GRONDWERKTUIGKUNDIGEN WILLEN WERK NIET MEER LANGER’DOEN
Verzakking
Schiphollijn
over 200 m.
I
i
I
a
Ff
w
Over IJmuiden gesproken
f»
it
I
groeien
Parkeren duurder
op de luchthaven
Dropmann zag
IJmuiden
AMA importeert
zuinig vliegtuig
1
3
i
tk.
Oud-IJmuiden
r
Ci
gijl
I
I
SHHI
WOENSDAG 12 DECEMBER 1979
11
IJMOND
10
N
I F
w
74
-
/J
>s
SCHIPHOL (ANP). De tarieven
voor het overdekt en lang parkeren
op de luchthaven Schiphol .zullen met
ingang van 1 januari 1980 worden
verhoogd. Dit heeft de NV Luchtha
ven Schiphol bekendgemaakt.
(Van een onzer verslaggevers)
SCHIPHOL. Met de winter
voor de deur is er bij de KLM
ruzie uitgebroken over het ontij-'
zelen van vliegtuigen. Tijdens de
barre winter vorig jaar was het
een grote puinhoop, omdat de be
schikbare apparatuur onvoldoen
de bleek. Daardoor ontstonden
grote vertragingen. De vliegtuig
maatschappij heeft nu weliswaar
al voor bijna drie miljoen gulden
nieuw materiaal aangekocht, dus
daarover kunnen geen moeilijk
heden meer bestaan. Het knel
punt is de bediening van de appa
ratuur.
t
KAST
F1454
•X
BELE
SRILL
A6
3
Ruzie bij de KLM over
ontijzelen vliegtuigen
1
7
ad,
srieur.
Schipholwerknemers in de barre winter van vorig jaar bezig met het ontijzelen van Avio-bruggen.
De tarieven voor de bezoekers- en pas-
sagiersterreinen PI en P4 blijven ongewij
zigd.
Het ministerie van economische Zaken
heeft zijn goedkeuring aan deze verhogin
gen verleend.
De heer Jongejan, die graag de namen van de beide als NN
aangeduide meisjes wil weten, herinnert zich dat het tijdens het
schoolreisje erg warm was. „Men liet een emmer met water
aanrukken vanwege de dorst die we hadden. Ik weet nog dat ik
een geheide klap tegen mijn hoofd kreeg van meneer Klimp toen
ik m'n mond aan de oppervlakte van het water bracht en trachtte
te drinken De heer Jongejan herinnert er tenslotte aan dat bij het
onderwijzend personeel van school A zich ook de heer A. Pleyler
bevond.
dient de verantwoordelijke man ook het
toestel af te spuiten.
gen te goed van vertrouwen was. In
IJmuiden werd hij als putjesschepper,
zoals hij met zijn emmer en zijn lang riet
door de straten liep, een algemeen be
kende verschijning. Hij verrichtte nog
allerlei andere karweien waarbij je niet
bang voor vuile handen moest zijn, zoals
bij de sluizen, wanneer men aan het
spuien was. Vaak werd hij daarvoor uit
bed geroepen. Dropmann kwam zonder
morren. Het hoorde nu eenmaal bij zijn
werk en bij wat hij had afgesproken.
GEWEND ALS MEN was aan zijn
plunje van alledag had men enige moeite
hem ’s zondags, als hij naar zijn kerk in
de Kanaalstraat liep, te herkennen. Hij
droeg dan zijn goed onderhouden gekle
de jas met fluwelen kraag en had steev
ast, naar de mode van die tijd, een sierlij
ke wandelstok bij zich. Zijn vrouw was
bij de kerkgang een keurige verschij
ning met haar kapothoed, voorzien van
een zwart lint en zwarte strikken. Ze
De grondwerktuigkundigen voelen daar
niets voor. „Het is een verzwaring van
onze taak”, zeggen ze. „Bovendien is gly
col vettig, waardoor onze kleren vies wor
den. Als we het vliegtuig in de cockpit
moeten vrijgeven, zouden we zo langs de
passagiers moeten. Dat kan niet”. Ze wil
len de verantwoordelijkheid voor de ontij-
zeling echter niet uit handen geven. Argu
ment daarvoor is de ingewikkeldheid van
de nieuwe apparatuur. Tenslotte is de
grondwerktuigkundige speciaal opgeleid
voor de bediening van de ontijzelingsma-
chines.
