Maximum aan expressie
Baal introduceert boeiend stuk
in opera Gustave Holst
Nasmak overtreft Athletico Spizz in originaliteit
Slap aftreksel Stiff-ideaal
Poëtisch, bedaard spel
pianist Pascal Devoyon
met girobetaalkaart of bankcheque betaalt?
s
s
Moeten ik en de kinderen U nog uitleggen
dat U de KINDERPOSTZEGELS het best
B
i
CRM:
literaire boek
zorgwekkend”
„Positie
Verzorgde uitvoering Sibelius’ symfonie bij USO
MAANDAG 10 NOVEMBER
1980
KUNST
11
10
Voortreffelijke vertolking Satyavan en Dodo en Aeneas
Voorlopig geen leenrecht
Hein G. Briefbesteller te A
Vandaag of morgen komen de kinderen uw bestelling afleveren.
I
AMSTERDAM. Het is onmogelijk om ons
bestaan te bekijken als iets waar je absoluut
geen banden mee hebt, alsof je aan de uiterste
rand er van staat. Toch probeert Thomas
Bernhard (geboren 1931), Oostenrijks schrij
ver van romans en toneelstukken, dit. In het
stuk dat Baal op het ogenblik van hem speelt,
Het Jachtgezelschap (1974), laat hij een schrij
ver met een dergelijke blik kijken naar een
generaalsechtpaar, bij wie hij als huisvriend
over de vloer komt, en naar het leven in het
algemeen. Dat kan, doordat de schrijver
(Bemhard zelf misschien, maar echt belang
rijk is dat niet) zover met de wereld is geko
men dat hij mensen alleen nog als toekomsti
ge lijken kan zien, wat hun daden willekeurig
en zinloos maakt.
Observatie van
ons bestaan in
ALMA POST
in
uitvoering
ALWIN BAR
(ADVERTE*NT1E)
JOOST NIEMÖLLER
Het
rand
)pen
Een jaar later etaleerde Stiff opnieuw
talent door middel van een zogenaamde
package-tournee. Jonah Lewie,. Rachel
Sweet en Lene Lovich werden trots den
volke getoond en ook al kreeg Stiff dank
zij zijn vlijtige directeur Dave Robinson
nu zo langzamerhand het aanzien van een
alternatief maatschappijtje in plaats van
een echt alternatief, we stonden erbij,
keken ernaar en loofden Robinsons reali
teitszin. Hij liet tenminste muziek van
„deze” tijd op de juiste manier horen: live.
trachtten af te zetten via de bekende
kanalen. Een situatie die inmiddels nau
welijks veranderd is, indien men Hilver
sum III van tijd tot tijd beluistert.
Het publiek zit middenin het dekor: bos met sneeuwres-
ten en opgezette beesten. Een klein plankier stelt de salon
van de generaal voor, waar de handeling zich afspeelt.
school: zijn hele leven moest in een nieuw perspectief
komen te liggen. In zijn stuk De Wereldverbeteraar, dat
Baal ook gaat spelen, wordt net zo lang met stoelen
geschoven tot ze de gewenste aanblik bieden. In Het
Jachtgezelschap is het wat minder tastbaar, maar wel
zijn twee personages bijna blind (de generaal en de
prinses), is het kijken belangrijk bij de jacht en is het wel
of niet zien van de schorskever belangrijk.
Op meer plaatsen voegt De Boer activiteiten toe die mij
wat overbodig lijken, zoals de vinnigheden van de gene
raal jegens zijn vrouw, kennelijk bedoeld om zijn fascis
toïde persoonlijkheid extra zichtbaar te maken. Dat
blijven echter kleinigheden, over het algemeen geeft Baal
een prachtige voorstelling van het stuk, suggestief ge
noeg om nogal wat onduidelijkheden (bijvoorbeeld de rol
van de ministers) niet problematisch te maken.
maatschappij. Praten is zinloos volgens hem, dus wat rest
is zwijgen. Alleen wordt die visie door Lodewijk de Boer
in zijn regie niet benadrukt, daarvoor laat hij de prins en
de prinses te actief zijn.
