JONGE THEATERGROEP GAAT OTHELLO SPELEN
d
Prix Italia
De kunstfabriek van Mulder en Zegel
voor Opname
Ingewikkelde riedels
zonder ruggegraat
APhO valt zich geen buil
aan jeugdzonde van Schat
Teveel compromissen
bij gemeenteaankopen
mi
I 1
n
He
h. 1
Termiek naar Polen
VANDAAG:
,95
EVE+ADAM STARS
tegen
Selectie sociaal zorgvuldig verricht
iel
r
Enge mannetjes van Sky waanzinnig virtuoos
Schijnbare tegenstellingen op populair concert
r
Behoudende keuze
ZATERDAG 20 SEPTEMBER 1980
KUNST
8
door Alma Post
igd
4
I
JS
BEYNESHAL
BASKETBALL
WEDSTRIJD
(EVEC/DAM SHOES
THEY ARE THE BEST!
Vijf rollen
AMSTERDAM. Volgende
week, op 25 september, geeft the
atergroep Nijinsky in het Shaffy-
theater een première van Othello
van Shakespeare, met Bart Kiene
in de rol van de zwarte generaal
Othello, die in een razende en
onterechte jaloezie zijn vrouw
Desdemona vermoordt. Een niet
voor de hand liggende keus voor
een jonge groep die zijn teksten
tot nu toe zelf samenstelde. Later
in het jaar gaat Nijinsky samen
werken met Ank van der Moer,
die momenteel met een prachtig
Shakespeare-programma door
het land trekt, dat mede op insti
gatie van Nijinski tot stand
kwam. Bart Kiene (32): „Ik geloof
er niet in dat mensen omdat ze
oud zijn niet meer tot iets in staat
zouden zijn. Het ligt zo in onze lijn
dat jongeren dingen doen, en ou
deren niet meer. Ik wens daar
helemaal geen genoegen mee te
nemen”.
Fotografie
STATIONSPLEIN
FRISOL-R
Hedenavond 20 sept.
Aanvang 20.30 uur.
Zaal open 19.30 uur.
^VE^DAM
SHOES
A d
Nijinsky stelt jaloezie centraal
Jis.
iur.
rekr
n.
(Van onze kunstredactie)
dig).
t v. be-
Lange tijd zag het er naar uit dat
19 september
(ADVERTENTIE)
i
19
‘Cf
4
I
I
ER ge-
4 mtr
E
OLDE
tvelden
ssel-
n-tv.
Arend Bulder (links) en Bart Kiene van Nijinsky: samenwerken met Ank van der Moer
(Foto Lex van Rossen).
nuance in dat rood. Othello gaat als een
stier door, recht er op af’.
Van 22 september tot en met 2 oktober
'zal Termiek De Verlenging en De groene
Weduwe spelen. Ook zullen leden van het
mimetheater workshops geven.
De nieuwe Termiek produktie, Cafeta
ria de Regenboog, zal op 7 november
worden uitgebracht in een „bewegings-
week” in Arnhem.
Dirigent Anton Kersjes maakte niet zon
der enige trots melding van zijn primeur.
Voor het eerst atonale muziek door het
APhO in een populaire serie. Zijn humo
ristische gesproken inleiding, inmiddels
een befaamde traditie voor hij de dirigeer
stok heft, benutte hij volledig om duide
lijkheid te scheppen rond het werk van
spreektoneel, en pas aan het eind van het
jaar, in Broertje en Zusje, komen die
elementen weer terug”.
n be-
cv
en
leteen
-tv en
alows
Van het verzette werk mag gezegd
worden dat het in tegenstelling tot vo
rig jaar. sociaal zorgvuldig werd ge
daan. Men hield tevens rekening met
enige gevoel voor kwaliteit van kunst.
