Antonio Salieri biecht wandaden op
Nederlandse solisten
Decadente
Authentieke stijl onder
leiding bekwame Pickett
sch wung bij
Schneider
Gaaf klankevenwicht
bij Melodia Strijkkwartet
Siouxsie: lijdend, maar niet lijdelijk
11
3
uitstekend in Azira
Ruiterlijke bekentenis van ellebogenwerk in Amadeus
Tuxedomoon opent nieuw theater met synthetische muziek en av-middelen
Boekenprijs voor
Ernesto Cardenal
PVDA OP DE BRES
VOOR BKR
11
19 8 0
OKTOBER
1'3
New London Consort en Nederlands Kamerkoor
Mozart hoogtepunt in concert nieuw ensemble
J MAANDAG
KUNST
0
Am-
ALWIN BAR.
■ie. 22.30
I
P. ZWAANSWIJK
JOHN OOMKES
A,
Scène uit Amadeus. In het midden Hans Kroes als Mozart, achter hem Willem Nijholt als
Salieri. Hans Royaards, rechts Jules Royaards. (Foto Pan Sok).
LÊC-
.gUK
Peter Shaffer geeft in zijn stuk over
deze zaak geen historisch beeld, hij be
handelt de zaak Salieri naar eigen inzicht,
met als leiddraad de verteller: Salieri als
73-jarige, die het verhaal weergeeft zoals
hij het zich herinnert. In deze versie mis
bruikt Salieri zijn positie aan het hof om
baantjes voor Mozart aan een ander te
geven, om voorstellingen van Mozarts
opera’s tegen te houden. Het ergste be
waart hij echter voor het laatst: kort voor
Mozarts dood laat hij hem teisteren door
DEN HAAG. ‘Een giechelend kind, in
staat om achteloos noten neer te schrij
ven die mijn meest doordachte composi
ties aan de kaak stellen als levenloze
krabbels’ zegt de Weense hofcomponist
Antonio Salieri in 1781 van Wolfgang
Amadeus Mozart. De laatste had zich
zojuist in Wenen gevestigd en zou er in de
jaren die komen gingen zijn beroemdste
werken componeren, alleen zag niemand
dat nog. Salieri echter wel, en hij zal
Mozarts komst dan ook met groene ogen
hebben gadegeslagen. Wat er precies ge
beurde is niet bekend, geruchten dat Sa
lieri Mozart vermoord zou hebben zijn
nooit bevestigd, maar wel blijkt uit brie
ven dat hij er het zijne aan deed om
Mozart’s carrière te vertragen.
Het programma voor de pauze speelde
zich geheel af in Venetië, waar Renaissan
ce en Barok elkaar ontmoeten, onder an
dere in de gedaante van Giovanni Gabrieli
en Monteverdi, van wie respectievelijk
Canzoni en een madrigaal ten gehore ge
bracht werden. Typisch voor de Veneti-
aanse stijl is de meerkorigheid, die in de
muziekgeschiedenis een belangrijke rol
gespeeld heeft. Deze „koren” kwamen gis
teravond vooral in instrumentale vorm
aan bod, en daar bleek dan de grote
kwaliteit van het New London Consort.
bezoeken van een geest (gespeeld door
Salieri’s bediende, later door Salieri zelf),
die Mozart een onmogelijke opdracht
voor een requiem aansmeert, vergelijk
baar met Mefisto die de ziel van Faust wil
kopen.
Wat Shaffer Salieri laat doen is in feite
niet meer dan flink met z’n ellebogen
werken, de strijd om het bestaan voeren.
Het goede van het stuk is dat Shaffer het
ons allemaal door de oudgeworden Salieri
zelf laat opbiechten. Dat maakt het invoel
baar. Salieri’s wandaden raken de kern
van wat er mis is in onze maatschappij, en
bekentenissen van dergelijke fouten kun
je niet vaak genoeg horen, vind ik. Het
stuk is opgezet als een raamvertelling. Het
begint en eindigt met de oude Salieri,
daartussenin zie je de jaren 1781-1791, van
Mozart's komst naar Wenen tot zijn dood.
