Globe speelt triest vrouwenleven in stuk van Achternbusch
exposities
Yusef Lateef
boeit ondanks
conventies
Erotiek ontbreekt bij
Antonius en Cleopatra
van Publiekstheater
Balans Schots orkest
zoek onder Pommier
filmprijzen uit
Wasted Youth laat de
romantiek opbloeien
Festikon reikt
1980
MAANDAG 29 SEPTEMBER
1
Romeinse scènes helder en eigentijds
Slanke, fijnzinnige loonvorming bij cellist Carr
Tweeslachtige muziek vergt veel van publiek
n
KUNST
1
Bi
r-
HELMOND. Toneelgroep
Globe, een in Haarlem in elk ge
val sterk ondergewaardeerd ge
zelschap, wanneer je de kijkcij
fers als richtlijn neemt, is zo’n
groep die op een sterk eigentijds
gerichte manier toneel maakt. Er
is daar de paar achterliggende
jaren een ontwikkeling gaande
die met vallen en veerkrachtig
opstaan tot voortdurend boeien
de voorstellingen leidt, ook al zijn
er in het totaalbeeld best tekort
komingen te constateren. Het in
teressante bij Globe is dat er
avontuurlijk en modern toneel
gemaakt wordt en daardoor is het
even prettig om naar een voor
stelling van deze groep te gaan als
bijvoorbeeld naar een van Baal,
Werkteater of Onafhankelijk To
neel. Er gebeurt tenminste iets.
E'J
Modern ontroerend toneel
in Suns
YUSEF LATEEF
JAN BAART
en
lui-
ize
nd-
ALWIN BAR
De onderscheidingen werden toegekend
HA
JOHN OOMKES
jury.
ternbusch groot. In het stuk wordt daar
summier op ingegaan, het gaat in hoofde
zaak om Suus.
Suus is dus geen toneelstuk in gebruike
lijke zin. Het bestaat vooral uit monolo
gen, gesproken door Suus zelf en daar ligt
telkens tien jaar tussen. Zo zien we een
aanvankelijk zelfbewuste vrouw ondanks
haar eigen strijdbaarheid verworden tot
een ellendig hoopje aan drank verslaafd
afval. Op het laatst is zij niet meer in staat
tot enige communicatie en als ze aanhoort
hoe haar man, de schrijver, via zijn
schrijfmachine tot tal van misvattingen
komt, wanneer hij een beeld van hun
leven samen geeft, doodt zij zichzelf. Het
Records zijn inmiddels twee singletjes
verschenen van dit vijfmans collectief, die
belangwekkend mogen worden genoemd.
Tussen alle bijna koele muziek die thans
de rock inhoudelijk bepaalt, valt Wasted
Youth zeer zeker op. Behalve de bijna
sentimentele aanpak van Scott doet de
en aan eikaars kleren trekkend over het
toneel dollen (en hoe prachtig en krachtig
zijn niet de eerste regels die Shakespeare
ze in de mond geeft).
Eric Schneider, niet helemaal het Anto-
nius-type, weet met een ongeschoren ge
zicht en goed spel de impulsieveling die
Antonius is waar te maken. Annet Nieu-
wenhuyzen als Cleopatra lijkt een minder
gelukkige keus. Haar mislukking is wel te
begrijpen: Cleopatra is nu eenmaal een
lustobjekt, daar kun je niet omheen. An-
Concert: Waisted Youth. Eerste tournee door Nederland; a.s. zondagavond nog in
Melkweg, Amsterdam. Bezetting: Ken Scott (zang, gitaar), Mick Atkins (gitaar,
koorzang), Nick Nicole (synthesizer), Darren Murphy (bas) en Andy Doll (drums).
Voorprogramma: Furious Pig.
De Gigant Apeldoorn, 28 september 1980.
Een hevige gitaarbegeleiding, die nog in
omvang versterkt wordt door Nicole’s
daarmee contrasterende begeleiding je
knipperen met de ogen. Het is alsof je
geconfronteerd wordt met de eerste bezet
ting van de Velvet Underground.
Als we dan echter Pommier zelf als
solist horen in Mendelssohns eerste piano
concert, dan wordt een en ander mis
schien toch duidelijk. Dan gaat men zich
afvragen of hij in zijn solistische loopbaan
niet innerlijk is vastgelopen, en daarom
een nieuwe bezigheid is gaan zoeken om
weer wat meer leven in de brouwerij te
brengen. Natuurlijk kan Pommier tech-
Scottish Chamber Orchestra, diri
gent Jean-Bernard Pommier. Solisten:
Jean-Bernard Pommier, piano en Co
lin Carr, cello. Werken van Mendels
sohn, Tsjaikovsky, Mozart. 28 sept.
