Electronische spelletjes minder
leuk dan uiterlijk doet vermoeden
wal
sau
Bill
Verslaving
Goklustigen
Spraakzaam
Geen electronica
Logic 5
Chaotische zeeslag
Simon"
Sector”
25
19 7 9
NOVEMBER
DONDERDAG
1 5
ILEM
-
i en
ken.
De micro-electronica wint
steeds meer terrein in onze sa
menleving. De mogelijkheden
van de superkleine „chips” zijn
legio. In elk gezin zijn tegenwoor
dig wel voorwerpen te vinden die
met micro-electronica zijn uitge
rust. Zoals bijvoorbeeld zak-
rekenmachientjes, die zelfs in het
onderwijs al een vaste plaats heb
ben veroverd. Ook het speelgoed
ontkomt niet aan de greep van de
electronica. Deskundigen (peda
gogen en psychologen) zijn het er
nog niet over eens wat de invloed
van al de electronica op het kind
kan zijn. De meningen lopen nog
al uiteen. Van „de electronische
hulpmiddelen degenereren het
kind” tot „verruiming van de mo
gelijkheden tot creatieve en dyna
mische activiteiten.”
a
«F
rende
rende
teling
ekken
ember
ndaal.
iabele
Nu met Sinterklaas voor de deur nemen
de reclameactiviteiten van de grote spel-
letjesfabrikanten toe. Vrijwel elke avond
wordt er in de STER-reclame op de televi
sie wel een electronisch speeltje aangepre-
zen. „Simon”, „Zeeslag per computer” en
„Logic 5” van MB-spelen en „Sector” en
„Merlin” van Clipper zijn hier wel de
bekendste voorbeelden van. Een aantal
redacteuren van deze krant nam deze
electronische speeltjes mee naar huis en
probeerde ze een weekeinde uit. De resul
taten varieerden van „leuk” tot „verve
lend”. Ook namen deze redacteuren wat
nieuwe spelletjes van fabrikant Jumbo
mee. Deze producent doet vooralsnog niet
mee aan de electronica-rage. Opvallend
was dat de reacties juist over deze spelle
tjes het meest positief waren.
ze de rest van hun leven als kostbaar
kleinood bij zich zouden dragen. De naam
suggereert namelijk iets levendigs. Con
cluderend vind ik „Simon” een overbodig
en vervelend spelletje. En dat voor de zeer
stevige prijs van 129,50 gulden, exclusief
batterijen.
Geen pesterige opmerkingen, wanneer hij
voor de zoveelste keer dezelfde denkfou
ten maakt, geen gevoel van intense triomf
wanneer de plaaggeest is geklopt nee,
slechts een stel holle rode ogen staren hem
vanaf het schermpje nietszeggend aan. Je
moet er maar lol in hebben om als mens
van vlees en bloed het op te nemen tegen
een gestalte van plastic en zand.
Enige zakelijke overwegingen. Bij Logic
5 moet men een getal van maximaal vijf
cijfers raden. Vergelijkt men dit met Mas
termind, dan beschikt men over tien
„kleuren” (de cijfers 0 tot en met 9), te
verdelen over plaatsen. Geen van die kleu
ren mag echter meer dan één keer worden
gebruikt (zoals bijvoorbeeld in 277), waar
door het aantal mogelijke combinaties
drastisch wordt beperkt en zelfs minder is
dan bij de „super”-uitvoering van Master
mind. Bij laatstgenoemde heeft men wel
iswaar de keuze uit slechts negen kleuren
(acht pionnen plus de mogelijkheid om
een of meer plaatsen open te laten), maar
men mag elke kleur zo vaak gebruiken als
men wil.
De firma Jumbo is de enige grote spel-
lenfabrikant die weigert mee te doen aan
de computerrage. Jumbo ziet niets in ro
bots, digitaalklokjes, piepjes, deuntjes en
beeldschermpjes. Jumbo heeft de eer ont
dekker te zijn van het oer-elektronische
kinderspel „Elektro”, dat nog steeds me
nig kinderhart sneller doet kloppen. De
firma neemt daar genoegen mee en gaat
door op de educatieve weg en brengt het
Nieuwe Leesplankje uit. Het is wat aange
past aan deze tijd. Wim, zus, Jet, Teun,
vuur en Gijs hebben plaats moeten maken
voor de taxi, bed, brood, boek en de tijger.