Salieri verkleedt zich voor dit deel als
jonge Salieri. Hij speelt mee, maar blijft
zich ook nu met kommentaar op de ge
beurtenissen tot het publiek wenden.
Salieri is dus bijna voortdurend op het
toneel, en de manier waarop de bekente
nis over komt hangt af van zijn persoon.
Op een anoniem schilderij, door De Haag
se Comedie opgenomen in het tekstboek
je, ziet hij er gevoelig, slim en bedroefd
zijn en dat daar nu maar eens naar geluis
terd mag worden.
Het repertoire dat Peter zaterdagavond
in een mager bezette Meervaart over het
voetlicht bracht, blonk niet uit door origi
naliteit. Er zat nogal wat cover-materiaal
in zijn programma (Stevie Wonder’s To
know you is to love you, Bille Joel’s Until
the night) en daarnaast waren de voorna
melijk door Jan Piet den Tex geschreven
nummers van zijn soloplaat Fire and Ice
allemaal te vangen onder hetzelfde mo-
pauze al bijzonder mooi gezongen had,
excelleerde ook in deze Hymne, evenals
het New London Consort.
uit. Van Peter Shaffer kreeg hij een paar
sympathieke eigenschappen mee: een op
rechte bewondering, ondanks alles, voor
Mozarts muziek, en een nuchtere manier
om de eigen verachtelijkheid te bespre
ken, die heel mooi is, en mij deed denken
aan de manier waarop Gerard Reve dat
zelfde doet in zijn laatste boek. De invul
ling van de rol van Salieri is belangrijk,
wat dat betreft is Amadeus echt acteursto-
neel. Willem Nijholt doet het voortreffe
lijk. Hij speelt een gekwetste jongeman,
een verbitterde grijsaard, maar steeds een
sympathiek mens. Daarbij heeft hij een
Siouxsie van the Banshees: bloedstollend optreden. (Foto
Lex van Rossen).
Haar ingebouwde, somber gestelde woede moet toch een
aardig optreden hebben opgeleverd met als hoogtepunt
een ongebruikelijk Onze Vader.
Pas in 1978 kwam het tot een platendebuut, niet voor
Joseph en zijn hofhouding zijn voorna
melijk pruikendragende karikaturen ge
worden in deze voorstelling, wellicht zou
het ook anders kunnen. Een uitzondering
vormde Pieter Lutz als Salieri’s bediende,
en Arda Brokman, die Mozarts vrouw
Constanze goed speelde, behalve de veel
te sentimentele jammerklacht bij Mozarts
sterfbed, een stijlbreuk in het verder zo
gladde en gestileerde geheel. In het dezor
van Harry Wich geven projekties 18e-
eeuwse ruimtes weer, een oplossing die
paste bij het flash-back-karakter van het
stuk. Leonie Polak ontwierp 18e-eeuwse
kostuums, en kleedde terecht Salieri in
zwart, Mozart in wit met roze.
ALMA POST.
prettig vanzelfsprekend contact met de
zaal.
Een andere belangrijke rol is natuurlijk
Mozart. Shaffer maakt er een kinderlijke
grappenmaker ven, die muziek uit zijn
mouw schudt en een passie heeft voor
poep-grappen (Salieri, de luisteraar, de
niet-producerende, heeft analoog daaraan
een passie voor taartjes eten). Hans Hoes
geeft hem zowel botheid als onschuld
mee, een voortreffelijk tegenhanger van
Salieri.
VELSEN. Ter opening van de ka-
mermuziekserie 1980-1981 had de Stich
ting Theater en Muziek Velsen het Melo-
dia Strijkkwartet, bestaande uit Gijsbert
Beths - eerste viool. Skye Carman - twee
de viool, Joel Lipton - altviool en Wout
van Wilgenburg - violoncello uitgenodigd
om in de historische Engelmunduskerk te
Velsen-Zuid een concert te geven.
