geslaagd festival
Westfries Mannenkoor
is al gelegd
Tot leven gewekte wassen
beelden in George Sand
Muzikale avant-garde
wekt leuke reacties
Afwisselend concert
De kiel voor een
r
voor
Kitty Courbois uiterlijk geloofwaardig bij Baal
Biënnale
Chinezen op
traditionele
Recordprijs
doek van Turner
Vocaal programma heeft nostalgisch tintje
Initiatiefnemer
'4
Persiflage
KUNST
1980
13
VRIJDAG 30 MEI
PROGRAMMA
Duo Fusion Modérne op Heemsteeds galerieconcert
GEMOEDELIJKE OPENINGSREVUE ROND JANGO EDWARDS
AMSTERDAM Voor de Mo-
kummer van beneden het IJ is
Amsterdam-Noord zoveel als een
vergeten, ingeslapen stadsdeel.
Als het aan hem ligt, verhuist hij
om wille van een beter onderdak
nog liever naar de Bijlmermeer,
die dank zij zijn metro meer heeft
van een buitenwijk van een we
reldstad dan Noord, waar de pe-
tro-chemische industrie in stilte
haar werk doet, waar de bedrij
vigheid van de scheepsbouw met
het stilleggen van de Amsterdam
se Droogdok Maatschappij op 1
mei jl. tot het verleden behoort en
thans symptomatisch is voor het
gehele stadsdeel. Als het even
kan, wordt het boven-IJse daar
om dan ook gemeden.
Niet voor niets zong het Am
sterdamse groepje Drukwerk vo
rig jaar nog: „Ik verveel me zo in
Amsterdam-Noord”.
AMSTERDAM. Voor het mu
ziektheaterstuk George Sand be
speelt toneelgroep Baal in een
van de hallen van de ADM-werf
een vierkant podium, met vleu
gels op de vier punten. Achteraan
is een binnentoneeltje waarop
een pop voorstellende George
Sand aan haar schrijftafel. Hoog
daarboven een balustrade waar
op bij aanvang de personages uit
het stuk staan, als in een beelden
galerij, compleet met naam
bordjes.
•k JANGO EDWARDS
Ik
Bi
water
Stads
en 88
Zondag 1 juni
BINNEN: 15 uur: Pistol Theatem, Fanfare
haar eerste huwelijk, maar waarschijnlijk
het kind van een jeugdvriend.
Kitty Courbois, voor wie George Sand
speciaal geschreven is, is uiterlijk een
geloofwaardige Sand. Door het schemati
sche karakter van piepkleine scènetjes,
die als los zand aan elkaar hangen, krijgt
ze echter geen enkele kans om haar figuur
op te bouwen. Dat geldt ook voor de
andere acteurs. Niet dat een stuk persé
een verhaal moet hebben, maar het moet
wel iets doen met de globale ideeën die je
al over een onderwerp hebt. Wat er nu te
zien is lijkt op een ontmoeting van tot
leven gewekte wassen beelden, die alle
maal maar één kunstje kunnen, wat nog
interessant kon zijn als het met macabere
fantasie was doorgevoerd, maar dat is ook
niet het geval.
Het laatste deel heeft een wat ander
karakter. Het bestaat voornamelijk uit
een dialoog tussen Sand en Flaubert, bei
den aan het eind van hun leven. Na een
scène rond een marmeren doodskist (be
doeld als vooruitblik op Sand’s dood?)
geven Sand en Flaubert hun respectieve
lijke levensvisies, die echter nauwelijks te
volgen noch interessant zijn, omdat het
voorafgaande deel ze niet heeft voorbe
reid. En hoe knap het ook is dat de acteurs
hier bijzonder moeilijke muziek zingen,
een tweespraak over man, vrouw en maat
schappij op muziek klinkt belachelijk, ze
ker waar de klemtoon niet klopt en bé-
schaving wordt gezongen.