In antwoord op een onlangs gestelde vraag deelde de heer K. v.d. Gaag te
IJmuiden ons mee dat de kruidenierswinkel van Rood in de President Krugerstraat
tegenover de smederij van Vonk was gevestigd. De heer v.d. Gaag herinnert zich
kruidenier Rood als een bejaarde man met een typisch baardje; in zijn winkel droeg
Rood steevast een lichtgekleurd jasje. Wat branden in het ouden IJmuiden betreft
denkt de heer v.d. Gaag terug aan de vuurzee in het schoenenmagazijn van Dübken
in de Oranjestraat, op een zaterdagavond. Met emmers moest water uit het
Noordzeekanaal, bij de kleine sluis, worden gehaald.
(Reacties op deze rubriek: schriftelijk aan het bureau van dit blad met vermelding
„IJmuiden wat vertel je me nou?”, telefonisch 023-378601).
net het
iteem”,
an 850
tkkelijk
rubber
snoer,
ouwde
letalen
id van
a ont-
an for-
5 B50
had er geen idee van dat hiermee zijn
ondergang als zakenman was ingeluid.
De volgende morgen liep hij vergeefs
naar het Willemsplein om volgens de
afspraak zijn geld te halen. De kermis
klant en zijn tent bleken met de noorder
zon te zijn vertrokken. Toen de leveran
cier van het zeil bij Dropmann op beta
ling aandrong kon deze dan ook niet aan
zijn verplichting voldoen. De winkel aan
de Zeestraat werd gesloten.
JOHANN BERNHARD DROPMANN
was bereid alles te doen ten einde zijn
gezin op de been te houden en zijn schul
den af te lossen. Om te beginnen werd
hij putjesschepper er was in IJrrftiiden
dringend behoefte aan iemand die dit
werk wilde opknappen en het nog goed
zou doen ook. Later zou er wel een kans
komen weer een manufacturenzaak te
openen. Maar die kans zou nooit komen.
Zakelijk gezien bleef hij een man met
pech omdat hij ondanks al zijn ervarin-
'X'’'
/iespriji
469,-
1 in-
cha-
Bo-
:iale
ilen,
laar
MA-
De vliegtuigrangeerders noemen dit al
les onzin. Ze hekelen de arrogantie van de
GWK’s en hun standgevoeligheid. „Wan
neer een vliegtuig in de kou moet worden
ontjjzeld, is het voor wie dan ook een
verzwaring van de taak. Het komt name
lijk niet dagelijks voor. Ook het aftekenen
in hej vliegtuig slaat nergens op. De GWK
kan net zo goed zijn duim opsteken en aan
de boordwerktuigkundige vragen of hij
zijn handtekening zet. Zo werken zulke
dingen toch in de praktijk? En anders
het te-
je kip-
rillpen,
ster en
droeg ook een grote strik om de hals.
Bovendien had ze een fraai bontstel,
erfstuk van de familie maar dat deed
minder ter zake. De tevreden indruk die
Dropmann in zijn beste plunje maakte
klopte met de werkelijkheid. Al had hij
nie£ bereikt wat hem voor ogen had
gestaan, hij was een gelukkig man, die
straks thuis weer graag zijn pijp zou
stoppen en daarna een van zijn vele
verhalen zou vertellen, verhalen van zijn
jeugd in het verre Westfalen en van de
tochten die hij met de „poepezak” in
Nederland had gemaakt.
VOOR DE KINDEREN van IJmuiden
maar ook voor talrijke ouderen was
Dropmann een heel bijzondere man als
„belezer”. Hij was degene die wratten
liet verdwijnen. Iedereen kon bij hem
terecht, gratis. Je belde maar aan bij zijn
huis in de Zeestraat of je liep achterom.