De prins en de prinses, twee wonderlijke personages,
geven wellicht aan hoe iemand met Bemhards kijk op de
wereld moet handelen: ze zeggen nagenoeg niets. Bem-
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM. Volgens de minis
ter van CRM, Mevrouw T. Gardeniers,
blijft de positie van het literaire boek
zorgwekkend. Zij wees er zaterdag in
een toespraak ter gelegenheid van het
75-jarig bestaan van de Vereniging
van Letterkundigen te Amsterdam op
dat de titelproduktie weliswaar in
tien jaar van 500 naar 850 is gestegen,
maar de opbrengst van het literaire
boek is met maar liefst zeventig pro
cent per titel verminderd.
En dat bleek ook zeker het
gevat In het verleden trof
Devoyon meer dan eens
onbruikbaar maakt”. Als er al een te omschrijven thema
in het stuk zit dan is het deze tegenstelling tussen de
schrijver beschouwend, zoveel mogelijk buiten het
leven staand en de generaal die naar eigen mening in
het volle leven staat.
Voor het overige biedt het stuk niet zozeer thema’s als
wel een manier om tegen het leven aan te kijken. Het gaat
dus bijvoorbeeld niet alleen over de zinloosheid van het
leven maar probeert dat zinloze bestaan van buitenaf
te bekijken, en niet van binnenuit, zoals vele andere
stukken doen. Bemhard schrijft als een gedicht, in krin
gen die steeds bij hetzelfde terugkomen maar toch steeds
net even anders zijn, en dat verstrekt de indruk dat het
hier minder om thematiek dan om een beschouwingswij
ze gaat. Ik vind het heel belangrijk dat Baal dit stuk in
ons land heeft geïntroduceerd.
Ook in concrete zin is kijken een opvallend gegeven bij
Bemhard. In zijn autobiografie (Die Ursache, Der Keiler
en Der Atem) beschrijft hij hoe hij als jongen een heel
ander leven kreeg nadat hij een baantje had gezocht dat
persé een andere kant op moest wijzen dan de gehate
liu Dumbraveanu. Solist: Pascal Devoyon, piano. Werken
ky en Schubert. 9 November 1980.
deelte. En ook het laatste
deel verliep bevredigend,
waarbij we ook hier enige
ongelijkheden op de koop
toe moesten nemen.
Jammer dat het U.S.O.
na de pauze in Schuberts
negende Symfonie in ni
veau zo afzakte. Het is niet
een werk, dat zich gemak
kelijk geeft in tegenstelling
tot de veel innigere achtste
(de Unvollendete) en de
eveneens zeer lange maar
veel lyrischere kamermu-
ziekwerken uit deze laatste
periode. Een uitvoering die
het stuk een beetje „helpt”
is dan erg welkom. Maar
daarvan was geen sprake
het geheel werd erg zake
lijk en vrij rommelig afge
werkt.
Su-
21.45
22.30
leert.
ïist-
5.30
’ast
Hij
en
en
ca-
aan
oor
In-
Spel-
20.00
21.QQ
’aris,
■iten.
il.
lid-
1 2.
O’s
ede
hie-
laar
isa-
keri
ver-
Ka-
van
it.
we
om
urn
als
het
liet
aar
un-
en
het
ple
gen
iën-
pa-
de
tter
met
>pe-
het
In
>rdt
op
0 Te-
serie.
r auf
Xme-
itips.
ipitel
l..
z
•1
Terwijl de generaal ’s nachts op jacht is in zijn uitge
strekte bossen, samen met een verarmde prins en prinses
en twee ministers die van de generaal af willen maar dat
niet durven zeggen, houdt de schrijver de generaals-
vrouw gezelschap in haar ijskoude landhuis. De generaal
blijkt ongeneeslijk ziek te zijn, en bovendien bijna blind,
terwijl zijn bossen bedreigd worden door de schorskever,
een feit dat zijn vrouw voor hem verborgen houdt omdat
hij toch bijna dood is. De schrijver neemt al deze feiten
als het ware met smaak tot zich, als exquise hapjes
„leven”, die hem veel pret bezorgen, terwijl hij en de
generaalsvrouw zich bezighouden met het meest zinloze
wat er is: kaartspelen.