Over de muziek kan ik niet oordelen,
zeker niet na maar één keer horen. Duide
lijk was in ieder geval dat Andriessen zich
er niet met gemakkelijke klanken vanaf
heeft gemaakt. Hij werkt veel met losse
toonreeksen, die in dit geval, met vier
vleugels, van de ene naar de andere hoek
Maar nadat Jango, die zes jaar geleden
een van de initiatiefnemers van het festi
val was, aan zijn ongeloof dat dit foolsge-
beuren thans tot de bovenvermelde afme
tingen is uitgegroeid, lucht heeft gegeven,
komt inderdaad 'in de immens grote mon
tagehal een kaleidoscopische avond op
gang. Zelf heeft Edwards, die met een
vijfmans band en een viertal dansers ope
reert, niet de minste moeite om de honder
den bezoekers op hun gemak te stellen.
Zijn mimische vermogen om volslagen
kolderieke teksten uit te beelden, werkt
daarbij sterker dan de muzikale kant van
zijn Roadshow, waarvan de power te ge
ring is om echt een eenheid tussen muziek
en theater te kunnen opbouwen.
Geïmproviseerd bewegingstheater van
een fijne, misschien wat al te symbolische
schnitt, krijgen we vervolgens voorge
schoteld van de groep van de Japanner
Shusako, die de moeite neemt om zijn
voorstellingen in of aan te passen aan het
decor waarin hij optreedt. Onverwachte,
engelachtige verschijningen opzij van een
na verloop van tijd ademloos toekijkend
publiek, met als hoogtepunt een vogel
man, die zich bovenop de nog aanwezige
montagekraan op zo’n 30 meter hoogte
boven de grond opstelt, hebben beslist een
fantastische uitwerking.
Na een tweede, veel mindere act, is het
de beurt aan een van de oudste Engelse
fools-groepen, het Footsbarn Theatre, dat
Een omstandigheid die je geborneerd
genoeg zou kunnen maken om zelfs het
sprookje van de kleren van de keizer aan
het publiek te vertellen. Maar, al komt
dergelijke grappenmakerij ook in de mu
ziekwereld voor, daartoe verlaagt het duo
Fusion Moderne zich niet. Dat zou trou
wens niet eens mogelijk zijn, aangezien
het hier gaat om twee persoonlijkheden,
die vol overtuiging een idee dienen. Het is
ook eigenlijk heel begrijpelijk dat dit -
vanuit een houding van zich afzetten te
gen onze min of meer fossiele concert-
praktijk die in zijn museale functie vaak
niet verder reikt dan het afdraaien van
een verroest ijzeren repertoire - bij hen
duidelijk vol hartstocht gebeurt.
Zo kan men Harry Sparnaay in opper
ste exaltatie de grilligste toeter- en tufge-
Na enkele door veel rumoer gekenmerk
te tentoonstellingen betekent deze 39ste
expositie een terugkeer tot de traditie.
„De Biënnale is een ontmoeting en geen
conflict. Wij willen de crisis overwinnen
en een brug slaan tussen gisteren en mor-
VENETIÉ (DPA). Voor het eerst ne
men Chinese kunstenaars deel aan de
Biënnale van Venetië die zondag wordt
geopend en tot 28 september te zien is. De
Russen laten voor de tweede keer verstek
gaan.
Concert van hedendaagse muziek door het duo Fusion Moderne bestaande uit
Harry Sparnaay, basklarinet en Polo de Haas, piano. Programma: Kucera, Satie,
Denyer, Logothetis, Straeser, Gehlhaar, Schat, Bruynel. Galerie Dè Bleeker
Heemstede, 29 mei 1980.
FILM: 20 uur: experimenteel programma
van Klaus Telscher. 22 uur: cinema Moniek
Toebosch.
gen”, zo omschrijft de leider van de kunst-
afdeling, Luigi Carluccio, de opzet. Het
thema van de voornaamste expositie is De
kunst in de jaren ’70. Verder is er een
van Vaclav Kucera en in Fusion van Anes-
tis Logothetis - niet eens zo direct veron
derstellen.
Evenmin als in Sparnaays solistische
bijdrage in A book of songs van Frank
Denyer: tegen een door de bandrecorder
voortgebrachte bourbontoon aangeschre
ven basklarinetpartij, waarin het medita
tieve element ook duidelijk op de voor
grond trad. Enigzins op de manier zoals ik
herders op Kreta hoorde musiceren. Maar
dan nu uiteraard quasi primitief.
