I
DAMIATE WINTERW ANDEUNG WEER GROOT SUCCES
Fleurige sliert fluitend
de paden op en de lanen in
Doping
X
Bi
n
■*-
“Af
i
8
mt'
I
B
R
i
Ij
*0
v rl
I Hi
A
Zft -
9
MAANDAG 11
FEBRUARI
1980
M
1
i.
tw
I
N>:-
I
-
ENS
IDEN
7
1
x.i
f
-
LM
m on
poedii
romen
k.
®I|
HU
sa
V
St
-
O
1 'W s?
tC. -MM.-
-IB
- -
W:.
.M
Ms
V
■ir De welverdiende kop erwtensoep.
A
V.
i
1
Z X-
s
v:
x’Rv.v
■X^a:
Fluitend de paden op, de lanen in.
Het wandelen over het strand viel de meesten niet mee. Het zand was te rul.
I
De route van de wintenvandeling voerde onder meer langs de ruïne van Brederode
•ff.
LEEN VAN BERGEIJK
BI
i
an
irman
dse
ieke
iren
iërs,
dere
i en
i de
jrig
le
leeft,
am
ter,
sl als
lijna
n
berg De Zanderij. Daar werden ook de
welverdiende medailles uitgereikt. Wel
verdiend door bijvoorbeeld de twee
vriendinnen José van Eerden en Irene
van Wees uit Haarlem. De twee 16-jarige
meisjes hadden de „dertig van Kenne-
merland” in een supersnel tempo afge
legd. Om kwart voor tien waren ze ver
trokken en om half twee wandelden ze
ran
ind
>or
Ita,
lid.
ten
is
im-
het terrein voor de jeugdherberg op. Met
een nog rood gezicht van de inspannin
gen bekende lezne, dat ze „wel een stuk
hardgelopen” hadden. Maar dat is ten
slotte niet verboden bij de winterwande
ling.
Op bijgaande foto’s, gemaakt door
Paul Vreeken, krijgt u een indruk van de
zevende Damiate Winterwandeling.
W'
Bloemen voor de volhouders.
1
in
et,
en
de
de
se
J
.v. -. -Ax-x. A..v.w<.
;aWoteS-:-.-.
T
(Van een onzer verslaggevers)
Het blijft elk jaar weer een vrolijk
gezicht. Al die oranje, gele, groene
en blauwe jacks, dassen en mutsen
van de deelnemers aan de Damiate
Winterwandeling. Al die wapperen
de haren, die dapper voortstappen
de benen. Heerlijk weer en een stra
lende zon hebben er gisteren voor
gezorgd dat de dertig kilometer lan
ge wandeltocht helemaal een groot
succes werd. Eventjes had het er
’s ochtends naar uitgezien dat de
wandelaars het zonder zonnetje
moesten stellen, maar rond half
twaalf kwam hij dan toch te voor
schijn en gaf extra fleur aan het
evenement.
Ruim 1350 wandelaars meldden zich
gisterochtend bij het NS-stationnetje in
Overveen. Een recordaantal in het ze
venjarig bestaan van de winterwande
ling. Er waren veel kleine groepjes,
maar ook mensen die hadden besloten
de tocht in hun eentje te volbrengen.
„Dat doe ik liever”, zei solist Klaas Rei-
mes uit Beverwijk. „Met zo’n wandeling
zet ik m’n verstand op nul en m’n blik op
oneindig. Zo kom ik tot rust”.
De route, die organisator Henk Hors
man had uitgestippeld, voerde de lange
sliert winterwandelaars vele kilometers
langs de Noordzee. Bij Bloemendaal aan
Zee gingen de deelnemers het strand op
en liepen zo over het zware rulle zand
naar de Zuidpier bij IJmuiden. Dat ging
een een prima sfeer. Uit volle borst wer
den liederen als „Ik ben Alie van de
wegenwacht” gezongen. Speciaal ver
vaardigde bordjes wezen vanaf de Zuid
pier de weg naar de stop in de Heeren-
duinen. Daar stonden op de grote par
keerplaats de broodjes (3000!) en de was
tobbes met erwtensoep klaar. „Die bord
jes hadden ze niet neer hoeven zetten. Ik
kon de soep zo al ruiken”, merkte wan
delaar Cok Koehorst, slurpend aan zijn
soep, op. Hij was er aan toe.