’80. Grote zaal Concertgebouw, Am
sterdam.
g
Ier-
nisch erg veel, en het concert is bepaald
niet gemakkelijk. Maar al het geglitter en
alle technische hoogstandjes in het eerste
en derde deel en zelfs het toch zeer fraaie
toucher in het tweede kunnen niet verber
gen dat er innerlijk niets gebeurt, en niets
werkelijk van binnenuit komt. Op zichzelf
zijn zijn zeer snelle tempi geen bezwaar -
Mendelssohn stond als pianist èn als diri
gent bekend om zijn voorliefde voor ui
terst levendige tempi. Maar hier was geen
verfijnde snelle virtuositeit te horen, maar
race-werk. De dynamische contrasten de
den bovendien vaak gekunsteld aan. Het
begeleidende orkest maakte het geheel
niet mooier.
Na de pauze echter kwam de ommekeer
in de persoon van Colin Carr. Alsof we in
een andere wereld terechtkwamen. Slan
ke, fijnzinnige toonvorming, pure lyriek,
levendige beweeglijkheid - dat zijn zo eni
ge van Carrs kwaliteiten. En bij hem komt
alles wèl uit het hart. Zijn cello is geen
brombeer maar een menselijke stem. Zijn
techniek is zeer ontwikkeld en ook werke
lijk geacheveerd. Zelfs het orkest ver
mocht deze indruk niet te bederven.
Kortom: een ontroerende vertolking,
van een sympathieke persoonlijkheid bo
vendien.
VOORSTELLING: Suus (Susn), toneelstuk van Herbert Achternbusch uit 1979.
Gezelschap: Zuidelijk Toneel Globe. Vertaling Martin Hartkamp. Regie Geradjan
Rijnders. Decor en kostuums Barbara de Vries. Dialect-vertaling vierde bedrijf
Willem Iven. Gespeeld door Babette Mulder, Josée Ruiter, Diane Lensink en
Elisabeth Andersen. Helmond, Het Speelhuis, 27 september 1980. Op 14 en 15
november te zien in de Toneelschuur in Haarlem.
AMSTERDAM. Ogenschijnlijk is het niet goed te begrijpen waarom de befaamde
pianist Jean-Bernard Pommier aan het dirigeren is geslagen. Erg' veel aanleg schijnt
hij er niet voor te hebben. Onder zijn leiding spelen de strijkers van het Scottish
Chamber Orchestra vaak erg slordig (hun snelle loopjes lijken soms bijna glissandi);
zijn de blazers veel te luid en bijna altijd ongevoelig - het koper doet soms denken aan
een claxon - en is de balans in het algemeen zoek. Het tromgeroffel in Mozarts
Haffhersymfonie was niet bepaald een esthetisch genoegen. Mendelssohns verrukke
lijke symfonietje in b klein, gecomponeerd op 14-jarige leeftijd was een wonder van
saaiheid en gezapigheid. En dat terwijl het stuk juist in zijn delicate levendigheid al
een echte Mendelssohn is.
De naam van deze veelbelovende vijf
mans formatie is ontleend aan een gedicht
van Tennyson, zodat de opzet duidelijk
mag zijn. De neoromantiek viert onbelem
merd hoogtij anno 1980. De teksten van
zanger Ken Scott mogen er dan ook zijn.
Menige liefdesfrustratie valt er in te be
luisteren op een manier alsof Léon de
Winters de adolescentie van de jeugdige
Dürer beschrijft. Zwaar aangezet ver
driet, een gevoel van verlatenheid en bij
behorende verbittering verlaten in ge
kwelde woorden Scott’s mond.
Op het Londense labeltje Bridge House
Scène uit Antonius en Cleopatra met v.l.n.r. Truus te Selle. Annet Nieuwenhuyzen
Marjolijn Verwijnen (foto Kors van Bennekom).