Hier was ook de aandacht van het pu
bliek groter dan tijdens de uitvoering van
andere composities, waar nog weleens
enige onrust bij de toehoorders kon wor
den bespeurd. Omdat het concert an sich
nog altijd iets heiligs of officieels heeft,
werd de stilte vaak met een enigszins
gefrustreerd lachen doorbroken. Grappig
om te zien hoe sommige mensen toch iets
willen ophouden door hun lachen kram
pachtig terug te brengen tot een enkele
schok van hun lijf en een rood hoofd.
Nog leuker om mee te maken hoe de ene
concertbezoeker na afloop van een stuif,
de andere op bedekt agressieve toon op de
kwaliteit of schoonheid van het juist gebo-
dene gaat wijzen. Een vorm van intimida
tie die geheid succes heeft. Bij tegen
spraak zou je misschien weleens vod
onartistiek of, erger nog misschien, vod
een ouwe sok kunnen doorgaan.
JOHAN VAN KEMPEN.
Tenslotte volgden nog drie korte wer
ken: Otche Nasch (Onze Vader) van A.
Gawansky, a cappella in het Russisch
gezongen en door een eigen baritonsolist
sonoor en met religieuze bewogenheid
vertolkt; Dana, Dana een Hongaars dans
lied van Lajos Bardos, karakteristieke
puntig-ritmische volksmuziek met solo
zang van weer een andere bariton.
Het concert werd besloten met O Pepita,
O Pepita van Adolf Muller, een komische
serenade met pianobegeleiding. Dit koste
lijke stukje, dat begrijpelijk gebis
seerd moest worden, bracht de toehoor
ders op levendige wijze een voorbije maar
gewaardeerde periode van de Nederland
se mannenkoorzang in herinnering.
P. ZWAANSWIJK
In totaal nemen kunstenaars uit 33 lan
den, waaronder Nederland, aan de mani
festatie deel. De Nederlandse inzending
bestaat uit oud en nieuw werk van Ger
van Elk. Voorts wordt een overzicht gege
ven van het Nederlandse kunstbeleid in
de jaren '70.
Concert door het Westfiries Mannen
koor uit Wognum onder leiding van
André Kaart. Programma: werken van
Philip Loots, Schubert, Bruckner, Jos
de Klerk, Daan Manneke, A. Gawans
ky, Lajos Bardos en Adols Müller.
Haarlem, Concertgebouw, 29 mei 1980.
Jango Edwards, fool van het eerste uur
en een unieke theaterpersoonlijkheid, was
gisteravond de gastheer tijdens de ope-
ningsrevue, die in zekere zin een staal
kaart moest bieden van wat er tijdens dit
evenement allemaal te beleven is. In zeke
re zin, want het aandeel van, laten we
zeggen, het serieuze theater, in de vorm
van Baal of het Poolse Theatr Stu, kan je
natuurlijk niet even in een korte act laten
zien.
VONDELPARK: 14 uur: Alberto Vidal. 15
uur: Jango Edwards. 16 uur: muziek.
X*
k»
miug met du onalledaagse podiumverrich-
tingen getuigde.
Uit het solospel van de pianist in Saties
muzikale beschrijvingen van een zeekom-
kommer en andere bijzondere waterdie
ren, kon men overigens opmaken dat het
komische element in deze muziekmakerij
(„muzikale humor die nog steeds actueel
is en die aansluit bij de avant-garde” - om
het met de toelichtende woorden van Har
ry Sparnaay te zeggen), dat dit element
daarin zeker met wordt geschuwd. Ook al
zou je dat vanwege de ernst waarmee een
soort spastische acrobatuur in bepaalde
passages wordt bedreven - zoals in aan het
duo opgedragen composities als Invariant
luiden uit zijn basklarinet zien drukken.
En Polo de Haas, als was hij een cimba-
lon-bespeler, de pianao met stokjes zien
bewerken, na eerst eens te hebben laten
merken waar zo ongeveer de grenzen van
het jbrte-spel op een moderne vleugel
liggen. En dat alles terwijl een hybridisch
geluidsdecor via een bandopname de sti
mulerende factor bij deze handelingen
vormt.
