I
x°n^Ofninium ijm.
’,mesfering
Ben Ruis:
Als ik mijn familie wil zien, stuur ik ze een ticket"
Ui'
door Udo J. Buys
u
Pi
k 2
i J
1-’ffi
Hoeveel Nederlanders met een al dan niet forse
belastingschuld voorgoed de grens overwipten, mag dan
„onbekend” zijn, verslaggever Udo J. Buys ontmoette er een:
Fameuze klank
Alles verkocht
altijd even gemakkelijk.
.-Jufs
Zelfs de Leidse
I belastingontvanger zal wel
I nimmer hebben geloofd dat zijn
laatste poging het recht (en geld)
aan zijn kant te krijgen ook maar
een kans van slagen had. Een
paar weken geleden probeerde
hij het nog maar eens en riep, via
de deurwaarder, in een officiële
publicatie B. Ruis „zonder vaste
woon- of verblijfplaats” op eind
augustus voor de Haagse
rechtbank te verschijnen. Het
gaat daarbij om een formaliteit,
er moet een notaris worden
benoemd, die moet toezien op de
verkoop van door de ontvanger
van Ruis in beslag genomen
onroerend goed, maar Ruis zal
het wel uit zijn hoofd laten ook in
persoon te verschijnen. Daarmee
zou hij zijn eigen vonnis tekenen.
IS
valsheid in geschrifte of een economisch delict ten laste kan I - - -
worden gelegd. Maar dat blijkt, ook alweer volgens Justitie, niet guldens, die vadertje staat heel wat liever in de alsmaar legere
altijd even gemakkelijk. schatkist had gezien.
Nederland probeert daar wat aan te veranderen en in nieuwe of
hernieuwde verdragen een clausule opgenomen te krijgen die
die uitlevering alsnog regelt. Maar Den Haag kan dat wel willen,
ook de internationale partner moet er oren naar hebben en tot
dusver is dat nauwelijks het geval.
PROJECT pnient
bedroom
PROJECT
paradise
uiers
I
NASSAU1^'"-
apartmen*sRBour
adARTments
ARCHITECTS
Ki'-TL
Het aantal Nederlanders dat jaarlijks huis en haard verlaat en
zich met een knip vol niet afgedragen belastinggeld voorgoed in
het buitenland vestigt, is onbekend. Zowel woordvoerders van
het ministerie van Financiën als dat van Justitie zeggen geen
enkel inzicht te hebben in dat aantal. „Ik denk dat dat maar een
enkeling is”, laat de eerste zich ontvallen, „er worden geen
aparte lijsten van bijgehouden.” „Klopt”, weet Justitie, „in
Nederland wordt men wel gezocht, maar internationaal
geregistreerd wordt er niet.”
Dat heeft ook niet veel zin, want bestaande verdragen staan ,«,„,HyyW,«, w„„
uitlevering voor belastingschuld niet toe. Dat verandert wanneer oud-horecagrootheid Ben Ruis, die met een miljoen
valsheid in geschrifte of een economisch delict ten laste kan belastinggeld naar de Bahama’s verdween. Harde Nederlandse
X
L 1
7' -7W:
A, 1
't Kompas en De Twee Wilgen, twee van de zaken die Ruis na/aar 1979 vliegensvlug van de hand deed
volle
irbij
te
?n
la’
i
e
>t
;r
ils
lie
Een bord verwijst op Paradise Is
land naar de bouwplaats van Kompas
Developers'
r
in
hij
eit
van
itief
'USt
n en
het water. „Het is de vrijheid die je
hebt om te handelen en het geld dat
je verdient. De mensen om je heen.
Ik was er dag en nacht, geen enkele
dag op vakantie geweest. Het was
keihard werken, dat wel”.
Al die inspanning legde hem geen
windeieren. Op het hoogtepunt van
zijn Kaagse carrière, om het zo
maar even aan te duiden, was hij de
baas van het zeer goed beklante
etablissement Het Kompas, van het
romantische De Twee Wilgen, had
hij in de Amsterdamse Korte Leidse
Dwarsstraat de discotheek
Jazzland en in Leiden het bruine
café De Drie haringen. Kortom een
man in bonis.