Dit optreden, dat voor Haarlem en de
regio een debuut betekende, heeft de in
verheugend groot aantal aanwezige be
langstellenden een avond van rijk muzi
kaal genot geschonken, waarvan de eind
indruk onverdeeld gunstig was. De leden
van het nieuw gevormde kwartet, die al
len deel uitmaken van het Noordhollands
Philharmonisch Orkest, bleken de voor
deze muziekvorm noodzakelijke gelijke
muzikale gerichtheid te bezitten, mede
waardoor steeds een goede samenspeleen-
heid en een gaaf klankevenwicht kon wor
den gehandhaafd.
Het Melodia Strijkkwartet, waarvan de
naam wel als beginselverklaring zou kun
nen gelden, kreeg in het zeer veeleisende
programma dat was samengesteld volop
FRANKFORT (DPA). De Vredes
prijs van de Duitse boekhandel; is zon
dag in Frankfort toegekend aan de
lyrische dichter, politicus en priester
Ernesto Cardenal uit Nicaragua. Aan
de prijs is eenvan 25.000 mark
ca 28.000 gulden) verbonden. Car
denal verklaarde dat hij deze som
„aan zijn volk ten goede zal laten
komen”.
Cardenal wordt geëerd als een poli
tiek dichter, wiens revolutionair be-*
wustzijn zich niet verwoordt in een
verheerlijken van geweld.
De prijswinnaar riep in Frankfort op
tot steun aan alle revoluties in de we
reld, en met name aan het volk van El
Salvador, dat verscheurd wordt door
interne strijd.
KRO.
m 2 óm
nkomen
sending,
van dat
tijd een
houden,
i op en
van bij-
i en het
ine. 18.20
Jagd auf
n a chain
ualiteiten.
ma. 22.00
2.50 Euer
1, /tv-film
1.05 Kleu-
i School.
35 Lotto-
i Morgen
kaal pro-
nagazine
AMSTERDAM. Philip Pickett, de
man die het concert van gisteravond leid
de kan met recht een muzikale duizend
poot genoemd worden. Begonnen als (ba
rok) trompettist, leerde hij geleidelij-
kaan alle vroege blaasinstrumenten, on
geveer 80 in aantal bespelen. Als
dirigent echter is hij eveneens bijzonder
bekwaam. Zijn zeer sprekende en duide
lijke dirigeergebaren resulteren precies
in de klank die hij hebben wil.
New Londen Consort en Nederlands
Kamerkoor o.l.v. Philip Pickett. Wer
ken van Giovanni Gabrieli, Montever
di, Leopoldi en Biber. Concertgebouw
Amsterdam, Grote Zaal, 12 oktober
1980.
■genoch-
1.20 uur.
ortage is
’ramma,
nde uit-
■ve alle-
it onder
’eningse
n onder-
gefirma.
Hemaal”
en oude
n hand
ig-
■genoch-
.10 uur.
erie van
rater. In
;r drink-
□er per
ser dag.
>rdt de
eigd. Er
1 water-
vering.
O. Mor-
>m 16.30
o’er van
echter
iet pro-
op slot
let pro-
zelf en
nieuwe
anderde
uitzen-
de im-
V. Van-
3-40 uur.
orte tijd
280.000.
tot de
in ons
beidson-
3e gere-
t binnen
ederlan-
dit pro-
eer vra-
t er met
cwijnen-
mtwoor-
k geloof
(Van onze kunstredactie)
DORDRECHT De Partij van de Ar
beid gaat volgende maand bij de behande
ling van de begroting van binnenlandse
zaken een motie indienen, die de voorge
stelde financieringswijziging van de Beel
dende Kunstenaars Regeling (BKR) per 1
januari 1981 ongedaan moet maken. Dit
heeft de partij in een brief aan de Be
roepsvereniging van Beeldende Kunste
naars (BBK) laten weten. De BBK hield
zaterdag in Dordrecht een druk bezochte
ledenvergadering ter gelegenheid van het
35-jarig bestaan, die in het teken stond
van het protest tegen de „onaanvaardbare
aantasting van de BKR”.
