M. HOLLEMAN GERIDDERD
Bouw gezinsvervangend tehuis
alleen samen met woningbouw
Bosarbeid op Hoogergeest voor
vrijwilligers welkom verzetje
1
1
TS
DRIE MAANDEN KIBBOETS LIEP UIT TOT VIJF JAAR ISRAEL
BEROEP OP GEMEENSCHAPSZIN TEN VOLLE GEHONOREERD
COLLEGE WIJST OMWONENDEN OP SAMENHANG
OW
4
5
19 80
MAANDAG
14 JANUARI
IJMOND
r
k
int
Saamhorigheid
01
Studieboeken
Hartverwarmend
Hawaï
(Van een onzer verslaggevers)
IJMUIDEN. „Na een week in Nederland hadden wij er alweer
spijt van dat wij waren teruggekomen. Het klimaat, de woonomge
ving, kortom alles viel ons enorm tegen. Ik weet nu dan ook wel zeker
dat mijn toekomst niet in Nederland ligt, maar elders. Want hier zou ik
het absoluut niet uit kunnen houden.”
I
✓/J
v.
?el
;s
ats
len
jen.
ld”, zo
ind is
ie
itend
(Van een onzer verslaggevers)
155.00
30 uur
0 uur
:tie
5 die
et
olitiek
?eld
we
ties
uw
nen
nde
ar
its.
nde
ilzen
n in
ieste
15.90
45.85
60 00
180.70
233.00
0.80
half jaar alweer besloot om terug te gaan.
Hij kwam in dezelfde kibboets en werkte
VELSEN. De bouwplannen voor een
gezinsvervangend tehuis aan de Reigers
bossenlaan in IJmuiden-West zijn niet los
te zien van woningbouw (133 eengezins-
huizen) in dezelfde omgeving. B. en W.
van Velsen trachten door benadrukking
van het bovenstaande omwonenden te
bewegen tot intrekking van bun vorig
jaar november ingebrachte bezwaar
schrift tegen alleen de woningbouw aan
de Reigersbossenlaan. 485 omwonenden
stelden destijds met hun handtekening
onder een gemeenschappelijk bezwaar
schrift pogingen in het werk bebouwing
de knie.
In de tijd die overbleef pakte hij ook een
van mijn verblijf in de kibboets ben ik mij
bewust wat meer gaan richten op het
Hebreeuws zodat ik die taal een beetje
onder de knie had toen ik met mijn studie
tegen te gaan langs de weg die hiervoor
via de Wet op de Ruimtelijke Ordening
openstaat.
tenschappen voort te zetten. Hij heeft zich
al in laten schrijven voor het studiejaar
1980/81 en bij diverse instanties inlichtin
gen ingewonnen over de mogelijkheden
op het eilandenrijk voor buitenlandse stu
denten. De financiën behoeven daarbij
geen rol te spelen, zo is al gebleken.
„Doordat ik mijn kandidaats heb kan ik
zelfs mijn inkomen verdienen op Hawaï.
Er zijn onder meer mogelijkheden om aan
de universiteit research-werk te doen of
zelfs te doceren. En ik heb inmiddels
begrepen dat ook de huisvesting geen
problemen oplevert.”
Dit in schrille tegenstelling tot de situa
tie in Nederland. Richard kwam terug om
hier weer een tijdje te werken en te wo-
Wat eventueel na Hawaï komt, weten zij
zelf ook nog niet, al hebben zij voor die
tijd in ieder geval al één reisdoel op het
oog. Faioa, een van de vele eilanden van
Polynesië. Een minuscuul stipje op de
wereldkaart in de buurt van Nieuw-Zee-
land.
Directeur B. W. Beskers van de Velsen-
se plantsoenendienst spreekt van gemani
festeerde gemeenschapszin waarin dorps
raden, zegt hij, nogal eens te kort schieten.
„Te vaak wordt op de gemeentelijke
overheid gehakt en kritiek geleverd. Hier
ziet u hoe het ook kan. Zogezegd de goede
kant van de medaille”.
Zoiets schept een band. Dat zult u moeten
toegeven”.
nin
d tot
i
van
e
tegen
Eijk,
a van
n
het
EI
irt ook
i,
rde
i zijn
i de
’ens
Iers
;t
men
op
m
Een dichtbebost terrein van 7 hectare
moet in vijf zaterdagen ontdaan worden
van afvalhout. Takken, rijshout en twij
gen die tevoren door gemeentelijke plant-
soenwerkers op maat gezaagd „voor het
oprapen” zijn gelegd. In stukken ter leng
te van anderhalve meter worden de stam
metjes bijeengesleept. Opgetast in kavel-
tjes van grofgeschat een kubieke meter
gaat het zwaardere hout ’s middags weg
als brandstof voor de open haard. Voor
een „vriendenprijsje” van twintig gulden.
