Groots samenspel van Brusse en Steenbergen in Een pak slaag
Ontroerend drama van Bert Haanstra
tl
Film
in
i
Weinig inspirerende muzikale momenten
Cha Cha: chaotische film
filmhuizen
Absurde logica
Messidor aannemelijk
DEMANNEN
„Cannes” pleegde bedrog
volgens Frangoise Sagan
cimsterdam j
R
r
HAUSER ORKATER
ROP
De langzame verloedering van twee lifters
I
Stamppot
SPAARBILJETTEN
AAN
TOONDER
Gemeente CJP-film in
Haarlemse bioscopen
NIEUWE ELPEE
19
VRIJDAG 14 DECEMBER
1979
FILM
Charles Boost
X,
VERVOLG PAGINA 1
Z ,;j
-
W-
Er zullen weinig filmers zijn, en
dan bedoel ik internationaal ge
sproken, die een zo veelzijdig oeu
vre achter zich hebben als Bert
Haanstra van wie gezegd kan
worden dat hij, in zijn dertigjari
ge carrière alle bestaanbare film
genres met grote vaardigheid be
oefend heeft. Dat betekent dat hij
niet alleen zowel documentaires
als speelfilms gemaakt heeft
maar ook dat hij in ieder van die
categorieën bestaande varianten
beproefd heeft.
TeL 023-322008-325273-321730
020-233127
Jubileum
l
Kees Brusse (links) en Paul Steenbergen in Een pak slaag.
(ADVERTENTIE)
(Van onze kunstredactie)
HAARLEM. Voor het komende half
jur wordt telkens in een andere Haar
lemse bioscoop een voorlichtingsfilm
van de Gemeente Haarlem vertoond over
bet Cultureel Jongeren Paspoort.
De 35 mm film, gemaakt door de Haar
lemse cineast Gerrit van Dijk, laat de
verschillende mogelijkheden zien die het
CJP vooral in Haarlem biedt.
Zo waren zijn documentaires niet alleen
gebaseerd op een actuele realiteit, zoals
Dijkbouw, Glas, Strijd zonder einde of
Deltafase I, maar ook dat ze een speels of
poëtisch karakter vertoonden (spiegel van
Holland, Rembrandt, Panta Rhei of Zoo).
En een soortgelijke onderscheiding kan
meh maken in zijn speelfilms. Fanfare en
De Zaak M.P. hadden de lichte toets van
het blijspel die volstrekt contrasteerden
met de ernst en de dramatische impact
van Dr. Pulder en van het deze week in
Op de filmset in het Amsterdamse Para
diso, te midden van een ruziënde filmcrew
die niet alle grillen over zich heen wilde
laten gaan, maar als puntje bij paaltje
In de Filmschuur kan men nog tot en
met zaterdag een van de grootste en his
torisch belangrijkste Japanse films zien,
namelijk De Zeven Samurai, een epos
van meer dan drie uur dat in 1954 door
Kurosawa Akira gemaakt werd.
CÜ
0)
De film wil hulde brengen aan de kaste
der Samurai die belangeloos de verdedi
ging op zich nemen van een arm boeren
dorp dat ieder jaar het slachtoffer wordt
van rovende bendes. Een film die men een
Japanse western zou kunnen noemen,
maar dan zinvoller en met grotere intensi
teit gemaakt.
Van woensdag 19 tot en met zaterdag 22
december volgt dan in hetzelfde filmhuis
een van Fassbinder’s laatste film (waar
van de titel op verzoek van het filmhuis in
verband met contract niet vermeld kan
worden) die onlangs als feuilleton ver
scheen in De Volkskrant. Het verhaal
heeft ook iets feuilletonachtigs in zijn snel
wisselende en talrijke uitvoering beschre
ven avonturen van Maria Braun die in
1941 trouwt, haar man direct aan het front
moet afstaan, liefde opvat voor een Ame
rikaanse neger en vervolgens langs aller
lei verwikkelingen en amoureuze avontu
ren op een tragische manier de dood
vindt.
Een geheel van gebeurtenissen dat be
gint met het zwart-wit negatief van een
foto van Hitler en eindigt met soortgelijke
portretten van Adenauer, Erhard, Kiesin-
ger en Schmidt, signalen die ieder op
eigen manier kan uitleggen. Maria Braun
wordt vanzelfsprekend door de bekende
Fassbinder-actrice Hanna Schygulla ge
speeld.
