Onduidelijkheid in stuk van Bronnen door Baal niet opgelost
Globe streeft naar
meer vrijheid in
seizoenplanning
ROTTERDAM NEW POP TREKT 120.000 MENSEN
maar
Craig Russell: prima
beslist beperkt
I
M 1
Prijs Den Bosch
niet toegekend op
vocalistenconcours
MAANDAG 8 SEPTEMBER
19 8 0
8
Minder speelbeurten in het westen
Show van travestiester weinig veranderd
Poppenspelprijs voor
Hinderik de Groot
Synthesizergroepen
*4
Tweede verrassing
Traditiegetrouw
KUNST
I
-J:
sle.
maf
i
V
AMSTERDAM. De Sillian uit
Arnolt Bronnens stuk Anarchie
in de Sillian (1923) is een elektrici
teitscentrale. Hij staat in een ver
laten woestenij, en wordt vanwe
ge een op handen zijnde staking
slechts bemand door een inge
nieur en een van hogerhand aan
hem toegewezen technicus. Sa
men moeten ze de stroomvoorzie
ning van de buurt regelen, en
tussen de twee mannen, van wie
de een in naam de baas is, maar
de ander beter met de apparatuur
kan omgaan, ontstaat er een
machtsstrijd, die openlijk wordt
als er een vrouw in het spel komt,
de secretaresse Vergan.
Anarchie in de Sillian
t
f
I
ALMA POST
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
Festival moet
1
noodgedwongen
op safe mikken
K-
Show: Craig Russell and his women.
indruk op Rotterdam New Pop '80.
(Foto Lex van Rossen)
f
JOHN OOMKES
M 9
1
F
Wat was het voor een man, die politiek
draaide als een windhaan? In een uitste-
kende inleiding in het tekstboekje van het
stuk omschrijft dramaturg Ruud Enge-
De ingenieur en Vergan zijn verliefd op
elkaar, maar kunnen steeds niet tot daden
komen. Enerzijds omdat de technicus ie
der tête tête van hen tracht te saboteren,
anderzijds door een wonderlijke psychi
sche gesteldheid van de ingenieur, die
misschien ook die van Arnolt Bronnen
was: een hang naar orde en tucht gepaard
gaande met een geremde sexualiteit.
Ernolt Bronnen was een Nazi, die echter
kort tevoren nog Marxist en bevriend met
Bertolt Brecht was geweest. Van die tijd
dateert een eerdere versie van Sillian:
Verrat. Hierin .kiest hij partij voor de
technicus, maar in de latere versie, die
Baal speelt, kiest hij voor de ingenieur.
(Van onze kunstredactie)
ZWIJNDRECHT. De Wim Meilink-
prijs voor eigentijds Nederlands poppen
theater is dit jaar toegekend aan Hinde
rik de Groot uit Purmerend. Deze prijs is
met steun van het Ministerie van CRM in
leven geroepen door de Nederlandse Ver
eniging voor het Poppenspel, die dit jaar
25 jaar bestaat.
lander Bronnens Nazisme als „een lang
uitgelopen flirt”: „Bronnen was iemand
die wilde epateren...of het nu met grote
auto’s was of met een opvallende politieke
stellingname.”
En als de ingenieur daarbij afgeleid dreigt
te worden door een vrouw ontdoet hij zich
van haar zo snel hij de kans krijgt. Wel
licht zijn de ingenieur en de technicus
twee kanten van Bronnens ongetwijfeld
troebele innerlijk.
Wat Bronnen met het stuk wilde, behal
ve zelfonderzoek plegen, weet ik njet. Uit
de voorstelling is me ook niet duidelijk
geworden wat Baal er mee wil. Leonard
Frank laat het stuk spelen zoals het is,
probeert het niet aan onze tijd aan te
passen (waar de door mannen en machi
nes beheerste wereld van de Sillian zich
wel voor geleend zou hebben).
Travestieshow die vanaf vanavond
tot en met woensdag in Theater Car
ré te Amsterdam te zien is.
Den Haag, 6 september 1980.
Waar een „echt” verhaal in zo’n omgeving
gespeeld wordt blijkt die verstildheid heel
sterk te werken, een schitterend schouw
spel, ik had er uren naar kunnen kijken.