NEW YORK (AP). Een schilderij van
de 19de-eeuwse Engelse schilder J. M. W. -
Turner is donderdag op een veiling in
New York voor de recordprijs van 6,4
miljoen dollar (bijna 13 miljoen gulden
verkocht.
Het schilderij, Juliet en haar verpleeg
ster, werd verkocht door Flora Whitney
Miller, de erevoorzitter van het Whitney
Museum voor Amerikaanse kunst in New
York. Een deel van de opbrengst komt ten
goede aan het museum.
De anonieme koper werd vertegenwoor
digd door een niet-geïdentificeerde han
delaar op de veiling in Sotheby Parke
Bernet. Het bieden begon bij 500.000 dol
lar en steeg snel. Bij vier miljoen was er
een hoorbare uitroep van verbazing onder
het publiek en bij ieder bod daarna was er
rumoer in de zaal.
Stanley Seeger die per telefoon vanuit
Londen bood, hield bij 6,3 miljoen dollar
op. Het oude record voor een schilderij
was 5,544.000 dollar, in 1977 betaald voor
Portret van Juan de Pareja van Velas
quez.
met uitgekiende timing, een droog-komi-
sche speaker en fanfare-achtige muziek
de oude verwisselingstruc met een magi
sche doos leuk weet uit te voeren. De act
mondt uit in een onderling schijngevecht,
dat knap in slow-motion wordt uitge
speeld.
De act, waarmee de Amerikaanse fools-
groep Pidgeon Drop op haar beurt naar
voren treedt, is in vergelijking daarmee
veel verbaler en wat te langdradig om als
commentaar op hedendaags terrorisme
erg komisch te zijn.
BUITEN: 14 uur: Amsterdams Vuilharmo-
nies Orkest. 15 uur: Air Design. 16 uur: Alber
to Vidal, I.O.U.. 17 uur: Sheer Madness, Onk
Theater Overal. 19 uur: Fanfare St. Juttemis.
19.45 uur: Flup Ju Bedrijf. 20 uur: Beeldend
Theater. 22 uur: Guido Lauwaert, Dogtroep.
Met de komst van het vijfde Festival of
Fools naar het uiterlijk nog volledige com
plex van de Amsterdamse Droogdok
Maatschappij aan de Meeuwenlaan, bloeit
Noord in ieder geval voor de duur van de
komende twee weken even op. Maar ook
daarna tekent zich een verandering af. Op
het immense industrieterrein van de voor
malige scheepswerf zullen huizen en een
winkelcentrum verrijzen om zo de stads
wijk aan het IJ nieuw leven in te blazen.
Fools, letterlijk de dwazen in de theater
wereld, maken dus twee weken lang thea
ter, muziek, dans en filmvoorstellingen op
de puinhopen van een ingezakte onderne
ming. Koortsachtig werkt de organisatie,
waarin de krachten van de drie hoofdste
delijke theaters Shaffy, De Melkweg en
Paradiso verenigd zijn, aan een interna
tionaal gebeuren, dat zeker op het gebied
van het marginale theater zijn gelijke niet
kent.
Ook al omdat het Festival of Fools dit
jaar samenvalt met de zesde editie van het
Théatre des Nations een internationaal
samenwerkingsverband waarbinnen
avant-gardegroepen zich op een interna
tionaal podium kunnen presenteren
kan er sprake zijn van een aanbod van
zo’n 70 theatergroepen uit binnen- en bui
tenland, terwijl verder het film- en mu
ziekprogramma zo is opgezet, dat het fes
tival zich terecht een alternatief voor het
Holland Festival kan wanen.
St. Juttemis, Poppentejater Otto van der Mie-
den, Stage Space Theatre Cooperative. 17 uur:
Hare Majesteit. 19.30 uur: Toneelgroep Baal.
20 uur: Katie Duck en groep, Studio K, Beel
dend Theater. 20.30 uur: Franz Josef Bogner.