Niettemin staan er op de lijst wel erg
behoudende keuzes vermeld, die de
schijn op zich laden dat er iets goed
gemaakt moest worden ten opzichte
van vorig jaar. Zo werd de fotografisch
werkende schilder Ger Daniels geho
noreerd met de aankoop van een werk
dat mogelijk al eerder in de Vishal
heeft gehangen op een groepsexposi-
tie. De fotografische demonstratie van
n grote
eel om
:ot een
in wer-
hand
jn ook
oze en
enhan-
iO uur
jlstraat
KRUIS-
Zand-
3110
IR
(:ndu-
023-
ALL
LAND
(Van onze kunstredactie)
ROME. De film Opname van het
Werkteater heeft in Rome de Prix Italia
gewonnen. Opname is de filmversie van
een oorspronkelijke theaterproduktie. De
film werd op de televisie uitgezonden door
de VARA. Het betreft eert van de twee
Nederlandse inzendingen voor dit belang
rijkste* Europese televisieconcours, dat
jaarlijks in Italië wordt gehouden. De jury
was unaniem in haar oordeel over Opna
me. De VARA heeft besloten de bekroon
de film vanavond op de televisie (Ned. 2
om 21.25) te herhalen.
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. Het Mimetheater
Termiek is uitgenodigd een serie voor
stellingen te geven op het jaarlijks terug
kerende festival Theatrical Plein-Air in
Wroclaw in Polen.
-KAST
ne en
023-
•er dan
linsdag
van 18
lescen-
msweg
Ij PTT-
En het thema Kunst?
Bulder: „Daar zijn we over uitgepraat”.
Kiene: „Nou, uitgepraat, je begint met
datgene waar je zelf mee bezig bent. Gor
ter was een duidelijke parallel met onze
eigen problematiek van dat moment:
Kunst en politiek, hoe doe je dat? Peter of
de Schat ging over kunst. Dames en Hee-
ren ging over: toneelspelen, hoe doe je dat.
Ik denk dat we dit jaar voor het eerst
toekomen aan thema’s. Aan: Waar heb je
het over?”
Zit er een lijn tussen deze producties en
het op handen zijnde drieluik over ja
loezie?
Arend Bulder: „De lijnen zijn er, maar
de thema’s komen nu minder snel terug.
Wat we uiteindelijk willen is de vorm van
De Concertzanger. Muziek, beweging en
acteren aan elkaar gekoppeld. Maar dat is
niet voor alle acteurs op te brengen. Daar
om gaan we ons nu eerst richten op
Omdat het Nijinski vooral om het thema
van Othello gaat, maakte Arend Bulder
een bewerking waarbij hij vijf rollen
overhield, die moeten laten zien wat de
groep de essentie van het stuk vindt. De
scènes tussen de intrigant Jago en zijn
vrouw Emilia werden uitgebreid, wat hun
relatie duidelijker moet maken. Othello
zelf kreeg meer diepte. Bart Kiene: „Hij is
hier iemand die denkt, maar die de ver
keerde kant op gaat denken”. Arend Bul
der: „We hebben het genoemd een stuk
over de jaloersheid van de mens op zijn
eigen geluk. Othello heeft alles, maar kan
daar niet tegen en gaat het zelf kapot
maken”.
Desdemona is een erg ongeëmancipeer
de vrouw.
Bulder: „Hoewel zij het is die in eerste
instantie Othello heeft gekozen, en zij ook
aardig terugvecht, zeker in onze opvat
ting. Kiene: „We hebben ook niet in de
eerste plaats gekozen om met dit stuk iets
over de man-vrouw verhouding te zeggen,
dat komt veel meer in de latere stukken,
evenmin als we de verhouding blank-
zwart naar boven halen. Ik vind ook wel
JAN ZUMBRINK
(De expositie is tot en met 12 oktober
in beide Hallen te zien).
AMSTERDAM. Peter Schat, bekend
Nederlands avant-garde componist, op
één programma met vooraanstaande
componisten van het romantische ijzeren
repertoire, als Robert Schumann en An
tonin Dvorak; zo'n combinatie komt niet
alle dagen voor. Op een „populair’' con
cert van het Amsterdams Philharmo-
nisch Orkest blijkt het wel degelijk moge
lijk. De combinatie was echter niet zo
controversieel toegespitst, als op het eer
ste gezicht zou lijken. Het Amsterdams
Philharmonisch Orkest, nooit erg actief
op de barricaden van de modernisten,
hoefde zijn aard dan ook niet te ver
loochenen bij de uitvoering van hel drie
tal geprogrammeerde werken.