AMSTERDAM. „De Neder
landse film Cha Cha is een harde
Rock Roll-musical met een drama
tische fonetische internationale lief
desontwikkeling tussen de uitgewe
ken Oostduitse zangeres en comé
dienne Nina Hagen en het Nederland
se Rock Roll-idool Herman
Brood.” Het is altijd leuk om na een
première van een film de synopsis
van het script te lezen, al was het
maar om er alsnog achter te komen
wat een regisseur in zijn film had
willen leggen en er mogelijk nog in
een laat stadium uit weg heeft gesne
den. We halen de woorden van cine
ast Herbert Curiel aan naar aanlei
ding van de eerste voorstelling van de
langverwachte film Cha Cha met
Brood en Hagen in de voornaamste
rollen op het witte doek alsook achter
de schermen van deze produktie.
We lezen verder. „De Joegoslavisch'-
Amerikaanse popzangeres Lene Lovich
speelt in dit filmverhaal de rol van een
internationale politieke activiste met als
haar hoofdkwartier een sjieke bar onder
een luxueus hotel in Amsterdam.” Mmm.
„Ondanks het speelfihn-element kan
men zonder vrees Cha Cha een gedrama
tiseerde documentaire noemen. Zeer ze
ker wat betreft de rollen van Nina Hagen
en Herman Brood. Beiden beschouwt de
schrijver als niet direct symbolen, alswel
symptonen voor de na 1945 geboren West-
europese, naar leiders zoekende jeugd. De
enige moraal die deze film misschien aan
het publiek zou willen meegeven is dat
machtsuitoefening in welke vorm dan ook
zeer te wantrouwen is.”
Tot zover Herbert Curiel, de man die
met Het jaar van de Kreeft, zijn laatste
succesvolle Nederlandse speelfilm draai
de. Of eigenlijk tot zover de synopsis,
want we laten hem opnieuw aan het
woord, puttend uit een interview dat hij
op de set van de film in het idyllische
kraakdorpje Ruigoord gaf, op een dag in
mei waarop Brood en Hagen daar voor
het exclusieve oog van Privé elkaar hun
jawoord als filmpaar geven.
Toen al viel dag in dag uit op de set te
merken dat Curiel moest werken met
twee zeer eigenzinnige persoonlijkheden,
die telkens opnieuw elementen aandroe
gen, die door de geduldige, maar emotio
nele Curiel dan weer stante pede moesten
worden verwerkt. Optredens van Brood,
Hagen, Phoney and the Hardcore, The
Meteors, Lene Lovich, The Streetbeats,
The Houseband, White Honey, Inside Nip-
Slieps (Paul Steenbergen) tot grote bloei is
gebracht. Eigenzinnig als hij was heeft de
oude heer bij zijn vertrek als directeur
niet zijn zoon maar zijn aanstaande
schoonzoon Slotter tot opvolger aangewe
zen, wat een voortreffelijke keuze bleek
maar binnen de familie de nodige span
ningen heeft opgeleverd.
Slotter is een hard werker met een stug
ge natuur die weinig vrienden in zijn
onmiddellijke omgeving heeft weten te
maken en het is dit tekort aan menselijke
contacten dat hem bijna fataal zal worden
op zijn jubileum. Een anekdote uit zijn
jeugd dat hij van een laag geclassificeerde
employé eens een duchtig pak slaag zou
hebben gekregen speelt daarbij een grote
rol. Een andere beoordelingsfout van de
jubilaris is dat hij op zijn feestdag toege
sproken wil worden door de oude Sliep
die inmiddels een labiele en enigszins de
mente man is geworden. Beide incidenten
veroorzaken pijnlijke momenten tijdens
de feestviering, maar hebben uiteindelijk
op Rein Slotter een heilzame werking wat
in de slotbeelden duidelijk tot uitdrukking
komt.
Zoals men ziet, het is een verhaal over
een besloten gemeenschap die onderling
geen of vijandige contacten onderhoudt
en in hun gedragingen nog voortdurend
door het verleden beïnvloed zjjn gebleven.
première gebracht Een Pak Slaag. Dat
hele werk van Haanstra vertoont een on
gekende verscheidenheid, vooral als men
er nog bijtelt de avondvullende portret
studies van het Nederlandse volk dat zich
in Alleman en De Stem van het Water als
een opvallende samenleving geportret
teerd zag.