Cartoon Theaterradeis, El Hakawati. 20.45
uur: Bewegingsgroep Bart Stuyf. 21 uur: Loek
Dikker Oktet, Onafhankelijk Toneel. Foots
barn Theatre. 22 uur: Benito Gutmacher, Hau
ser Orkater. 22.30 uur: Gerogo Peugot, Ethe
risch Strijkersensemble Parisiana. Rasho-
mon. 23 uur: Sharon Landau. 24 uur: Bam
Jam. Theaterstu, Bogners Workshop. 0.30 uur:
John Schuursma, Kaslux.
Zo was dit allemaal mee te maken in het
gezellige gehoorzaaltje van de aan de
Heemsteedse Bleekersvaart gelegen gale
rie De Bleeker, waar het publiek steecL;
met een warm applaus van zijn instem-
Entr’acts, en een tweede optreden van
Jango Edwards, gaan daarna vooraf aan
een heerlijke persiflage over het soort
nachtclubperformance waarbij twee inge-
oliede mannenlijven atletische toeren uit
halen met nauwelijks verhulde bijbedoe
lingen.
Het hoogtepunt van de openingsrevue
valt evenwel daarna in de finale van het
gebeuren waar te nemen. De mime waar
mee Johnny Melville de ondergang van
een rockband voor elk groepslid in fases
uitbeeldt, is zeer doordacht in zijn uitwer
king. Deze acteur begrijpt hoe je door
telkens de verschillende karakters even
aan te zetten, in korte, haast via animatie
techniek opgeroepen scènes, een zinnig
verhaal in elkaar kunt steken, waarmee
de clichés van een band feilloos kunnen
worden doorgeprikt op een ludieke wijze.
Dat Edwards en zijn Roadshow aan het
slot het vermaakkarakter van het festival
onderstrepen, doet niet zoveel meer aan
de genoeglijke, sfeervolle, maar in zijn
doorsnee niet al te bijster hoogstaande
„revue” af. De afzonderlijke shows en
voorstellingen, die elke dag (met uitzonde
ring van maandag 2 juni) tot en met 17
juni plaatsgrijpen op het ADM-terrein,
zullen beslist meer kwaliteit bieden, maar
met de opening is op het opgepepte indu
strieterrein in ieder geval de kiel gelegd
voor een geslaagd festival.
JOHN OOMKES
Van de veelzijdige Haarlemse toonkun
stenaar Jos de Klerk kwam diens Rondeel
voor mannenkoor en fluit tot uitvoering,
bekend geworden onder de naam „De
fluit van Pan” met als soliste de Haar
lemse fluitiste Renée Hesmerg. Zij om
rankte met dartele tonenreeksen de man
nenzang, waarbij de muzikale spanning
voortreffelijk gehandhaafd bleef. Mede
door de zangerige fluitsolo verwierf deze
compositie veel bijval. Het beginsel van de
welluidendheid moest wijken voor de dra
matisch gesproken weeklacht in Les
plaintes de Job, een lamento dat deel
uitmaakt van een grote compositie over
de oud-testamentische figuur Job, van de
hand van Daan Manneke. Het betrof hier
een eerste uitvoering. Het lamento, een
spreekgezang met synagogaal karakter,
begeleid door twee pauken en twee bon
go’s, bespeeld door drie prille slagwerk-
leerlingen van de Beverwijkse Muziek
school, maakte veel indruk door de be
klemmende werking die ervan uitging,
maar deed tevens het verlangen opkomen
dit deel te kunnen horen in het kader van
een integrale uitvoering. De componist
dankte de dirigent en zijn ensemble voor
hun vertolking.
Kitty Courbois als George Sand in Mia Meyers libretto, dat Baal gisteravond in première
bracht tijdens het Festival of Fools. Achter haar Elsje de Wijn. (Foto Bob van Dantzig)
van het speelvlak oversprongen. De vier
pianisten, vrouwen zowel als mannen in
jaquet, boden een mooie aanblik.
ALMA POST
FILM: 20 uur: animatieprogramma van
Bruno Bozetto. 22 uur: cinema van het Werk-
teater.