Op dit moment kost de uitvoering van
de regeling, waar een kleine 3000 kunste
naars gebruik van maken, de gemeenten
slechts 5 procent van het totale bedrag dat
voor de regeling wordt uitgegeven; het
Rijk betaalt de overige 95 procent.
In het kader van het decentralisatiebe
leid heeft het kabinet-Van Agt besloten tot
wijziging van het Financiële Verhou-
dingsbesluit-1960 (binnenlandse zaken).
Dit betekent dat gemeenten voor een aan
tal „welzijnsvoorzieningen”, waartoe de
BKR wordt gerekend, niet meer alle kos
ten uit het Gemeentefonds terugkrijgen.
Met algemene stemmen werd zaterdag
in Dordrecht besloten dat hiertegen fel
verzet zal worden aangetekend door mid
del van harde acties in Den Haag en in de
regio.
Giuseppe Verdi: Alzira. Omroepor
kest en Groot omroepkoor (ingestu
deerd door Peter Serpent!) o.l.v. Kees
Bakels m.m.v. Cristina Deutekom,
Henk Smit, Adriaan van Limpt, Hein
Meens, Lieuwe Visser, Thea Vermeu
len. Guus Hoekman.
Concertgebouw, Grote Zaal,
sterdam. 11 oktober 1980.
boeien. In dat verband moet dan natuur
lijk ook de naam van Peter Serpent! ge
noemd worden, die de koren had ingestu
deerd.
Een beter openingsconcert van de VA-
RA-matinee hadden we ons dus niet kun
nen wensen.
AMSTERDAM. Hoe vaak komt het voor dat twee
concerten op één en dezelfde avond en in één plaats
beide een dwingend beroep doen op het inlevingsvermo
gen van het publiek? Zondagavond was Amsterdam een
groots decor voor zowel Tuxedomoon uit San Francisco
als Siouxsie and the Banshees uit Londen. Twee groe
pen die verschillende extremen vertegenwoordigen in de
„betere" popmuziek. Tuxedomoon is een opvallend
kwartet dat zonder drummer en de gebruikelijke elek
trische gitaar opereert, op zijn zachtst gezegdnogal
gecharmeerd is van een veelvuldig gebruik van audiovi
suele middelen en derhalve niet in een bestaand Amster
dams theater leek te passen.
Ook Bibers Requiem klonk zeer fraai,
niet in het minst door de uit het koor
gerecruteerde solisten, die stuk voor stuk
uitstekend waren. Een prachtig stuk
overigens (zonder enig spoor van Bibers
stoutmoedigheden, zoals die in zijn viool
muziek voorkomen), waarvan de kennis
making dus zeer de moeite waard was.
ALWIN BAR
Concerten: Tuxedomoon in Flora-Theater en
Siouxsie and the Banshees in Paradiso. Amster
dam, 13 oktober 1980.
Melodia Strijkkwartet, bestaande
uit Gijsbert Beths eerste viool, Skye
Carman tweede viool, Joel Lipton
altviool, Wout van Wilgenburg
violoncello met medewerking van Jac
ques Meertens klarinet, allen leden
van het Noordhollands Philharmo
nisch Orkest. Programma: Borodin,
Mozart, Debussy. Engelmunduskerk
Velsen Zuid, 11 oktober 1980.
AMSTERDAM. Gelukkig maar, dat
Verdi het niét altijd bij het rechte eind
had bij de beoordeling van zijn eigen
werk. Hij betitelde zijn in 1845 geschre
ven opera Alzira als ’’ronduit verschrik
kelijk”. Het werk werd geschreven in de
periode, dat hij, om in leven te blijven,
aan de lopende band opera's moest com
poneren. en dit zo snel deed als „zijn pen
maar bij kon houden”.
Niettemin naast al het naïefs en zelfs
banaals, dat inderdaad ook te horen is,
vindt men er al de geweldige theatercon
ceptie in, en af en toe de magnifieke
harmonische wendingen, die hem met kop
en schouder boven Donizette enzovoort
doen uitsteken. Zelfs de ’deunerige” ge
deelten zijn al helemaal Verdi.