i
vorm, zij het dat de dynamische verhou
dingen tussen koor, solisten en orkest heel
af en toe niet in evenwicht waren. De
verrassing vormde echter de Engelse so
praan Sally Burgess, die evenals Hickox
voor het eerst in het Amsterdams Con
certgebouw te horen was. Stem, muzikale
uitbeelding en expressie waren zonder
meer subliem. Haar mannelijke collega's
en landgenoten Martyn Hill (Satyavan) en
Steven Varcoe (de Dood) leverden even
eens goed werk af maar bereikten toch
geen enkel moment die intensiteit en gaaf
heid.
Onafhankelijke labels als Stiff en Chis
wick probeerden door zelforganisatie van
musici en puur hobbyisme die artiesten
een kans te geven die dat hun inziens
verdienden. En zie, een uit niets tot stand
gekomen tournee onder de eigen vlag van
het Londense Stiff-label bewees dat er
groot talent rondliep. Elvis Costello, Ian
Dury en Nick Lowe maakten die eerste Be
Stiff genaamde tournee tot een legenda
risch voorbeeld van hoe je met musici
kunt omspringen.
Trudy de Jong speelt de generaalsvrouw tegelijk keurig
en vol weggedrukte agressie en frustraties. Edwin de
Vries is ironisch en gepast vrolijk als de schrijver, de
kaartscène tussen beiden had op de première een heel
geserreerde spanning. Jack Vecht was een bleke en
verbeten generaal. Baal speelt Het Jachtgezelschap in
een geïmproviseerd theater, gelegen aan de Valkenbur
gerstraat vlakbij de IJ-tunnel.
De schrijver ziet de wereld als toneel. De generaal, een
ex-nazi, is even als alle rechtse machthebbers bijzonder
bang voor toneel dat naar zijn idee „bruikbare mensen
AMSTERDAM. Spizz 77, Spizz Oil,
Spizz Energie, Athletico Spizz 80. De
benamingen die de zich Spizz noemende
Engelse zanger-gitarist heeft aangeme
ten zijn even verwisselbaar als de stijl-
jasjes die hij naar goeddunken aan en uit
trekt. Vrijdagavond speelden Spizz en
zijn makkers in Paradiso een stukje
punk, een stukje dubreggae, een stukje
rock roll en een stukje moderne synthe-
sizermuziek a la Gary Numan.
Worden lotsbeschikking en dood in Sa-
vitri overwonnen, in het verhaal van Dido
en Aeneas is er sprake van een nederlaag.
De Trojaanse prins Aeneas komt naar
Carthago om een nieuw rijk te stichten (de
stad Troje is verwoest) en wordt de min
naar van de Carthaagse koningin. Het
Carthaagse volk wenst een huwelijk,
maar Dido voelt onmiddellijk dat er an
ders beschikt is. Via de praktijken van een
tovenares en een aantal heksen krijgt Ae
neas een boodschap van de góden dat hij
moet vertrekken. Aeneas is een plichtsge
trouw man, wat de góden zeggen is voor
hem wet, maar hij twijfelt omdat hij Dido
niet wil verlaten. Zij wil echter niets meer
van hem weten als ze eenmaal in de gaten
krijgt dat hij met de gedachte speelt haar
te verlaten. Aeneas vertrekt en Dido ver
brandt zichzelf.
Purcell heeft dit gegeven even indrin
gend verklankt als Holst het zijne, zij het
met de middelen van zijn tijd (die daarom
niet minder expressief zijn!). Een en ander
kreeg een voortreffelijke vertolking, met
de mezzosopraan Carolyn Watkinson als
Dido, Sally Burgess als Belinda, Martyn
Hill als Geest, Steven Varcoe als Aeneas
en bijrollen op goed niveau van de Schot
se alt Claire Livingstone, de Nederlandse
sopraan Coby Dijk en mezzosopranen Lu
cia Meeuwsen en Margaret Beunders.
