzorgde hij in Parijs
de Europese première van diens piano
concert in f grote terts.
(Van onze kunstredactie)
HAARLEM. Bij verschillende soorten van kunstvormen zijn vooral de laatste
jaren ontwikkelingen gaande die voor het publiek, de kunst-consument, niet steeds
even gemakkelijk toegankelijk lijken. Het gaat om ontwikkelingen die hun oorsprong
vinden in de beeldende kunst en de muziek en van daaruit terecht kwamen bij toneel
en dans. Verwonderlijk is dat niet, want wie werkelijk geïnteresseerd is in kunstzinni
ge uitingen, zal niet bij de eigen discipline blijven stilstaan. Musici zijn niet zelden
bijzonder geïnteresseerd in architektuur, dansers hebben direkt met muziek te maken
en bij toneel- en muziekbeoefenaars is er een wisselwerking ontstaan die zoiets als het
muziektheater in leven geroepen heeft. Iets wat in de vorm van opera, operette en de
musical eigenlijk al bestond.
Deze misschien wat uitgebreide inlei
ding is nodig om te komen tot datgene wat
wel minimalart genoemd wordt. Een
kunstvorm met als bijzondere eigenschap
dat met een minimum aan middelen
zichtbare of hoorbare getracht wordt
het maximale tot uitdrukking te brengen.
In hoeverre dat lukt, ‘hangt af van de
kwaliteit yan het gebodene.
Baanbreker voor deze avantgarde in
kunstuitingen is op theatergebied de Ame
rikaan Bob Wilson. Lucinda Childs is dat
op dansgebied en een musicus als Phüip
Glass geldt als zodanig voor de muziek.
Wilson maakte trouwens samen met Glass
de vermaarde opera Einstein on the
Beach.
Zoals het dikwijls gaat met al wat nieuw
en vreemd is, wordt minimalmusic, mini
mal dance etcetera niet door elk pubhek
en ook zeker niet door elke criticus in
dank afgenomen. Het paradoxale is dat
deze kunstvorm moeilijk toegankelijk
lijkt vanwege zijn ongecompliceerdheid
en eenvoud. De toeschouwer heeft weinig
anders te doen dan kijken en/of luisteren.
En zie wat er gebeurt: die toeschouwer
raakt uit het lood omdat hij niet gewend is
om beelden te aanvaarden zonder dat
daarbij als houvast een verhaal wordt
geboden.
Met deze moeilijkheid kampt de in Ne
derland wonende en werkende choreogra
fe Krisztina de Chètel. Sinds drie jaar
werkt zij met een eigen dansgroep in ons
land en maakte daarmee onder meer de
programma’s Voltage Control I en II.
Krisztina werd geboren in Boedapest,
werkte enkele jaren als assistente van de
Duitse dansmeester Kurt Jooss bij diens
groep en kwam toen in Nederland bij
Kurt Stuyf terecht. Daar werkte zij vijf
jaar, gaf les aan de Theaterschool in Am
sterdam en ging toen naar BEWTH (Be
wegingstheater), om daarna een eigen
dansgroep samen te stellen.
Deze week, tot en met zaterdag, is de
groep van Krisztina de Chatel te zien in de
Toneelschuur met het nieuwe progrmma
In 1978 had hij met een mes een zelfpor
tret van Vincent bewerkt. De kunstenaar
is toen van rechtsvervolging ontslagen op
grond van ontoerekeningsvatbaarheid.
Hij verkeerde in een crisis omdat hij
vrouw en huis was kwijtgeraakt en zijn
werk door de stadsreiniging was opgesla
gen waardoor hij niet kon inleveren bij de
Beeldende Kunstenaarsregeling. De open
bare aanklager is tegen de uitspraak van
de rechtbank in 1978 in hoger beroep
gegaan.
