VAN ANGRY YOUNG MAN EN WERELDROEM TOT HUISVADER EN ISOLEMENT
Motief aanslag vaag
Anne Walsemann mikt op
eigen aard dansers
INTERCODAM
mariastichting
WEEKEND
WIJZIGING
BEZOEKTIJD IN HET
ar.tf; i
Vriend
Lt.
Techniek ondergeschikt aan persoonlijkheid
r7
1980
KUNST
17
Zeldzaam
Evolutie
NOORDHOLLANDS PH1LHARMONISCH ORKEST
Vanaf 13 december 1980:
zaterdag, zondag en feestdagen bezoek
13.30 14.15 uur
18.00 19.30 uur
HET FRAAIE ALTERNATIEF VOOR
HONDERD-IN-EEN-DOZIJN PLAVUIZEN
WERKDAGEN 9.00-17.00
DONDERDAG
OOK VAN 18.00-21.00
-
Bezoekregeling op werkdagen blijf ongewijzigd
(16.30 19.30 uur).
I
RK.ZIEKENHUIS HAARLEM
DINSDAG 9 DECEMBER
Onthutsend reS
John Lennon
hoes
publieksclown
vernieu wer en rebel
ma-
for
Plans
JOHN OOMKES
Have no Fear
I
I
(ADVERTENTIE)
MONOCOTTO
25 x 25 VOOR F 74.50 PER M2
entrée f 13.(a i.) c.j.p geldig
JAN BAART
Bezoekregeling afdeling hartbewakmg, intensive care,
kraamafdeling en kinderafdeling blijft (ook in het weekend)
ongewijzigd
Veel goede live-foto's van de eerste toernees van The Beatles zijn niet voorhanden, wel
publicityshots. Hier een registratie van een optreden in het Parijse Palais des Sports anno 1965
Lennon rechts op Rickenbacker.
Lijnen over de dansvloer, als decor
maar ook als looplijn voor de dansers,
vallen op. De afgelegde weg wordt inge
vuld met steeds terugkerende persoonlij
ke „eigenaardigheden” van de zes uitvoe
renden. Eigenaardigheden die steeds op-
Idolen sterven jong, luid
de de titel van een dit jaar
verschenen boek van Mari
anne Sinclair over de ein
deloze reeks groten uit de
wereld van klank en beeld
die voortijdig de dood von-
The Monster’s gone
He’s on the Run and your
Daddy’s Here”.
In 1963 reageerde mijn
vader op het voor hem
schokkend geluid met af
grijzen en verkondigde hij,
gelijk zovelen van zijn ge
neratie, de stelling dat het
hier om een modegril, een
eendagsvlieg, ging. Nog
Na het uiteenvallen van The Beatles trad Lennon nog zelden in het openbaar op. al bestaat
er een registratie van de Plastic Ono Band in Toronto (1969) van nog voor de breuk. Bijgaande
foto werd genomen tijdens een optreden in de Dick Cavett Show (1971).
programma: Albemz
Tedesco
Rimsky Korsakow
Kaartverkoop en plaatsbespreken aan de kassa van het Concertgebouw, Lange
Begijnestraat 13, Haarlem van 10-15 uur; telefonisch 32 09 94 van 12-15 uur
Concertgebouw Haarlem
vrijdag 12 december 1980 - 20.15 uur
DERDE CONCERT SERIE B
POPULAIRE ROMANTISCHE SOLOCONCERTEN
(ADVERTENTIES)
Suite Espagnol
Gitaarconcert no 2 in C
Shéhérazade
AMSTEL 135(NAAST CARRE)
AMSTERDAM
TEL. 020-22.51.15
„It’s getting hard to be
someone, but it all works,
out.
It doesn’t matter much tol'
me.
Let me take you down,
’cos I’m going to Strawber
ry Fields.
Nothing is real and no
thing to get hung about.
Strawberry Fields Fo
rever”.
Op Sgt. Peppers, een cre
atief hoogtepunt dat Len
non na het uiteenvallen
(vervolg van pagina 1)
Lennon bracht eerder op de avond een
bezoek aan een platenstudio. Toen hij
samen met zijn vrouw daarvan terug
keerde en zijn flat wilde binnengaan,
stapte Chapman met getrokken revolver
op hem af. Hij vroeg: „Bent u mr. Len
non?” Vervolgens loste hij vijf schoten
op Lennon, die werd getroffen in de
borst, de linkerarm en de rug. Volgens
getuigen rende Lennon nog vijf treden
van een trap op en riep: „Ik ben neerge
schoten!” Daarna zakte hij in elkaar.