De in horecakringen gevreesde
„Actie Schuimkraag” zette een
streep door de rekening. De door de
belastingdienst met grote
nauwgezetheid gevoerde actie, die
voor het eerst in de openbaarheid
kwam in het Zeeuws-Vlaamse
grensgebied, waar tal van
horecamensen gigantische
naheffingen kregen, trok als een
huivering door heel horecaland.
Ook elders vielen klappen (zoals in
Tilburg) en ook bij Ruis ging naar
zijn zeggen de bel.
Hoewel het nog maar die van de
eerste ronde was, verlangde de
fiscus bij die gelegenheid een half
miljoen van hem. Ruis: „Ze
kwamen bij me en zeiden: Ruis je
hebt vijfhonderdduizend gulden
zwart. Je hebt zoveel ingekocht en
zoveel verkocht, dus je moet zoveel
verdiend hebben. Maar het is
gewoon onmogelijk om het te doen
zoals zij zeggen dat het gaat: zoveel
pilsjes per vat en ga zo maar door.
Ze slopen je helemaal, weet je dat.
Zes glazen uit een fles wijn,
belachelijk gewoon, als je ’n klant
2,50 voor een glas wijn vraagt, kan
je moeilijk miniglaasjes schenken”.
horecagelegenheid. Het eiland waar
Ruis grond kocht is vrijwel geheel
eigendom van Resorts
International, een op de
Amerikaanse beurs genoteerde
investeringsgroep, die ook elders in
toerisme geïnteresseerd is. Ze is ook
eigenares van het hoge en sjieke
Brittaniahotel op het eiland, waar
de internationaal vermaarde,
inmiddels overleden, excentrieke
miljonair Howard Hughes
anderhalf jaar lang een hele
verdieping afhuurde. En de
overleden Sjah verbleef nadat hij
Iran verlaten had korte tijd in een
villa op steenworp afstand van
Ruis’ optrekje.
Vooral bij de Amerikaanse
toeristen heeft Paradise Island een
fameuze klank. De hotels zijn er
goed, het heeft een casino, echt
witte stranden en een helblauwe
lauwe zee. Ruis kan zich inmiddels
van zo’n stukje strand eigenaar
noemen. Hij kocht het van Resorts
en verwierf aan de andere zijde van
het eiland die afstand is slechts
enkele honderden meters
bouwgrond, waar hij inmiddels drie
schakelvilla’s heeft laten bouwen
en een zwembad heeft aangelegd.
Een van de villa’s is voor hem zelf
bedoeld, met als hobby-achtige
uitrusting een tweepersoons
badkuip met een „bubbel-
installatie”.
De andere twee gaan de verkoop in.
voor grofweg driehonderdduizend
Bahamiaanse Dollars (staat gelijk
aan Amerikaanse) per stuk. „Ik ben
ervan overtuigd dat er een markt
voor is”, aldus Ruis, die zijn
adspirant kopers uit de nabij
gelegen VS denkt te betrekken of
uit Duitsland, want vooral uit dat
land is het Europese toerisme fors
op gang gekomen. Achter de
havenzichtvilla’s komt een flink
aantal appartementen, waarmee hij
gedeeltelijk mikt op de kleinere
investeerder. Door „time-sharing”
wat er op neer komt datje een
studio of appartement voor twee
weken per jaar koopt en dus die
veertien dagen je eigen huis hebt.
Het initiatief van Ruis om op
Paradise Island te gaan bouwen,
wordt door de regering van de
Bahama’s ook nog eens met een
douceurtje geruggesteund, want
het laat op haar kosten aan de
havenzijde een strand opspuiten.
Een experimenteel project,
waardoor de waarde van het bezit
van Ruis enkel nog stijgt.