Trudy de Jong maakte wat ze kon van een
heel vreemd en ondankbaar rolletje, een
tweede secretaresse, met als enige functie
de handeling van dit wonderlijke stuk
verder te helpen.
Globe ressorteert onder de Stichting
Zuidelijk Toneel, die dit jaar vijfentwin
tigjarig bestaan viert en verhuisde vorig
jaar met zijn hele hebben en houden naar
Eindhoven, na jarenlang een half Amster
dams gezelschap te zijn geweest. Zestig
peicent van Globe’s subsidie komt van de
provincie Brabant en de steden Eindho
ven en ’s-Hertogenbosch.
z Globe’s nieuwe gezicht is te zien aan het
kleine Eindhovens gerichte theatertje De
Bergruimte, waar de eerste produktie een
samenspel van acteurs en buurtbewoners
moet worden: het kerstspel Waar de ster
bleef stille staan van Felix Timmermans,
in regie van Joost Prinsen. Verder in de
zogenoemde „uitstralingen”: activiteiten
van allerlei aard door leden van het gezel
schap in scholen en buurthuizen; en in het
bespelen van de grote en kleine Brabantse
theaters, hoewel die soms nog onwennig
tegen de groep aahkijken en menen hun
bezoekers te moeten waarschuwen voor
mogelijk „avantgardisme” op de planken.
Dat alles betekent niet dat Globe voor
het Westen des lands verloren is. Wel
worden de speelbeurten beperkt tot thea
ters met een naar Globe’s mening zinvolle
programmering. Artistiek leider Gerard-
Verder een colloquium over toneel in de
jaren ’80 (Eindhovens provinciehuis, janu-
ari-februari), en een slotfeest op 20 mei.
Een beknopte geschiedenis van Zuidelijk
Toneel plus foto’s zijn samen met Globe’s
nieuwe seizoenoverzicht in een Globe-
boekje ondergebracht.
Het besluit van een aantal overheden
om de vierde editie Rotterdam voorop
(Van onze kunstredactie)
DEN BOSCH In de eindronde van
het 27e Internationale Vocalisten Con
cours in Den Bosch, is zaterdag de prijs
van de stad ’s-Hertogenbosch, die elk jaar
beschikbaar wordt gesteld voor de beste
solist, dit keer niet toegekend.
De internationale jury meende dat niet
één kandidaat in aanmerking kwam om
als beste van het concours te worden
aangemerkt. Over het algemeen vond
men de kandidaten zeer acceptabel tot
goed, maar een werkelijke uitschieter kon
de jury, onder leiding van de Belg Lode
Devos, niet ontdekken.
Na lang overleg maakte de jury pas
zaterdagavond de prijswinnaars bekend.
Bij de sopranen ging Lynda Russell uit
Groot-Brittannië niet alleen met de eerste
prijs strijken, maar kreeg zij bovendiert
de prijs van de VARA. De tweede prijs
ging hier naar de in Frankrijk wonende
Japanse Fusako Kondo, die bovendien de
Jeannine Micheau-prijs kreeg. Een ande
re tweede prijs bij de sopranen werd
toegekend aan de Hongaarse vocaliste
Maria Ardo.
Bij de counter-tenors kwam niemand in
aanmerking voor de eerste prijs. De twee
de prijs in deze categorie ging naar Robin
Martin Oliver uit Groot-Brittannië.
Bij de bassen-baritons werd de eerste
prijs toegekend aan de Amerikaan Tho
mas Wilcox; een andere Amerikaan, Tho
mas Hampson, verwierf de tweede prijs.
Een eervolle vermelding bij de bassen-
baritons ging naar de Nederlander Kees
van Hees uit Vught, die de Buma-prijs
kreeg toegewezen.
Bij de alten-mezzosopranen was de eer
ste prijs voor de Roemeense Mariana Cio-
romila, terwijl de tweede prijs in deze
groep werd toegekend aan Chieko Shira-
saka uit Japan.
j
I
DEN HAAG. Nederland is een gretig
en een ondankbaar land. De komst van
de Canadese travestiester Craig Russell
kon vorig jaar nauwelijks worden afge
wacht, zo nieuwsgierig was een groot
publiek naar de typeringen van een heel
scala vrouwelijke Broadway- en Holly-
woodsterren door een kleine, gedrongen
man. De AVRO-TV maakte er zelfs een
special van die dicht bekeken werd. Rus
sell is momenteel weer terug met zijn
vrouwen voor een serie shows. Het pu
bliek is hem zeer trouw gebleven, maar de
media lieten het vrijdag afweten op een
persconferentie.