AMSTERDAM. In het verleden is al vaak door critici gewezen op de tegenstelling
aarde-water in Antonius en Cleopatra van Shakespeare. Water zou dan horen bij
Z Cleopatra, heerseres over de Nijl, als Oosters vorstin verbonden met een image van
ongrijpbaarheid. Op een schip komt ze Antonius de eerste maal tegemoet, en tijdens
een zeeslag verliest Antonius zijn Romeinse macht. Het land of de aarde wordt
belichaamd door het Romeinse rijk, krachtig onder de duim gehouden door zijn
- heersers, het driemanschap Antonius, Octavius en Lepidus. De meest nuchtere en
droge van hun drieën houdt aan het eind de macht, Octavius, de eerste Romeinse
keizer.
wil laten voelen. Hij gebruikte dit middel,
dat uit het Duitse toneel stamt, nooit zo
brutaal en gedurfd als in deze regie. De
Romeinse scènes worden er helder en
amusant door, de drie heersers vergelijk
baar met hedendaagse politici.
Bij de Egyptische gedeelten lukt het
minder, misschien is de menselijke maat
te klein voor de verhouding Antonius-
Cleopatra. De kern van het stuk is de
strijd tussen orde en chaos, in gang gezet
door de zuigende erotische kracht van
Cleopatra, die Antonius losweekt uit zijn
Romeinse bestaan. (En hoewel de orde
Octavius aan het langste eind trekt,
wordt Antonius’ keuze voor de chaos door
Shakespeare toch minstens als sympa
thiek voorgesteld). Antonius en Cleopatra
zijn niet zomaar twee gelieven, het zijn
zwaargewichten, en de erotiek tussen hen
zou eigenlijk door de hele voorstelling
heen voelbaar moeten zijn. Eric Schnei
der en Annet Nieuwenhuyzen lijken nu
eens verliefde tieners, dan weer op een
verknocht broertje en zusje. Al vanaf hun
eerste opkomst, waar ze elkaar duwend
synthesizer, steunt daarbij op een stevige
ritmesectie. Flarden Lou Reed, maar ook
Magazine klinken er aldus in door. Het
eerste bijbehorende jargon is inmiddels al
ontstaan: de nieuwe underground.
De tweeslachtigheid van zware vervoe
rende muziek en tekstuele kommer en
kwel zet zich door in de structuur van de
meeste songs, die door Scott onverander
lijk met een grote geladenheid worden
gebracht. My Friends are dead, Maybe
Without Her then (heel sterk door de
maatwisselingen), Gonna Make Emotions
en Wasted Youth doen een zwaar beroep
op het aanpassings- en inleveringsvermo-
gen van het publiek. Scott oogt tijdens de
veelal lange nummers zeiden als een stan
daardfrontman. Zelfs op het podium sij
pelt zijn Weltschmerz door, zich vertalend
in ongewone dansbewegingen.
In het voorprogramma veroorzaken Fu
rious Pig, vier Londense jongens die bij
toeval op (een verder zelf ontwikkelde
vorm van) spreekkoortechnieken zijn ge
stoten, opwinding. Hun aanpak is hoogst
origineel, ongemeen krachtig en zou een
aanwinst van jewelste voor elk poëziefes-
tival kunnen zijn.
Dit weekeinde speelde Globe de eerste
echte voorstelling van Suus, geschreven
door de Duitser Herbert Achtenbusch.
Een première mag het niet genoemd wor
den, want die moet nog in Bochem plaats
hebben: Globe mocht het stuk toch opvoe
ren, maar diende de aanduiding première
achterwege te laten. Vandaar dat men
daar nu met een knipoog spreekt van
wereld-try-out. Belangrijker is dat Globe
met deze toneelproduktie - bestemd voor
kleinere zalen - op voorbeeldige wijze aan
toont wat het bedoelt met modern toneel.
Met prachtige stijlmiddelen komt de
groep onder regie van Gerardjan Rijnders
tot een voorstelling die op veel momenten
ontroert.
Suus gaat over het leven van een vrouw
die strijdvaardig zichzelf lijkt te worden
op het moment dat ze haar geloof (het
Roomskatholieke) de rug toekeert. We
mogen daarna haar verdere leven volgen.