Ruis slijt zijn vrijwillige
ballingschap met hardwerken. Van
’s morgens vroeg tot ’s avonds laat
is hij op „de bouw” te vinden. Met
altijd om zich heen de twee Duitse
herders, Helga en Athilla, die vanaf
De Kaag met hem mee
emigreerden. „Ik heb hier zon,
gezelligheid, niemand valt me
lastig. Het weekend ga ik meestal
op stap. Ik heb hier wat
vriendinnetjes zitten, tennis een
beetje. Ik werk hard en in het
weekend doe ik fijne dingen. Het
enige wat ik dan mis is het
geroezemoes om me heen, zoals ik
op De Kaag had, vooral op zaterdag
en zondag mis ik dat erg, dat zijn
heel moeilijke dagen”, aldus de nu
46-jarige Ruis.
Met de zestig Nederlandse families
die op de Bahama’s wonen heeft hij
geen contact, ook nauwelijks met
zijn Paradise Island-buurman
Amsterdammer Joop Kooistra, die
naar zijn zeggen zijn fortuin in
illegale casino’s in de hoofdstad zou
hebben verdiend en nu een drie
miljoen dollar dure villa bezit.
Naast dat huis staat een gigantische
paraboolantenne, waarmee
Kooistra meer Amerikaanse
televisiestations kan ontvangen dan
de officiële Bahamiaanse televisie,
zoals het heet.
„Of ik hier altijd zal blijven weet ik
nog niet, maar voorlopig heb ik
mijn handen vol”, aldus Ruis, die
het besef dat hij Nederland niet
meer (ongestraft) in kan, maar het
liefst verdringt. „Wat moet ik ook in
Europa doen, als ik m’n familie wil
zien stuur ik ze wel een
vliegtuigkaartje op”, zegt hij
lakoniek
Als hij zich ooit te eenzaam mocht
gaan voelen, is er in ieder geval één
Nederlander die hem graag in de
armen zal willen sluiten: de Leidse
ontvanger
Ben Ruis op het muurtje van zijn
ontwikkelingsprojekt op de Bahama s.
Achter hem het water van de haven van
Nassau.
or is
e
_ft
op te
het
ijk
Ruis wachtte de bel voor de tweede
ronde niet af. „In de tijd van een
maand heb ik alles verkocht, iedere
leverancier betaald en ben ik
vertrokken. Ik voelde dat het tijd
was om op te stappen. In 1970 was
ik begonnen met die geleende
tienduizend gulden van de bank, ’n
Paar jaar later had ik ’n paar
miljoen. Toen dacht ik: voor ik dat
alles kwijt ben moet ik wegwezen”.
Niet z’n spaarcentjes en het miljoen
(inclusief de nalessing) waar zijn
totale belastingschuld op dat
moment uit bestond.
Ruis verliet de Kaag in stijl. „Toen
De enige die hem niet vergeten is. is
„Swiebertje”. Joop Doderer. die
ook op De Kaag woont en hem
regelmatig bericht. „Als hij op reis
is, stuurt ie me altijd eer kaartje”,
zegt Ruis in zijn appartement,
toevallig nummer dertien. Aan de
muur foto’s van vroeger,
ondermeer in marine-uniform en
een tekening van De Twee Wilgen.
Achter op zijn auto een sticker met
NL. Die letters staan nu eens niet,
zoals de Italianen zo graag van ons
zeggen, voor „No Lire”, want Ruis
heeft met de miljoenen die hij
verdiende, de opbrengst van zijn
zaken en de achterstallige miljoen
van vadertje staat de schaapjes
aardig op het droge.
En dan zijn we weer gearriveerd bij
het al genoemde „Kompas
Developers”, de
ontwikkelingsmaatschappij, die
Ruis noemde naar zijn eerste
r
.latie
cht
;ch
ie.
