E
De Hollandse beatexplosie is uiteindelijk op een sisser uitgelopen
Geluidsweergave ook tijdens concert
van niveau
Fleetwood Mac intrigerend
buitenmuzikaliteit
dankzij
®j60
BRANDARIS.OMDAT-IE
GOED ZWAAR IS.
f
s
«f
nu
Friese organist wint
improvisatieconcours
Donkere tabakken. Uitgekiende samenstelling. Mooi lang
gesneden. Praktisch zonder gruis. Prettig van geur en pittig
van smaak zonder scherp te zijn Zouden er daarom elke
week een paar zwareshag-rokers opBrandaris overstappen?
K
8
KUNST
MAANDAG
16 JUNI
1980
NOORDHOLLANDS PHILHARMON1SCH ORKEST
MM
H
4
DEN HAAG „Everybody
happy? Everybody still happy?”,
vraagt Willy Wissink telkens op
nieuw aan het voor hem kolken
de, uitzinnige publiek van derti
gers dat er geen twijfel over laat
bestaan in jaren niet zo’n plezie
rig avondje te hebben gestapt. De
Haagse Beat Nach we schrij
ven juni 1980 is één grote trip
terug naar het verleden, een een
malige herleving van de beatex
plosie waardoor de Residentie in
plaats van een uit zijn krachten
gegroeid dorp enkele momenten
tijdens de jaren ’60 de illusie had
de werkelijke hoofdstad van Ne
derland te zijn.
Haagse Beat Nach: meer dan
nostalgie voor dertigers
a «3
(Foto's Lex van Rossen
JOHN OOMKES
(ADVERTENTIES),
2,50
(Foto Lex van Rossen)
Er was ook nog muziek. Van Tusk, het
GOED PITTIG.
NIET ZO SCHERP
Dat laatste gegeven was tijdens het twee
uur durende optreden in de Ahoyhal
voortdurend aanleiding tot verbazing,
verrassing en onderhuidse gevoeligheid.
Je ziet ze met elkaar flirten, je vraagt je af,
in hoeverre dat nu een act is, of verveling,
Buckingham zingt Go Your Own Way en
het flitst door je heen dat Stevie Nicks
daar wel een raar gevoel bij zal hebben,
het valt je op hoe traditioneel de man
vrouw rollen gespeeld worden, terwijl je
tegelijkertijd weet dat Christine McVie en
Stevie Nicks door hun schrijfcapaciteiten
in feite veel dominanter voor de groep zijn
dan ze zich voordoen op het podium, enzo
voorts. Hoe zit dat nu eigenlijk? Dergelij
ke buitenmuzikaliteiten laten je aandacht
geen moment verslappen.
- Delen uit de Serenade voor blazers,
cello en contrabas
- Celloconcert in D gr. t.
man Theo van Es destijds een schan
daal veroorzakend omdat hij een aanbie
ding van Les Baroques afsloeg en thans
goede duiten verdienend als internatio
naal bekend discozanger Theo Vaness
groeide boven zijn vooraf gespuide voor
oordeel dat live-optredens niets voorstel
len uit. Zijn stem en performance hadden
de negroïde lading van een Eric Burdon
en de manier waarop hij de zaal inpakte
was groots. Het is schitterend om uit dui
zenden kelen het refrein van het nieman-
dalletje Osaka te horen schallen, maar
Van Es glorieerde zelf nog imposanter in
Na Na Na, Standing and Staring en Face
to Face.
Afgezien van het goede gebaar, dat de
opbrengst van deze nacht ten goede komt
aan een op te richten jeugdopvang in de
Haagse Schilderswijk, rest de vraag of
vaker dergelijke avonden moeten worden
opgezet. Weifelend zeg ik ja. Echter niet-te
vaak alsjeblieft. Nostalgie op zich heeft
iets gekunstelds.
Ook de Kjoe, Shocking Blue en Sandy
Coast maakten hun faam dankzij straf
gerepeteerde sets waar. Het is wonder
baarlijk hoe je na jaren opeens nog ver
slingerd blijkt te zijn aan Mariska Veres’
mystieke uitstraling, Robbie van Leeu-
wens puntgave gitaarwerk (Put The Ink
In The Inkpot, Venus, etc.) en Willem
Bielers grove geweld. The Kjoe toonde
zich grootser in oude successen als Ann,
World Of Birds, The Life I Live en Willie
Dixon’s Spoonful oprechter en bluesier
dan Daddy’s Act, The Incrowd of Living
Blues.
til
h<
dt
vt
st
vc
ot
tij
w
V,
SC
sp
se
ni
zi<
vc
di
W'
zc
H
V
sc
Jc
te
g<
d:
ir
ir,
u:
ei
ti
ff
ti
s
t.
ii
s
o
Tl
d<
k
d
ir
ff
z<
P'
b
Ie
Cl
B
s1
ti
n
VI
d
cli
cG
m
ta
di
tu
ge
St
ve
fil
ge
ke
fil
ca
m
ve
kl
se
la:
ge
dc
r
1!