Achternbusch heeft daartoe vijf scènes
geschreven waarin hij op sobere docu
mentaire manier verslag uitbrengt van
Suus’ bestaan. Hij laat Suus viermaal zelf
aan het woord; de laatste episode wordt
volgepraat door haar echtgenoot, die
evenals Achternbusch, schrijver is. Het
stuk bevat autobiografische elementen,
waar het de rol van de schrijver betreft en
dat maakt de nieuwsgierigheid naar Ach-
Voorstelling: Antonius en Cleopatra van William Shakespeare. Vertaling: Evert
Straat. Gezelschap: Publiekstheater. Regie: Hans Croiset. Toneelbeeld: Frank
Raven. Costuums: Joep Mutsaers. Produktie-dramaturgie: Guus Rekers. Wout
Spies. Met: Eric Schneider, Annet Nieuwenhuyzen, Wim van der Grijn, Frans
Vorstman, Hans Boswinkel, Alexander van Heteren en anderen. Première 27
september 1980, Stadsschouwburg Amsterdam.
Overbodige uiterlijkheden laat hij weg -
ook als ze zijn voorgeschreven - waardoor
de essentie per scène verhevigd aan de
oppervlakte verschijnt.
De verschillende levensfasen wórden
gespeeld door vier verschillende actrices.
Er is geen poging gedaan hen uiterlijk op
elkaar te laten lijken en dat is ook. van
geen enkel belang. Het wezenlijke van
Suus is dat de verwording van een vrouw
geloofwaardig in beeld gebracht wordt,
met als belangrijkste steunpilaar de tekst.
Globe is daar verbazend knap in geslaagd
en raakt met deze niet gemakkelijke voor
stelling de kern van het theater. Met dra
matische stijlmiddelen wordt een onthut
sende zaak blootgelegd. En dat is oneindig
veel boeiender dan het naspelen van wel
ke realiteit dan ook.
Babette Mulder begint als de jonge Suus
die tijdens de biecht te kennen geeft geen
waarde meer aan haar geloof te hechten.
Zij legt daar met een onbevangen spel de
basis voor de volgense scènes en haar
houding tussen kindzijn en groei naar
volwassenheid laat daar ook ruimte voor.
Josée Ruiter (van het Publiekstheater
naar Globe gestapt) is van een ontroeren
de zuiverheid als Suus in haar studenten
tijd. Een kwetsbare jonge vrouw met haar
dagboek vol twijfels, prachtig in beeld
gebracht door een actrice die hier zichzelf
weer gevonden schijnt te hebben.
Diane Lensink speelt de derde Suus in
een door onmacht fel aajigewakkerde
woede om het bestaan. Schitterend strijd
vaardig en je proeft al dat het tevergeefs
zal zijn. Daarom al is het knap gevonden
van de regie haar ook in te zetten in het
laatste tafereel als de verloren Suus, al
lijkt dat van ondergeschikt belang.
Een moedige bijdrage levert Elisabeth
Andersen als vierde Suus. Zij is dan al
verslagen door het leven en als in een
gebed, zittend op een toiletpot, lurkend
aan een fles drank maakt zij haar balans
op. De scène is oorspronkelijk in het
Beierse dialect geschreven en Globe ge
bruikt in deze voorstelling dat van de
Brabantse Peel. Andersen spreekt dat
schitterend uit en bewijst hier opnieuw
haar uitzonderlijke klasse door er geen
moment mee te koketteren.
Een gave voorstelling van Globe, één in
vormgeving, decor, kostuums en tekstge-
bruik. Schrijnend mooi vaak.
KO VAN LEEUWEN
I
Bij het Publiekstheater is de tegenstel-
- ling aarde-water terug te vinden in het
toneelbeeld. In de vloer is een waterbassin
- van glas aangebracht, waaromheen de
Egyptische scènes zich afspelen, Cleopa-
tra en haar hofhouding van dienaressen
■en eunuchen, gekleed in roze, lichtblauw,
turquoise. Rondom het toneel hangen zil-
- verig bewegende gordijnen, en het toneel
is gevangen in een kooi (liefdesketen?).
Voor de Romeinse scènes zijn de gordij-
nen onbelicht en daardoor zwart. De kooi
blijft staan. De Romeinen dragen fanta-
sie-toga’s. Octavius trekt op een gegeven
moment een streepjespak aan.
X Dat laatste is een stijlbreuk, en een
'"middel dat regisseur Hans Croiset al va-
-ker gebruikte om hedendaagse gevoelens
wakker te schudden tegenover een klas-
siek werk. Streepjespak heeft voor ons de
gevoelswaarde bureaucratie, of zoiets, en
dat is precies wat Croiset ons bij Octavius
- -
is het antwoord van iemand die alle ge
loof, ook in zichzelf, verloren heeft. Maar
de mees’t aangrijpende delen van Suus’
leven hebben we dan al gezien. Dat zijn de
episodes waarin ze haar strijdbaarheid
nog vitaal kan uiten.