Dat laatste betekende dat je meteen zijn
tuin kon zien, een mooi onderhouden
tuin met een bijzonderheid voor het
oude IJmuiden een prachtigé appel
boom. Eens beloofde deze zo’n overvloe
dige oogst op te leveren dat er een stukje
over werd geschreven in de plaatselijke
krant. Prompt waren alle appels de vol
gende ochtend met onbekende bestem
ming verdwenen. Er was ook een bijzon
der mooie aalbessenstruik.
WAT DEED DROPMANN als je hem
de wratten op je hand het zien? Het ging
nogal geheimzinnig. Terwijl hij naar de
uitwassen keek prevelde hij met zijn
Duitse accent iets dat niemand ooit goed
heeft kunnen verstaan. Hij behandelde
de wratten op een of andere manier met
draadjes waarin hij knoopjes legde. Die
draadjes stopte hij zorgvuldig in zijn
zak; later begroef hij ze in zijn tuin. De
wratten verdwenen zeer spoedig. Maar
niet alleen de schoolkinderen vonden
r
s WA
Tarieven voor parkeren in de parkeer
garage, die nu 2,60 gulden per uur en 26
gulden per dag bedragen, zullen worden
verhoogd tot respectievelijk 2,80 gulden
per uur en 28 gulden per dag.
Lang parkeren op het parkeerterrein
P3, aan de dienstweg tussen Schiphol-
centrum en Schiphol-oost, zal met ingang
van het nieuwe jaar 1 gulden meer voor de
eerste vijf dagen en 25 cent voor elke
daarop volgende dag gaan kosten. De
tarieven bedragen nu 23 gulden voor de
eerste vijf dagen en 3,75 gulden voor elke
daarop volgende dag.
m,
De KLM-grondwerktuigkundigen die
volgens hun taakomschrijving de vliegtui
gen behoren te ontijzelen, willen dat niet.
Andere KLM’ers moeten het doen, vinden
ze. „We zijn grondwerktuigkundige
(GWK) en geen spuitgast” is hun mening.
De grondwerktuigkundigen willen echter
wel de verantwoordelijkheid voor het
werk houden en dus de daarbij behorende
beloning. Een handtekeningenactie van
de GWK’s heeft in zoverre succes gehad,
dat er een compromis is bereikt. Werkne
mers van de wasploeg, allen gastarbeiders
uit Turkije en Marokko, spuiten het vlieg
tuig af, terwijl de GWK er naast staat om
te controleren of ze het goed doen.
(Van onze streekredaktie)
SCHIPHOL. In het Zuidhol-
landse deel van de Schipholspoorweg
is over een lengte van 200 meter een
grondverzakking opgetreden, als ge
volg waarvan de aanleg van deze
spoorweg enigszins is gestagneerd.
Volgens de aannemerscombinatie,
Articon in Amersfoort, hoeft de ver
zakking geen vertraging op te leve
ren. NS wil de Schipholspoorweg op
31 mei 1981 in gebruik nemen.
De grondverzakking is opgetreden
ter hoogte van de Sassenheimer-
vaart, buiten de Haarlemmermeer-
polder, op het deel waar in oktober
begonnen was met het leggen van de
sporen en het aanbrengen van de
bovenleiding. Deze werkzaamheden
vinden plaats vanuit Leiden. De ver
zakking, volgens Articon veroorzaakt
doordat de baan ter plaatse nog niet
stabiel genoeg zou zijn, heeft de helft
van het baanlichaam omlaag ge
bracht.
Op de andere helft kan het spoor-
leggen volgens schema voortgaan,
met dien verstande dat tijdelijk een
verbindingswissel moest worden ge
legd, het spoorleggen over slechts één
spoor kan voortgaan en het aanbren
gen van de bovenleiding - dit alles in
de richting van de Haarlemmermeer-
polder - moest worden gestaakt.