Met losse lettertjes kan de jeugd vanaf
vier jaar woorden leggen van maximaal
vijf letters. Een inlegvel geeft vertalingen
in Frans, Duits, Engels, Deens, Zweeds en
Engels. Wat vindt de jeugd er zelf van?
Barbara (7 jaar): „Ik vind het wel leuk.
Kinderen die al kunnen lezen die kunnen
het doen. Het is erg geschikt voor mij,
want ik kan nog niet zó goed lezen. Ik
dacht eerst dat het heel makkelijk was,
maar het was niet zo gemakkelijk omdat
die letters zo moeilijk zijn. Appel schreef
ik als apel en eend schreef ik met een t. De
plaatjes snapte ik af en toe ook niet. Ik
dacht dat je khi moest schrijven in plaats
van knie. Ei had ik ook fout, ik schreef ie.
Punt uit”.
Ook aardig van Jumbo is een nieuw
verkeersspel waarbij kinderen vertrouwd
raken met 26 verschillende borden en
situaties. „Het verkeer en ik” is te gebrui
ken om mee te Zwarte Pieten of als het
herinneringsspelletje Memory. Voor kin
deren vanaf de lagere school.
urge-
n te-
Logic 5 is een door MB op de markt
gebrachte, electronische versie van Clip
per’s Mastermind. Deze herkomst van het
computerspelletje wordt door de fabri
kant wel niet met zoveel woorden ge
noemd, maar zij is overduidelijk. De
vraag is nu: welke voordelen biedt de
electronische uitvoering boven de oor
spronkelijke? Ik zie er maar één: iemand
die geen spelpartner in de buurt heeft,
kan toch spelen. De uitdager (bij Master
mind) is namelijk vervangen door de mi
cro-computer (Logic 5) die de speler vanaf
de verpakking toeroept: „Ik ben gepro
grammeerd om te winnen”.
Wie deze uitdaging aanneemt, gaat wel
een nogal treurige speeltijd tegemoet.
Zijn er bij Logic 5 dus minder combina
ties mogelijk dan bij de uitgebreide versie
van Mastermind (men rekene dit gerust
na), het computerspelletje is maar liefst
ruim vijf keer zo duur. Voor Logic 5 mag
men 89,95 neetellen (Mastermind kost
17,95).
>enba-
iuders
e Wet
lid 8,
n van
lende
in 21
e Ka-
iteyn-
Op het eerste gezicht denk je onmiddel
lijk aan het Monopolyspel, als je het doos
je open hebt gemaakt van Het Verboden
Spel, dat Jumbo heeft uitgebracht. Er
liggen namelijk stapeltjes namaakgeld in
de vakjes van de doos. Briefjes van tien,
van vijftig en van honderd. Verder drie
glanzende dobbelstenen waarop de sym
bolen van het kaartspel (klaveren, schop
pen, harten en ruiten) staan afgebeeld, en
een stevig stuk dubbelgevouwen karton
waarop het spel gespeeld moet worden.
Het spelbord is verdeeld in zes vakken.
Daarin staan weer die kaartspelsymbo-
len, plus nog een anker en een zon (staan
ook op de dobbelstenen). Het is de bedoe
ling dat het „geld” wordt ingezet op een of
meer vakjes en met behulp van de dobbel
stenen gaat uitgemaakt worden of je dat
kwijtraakt, of terugkrijgt. Het spel is be
doeld voor kinderen vanaf 9 jaar en dat
namaakgeld maakt het voor hen span
nend genoeg.
Maar Het Verboden Spel, dat overigens
in vergelijking tot dat eerder genoemde
monopoly veel minder echt leuke speelse
elementen bezit, draagt zijn intrigerende
naam niet zomaar. Het verhaal wil dat het
in vroeger tijden vooral in het zuiden des
lands in goklustige kroegen rode oortjes
veroorzaakte. Want daar ging het niet om
namaakgeld. Klinkende munt en ritselend
waardepapier vloog er over de namaak-
perzen van de cafétafeltjes. Totdat de
kroegdeur de veldwachter binnenliet en
het voorbij was met de pret. Maar meestal
waren de gokkers daar wel op bedacht.
Kregen ze een seintje van een hunner die
op de uitkijk stond, dan werd het gokspel
omgedraaid. Op de tafeltjes lagen dan
alleen nog maar stukken vloerbedekking,
waarop aan achterkant de vakken van het
spel getekend waren. Vandaar dat dit
nieuw uitgevoerde huiskamerspel aan de
achterzijde ook bedrukt is alsof het een
oud stuk vloerzeil wil verbeelden.