Het idee van de VARA om deze opera
eens (in concertvorm) ten gehore te bren
gen kan dus alleen maar worden toege
juicht. Temeer als dat in zo’n voortreffe
lijke uitvoering gebeurt. Deze geheel Ne
derlandse bezetting was weer eens een
krachtige weerlegging van het artistieke
snobisme, dat aan buitenlanders de voor
keur geeft.
De titelrol werd gezongen door Christi
na Deutekom, samen met Elly Ameling,
dè Nederlandse wereldster op vocaal ge
bied. Een stem van enorme dramatische
kracht, met een zeer rijk nuanceringsver-
mogen, die met het grootste gemak de
uiterst lastige coloraturen ten gehore
bracht. Een ovationeel applaus viel haar
ten deel, en dat was volkomen terecht. Zij
gaf een schitterende vertolking.
Het moet gezegd dat ook haar beide
tegenspelers: Adriaan van Limpt als Za-
moro en Henk Smit als Gusmano grandio
ze prestaties leverden. Van Limpts stra
lende, krachtige tenor en Smits soepele,
zeer dramatische bariton wedijverden
beide op excellente wijze om Alzira’s
hand. Italiaanse stemmen zouden het niet
beter doen.
Ook de andere solisten voldeden zeer
goed; met weliswaar minder zeggings
kracht (Guus Hoekman was soms zelfs
moeilijk hoorbaar boven het orkest),
maar dat zit ook in hun rollen zelf.
De man, die dit alles moest dragen was
Kees Bakels die het Omroeporkest en het
Groot Omroepkoor op werkelijk uitste
kende wijze leidde. Zelfs de gedateerde
massale momenten klonken nooit massief
maar altijd lenig en buigzaam. De klank
van het orkest was prachtig (fraaie bla-
zerssoli) en pittig, en zelfs de mannenko
ren (die zo slaapwekkend) kunnen klin
ken, klonken soepel genoeg om te blijven
De feitelijke start van de eerste Europese tournee van
deze Californiërs begon dan ook in het tot een audiovisu
eel centrum en disco omgebouwd Flora-Theater achter
het Rembrandtplein, een illusionistisch decor voor een
theatraal opererende band die de meeste charme aan zijn
fraaie, in structuur verbrokkelde muziek ontleent. Zowel
presentatie (een projector omgebouwd tot handspot ter
illustratie van het gegeven dat iemand die besmet wordt
met film tot film verwordt) als instrumentaal gebruik
doen gezwollen als kwetsbaar aan. Tuxedomoon - zowel
een elpee als 12-inch toonden dat al aan - is allesbehalve
een omhooggeschoten synthetisch versterkt gezelschap.
Veel aardser, maar minstens zo ambitieus is de muziek
en performance van Siouxsie, oorspronkelijk een hoog
stens door make-up, kleding en gedrag opvallende fan
van de Sex Pistols. Óp 20 september 1976 maakte Susan
of Suzie Sioux haar officiële debuut in de nu ter ziele
gegane, maar destijds als centrum voor de Londense
punkbeweging geldende 100 Club. Ervaring of muzikale
vorming hinderde haar niet in het minst, en het was een
wonder dat ze het een half uur op het podium uithield.
Zo groot als Gabrieli jr. en Monteverdi
zijn, zo klein is het compositorisch talent
van de Habsburgse keizer Leopold I *658-
1705), een der monarchen die zich in hun
vrije tijd onledig hielden met het vullen
van notenpapier (Frederik de Grote van
Pruisen is een ander bekend voorbeeld).
Leopold leefde een kleine 100 jaar later
dan beide vorige meesters en heeft dus
duidelijk een andere (strakkere en meer
metrische) stijl. Het koor dat ook voor de
Deze klank is bij beide door hem geleide
ensembles, het New London Consort en
het Nederlands Kamerkoor, opmerkelijk
gelijksoortig. En dat terwijl hij wel vaste
dirigent (en zelfs oprichter) is van het New
London Consort, maar van het Neder
lands Kamerkoor alleen gastdirigent (mo
menteel heeft dit koor geen vaste leider).