Het toneelstuk Suus is een samenstel
ling van fragmenten, door Achternbusch
ontleend aan verschillende van zijn eigen
romans en scenario’s. Hij heeft daarvoor
aan zijn toneelwerk theatrale aanwijzin
gen toegevoegd. Regie-aanwijzingen die
door Gerardjan Rijnders zorgvuldig ge
wogen zijn, maar die hij slechts voor een
deel gebruikt. Het komt mij voor dat de
versobering die Rijnders toepast in het
voordeel van de voorstelling werkt.
LAREN (NH) (ANP). Op het Festikon
Filmfestival dat van 23 tot en met 28
september is gehouden in het Singercom
plex in Laren (NH) zijn vier films onder
scheiden met een Gouden Eekhoorn, de
prijs voor de beste film in een bepaalde
categorie.
HEEMSKERK. Het kwartet van de
vermaarde Amerikaanse jazzsaxofonist
Yusef Lateef opende vrijdagavond de
concertreeks van de Werkgroep Jazz
Heemskerk in de Jansheeren. De vier
muzikanten, drummer Lamarr Barker,
basgitarist Donald Pate, pianist Ken
neth Moss en Lateef zelf op verschillende
instrumenten (tenor- en sopraansax,
fluit, hobo en percussie-instrumenten),
combineerden bij dit optreden meer dan
één invalshoek.
Merendeels overheersten vertrouwd
klinkende thema’s in vakmatig aantrek
kelijke uitvoeringen dit conventionele,
maar beslist wel boeiend ervaren concert.
Love-chain love-chain, een aantal malen
herhaald als refrein, toonde Lateef ook
nog even in de functie van „zanger”. De
overige nummers lieten uitsluitend zuiver
instrumentale muziek horen.
Het spelen van korte inlassen, een serie
snelle noten met krachtige accenten op de
laatste tellen, temidden van gebonden lan
ge uitwerkingen, hoorde bij de opvallende
stijlmiddelen van het kwartet. In wat vrij
ere improvisaties stuwde Lateef zijn se
condanten naar krachtiger, moderner
klinkende speelwijzen. Een overwegend
vriendelijke stijl met af en toe een versnel
ling van het tempo, in combinatie met zeer
dansbare ritmen, kleurde composities van
bekende andere jazzmusici zowel als ei
gen materiaal van de groepsleden.
Dat het publiek maar in een schamel
aantal vertegenwoordigd was, nam de ge
renommeerde Yusef Lateef met zijn
kwartetleden aanvankelijk nog enigs
zins verbaasd uiteindelijk maar voor
lief.
Slotscène uit Suus van de Duitse schrijver Herbert Achternbusch. Links in vuile lompen
Diane Lensink. midden Joos Prinsen als de schrijver.
APELDOORN. Nick Nicole is een
heel mooi jongetje van een jaar of 19, 20.
Een gehaaide make-up zorgt ervoor dat
het lijkt alsof hij hoge jukbeenderen
heeft. Zijn oogopslag is helemaal die van
een vrouw die weet dat ze mooi is; het
duurt altijd een fractie van een seconde
langer voordat ze zich verwaardigen om
je aan te kijken. Gelakte nageltjes en een
met haarlak verstijfde kuif die voor een
van de ogen afhangt versterken nog de
vrouwelijke suggestie. Koel, bijna non
chalant voorziet Nicole de Londense
band Wasted Youth van zwaar vibreren
de synthesizerlicks.
Van 6 tot en met 31 oktober exposeren
Wilfried Put en Ab Jongmans in het Ge
bouw Noord-Holland aan de J.J. Hame-
linkstraat in Haarlem. Put stelt sculptu
ren en reliëfs ten toon en Jongmans laat
schilderijen en tekeningen zien. Geopend
op werkdagen tijdens kantooruren.
Joke ter Hoeven-Hirs exposeert van 4
tot 13 oktober een aantal aquarellen in het
Gemeentehuis Bennebroek. Geopend op
weekdagen van 14-17 uur, in het week
einde van 13 tot 16 uur.
