23
leeraar aan de Hoogere Burgerschool benoemd. Na
een 40-jarige onafgebroken werkzaamheid bereikte hij
in 1917 den 65-jarigen pensioengerechtigden
leeftijd. Gezond naar lichaam en geest, vol liefde nog
voor zijn werk, vroeg en verkreeg hij eervol ontslag.
Heyman was een wetenschappelijk man. Onder zijn
vakgenooten nam hij een eerste plaats in. Met zijn
vrienden, Stoffel, Roorda en Grondhout heeft hij
grooten invloed geoefend op de methodiek van zijn
vak en deze belangrijk verbeterd. De bekendheid
met de Engelsche taal en cultuur bevorderde hij in
Haarlem door den stoot te geven tot oprichting van
,,The English Association", welker voorzitter hij werd.
Vóór alles echter was Heyman opvoeder en paedagoog.
Hij was de jeugd en niet alleen de jeugd - een
voorbeeld van toewijding aan het eenmaal gekozen
ambt. Voor hem was het onderwijzen het van oogenblik
tot oogenblik geven van het beste van wat in hem
was: van zijn kennis, van zijn warme liefde voor de
jeugd, van zijn getrouwe plichtsbetrachting. Zich niet
tot het uiterste in te spannen was hem vreemd, ja
onbegrijpelijk. Sterk was zijn persoonlijkheid; opbou
wend en omhoogstrevend was zijn levensopvatting.
En toch was er in dezen mensch het sterke besef van
afhankelijkheid; hem de diep religieuse natuur
bleef eigen een verlangen naar warmte en aanhankelijk
heid. De oprechte toegenegenheid, zooals jonge men-
schen die vermogen te geven, verwarmde zijn hart.
Heyman is een gelukkig mensch geweest. In ruime
mate heeft hij geoogst, wat hij gezaaid heeft. Voor
vele van zijne oud-leerlingen is hij geweest een voor
beeld in hun maatschappelijk leven. Hij heeft dat
mogen bemerken uit de teekenen, die hij van zijn