De helft van het bedrag dat de gemeente
normaliter voor eenzelfde hoeveelheid in
rekening brengt. Een forse besparing der
halve waarvoor een ochtendje slepen en
sjouwen in het winterse bos graag voor
hef wordt genomen. Om het geldelijke
voordeel is het de onbezoldigde bosarbei
ders echter niet alleen begonnen. Uitspra
ken als hierna genoteerd spreken wat dit
aangaat boekdelen: „Zo’n open vuur vreet
letterlijk hout. De haard gaat zo vaak aan
als je uit de voorraad bij huis kunt bijvul
len. Extra-aanvoer en dan voor deze civie
le prijs is voor mij dus mooi meegenomen.
Vergeet daarbij niet: best lekker dit beetje
lichaamsbeweging. Goed om wat af te
slanken. Je voelt je weer mens ook al is
het hier, wees eerlijk, best fris op deze tijd
van de dag.”.
In Beersheba bleek dat echter niet vol
doende. In drie maanden bleek Richard
zich wel het zogenoemde „straat-He-
breeuws” eigen te hebben gemaakt, een
soort van alledaagse omgangstaal. Om
Een hartverwarmend gezicht de zwoe
gende mannen op dit ongewoon vroege
uur in het winterse bos. Een tafereel waar
voor spaarzame voorbijgangers, veelal
met hond, toch wel even de pas inhouden.
Gewerkt wordt vrij dicht achter „het
hek” (met opschrift De Hoogergeest) aan
de Waterlandweg.
Auto’s onderhouden de verbinding met
het dorp dichtbij. Veel deelnemers samen
in één wagen. Voorzitter J. M. M. Dunsel
man van de Dorpsraad Driehuis zonder
stropdas en op laarzevoeten werkt vol
overgave mee. Stronken en stammetjes op
de schouders worden bijeengebracht op
de open plek waar de auto’s staan en ook
een gemeentelijke schaftwagen. Gebruikt
wordt die overigens niet op deze windstil-
Richard Wolterman even terug
met vrouw, kind en kandidaats
Strikt privé is in het langverwaarloosde
bos ook in actie te zien wethouder K. W.
Bijl. Op klompen, voor zich uit ademstoot-
jes als een witte walm in de vrieslucht.
Ook hij spreekt van „een puik ochtendje”
waarbij bijlen overigens veilig in de
schuur blijven. Gemeentelijke plantsoen-
werkers verrichtten vooraf het grove
werk waardoor de vrijwilligersploeg Het
bedje zaterdag min of meer gespreid
vond.
Het gebied De Hoogergeest waar onbezoldigde bosarbeiders zaterdag een opmerkelijke
activiteit aan de dag legden.
Vrijwilligerswerk buiten in het bos
waar de gemeente profijt van trekt? Is dat
expliciet de taak van een dorpsraad? Dun
selman: „Onze statuten noemen als taak
bevordering van de gemeenschapszin,
saamhorigheid binnen de dorpsgemeen
schap. Met een activiteit van dit kaliber zit
je daar bepaald niet ver naast. Gezellig
heid is hier een erg belangrijk aspect.
Dorpsgenoten zien elkaar in volle actie.
Israël viel het verblijf in Nederland zo tegen dat zij besloten medio 1980 weer te vertrekken.
Naar Hawaï dit maal.
„Toen onze dochter geboren werd”,
aldus Richard, „zochten wij een leuke
naam. Wij konden geen Hebreeuwse
naam vinden en zijn toen in een atlas gaan
zoeken. Daar kwamen wij de naam Faioa
tegen en onze dochter heet nu zo. Toen
ook hebben wij besloten om daar ooit een
keer met haar heen te gaan, wanneer zij
wat groter is.”
waarbij horizontale en verticale vlakken
bijna ongemerkt in elkaar overgaan. In
tegenstelling tot Escher, die de construc
ties vaak gebruikte in ingewikkelde in- en
exterieurs van gebouwen, verwerkt Ri
chard ze in eenvoudiger figuren. Inmid
dels is hij ook in Haarlem en de IJmond
aan de slag onder meer met bibliothe
ken en wat galeries om zijn tekeningen
te exposeren.