BUITEN: 14 uur: Amsterdams Vuilharmo-
nies Orkest. 15 uur: Onk Theater Overal. Air
Design. 16 uur: I.O.U., Pigeon Drop, Sheer
Madness. 17 uur: De Veulpoepers 17.30 uur:
Flup Ju Bedrijf. 19 uur: Steve Hansen.
Zaterdag 31 mei
BINNEN. 16 uur: Steve Hansen, Hare Ma
jesteit. 19.30 uur: Toneelgroep Baal. 20 uur:
Griftheater, Studio K. 20.30 uur: Theater Por-
quettas. Cartoon Theaterradeis, El Hakawati.
20.45 uur: Bewegingsgroep Bart Stuyf. 21 uur:
Onafhankelijk Toneel, Doetheater. Cilyn-
ders. 22 uur: Pretenders. Hauser Orkater.
22.15 uur: Benito Gutmacher. 22.30 uur: Franz
Josef Bogner. Jules Deelder, Erik de Volder.
24 uur: Bam Jam, Theaterstu. John Melville.
George Sand was, die eigenlijk Aurore
Dupin heette, een 19e-eeuws schrijfster
(1804-1876), die zich gehuld in mannenkle
ren, sigaren rokend en minnaars verslij
tend een voor een vrouw van haar tijd
vrijgevochten leven veroverde. Wie haar
biografie leest ziet de vrijheidsdrang lang
zaam groeien, via een veelbewogen jeugd,
een harde opvoeding door een aristocrati
sche grootmoeder en een onbevredigdend
huwelijk met een man, Casimir, wiens
voornaamste interesse de jacht was.
Mia Meijer heeft in haar Libretto alle
anecdotiek vermeden. Wat ze beschrijft
lijkt het meest op een cocktailparty van
19e-eeuwse mandarijnen, de beroemdhe
den die tot George Sand’s cóterie behoor
den. Terwijl het gezelschap landerig tegen
de vleugels leunt beleeft George Sand nu
met die en dan weer met die de highlights
van haar leven, op een onduidelijke ma
nier omdat het in dit stuk allemaal in
elkaar over loopt.
De mensen rond George Sand, die in het
stuk optreden, zijn de actrice Marie Du
val, de componisten Chopin en Listz, de
schrijvers De Musset en Flaubert, de
schilder Delacroix en de filosoof Pierre
Leroux. Met Musset en Chopin leefde ze
langere tijd samen, Flaubert was de
vriend van haar levensavond, verhoudin
gen met Liszt en Marie Dorval worden
gesuggereerd. Verder zijn er Liszt’s vrien
din, de aristocratische Marie d’Argoult, de
jonge zangeres Pauline Viardot, door
George Sand bemoederd, Sand’s eerste
echtgenoot Casimir, hun zoon Maurice en
Solange, Sand’s dochter, geboren tijdens
Het Westfries Mannenkoor dat 90 leden
telt en 35 jaar geleden werd opgericht,
heeft als thuisbasis Wognum, een naam
die voor koorliefhebbers herinneringen
oproept aan de glorietijd van het Wog-
nums Zangkoor, dat in heel Europa be
kendheid genoot. Het Westfries Mannen
koor heeft tijdens zijn optreden in de
Haarlemse Concertzaal zeker de indruk
kunnen geven, dat het met succes ernaar
streeft het „noblesse oblige” waar te ma
ken onder de inspirerende leiding van zijn
Haarlemse dirigent, aan wiens muzikale
intenties het koor op verheugende wijze
heeft kunnen beantwoorden.
Van de Haarlemse componist Philip
Loots kwamen drie delen uit zijn Missa in
Honorem Sanctae Mariae Magdalenae tot
uitvoering, aan het orgel begeleid door
Dick Vet, vol reminiscenties aan een bloei
tijdperk van de Haarlemse koorzang en
de katholieke kerkmuziek, waarmee An
dré Kaart reeds op zeer jeugdige leeftijd
vertrouwd was. De verzorgde loonvor
ming en afgewogen dynamiek, waardoor
groterè klankexpansie nooit ten koste van
de welluidendheid ging: geheel in
overeenstemming met de muzikale princi
pes van de dirigent), bleken kenmerkend
te zijn voor het gehele optreden.