Waarom Chapman, een 1.80 m lange
man met bruin haar en bruine ogen, Len
non om het leven heeft gebracht, is niet
bekend. De Newyorkse politie zei dins
dagochtend dat hij nog geen motief voor
zijn daad heeft genoemd. Er wordt reke
ning mee gehouden dat men te doen heeft
met een „gewone” fan van Lennon. Door
de politie werd hij bij zijn aanhouding
aanvankelijk omschreven als een „plaat
selijke zonderling”. De man heeft maan
dagavond, voordat Lennon naar de pla
tenstudio vertrok, aan de musicus nog om
een handtekening gevraagd en gekregen.
Na het lossen van de schoten bleef Chap
man wachten tot de politie hem arres
teerde.
Een functionaris van de Newyorkse po
litie verklaarde dat Yoko Ono, die de
gebeurtenissen van enkele meters afstand
had gevolgd, volkomen buiten zinnen was.
De Newyorkse politie zegt de beschik
king te hebben over drie getuigen. Een
van hen is de portier van het „Dakota”-
flatgebouw. Wie de twee anderen zijn,
werd niet bekendgemaakt.
Yoko Ono heeft vanmiddag een laatste
spreuk voor haar overleden man geschre
ven: „John hield van mensen en hij bad
voor hen. Doet, wat ik u bidden mag,
hetzelfde voor hem.
Radio en tv besteden vanavond uitge
breid aandacht aan de om het leven ge
brachte musicus, onder meer in het NOS-
joumaal, Hier en Nu, een radiospecial
(19.00 uur), de Elpeetuin en een nachtpor-
gramma.
UTRECHT. Zo’n twintig jaar geleden is Anne Walsemann, opgegroeid in de
Domstad, haar activiteiten op dansgebied begonnen. De laatste tien jaar heeft zij zich
vooral geworpen op de moderne dans. Een studio in Den Haag, waar zij onder meer
lessen in Graham-techniek geeft, vormt nu haar springplank voor uitvoeringen tot in
Amerika aan toe. Anne Walsemann werkt veel samen met kunstenaars, bijvoorbeeld
door met haar dansers een geïntegreerd onderdeel van een manifestatie in een
museum uit te maken. De kunstenaar Ueedt dan op als regisseur.
geen vijf jaar later was het
beeld van eigentijdse mu
ziek volslagen veranderd.
tations opbellen en verze
keren dat Lennon niet
dood kan zijn, raakt me
wel.
Vandaag voel ik me alsof
een goede vriend het tijde
lijke voor het eeuwige
heeft verwisseld. Met an
dere gedachten zal ik naar
zijn stem luisteren.
Met een van zijn mooiste
songs Nowhere Man zijn
tal van associaties te ma
ken, niet in het minst met
de Lennon die als vroegere
rebel de huiselijke vrede
had gevonden.
„He’s a real Nowhere
Man, sitting in his Nowhe
re Land, Making all his
V
Het resultaat, het album
Sgt. Peppers Lonely He
arts Club Band, kon wor
den gezien als een bewijs
van een grote evolutie van
muzikaal voorstellingsver
mogen van een man die bij
de start van zijn carrière zo
ongeveer voor een Afri
kaanse wildeman werd af
geschilderd, incluis oer-
woudritmes en het zinloze
verwijt dat hij slechts drie
akkoorden beheerste.
dirigent: ADAM GATEHOUSE
solist JORGE ORAISON - gitaar
John Lennon, musicus,
criticus, filmster (How I
won the War) en componist
met verbeeldingskracht,
kan in zoverre niet werke
lijk begraven worden, om
dat hij zijn sporen nog in
lengte van jaren zal nala
ten. Waar Paul McCartney
een sympathieke rondbor
stige en handige musicus
was, had Lennon trekjes
van een zeer zeldzaam ta
lent, dat zich in persoonlij
ke songs aan de luisteraar
openbaarde.
Het heeft weinig zin alles
in keurig ingelijste kolom
men op te dissen, maar wie
iets van de generaties van
na 1945 wil begrijpen, die
raad ik alsnog aan zorgvul
dig te luisteren naar wat
Lennon heeft gewrocht.
Het Amsterdamse
Hilton was in 1970 het
decor van de witte
broodsweken van John
Lennon en Yoko Ono.