De Santpoortse kunstenares Hanneke
de Vries-Naber exposeert tot en met 15
oktober „foeliegravures” (schilderijen op
aluminiumfolie) in de Openbare Biblio
theek van Santpoort. Geopend: maandag,
woensdag en donderdag van 14.30-17.30
uur, dinsdag en vrijdag van 10-12.30 en
van 19-21.30 uur, zaterdag van 10 tot 12.30
uur.
De Soedanese kunstenaar Siddig El’Ni-
goumi exposeert tot 1 november gedeco
reerd steengoed en de Amerikaan Phillip
Gearheart exposeert hill-jars in de Stich
ting Galerie Deproen (Prinsengracht, Am
sterdam). Geopend: dinsdag tot en met
zaterdag van 10-17 uur.
Van 10 oktober tot en met 30 november
wordt in het Noordbrabantse Museum in
Den Bosch een overzichtstentoonstelling
gehouden van het werk van wijlen Antoon
Derkinderen. De nadruk ligt op het „ge
bonden werk”; verder is er een visuele
biografie van de kunstenaar, complete
series voorstudies voor de grote monu
mentale opdrachten (schildering voor
Amsterdamse Begijnhofkerk, decoraties
voor Beurs van Berlage, muurschilderin
gen voor het Bossche Stadhuis) die Der
kinderen vervaardigde en portretten,
schilderijen en grafiek.
Tot en met 23 november zijn in het
Haags Gemeentemuseum de meeste schil
derijen van de Nederlandse kunstenaar
■Constant Nieuwenhuys. Getiteld Con
stant, schilderijen 1940-1980 biedt de ex
positie een overzicht van de ontwikkelin
gen in het gedachte-, en gevoelsleven van
de kunstenaar.
Van 10 tot en met 29 oktober wordt de
32e Oude Kunst en Antiekbeurs gehouden
in Museum Het Prinsenhof in Delft. Bijna
40 handelaars doen dit jaar mee aan deze
alom bekende beurs en bieden zoals ge
woonlijk een groot aantal, soms zeldzame,
voorwerpen en objecten. Er is ook wede
rom een kleinere beurs „binnen de beurs”
waar objecten onder de 3.000 gulden zijn
opgesteld. Onder de meer kostbare en
zeldzame stukken bevinden zich ditmaal
een Monet, een Cézanne, twee Van Goy-
ens. een sculptuur van een Romeinse kei
zer, een „luiermand” van een Nassau en
een Nautilusbeker Arnhem. De beurs is
geopend dagelijks van 10-17 uur en voorts
op dinsdag- en donderdagavond van 19-22
uur.
Bij A. L. van Gendt Co. (Keizers
gracht, Amsterdam) wordt op 13 oktober
een veiling van antieke boeken gehouden
vanaf 19.30 uur. Kijkdagen zijn op 10, 11
en 12 oktober van 10 tot 16 uur.
Het veilinghuis Paul Brandt (Keizers
gracht, Amsterdam) houdt van 27 tot en
met 31 oktober een veiling van kunst uit
het Verre Oosten en Afrika. Kijkdagen
zijn op 24, 25 en 26 oktober van 10-16 uur.
net Nieuwenhuyzen tracht vooral haar
andere kant te spelen, de martiale heerse
res. Zo ieman’d zou tevens begeerlijk kun
nen zijn, maar dat komt hier niet uit. De
erotiek die Antonius aan de ketting legt
tot zijn dood erop volgt ontbreekt, Antoni
us noch Cleopatra zijn tragische slachtof
fers van hun eigen lusten. De sterfscène
van Cleopatra (op een onmogelijk hoog
staketsel) was een van de minst inspire
rende van de voorstelling.
ALMA POST.
In de categorie documentaires ging de
onderscheiding naar de film The Patriot
Game van Arthur MacCaig (Frankrijk).
Bij de animatiefilms werd de prijs toege-
kend aan de film Tarzan van de Joego-
slaaf Zoran Cakuljevic en bij de korte
speelfilms aan de Nederlandse cineast
Martin Lagestee voor zijn film Muren van
- behang.
De Gouden Eekhoorn voor de beste
J speelfilm ging naar de film Die Kinder
aus no. 67 van Ush Barthelmesz-Weller en
r Werner Meyer uit West-Duitsland. Deze
film werd eerder dit jaar op het festival
- van Film International in Rotterdam ook
al bekroond met een Gouden Horzel voor
de beste politieke film van dat festival.
De onderscheidingen werden toegekend
Z door de bezoekers van het Festikon die
tijdens het festival optraden als publieks-
Kj&A-
I 5
1