Bij deze gretigheid van de filmer zijn
krachten op de meest uiteenlopende films
te beproeven, voegt zich dan nog de merk
waardigheid dat hij zijn publiek van het
begin af aan, te beginnen met Spiegel van
Holland, heeft weten te pakken, bezig te
houden en te amuseren. En dat niet alleen,
wat voor de hand gelegen zou hebben, zjjn
eigen Nederlands publiek, maar ook ver
daarbuiten. Men mag wel zeggen over de
hele aarde. Haanstra heeft weinig moeite
gehad een miljoenenpubliek over de hele
wereld achter zich te krijgen en het gemak
waarmee dat gebeurde was weer aanlei
ding voor verschillende Nederlandse criti
ci tot wantrouwen. Dit gemakkelijke suc
ces stemde achterdochtig en riep twijfels
op over de diepte van Haanstra’s kunste
naarschap.
Zijn technische perfectie werd door
iedereen erkend maar tegelijk werd hem
Geen aangename hoofdpersonen dus.
Maar niettemin weet Haanstra aan deze
familie-affaire menselijke trekken te ge
ven en haar door kleinere en grotere bot
singen en intriges tot een drama vol boei
ende en ontroerende effecten te maken.
Wat een hele prestatie is als men daarbij
in aanmerking neemt dat Haanstra’s wij
ze van filmen een grotere armslag nodig
heeft en hij in wezen weinig contact zal
hebben gehad met deze kleine en in eigen
ambities verstrikte mensen.
Met zjjn zonen (Remko als co-regisseur
en Jurre als componist) en met een sterke
„cast” waarvan vooral Jeroen Krabbé,
Eric Schneider, Annet Nieuwenhuis en
Bernard Droog opvallen en met een op
vallend beweeglijke camera in dit nogal
statisch gegeven (van André van Munster)
wordt een ironische visie gegeven op een
ongewoon stukje Nederlandse samenle
ving dat tegelijk door en door Hollands is.
(Cinema Palace in Haarlem, Tuschinski I
in Amsterdam).
delijk te maken. Bovendien parodieert hij
de kneusjes van destijds en dat is een te
gemakkelijke manier om de historie te
ridiculiseren.
Een andere makkelijke manier om de
lachers op je hand te krijgen is de draak
steken met zaken die voor anderen een
bepaalde, overgeleverde waarde van eer
bied en verering hebben. Het komische
zestal dat onder de verzamelnaam Monty
Python film en televisie onveilig maakt,
kan zich op het gebied van spot en des
noods blasfemie een hoop permitteren.
Dat zij nu, omdat ze het leven van Chris
tus tot basis van hun grappen gekozen
hebben, uitgeroepen worden tot gedurfde
vernielers van heilige huisjes, lijkt me
lichtelijk overdreven.
Het onderwerp leent zich voor allerhan
de grappen die in niet al te fijn christelijke
groepen allang de ronde hebben gedaan.
Misschien werken ze iets sterker als ze op
film gevisualiseerd worden. Maar als de
groep daarbij prat gaat op haar durf
bepaalde godsdienstige stromingen te be
ledigen, is dat volgens mij meer een po
ging eigen schuld op anderen af te
schuiven.
De schuld dat ze een te gemakkelijk
doelwit voor hun grollen gekozen hebben
wat alleen maar gemaktzucht en luiheid
in de hand werkt. Enfin men kan zich met
Monty Python’s Life of Brian laten beledi
gen of laten amuseren in Calypso. En als
die humor niet werkzaam genoeg is, is er
nog voldoende joodse gein in „Rabbi Ab
raham in het Wilde Westen” met Gene
Wilder als een toegetakelde rabbi die met
revolverheld Harrison Ford naar het wil
de westen trekt. (Nöggerath, Damrak II.).
Nina Hagen: ,,Wees blij dat deze film een
beetje uit de hand loopt, het vormt daardoor
des te beter een beeld van de werkelijkheid".
Brood zowel als Hagen - over de lege
feeks Lene Lovich doen we er het zwijgen
toe (haar enige, muzikale éigen optreden
in de film werd destijds playback ver
filmd) - zijn als buitenbeentjes mensen én
artiesten die overigens terecht de aan
dacht trekken. Hun gedragingen, hun los
se, zelfbespiegelende gedachtengang,
komt binnen Cha Cha nog het meest dui
delijk over, en dan meestal via gebruik
making van een techniek waarbij die ge
dachten hoorbaar worden gemaakt en de
persoon tijdens zijn omzwervingen door
Amsterdam begeleiden als de gedachten
wolkjes bij stripfiguren.