1
V
V
L
h
v
J
P
d
J
v
SI
u
Cl
te
E
z
h
g
r
1
BOLSWARD (ANP). Voor de zeven
tiende maal werd zaterdag het jaarlijkse
nationale orgel-improvisatieconcours in
Bolsward gehouden op het Hinsch-orgel
in de historische Martini-kerk.
Aan dit concours namen ditmaal drie
voorgeselecteerde organisten deel. De
prijs werd toegekend aan Liuwe Tammin-
ga. Liuwe Tamminga is een geboren
Fries.
Hij studeert momenteel in Parijs bij
André Isoir.
Stevie Nicks, hierin aanstellerige pose
met roosje.
Geen onvertogen woord dus over deze
Haagse Beat Nach. Zelfs niet als we het
recalcitrante gedrag van Hansje Ooster-
hout van The Kick in aanmerking nemen,
die evenals zo’n 15 jaar geleden een instal
latie aan gruzelementen sloeg, maar er
voer dat God onmiddellijk gewend is te
straffen. Een sprongetje tijdens de finale
van zijn set kwam hem op een gebroken
enkel te staan. Het evenement op zich
groeide echter boven een nostaltisch ge
beuren uit, mits we twee zaken in aanmer
king nemen.
De waardering voor de eigen muziek
cultuur komt, zo blijk maar weer eens,
achteraf en dus te laat. Velen die toen
actief waren, konden achteraf gezien in de
muziek hun droge brood niet verdienen.
Zelfs een Robbie van Leeuwen, wiens
pennevruchten meer dan tien miljoenvou-
dig over de toonbank gingen, is fameus
vanwege de uitspraak dat hij „tien jaar
lang uit de muur heeft moeten vreten”. De
Haagse explosie is uiteindelijk met een
sisser afgelopen. Misschien dat we er een
les uit kunnen trekken voor nu. En wél
tijdig waardering voor het huidige talent
kunnen opbrengen.
Frans Krassenburg, destijds van
The Golden Earrings, eventjes in ouderwetse
vervoering.
moedelijk nooit eerder voor zoveel men
sen hadden opgetreden. Een onvoorstel
bare happening dus, deze Haagse Beat
Nach. Een evenement waarin de residen
tiële penose zich middels een gespierd
optreden van een ploegje bodybuilders
even vriendelijk van zijn goede kant liet
zien, als de beatliefhebber van toen wiens
aanhankelijkheid voor de muzikale jon
gens uit de buurt thans nog even groot
blijkt te zijn.
De jaren ’60 stonden heel eventjes in
hun volle glorie te kijk. Voor degenen die
die woelige rebelse tijd alleen maar via
Mies-en-scène de huiskamer lieten bin
nenkomen of helemaal geen notie hebben
van wat er toen plaatsgreep, is het mis
schien moeilijk invoelbaar waarom juist
de beatmuziek van toen zo perfect paste
bij het toenmalige sentiment. Evenals de
punks van een jaar of vier geleden onbe
last door hun muzikale bagage het po
dium opstapten, lieten jonge Nederlan
ders zich rond 1965 leiden door de Engelse
beatgeneratie die van The Beatles, The
Stones en The Who wereldsterren maakte.
Vooral de Residentie gaf iri Nederland
de toon aan. In huiskamers, schuurtjes en
of zoldertjes repeteerden halverwege de
In de immense Houtrusthallen om
armen oude bekenden elkaar en wordt de
roerige jeugdige revolte, die groepen als
The Motions, The Golden Earrings, Q’65,
Sandy Coast en nog een rits min of meer
bekende namen opleverde gedurende één
lange, warme en gloeiende nacht opnieuw
beleefd. Eén nacht is lang haar weer in,
zijn de laarzen weer van suède, blijken de
blitse meiden van toen nog steeds prima
dijen van onder een opeens akelig kort
minirokje te kunnen tonen, veranderen
öude nummers van het blad Hitweek voor
fabelachtige prijzen van eigenaar en is
een pop-artjurkje weer pop-art.