Toch is het een bijzondere voorstelling
geworden. Baal gebruikt de voormalige
brandweerkazerne waar in afwachting
van het gereedkomen van Frascati ge
speeld wordt, om de Sillian in al zijn
kaalheid op het toneel te zetten. Je zit als
publiek in de elektriciteitscentrale, buiten
blijft tweeslachtig toneel
Wie de programmering van het Rotter
damse festival naloopt, en dan let ik even
op de internationale attracties, ziet dat
zich la de Q-Tips een zekere wetmatig
heid begint af te tekenen. Van de acts uit
het buitenland kregen The Ramones en
The Undertones als deel vaak voldoende
waardering en aandacht, is het werk van
lan Gomm en The Photo’s redelijk be
kend en heeft het materiaal van Bad Man
ners, The Photo’s, lan Gomm, Q-Tips,
Scène uit Anarchie in de Sillian van toneelgroep Baal.
Els Ingeborg Smits als de secretaresse
Vergan was heel mooi, heel echt, en in
treffende harmonie met de omgeving. De
ingenieur van Rudolf Lucieer en de tech
nicus van Johan Leysen misten duidelijk
heid, die de tekst ook wel niet aangeeft,
maar die Baal er in had kunnen brengen.
ROTTERDAM. Alles komt terug,
denk je wel eens. Het hele muziekleven is
een grote cyclus. Dergelijke alledaagse
filosofietjes komen als vanzelf boven als
je met ontblote bast staat te genieten van
het zonnetje en de hardverwarmende
soulmuziek zoals die door de Engelse Q-
Tips gereanimeerd wordt. Het is de eerste
zondag in september en meer dan 120.000
mensen zijn op de vierde editie van het
gratis toegankelijke Rotterdam New Pop
Festival afgekomen, dat zich op zes po
dia en in twee theatertenten in het Rot
terdamse Zuiderpark afspeelt.
(Van onze kunstredactie)
EINDHOVEN. Toneelgroep Globe
wil zich meer gaan toeleggen op het spe
len in Brabant en streeft naar een grotere
vrijheid in de seizoenplanning. Deze twee
punten maken deel uit van een mentali
teitswijziging die de groep nastreeft, en
die in een beleidsnota, welke eind van dit
jaar klaar moet zijn, nader zal worden
uitgewerkt.
Als dat zo is, als Bronnen een Nazi uit
Spielerei was, dan sluit het stuk waar
schijnlijk aan bij zijn psyche: het is van
een tweeslachtigheid waar je geen kant
mee uitkunt. De ingenieur, die staat voor
het Nazisme, overwint wel op het eind,
maar hij doet dat op een laffe, klungelige
manier, die eerder als antiepropaganda
werkt. Noch hij, noch de technicus zijn op
welke manier dan ook invoelbaar, je weet
niet wat ze dénken, als blinde kanonnen
zijn ze op één ding uit: elkaar vernietigen.
De prijs bestaat uit een bronzen legpen
ning en een geldprijs en zal op 25 septem
ber worden uitgereikt in Amsterdam.
Hinderik de Groot is zakelijk en artis
tiek leider van Stichting Popstudio Hinde
rik en introduceerde als eerste het spelen
buiten de kast. Thans is De Groot als
artistiek leider en stimulator bezig met
zeven beroepspoppenspelers het avond
vullende programma Schillen voor vol
wassenen te creëren. Deze produktie gaat
binnenkort in première.
klettert de regen, en de acteurs die van
buiten komen zie je echt over de morsige
binnenplaats van het gebouw lopen. Het
heeft de sfeer van een environment, voor
al van de verstilde, op de realiteit van
imposante gebouwen gerichte versie
daarvan die BEWTH pleegt te maken.
Baal schijnt straks in Frascati met haar
voorstellingen deze kant op te willen.