De foto boven werd
toen genomen
van The Beatles en hun
gezamenlijke onderne
ming (Apple) in 1970 alleen
nog maar evenaarde met
zijn solo-album Imagine en
enkele hierboven gememo
reerde singles, tekende
John een sprookjesachtige
wereld. Een maatschappij
die de desillusie van drugs,
Vietnam en de impotentie
van de jaren ’60 nog moest
meemaken, luisterde
ademloos toe. Rockmuziek
die een orkestrale^ basis
had gevonden! Opname
technieken met als resul
taat een voor die tijd won
derbaarlijk zuiver hifi-ge-
luid! Hoe was het moge
lijk?
Amsterdamse Hilton voor
de vrede wilde vechten?
Was dat dezelfde angry
young man die massa-hys-
terie veroorzaakte in de ja
ren 1963 tot 1967, dezelfde
arrogante intellectueel, die
tot in de kringen van de Ku
Klux Klan toe beroering
veroorzaakte toen hij niet
zonder reden rond 1966 de
stelling „nu zijn we popu
lairder dan Jezus Chris
tus” poneerde?
duiken, door het hele programma. De
persoonlijke uitingen worden ook steeds
duidelijker, nemen extremer vormen aan.
Men geeft zich letterlijk en figuurlijk
bloot. Een van de uitvoerenden, die geen
professionele danstechniek heeft en dat
ook niet wil camoufleren, komt er daarbij
het beste af. Anne Walsemann zelf houdt
zich een beetje op de vlakte, bij dit exposé
van „eigenaardigheden”; ze houdt kenne
lijk liever een oogje in het zeil, die rol ligt
haar beter.
In 1967 was Lennon de gro
te geest achter het project
waaraan drummer Ringo
Starr, gitarist George Har
rison en zelfs bassist Paul
McCartney alleen maar
een secundaire bijdrage le
verden.
Twee maanden geleden
gaf het echtpaar Lennon
voor het eerst in ruim vijf
jaar een interview. Het
Amerikaanse weekblad
News Week schetste het
onthutsende beeld van een
gesettelde veertiger, die
voor een bestaan als huis
vader had gekozen en die
vertelde hoe zijn vijfjarig
zoontje Sean, na bij de bu
ren televisie te hebben ge
zien, het huis binnen kwam
stormen met de vraag:
„Pap, pap, heb ik jou ge
zien? Zat jij in The Beat
les?” De wereld schudde
voor de zoveelste keer het
hoofd over John Winston
Lennon, met in het achter
hoofd de stelling eenmaal
publiek bezit, altijd pu
bliek bezit. De rebel in
ruste?
Op Double Fantasy (het
eerste album dat Lennon
Uit de song Watching the
Wheels:
„People say I’m crazy
doing what I’m doing
Well they give me all
kinds of warnings to save
me from ruin
When I say that I’m O.K.
they look at me kind of
strange.
Surely you’re not happy
now you no longer play the
game”.
Ja, het was dezelfde pu
blieksclown van weleer.
De stem was onmisken
baar dezelfde ietwat nasa
le, monotone hoge tenor.
Alleen had John Lennon,
nu hij de jaren van de
jeugd definitief achter zich
had gelaten en nu hij met
behulp van therapie de las
ten die massale populari
teit nu eenmaal met zich
Anna Club, het programma dat zij nu in
het kader van het Internationaal Festival
Moderne Dans brengt in De Blauwe Zaal,
is eigenlijk ook eéS demonstreren van de
zes verschillende persoonlijkheden, ach
tergronden en invalshoeken van de zes
dansers. De ene helft met zichtbaar een
danstraining achter de rug. De andere
duidelijk niet, maar dat hoeft zeker geen
belemmering te betekenen voor een ex
pressieve uiting.
De voorstellingen die Anne Walsemann
zelfstandig met haar groep geeft, hebben
vaak plaats in de wat kleinere theaters.
Het voor haar kenmerkende „gebruik”
van dansers, professioneel en amateur
door elkaar, waarbij het technische ver
mogen veel minder belangrijk is dan de
persoonlijkheid en de uitstraling van de
danser, komt in die kleinere theaters beter
tot zijn recht.