Voor Willy Wissink, alias Willy van The
Giants en feitelijk de peetvader van de
hele Haagse beatexplosie, zal er beslist
geen zodanige run op de kaartjes zijn
geweest die in een levendige zwarte markt
resulteerde. De groten van weleer zijn de
thans kalende Frans Krassenburg, Hans
Vermeulen, de jongens van de Kjoe of
Mariska Veres van Shocking Blue. Maar
het is een fabelachtig gezicht om de zwe
tende Wissink, die zich in zijn bescheiden
heid nog altijd enigszins afwendt van het
publiek, gitaarspecials te horen spelen die
een kruising zijn van de sound van de
Tielman Brothers en de Sputnicks.
Velen stonden aanvankelijk dubieus te
genover een herleving van het Haagse
muziekgebeuren. Enkele prominenten, zo
als George Kooijmans, Rinus Gerritsen en
Rudy Bennett weigerden om uiteenlopen
de redenen hun deelneming aan de Beat
Nach, zodat twee van de meest prominen
te bands, The Golden Earrings en The
Motions, niet tijdelijk konden worden ge
reanimeerd. Bovendien zo viel, zelfs in
deze dagen waarin pop en rockmusici in
sterke mate teruggrijpen op de jaren ’60,
te beluisteren dat een dergelijk nostal
gisch evenement alleen maar afbreuk zou
kunnen doen aan de zoete herinnering
van de eerste Nederlandse generatie die
een eigen uitgaans- en muziekcultuur ont
wikkelde.
Het publiek, en in grote meerderheid de
Hagenaars van weleer, bepaalden anders.
Zo’n 6500 mensen zagen zo’n 17 bands
herleven, waarin heel wat musici opereer
den die voor het eerst sinds lange tijd
weer eens op een podium stonden, daar
wekenlang de vingers blauw en de strot
ten schor voor geoefend hadden en ver-
ROTTERDAM. ,Je wilt er meer van
weten”. Zo omschreef Daisann Mclane in
de Rolling Stone haar basisgevoel ten
opzichte van Fleetwood Mac. Het is een
opmerking die op scherpe wijze weer
geeft waarom de groep voor velen zo
interessant blijft. Fleetwood Mac laat
zich lezen als een boek; het begin is
eenvoudig, waardoor je er direkt „in”
bent maar hoe verder je komt hoe meer je
haast ongemerkt terecht raakt in een
nieuwsgierigmakend netwerk van vra
gen en halfuitgezette lijnen die de ge
dachtenwereld van de schrijver marke
ren. Je koopt misschien het volgende
boek. Een zeker niet onbedoeld commer
cieel voordeeltje.
Muzikaal steekt Fleetwood oersimpel in
elkaar. Een zwaar, elementair basispa
troon van bas en drums, de schetsmatige
gitaaraanpak van Lindsey Buckingham
(momenteel het meest aktieve lid van de
groep), waaroverheen een etherische saus
van verfijnd keyboardspel en grillige vo
calen. De accoordovergangen liggen op
clichématige wijze voor de hand, de tek
sten gaan op een oppervlakkige manier
over „houden van”. Zo’n concept is al na
eerste beluistering in z’n geheel te be
vatten.
Dan volgt al gauw het tweede stadium.
Twee feitjes: een met niets te vergelijken
hoog geluidsweergaveniveau (zowel op de
plaat als live) en het roddelgegeven dat
zowel Stevie Nicks en Lindsey Bucking
ham als Christine McVie en John McVie
eens „met elkaar gingen”. Zoiets als Abba
dus, maar dan veel diepgaander en met
veel meer spanningoproepende vaag
heden.
jaren ’60 wel zo’n 2000 bandjes. De door-
bijtertjes kwamen op het podium in gele
genheden als Het Casino, De Drie Stoe
pen, De Ijsbaan, Marathon, De Eekhoorn
of Club 192 en veroverden zich met be
hulp van het zakelijk talent van Jacques
Senf, Adje Lagerwaard, Fred Haaijen,
Rob Gerritsen en mevrouw Oberg mini
maal landelijke bekendheid. Als elders in
Nederland opgetreden werd, dan bood de
geafficieerde reclameregel „Uit Den
Haag” in ieder geval de zekerheid dat het
om een meer dan matige band ging.
Al zou je het, afgemeten aan de onvoor
stelbare geestdrift die de 6500 afgelopen
vrijdagnacht ontplooiden, niet zeggen,
maar de jaren ’60 zijn niet terug te halen.
Den Haag is bijvoorbeeld thans in verge
lijking met toen maar één podium rijk, het
Paard van Troje. En al hebben de jonge
musici van nu misschien wat minder re
belse neigingen en heeft professionalisme
de plaats ingenomen van het aanstekeljj-
Concert: Fleetwood Mac. Bezetting:
Mick Fleetwood (drums), John McVie
(basgitaar), Christine McVie (zang,
toetsinstrumenten), Lindsey Bucking
ham (zang, gitaar) en Stevie Nicks
(zang).