NS gelooft dat de Schipholspoor
weg nog net op tijd in gebruik kan
worden genomen, „als we maar niet
opnieuw een stevige winter krijgen,
want de rek is er nu wel uit.” In de
Haarlemmermeerpolder moeten nog
veel werkzaamheden worden uitge
voerd. Op sommige plaatsen wordt
zelfs nog gewerkt aan de aanleg van
het baanlichaam.
De vliegtuigrangeerders, die het spuit
werk in het verleden „erbij” deden, noe
men dit „pure discriminatie”. Ze spreken
ook van een „wereldprimeur voor de
KLM”, omdat in het buitenland de GWK’s
het ontijzelingswerk alleen doen. Volgen
de week gaat de ondernemingsraad van
de KLM over deze zaak opheldering vra
gen aan de directie. De reden is dat de
groepscommissie Vliegtuigonderhoud,
waarin de GWK’s ook zitting hebben, be
sloten had dat de grondwerktuigkundigen
de vliegtuigen voortaan zouden ontijzelen.
Nu dat besluit na de handtekeningenactie
van de GWK’s is doorkruist, willen de
werknemersvertegenwoordigers weten of
de KLM-leiding het ondememingsraad-
bestel nog wel serieus neemt.
HET LUKTE NIET in IJmuiden.
Dropmann verkocht wel veel maar dat
ging „op lat” en hij was er de man niet
naar om zijn klanten te manen nu toch
echt eens te betalen. Het was de jaarlijk
se kermis op het Willemsplein die hem
eindelijk een volle geldla leek te gaan
bezorgen. Een geluk bij een ongeluk
door een zware storm was het grote zeil
van een kermistent vernield. Radeloos
liep de exploitant hiervan de winkel in
de Zeestraat binnen. Hij en zijn (grote)
gezin zouden volledig aan de grond ra
ken wanneer het zeil niet binnen vierent
wintig uur kon worden vervangen.
Dropmann zag met veel moeite kans
ergens een splinternieuwe bedekking
voor de tent te bestellen. De rekening
zou hoog zijn maar dat was het zeil zeker
waard, te meer omdat de levering direct
zou plaats hebben, ’s Avonds stond
Dropmann met genoegen te kijken naar
de weer in exploitatie genomen tent. Hij
baat bij het „belezen” door Dropmann.
Het gebeurde dat een moeder met een
baby van een maand of tien bij hem
kwam en op een uitgroeisel wees waar
door het gezicht van het kind werd ont
sierd. Dropmann behandelde de baby
zoals men dat van hem gewend was. En
ook hier met succes. Dikwijls hebben
LJmuidenaren geprobeerd achter het
„geheim” van Dropmann te komen. Ook
familieleden vroegen ernaar. Aan hen
vertelde hij uitsluitend dat hij een gebed
uitsprak; aan hem overgeleverd in
Duitsland, door een oom. Op zijn beurt
zou hij één familielid op de hoogte bren
gen wanneer hij daartoe de tijd geko
men achtte. Dat heeft hij echter niet
gedaan.
DROPMANN, die op den duur het
Nederlanderschap verwierf, is zesenne
gentig jaar geworden. Hij was toen de
oudste inwoner van IJmuiden. Ook zijn
vrouw had een hoge leeftijd bereikt:
zesentachtig. Bij velen is de herinnering
nog lang blijven voortleven aan de man
die er niet tegen opzag om in de tijd van
de plee de onaangenaamste klusjes op te
knappen, die daarnaast actief was in het
verenigingsleven zoals ten behoeve van
de tuberculosebestrijding en bovendien
in zijn schaarse vrije uren altijd klaar
stond als „belezer”, zonder dat hij daar
voor op welke wijze dan ook wilde wor
den beloond. Misschien had juist dat
laatste hem rijk kunnen maken in een
tijd waarin iedere kwakzalver op een
grote klantenkring en dus op ruime ver
diensten kon rekenen. Maar Dropmann
was nu eenmaal geen kwakzalver. Hij
gelóófde in wat zijn oom in Duitsland
hem had overgeleverd en wat hij zelf
met zoveel goede resultaten in IJmuiden
toepaste. En voor geloof mag je je niet
laten betalen.