Als alles verder volgens plan verloopt
vertrekken Richard Wolterman, zijn
vrouw en zijn dochter mëdio 1980 naar
Hawaï om daar de studie in gedragswe-
Nadrukkelijk werd daarin gesteld dat
niet het gezinsvervangend tehuis maar de
rondom voorgestelde woningbouw bij hen
op bezwaren stuit. In de brief die vorige
week door B. en W. aan de onderteke
naars is gericht wordt gewezen op de
absoluut noodzakelijke koppeling van te
huis en omliggende bebouwing. Het mi
nisterie van CRM, financier van het eerste
projekt, houdt vast aan woningbouw
rondom. Een gezinsvervangend tehuis
le winterochend. Voor leeftocht zorgen in
bontjas gehulde vrouwen. Koffie en klef-
fige vetten oliebollen, overgehouden in de
diepvries. Voor de mannen die er vanmor
gen zo dapper tegenaan gaan. Ze komen
er graag voor te voorschijn uit het moei
lijk begaanbare bos waar het dunne hout
in forse stapels wordt bijeengebracht en
vervolgens verbrand onder deskundig
toezicht van „echte” plantsoenwerkers.
dient een levend onderdeel te vormen van
een woonwijk. Situering temidden van
bebouwing is daarvoor een eerste vereis
te, zo wordt gesteld. De ondertekenaars
van het bezwaarschrift tegen alleen de
woningbouw wordt nadrukkelijk gewe
zen op de consequenties. Als de woning
bouw niet doorgaat kan ook het gezinsver
vangend tehuis wel worden vergeten.
Voor degenen die na lezing van de ge
meentelijke brief toch bij hun afwijzing
blijven wordt op 17 januari een hoorzit
ting gehouden in het buurtcentrum Zee
wijk aan de Dennekoplaan. Hen wordt
hier gelegenheid geboden de ingebrachte
bezwaren nog eens mondeling toe te lich
ten. Deze bijeenkomst begint om acht uur.
nen. Zowel het een als het ander is tot
dusverre onhaalbaar gebleken; werk is
niet voorhanden en door het terkot aan
woningen zijn de Woltermans gedwongen
beurtelings bij zijn en haar ouders te
logeren. Ook deze problemen hebben een
belangrijke rol gespeeld bij de overwegin
gen die geleid hebben tot het besluit weer
zo spoedig mogelijk te vertrekken. De
keus viel op Hawaï, gewoon omdat het
trekt. Richard: „Ik wilde graag een tijdje
in Amerika studeren en ik heb een univer
siteit uitgezocht in een omgeving die ons
het meest aanstond. Een aangename
woonomgeving is voor ons namelijk erg
belangrijk. Zodoende kwamen wij op Ha
waï”, aldus Richard.
(Van een onzer verslaggevers)
VELSEN. Hoe houd ik de open haard
brandend, hoe kom ik af van dat hinder
lijke buikje? Levensvragen voor de wel-
vaartsmens die wel heel ver af liggen van
nijpende tekorten of werkelijke „strijd
om het bestaan”. Zwoegend en zwetend
werd daarin zaterdag in het bos Hooger
geest bij Driehuis tegemoet gekomen. Op
uitnodiging van de Dorpsraad Driehuis
leverde hier een vrijwilligersploeg van
vijftien volwassen kerels vanaf tien uur
’s ochtends een bijdrage aan een noodza
kelijke uitdunning van dit verwaarloos
de boscomplex dat vorig jaar in gemeen-
tehanden kwam.
periode van negen maanden was bij Ri
chard het idee gerijpt om in Israel ge
dragswetenschappen te gaan studeren en
had hij zich ingeschreven aan de universi
teit van Beersheba in het zuiden van
Israel.
Dat bracht wel enige taalproblemen met
zich mee, omdat de colleges aan de Israeli-
De viering van het bedrijfs-
jubileium ”50 jaar Holleman
Zonen BV” kreeg vrijdag in
het zuidelijk koetshuis op
Beeckestijn een extra feeste
lijk tintje door toekenning van
een koninklijke onderschei
ding aan directeur M. Holle
man van dit aannemingsbe
drijf. Uit handen van burge
meester P. J. Molendijk van
Velsen ontving hij de versier
selen behorend bij de onder
scheiding Ridder in de Orde
van Oranje-Nassau hem toege
kend wegens zijn verdiensten
voor het monumentenbehoud
en ook op het organisatorische
vlak.