GEMMA COEBERGH
Cleu-
hooi
otto-
-geii.
pröi
elijk
!our-
AMSTERDAM. Met de waardering van Sibelius blijft het een merkwaardige
zaak. Het is zijn lot om in Engeland en in de Verenigde Staten de lucht in geprezen te
worden en in de overige landen maar relatief weinig aan bod te komen. En ik moet
zeggen: persoonlijk verbaas ik mij meer over het eerste dan het laatste, en is het mij
een raadsel hoe Sibelius op een lijn met Bruckner gesteld kan worden. Ook de
gisteravond uitgevoerde zevende symfonie kan voor mijn gevoel totaal niet overtui
gen. Hoe knap het werk ook in elkaar gezet is, de indruk van sleutelwerk blijft
Onweerstaanbaar achter.
Natuurlijk moet een componist (en ook
een tekstschrijver) die essentie dan wel zo
onversluierd mogelijk presenteren. Een te
grote uitbreiding in tijdsduur, een graad
te veel emotie, een onzuiver moment in de
sfeer kan het geheel dermate vertroebelen
dat de essentie aan de toehoorder ont
snapt en ook niet meer terugkeert. En
heeft een componist het klaargespeeld om
haar wel vast te houden, dan is het woord
aan de uitvoerenden.
Maar zaterdagmiddag werkte alles mee
Zowel de muziek van de Engelse compo
nist Gustave Holst als die van zijn twee
eeuwen eerder levende landgenoot Henry
Purcell verklankte de essentie van de ge
kozen teksten optimaal. En de uitvoeren
den deden dit weer op hun beurt.
Een gelukkig pleidooi dus voor een niet
zo bekend componist als Holst (1874-1934),
wiens Hymn of the Travellers (voor vrou
wenkoor en harp) en de daar op aanslui-
hard woont zelf op een boerderij, afgezonderd van de tende korte opera Savitri meer dan de
moeite waard waren. Holst bezat een gro
te belangstelling voor de literatuur en
filosofie van het Hindoeïsme, hij vertaal
de zelf hymnes uit de Rig Veda, waarvan
Hymn of the Travellers er één is. Savitri is
gebaseerd op een episode uit de Manha
Bharata, waarvan de inhoud de sfeer van
de muziek al vrij goed kan oproepen.
Savitri is gehuwd met de houthakker Sa
tyavan. Zy krijgt bezoek van de Dood, die
haar laat weten dat de dagen van haar
echtgenoot geteld zijn. Als Satyavan van
zijn werk thuiskomt treft hij Savitri ziek
van angst aan, maar begrijpt met waar
om De Dood verschijnt wederom en Sa
tyavan ziet in hem de oorzaak van Savi-
tri’s angst. Hij heft zijn bijl op tegen de
Dood en valt vervolgens zelf ontzield neer.
Savitri vraagt dan aan de Dood of zij ook
mag sterven. Neen, zegt de Dood, dat kan
nog niet, maar hij wil haar wel een gunst
toestaan, behalve het leven van Satyavan.
Savitri vraagt dan om haar eigen leven,
waar Satyavan een onverbrekelijk deel
van uitmaakt. De Dood erkent zijn neder
laag en gaat weg, waarna Satyavan weer
tot leven komt.
Holst heeft deze opera gegoten in de
vorm van een doorgecomponeerd recita
tief. waar verschillende lagen en elemen
ten door elkaar worden geweven. In een
uiterst sober gebruik van middelen (vrou
wenkoor, kleine orkestbezetting, twee
mannelijke en een vrouwelijke solist)
weet hij een maximum aan expressie te
bereiken die een sfeer oproept van puur
heid, van het begin tot het eind.