Zijn opvattingen zijn musicologisch uitge
kiend maar nergens abstract dogmatisch.
Dus een ideale vorm van musiceren in
authentieke stijl
niets The Scream geheten; een in vrijwel alles van de toen
gloriërende new wave afwijkend produkt. Join Hands
was een veel minder suggestieve tweede plaat, maar met
de carrière van de band ging het schijnbaar opwaarts.
Vorig jaar september klapten The Banshees ruziënd uit
elkaar, zodat Siouxsie samen met haar basest Stave
(Havoc) Severin opnieuw beginnen moest. Drummer
Budgie (The Slits) en de exceptionele gitarist John McGe-
och (Magazine) hielpen het duo uit de brand.
De onlangs verschenen derde plaat, Kaleidoscope,
vormt het centrale thema .van de huidige Siouxsie-tour-
nee. Zowel plaat als concerten moeten als hoogtepunt in
de carrière van de zangeres en band worden aangemerkt.
Zelden heb ik een bloedstollender optreden gezien dat
overtuigender een spiegelbeeld vormt van de geest van
de tijd. Siouxsie’s muziek is bijna onveranderlijk die van
een gepijnigde vrouw die het gebrek aan toekomst in
deze tijd lijdend maar niet lijdelijk ondergaat. Angst,
vrees en woede gaan hand in hand, zelfs zodanig dat de
overvoerde en met technische hulpmiddelen extatische
gitaar- en basgeluiden een belichaming worden van Si
ouxsie’s emoties.
Een schijnbaar vrolijk nummer als Happy House toont
het kader van het subtiele beulswerk van de onvermoei
baar intelligent acterende Siouxsie aan. Tezamen met
goede versies van oude songs als Regal Zone en Jigsaw
Feeling resulterend in een concert én gebeurtenis van
hoog niveau.
gelegenheid dit artistieke credo als vertol-
kingsprincipe toe te passen. Reeds in het
eerste werk: het Kwartet nr. 2 in D. grote
terts van Alexander Borodin werden de
Russische thema’s, die de componist klas
siek verwerkte, nu eens vederlicht, dan
weer met grotere klankexpansie voorge
dragen, maar steeds met zorgvuldige aan
dacht voor de melodische lijnen. Deel 3,
de befaamde dromerige Notturno, door
de cellist met fraaie sonoriteit geïntrodu
ceerd, werd klankrijk en expressief door
het kwartet uitgewerkt en vormde een
pakkende tegenstelling tot de markante
ritmiek van de Finale.
Deze meeslepende inleiding werd op dit
concert nog overtroffen door de magnifie
ke vertolking van het verrukkelijke Klari-
netkwintet in A grote terts, K.V.581 vgp
Wolfgang Amadeus Mozart. Voor de uit
voering hiervan was de medewerking ver
kregen van de voortreffelijke klarinettist
Jacques Meertens, eveneens lid van het
Noordhollands Philharmonisch Orkest,
een rasartiest, die zijn virtuoze speltech
niek uitnemend dienstbaar maakte aan
een innig muzikale voordracht. Zijn in
alle registers schoon klinkende klarinet-
toon werd in het subliem vertolkte Larg
hetto door de strijkers omrankt door een
verfijnd geprofileerd klankweefsel. De
voor Mozart karakteristieke afwisseling
tussen mineur (het eerste trio van het
Menuet voor strijkers alleen) en majeur
(de volksliedachtige Landler in het tweede
trio van het Menuet), de beurtelings uit
bundige of weemoedige variaties van het
Allegretto con variazione, het dartel to
nenspel van de reprise met toch steeds een
melancholieke ondertoon vormden teza
men een hoogtepunt van muzikale
schoonheid.
Na de pauze volgde met de uitvoering
van het Kwartet nr. 7 opus 10 van Claude
Debussy muziek van weer geheel andere
geaardheid. De krachtige en positieve
aanpak van het eerste deel stond in tref
fend contrast tot de effectvol toegepaste
pizzicati, afgewisseld met breed gestreken
strofen van het tweede deel. Expressief en
melodieus klonken daarna de pastorale
motieven van het Andantino, voor alle
instrumenten in overwegend lage ligging.