De keuze voor Othello hangt samen met
Ank van der Moer. Arend Bulder (30,
regisseur van Othello): „We gaan hierna
twee stukken spelen die Bart geschreven
heeft: Afscheid en Broertje en Zusje. Af
scheid is geschreven voor Ank van der
Moer. Dat doen we om een confrontatie
aan te gaan met het verleden, als fase in
onze artistieke ontwikkeling, waarvoor
we tien jaar hebben uitgetrokken. Toen
dachten we, dan moeten we voor die tijd
ook maar eens een klassieker spelen, om
ons te oriënteren. Aan de andere kant is er
een thematische samenhang met de stuk
ken van Bart. Die gaan over relaties en
jaloezie. Het thema van Othello past pre
cies in die lijn”.
Bart Kiene: „Er is een ontwikkeling in
de jaloezie. In Afscheid gaat het om jaloe
zie van kinderen op hun moeder, dat is al
genuanceerder dan in Othello. In Broertje
en Zusje is het nog meer gericht op de
hedendaagse verwerking van jaloezie. De
jaloezie van Othello is ongenuanceerd,
wat je óók ziet in het decor (witte achter
doeken en een felrode divan). Er is geen
routine grappig doorbroken door te ope
nen met de hit (Totocata, een swingende
bewerking van een zeer bekend wijsje van
de grote Johan Sebastian). Verder was er
een lollig intermezzo tijdens Tuba Smar
ties, waarbij een als kerstboom verlichte
tuba (ha ha) bespeeld werd door een ui
terst komische bassist Herbie Flowers. En
ook de kleine, dikke drummer was zeer
leuk want hij trok steeds rare gezichten
en droeg een veel te grote bril. Dit alles
was dus vooral zeer gênant.
Er waren enkele muzikale momenten
van zeer hoog niveau. Dat kon ook haast
niet anders met al dat talent. Het Oosters
getinte Sahara bijvoorbeeld werd gedra
gen door een uitgekiende gitaarpartij en
opende met een gevoelig afgewogen im
provisatie. Dankzij ingewikkelde, tegen
draadse ritmiek kregen voorts Hotta en
Dance Of The Little Fairies een bijna
hypnotiserend karakter.
De beroemde, klassiek geschoolde gita
rist John Williams maakte een enigszins
verdwaalde indruk binnen Sky. Af en toe
mocht hij even een klassiek stukje spelen
of een klassiek riedeltje weggeven. Zijn
bijdrage was dan ook meer curieus dan
fundamenteel. Maar hij was dan ook geen
eng mannetje. JOOST NIEMÖLLER
Schat. De gewone diatonale toonladder,
de met halve toonsafstand stijgende chro
matische toonladder, het systeem van de
twaalftoonstechniek, het begip tonaliteit
en atonaliteit; deze meestal moeilijk te
doorgronden thematiek stelde hij als een
simpel spelletje voor, met behulp van mu
ziekvoorbeelden op de piano gespeeld of
door twaalf slaginstrumenten tot klinken
gebracht.
Concerto da Camera, een doorgaande
zestienvoudige variatievorm op de twaalf-
toonsreeks, gaf het publiek na die uitleg
ook geen schokkende verrassingen meer.
een groeiproces door Sjoerd Buisman
is niet weg te branden van de lijst.
Persoonlijk houd ik zijn foto’s niet
voor kunstwerken, maar voor geduldi
ge registraties in kleur van natuurlijke
groeiprocessen. Zijn manipulatie van
groei van planten door het beheersen
van de lichttoevoer is natuurweten
schappelijk van aard. De belangstel
ling voor de secure precisie van de
tekenende Marinus Fuit kan ik weer
niet rijmen, anders dan gewoon als
kwaliteit, met de oorspronkelijke be
doeling van deze aankopen: het stimu
leren van vernieuwende beeldende
kunst. Zelfs uit het werk van Amnon
Berkowitz, die bij mijn weten voor de
tweede keer inzond, had men een bete
re keus kunnen doen. Zijn grillige uit
geknipte verfstromen (zie verd. Vlees
hal) kunnen mijn bijval krijgen en uw
eventuele afkeuring, maar zijn experi
mentele toepassing van verf is vernieu
wend voor deze stad, misschien komt
het bij sommigen over als te mooi, te
glanzend, en dus gelikt en te wantrou
wen. Dat de jury een loopje neemt, als
steunende factor, met het begrip goede
beeldende kunst, bewijst de aanschaf
van een afdraai-vel papier van het kol-
lektief Drukhuis. Ogenblikkelijk lijkt
zij dan op een kommissie van de B.K.R.