Ook Cor Webbe (16 jaar), Co Pekel (20)
en Adrie Oudendijk waren dat. Het drie
tal was al om kwart over negen vertrok
ken en arriveerde als eerste op de rust
plaats. Ze hadden haast. „We willen van
middag nog naar Haarlem-Ajax”, vertel
den ze.
Op het parkeerterrein in de Heeren-
duinen werd ook een handjevol blaren
behandeld. Mevrouw Hartog uit IJmui
den was een van de slachtoffers: een
kanjer van een blaar had zij op haar hiel.
Het rulle zand had haar de das omge
daan, luidde haar verklaring.
Vermoeidheid ging enkele wandelaars
de tweede helft van de tocht een beetje
parten spelen. „Dat komt omdat je hebt
gezeten”, zo verklaarde velen dit ver
schijnsel. De 7-jarige Marco Gram uit
Haarlem, de jongste wandelaar, kon het
A
•F Doodmoe was de 7-jarige Marco Gram
Hij werd zo nu en dan op de schouders
gehesen, wat de wandeling er voor zijn
begeleider niet gemakkelijker op maakte.
allemaal niet meer bijbenen. Zo nu en
dan werd hij met een beteuterd gezichtje
op de sterke schouders van zijn begelei
ders meegesjouwd.
Via IJmuiden en Driehuis liepen de
wandelaars, fluitend de paden op, de
lanen in, richting Overveen. Daar wer
den ze met warme chocolademelk opge
vangen op het pleintje voor jeugdher-
Veel wandelaars hadden hun viervoeter
meegenomen. Kon die tenminste lekker
rennen. Maar dertig kilometer is niet voor
alle honden een lolletje. Voor deze teckel in
elk geval niet, hij mocht rusten van zijn
bazin.
José van Eerden (links) en Irene van
Wees tonen trots hun medaille. Ze hadden
de wandeling in een fiks tempo afgelegd.
1H 'te X-i*» W" jKfc flH
Uit grote wastobbes schepte Henk Horstman de hon
derden bakjes erwtensoep.
Lz
Het is maar goed dat na afloop van
de winterwandeling geen groot
scheepse dopingcontrole gehouden
is, want ik zou beslist door de mand
zijn gevallen en mijn medaille weer
hebben kunnen inleveren. Niet zo
zeer dat ik hoopte door het innemen
van stimulerende middelen een bete
re prestatie te leveren. Integendeel
bijna. Ik hoopte dat anti-griep-poe-
ders, koortswerende middelen en
kwalijke dampen tegen de verkoud
heid mij toch nog in staat zouden
stellen de „dertig van Kennemer-
land” uit te lopen. Dat ik toch nog
aan de start verscheen, heb ik denk
ik wel aan die door Koning Klant
afgeraden pillen en poeders te dan
ken. Toen ik er op ging letten ontdek
te ik dat er meer wandelaars waren,
die gebruik maakten van het een of
ander oppepmiddel. Wat bijvoor
beeld te denken van een klokkend
geluid uit de zakken van een mij
passerend groepje? Ook dat snoepje,
dat altijd door de organisatoren
wordt uitgereikt vertrouw ik niet. Ik
heb het niet zelf genuttigd omdat ik
bang was dat het samengaan van
zoveel middelen misschien een bio
nisch effect zou kunnen veroorza
ken. Ik heb het gisteravond aan een
van mijn huisgenoten gegeven en
daarna van achter een krant de ef
fecten bestudeerd. Ik zal er nu niet
verder op ingaan maar die snoepjes
zijn op z’n minst verdacht. Met of
zonder het eten van de snoepjes be
reikte het kleurige lint van wande
laars ook gisteren weer de finish.
Lichtvoetig, moeilijk lopend, sprin
tend of struikelend. De veteranen
draaiden gewoontegetrouw al naar
de bijgebouwen van restaurant
Roozendaal, maar de slimme jon
gens van de organisatie hadden de
finish honderd meter verlegd, waar
warme chocolademelk en een medail
le de beloning waren van een ge
slaagde wandeltocht.
t-
r
Aan het einde van de Zeeweg sloegen de wandelaars
af. Daar ging het via het strand en de duinen verder
richting IJmuiden.
8.
...v.< X**-
ï--;
As
Co Pekel, Cor Webbe en Adrie Oudendijk (v.l.n.r.) kwamen het eerst bij de stop aan.
Ze hadden haast.
s X A
■>Xr-
.„A's*.
A
’w VB
'5?’
Z'
