- 29 -
maakten ook haar directoraat tot een succes. Bij haar 25-
jarig jubileum hebben haar oud-leerlingen haar gelukkig
persoonlijk kunnen zeggen, hoeveel zij voor hen betekend
heeft.
Mejuffrouw Van Berlekom was medeoprichtster van de
afdeling Haarlem der Alliance Framjaise, waarvan zij jaren
lang secretaresse was. In 1925 werd zij officier d'Académie
en in 1935 werd zij bevorderd tot officier d'Instruction Pu-
blique. Ook is Mejuffrouw Van Berlekom bestuurslid ge
weest van de Haarlemse Volksuniversiteit. Hoe populair was
zij bij haar medebestuursleden, gekscherend het 'tabaks
college' genoemd, waarvoor zij een speciale rookjapon had,
opdat de mannen naar hartelust konden dampen 1
Op 31 December 1933 legde Mejuffrouw Van Berlekom
haar directoraat neer, wegens het bereiken van de pensioen
gerechtigde leeftijd. Hoe heeft zij nog samen met Juffrouw
Farret van haar otium genoten. Na de dood van haar vrien
din, zette zij de traditie van het gastvrije huis in de Jordens-
straat voort, waarheen zovelen hun weg vonden en hun hart
bij haar hebben uitgestort, gezeten in de zonnige serre met
het uitzicht op de mooie tuin of 's winters bij de haard in de
voorkamer. Door haar goede geheugen en doordat zij met
echte belangstelling luisterde, vergat zij nooit iets van wat
je haar vertelde. Zij was steeds bezield met het verlangen
haar medemensen te helpen. Nog op haar laatste ziekbed
vroeg zij met haar hortende, moeilijk-verstaanbare stem naar
de persoonlijke aangelegenheden van haar vrienden.
Na haar 80ste verjaardag, die zij nog zo glorieus gevierd
heeft, begonnen haar moeilijke jaren. Haar gezichtsver
mogen, dat allang achteruitging, werd steeds slechter. Eerst
kon zij nog met een vergrootglas lezen, maar later ging dat
ook niet meer. Ook haar verdere lichamelijke toestand werd
aldoor minder goed, zodat zij meer en meer aan huis ge
bonden was. Misschien hebben de toewijding van haar ver
zorgster en de vele bezoeken van haar vrienden en verwanten
haar het leven nog dragelijk gemaakt. Hoe moet zij geleden
hebben! Zij klaagde weinig en als zij het al eens deed, dan
bracht zij het gesprek gauw op iets anders, want praten over
haar gezondheid vond zij 'gezeur'. Bezwaarlijk was zij nooit,
zo lang het maar enigszins mogelijk was ging zij uit, naar een
lezing van de Volksuniversiteit, naar een tentoonstelling,