Ik op mijn beurt wantrouw die gelijk
schakeling. Per jaar zou men zich moe
ten bezinnen op de uitgangspunten van
de gemeente-aankopen. Gemakkelijk
heeft de jury het zich weer gemaakt
met de aanschaf van een werk van
Hannes Postma. Naast de halfgelukte
opzet van het slordige doek „Vrouw-
konstruktie” (zie achterin Vishal) zond
hij het aangekochte „twee koppen”,
een schilderij uit een lange themati
sche reeks van „koppen” in de dubbele
betekenis van het woord. De hoogte
van zijn prijs doet het voorkomen alsof
hij een Nederlandse nationale kunst
prijs zou kunnen bedingen. Daarvan
heeft zijn werk mij nog steeds niet echt
overtuigd. Van Michel Rieu werd een
anekdotisch werkstuk gekocht, dat in
iets andere vorm al via de B.K.R. ver
worven werd en dat hangt in de bene
dengang van de oude De Deo-afdeling.
Kortom, naar mijn smaak sluit elke
jury uit de aard van de zaak teveel
compromissen, maar men neemt dat
graag voor lief omdat de opzet van
deze kunstmarkt geen geweld aange
daan mag worden.
Welke manier van spelen streven jullie
na?
Kiene: „We zijn op de toneelschool opge
voed met gooi en smijtwerk, wat in die tijd
iets geweldigs was, om maar van de tekst
los te komen. Peter Brook is daar mee
begonnen, bij De Appel zie je het nog.
Maar daar hebben we geen zin meer in.
Wij willen met Shakespeare bezig zijn
vanuit de taal”. Bulder: „Wat we nastre
ven is sterk emotioneel geladen theater,
rijk gespeeld en met groot gevoel, maar
om dat gevoel over te brengen willen we
een strakke vorm zoeken. We zoeken naar
een stijl om de dingen scherper en groter
te maken dan ze in eerste instantie in het
gewone leven zijn. Taal is, alleen al door
dat de dingen verwoord moeten woorden,
al vaak een stap verder dan het voelen.
Als je een groot verdriet moet uitbeelden
kan je gaan huilen of schreeuwen op het
toneel. Je kan er ook met een beweging
uitdrukking aan geven, dat is al een stap
verder. En je kan er woorden voor zoeken,
en ik vind dat dat nog een stap verder is.
Als je dat goed doet, als door je woorden
heen de schreeuw te horen is zonder dat je
hem schreeuwt, als door de beweging
heen de schreeuw te zien is, dan kom je
misschien op een niveau waarop je andere
mensen erover kan laten nadenken. Kie
ne: „Je geeft dan meer kommentaar op
wat je wilt zeggen met de schreeuw dan
met de schreeuw zelf’. Bulder: „Maar de
balans vinden tussen de vorm, en dat de
mensen toch nog die schreeuw zien, dat is
moeilijk. Mensen zeggen dan: ik zie wat
jullie bedoelen maar het lukt niet, waar
om laat je het niet gewóón zien. Maar dat
is nu juist waar we naar streven”.
Kiene: „En daarom heten we Nijinski,
want die man is dat gelukt in de dans. Als
die een sprong maakte hoorde je hem
schreeuwen”.
Het is echter de virtuoosheid van een
Mike Oldfield; te veel talent in te weinig
persoonlijkheid. Daar kan dus nooit meer
uitkomen dan vreselijk ingewikkelde rie
dels zonder ruggegraad. En Sky is één
grote ingewikkelde riedel. Een borduur
werk aan loopjes waar maar geen eind
aan komt. Vijf instrumentalisten willen
ieder hun ego ten toon spreiden en daar
voor is een zakelijk samenwerkingsver
band opgezet met een vaste formule. Die
formule luidt: mix wat klassieke themaat-
jes met minimal music techniek en
overgiet dat met een modern rocksausje.