Over de tweede actie, waarvoor hij dins
dag terecht stond, zei hij: „Ik was zwaar
overspannen. Ik zat in een pension te
wachten tot ik een ateher kreeg toegewe
zen. Toen ik geen raad meer wist ben ik
naar de reclassering gegaan die me ver
wezen naar de eerste hulp van het Wilhel
mina Gasthuis. Daar was het zo druk dat
ik ben doorgelopen naar het Van Gogh
Museum. Ik zag toen weer het tafereel
voor me dat vorig jaar is gebeurd. Ik
dacht: het interesseert me niet meer of ik
in de gevangenis of in een kliniek zal
terechtkomen”.
Het schüderij De Aardappeleters, waar
van de waarde ten behoeve van het poli
tierapport is geschat op 1 miljoen gulden,
bleek niet onherstelbaar beschadigd. Het
hangt weer in het museum en moet alleen
nog een keer verdoekt worden. Tijdens de
rechtszitting zei de verdachte dat hij Van
Gogh een van de geweldigste schüders
vindt en de president van de Amsterdam
se rechtbank voegde hieraan toe: „Met u
nog müjoenen anderen in de wereld.”
Na de kras over het schüderij is de
kunstschüder via het politiebureau op 9
maart naar het provinciaal ziekenhuis
Santpoort gebracht. Hij is daar vrijwiüig
opgenomen, maar liep diverse keren weg.
In juni bleef hij vier dagen weg en daarna
heeft het ziekenhuis hem ontslagen. Hij
Lines. Lines is de naam van slechts een
van de verschülende cheografieën die de
groep in beeld brengt. Het programma
van deze dansgroep is vooral interessant
omdat het zo is samengesteld dat er spra
ke is van een overgang van de gebruikelij
ke moderne danskunst naar die vrij nieu
we minimal-dansontwikkeHng. Daartoe
heeft Krisztina, die voor dit projekt een
speciale werksubsidie van CRM kreeg,
een combinatie van choreografieën sa
mengesteld, waaruit die ontwikkeling
moet bhjken.
Tijdens een onderbreking van de belich-
tingsrepetitie licht zij toe: „Met opzet heb
ik in dit avondvuüende programma tegen
gestelde dansvormen verwerkt. Voor Li
nes kreeg ik de CRM-subsidie en daar
door konden we een paar maanden ach
tereen bezig zijn met deze choreografie.
Doordat er destijds een ruime foyer in
een achter de zaal gelegen vertrek werd
ingericht, ontstonden er ook royalere mo
gelijkheden tot vertredingen tijdens de
pauze. Om de rondgang, al dan niet met
een glas in de hand, langs de her en der
opgestelde pianola’s en dergelijke curiosa
op dat gebied nóg aantrekkelijker te ma
ken, plaatste instrumentenbouwer Edu
ard van Tongeren die samen met zijn
vrouw, de pianiste en ceüiste Henny de
Vries, de leiding over de bijna tien jaar
bestaande stichting heeft een kolossale
vitrinekast in de entreehal.
Voor Jehudit Amon, die de Kibbutz
Dance Company met eindeloos geduld
opkweekte tot wat deze groep nu is, gel
den al deze omschrijvingen, zij heeft kin
deren, zij ontwikkelde leerlingen en zij
maakte kunstwerken. In de noot en de
dop, op muziek van Alan Hovhaness, valt
het geduld en de hefde waarmee zij dit
aüemaal deed, volledig af te lezen. Het is
een uiterst traag bewegingsspel, maar zo
geladen met nuances en zo logisch in zijn
ontwikkehng, dat het volgen ervan een
boeiende ervaring wordt.
Het programma werd geopend met
Wanderers van Yair Vardi en het gedeelte
voor de pauze eindigde met een geinig
werkje van Heda Oren op elektronische
muziek van Moshe Kilon, Walkie Talkie.
Zes personen in gestreepte badpakken tot
aan hun knieëen, vermaken zich met hoe
kige bewegingen, waarbij ze nogal eens
tegen elkaar aanbotsen, wat steeds een
vertraagde reactie tot gevolg heeft, die
precies op het geknisper van de muziek
past en daarmee zeer humoristisch werkt.