De jonge Engelse dirigent Richard Hic-
kox (Royal Academie, Londen, thans zeer
aktief aan het Queens College in Cam
bridge) gaf dit alles op uitstekende wijze
tijd verandert immers en dus ook de mu
ziek die daar een spiegelbeeld van vormt -
maar ook het op verantwoorde wijze pre
senteren van juist die muziek die een
beeld vormt van de tijd waarin we nu
leven is ongrijpbaar. In 1977 verstond
Robinson die kunst. Wie nu is gaan luiste
ren naar zijn huidige artiestenbestand in
het kader van de Son of Stiff-tour 1980
kan alleen maar vaststellen dat Dave het
nu allemaal niet zo scherp meer ziet.
Tenpole Tudor is een armzalig bandje
dat een vaag aftreksel van punk combi
neert met doebidoe-koorijes, zonder te
weten waarom. De uit Birmingham af
komstige Equators leveren niet alleen een
perfecte kopie van het oude Equals-suc-
ces Baby Come Back af, maar beseffen
nauwelijks dat een mix van ska, dubtech-
nieken en vierkante rock in uptempovorm
nauwelijks nog verrassingen biedt. En Ro
binson had het uit het Amerikaanse Sta
ten Island afkomstige trio Dirty Looks
rustig in de eigen garage kunnen laten
repeteren tot de hardrocktrekjes wegge
sleten zouden zijn.
Twee bands uit een totaal van vijf vol
doen maar net aan het niveau dat we de
afgelopen jaren van Stiff hebben leren
kennen. Van Any Trouble, dat al eerder in
ons land toerde, wisten we al dat het een
perfect en clean musicerend, eigenlijk
popperig bandje was.
Joe „King” Carrasco leerde ik vorig
jaar kennen dankzij een prachtige plaat
op een obscuur Amerikaans labeltje. Toen
maakte hij Mexicaans-beïnvloede muziek
die in het zuiden van de VS op een rijke
traditie kan bogen, compleet met jubelen
de saxen en trompetten. El Molina heette
zijn op Doug Sahm’s Sir Douglas Quintet
(kent u Mendocino nog?) gelijkende
groepje. Inmiddels heeft hij zijn band
teruggebracht tot het kwartet The
Crowns, kreeg het voor Chicago-muziek
bepalende Farfisa-orgeltje het vrijwel al
leen voor het zeggen en speelde hij in New
York de zalen plat.
Als een aap springt Joe Carrasco (ware
naam Joe Teutsch) over het podium, tij
dens de eerste songs uitgerust met een
bordkartonnen kroon. Zijn energie brengt
tenminste een glimp terug van de glans
van de vroegere Stiff-concerten.
JOHN OOMKES
Ze gaf toe dat vanuit het ministerie
van CRM geen oplossingen te verwach
ten zijn waar de schrijvers, die hun
inkomsten per boek steeds verder zien
dalen, baat bij kunnen vinden. „Het lot
van het literaire boek is nu eenmaal
met de boekenmarkt in zijn totaliteit
primair een economisch probleem.”
Toch zei de minister goede hoop te
hebben dat uitgevers en boekenverko
pers samen in staat zullen zijn door
middel van maatregelen en speciale
technieken het literaire boek veilig te
stellen.
Volgens Gardeniers is een wettelijke
vorm van leenrecht voor literaire au
teurs de eerstkomende vijf jaar niet te
verwachten. Het rijk kan de miljoenen
die voor invoering van dit recht nodig
zouden zijn momenteel onmogelijk
missen. Wel stelt CRM volgend jaar
een ton meer beschikbaar voor het
Fonds voor de Letteren. Zij toonde
zich overigens sceptisch over het gun
stige effect van leenrecht.
Eerder had de voorzitter van de
schrijversbond, Dick Houwaart, ver
klaard dat het leenrecht eindelijk moet
worden gerealiseerd. De WL staat er-
r op, zo zei hij. Daarnaast was hij van
mening dat het Fonds voor de Letteren
t een wettelijke basis moest krijgen, zo
adat de verdeling van gelden „uit de
geur van de gunst” kan worden
behaald.