Werkelijk heel slim gevonden. Je kunt er
hele dubbelelpees mee volriedelen en
avonden mee vullen.
Zoals dat gisteren dus gebeurde in Car
ré. Het gold hier een eerste uitvoering in
Nederland. Allereerst werd de concert-
De kunstfabriek van Mulder en Zegel
is inderdaad indrukwekkend in afme
tingen en mogelijkheden. „Conradkade
6 is een gebouw waar elke kunstenaar
van droomt”, staat er dan ook geschre
ven in de uitnodiging waarmee de ope
ning van het project aangekondigd
wordt. Vanaf vanmiddag (16 uur) wordt
die droom voor beide kunstenaars reali
teit.
Wat dat betekent mag duidelijk zijn,
als ik hier rustig neerschrijf dat het
naderhand inrichten van deze sociale
kunstmarkt een belediging is voor het
juiste begrip expositie. De hele opzet
maakt het te kijk stellen van de werken
tot een onding. Jury’s laten zich uiter
aard niet ontmoedigen door de
overvloed aan werken en stropen dap
per de mouwen op voor een nadere
selectie, maar dat gebeurt wel onder de
meest ongunstige omstandigheden. Al
les staat en ligt door elkaar, leunt tegen
de wanden of zit nog in halfgeopende
dozen en mappen. Daarom valt hier
een pleidooi voor een nog meer verant
woorde selectie, pas nadat het museum
alle inzendingen hun plaats heeft gege
ven op de vloeren of aan de wand, dus
op zijn vroegst in de eerste dagen van
de openstelling van het geheel. Een
expositie durf ik het hier niet te
noemen.
Want waarom toch zou de keuze door
de jury altijd lang vooraf aan de ope
ning van gisterenavond moeten plaats
grijpen? Dat is me niet duidelijk, te
meer nu niet omdat vereende krachten
van het museum erin geslaagd zijn om
letterlijk bijna alles opgesteld te krij
gen. Vorig jaar was dat niet het geval.
De beïnvloeding van de leden van de
jury gebeurt nu toch al op andere,
subtiele wijze. De gezamenlijke bot
sing van meningen is toch niet te be
perken tot die twee dagen, die uitge
trokken zijn voor schiftingsproces en
aankoop. De discussie over en kritiek
op beeldende kunst maakt geen pas op
de plaats voor de tijdelijke jurering
ergens in een stad.
Hoe dan ook, de jury deed of haar
neus bloedde en koos ongeacht het
beschikbare bedrag voor een kunst
waarde die daar ver bovenuit ging, tot
70.000 gulden. Maar vervolgens be
steedde zij een reële som van ruim 43
mille na aftrek van de kosten. Daar
mee zit ze 'slechts 3000 boven de som
van 1979. Dat betekent een geringe
achteruitgang voor de kunstenaars, die
in aantal wel gelijk bleven (108) maar
honderd werken minder konden inzen
den op grond van het gestelde maxi
mum van drie. Overigens ontbraken
op het appèl bekende Haarlemse kun
stenaars als D. J. Bakker, K. Bierman,
M. Boeyen, F. Brasser, T. Domburg, G.
van Dijk, Frida, Marijke Don, P. Hoog
land, Marga de Jager, P. Klapwijk, B.
Schutter, J. Verburg, Petronelle Wijne-
kus. Ieder voor zich zal wel een privé-
reden hebben om niet deel te nemen,
soms kan dat erg verstandig zijn.
choon-
appara-
>AGES-
1836
dat het een behoorlijk ongeëmancipeerde
verhouding is maar we hebben er hier
niet voor gekozen zo’n onderliggend the
ma belangrijk te maken”.
Nijinski werkt sinds de oprichting in
1977 op semi-professionele basis, met niet
toereikende subsidie van de gemeente
Amsterdam. Nu is voor Afscheid subsidie
bij CRM aangevraagd, waarover de Raad
voor de Kunst gunstig geadviseerd heeft,
en Broertje en Zusje ontvangt een subsi
die van Rotterdam, waar het wordt uitge
bracht in het kader van de Kerngroep
bijzondere projekten. Nijinski bracht
sinds zijn oprichting vier producties uit:
Herman Gorter; De Concertzanger/Ont-
moeting in het donker; Peter of de schat
uit dé Noordzee; Dames en Heeren, Toon-
eel. Het thema was bijna steeds Kunst.