JOHANN BERNHARD DROPMANN
groeide op in Westfalen. Hij werkte al op
jonge leeftijd bij een weverij. Toen hij
werd opgeroepen voor de militaire
dienst reageerde hij anders dan prak
tisch alle Duitse jongens van zijn leeftijd
hij weigerde zich aan te melden. Drop
mann begreep dat dit vérgaande conse
quenties zou hebben. Hij stelde zich
daarom in het bezit van een „poepezak”,
kocht voordelig een partij textielstoffen
in en liep ermee weg uit zijn geboorte
streek. Het was geen vraag waar hij
heen zou gaan. Regelmatig trokken men
sen die hij kende met de „poepezak”
naar het welvarende Holland. Daar wer
den de Duitse spullen gewoonlijk vlot
van de hand gedaan, zodat de hande
laartjes met een behoorlijk gevulde
beurs terugkeerden om een nieuwe
voorraad te halen. Johann Bernhard
Dropmann wist dat hij zijn geboorte
streek zeer waarschijnlijk voor het
laatst had gezien.
NEDERLAND BOOD hem wat hij
verwachtte. Hü kon een poosje van de
opbrengst van zijn meegenomen goede
ren leven en toch nog voldoende geld
overhouden om een nieuw voorraadje
van een landgenoot over te nemen.
Dropmann kreeg zoveel goede contac
ten, vooral met de boerenbevolking van
ons land, dat zijn handel tot grote bloei
kwam. Op de weverij had hij al veel
vakkennis opgedaan. Hij breidde deze in
Nederland voortdurend uit. Terecht
kreeg hij de reputatie dat hij van linnen
en katoen zo niet alles dan toch bijzon
der veel wist. Wie hem bijvoorbeeld met
zijn „linnenkijkertje” bezig zag had nog
eens extra vertrouwen in zijn vakman-
schap
ZOALS VELEN UIT Westfalen die
met de „poepezak” waren begonnen
opende Dropmann na korte tijd een ma
nufacturenwinkel. Dat was in Alkmaar
waar hij weldra op een drukbeklante
zaak kon bogen. Zijn vaste afnemers
waren vooral de boeren die in de kaas
stad kwamen „markten”. Dropman had
intussen een meisje leren kennen, Doro
thea Margaretha Geels, dochter van een
warmoezenier (groentekweker). Het leek
er op dat hun huwelijksbootje Alkmaar
als veilige haven zou houden. Maar een
man uit datzelfde Alkmaar, Wouden
berg, die in het zich onstuimig ontwikke
lende IJmuiden aan het Willemsplein
een wijn- en bierhandel had geopend,
wist Dropmann ervan te overtuigen dat
ook zijn toekomst bij de goed verdienen
de IJmuidenaren lag. Dropmann deed
zijn winkel in Alkmaar van de hand en
opende een manufacturenzaak vlakbij
het Willemsplein, in de Zeestraat (de
latere Frogerstraat), even voorbij de
groentehandel van Ros.
Uit de notulen van vergaderingen van
de bedrijfsleiding met delegaties van de
groepscommissie Vliegtuigonderhoud en
de GWK’s blijkt dat de bedrijfsleiding de
mening is toegedaan dat de spuiter de
enige is, die beoordelen kan of een vlieg
tuig goed ontjjzeld is. Vroeger leverde dat
geen problemen op. De toestellen werden
ontjjzeld door de vliegtuigrangeerders
met methylalcohol. Dat was gemeen spul,
maar in het algemeen afdoend. De GWK
kon gerust aannemen dat het op het vlieg
tuig vastgevroren water ontdooid was,
waarna hij het toestel vrij gaf voor ver
trek. Bij de nieuwe apparatuur werkt die
methode niet. De ontijzeling wordt nu
bewerkstelligd door 80 percent heet water
en 20 percent ethyleen glycol. Dat is mi
lieuvriendelijker, maar het gevolg ervan
is dat ijzel zich weer veel sneller op het
vliegtuig vastzet dan voorheen. Daarom
tekent hij van te voren af”. De rangeer
ders zijn evenwel bereid de vliegtuigen te
„douchen”, mits zij daarvoor de verant
woordelijkheid gaan dragen en dus in een
hogere loongroep komen.