Voor het gemak illustreer ik die moge
lijkheden maar even aan de Q-Tips. Het
gaat hierbij om een redelijk jonge forma
tie, die net (een overigens door mij matig
gewaardeerd) debuutalbum heeft ge
maakt, maar feitelijk geen nieuwe muziek
brengt, zoals we al mochten zien. Aan
criterium nummer 1 wordt dus voldaan,
aan nummer 2 niet, en aan nummer 3
wederom wel. Eenvoudiger gezegd, een
groot publiek heeft leren genieten van een
leuke, aardige tamelijk recent gevormde
band, die evenwel niets nieuws in de
werkelijke zin van het woord te bieden
heeft.
Een tweede verrassing betreft het optre
den van UB40 een achtmansband uit Co
ventry, die oorspronkelijk als een two
tone-band werd beoordeeld vanwege de
vriendschappelijke banden met skabands
en de gemengd-raciale bezetting. In deze
groep, die zich een opvallende naam heeft
gekozen (UB40 is een werkloösheidsfor-
mulier in Engeland), domineert de in
breng van de gitaarspelende en als nach-
tegaals zingende broertjes Campbell.
Het resultaat is een bijna blanke reggae-
vorm, met sterke dubfragmenten, mooie
melodielijnen en een voortreffelijke pu-
bliekgroep. UB40 is een band die,
dank zij „Rotterdam”, verder kan komen,
erkenning kan krijgen voor sterk maat
schappelijk bewogen repertoire. Los
daarvan maakt de band prachtige covers
van Randy Newman’s I think it’s going to
rain today en Billy Holiday’s Strange
Truth.
En dan te bedenken dat door de scheef
gegroeide programmering publiekstrek
kers als The Ramones, die langzamer
hand een doorgedraaide indruk maken en
onder wier optreden grimmigheid even de
overhand krijgt, dergelijke werkelijk ver
nieuwende groepen mogelijk in de scha
duw zetten.
Jan Rijnders: „Dat ligt niet aan groot of;
klein, maar aan de schouwburgdirec-
teur”. Met deze selectie poogt Globe te-
vens in te druisen tegen een gewoonte die
de gezelschappen allemaal dwars zit: de
noodzaak om al een jaar te voren afspra-
ken te maken met schouwburgen, omdat
deze anders volgepland zijn. Door minder
reizen ontstaat meer armslag, is men van
minder verschillende schouwburgbazen
afhankelijk.
Geheel in de nieuwe lijn plande Globe
dit jaar naast vijf vaststaande produkties'"L
een zesde, waarvan nog niets bekend is
behalve de datum van uitkomst: in het i'
Holland Festival. Deze kans ontstond
doordat een voorgenomen samenwerking
met de Duitse regisseur Claus Peymann
niet doorgaat (een mogelijke samenwer
king tussen Globe en Peymanns gezel
schap uit Bochum in de toekomst is even
wel zeer goed mogelijk, er zijn intensieve
contacten).
Ter ere van vijfentwintig jaar Zuidelijk
toneel zijn een paar extra-activiteiten op
handen: op 8 oktober wordt in de Eindho-
vense schouwburg een tentoonstelling ge
wijd aan het Zuidelijk toneel geopend,
gevolgd door een feestelijke voorstelling
van twee stukken die nu nog in première
moeten gaan, Suus van Achternbusch en
Chinchilla van Robert David MacDonald.
Gezegend door hoogzomerse omstan
digheden, die een warme dag en een bijna
strakblauwe lucht opleveren, vermaken
zich duizenden mensen uit heel Nederland
bij zes podia. Buitenlandse acts trekken
daarbij traditiegetrouw de meeste be
langstelling, binnenlandse beloften heb
ben twee eigen podia ter beschikking,
verder is er een dichtershoek en een Büh
ne met artiesten uit het Caraïbisch gebied.
Een, zo op het eerste gezicht succesvol
festival dus, waarbij nauwelijks een on
vertogen woord is gevallen. Even afgezien
dan van een kloppartij tijdens het optre
den van de skaband Bad Manners^ maar
de naam van die groep suggereert al
noodlot.
Jubel en opgetogenheid bij de organisa
toren Beerend Lenstra, Theo Henzen en
de Rotterdamse Kunststichting, die steeds
meer de voldoening smaken een aardige
formule te hebben gevonden die een
groot, groeiend publiek aanspreekt. Maar
juist het bijvoeglijk naamwoord „New” in
de naamgeving van dit nu al mammoe
tachtige festivalgebeuren, maakt dat men
de successen aan andere criteria moet
toetsen.