g)
at
is
e
?n
i is
ld
de
of
it
1
5 hij
Ruis op de bouwplaats met een
Hatiaanse bouwvakker en de twee ne
gers die met hem van De Kaag mee
emigreerde
Met een miljoen
belasting schuld
naar de Bahama’s
.4>'
De drie eerste villa s van het bouwpro-
jekt driehonderdduizend dollar per
stuk De linkse is voor hemzelf
bedoeld
Voor rechtschapen lieden heeft
hij dat vonnis al getekend toen hij
in de herfst vorig jaar zijn koffer
pakte en met een fors kapitaal de
grens over ging. Op weg naar een
zonnige toekomst. Om precies te
zijn, naar de Bahama’s, het uit
zevenhonderd eilanden bestaande
vakantiestaatje, dat zich ten
zuidoosten van de Amerikaanse
staat Florida bevindt. Aanvankelijk
vertoefde hij er met zijn vrouw,
maar het huwelijk liep op de
Bahamiaanse klippen; zijn eega
gebruikte het nog geldige
retourbiljet en vestigde zich
inmiddels weer in de lage landen.
Ben zelf is niet van plan dat biljetje
ooit zelf te gebruiken. Ten eerste
heeft hij er niet de minste behoefte
aan om op staatskosten te worden
gehuisvest en daar komt nog bij dat
hij gewoonweg de tijd niet heeft.
Want Ruis zit in zaken en bouwt op
het piepkleine Paradise Island, met
uitzicht op de haven en het silhouet
van het klamme hoofdstadje
Nassau, een villapark met allure.
„Kompas Developers” heet zijn
ontwikkelingsmaatschappij en om
die naam te verklaren moeten we
even naar het andere eiland waar
hij kapitaal vergaarde: De Kaag.
Op dat watersportdomein, ten
zuiden van de Haarlemmermeer,
werkte Ruis zich op tot miljonair. In
1970 zette hij er voet aan wal, met
tienduizend geleende guldentjes in
zijn knuisten en met de vaste
overtuiging dat hij het in de horeca
wel zou maken. In feite was het een
hem wezensvreemd bedrijf, want
voordat hij de pont naar De Kaag
nam, verdeed hij zijn tijd als
technisch tekenaar, diende
vrijwillig zes jaar bij de
Marineluchtvaartdienst, die hem
ook op het voormalige Nederlands
Nieuw Guinea stationeerde, werkte
bij Fokker en ging op stap als
vertegenwoordiger. Maar pas in de
horeca voelde hij zich als een vis in
ik in 1970 met een Fiat 500
arriveerde kreeg ik ruzie met zo’n
broodaristocraat en heb hem toen
bezworen dat ik, als ik ooit zou
vertrekken van het eiland, dat met
een Rolls Royce zou doen. Ik heb er
een geleend van een vriend, heb de
veerbaas een flinke fooi gegeven en
heb me laten overzetten. Voor de
rest ben ik met stille trom
vertrokken. Ik heb gezegd tegen de
mensen ik had een best koppel
personeel, er liep nooit iemand weg
dat ik met vakantie ging en heb
gedacht: dan zullen ze later wel
bègrijpen wat ik bedoeld heb. Ik
heb nog een paar keer geschreven,
maar ik hoor van niemand iets
terug. Of ze nou jaloers zijn, ik weet
het niet
COLEERC>Ok
Associates lid
NASSAU. BAHAMAS
23 CUMBERUW S1REEÏ
I E»
DEVELOPER'S.
KOMPAS developers
f’ 0 EOX N 3745
Nassau. Bahamas
TELE «09' 3C 2397I
I rur"~i Rijksadvocaat^
taan de Koninginnegracht no l
127 te 's-Gravenhage, zijn op 1
J geroepen de echtelieden B.
iRuis en L. beiden!
I voorheen wonende te Aikema J
de en beiden thans zonder be i
kende woon- of verblijfplaats,!
j om op donderdag 28 augustus!
I 1980 te 11.00 uur te verschil
I nen ter terechtzitting van del
Vakantiekamer van de Arron-1
dissementarechtbank tel
's-Gravenhage, teneinde te
worden gehoord op een ver-Ir
zoek tot benoeming van eenj
notaris te wiens overstaan del
executoriale verkoop zaw
plaatsvinden van de op 10 ja-K
nuari 1980 ten laste van B. Ruisfl
voornoemd in beai^^n^^M
onröerehd»öoe(Whn-.« v.
I 3.0 <Y -T—
:.L.„ -
1
T "isSSSi,