Het Verboden Spel is voor volwassenen
met nep-geld nauwelijks interessant.
Maar wie over een ruime hoeveelheid
slappe was beschikt, zal de gok-koorts
niet ontlopen. Een spel dat in de familie
van de roulette thuishoort en waarbij het
even grof kan toegaan. Hoe grof, dat be-
paalt de inzet.
Het kwam maar weinig voor dat je in de
schoolbanken door een oplettende leraar
werd betrapt op het spelen van het zoge
naamde Zeeslag. Dat spannende spel met
duikboten en vliegdekschepen, gespeeld
op twee velletjes ruitjes papier, waarbij je
met een fluisterend A-5 of G-9 een schip
van de tegenstander de grond in kon bo
ren. En het kostte geen stuiver. Ruitjes
papier was altijd wel aanwezig in de Mul-
toband en een potlood behoorde ook tot
de dagelijkse schoolattributen. Een popu
lair spel derhalve.
Het voortschrijden van de techniek
heeft echter ook Zeeslag niet onberoerd
gelaten. Al enige tijd geleden kwam het
Zeeslag per Computer op de markt en op der tot zinken te brengen, dan krijgt hij
de wat fors uitgevallen verpakking van
MB Electronica staat in het kort de om
schrijving: Het zoek en vind cumputer-
spelmet licht- en geluidseffecten. En
inderdaad. Wat vroeger twee velletjes pa
pier waren, is nu een paneel met knopjes,
overbodige tierlantijnen, enkele geluids
effecten en welgeteld I lichteffect.
Voor het Zeeslag per Computer ge
speeld kan worden dienen de deelnemers
als programmeurs in spé de coördinaten
van de door hen zelf geplaatste schepen in
te voeren in de computer.
Hier dreigen al talloze misverstanden te
ontstaan.
Het programmeren van de computer moet
uiterst secuur gebeuren, is dit niet het
geval dan komen de twee elkaar bevech
tende partijen na een minuut of twintig
ongetwijfeld tot de schokkende ontdek
king dat er iets niet klopt. Dat de overijve
rige computer een geluid- of lichtsignaal
geeft dat er helemaal niet mag zijn. Dan is
er dus een fout gemaakt!
Maar door wie? De computer of een
speler?
Een citaat uit de verkorte spelregels:
4. Zet de knop op ON (u hoort nu con
stant PIEP-PING) aan de ene zijde en op
LOAD aan de andere zijde.
5. Schuif de blauwe en de gele knoppen
naar links op CM en CLE en druk ze in. U
hoort dan een toon als teken, dat het
computergeheugen schoon is.
6. Plaats eerst één bootje willekeurig op
uw speelveld. Bijvoorbeeld op A-2 en A-3.
7. U schuift op het controlepaneel de
blauwe knop op A en drukt die in (u hoort
een toon), de gele knop op 2 en drukt die in
(u hoort een toon). Hierna drukt u de rode
knop in. Nu moet positie A-3 worden ingé
bracht enzovoorts.
Einde citaat.
Het is duidelijk dat er in deze fase van
de strijd al heel wat fouten gemaakt kun
nen worden. En tot overmaat van ramp
begint punt 8 dan ook nog met: „U heeft
nu één schip ingeprogrammeerd”. Na het
inbrengen van de coördinaten van één
scheepje (het kleinste) moeten er nog 15
coördinaten de computer ingeranseld
worden. Een zeker in het begin
tijdrovend karwei, dat met de nodige irri
tatie gepaard kan gaan. Zeker als de
„WOEP” achterwege blijft.
Citaat uit de spelregels:
9. Als alle schepen (totaal 17 posities
per speler) zijn ingebracht, moet iedere
speler „WOEP” horen, als teken, dat het
allemaal correct is gebeurd. Hoort U
het woepsignaal niet, dan heeft U iets
vergeten. Schuif de knoppen weer naar
links op CM en CLE, druk ze daar in en
begin opnieuw.