Met de toevoeging „nieuw” kunnen drie
verschillende aspecten worden bedoeld.
Want dat werd Craig steevast gevraagd:
wat doe je nu straks als je weer terug
komt en iedereen je typeringen kent? Ten
dele is dat een onredelijke vraag. Als Judy
Garland morgen tot leven kon worden
gewekt, dan vroegen we haar ook onmid
dellijk weer Somewhere over the Rain
bow ten gehore te brengen, terwijl iemand
als Peggy Lee ook al jaren in het harnas
van hetzelfde repertoire gestijfd zit. Haar
Is that all there is? gaat in eerste instantie
op voor haar eigen uitstraling.
Russell is evenwel niet zelf een ster
(hoewel.maar een theaterpersoonlijk
heid die zijn bestaan en zijn glans dankt
aan die van anderen! Zelfs zijn motivatie
om zich in hun leven, mimiek en creaties
in te leven vloeit voort uit zijn overtuiging
dat thans dergelijke vrouwen niet meer
voorhanden zijn. Met andere woorden: de
karakters laten zich weinig aanpassen.
Daarin ligt de beperking waarbinnen
Russell zich een meester moet tonen. Be
gin dit jaar vertelde hij mij van plan te
zijn een aantal sterren in hun ontwikkelin
gen te laten zien. Eerst bijvoorbeeld als
Mae West anno 1925 en later anno 1975 op
te komen. Dat sprankelende plan is nog
even op de jplank blijven liggen.
Craig voert slechts voorzichtig nieuwe
items in nadat een sterk veranderde show
in New York nogal faalde. Nieuw is nu een
persiflage op Bette Midlers Rose (raak,
maar niet juist gezongen) en een repete
rende Barbra Streisand die de rol van
Evita instudeert. Voor de rest ligt alles-
keurig vast, inclusief een groot aantal
'letterlijk herhaalde grappen. Russells
vrouwen blijven het aankijken overigens
meer dan waard, doordat zijn timing nog
verbeterd is in vergelijking met vorig jaar.
Maar de voorzichtigheid prevaleert.
JOHN OOMKES
New Musiü, Hazel O’Connor’s Megahype
en The Ramones strikt muzikaal genomen
weinig, of in ieder geval weinig werkelijk
vernieuwends om het lijf.
Toch verdient dit Rotterdams initiatief
mijns inziens alle steun en waardering.
Zelfs met bovenstaande beperkingen die
velen, die doodgewoon een verrukkelijk
middagje uit hebben beleefd, misschien
zijn ontgaan. Popmuziek, en ik zet er
maar weer eens het woordje serieus voor,
om het onderscheid met het lamlendige
hitparadegebeuren aan te geven, kan op
weinig begrip rekenen van de beide zoge
naamde subsidiërende „Stufe" in onze
maatschappij.
Terwijl het betaalde voetbal op grond
van het argument van passieve recreatie
op financiële steun kan rekenen, wordt de
popmuziek die een fenomenale belang
stelling heeft gewekt, uitsluitend overge
laten aan kapitaalinvesteerders, die een
deel van de grotendeels jeugdige markt
willen veroveren.
van dit aardige initiatief met veel min
der geld te fourneren dan vorig jaar, bete
kent cfat de programmaleiding al weer op
safe moet mikken met bands als The
Ramones en The Undertones, die best een
prima stuk muziek op de planken bren
gen, maar feitelijk niet meer op een derge
lijk festival thuishoren. Het betekent ook
Het gebrek aan interesse lijkt verklaar
baar te zijn aan de hand van Russell’s act.
Craig heeft jarenlang geschaafd aan bij
kans perfecte nabootsingen van Mae
West, Carol Channing en Tulullah Bank-
head, is er in geslaagd van de ene groot
heid een draak van een mens te vervaardi
gen en de andere op te vijzelen naar een
nog grotere status; hoe leuk, zinsbegoo-
chelend en vaardig ook, de gedachte dat
hij zijn show nog kon uitbouwen leek al
Ijdel.