Muziek speelde soms een aanzienlijke rol.
HAARLEM. Voor de economisch
afhankelijke Haarlemse kunstenaars
kruipt het budget, te besteden aan de
gemeente-aankopen. omhoog als in
het tempo van een rupsje. In 1978 ruim
34 mille, in 1979 precies 42 mille, nu in
1980 47,5 mille, waarvan echter 10 mil
le als overschot van de vorige gerucht
makende inzending. De kunstenaars
blijven voortaan jaarlijks terugko
men met hun werken op de stenen
vloeren van de Hallen en gelukkig
heeft men zich zonder al te veel mor
ren neergelegd bij het ingestelde
maximum van drie werken per inzen
ding. Dus de jury van 1978 krijgt niet
haar zin met haar voorstel voor aan
kopen eens per twee jaar en verder
heeft ieder andere betrokkene zich
met benauwde blik neergelegd bij het
feit dat de inzending nu „alle catego
rieën” betreft.
twee resterende werken van het program
ma. Schumans pianoconcert liet Stephen
Bishop-Kovacevitch in heldere pianostiek
schitteren. Spanningverhogende vertra
gingen gaven het overbekende werk een
eigen tintje. Het orkest moest een enkele
keer met inzetten forceren bij snelle forte
passages. Het onbreken van enige innig
heid als tegenwicht voor de al met al nogal
stevige interpretatie was een ander tegen
vallend aspect.
De acht Slavische Dansen van Dvorak
kunnen natuurlijk niet meer stuk, welke
interpretatie men er ook aan geeft. Kers
jes hanteerde geen opvallende Slavische
kleuren, maar zijn wat robuste aanpak
liet de delen voldoende adem om te
overtuigen. Het publiek maakte met het
applaus duidelijk, vooral dit laatste werk
op zijn bekendheid als waarde te schatten
JAN BAART
Beeldend kunstenaar Jan Mulder
werkte tot 1978 15 jaar ongestoord in
het historische kerkje op de terp in
Spaarnwoude, dat hij vanaf 1977 samen
met zijn jongere collega Jan Dik Zegel
benutte als atelier. Onder niet ter zake
doende verwijten van burgemeester IJs-
selmuide van Haarlemmerliede en
Spaarnwoude („Die is begonnen als
schilder maar hij heeft er een smidse
van gemaakt”) moesten Mulder en co.
begin 1979 het veld ruimen.
Het werk stamt trouwens uit 1960. Het is
dus bijna nog een jeugdzonde van Schat,
die tien jaar later pas zou „doorbreken”
met de notenkraker-acte. Een ensemble
van beperkte omvang gaf het werk een
sfeer van kamermuziekstijl waarin tegen
stellingen vriendelijk en zacht kleurden.
Het orkest kon er zich geen buil aan
vallen.
Er zijn in Schats oeuvre ook bepaald
wel grotere tegenpolen te vinden voor de
Jan Dik Zegel: „Eigenlijk is het ge
bouw nu heel organisch opgebouwd. Be
neden heb je de ruimtes voor het teke
nen en ontwerpen. Rechts heb je onze
werkplaats en links een grote expositie
ruimte, eigenlijk het openbare gedeelte
van Conradkade 6. We willen en kunnen
hier zaken exposeren die ruimte nodig
hebben; niet alleen van onszelf, maar
juist ook van andere kunstenaars die
elders niet aan de bak komen. De ten
toonstellingsruimte is gebouwd op ex
perimentele zaken met afmetingen van
10 bij 12 bij 3,5 hoog. De bedoeling is dat
mensen hier los van stijlen of mode
terecht kunnen; wij zitten wat de expo
sities hier niet aan commerciële
overwegingen of beperkingen vast”.
AMSTERDAM. Er lopen heel wat
enge mannetjes rond op Gods aardbo
dem. En enkele bijzonder enge hebben
zich verzameld in Sky. Ze zijn zo eng,
omdat ze continu een beetje iqereld-
vreemd voor zich uitlachen, uiterst meli
ge grappen maken en tegelijk eng knap
hun instrumenten bespelen. Want dat de
enge mannetjes van Sky waanzinnig vir
tuoos zijn, dat staat vast.
