Robert Peereboom
Hij leek toen weer geheel de oude, keerde in September terug
en hervatte zijn practijk. Helaas traden spoedig de hartaan
vallen opnieuw op. Ofschoon hij de ernst van de toestand be
greep verlieten zijn humor en opgewektheid hem niet. Het
leven had hij trouw gediend; de dood vreesde hij niet. Na een
paar weken kwam het einde.
Het was een menigte, die zich op Westerveld om zijn graf
verenigde. Er werden woorden van ontroering en van dank
baarheid voor dit leven gesproken. Dit mensenleven, dat zo
rijk was geweest. Jan Roorda was kwistig met zijn gaven
zoals weinigen dat zijn, kwistig met zijn grote hartelijkheid
en vriendschap, die ons zo onbegrensd vertrouwen in hem
deden stellen en die menselijke deugden zo genereus er
kennen, menselijke zwakheden zo mild begrijpen konden.
Hij was een der besten.
- 3i -