Duizenden mensen genieten van het
contact dat zanger Paul Young, die over
een heerlijke, snerpende soulstem be
schikt, met hen opbouwt. Het ene gouden
jaren-’6O soulnummer is nog niet beëin
digd of de volgende classic wordt ingezet.
Some kind of wonderful van Goffin and
King, SYSLFM, oftewel The Letter Song
van Joe Tex, plus materiaal uit de Stax-
and-Atlantic Catalogi. Je hart bloeit zelfs
open als een doodgewone coverband ze
naspeelt: Sweet Soul Music van Arthur
Conley, How Sweet It Is van Marvin Gaye,
The Incrowd...
Hoewel de Q-Tips zich ontpoppen als
een prachtig timende achtmans-band,
waarin de 47-jarige bassist Mick Pearl en
de als een jolige aap aan de overkapping
van de Bühne hangende baritonist Steve
Farr respectievelijk voor de muzikale ba
sis en het entertainment zorgdragen,
schrijven we wél 1980. Doodgewone, exact
gekopieerde klassieke songs uit de zwarte
traditie kunnen duizenden mensen die
naar een New Pop Festival komen kijken
op hun kop zetten.
Ten eerste, Rotterdam New Pop wil ar
tiesten die net komen kijken onder de
aandacht brengen. Ten tweede, het festi
val beoogt groepen die met een nieuwe
muziekopvatting voor de dag komen, of
wier muziek minstens een nieuw perspec
tief biedt, voor het voetlicht te halen. En
ten slotte, „nieuw” betekent dat je een
groot publiek vertrouwd maakt met hetzij
bands die net komen kijken, hetzij bands
die nieuw zijn en wat te zeggen hebben.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimimiiiiiiimiiiiiiimiiiim
dat er niet werkelijk kan worden gepro
grammeerd. Waar zijn bijvoorbeeld de
momenteel toonaangevende synthesizer
groepen, waar de groepen uit de stal van
Rough Trade, waarom speelt de werkelijk
vernieuwende James White (wel op het
festivalterrein aanwezig) niet?
Het antwoord is geld. White: „Ik kreeg
2500 aangeboden. Belachelijk natuur
lijk. Daar kan ik net twee muzikanten
vanuit New York hier naartoe laten ko
men, zonder onderdak, vergoeding of wat
dan ook. Ik heb zelf geen poen om het te
bekostigen. Maar nu ik hier ben, vraag ik
mij af of ik hier wel had moeten spelen; ik
geloof het niet. Mijn muziek groeit in een
kleine omgeving beter. Ikzelf ook. Wat een
mensenmassa!”
De Raad voor de Kunst, en in dit geval
de gemeente Rotterdam, zullen er niet
wakker van liggen. Terug naar het festi
valterrein dan maar, waar de organisatie
noodgedwongen roeit met de riemen die
zij heeft. Soms worden daar nog formida
bele slagen mee gemaakt. The Passions
uit Londen bijvoorbeeld zijn een groep f
rond Barbara Gogan in een viermansbe-
zetting. De nieuws bassist David Agar, die
Claire Bidwell vervangt, is al na ruim een
maand voortreffelijk ingewerkt.
The Passions maken uitgebalanceerde,
zeer gevoelsmatige muziek, met een sterk
impressionistische sfeer, waar je toege
geven gevoelig voor moet zijn. Los van
de strekking van teksten en stemming
heeft de muziek een soepel swingende
power, waaraan de keurig weggewerkte
vierkwartsmaat op de bassdrum niet
vreemd is. Het nieuwe repertoire van de
band is misschien wat steviger en tijdsbe- i
wuster dan wat we tot nu toe van de elpee
Michael Miranda kennen, maar bezit t
nog steeds de persoonlijke charme van
Barbara.
UB40. een voortreffelijk reggaeband van gemengd-radicale samenstelling maakte veel
Voorstelling Anarchie in\ de Sillian.
Auteur Arnolt Bronnen. Vertaling
Hans W. Bakje. Groep Baal. Regie en
decor Leonard Frank. Kostuums Le-
onie Polak. Dramaturgie Ruud En-
gelander. Spelers; Johan Leysen,
Rudolf Lucieer, Els Ingeborg Smits,
Trudy de Jong. Première 6 septem
ber in de voormalige Brandweerka
zerne, De Ruyterkade 149, Am
sterdam.