Maar goed. Als het WOEP geklonken
heeft dan zijn de twee deelnemers klaar
voor de enerverende computerstrijd. Ter
wijl het sonargeluid (constant wordt tij
dens het spelen de concentratie uit balans
gebracht door het PIEP-PING) klinkt
worden de schoten op eikaars schepen
afgevuurd. In ieder geval is er een langge
rekte pieptoon te horen bij het vuren, die
bjj een voltreffer wordt gevolgd door het
oplichten van een klein lampje (Lichtef
fect!) en een sissende explosie. Het bij
houden van de verschillende posities ge-
Grote handicap van dit spel is echter de
prijs. Om 129 gulden (exclusief batterijen)
voor een spelletje neer te tellen zal een
grote groep mensen terecht te veel van het
goede zijn. Wanneer je „Sector” bekijkt
zie je de prijs er echt niet vanaf. Het spel
bestaat hoofdzakelijk uit karton en plastic
en een piepklein stukje electronica. Onge
twijfeld zal het computertje wel de prijs
bepalen, maar het lijkt mij wat
overdreven.
„Opgepast! Wees altijd vriendelijk voor
Merlin”. Deze waarschuwing in de ge
bruiksaanwijzing van de mini-computer
Merlin is bedoeld om de bezitter vanaf het
eerste begin bij te brengen dat het appa
raat meer is dan een kinderachtig stukje
speelgoed. Merlin wordt geïntroduceerd
als een robot die een haast menselijke
behandeling verdient en op zijn beurt de
bespeler een beetje warmte teruggeeft,
indien tenminste de juiste toetsen worden
ingedrukt. Merlin is een opvallend intelli
gente computer, zo beschrijft fabrikant
Clipper het roodkleurige rechthoekje dat
gelijkenis vertoont met een moderne tele
foonhoorn. Met licht en geluid kan het
apparaat zes verschillende spelletjes aan.
Merlin daagt de speler uit voor behendig-
heidswedstrijdjes in geluk, strategie, ont
houden, logisch denken, slagvaardigheid
en het componeren van melodietjes. Mer
lin is bijzonder spraakzaam met zijn elek
tronische taal in twintig diverse tonen. En,
om aan te geven hoe aardig Merlijn is: hij
zal voor u applaudiseren wanneer u wint.
Bij remise laat hij een neutraal geluid
horen en zoals de gebruiksaanwijzing
zegt: „Heeft Merlin u verrast door van u te
winnen? Hij laat een somber deuntje ho
ren; hij treurt een beetje om uw verlies.
Concreet bestaan de mogelijkheden met
Merlin uit het spelen van boter, kaas en
eieren, het zelf maken van muziek, het
naspelen van muziek die Merlin voor
speelt, black jack, tovervierkant en code-
breker. Tja, allemaal spelletjes die ook
met papier, potlood, spel kaarten en een
eenvoudige mondharmonica gespeeld
kunnen worden. Maar ach ja, Merlin
wordt niet kwaad, zoekt nooit ruzie en is
nooit te beroerd om een schouderklopje
„Sector" geen luidsprekertje hebben inge
bouwd. Dus geen hinderlijke nabootsin
gen van ontploffingen en dergelijken.
Volgens Clipper is „Sector” geschikt
voor spelers van tien jaar en ouder. Een
vrij optimistische leeftijdsaanduiding.
„Sector” is zondermeer een ingewikkeld
spel dat een forse concentratie vergt. Bo
vendien zijn alle teksten op het speelbord
in het Engels gesteld. Een elf- of twaalfja
rige zal dan ook zeker niet zonder woor
denboek kunnen.
De handleiding die men in de doos aan
treft is wel in het Nederlands en erg
uitgebreid. Omdat het moeilijk uit te leg
gen is hoe het spel nu precies werkt heeft
Clipper een proefspel in het instructie
boekje verwerkt, dat tevens in de compu
ter van het spel zelf is ingevoerd. Zelfs het
naspelen van dit proefspel is vrij lastig,
maar wie dit onder de knie heeft kan
zonder problemen nog veel plezier aan
„Sector” beleven.
uit te delen. Voor 125 gulden exclusief
batterijen, dat wel.
Verslaving kost meestal erg veel geld.
Maar het kan ook voor een prikje, zonder
dat het pijn doet. En dan kom ik by het
„volwassen intelligentiespel vanaf 9 jaar”,
dat tussen twee personen gaat. Het kreeg
de naam Kruiswoordduel en het houdt
een woordenstrijd in tussen twee perso
nen. Een bijzonder leuk spel, dat op een
vasthoudende manier tot aangename ver
slaving leidt. Zoiets van voortdurend: nog
één spelletje.