Het merkwaardig los in elkaar gestoken
verhaal, dat best zijn amusante momen
ten kent, want het dagelijks leven van
iemand als Brood kent voldoende onver
wachte en daardoor grappige wendingen,
komt als scenario niet van de grond.
Goed, voor Brood-adepten is het aardig en
illustratief om Hermans gebondenheid
aan de bar van het hoofdstedelijke Sones-
ta Hotel, zijn grote kennissenkringen (in
clusief Paradiso’s zeefdrukker Martin) en
tal van vrouwen uit de Nederlandse scene
in beelden te zien omgezet. Iedereen komt
éven in lens, zo lijkt wel, mag zich éven
koesteren in het verblindemde licht van
Brood en Hagen, die in de langste promo-
tiefilm van hun leven rondlopen, alsof die
fantasie de realiteit allang heeft afgelost.
En dat is misschien ook wel zo voor hen.
Voor hen beiden is rock roll en de
daarmee samenhangende losse levensstijl
een excuus om alles éven en daardoor niet
écht te laten zien, als excuus voor het
maken van een film is dat echter onvol
doende, te meer daar de produktiechaos
zich uitstrekt tot de beeldkwaliteit en het
geluid, daar waar er sprake is van spreek
stemmen.
Als muziekfilm had Cha Cha een docu
ment kunnen zijn van een interessante
fase van de Nederlandse rockscene. Met
tal van talentrijke Nederlandse groepen
die zich min of meer naar het ondanks
alles muzikaal-zuivere voorbeeld van
Brood hebben gericht. Er zijn echter wei
nig inspirerende muzikale momenten in
de film. Brood zelf zorgt voor opwindin
gen met zijn inmiddels van samenstelling
veranderde Wild Romance, en verder is er
dat unieke, improviserende gevocaliseer
en gekir van Nina ter begeleiding van een
door Herman gezongen blues. Dat frag
ment was een toevallig zuiver getroffen
hoogtepunt en meer dan iets anders type
rend voor Fraulein Hagen.
JOHN OOMKES
Naast de groot uitgebrachte premières als ’Een pak slaag’ en ’Cha Cha’ vallen er
nog op het Amsterdamse bioscoopprogramma enige aardige nieuwe films te signale
ren, zoals ’Messidor’ in The Movies, een nieuwe geslaagde samenwerking tussen het
Franse produktiekantoor Gaumont en de Zwitserse filmer Alain Tanner. Tanner gaat
uit van een uiterst eenvoudig en lichtvoetig verhaaltje dat onverwacht en door
niemand gewild in een tragedie eindigt.
pies en GVD en diverse sessiegroepen
werden tot een bont totaal dankzij zichzelf
voortdurend l tegensprekend, chaotisch
script, waarin plaats was voor een storm
achtige liefdesaffaire tussen de hoofdper
sonen, bankovervallen onder leiding van
Lovich, en shots uit het speedy-leventje
van Herman, compleet met droombeelden
en verwijzingen naar de tijden die hij in
afkickcentra doorbracht.
Zijn er niet te veel gegevens in het
verhaal gestopt?, vroeg ik Curiel toen. De
regisseur: „Dat is wel symptomatisch als
je met Brood werkt. Maar de film is niet
kapot te snijden...”
En: „Nee, de gedachtengang is niet al
tijd rechtlijnig, is onsamenhangend, inco-
herent...Schijnbaar. Schizofreen, dat zeg
gen ze ook, zodra niet alles op een rijtje
staat.” En tenslotte: „Ik zei schijnbaar
onsamenhangend, ja. Daarmee bedoel ik
dat er toch een duidelijke lijn in te herken
nen valt. Het hele verhaal zal straks van
begin tot het einde voor een heleboel men
sen duidelijk zijn. Kijk, voor mij is het
gevecht van mensen als Herman Brood en
Nina Hagen een gevecht tegen de bestaan
de mentaliteit, die diegenen nawijst die
hun leven anders willen leiden,” aldus
Curiel
effectbejag verweten, goedkope montage-
grapjes, oppervlakkige uiterlijkheid. Veel
van die bezwaren die meestal door succes
worden opgeroepen, zullen waarschijnlijk
ook weer aan de orde komen nu Haan
stra’s nieuwste speelfilm in een vijfigtal
bioscopen zijn première gaat beleven. Dat
hij het zich ditmaal makkelijk zou hebben
gemaakt zou dan een van die bovenge
noemde bezwaren kunnen zijn, die onmid
dellijk ontzenuwd kunnen worden.