Vervolgens werd een proeve van zang-
cultuur geleverd met de uitvoering van
vijf koorliederen van Franz Schubert:
Frühlingslied, waarin de souplesse van de
tenoren te loven viel, alsook de aansteke
lijk dansante pianobegeleiding; Nachtge-
sang im Walde, begeleid door maar liefst
acht hoornisten, leerlingen van de West-
friese Muziekschool: voorwaar een ver
rassende prestatie; Nachthelle, met eigen
tenorsolist verdienstelijk uitgevoerd on
danks de moeilijk te handhaven klank-
sterkteverhoudingen; Zur guten Nacht,
HEEMSTEDE. Een dertigtal muzi
kaal geïnteresseerden stelde zich weer
eens op de hoogte van wat eigentijdse
muziek inhoudt. Althans, wat dit in
houdt voor de basklarinettist Harry
Sparnaay en de pianist Polo de Haas, die
ook zeker mogen pretenderen zulks te
weten, aangezien zij zich gezamenlijk -
als Fusion Moderne - al jaren op interna
tionaal niveau inzetten voor alles wat
avant-garde heet. En omdat verscheidene
hedendaagse componisten de meest ex
centrieke werken aan hen opdroegen en
voorts vanwege de diverse prijzen, onder
andere van festivals, die hun ten deel
vielen.
Voorstelling: George Sand. Libret
to: Mia Meijer. Muziek: Louis An
driessen. Groep: Baal. Regie: Lode-
wijk de Boer. Dekor: Paul Gallis. Kos
tuums: Leonie Polak. Met: Kitty Cour
bois, Elsje de Wijn, Els Ingeborg
Smits, Marjon Brandsma, Trudy de
Jong, Jack Vecht, Han Romer. Carol
van Herwijnen, Rudolf Lucieer, Ed
win de Vries, Johan Leysen. Pianis
ten: Ronald Brautigam, Marius van
Paossen, Marjès Benoist, Yoko Abe.
Première op 29 mei op de ADM-werf
aan de Meeuwenlaan, in het kader
van het Festival of Fools. Daar nog te
zien t.m. 15 juni, beh. 2 en 3 juni.
HAARLEM. De Haarlemmaand. georganiseerd door de Stichting Concertgebouw:
Haarlem, vond donderdagavond haar voortzetting met een uitvoering door het.
Westfries Mannenkoor, dat onder leiding van zijn dirigent André Kaart voor een
avond vol muzikale afwisseling zorgde met een soms wat nostalgisch getint program-'
ma. Die afwisseling werd deels verkregen door de zeer verschillende geaardheid van
de uit te voeren werken, deels ook door de grote verscheidenheid van medewerkende
instrumentalisten: de fluitsoliste Renée Hesmerg, de vaste begeleider van het koor.
Dick Vet, die voortreffelijk aan de vleugel of op het Cavaillé Coll-orgel zijn aandeel
vervulde en een groot ensemble van 21 hout- of koperblazers en voorts bespelers van
pauken en bongo’s. Z
tentoonstelling Open ’80 waar werk van
jonge kunstenaars te zien is. Ook kunnen
de bezoekers kennis nemen van moderne
Tsjechoslowaakse kunst in Praagse
musea.
waarin een koorlid de baritonsolo zong,
sonoor en met groeiende stabiliteit voor
gedragen en tenslotte Die Nachtigall,
lichtvoetig en vol „schwingende Töne”.
De laatste drie liederen kregen een inspi
rerende begeleiding door Dick Vet aan de
vleugel. Van Anton Bruckner klonk het
harmonisch welluidende Inveni David,
begeleid op orgel en van dezelfde compo
nist de Fest-Kantate, afwisselend a capel-
la of met orgel, hout- en koperblazers en
pauken, een veeleisend werk, riskant voor
wat de intonaties betrof. De bassolo werd
door een van de koorleden met verzorgde
klank vertolkt, het evenwichtige, rustge
vende koraal leidde naar de apotheose: de
lofprijzing van Maria.