Nu de berichten over het
effect van Lennons dood
op het publiek onvermijde
lijk binnendwarrelen, kost
het moeite stil te staan bij
de emoties die bij jezelf
loskomen bij het realiseren
van de voortijdige dood
van iemand die mijn muzi
kale smaak heeft helpen
vormen. Dat telefoonkan
toren in de Verenigde Sta
ten de stroom gesprekken
niet meer konden verwer
ken, laat mij eigenlijk
koud. Dat in Amerika pa
rallellen worden getrok
ken met het effect dat de
moord op president John
F. Kennedy had, iets min
der. Dat luisteraars radios-
John Winston Lennon,
die op 9 oktober 1940 in de
grauwe fabrieksstad Li
verpool werd geboren, was
niet alleen leider en oprich
ter van een beatgroepje
dat de wereld in 1963
schokte met voor die tijd
afwijkende kleding, mu
ziek en haarlengte, maar
bovendien een man van vi
sie. Verreweg het grootste
deel van de 184 Beatle-
songs, die mij bekend zijn,
dragen zijn persoonlijk
stempel.
en zijn vrouw Yoko Ono na
een vrijwillige windstilte
van vijf jaar onder pro-
duktionele leiding van ou
de vrienden als Jack Doug
las en zakelijk leider David
Geffen vervaardigden),
antwoordde de man, die
als weinig anderen van zijn
generatie de muziekopvat
tingen beïnvloedde en
daardoor mede het wereld
beeld gedurende een tien
tal jaren bepaalde op de
vragen van de buitenwe-
NEW YORK-HAARLEM
Op 27 mei 1979 ver
scheen er een opvallende
advertentie in The New
York Times, die A love let
ter from John and Yoko to
People who Ask Us what,
When and Why heette. Een
paginagrote brief van het
echtpaar Lennon, waarin
het tweetal in vreedzame
bewoordingen („De plan
ten groeien, de katten snor
ren”) schetste dat er een
ommekeer in hun persoon
lijke leven had plaatsge
had. „In het verleden heb
ben we geprobeerd dingen
te bereiken door het vre
desteken te laten zien, nu
proberen we het door ons
dingen te wensen... Het
werkt”.
Wat was dat nu? Was dat
dezelfde verbitterde pu
blieksclown van weleer,
die al in 1964, toen Len-
non’s groep The Beatles de
eer had te mogen spelen
voor het Britse koninklijk
paar in de Royal Variety
Show, het publiek toevoeg
de „dat de mensen op de
goedkopere plaatsen kun
nen meeklappen en de
mensen op de duurdere
plaatsen maar met hun ju
welen moeten meerin
kelen”?
Was dat dezelfde parano
ïde, geniale gek die met een
achterhaalde, maar niet
begrepen bedséance in het
meebrengen overwonnen,
gekozen voor zijn eigen be
staan. Weg was de bijna
lichamelijke pijn die door
klonk op het verslag van
een pijnlijk afkickproces
(Cold Turkey), verdwenen
de goeroewijsheid uit In
dia (Instant Karma), voor
bij de (overigens terechte)
kritiek op mede Beatle
Paul McCartney (How can
you sleep). Lennon was
huisvader die zich ’s
avonds aan het bedje van
zijn zoontje zette en zong:
(Uit de song Beautiful
Boy)
„Close your eyes
De clown heeft zijn pu
bliek definitief verlaten.
Laten we de herinnering
aan Lennon zuiver
houden.
Anne Walsemann: Anna Club, met
Mickey de Haan, Rob Heiligers, Rut
ger Jan de Lange, Tilly Huiberts, El
len Nijenhuis en Anne Walsemann.
Choreografieën: Anne Walsemann.
Muziek: Duke Ellington, Chopin,
Liszt, Schumann, Schubert, Rachma
ninoff, Debussy en evergreens.
De Blauwe Zaal Staddschouwburg,
Utrecht, 8 december 1980.
Nowhere
Nobody.
Nowhere Man please lis
ten, don’t you know what
your missing.
The World is at your
Command”.
En misschien nog wel
schrijnender:
„Doesn’t have a point of
view, knows not where he’s
going to.
Isn’t he a bit like you and-
Me?”
den. „Een gek heeft Len
non gedood”, zo blèrde
vanmorgen een vermale
dijde discjockey op Hilver
sum 3. „En nu de weerbe
richten”. Een krankzinnig
staaltje van gebrek aan in
levingsvermogen.
Op de hoes van
Double Fantasy (no
vember 1980) omhel
zen zij elkaar op een
vrijwel identieke
nier als in 1970 (fotp'j
boven).