Door de gelijknamige roman van Anton
Koolhaas als uitgangspunt te kiezen, heeft
Haanstra een bijzonder moeilijke en ge
compliceerde stof gekozen die van de re
gisseur het uiterste aan concentratie en
observatietalent vereiste. Bert Haanstra
heeft zich op bewonderingswaardige ma
nier aan die eisen weten aan te passen en
zich daarbij een acteurs-regisseur ge
toond, zoals er weinigen in Nederland te
vinden zijn.
Dat hij de veelzijdige Kees Brusse een
van zijn mooiste filmrollen laat spelen is
minder verwonderlijk dan dat hij een pur-
sang toneelspeler als Paul Steenbergen
met diens beperkte tv-ervaring binnen het
filmgebeuren tot een onvergetelijke pres
tatie weet te regisseren. Het samenspel
van beide hoofdrollen levert enkele groot
se momenten op in een film die tot het
beste gerekend kan worden wat de laatste
tijd in ons land op het doek is gebracht.
Waarbij dan tegelijk moet worden opge
merkt dat Een Pak Slaag door zijn literair
gegeven zich moeilijk leent tot een sterk
persoonlijke filmstijl.
kwam er het zwijgen toedeed, in diezelfde
maand mei weer diezelfde vraag aan Nina
Hagen. Zo’n film smaakt toch straks als
een geïmproviseerde stamppot?
Nina, toen: „Ja, kijk het hele rock roll-
leven is sowieso slapstick, heeft anarchis
tische kantjes, dus deze film ook. Cha Cha
mag best een allegaartje worden, daar
door werkt het des te spontaner. Wees blij
dat het een beetje uit de hand loopt, het
vormt daardoor des te beter een beeld van
de werkelijkheid...”
Twee, wat lange flash-backs om aan te
geven onder welke chaotische omstandig
heden Curiel zijn uiteindelijk 100 minuten
durende film draaide. Hij móést wel snij
den om uit de chaos van scenes en ver
haaltjes nog enigszins een film te kunnen
toveren. Bij dat proces werden zoals be
kend enkele muziekgroepen, die zoals ve
len weten voor een lage vergoeding aan de
produktie meewerkten in de hoop mee te
kunnen profiteren van Broods naambe
kendheid, rigoureus weggesneden.
Cha Cha is na deze rommelige praduk-
tielijn allesbehalve een harde rock roll-
mucical, noch is er sprake van een speel-
filmelement of een gedramatiseerde docu
mentaire, om de kwalificaties van de re
gisseur maar even aan te halen. Een ge
vecht tegen de bestaande mentaliteit,
dan? Misschien. Maar dan moet je wel de
egocentrische heldenrollen van Brood en
Hagen als zodanig willen interpreteren.
Dat lukt zelfs na heel wat inspanning niet
of je moet het rucksichtloze zelf-etaleren,
zonder enige schaamte, willen zien als een
gedragskritisch element.
De Haarlemse Antiquair Joh. J. Ph.
van der Tak met vestigingen te Haar
lem: Oude Groenmarkt 12 en Wagen
weg 150, te Amsterdam: Spiegelgracht
21, is bereid om per-heden iedereen in
staat te stellen om bij hem aangekoch
te antiquiteiten te laten betalen met
spaar- of kasbiljetten aan toonder.
Volgens antiquair Van der Tak een
unieke manier om deze geldbewijzen
van de hand te doen.
Van der Tak is hierdoor een belang
rijke konkurrent van de talloze in het
leven geroepen B.V.’s, die in de dag
bladen adverteren om deze geldbewij
zen op te kopen.
Er zijn vele voordelen voor de beleg
ger om met de Haarlems-Amsterdam-
se antiquair zaken te doen.
Ten eérste geven de banken niet
dê nominale waarde op dit
moment.
Ten tweede geeft Van der Tak u
wel de nominale waarde rente
en ten derde profiteert u van de
belastingvrije waardestijging van
uw aangekochte antiek.
Mocht u andere inlichtingen wil
len, dan is antiquair Van der Tak
gaarne bereid u die te geven.