Ahoyhal, Rotterdam. 13 juni 1980.
ke aanklooien, de muziek is er beslist niet
minder op geworden, hoezeer presentator
Peter de Wit (Pee White) het publiek ook
anders wil doen geloven.
Het aardige van zo’n Beat nach ligt in
het feit dat je nog eens een kans krijgt
toegeschoven om de muziek van toen te
analyseren. Nu weet ik ook wel dat de
buitenlandse invloeden (van Beatles tot en
met de Engelse R B-revival) sterk wa
ren, maar veel Haagse groepjes hadden
een onmiskenbaar Hollands geluid. De
Earrings maakten niet voor niets in hun
begintijd feitelijk hun meest superieure
muziek, maar leuker is nog de omstandig
heid dat er in instrumentarium onderling
overeenkomsten aan vielen te wijzen: de
12-snarige gitaar als melodie-instrument,
veelal slaggitaar om de niet strakke ritme
secties te compenseren, etc. Dat eigen
„Nederbeat”-geluid was overigens geen
specifiek Haags gegeven; denk maar aan
de Ro-d-ys, Les Baroques, Brainbox en
The Outsiders.
De Kjoe, met volle kracht vooruit.
V.l.n.r.: bassist Peter Vink, gitarist Frank
Nuyens en zanger Willem Bieler.
Concert: Haagse Beat Nach in de Houtrusthallen te Den Haag. Medewerkenden:
Daddy’s Act, Hu, Golden Haigs, The Incrowd, Indiscrimination, The Kick, Livin’
Blues, The Nicols, The Scarlets, Peter and the Blizzards, Pee White and the Magie
Strangers, Q’65, Sandy Coast, Shocking Blue, The Shoes, The Subterraneans and
Willy and his Giants. Den Haag, van 13 op 14 juni 1980.
Maar tjonge, wat kwam er achteraf be
schouwd een kwaliteit uit Den Haag! Wie
had toen gedacht dat ik me in 1980 telkens
naar het podium zou haasten als er weer
een wonderbaarlijk uit de as herrezen
band werd aangekondigd? De Earrings
konden dan niet in hun oorspronkelijke
bezetting worden gereanimeerd, maar hun
voormalige zanger Frans Krassenburg
gaf in de gelegenheidsformatie The Gol
den Haigs zoveel goeds ten beste dat de
vergelijking met zijn opvolger Barry Hay
nog altijd in het voordeel van eerstge
noemde uitvalt. Krassenburg heeft een
prachtig soepel en lichtelijk hees stemge
luid dat hij weer verleende aan The Sound
Of The Screaming Day, Daddy Buy Me A
Girl, That Day en Please Go.
In de zwetende sauna waarin de Hout
rusthallen zich spoedig na het begin ont
popten, was er ook een glansrol wegge
legd voor de Zoeterwoudse Shoes. Voor
laatste album werd vrij weinig gespeeld.
Een hit als Sarah natuurlijk wel (vooral
toen bleken de vocale kwaliteiten van
Nicks, die zich verder voornamelijk als
een aanstellerige ijdeltuit gedroeg en het
zware werk aan de anderen overliet), ook
een paniekerige uitvoering van de single
Tusk, en dan Not That Funny, de nieuwe
single plus That’s Enough For Me. Daar
naast erg veel werk van het album Ru
mours en vreemd genoeg werd er, middels
Oh Well op wel zeer genante teruggegre
pen naar de tijd toen Fleetwood Mac nog
een zeer interessante bluesgroep was.
JOOST NIEMÖLLER
Haydn - Celloconcert in D gr. t.
Tsjaikowski - Delen uit de Serenade voor strijkers
entrée 5,c.j.p. en 65
kaartverkoop vanaf heden:
Mevrouw M. C. Abbing-Kuilart, Zonnelaan 27 tel. 284270
Fam. Jacobs - Loots, Crayenesterlaan 13 tel. 284165
en op de avond van het concert aan de zaal vanaf 20.00 uur
RECREATIEZAAL ZUIDERHOUT, Beelslaan 9
dinsdag 17 juni 1980 - 20.30 uur
20.00 uur gratis koffie -
WIJKCONCERT georganiseerd in samenwerking met de
wijkraad Zuiderhout
dirigent: PETER SERPENTI
solist WOUT VAN WILGENBURG - celio
programma: Dvorak