Kruiswoordduel is een van die spelletjes
zoals je die vroeger met pen en papier
deed. De speelgoedindustrie heeft echter
ontdekt hoe je zoiets officieel kunt maken.
Dat gebeurde met bijvoorbeeld wat wij
altijd „duikbootje” noemden en wat nu in
een prachtige uitvoering, computerge
stuurd, „Zeeslag” (nu met een hoofdletter)
is gaan heten. Welnu, Kruiswoordduel
noemden wij gewoon woordjes maken en
er zullen nog wel meer namen voor zijn.
Een echt duel was het nooit, want er
konden best meer dan twee personen aan
mee doen.
Kruiswoordduel dus. Het is in de officië
le speelgoedstatus toch een klein beetje
anders geworden. Vroeger tekende je een
bepaald aantal vakjes op papier, zeg vijf
entwintig, en iedereen die meespeelde
noemde beurtelings een letter. Die werd
door een ieder op eigen papiertje in een
vakje geplaatst en het aantal woordjes dat
je op die manier door handig intekenen
samenstelde, kon er toe leiden dat je win
naar werd.
Dat gaat in het door Jumbo nagemaakte
spel ook zo. Alleen kunnen er nu slechts
twee spelers meedoen. Een duel dus. Een
extra dimensie is dat je bij dit spel, waar
bij je losse lettertjes in vakjes neerlegt (in
plaats van opschrijft), woorden kunt ver
anderen binnen het letterbestand dat in
de diagramvakjes is geplaatst. Je mag de
letters namelijk steeds onderling verwis
selen.
En zo is het oude woordjesmaken, dat
veel weg heeft van Scrabble of Board
Script, volwassen geworden. En zomaar
tegen een betaalbaar prijsje van 12,50.
Werkelijk een geschenk waar veel versla
vend plezier in schuilt.
Naast MB-spelen heeft ook spelletjes-
fabrikant Clipper zich op de electronica
gestort. In korte tijd bracht deze fabriek
twee met computer uitgeruste speeltjes op
de markt. Eerst „Sector”, en onlangs
„Merlin”. Het doel van „Sector” is de
plaats van een vijandelijke duikboot be
palen, het ding voort te torpederen en tot
zinken te brengen. Het spel kan zowel
alleen als door vier mensen worden ge
speeld. De jacht op de duikboot wordt
uitgevoerd door vier onderzeebootjagers.
Elke kapitein (lees speler) kan gebruik
maken van een zogenoemd „Computer-
Informatie-Centrum”. Dit stukje electro
nica geeft de speler de informatie die hij
nodig heeft om de onzichtbare onderzeëer
op te sporen. Hiertoe moet men zelf koer
sen uitzetten, snelheid van zijn schip be
palen en rekening houden met onver
wachte bewegingen van de duikboot. Bo
vendien is het schieten op de vijand ook
niet zonder gevaren. Wanneer er gemist
wordt neemt de duikboot onherroepelijk
wraak en zet zijn belager een flink eind uit
de koers.
„Sector” is gewoonweg een leuk spel te
noemen. Het is spannend, onverwacht en
je bent er uren zoet mee zonder dat het
gaat vervelen. Nu heb ik weinig verstand
van electronica, maar als neutrale leek
vind ik dat „Sector” een uiterst slim com
putertje bevat. Het apparaat geeft aan alle
spelers onpartijdige informatie, terwijl
het, indien nodig, ook nog voor duikboot
speelt. Prettig is dat de bedenkers van
„Ik heet Simon. Ik ben een computer.
Mijn bijzondere geheugen is ontworpen
om u vele uren spanning en plezier te
bezorgen. Vergist u zich niet! Achter mijn
onschuldig uiterlijk wachtten duizenden
willekeurige combinaties het moment af,
waarop ze uw concentratievermogen op
de proef kunnen gaan stellen. Speel met
mij alleen of met elk willekeurig aantal
spelers. Ik heb drie spelvariaties en vier
oplopende moeilijkheidsgraden. Ik daag u
uit volgordes van 8, 14, 20 en zelfs 31
combinaties na te doen. Op ieder gewenst
momemt herhaal ik de laatste of langste
volgorde, die u heeft gehaald”, aldus staat
te lezen op de imposante doos die het
electronische speeltje „Simon” herbergt.