AMSTERDAM. Een uitvoering in concertvorm van een opera wordt bijna nooit
ervaren als compleet. Dat dit bij de Vara-matinee zaterdagmiddag nu eens wel het
geval was kan geweten worden aan de enorme zeggingskracht van de uitgevoerde
muziek, evenals aan de thematiek (lotsbeschikking en dood), die dermate essentieel is,
dat zij altijd herkenbaar blijft.
Vara-matinee door het Omroep Ka
merkoor en het Radio Kamerorkest.
Dirigent: Richard Hickox. Solisten:
Sally Burgess, sopraan, Martyn Hill,
tenor, Steven Varcoe, bariton, Caro
lyn Watkinson, Lucia Meeuwsen en
Margaret Beunders, mezzosopraan,
Coby Dijk, Sopraan, Claire Livingsto
ne, alt. Programma: Holst, Purcell.
Concertgebouw Amsterdam, 8 novem
ber 1980.
De opnamen van dit concert zullen
worden uitgezonden op 11 december
a.s.
Voorstelling: Het Jachtgezelschap van Thomas
Bemhard. Groep: Baal. Vertaling: Ruud Engelander.
Regie: Lodewijk de Boer. Dekor: Lodewijk de Boer en
Tom Diderich. Kostuums: Leonie Polak. Spelers: Jack
Vecht, Trudy de Jong, Kitty Courbois, Han Römer,
Fransjes Gelderblom, Éls Ingeborg Smits, Johan Ley-
sen, Edwin de Vries. Première 8 november 1980 in het
Baal-IJtunneltheater te Amsterdam.
Aan het U.S.O. onder lei
ding van de sinds enige tijd
als vaste dirigent aan dat
orkest verbonden Comeliu
Dumbraveanu lag het
overigens niet, want zij ga
ven een zeer verzorgde en
welluidende
van dit werk.
Solist van de avond was
de 27-jarige Pascal Devoy
on, prijswinnaar in vele
concoursen, zoals het Bu
soni-, Leeds- en Tsjaikofs-
ky-concours. Iemand die
zovele malen op eervolle
wijze door al deze berucht
moeilijke krachtproeven is
gekomen moet wel heel
veel in zijn mars hebben.
Goed voorgaan doet goed volgen. In
middels is er overal in Europa, maar zeker
in Engeland een compleet netwerk ont
staan van hobbyisten en muziekliefheb
bers die muziek vastleggen en uitbrengen
omdat die huns inziens van waarde is. We
hadden nooit van acts als The Police, The
Cure, The Passions, Joy Division en Ja
mes Blood Ulmer gehoord indien liefheb
bers zich niet hadden uitgesloofd. Juist
die onafhankelijke richting, waartoe het
Stiff-label van Dave Robinson ruim drie
jaar geleden de stoot gaf, heeft ook een
uiterst waardevolle hoeveelheid muziek
opgeleverd.
So far, so good. Inmiddels is het 1980 en
opnieuw heeft Robinson een package sa
mengesteld. Een chaotisch reisgezelschap
dat vijf verschillende groepen omvat,
trekt zijn spoor door Europa; een geintje
dat de Stiff-baas op een verliespost van
zo’n half miljoen komt te staan. Bij hem
zal de gedachte dat een werkbare formule
altijd vruchten afwerpt post hebben
gevat.
Ik kom langzamerhand aan de uitleg
van de these van het begin van dit artikel
toe. Niet alleen is muziek ongrijpbaar - de
Gesprek tussen de schrijver (Edwin de Vries) en de generaalsvrouw (Trudy de Jong).
(Foto Hans Verhoeven)
Het idee op zich is aardig: aan elke
stijlgebondenheid onttrokken, de relativi
teit van al die modieusheid aangegeven
door er ironiserend hier en daar wat van
aan te tippen. Maar de uitwerking ervan
was zo onvolwassen dat het niveau van
afstandelijk ironiseren nergens bereikt
werd. Het bleef steken bij simpelweg
naapen. Dat had het kritische paradisopu-
bliek wel degelijk door en met een nul
komma nul-reaktie liet het die Spizz pijn
lijk door de mand vallen.
