Hollandsche steden had afgereisd, om victualiën te
requireeren, wederom aangezocht wordt, om met
Adriaan Oillaerts het oude „besogne" op zich te
willen nemen, protesteert hij niet alleen op de gewone
manier tegen de lasten, die hem worden opgelegd,
maar beklaagt zich oók over de weinige belooning en
erkentelijkheid, die hij ondervindt, waar zijn eigen zaak,
zijn scheepswerf en zijn houttuin, er bij achteruit
gaan:
„Ende dat mijn heeren buytens tijts ons willen ver-
ghen, om sulcke extra-ordinaris moyten wederom te
aenvaerden, tselfde strijdt (int welnemen van mijn
heeren) teghen de menichvuldyge beloften, ons voor
maels gedaen. Want also ic in dese moyelicke besoigne
en periculose commissie een geheel jaer heb gecon-
tinueert, jae mijn poos wel te roer gestaen, dat men
mijn te meerder schuldich sijn te preterieeren, als
die nu niet en ben in dienste van tlandt, maer dat men
ons wel anders behoorden te tracteren, volgende haer
Ed. eyghen getuychenis, dan ons te willen senden
teghen den ruyghen herfst int ongemack, die alsnu
tot redelicken ouderdom gecomen sij. Maer sulx doende,
als mijn heeren versoecken, soude ic gehouden wesen,
mijn huys teghen de winter ledich te laeten staen, ende
met mijn oude geselschap te vertrecken in vreemde
plaetsen, daer sij ganslic niet mach aerden tegen de
Zeeuwsche lucht, en alle provisie bij ons opgedaen
laeten in vaege loopen, jae dat meer is, souden wt
onse neringhe moeten opbreecken, en laeten die desert
worden, daer ic nochtans mijn werff ende tuyn vol
houdts heb staen, ende moeten gedooghen, dat mijn
eyghen saecken soude verwilderen, alst lestmael ge-
bleecken is. Dit waer onnaetuerlic, dat men mijn
met sodaenyghe extraordinaris vereeringhen wilden