Van de twee werken na de pauze valt
aüeen maar te zeggen, dat ze uiterst traag
zijn, het eerste op Gregoriaanse gezangen,
het tweede op een spinsel van lange fluit
en ruistonen van Tore Takemitsu, en dat
ze fraaie dansers laten zien maar verder
zo weinig ontwikkeling, dat de hele voor-
steüing als een nachtkaars uitgaat.
Dat sterkere werk zagen we dan dins
dagavond in het Zuidplan Theater in Rot
terdam. In maart dit jaar maakte Jehudit
Amon een schitterend stuk voor drie dan
sers: Three Men. Ze maakt daarin dank
baar gebruik van de fraaie plastiek van de
drie mannerüichamen, prachtig belicht
door Ken Tabachnik. Zichri Dagan is een
grote, zekere figuur, gewapend met een
sterke, lange stok. Mike Levine is zoiets
als een blinde koorddanser, gewapend
met een lange, dunne spriet en Shlomo
Zaga is een watervlugge, slimme jongleur,
gewapend met een grote hoepel. In het
begin zetten ze zich nogal eens tegen el
kaar af, maar aüengs groeien ze steeds
meer naar een eenheid. Aanvankelijk
werkt de choreografie bijna als een beeld
houwer, maar daarna wordt het stuk toch
steeds meer dans met een kracht en een
poëzie zoals je zelden ziet. De voorstelling
begon met een pendant van dit stuk, ook
gemaakt door Jehudit Amon, maar nu
voor vier dansererssen. Het heet The Wea
ve (het weven) en is gebaseerd op hand
werken, draden en soepele stoffen. Het is
ongelooflijk te volgen hoe handwerkbe-
wegingen, door het vergroten van het ge
baar en het spelen daarmee, steeds weer
uitgroeit tot dans, waarin speciaal een
solo van Efrat Livni bijzonder opvalt.
Naast deze twee sterk doorleefde wer
ken, is het duet Meditations on a broken
Line van Heda Oren aüeen maar een
fraaie vormenspel voor Timna Yeriel en
Zichri Dagan en temidden van deze drie
werken komt The Shedding of Leaves
(vallende bladeren) van Don Asker heel
wat beter tot zijn recht dan maandag na
het eindeloos lange en saaie Sunrise
Sunset.
Vanavond geeft The Kibbutz Dance
Company zijn laatste voorstelling in ons
land in De Meervaart in Amsterdam.
CONRAD VAN DE WEETERING
Dans: Kibbutz Dance Company. Wan
derers van Yair Vardi, muziek: Gustav
Mahler. Soliste Efrat Livni. The Seed
and The Shell van Jehudit Amon, mu
ziek: Alan Hovhaness. Martha Reifelt en
Mike Levine. Walkie Talkie van Heda
Oren, muziek: Moshe Kilon. Sunrise
Sunset van Gene Hill Sagan op Gregori
aanse gezangen. Martha Reifelt, Timna
Yeriel en Mike Levine. The Shedding of
Leaves van Don Asker, muziek: Tore Ta
kemitsu. Tweede programma: The Weave
van Jehudit Amon, muziek: Francis Pou
lenc. Meditations on a broken line van
Heda Oren, muziek: Moshe Kilon. Timna
Yeriel en Zichrik Dagan. The Shedding
of Leaves. Three Men van Jehudit Amon.
Verschillende componisten. Zichri Da
gan, Mike Levine en Shlomo Zaga.
De in 1921 geboren Poncet werd in 1954
onderscheiden met de grote prijs van het
internationaal muziekconcours van
Cannes.
Tweede concert Dubbelrietserie.
Uitvoerenden: Ronald Karten, fagot,
Mieke van Loon, cello, Bart Schnee
mann, hobo, Reynoud Maartense, pia
no en klavecimbel. Programma: Han
del, Telemann, Saint-Saëns, Mozart,
Poulenc. Concertzaal Kadens, Haar
lem, 13 november 1979.
S.
r