Naast al genoemd werk van Buis
man is er de beroepsfotograaf Henze
Boekhout (in Vishal). Hij leverde een
aardig drietal afdrukken waarin de
vormen van een schaatser in een win
terlandschap uitgekaderd worden.
Verder is er (Vleeshal) een grijze foto
van Y. Prinsen (in Vleeshal) in een
onregelmatig kader, met een afbeel
ding vermoedelijk van kwik op een
vloer, anders kan ik het beeld niet voor
u interpreteren. Een nieuwe mentali
teit vertoont de gewone fotografie van
Aardema. Piet van Leeuwen trekt zich,
zoals bekend, met een aangekocht
werk weinig aan van standaardbegrip
pen in de fotografie. Het is een wat
grillig gevormd werkstuk op de rand
van een bizar niks. Rob de Vries is de
enige fotograaf-kunstenaar in het ge
heel, die een formeel beeld opbouwt
met behulp van fotografische delen,
dus die niet zo maar vrij expressief
bezig is, maar zijn bouwstenen zorg
vuldig kiest alvorens een compositie te
maken. Deze keer liet hij zich inspire
ren door de eindeloze zuilen, 1920-1938
van Brancusi en door diens abstracte
Haan of Malastra. Abstracte plastie
ken die weer nieuwe abstractie opleve
ren. Zelfs Taeke Haenstra is minder
kunstenaar met zijn documentaire
beelden uit andere culturen dan kun
dig fotograaf.
Een bespreking van de vele vormen
van teken- en schilderkunst moest
door gebrek aan tijd achterwege blij
ven, maar zal later in deze krant
volgen.
Concert: Sky. Bezetting: John Wil-
I liams, gitaar. Herbie Flowers, basgi
taar, tuba. Kevin Peek, gitaar. Tristi-
i an Fry, drums, vibrafoon, marimba.
Francis Monkman, toetsinstrumen-
j ten, gitaar.
Carré, Amsterdam,
I 1980.
Conradkade 6, Mulder, Zegel. Strak
staan de letters op een prachtig strakke
gevel van een voormalig fabriekspand
in de Waarderpolder. Tussen de regel
matige eenvormigheid van bedrijfsge
bouwen op het Haarlemse industrieter
rein valt het achter het pand van De
Grafische gelegen „project” van Jan
Mulder en Jan Dik Zegel amper op,
maar bij nadere beschouwing heeft hun
werkplaats niet helemaal een indu
striële functie.
„We willen ons gebeuren functioneel
maken in deze omgeving. Vanuit je ei
gen impuls en dat moet je niet te dik
en niet te zwaar wegen een inbreng
hebben. „Mulder en Zegel gingen eigen
handig in de voormalige fabrieksruimte
aan de slag, sloopten muren, brachten
andere indelingen aan en creëerden
verschillende werkruimten.
Concert: Het Amsterdams Philhar
monisch Orkest onder leiding van An
ton Kersjes. Solist: Stephen Bishop-
Kovacevitch. piano. Programma: Con
certo da Camera (Peter Schat), Piano
concert in a opus 54 (Robert Schu
mann), Slavische Dansen opus 46 (An
tonin Dvorak).
Concertgebouw Amsterdam, 19 en
20 september 1980.
Mulder: „Het werken buiten ben ik zo
langzamerhand ook zat. Dit is een goeie
plek hier op het industrieterrein. Per
slot van rekening werken we beiden met
ijzer. De relatie met een recreatiegebied
is dan wat merkwaardig. Dat buitenge-
doe en zo. Als we in de kerk werkten
kwamen er altijd mensen langs die dan
over de schapen begonnen, die buiten
graasden. Hier op het industrieterrein
is sprake van een meer in de omgeving
passen. D’r wordt hier gewerkt en niet
gezeverd”.
beiden een ideale vervangingsmogelijk-
heid in het recreatiegebied Spaarnwou
de konden realiseren, maar procedure
mogelijkheden werkten vertragend.
Een telefoontje van een bevriende za
kenrelatie hielp het duo uit de brand.
X
-W» W*