Van Do A Runner, de eerste elpee die
Spizz tot nu toe voor een echte grote
platenmaatschappij gemaakt heeft (Spizz
is doorgebroken, heet dat dan) werd uiter
aard het een en ander gespeeld. Ook deed
het atletische mannetje zijn Engelde hit
single Where’s Captain Kirk?, wat de SF-
fihn Startrek tot onderwerp heeft. En er
was het nummer Soldier soldier, voor
Spizz aanleiding om zijn gitaar stuk te
slaan, in een wanhopige poging het pu
bliek tenminste te laten reageren. Maar
daar werd het alleen maar gênanter door.
Nee, dan was het voorprogramma tien
keer zo leuk. Dit werd gevuld door Nas
mak, een Nederlandse band, die zich van
af de debuutelpee Nasmak Plus Instru-
ments/Instruments Plus Nasmak opval
lend snel ontwikkeld heeft. Aanvankelijk
wat al te eenzijdig refererend aan een
Engelse groep als Siouxsie and The Ban
shees, begeeft Nasmak zich nu al experi
menterend op weg naar een eigen geluid
Daarbij valt vooral op, hoe met uiterst
simpele middelen (twee kraakdozen, een
hobo-achtig blaasinstrument, orgelver-
vormingen op gitaar) een grote veelzijdig
heid aan klankkleur ten toon gespreid
wordt. Wellicht is de „bijgroep” en gele-
genheidsformatie Plus Instruments een
belangrijke impuls voor creatieve uit
bouw. Van Plus Instruments was de saxo-
foniste Maria Verdult aan Nasmak toege
voegd.
Vooral aan de ontspannen presentatie
van zangeres/gitariste/toetsenbespeelster
Truus de Groot was het te danken dat
Nasmak een geïnteresseerd onthaal van
het publiek kreeg. Achteraf gezien had
Spizz beter in het voorprogramma kun
nen zitten.
AMSTERDAM. Weinig immateriële
zaken zijn zo ongrijpbaar als muziek. We
laten deze these even voor wat-ie is en
beschrijven de opkomst van het Engelse
Stiff-label. Halverwege de jaren zeventig
Waren de internationale platenmaat
schappijen uitgegroeid tot logge, levenlo
ze kolossen die voornamelijk in commer
cieel opzicht lonende grammofoonplaten
>ch-
n 2.
’en-
:eer
:en-
eld,
ven
rol
Een
ling
ruit
de
het
ga-
van
nee
t.
door koel en onpersoonlijk
spel, maar thans was daar
van gelukkig geen sprake.
Het overbekende, maar te
genwoordig toch minder
frequent uitgevoerde eer
ste pianoconcert van Tsjai-
kofsky zette hij niet te snel
en te bravourachtig op,
eerder te bedaard, en het
tweede thema bracht hij
gelukkig zeer poëtisch - bij
dit alles fraai, hoewel wel
eens wat ongelijk gesecon
deerd door het orkest. Het
tweede deel kon naar mijn
smaak wel iets gevoeliger
(daar viel trouwens een
zeer mooie cello-solo van
Louis Smeehuyzen op),
maar hier excelleerde de
pianist weer met een zeer
sprankelend en niet ge
jaagd scherzo-middenge-
Grote Zaal. Utrechts Symfonie Orkest o.l.v. Came-
van Sibelius, Tsjaikofs-
Concerten: Son of Stiff Tour, Para
diso Amsterdam. 9 november 1980 en
Athletico Spizz, Paradiso Amster
dam, 7 november 1980. Son of Stijf
Tour met Tenpole Tudor, Dirty Looks,
Joe „King” Carrasco The Crowns,
The Equators en Any Trouble.
Athletico Spizz had Nasmak
voorprogramma.