PARUS (DPA). De Franse schrijfster Franpoise Sagan heeft in een vraaggesprek
met het Parijse blad Le Matin de leiding van het Filmfestival van Cannes beschuldigd
van bedrog. Zij verklaarde dat de onder haar voorzitterschap staande jury de Gouden
Palm (de eerste prijs van het festival) voor 1979 alleen aan de Duitse film „Die
Blechtrommel” van Volker Schlandorff wilde toekennen.
Maar volgens haar werd de jury door de leiding onder druk gezet tegens de
Amerikaanse film Apocalypse Now van Francis Coppola te onderscheiden, zodat
uiteindelijk de eerste prijs door de twee films moest worden gedeeld.
Twee meisjes van rond de twintig ont
moeten elkaar toevallig op de berm van
een Zwitserse autobaan. De een heeft
haar spoorkaartje verloren en blijkt geen
geld te hebben voor de thuisreis, reden
waarom ze gaat liften. De ander is tijde
lijk weggelopen van haar vriend die haar
irriteerde en geloofde dat een korte va
kantie haar goed zal doen. De beide meis
jes associëren zich en beginnen een zwerf
tocht zonder enig idee van richting of
einddoel. Het gevoel van vrijheid en avon
tuur en de wetenschap dat niemand weet
waar ze uithangen gaan bezit van hen
nemen en de eerste dagen worden in per
fecte zorgeloosheid en slechts bepaald
door willekeur en invallen doorgebracht.
Ze liften veel, stappen uit als ze een
vriéndelijke omgeving zien, slapen in het
hooi, wassen zich aan een van de vele
Zwitserse dorpsbronnen of baden in een
bergmeer. Als het beetje geld op is, bede
len ze met wisselend succes en nadat ze
van een politieman die hun een lift heeft
gegeven, de achteloos neergelegde revol
ver stelen, gebruiken ze op de meest on
handige manier het wapen om kracht bij
te zetten aan hun verzoeken om eten.
De zorgeloos begonnen tocht verliest
iets van haar attractie maar nu ze een
maal het avontuur begonnen zijn vrezen
ze zich niet meer te kunnen inpassen in de
dagelijkse sleur en het door voorschriften
geregelde bestaan. Ze hebben zich, zij het
nog op een vrij onschuldige manier, bui
ten de maatschappij geplaatst en het ont
gaat hun zelfs dat inmiddels kranten en
televisie zich gaan bemoeien met het won
derlijke tweetal dat dan hier, dan daar
opduikt en een gevaar oplevert omdat ze
gewapend zjjn.
Regisseur Tanner tekent dit langzame
verloederingsproces op een even aangrij
pende als aannemelijke manier en dat de
onvermijdelijke botsing van twee werel
den tot een tragedie moet leiden wordt
voor ieder acceptabel die zich twee uur
lang vol begrip bezig gehouden heeft met
de kantelende wereld van het drieste
sweetal.
Messidor is een verrukkelijke film om
naar te kijken. De intrige is origineel, de
karakters sympathiek en geestig, hun ab
surde logica aannemelijk en de gevarieer
de Zwitserse natuur is bij tijden adembe
nemend mooi gefilmd. De zoveelste
overwinning van de Zwitsers-(Franse)
film-samenwerking.
Movie Movie werd dit najaar tijdens de
Filmweek Arnhem vertoond en had daar
Koolhaas’ gegeven concentreert zich
rond het 25-jarig jubileum van Rein Slot
ter (Kees Brusse) als directeur van een
groot internationaal bedrijf. Een familie
bedrijf eigenlijk dat onder de oude Kees
een vriendelijke ontvangst, speciaal door
de aanwezigheid in de beide delen van de
film van acteur George C.Scott. In Movie
Movie parodieert regisseur Stanley Do
nen twee tot cliché verstarde genres in de
Amerikaanse film: de boksfilm Dynamite
Hands en dfe musical-showfilm Baxter’s
Beauties.
Nu is een parodie alleen effectief als
men zich bij het origineel verveeld heeft.
Maar beide genres stammen uit de derti
ger jaren en de huidige bezoeker die nooit
The Champ heeft gezien of The harder
they fall of Golddiggers 1933 komt een
beetje onwennig te zitten tegenover de
wonderlijke overdrijvingen en opge
schroefde actie waarmee Stanley Donen
de afstand tot het verleden probeert dui-
Barrevoetestraat 13-ïll
Haarlem tel. 023-313277
■naast Melgers drankenhandel-
