E. A. W. PAUW
(20 December 1851'23 April 1933)
In April 1933 is onze oude Fransche leeraar in
zijn woning aan het Zuider Buitenspaarne gestorven.
Hij had den hoogen leeftijd van 81 jaar bereikt. En
de verklaring is ons, zijn oud-leerlingen, duidelijk
genoeg. Zij is eenvoudig: Pauw's levensvreugde. Hij
hield van het Leven, van de menschen, vooral van de
Jeugd. Misschien had hij tooneelspeler kunnen wor
den hij bezat de gaven eens karakterspelers in
hoogen mate. Misschien ook wel schilder, want zijn
teekentalent was ongewoon. Maar hij werd leeraar,
en bleef het, en was er gelukkig mee, omdat hij dan
voortdurend de Jeugd om zich heen had. Het is zeker,
dat hij een dier zeldzame mannen was, die eigenlijk
hun heele leven door, tot op zeer hoogen leeftijd,
het jongensachtige in hun natuur niet alleen blijven
behouden, maar ook uiten.
Zijn uiterlijk wekte dien indruk niet. Groot, statig,
kaarsrecht van houding, altijd even onberispelijk ge
kleed, moet Pauw dengeen, die hem voor 't eerst
ontmoette, wel den indruk gegeven hebben, dat hij
met een plechtig burger, uitermate gesteld op zijn
uiterlijke waardigheid, te doen had. Maar een ondeu
gende tinteling in zijn oogen, een aanstekelijke lach
verrieden hem spoedig. En dan volgde gewoonlijk
al heel gauw de nieuwste grappige historie, die hij
te pakken had gekregen.