De heer M. Holleman, 43 jaar
aan één stuk aan het jubile
rende bedrijf verbonden, zat
tussen 1964 en 1977 in het be
stuur van de aannemersvere-
niging Velsen en de afdeling
Beverwijk en Omstreken van
de A.V.B.O., een prijsregelen-
de organisatie ten behoeve
van aannemingen. Vanaf 1975
tot heden toe is hij bestuurslid
van de N.V.O.B. afdeling IJ
mond, een belangenorganisa
tie van bouwondernemers. De
werkzaamheden voor zijn in
Santpoort gevestigde bedrijf
werden tussen 1966 en 1978 bo
vendien gecombineerd met de
functie van ouder ling/kerk
voogd bij de plaatselijke her
vormde gemeente. Het bedrijf
„Holleman Zonen BV” is op
het punt van restauraties in en
buiten Noord-Holland een ge
vestigde naam. Reden waarom
toekenning van de koninklijke
onderscheiding door de Rijks-
commissie voor de Monumen
tenzorg ten volle werd onder
steund.
breeuws was een wat gedegener kennis
van de taal nodig. In de beginperiode
Badmeester leerc*e hij van de colleges in gedragswe
tenschappen voornamelijk Hebreeuws, de
Het verblijf in de kibboets was echter kennis op zijn vakgebied haalde hij uit de
dermate goed bevallen dat Richard na een Engelstalige studieboeken van de univer
siteitsbibliotheek. De studie leed daar ech
ter niet onder, integendeel. Al in januari
er die tweede periode negen maanden als had hij alle stof, die was gepland voor het
badmeester in het zwembad van de neder- eerste jaar dat liep tot en met juni, onder
zetting. Daar leerde hij ook zijn vrouw
Mathilde kennen, eveneens een vrijwillig
ster uit het Gelderse Ede. In die tweede oude hobby weer op, het tekenen. En met
succes. Er bleek veel belangstelling te
bestaan voor zijn werk, dat duidelijke
invloeden vertoont van de graficus
Escher; uiteindelijk werd aan zijn teke
ningen zelfs een expositie gewijd. Evenals
in het werk van de beroemde graficus
zitten in de tekeningen van Richard Wol
terman veel onmogelijke constructies
Een van de tekeningen die Richard Wolterman maakte nadat hij in Israël zijn oude hobby Richard Wolterman, zijn vrouw Mathilde en hun dochtertje Faioa. Na hun terugkeer uit
tekenen weer had opgepakt.
In september 1974 ging Richard Wolter- sche universiteiten in het Hebreeuws wor-
man uit IJmuiden voor een periode van den gegeven, een taal die Richard nauwe-
drie maanden naar Israel om in een kib- lijks machtig was. „Ik zat alles bij elkaar
boets te werken als vrijwilliger. Ruim zo’n anderhalf jaar in Israel, maar had
vijf jaar later, in oktober 1979, was hij bijna geen kennis van het Hebreeuws op
weer terug, cum laude geslaagd voor zijn gedaan”, aldus Richard. „In de meeste
kandidaatsexamen gedragswetenschap- kibboetsen, en ook in die waar ik verbleef,
pen aan de universiteit van Beersheba in bestaat een groot deel van de bevolking
het zuiden van Israel. Maar niet voor uit vrijwilligers uit Nederland en Engels-
lang, inmiddels heeft hij zich al in laten talige landen. Met die mensen zoek je als
schrijven aan de universiteit van Hawaï gevolg van de taalbarrière met het He-
om daar verder te studeren voor zijn breeuws het makkelijkst contact. Je
doctoraal examen. spreekt dan vrijwel doorlopend Neder
lands en Engels, aan de landstaal kom je
Die ontwikkeling had hijzelf allerminst nauwelijks toe. De laatste drie maanden
voorzien toen hij wegging. „Het was echt
de bedoeling er een jaartje tussenuit te
gaan. Ik had net zes jaar atheneum achter
de rug en was de schoolbanken even zat.
Daarom had ik mij ook als vrijwilliger begon,
opgegeven om voor drie maanden naar
een kibboets te gaan. Ik kwam toen te
recht in een nederzetting in het noorden
van Israel, vlakbij de grenzen met Liba
non en Syrië. Ik ben er toen negen maan
den blijven hangen en heb die periode
voornamelijk op het land gewerkt; avoca
do’s plukken en helpen bij de irrigatie en
de bemesting. Na die negen maanden ben colleges te kunnen volgen" in het He-
ik weer terug gegaan naar Nederland.” - -J-