Simon ziet er uit als een soort discus, met
vier oplichtende gekleurde vlakken, ter
wijl deze speelmakker ook nog geluiden
produceert.
Op het eerste gezicht ziet Simon er ui
terst vervaarlijk uit en lijkt het een erg
leuk spelletje. Maar na het een stuk of zes
keer gespeeld te hebben beginnen de op
lichtende vlakken en enge electronische
geluidjes te irriteren. Bovendien blijkt Si
mon lang niet zo moeilijk en „leuk” te zijn
als de tekst op de buitenkant van de doos
doet vermoeden. Om het spel wat boeien
der te maken heeft fabrikant MB maar
liefst drie spelvariaties in Simon’s „slu
we” geheugen ingevoerd. Helaas, de ver
schillen tussen derrie zijn zo miniem, dat
het woord variatie eigenlijk al te ruim
gekozen is.
Voor de goede orde toch maar even de
drie verschillende spelletjes uitgelegd.
Spel nummer één draagt de „spannende”
titel „Herhaal het signaal”. Dit spel is
bestemd voor één speler. De bedoeling is
om een steeds langer wordende reeks
licht- en geluidssignalen te herhalen. Om
het extra moeilijk te maken laat „Simon”
de signalen steeds sneller op elkaar vol
gen. Een eenvoudig en snel vervelend
spelletje. Spel twee is bedacht voor twee
of meer spelers. De grap is nu om de
goede volgorde van de voorganger te her
halen. Wanneer dit gelukt is mag men er
nog een signaalte bijvoegen om het extra
moeilijk te maken voor de volgende
speler.
Spel drie tenslotte is voor twee tot en
met vier kandidaten. Simon speelt nu de
hoofdrol en de spelers moeten Simon na
doen. Om het lekker ingewikkeld te ma
ken heeft iedere speler zijn eigen toets en
mag alleen dié indrukken, zodat er een
vloeiende harmonie tussen de spelers ont
staat. Maar, Simon heeft nog een stok
achter de deur: wanneer iemand langer
dan vijf minuten aarzelt laat de plastic
discus een afkeurende brom horen, wat
inhoudt dat de spelers het hoofd moeten
buigen voor het electronisch vernuft.
Wat me vooral dwars zit bij dit spelletje
is de naam. Wie bedenkt in hemelsnaam
nu een naam als Simon voor een electro
nisch speeltje. Waarschijnlijk hebben de
bedenkers van dit overbodige apparaat
gedacht dat het electronische „wonder”
bij de potentiële kopers extra zou inslaan
wanneer de achteloze consument zou wor
den geconfronteerd met een apparaat dat
schiedt middels rode en witte stiften en
mócht iemand er in slagen zonder moei
lijkheden alle schepen van de tegenstan-
z
als beloning „WOEP-WOEP-WOEP" te
horen.
Maar voor het zover is kan er dus heel
wat mis gaan. De computer in het spel dat
ik tot mijn beschikking had, beschikte
over een geheugen als een zeef, óf het
programmeren zal mij en mijn steeds wis
selende tegenspelers niet in de vingers. De
tien spelletjes die ik speelde verliepen
geen van alle vlekkeloos. Of de coördina
ten klopten niet en werden voltreffers
geconstateerd die er niet waren, óf het
lampje bleef constant branden, waardoor
verder spelen onmogelijk bleek. Nog er
ger werd het toen een schrille piep-toon
van geen ophouden wist De enige manier
om wat rust op het slagveld te krijgen was
het uitschakelen van het spel. Citaat uit de
spelregels: „Als de computer tijdens het
spel wordt uitgezet (OF), dan wordt alle
informatie uit het computergeheugen ge
wist”.
Zo! Het is maar dat we het weten. Als
Zeeslag per Computer dingen doet die het
helemaal niet behoort te doen, dan kun
nen wij, die zonder computer zijn, het
ding afzetten en opnieuw beginnen.
Tenslotte dient de prijs van dit compu
terspel nog genoemd te worden. Zo rond
de 140 gulden moet er betaald zijn om
eigenaar van Zeeslag per Computer te
worden. En daar zijn de tweè 9-volts batte
rijen (rond de drie gulden per stuk) niet,
bij inbegrepen. Een luxe-Sint die zich dit
spel kan permitteren. Met een Multoband
vol ruitjes papier kan hij voor dat bedrag
een half dorp met kinderen een plezier
doen.