Volgens ondernemingsraadsleden is de
bedrijfsleiding door de knieën gegaan uit
angst voor acties. Ze zeggen dat de KLM
discrimineert, omdat de al laag betaalde
buitenlandse werknemers van de was
ploeg het onplezierige en vuile werk van
de grondwerktuigkundigen moeten op
knappen, zonder er extra centen voor in
handen te krijgen. Het hangt van het
antwoord van de KLM-directie af of de
ondernemingsraad met moties van afkeu
ring komt.
De KLM-voorlichtingsdienst meldt des
gevraagd dat alle moeilijkheden tot ieders
tevredenheid zijn opgelost. Van de plan
nen van de ondernemingsraad is men niet
op de hoogte. Op de vraag of het discrimi
natie mag worden genoemd dat een gast
arbeider de ontijzelingsspuit voor de
GWK vasthoudt, luidt het antwoord: „De
KLM gaat uit van het principe „de juiste
man op de juiste plaats”. Wie het werk
doet maakt ons niet uit, als het maar goed
gebeurt”.
sgelba-
ielen,
SCHIPHOL. Aircraft Mainte
nance Amsterdam, een op Schiphol-
Oost gevestigde onderneming, is be
gonnen met de import van een nieuw
Amerikaans zakenvliegtuig voor vier
personen, dat op kruissnelheid, rond
300 km per uur, een brandstofver
bruik heeft van 1 liter op 9 km.
Volgens directeur A. A. Eecen van AMA
is dit vliegtuig, de eenmotorige Mooney
M20J, in het gebruik aanzienlijk goedko
per dan bijvoorbeeld een Mercedes-Benz,
waarbij tevens moet worden bedacht dat
vliegtuigen geen hinder ondervinden vap
de kronkels en opstoppingen waarmee
wegverkeer wordt geconfronteerd.
De Mooney M20J kost, volledig (met
radio) uitgerust 175.000 gulden en is, vol
gens AMA mede om zijn stevige construc
tie in Europa en de VS zeer in trek. Met dit
vliegtuigtype kan op alle luchthavens
worden geland. Voor de kleine luchtvaart
zijn dat er in West-Europa circa 1300.
Schoolreisje naar de piramide van Austerlitz in de tijd dat de
ULO-opleiding nog in Oud-IJmuiden was gevestigd. De heer A.
Jongejan die ons deze foto ter beschikking stelde geeft de
volgende toelichting: „Ondanks het feit dat op bijgaande tweede
foto betreffende school A de heren Klimp en Schermer en mej.
Lombard Petri staan, welke allen aan de lagere school verbonden
waren, is dit een opname van leerlingen van de ULO-school, als ik
het wel heb de tweede klasse. Wij vinden hier vijf leerlingen terug
van de eerder geplaatste foto van school A. De meeste namen van
de scholieren op bijgaande foto kan ik me nog wel herinneren.
Achterste rij van links naar rechts: Jan de Groot, Miep Sluimer, Jo
Nieuwpoort, NN, NN, de heer Klimp, Jo Kroonenberg, Nettie Lavo,
Beppy Verwer Aafje Mus. Annie Effern, Ria Boon, mej. Lombard
Petri, Middelste rij: Jo Knegjes, Piet van Dorp, Kees Kaan, Herman
Schoone. Voorste rij: Piet de Vries, Aclriaan Jongejan, Albert
Stam, Tommy Dekker, Leen Kaan, Hans Goos.
IJmuiden
wat vertel je me nou?