De bezonken introductie van de finale
leidde naar een gepassioneerd en turbu
lent slot, waarmee het kwartet bewees,
dat het ook met deze muziek volkomen
vertrouwd was. Al met al: een avond die
zeer veel te genieten gaf, verzorgd door
een nieuw ensemble, dat een verrijking
van het muzikale aanbod in ons land
betekent. _J
0 Cursus
pel. 19.45
10.15 Lan-
rtje. 21.45
’ilmrepor-
20.40 Tv-
ving (Dez
i. 23.00
Het was wel jammer, dat de zinken
nogal eens uit de bocht vlogen. Het is
echter een feit, dat juist de hoge koperbla
zers in de Barok en daarvoor steeds weer
bijzonder moeilijk te bespelen blijken
(Bachs 2e Brandenburgs Concert!) - maar
na de pauze klonken de clarino’s toch
gaver en zuiverder. Overigens moeten de
beide violistes van het ensemble, Monica
Hugget en Alison Bury, in het bijzonder
genoemd worden voor hun voortreffelijke
aandeel in de voorlaatste canzone van
Gabrieli.
Voorstelling: Amadeus van Peter
Shaffer. Vertaling: Martin Hartkamp.
Gezelschap: Haagse Comedie. Regie:
Guido de Moor. Dramaturgie: Watze
Tiesema. Dekor: Harry Wich. Kos
tuums: Leonie Polak. Muziek: W. A.
Mozart/J. H. Andriessen. Met: Willem
Nijholt, Hans Hoes, Arda Brokman,
Bas ten Batenburg, Gaston van Erven,
Wim van den Heuvel, Pieter Lutz en
anderen. Première op 11 oktober 1980
in de Koninklijke (Schouwburg te Den
Haag.
Concert: JP den Tex en Peter
Schneider. Bezetting: Peter Schnei
der, zang, JP den Tex, gitaar, zang.
Jaap van der Sluys. basgitaar. Harry
Hardholt, gitaar. Tom Berlage, Saxo
foon, toetsinstrumenten. Wim Ennes,
toetsinstrumenten. David Weiss,
drums. De Meervaart, Amsterdam, 11
oktober 1980.
derne black music concept. Vooral in de
ballads (zoals het op single uitgebrachte
Black) kreeg het soort talent wat Schnei
der heeft daarbij de juiste ruimte.
Ook JP den Tex (die ook een plaat
uitgebracht heeft - Heart beat - en die
meegaat in hetzelfde promotiepakket)
maakt voornamelijk gebruik van zwarte
muziekinvloeden. Met zijn Van Morrison
achtig stemgeluid (maar helemaal niet zo
goed) is het allemaal wat rauwer, of liever:
boerser. En eigenlijk al heel gauw stom
vervelend. Dat is dus alweer geen tweede
Herman Brood.
JOOST NIEMÖLLER
AMSTERDAM. Een heel bijzonder
stemgeluid, dat zich op opvallend ge
schoolde wijze weet te manoeuvreren van
heel hoog en heel zuiver naar heel laag en
heel zwoel (als dat van zang genius Smo
key Robinson, maar nu ook weer niet zö
goed) en soms met een geraffineerd ope-
ra-achtig vibrato-effect (als dat van ge
cultiveerd kitschgenius Bryan Ferry,
maar nu ook weer niet zo consequent).
Daarbij een performance die in al haar
damesachtige uitgekiendheid en gelaats
uitdrukking stijl heeft.
Peter Schneider is iemand die opvalt
binnen de Nederlandse popscène. Al is het
alleen maar omdat hij het aandurft de
eeuwige Rhytm Blues-invloeden en de
eeuwige machostandjes (concept Brood,
Phoney The Hardcore, Golden Earring)
naast zich neer te leggen. Omdat hij daar
entegen met een haast decadente
schwung op het podium durft te staan (dat
kapsel alleen al van die man en dat ge-
frunnik daaraan) en daarbij durft te laten
horen dat echt goed zingen belangrijk kan
